"မြှားပစ်လေ့ကျင်မလို့ဆို"
"စိတ်မပါတော့လို့....Jeonငယ်ပုံတူဆွဲမလို့ဆို
ကိုယ်တော့်ပုံဆွဲလေ...."
ပန်းချီကားချပ်ပေါ်တွင်ခဲသားတို့ချလက်စက
ကချေသည်လေး၏ပုံစံငယ်......
အိမ်ရှေ့စံသည်ဓားတလက်ကိုင်ကာဘယ်လိုရောက်
လာမှန်းမသိ.....။
Jeonသည်ပန်းချီကားကိုအိမ်ရှေ့စံမြင်၍မဖြစ်
တာကြောင့်ပုံစံမပျက်နေနေရသည်။
မြှားပစ်လေ့ကျင့်ရမယ်....ဓားသိုင်းတွေလေ့ကျင့်ရမယ်
စစ်ရေးစစ်ရာ နန်းရေးနန်းရာအားလုံးကို
ငါ့ရဲ့ခေါင်းထဲကိုအလစ်အလပ်မရှိထိုးကြိတ်
ထည့်နေရတယ်..။မျက်စိနောက်စရာ
အိမ်ရှေ့စံမင်းသမီးတွေ ကြင်ယာတော်တွေရဲ့
နန်းဆောင်ကြွဖို့ မြူစွယ်ဖြားယောင်းမှုတွေကို
လည်းကွေ့ပတ်ရှောင်ရတယ်....။
မအားဘူး...မိုးလင်းထဲကအားမနေဘူး....
ရာဇဝတ်သားတွေ အမှုအခင်းတွေကို မင်းကြီးအစား
အမိန့်ချရမယ်...အာရုံတွေသိပ်ထွေပြားတယ်...။
Jeonဟာ နန်းတော်ပန်းခြံထဲငြိမ်ငြိမ်လေး
ပန်းချီဆွဲနေတယ်ဆိုလို့ ချစ်လို့လွှတ်ထားတာ
ဆွဲနေတာ ဘာပုံလဲမေးမိတော့
နန်းတော်တခုလုံးရဲ့အရေးကိစ္စအားလုံးကို
ပစ်ချပြီး အိမ်ရှေ့စံအပြေးနှင်လာရပြီ...။
မနာလိုခြင်း သဝန်တိုခြင်းသည် ပြင်းပြင်းပြပြ
နောင်ဘဝတွေတိုင်း ငါ့လိုမျိုးမင်းမဖြစ်ပါစေနဲ့
လို့ ဖြစ်အောင်သက်သက်ကျိန်စာတိုက်ပြီး
ပန်းချီဆွဲတဲ့သူရှေ့ရောက်လာခဲ့သည်။
အပြစ်မလုပ်ထားသလို...ခပ်တည်တည်နှင့်
Jeonသည် သူ့ကိုမေးခွန်းတောင်ပြန်ထုတ်နေသေးသည်။
"ခုဆွဲပေးရမှာလား...ဘာမှလည်းမပြင်ဆင်ရသေးဘဲ..."
"ဘာတွေကိုပြင်ဆင်ရမှာလဲ....Jeon
ကိုယ်တော်က ပြီးပြည့်စုံပီးသားလေ...."
ပြုံးယဲ့ယဲ့နူတ်ခမ်းထူထူတွေ...။
ဒါဟာ အစစ်အမှန်တွေမဟုတ်.....
စိတ်ဒုက္ခပေးဖို့ပဲဖြစ်သည်။
အသံသည် ပျစ်ချွဲချွဲ....
"အကုန်သတ်ပစ်...."လို့ မာန်ပါပါပြောတတ်သော
အိမ်ရှေ့စံမဟုတ်တော့သလိုအပြောင်းအလဲမြန်သည်။
"ကျတော်မျိုး...ဆွဲဖို့ကို အာရုံစုစည်းလို့
မဖြစ်နိုင်လို့ မတူညီရင် အိမ်ရှေ့စံ
စိတ်ငြိုငြင်မှာစိုးလို့ပါ....."
"ပန်းချီကားက တစ်ခြားတစ်ယောက်ရဲ့
မျက်နှာပေါ်လာစေအုန်းတော့
မင်းကိုယ်တော့်ကိုကြည့်ပီးဆွဲခဲ့တာဆိုတာ
နှင့်ရပီ..
မင်းပန်းချီကို ကိုယ်တော်ဘယ်တော့မှအကဲဖြတ်မှာ
မဟုတ်ဘူး....Jeonငယ်...."
"အိမ်ရှေ့စံ ဘာအရေးကိစ္စတွေဖြစ်နေတာလဲ...."
နန်းတော်တစ်ခုလုံးသေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင်
ဒူးကျိုးကျမတတ်ကြောက်ရသောအိမ်ရှေ့စံကို
နူတ်လှန်ထိုးလို့ရသည်မှာ Jeonတစ်ယောက်ထဲ...။
တခုခုပြန်ပြောဖို့ အားယူလိုက်ချိန်တွင်
ဩရှရှလေးအသံလေးတစ်ခုဖြတ်စီးလာခဲ့သည်။
"အိမ်ရှေ့စံကိုဂါဝရပြုပါတယ်..."
အိမ်ရှေ့စံသည်နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်
သော်အခါ ကချေသည်ယောင်း နှင့်အပေါင်းအပါးများ
တနေရာရာကိုသွားဖို့ကြံရွယ်ထားကြပုံရပီး
သူ့ကိုတွေ့လို့လာနူတ်ဆက်ဂါဝရပြုကြပုံရပါသည်။
ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ဆက်သွားလိုက်လည်းရပေမယ့်
အိမ်ရှေ့စံကိုမြင်တာနဲ့ လှုပ်ရှားလာသော
နှလုံးသားသည်ထိန်းမရတာကြောင့်
ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်အိမ်ရှေ့စံရှေ့မှောက်
ပြေးဦးညွှတ်လိုက်သူသည်..အစွမ်းကုန်ပြုံးရွှင်နေသည်။
အိမ်ရှေ့စံသည် သူ့ကိုမြင်တိုင်း
အေးစက်လှသောမျက်နှာသေဖြင့်
အမြဲလိုလိုစိုက်ကြည့်သည်....။
ယောင်းသည်....အေးစက်တယ်ရယ်လို့လည်း
မမြင်ခဲ့နိုင်ပါ...။
ညီလာခံတစ်ခုလုံးကိုခပ်တည်တည်ပစ်ထားခဲ့ပြီး
ပြေးလာခဲ့ရသောအဓိကအကြောင်းအရင်း
ဒီကချေသည်ကောင်လေးသည် လှပစွာပြုံးပြနေသည်။
ဘယ်တုန်းကမှပြုံးပြတယ်လို့မထင်ခဲ့....
လှောင်ပြောင်ပြနေသည်ဟုသာအိမ်ရှေ့တစ်သက်လုံး
တွေးခဲ့တာ...။
Jeonကိုလှမ်းကြည့်တဲ့အခါ....
ဓားထုတ်ပြီးခုတ်ပစ်လိုက်ချင်စရာမျက်နှာ....
အကြင်နာတွေ ယိုစီးနေလို့....
အချစ်တွေ ထင်ထင်ရှားရှားကိုမြင်နေရလို့....
ကချေသည်ကောင်လေးနဲ့ အိမ်ရှေ့စံမင်းသား
မိုးနဲ့မြေပါပဲ....
ကချေသည်ကောင်လေးမှာယပ်တောင်တစ်ချောင်း
ပဲရှိနေတာ...
အိမ်ရှေ့စံမှာ တိုင်းပြည်တစ်ခုလုံးရှိတယ်လေ...
Jeonငယ်ဟာ......သိပ်နာကျင်စရာသက်ရှိ...။
"ကပြဖျော်ဖြေပွဲရှိလို့လား...
ပြင်ဆင်ထားကြတာ...."
"မရှိပါဘူး မိဖုရားကြီးအခေါ်တော်ရှိလို့ပါ...."
"အော်....အလှအပရေးရာတွေမင်းကို
အမေးရှိတော့မယ်နဲ့တူတယ်...
ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြစ်လာပြီး
စစ်မက်ရေးရာ ဓားရေး လှံရေးစိတ်မဝင်စားဘဲ
နုညက်နေအောင်နေချင်တဲ့စိတ်ကလည်း
ခက်သားနော်....မင်းယောကျ်ားသားတစ်ယောက်
အနေနဲ့ တခါတရံ အဆင်မပြေမဖြစ်ဘူးလား....."
ယောင်း ၏ ပြုံးရီနေသောမျက်နှာလေးသည်
မသိမသာပျက်ယွင်းသွားခဲ့သည်။
အိမ်ရှေ့စံသူ့အပေါ်သတ်မှတ်ထားသော
အယူအဆသည် သိပ်စိတ်ဓာတ်ကျစရာကောင်းလွန်း
စွာအကျီစလေးတွေကိုယောင်ယမ်းဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။
"မဖြစ်ပါဘူး အိမ်ရှေ့စံ......"
ဩရှရှအသံလေးသည်တိုးတိုးလေးသာ
ထွက်လာနိုင်ခဲ့သည်...။
"မင်းအချိန်ရှိသေးရင်...Jeonက
ကိုယ်တော့်ကိုပုံတူဆွဲပေးမလို့..
ကြည့်သွားပါလား....ကိုယ်တော်တို့နှစ်ယောက်
ထဲပျင်းရိနေတာ...."
Jeonဆိုသောပန်းချီဆရာလိုလိုလူငယ်လေးကို
ယောင်းလှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါ
ခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့သူ....။
ရင်းရင်းနှီးနှီးကို နူတ်ခမ်းလေးတွေညွှတ်ကိုင်းပြီး
ပြုံးရီပြနေတာ...။
ဒါတွေကမဆန်းတော့....။
လူတိုင်းကသူ့ကိုမြင်ရင်ဒီလိုပဲ.....
မျက်စိရှေ့မှောက်က မင်းသားလေးက လွဲ၍....။
"အခွင့်ပေးရင် ကျတော်မျိုးလည်း
ပန်းချီကျွမ်းကျင်စွာဆွဲတတ်ပါတယ်
အိမ်ရှေ့စံကို ပုံတူတခုလောက်တော့
ဆက်သခွင့်ပြုပါ...."
"အခွင့်မရှိဘူး...
ဒီတိုင်းပြည်မှာကိုယ်တော်ပုံကို Jeonကလွဲပြီး
ဘယ်သူမှဆွဲခွင့်မရှိတာမို့....ထားလိုက်ပါ..."
ဘယ်တုန်းကသတ်မှတ်လိုက်တာလဲ...
ဘယ်တုန်းကမှမသတ်မှတ်ထားတဲ့ပုဒ်မကို
သူချက်ချင်းတပ်ချပစ်တာ...။
ပိုပျက်ယွင်းသွားတဲ့မျက်နှာလှလှလေးအား
Jeonပြေးကာနှစ်သိမ့်ပေးလိုက်ချင်ပေမယ့်
အခွင့်မသာခဲ့.....။
မလုပ်ရဲခဲ့....။
"ဟုတ်ကဲ့...မသိလို့လျှောက်တင်လိုက်မိတာ
စိုးရွံ့မိပါတယ် အိမ်ရှေ့စံ...."
"ဟို....ကျတော်မျိုး....သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်...."
"ကောင်းပါပြီ..."
မျက်တောင်ရှည်လေးတွေလှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်နှင့်
အပြာနုရောင်ဝတ်ရုံလှလှလေးတွေ
ဆင်မြန်းလာသော ယောင်းဟာ
အိမ်ရှေ့စံအားထပ်မံ ရိုသေစွာဦးညွှတ်ခဲ့ပြီး
တဲ့နောက် ပုံမှန်ထက်မြန်သောခြေလှမ်းလေး
တွေနဲ့ထွက်ခွါသွားခဲ့သည်။
အိမ်ရှေ့စံသည် အလှဆုံးပြုံးလျှက်
ပန်းချီဆွဲရန်အာရုံမရနေပါဘူးဆိုတဲ့
လူသားဆီလက်နောက်ပစ်ကာတလှမ်းချင်း
လှမ်းသွားလိုက်သည်။
"မျက်နှာက ဟန်မဆောင်နိုင်အောင်
ပြိုလဲပျက်ဆီးပြနေလို့ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ...
ထိလွယ်ရှလွယ်ရင်...စိတ်ခံစားမှုမြန်လွန်းရင်
အားနည်းချက်ဖြစ်သွားတယ်...."
"မင်းက သူ့ကိုအကြင်နာတွေနဲ့ တခါကြည့်ရင်..
ကိုယ်တော်က ဝေဒနာ တလှေကြီး
ပုံပေးနိုင်တယ်....ယုံတယ်မလား Jeonငယ်...."
JEonဟာ ပန်းချီစာရွက်ကိုဆွဲစုတ်ဖြဲကာ
မြေပြင်ပေါ်သို့ပစ်ချပြီးနောက်ဒေါသမာန်တွေနှင့်
ဘာမှပြန်မပြောဘဲထွက်သွားခဲ့သည်။
ယောင်း ကို....မြတ်နိုးမိထဲက....
အိမ်ရှေ့စံ၏ နှလုံးသားကိုလည်း ပိုပြတ်သားစွာ
မြင်လာရသည်...အထူးသဖြင့်အိမ်ရှေ့စံက
ယောင်း ရောက် လာပီးနောက်ပိုင်းပိုမို
ဆိုးဝါးလာသည်....။
သူ့အတွက်ချစ်ခြင်းတရား၏ အရိပ်အယောင်တွေ
အိမ်ရှေ့စံ၏မျက်နှာလှလှလေးအပေါ်မြင်လာရတာ
မှန်ပေမယ့် အတ္တတွေ မာနတွေ ဒေါသတွေက
အဆမတန်ပိုများနေတာကြောင့်
Jeon က နည်းနည်းလေးမှမခံစားတတ်ခဲ့ပါ။
ရှောင်တိမ်းချင်သောစိတ်တစ်ခုထဲသာရှိခဲ့သည်။
အိမ်ရှေ့စံက သိပ်အတ္တကြီးပါသည်။
...............။
"ကျတော်အရမ်းအားနာပါတယ် MinYoongi...
ညထဲကဖျားတာ ခုထိအိပ်ယာထဲကမထနိုင်တော့
Company လာဖို့ကလည်းမဖြစ်နိုင်ဘူး...
မနက်ဖြန်တော့ ကျတော်သေချာပေါက်ပြန်ချိန်း
လိုက်ပါ့မယ်နော်..."
"မဟုတ်တာ....ကောင်းကောင်းအနားယူပါ
ကျန်းမာရေးဖြစ်သွားတာအားနာစရာမှမဟုတ်တာ
MD Parkလုံးဝပျောက်သွားတဲ့အချိန်မှ
ဆက်သွယ်ပါရတယ် ကျတော်အဆင်ပြေတယ်
မြန်မြန်သက်သာအောင်သာဂရုစိုက်ပါ...."
"နားလည်ပေးတာကျေးဇူးပါဗျာ...
ကျတော်ပုံမှန်ဆို အနည်းအကျဉ်းဆို
Company ကိုရောက်အောင်လာပါတယ် ခုဟာက..."
"ရတယ်...အေးဆေး....ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး
အရှင်းပျောက်မှ အလုပ်လုပ်တာအကောင်းဆုံးပဲ..."
MinYoongi နဲ့ချိန်းထားသောအမှုကိစ္စပျက်ရုံမက
လူသည်ကုတင်ကိုမှီကာဖုန်းပင်မနည်း
ပြောနေရသည်။
အအေးတောထဲ ခိုက်ခိုက်တုန်စွာအရိုးထဲအထိ
နာကျင်မှုသည်ပြန်တွေးမိတိုင်း
လူစိတ်မရှိသောဟိုလူမိုက်ကိုမုန်းရသည်။
ဖုန်းချလိုက်ပြီး....ပြန်ခွေနေရန် ပြင်ဆင်လိုက်ချိန်တွင်
တံခါးဖွင့်သံတစ်ခုကြားလိုက်ရသည်။
စရင်းရှင်းစရာကိစ္စရှိနေတာမို့...
အိပ်ယာနိုးမည့်အချိန်ကိုစောင့်နေခဲ့သည်။
အခန်းထဲကဖုန်းပြောသံသဲ့သဲ့ကြားသည်နှင့်
အိမ်အကူတွေလာပို့သော ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်နှင့်
ဆေးတွေကို တံခါးဝတွင်ဖြတ်ယူလိုက်သည်။
"စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ဒီအခန်းထဲကိုအလွယ်တကူ
ဝင်ထွက်နေတာ နင်တို့စောက်ရမ်းပျော်နေကြတာလား..."
"တခါမှ....မဝင်ဖူးပါဘူး...သခင်လေး..
ခုက ဆေး နဲ့ ဆန်ပြုတ်...လာပို့....."
"ငါ့ကိုပေး....."
မပေးချင်ကြပါ...။ဘာကိစ္စမပေးချင်နေကြသလဲ
တွေးလို့မရ ပေးဆိုပေးလိုက်တာပဲကြိုက်သည်။
ဖျက်ခနဲဆောင့်ဆွဲယူလိုက်ကာ
"ဒီအခန်းထဲကို ငါ့ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ
တစ်ယောက်မှဝင်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့..
သွားကြ...!!!!"
အေးအေးဆေးဆေးပြသနာလုပ်ချင်နေပါသည်။
တညလုံးရင်ခွင်ထဲဝင်ဘယ်ကကောင်ကို တပြီး
ငိုမှန်းမသိသော အကွက်တွေအတွက်
မိုးအလင်းအံကြိတ်ပြီးဒေါသကို
မျိူချခဲ့ပြီးပြီ....။
မျိုချရလွန်းလို့....ရင်ထဲကမွန်းကျပ်နေကာ
အသက်ရှူလို့ပင်မဝ...။
ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့တော့မဖြစ်..
သွားလာပျော်ပါးရမည့်ကိစ္စတွေရှိသေးသည်။
အသက်ရှုချောင်အောင်.....နောက်ထပ်ဘယ်သော်အခါမှ
မငိုရဲအောင် မလုပ်ရဲတော့အောင်ဆုံးမပေးရမည်။
"Morning....."
အိပ်ယာထဲမှစူးခနဲကြည့်လာလေသော
မျက်လုံးတွေသည် ချက်ချင်းလွှဲဖယ်သွားသည်။
ကြည့်ဖို့တောင်မတန်တော့တဲ့JeonJungkook ပေါ့လေ။
ခပ်ပါးပါးပြုံးလိုက်ကာ ကုတင်ဆီသို့
ဆန်ပြုတ်ဗန်းကို ကိုင်လျှက်လျှောက်လိုက်သည်။
"ဆန်ပြုတ်သောက်ရအောင်..."
"မလိုဘူး....ထွက်သွား..."
"လိုလို့...လာတိုက်တာလေ...ဘယ်ကိုထွက်သွား
ခိုင်းနေတာလဲ...သောက်ရမယ်..."
"မင်းငါ့ကိုဘယ်လိုဆက်ဆံခဲ့သလဲဆိုတာမင်းအသိဆုံး
မင်းမှာ လူစိတ်သာရှိခဲ့ရင်....ငါဒီလောက်ဆိုးဝါး
စရာကိုမလိုဘူး...မင်းကိုငါလူရောအသံရော
မမြင်ချင်ဘူး....Jungkook.."
တဖက်လှည့်ကာ ဇွတ်ဇာတ်နာနေသော
အလှလေး၏မျက်နှာလှလှလေးကို
လက်တဖက်ဖြင့်အတင်းအကြပ်ဆွဲယူလိုက်သည်။
သွေးမရှိနေသောမျက်နှာလေးကို
စက္ကန့်တွေအကြာကြီး စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်မိတဲ့နောက်
"ကျတော့်သူငယ်ချင်းတွေရှေ့မှာ
ခင်ဗျားလည်းကျတော့်ကိုလူလိုမဆက်ဆံခဲ့ဘူးလေ
နားထောင်ParkJimin...
နားထဲကိုစွဲထင်နေအောင်နားစိုက်ပြီးထောင်နော်"
"............."
"နောက်တစ်ခါ ဘယ်သူ့ရှေ့မှာမဆို
ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် ကလေကချေပဲဖြစ်ဖြစ်
ကျတော် ဘာခိုင်းခိုင်း ဘာပြောပြောအချိုးပြေပြေ
လုပ်ပေး..နားထောင်ပေး...မလုပ်ပေးရင်
အိမ်အပြင်ထုတ်သတိလစ်သွားရထက်
ဆိုးတဲ့ကိစ္စတွေကျတော်အားလုံးလုပ်နိုင်တယ်...."
"ခင်ဗျား တစ်ခါမှမကြားဖူး မမြင်ဖူးတဲ့
ရက်စက်ခြင်းတွေ နှိပ်စက်ခြင်းတွေနည်းအဖြာဖြာ
က ကျတော့်ဆီမှာအပြည့်ပဲ..."
အေးစက်စက်ပြောနေသောစကားသံသည်
အခန်းထဲတွင်တိတိပပထွက်ပေါ်လာသည်။
"ငါ့ကို လာခြိမ်းခြောက်နေတာလားJeonJungkook"
"ခြိမ်းခြောက်တာက လုပ်ချင်မှလုပ်မှာ
ကြောက်အောင်ပြောလိုက်ရုံ
ခုက တကယ်သေချာပေါက်လုပ်မဲ့ဟာမို့
ခင်ဗျားကိုသတိပေးနေတာ....."
"..........."
"ပြီးတော့..ခင်ဗျားရည်းစားဟောင်းကိုမမေ့နိုင်ဘူးလားParkJimin..
အင်း...အဲ့ဒီကိစ္စက ကျတော့်ကို
မလေးစားရာကျလွန်းနေတယ်ဗျာ
အဲ့တော့....."
"ငါမမေ့နိုင်ဘူး.....ငါသူ့ကိုမေ့လို့ရမယ့်
ကိစ္စတခုတောင်မရှိသေးဘူး
သူ့ကိုငါပူလောင်နေတဲ့အချိန်တွေမှာပိုလိုအပ်နေတုန်းပဲ
မင်းလို မြင်ကရာခေါ်အိပ်နေတဲ့ကောင်က
ဒါမျိုးတွေနားလည်မှာမဟုတ်ဘူး...."
"အော်......အဲ့လိုလား
ခင်ဗျားက ကျတော့်ကိုသိပ်လျှော့တွက်လွန်းတာပဲ..."
"မင်းကိုငါ ငွေကြေးကိစ္စပြေလည်ဖို့ကလွဲ
ဘယ်နေရာမှထည့်မတွက်ဖူးဘူး"
Jeonသည် လှစ်ခနဲပြုံးလိုက်သည်။
ကောင်းသောပြုံးပြခြင်းတွေမဟုတ်မှန်း
Jimin သိနေတာကြောင့်အကြည့်ကိုသာ
လွှဲမြဲလွှဲထားဆဲ...။
"ဆန်ပြုတ်သောက်ရအောင်.."
"မသောက်နိုင်ဘူး...ငါဘာမှစားချင်စိတ်မရှိဘူး..
မင်းသွားတော့...."
ParkJiminလက်တွေကာပြကာ
တကယ့်အရှုပ်ထုပ်တကောင်လို
သေးသေးနုတ်နုတ်ဆက်ဆံနေခဲ့တာ
Jeon၏လှိုက်စားနေသောဒေါသသည်
စုပြုံထားရတာတော်တော်ပင်ပမာနကြီးမားနေလျက်။
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကိုယူကာ
အိပ်ယာပေါ်သေသေချာချာတက်ထိုင်လိုက်သည်။
မကျေနပ်စွာစူးရဲကြည့်လာသော
မျက်လုံးတွေသည်ဘယ်လောက်များမုန်းဖို့
ကောင်းနေလိုက်လဲ...။စကားနဲ့ပင်Jeon
မပြောပြတတ်...။
ဆန်ပြုတ်တစ်ဇွန်းကိုခပ်ကာနူတ်ခမ်းနားသို့
တေ့လိုက်သည်။ချက်ချင်းရှောင်ဖယ်သွားသည်။
လိုချင်တာဒါ....။
"သောက်..နော် ကောင်းကောင်းတိုက်နေတုန်း.."
"မင်းလူစကားနားမလည်ဘူးလား
ငါမသောက်ဘူး......အ!!!"
ပါးစပ်ထဲသို့ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းရောက်
လာသောဇွန်းသည်ညှင်သာမှုမရှိ။
စေတနာရှိလို့မဟုတ် မကျေနပ်လို့သက်သက်
လုပ်နေတာသိတော့ပိုဆိုးသည်။
"JeonJungkook!!!!"
လက်တဖက်သည်ပါးနှစ်ဖက်လုံးကို
အားသုံးဖျစ်ညှစ်လာပြီးဆန်ပြုတ်တွေကို
မရမရပါးစပ်ထဲထည့်လာတော့သည်။
သူကလည်းရှောင်သည်..ပြန်ထွေးထုတ်သည်။
ခေါင်းတွေယမ်းကာခြေထောက်တွေလည်း
ကန်မိကန်ရာ....။
လက်တွေကတော့တိုးကပ်လာသော
ထွားကြိုင်းလှသည်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကိုတွန်းကန်နေရသည်။
"မသောက်ပါဘူးဆို!!!ဖယ်......ဟင့်အင်း...."
ဆန်ပြုတ်တွေသည်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်း
လောက်အောင်အပြင်တဝက် ပါးစပ်ထဲ
တဝက်နှင့် Jeonသည်အံကြိတ်ကာ
သက်သက်မဲ့ကို နာကျင်အောင်ပြုမူနေခဲ့သည်။
Jimin သည်လည်းခေါင်းတွေယမ်းကာ
အိပ်ယာပေါ်မှပြေးဆင်းဖို့ရန်လည်းအားအင်မရှိတာ
ကြောင့်ရသမျှတော့ရှောင်တိမ်းနေခဲ့သည်။
"သေဆေးတိုက်နေတာမှမဟုတ်တာ
ကိုယ့်ယောကျ်ားနေမကောင်းလို့
မောင်က စေတနာနဲ့ ပြုစုပေးရသေးတယ်....
ငြိမ်ငြိမ်သောက်စမ်းပါ...."
"တခြားလူတိုက်တဲ့သေဆေးပဲသောက်လိုက်မယ်
အရိုင်းအစိုင်းကောင်...သွားစမ်း!!!!"
Jimin သည်ရုန်းရင်းကန်ရင်းဆန်ပြုတ်ပန်းကန်
ကိုလက်ဖြင့်တိုင်ချမိကာအိပ်ယာပေါ်သို့
တချို့ဖိတ်စင်သွားတော့သည်....။
"အိပ်ယာကိုညစ်ပတ်အောင်မလုပ်ရဘူးဆိုတာ
နားမလည်ဘူးလားParkJimin...လက်ကလေးတွေက
ငြိမ်ငြိမ်မနေချင်ဘူးပေါ့လေ...ငြိမ်စေရမယ်
ငြိမ်စေရမယ်....."
JEonသည်အကျီကိုမကာခါးတွင်ပတ်ထား
သောခါးပတ်အားဖြုတ်နေသည်။
အပေါ်ထပ်ဝတ်ထားသောLeatherအကျီအနက်
ကိုပါချွတ်လိုက်ကာ Shirtအကျီအနက်ရောင်
တထည်သာကျန်တော့သည်။
တတောင်ဆစ်အထိ Shirtအကျီလက်တွေအား
ခေါက်တင်လိုက်တော့ တက်တူးတွေသည်
ကြွားကြွားဝါးဝါးပေါ်လာခဲ့သည်။
"မင်းဘာ..လုပ်မလို့လဲ........"
"ချည်ထားမလို့ငြိမ်ငြိမ်မနေလို့လေ
ရိုက်ဆိုလည်းရိုက်ပစ်နိုင်တယ်နော်
နေမကောင်းလို့ သနားနေလို့....."
ခါးပတ်ကိုသေချာကိုင်ကာသူရှောင်တိမ်း
ရုန်းကန်နေသည့်ကြားကလက်နှစ်ဖက်လုံး
ကိုတင်းကျပ်စွာစုပြီးချည်နှောင်နေတဲ့သူ။
ခါးပတ်နဲ့ချည်ကာအနိုင်ကျင့်ခံ
ရတော့မည့်ဘဝကိုတောင်ရောက်သွားပြီလား။
သူက ParkJimin လေ...
သူက ဒီလိုမျိုးတွေ တွေ့ကြုံခံစားရမည့်သူမဟုတ်။
Jimin သည် Jeonရဲ့ အေးစက်လွန်းသော
မျက်လုံးတွေနဲ့ အပြုအမူကြောင့်
နှလုံးသားထဲသို့ ကြောက်စိတ်တချို့စတင်ဝင်လာခဲ့သည်။
ယောကျ်ားအချင်းချင်းဆိုသော်ငြား
သူဘက်ပြိုင်ပြီး ဘယ်လိုမှမှယှဉ်ပြိုင်လို့မရနေတာ...။
တွန်းရင်းကန်ရင်းတင်းကျပ်စွာချည်ပြီးတဲ့အခါ
လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုအပေါ်သို့မြှောက်ထားပြီး
ပါးစပ်ထဲရောက်လာပြန်သောစားစရာတွေ....။
"ဟင့်အင်း.....!!!!"
ချည်ထားသောလက်ကလည်းနာလှသည်။
ဖျားနေဆဲအခြေအနေမှာခန္ဓာကိုယ်ရဲ့
အခြေအနေသည်လည်းလုံးဝမကောင်းသေး။
မျက်စိရှေ့ကလူသည်လည်းမကောင်းဆိုးဝါး
တကောင်လို လုပ်ချင်ရာသာစွတ်လုပ်နေတာ
မို့Jimin မျက်ရည်စတွေဝဲလာပြီ။
ကြောက်လာခဲ့တာပါ....။
ဘဝမှာ မာမာကြောကြောတောင်ဘယ်သူ့ဆီကမှ
အကြည့်မခံခဲ့ရဖူးတော့ ဒီလိုမျိူး
အခြေအနေကြီးသည် ကူရာကယ်ရာမဲ့စွာ
ခံပြင်းဖို့လည်းကောင်းလှသည်။
"မျက်ရည်တွေလား....ကျမလာနဲ့နော်..
ကျရင်...တကိုယ်လုံးကိုချည်ထားလိုက်မှာ
ပြောစမ်း...လိုအပ်ရဲသေးလား....."
"ငါ့ဟာငါသူ့ကိုလိုအပ်အပ်
မလိုအပ်အပ်မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ
ဘာဆိုင်လို့...အထိနာပြနေတာလဲ....
ရူးနေတာလား....ရူးနေလို့လား........."
Jeonမျက်လုံးတွေပို၍စူးရဲသွားသည်။
အဲ့ဒီရူးနေလား ဆိုတဲ့စကားသည်
ထိရောက်လွန်းပါသည်။
"ဆေးသောက်ရမယ်....ဆေးသောက်ဖို့
အချိန်တန်ပြီ...."
Jeonသည် ခွက်ထဲကဆေးလုံးတွေကို
ပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်လိုက်ကာ
Jimin မျက်နှာကိုဆွဲယူလျှက်
နူတ်ခမ်းတွေကိုဆွဲစုပ်ကာ
ဆေးတွေကိုJimin နူတ်ခမ်းတွေထဲသို့
အတင်းထိုးထည့်သည်။
အံတင်းတင်းကြိတ်ထားသူသည်
ပါးစပ်ကိုလုံးဝမဖွင့်ပေး....။
ဒါမှလည်း ParkJimin ပီသမှာပေါ့.။
အောက်နူတ်ခမ်းကိုဖြစ်ချင်သလောက်
ဖြစ် ကိုက်ချလိုက်တဲ့အခါ ဘယ်လောက်နာသွား
သလဲတောင်မသိ တကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားကာ
ငြီးငြူသံခပ်ကျယ်ကျယ်ကြားလိုက်ရသည်။
ဖွင့်ဟသွားသောနူတ်ခမ်းတွေထဲ
ဆေးလုံးတွေကို ပို့ဆောင်လိုကိသည်။
မျက်ရည်တွေကိုထိတွေ့မိလိုက်သည်...။
ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ...ငိုပီပေါ့..။
ဆေးတလုံးပါးစပ်ထဲရောက်သွား၍
ပြန်ခွါလိုက်ချိန်တွေ အောက်နူတ်ခမ်းက
တစက်စက်ကျနေသောသွေးတွေသည်
အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူဆီသို့ဆက်တိုက်ကျနေသည်။
"ပြော....စကားကိုလွန်ဆန်အုန်းမလား...
ကလန်ကဆန် လုပ်ရပ်တွေလုပ်အုန်းမလား...ပြော!!"
"မပြောဘူးလား....အကြောကတင်းမြဲပေါ့လေ.."
နောက်ထပ်ဆေးတလုံးကိုပါးစပ်ထဲ
ထပ်ထည့်ကာ သွေးထွက်နေသော
နူတ်ခမ်းတွေဆီဒုတိယအကြိမ်ပြန်ထိတွေ့ကာ
ထပ်ကိုက်ချတော့ ငိုသံထွက်လာခဲ့သည်။
"ပြော..!!!!အချိုးပြေမှာလား...
ငါပြောရင် တခွန်းဆို ရမှာလား
အရေးအရာမပါတဲ့လွမ်းကြောင်းတွေနဲ့
ငါ့ရင်ခွင်ထဲဝင် စောက်ရူးလိုမင်းငိုအုန်းမှာလား
မင်းက်ုငါမြင်ထဲကမုန်းခဲ့တာ
ငါ့မှာအကြောင်းပြချက်မရှိခဲ့ဘူး....
မုန်းလို့ပဲ ယူခဲ့တာ...
မုန်းတာထက်ပိုတဲ့ ငါနားမလည်တဲ့ပူလောင်မှုတွေကို
ငါထပ်ပီး မခံစားနိုင်ဘူး ParkJimin
မင်းလိမ္မာမှဖြစ်မယ်....ပြော!!!!!"
Jimin သည်ဘယ်နေရာတွေနာလို့နာမှန်း
မသိရ...တချက်တချက်ထထအော်သော
အသံနက်ကြီးတွင် ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး
တုန်သွားသည်အထိလန့်သွားရကာ
စကားမပြောနိုင်တော့ လည်ချောင်းနှင့်
ရင်ဘက်တခုလုံးတစ်ဆို့ကာ
မျက်ရည်တွေသာပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာနိုင်သည်။
"မရသေးဘူးနဲ့တူတယ်...
တကိုယ်လုံးစုတ်ပြတ်သတ်မှဖြစ်မှာလား
ထင်တာထက် ခံနိုင်ရည်ရှိတာပဲ...."
အကျီလည်ပင်းစကိုကြမ်းတမ်းစွာ
ဆွဲယူလိုက်ပြီးလည်တိုင်ဖွေးဖွေးသို့
ကိုက်ချပစ်ရန် ရွယ်လိုက်ချိန်တွင်
ခေါင်းတဆက်ဆက်ညိမ့်ပြလာတဲ့သူ...။
ပြောသားပဲ
Jeon Jungkookမလုပ်နိုင်တာဘာတစ်ခုမှ
မရှိဘူး.လို့..... ။
"တော်ပါတော့....ငါ...ငါမင်းပြောသလိုနေပါ့မယ်..."
တဆက်ဆက်တုန်နေသောလက်ကလေး
တွေသည်ခါးပတ်ကြိုးတွေနှင့်အချူပ်နှောင်
ခံထားရတဲ့ကြားက ရင်ဘက်ကိုခပ်ဖြည်းဖြည်း
သာတွန်းလာသည်။
"ကတိနော်....ငါ့ကိုပီးပီရော မပြောနဲ့..."
"အင်း....ငါထပ်မလုပ်...တော့ဘူး...."
တုန်တုန်ရီပြောလာသောပုံစံငယ်သည်
ဟန်ဆောင်နေတာမျိုးမဟုတ်တာသေချာပါသည်။
တကယ်ကြောက်လန့်နာကျင်နေတာမျိူး။
"ကတိ...ပေး......"
စကားသည်ဆုံးခန်းမတိုင်ခဲ့ပါ...။
Jimin သည်ညစ်ပတ်နေပီဖြစ်သောအိပ်ယာထဲသို့
လဲကျသွားတော့သည်။
သတိလစ်မေ့မျောသွားတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ
မတ်မတ်မထိုင်နိုင်တော့တာကြောင့်
အားအင်မဲ့စွာပြိုလဲသွားခဲ့ခြင်း။
Jeon သည် ဆွဲထူဖို့လက်ရွယ်လိုက်ပေမယ့်
အကြောက်လွန်နေသူသည်
တက်တူးနဲ့လက်တွေကိုမြင်တာနဲ့တုန်ရီသွားကာ
ကိုယ်လုံးလေးကျုံ့သွားခဲ့သည်...။
ချမှတ်ခဲ့တဲ့ပုံစံခွက်သည်.ရက်စက်ရာသိပ်ကျခဲ့
ပေမယ့်ကျတော်လိုကောင်မျိုးက
အစွန်းထွက်တာမျိုးကိုတောင်လက်ခံမှာမဟုတ်။
အစက သူ့အကန့် ကိုယ့်အကန့် မသိသလို
မဆိုင်သလိုနေရင်ပီးပီပဲလို့တွေးခဲ့ပေမယ့်
ParkJimin ကိုမြင်တိုင်းကျတော်မှ
အကန့်ခွဲမနေနိုင်တာ.....။
အဲ့ဒီအတွက်...ကျတော်အားသုံးတယ်
ကြောက်အောင်ခြောက်တယ်
ကလေးတွေလိုနာကျင်အောင်ဆုံးမတယ်...
JeonJungkook ဆိုတာနဲ့အေးတိအေးစက်
အကြည့်မျိုးနဲ့တောင်လှန်မကြည့်ရဲအောင်
နှိပ်ကွပ်ခဲ့တယ်
သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောရည်းစားဟောင်းကိစ္စကို
စကြားပြီးထဲက နတ်ဆိုးဝင်ပူးနေသလို
မြင်မြင်သမျှမီးရှို့ချင်နေသောကျတော့်
စိတ်ခန္ဓာဟာ မျက်ရည်တွေနဲ့ခေါင်းတဆက်ဆက်
ညိတ်ပြီး မလုပ်တော့ပါဘူး မပြောရဲတော့ပါဘူးလို့
ကတိတွေအထပ်ထပ်ပေးမှ နေသာထိုင်သာရှိတယ်။
ဒါဆို နတ်ဆိုးကပြန်ထွက်သွားမယ်ပေါ့..။
မဟုတ်ဘူး....အဲ့ကစ နတ်ဆိုးကစတင်ပူးဝင်ခဲ့
တော့တာပဲ.....။
ကျတော့်ကိုသူ ကလန်ကဆန်အချိုးမချိုးရဲတော့ဘူး
လွမ်းခြင်းဆွေးခြင်းတွေကိုဘယ်တော့မှထပ်မပြော
တော့ဘူး....။
ထိထိရောက်ရောက်ပါပဲ...
..................................။
MD Parkနဲ့ချိန်းထားတဲ့ကိစ္စပျက်သွား၍
နောက်အလုပ်တစ်ခု ခေါင်းထဲအစီအစဉ်ချနေချိန်
တွင်ထပ်ဝင်လာသောဖုန်းကြောင့်
အတွေးစတို့ဖြတ်ကာကိုင်လိုက်ရသည်။
"အစ်ကိုYoongi...ထယ်ယောင်းချိန်းတွေ့နေပြန်ပီ
.......Barမှာ.....လာခေါ်သင့်တယ်ထင်တယ်..."
ထယ့်ကို ထယ်မသိအောင်လိုက်Check
ခိုင်းထားသောကောင်လေးသည်
အလောတကြီးဖုန်းဆက်လာတော့
Yoongi သည်သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ကာ
စောင့်ကြည့်ထားလို့ပြောပီးထွက်လာရတော့သည်။
ထယ် ဟာ...Relationship တစ်ခုတည်ဆောက်ခြင်းတွင်
မကောင်းသောအမူအကျင့်
သေးသေးလေးတွေကိုစုဆောင်းပြီး
လှလှလေးပြုံးတတ်သောမထုံတက်တေးကောင်ကလေး။
သိပ်ရှုပ်ပွေတတ်သည်...။
ဆိုးဆိုးဝါးဝါးဘောင်တွေကျော်လွန်တာမျိုး
မဟုတ်ပေမယ့် သူကသိပ်ချောလွန်းတော့
လူတိုင်းကတွေ့ဆုံလိုက်တာနဲ့ ချဉ်းကပ်ချင်ကြသည်။
ထယ်ဟာ...သိပ်ပြီးငြင်းလေ့မရှိ...
သူ့ စိတ်ထဲ ပျော်ရင် အဆင်ပြေရင်
အီစီကလီပြန်လုပ်ကာ အပျော်အပျက်
နှစ်ရက်သုံးရက်တွဲပြီး မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်လုပ်ပစ်
တတ်တဲ့သူ...။
သိပ်သဘောကောင်းတယ် သိပ်ဖောရွေတယ်လို့
နာမည်ကြီးတယ်...သိပ်ပြီးလူမှုရေးကောင်းတယ်
အရမ်းချစ်စဖွယ်လူသားလို့အများအမြင်မှာ
စီးဝင်နေပေမယ့် ထယ်ဟာ သိပ်ကြောက်စရာ
ကောင်းကြောင်းသူ့အပြင်ဘယ်သူသိမှာလဲ..။
သူလိုလူကိုတောင် သွန်ချင်သလိုသွန်
မှောက်ချင်သလိုမှောက် နည်းနည်းတောင်
ဂရုမစိုက်ဘဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်နေတာပဲကြည့်...။
ဒီလို ကွယ်ရာမှာ ချိန်းတွေ့တာမျိုးလုပ်လို့
သွားသွားပြန်သိမ်းရတာ ဘယ်နှခါမှန်းမရေတွက်နိုင်။
ထယ့်ကို..တစုံတယောက်ကထိဖို့မပြောနဲ့
တက်မက်စွာကြည့်တာကိုတောင်MinYoongi
လက်မခံနိုင်.....။
အမြဲတမ်း လူကြမ်းကြီးပေါ့.....။
Barကိုရောက်တာနဲ့တလှမ်းချင်းလှမ်းဝင်
လာကာဟိုဟိုဒီဒီမျက်လုံးတွေကစား
လိုက်တော့ ထောင့်တနေရာတွင် သူ့ထက်
တော်တော်လေးငယ်မည့်ပုံပေါ်သော
ကောင်လေးတစ်ယောက်နှင့်ဝိုင်ခွက်ချင်းတိုက်နေတဲ့သူ။
သေချာကြည့်တော့မှ ခုဆောင်းCollection
အတွက် TaeHyung ဒီဇိုင်းတွေကိုModelလုပ်ပေးမယ့်
မော်ဒယ်ပေါက်စလေးပဲ....။
ကလေးသာသာလေးဆိုတော့လည်း
KimTaeHyungနဲ့ နှစ်ခါမျှသာတွေ့ရသေးတယ်
ဝဲဂယက်ထဲမျောရှာပြီ...။
သူများကိုကဲ့ရဲ့မိတော့ ကိုယ်ကရော.....။
သူ့တုန်းကတွေ့တွေ့ချင်းကိုရူးမတတ်ဖြစ်ခဲ့တာလေ..။
KimTaeHyungကသိပ်ဆိုးလွန်းတယ်...။
ကြည်နူးနေသောအတွဲလေးဆီတလှမ်းချင်းလှမ်း
လျှောက်သွားလိုက်ကာ စားပွဲခုံပေါ်
ဖုန်းနှင့်ကားသော့ကိုပစ်တင်လိုက်တော့
အလန့်တကြားမော့ကြည့်လာသူ KimTaeHyung...။
"YoongiHyung....!ဘယ်လိုလုပ်....."
TaeHyungလန့်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာမှန်းကိုယ်က
သိပေမယ့်တဖက်ကကောင်လေးကမသိရှာ။
ဘုကြည့်ကြည့်လာသည်...။
"ခင်ဗျားဘာလုပ်တာလဲ...ရိုင်းလှချည်လား..."
"ပြန်မယ် ထယ်....."
"ဟို Hyung ကျတော်...ဒီမှာစကားပြောနေတုန်း..."
"TaeHyung Hyungကိုပြန်ခေါ်ရအောင်
ခင်ဗျားကဘာမလို့လဲ ဒီမှာစကားပြောနေတယ်လေ
မမြင်ဘူးလား...."
"ကိုယ် စောင့်ပေးရမှာလား ထယ်...
ထ ဆို ရင် ထလိုက်တော့လေ..."
KimTaeHyungသည်...မျက်စိမျက်နှာပျက်ရင်း
ကောင်လေးကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲပုံစံလေး
ဖြင့်လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။
မဖြစ်သာလို့ ကြောက်ရလွန်းလို့ထပြန်ရတော့မည့်
ပုံစံလေးပေါ့လေ...။
"Hyung...ပြန်လိုက်သွားမှဖြစ်မယ်...
တောင်းပန်ပါတယ်..နော်.."
"ဟာ...Hyung..သူကဘာမလို့လဲ...
ဘာမလို့ပြန်လိုက်ရမှာလဲ ကျတော်နဲ့Dateနေတာလေဗျာ
မပြန်ရဘူး..."
"သူကဘာကြီးလဲတော့Hyung လည်း
မသိဘူး ကလေးရယ်...
ဒါပေမယ့် ပြန်မှဖြစ်မှာတော့သေချာတယ်
See you နော် အများကြီးပျော်ခဲ့ရပါတယ်...."
အရစ်ရှည်နေသောသူ၏လက်ကောက်ဝတ်
တွေအားဆွဲခေါ်လိုက်ကာထွက်လာခဲ့သည်။
ဒါတောင်လှည့်ကြည့်လှည်ကြည့်နှင့်....။
ညိုးငယ်လွန်းသောမျက်နှာလေးသည်
တကယ်ပင်သနားစရာ..။
ကောင်လေးသည်လည်း
ပြေးလိုက်မလာသော်လည်း
မကျေမချမ်းဖြစ်ကျန်ခဲ့မှာသေချာသလောက်ပင်။
စကားတခွန်းမှမဆိုပဲကားကိုမိုင်ကုန်
တင်မောင်းကာအိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။
ထယ်ကသူစကားစမပြောရင်ဘယ်တော့မှ
မပြောတတ်။
အိပ်လိုက်လာသည်။
အစိမ်းရင့်ရောင်Fashionဖြင့်သမတ်တကျ
ထယ်သည် သစ်ရွက်ကလေးလိုပဲ...။
"ထယ်ယောင်း....မင်းရှုပ်ပွေမှုတွေကို
ဘယ်အချိန်လောက်မှရပ်မှာလဲ...
ငါအဲ့လိုလိုက်လိုက်ခေါ်နေရတာ အဆင်မပြေတော့ဘူးနော်"
"လူကြီး ကလိုက်ခေါ်တာလေ...
ထယ် လာခေါ်ခိုင်းလို့လား ဟိုမှာကောင်လေးနဲ့
စကားပြောတာဘယ်နေရာမှတောင်မရောက်
သေးဘူး ဒီကလည်းကျေနပ်နေတယ်ထင်လား.."
"ထယ်! မင်းမငယ်တော့ဘူးနော်....
ငါ့ကိုလက်ထပ်ဆိုတော့လည်း
နေ့ရွေ့ညရွေ့...ဘဝကိုဘယ်လိုဖြတ်သန်းချင်နေတာလဲ.."
အိမ်လည်ကောင်ခါးထောက်ကာစိတ်ဆိုး
မာန်ဆိုးဖြင့်အော်နေသောကျတော့်ဆီ
ထယ် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်ရေတခွက်သောက်ပြီး
နောက်ပြေးလာကာ ဖွဖွလေးဖက်လာသည်။
"စိတ်မဆိုးပါနဲ့ လူကြီးရာ....
အီစီကလီလေးနည်းနည်းလုပ်တာပါ
အလုပ်မရှိလို့...အပျော်အပါးလေးရှာလိုက်တဲ့သဘောပဲ."
"ချိန်းတွေ့တာ အလုပ်လား....
ငါ့ကိုသေစေချင်နေတာပဲ..
ငါမင်းကို ဘယ်လောက်တွန့်တိုလဲမင်းသိလား..."
"မထိဘူး မထိဘူး ထယ့်ရဲ့ဘယ်နေရာကိုမှ
မထိပါဘူး..ထယ်လည်းသူစိမ်းလာထိတာ
မကြိုက်ပါဘူး ဖုန်းလေးပလီပလာပြော
Msgလေးတွေပို့ ဒါမျိုးလေးပဲလေ...
လူကြီးကမှ မလုပ်ပေးတာ...."
"ကိုယ်မအားဘူးလေကွာ...မင်းဒါကို
နားလည်ရမယ်လေ....ကိုယ်ရှာနေသမျှက
မင်းဖြုန်းဖို့ကြီးပဲ..."
"မဖြုန်းချင်ပါဘူး....ထယ်က လူကြီးနဲ့
အီစီကလီပဲလုပ်ချင်တာကြီးကို...."
ကျတော်ကပုံပြင်တွေကိုမကြိုက်ဘူး
တကယ်မဟုတ်ဘဲစိတ်ထဲရှိရာလျှောက်ရေးထား
တယ်ဆိုပြီးငယ်ငယ်ထဲကအထင်သေးစွာ
မဖတ်ဘဲနေတယ်...
ဒါပေမယ့် KimTaeHyung ပုံပြင်တွေကိုတော့
ဘယ်လောက်လျှောက်ပြောပြော
ရူးမတတ်ကြိုက်တယ်...။
"ဒါဆို ကိုယ်ဖုန်းခေါ်ရင် ဘာလို့မကိုင်တာလဲ...."
"အဲ့တာက...အဲ့တာက အဲ့တုန်းက....
ထယ် ရေချိုးနေတာလား ထမင်းစားနေတာလား
အိပ်နေတာလား....ဘာ..."
"မလိမ်နဲ့ထယ်....လူကြီးမကြိုက်ဘူး
မင်းစိတ်မကြည်တဲ့အချိန်ဖုန်းခေါ်တာမျိုးကို
မင်းမကြိုက်မှန်းသိလို့ ကိုယ်သေချာမှ
အမြဲခေါ်ခဲ့တယ်...မင်းဘယ်တော့မှ
အလေးအနက်ထားမကိုင်ခဲ့ဖူးပါဘူး..."
ဖက်ထားသောလက်ကလေးတွေပြေလျှော့
သွားတယ်...။နှာခေါင်းထိပ်ကာမှဲ့နေရာလေး
ကိုလက်ညိုးလေးနဲ့ကုတ်နေရင်းက
မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လာတဲ့သူ။
KimTaeHyung အစစ်ရဲ့ပုံစံပဲ..။
ခပ်တည်တည် ခပ်အေးအေး မျက်လုံးတွေ..။
"မကျေနပ်ဘူး ထယ်အရမ်းဆိုးနေပီလို့
လူကြီးထင်လာရင်လည်းထားရစ်ခဲ့လို့ရပါတယ်
ထယ် လူကြီးကို လာပါလို့လည်းမခေါ်ခဲ့ဖူးသလို
ပြန်ပါလို့လည်းပြောမှာမဟုတ်ဘူး
ထယ့် ဘဝမှာ ထယ့်ကိုယ်ပိုင်ပျော်ရွှင်မှုထက်
ခုချိန်ထိတော့ ဘယ်အရာကမှအရေးမကြီးဘူး
စိတ်ချမ်းသာဖို့ကိုပဲရှေးရှူးနိုင်မယ်....
ထယ် ပျော်သလိုနေပါရစေ....
တခြားလူတွေရဲ့ဘဝတွေအဆင်ပြေဖို့ကိုပဲ
ထယ် တလျှောက်လုံးတွေးပေးခဲ့ရလို့လားမသိဘူး
ခုချိန်မှာတော့ ထိိန်းချူပ်မှုမဲ့ချင်တယ်..."
ထယ့်လက်တွေဟာ ခါးတွေဆီမှာလုံးဝဖြုတ်ချ
သွားပြီးလှည့်ထွက်ဖို့ကြံရွယ်လိုက်ချိန်တွင်
ထယ့်တကိုယ်လုံးကိုနောက်မှသိမ်းယူဖက်ထားလိုက်
မိသည်..။
ကျတော်တို့Relationship က
စားပွဲအစွန်းအဖျားလေးမှာတင်ထားတဲ့ဖန်ခွက်လို
ဘယ်အချိန်ကျကွဲမလဲလို့ရင်တထိတ်ထိတ်နေရတာမျိုး
လား...။
ဒါမှမဟုတ် ကျကွဲပြီးသွားတဲ့အပိုင်းအစတွေကို
မကွဲပါဘူးလိမ်လည်ကာ ထပ်ခါထပ်ခါ
ပြန်ဆက်နေရတာမျိုးလား....။
ခေါင်းစဉ်မဲ့Relationship
ကျတော့်အချစ်တွေနဲ့ပဲတဖက်သတ်တည်ဆောက်ခဲ့ရ
တဲ့ Relationship။
မလှခဲ့ဘူး ဘယ်သော်အခါကမှမလှပခဲ့ပါဘူး...။
"လူကြီးက မင်းမရှိရင် သေမှာ...ထယ်
လောကအမှန်တရားတွေထဲမှာ...
မင်းဒါကို ထပ်မှတ်သားထားလိုက်ပါအုန်း..."
MinYoongi က မင်းကိုထားခဲ့မယ့်အစား
သူ့ကိုယ်သူပဲထားခဲ့လိုက်မယ့်ကောင်ပါ ထယ်...
ကိုယ်ဒီလောက်ကြီးချစ်တာကွာ....
ဘာလို့များပြောထွက်ရသလဲ...."
ထယ်ဘာမှပြန်မပြော...။အသက်ကလေး
မှန်မှန်ရှူကာငြိမ်သက်နေဆဲပဲ။
ထယ် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးတွေကို
တိုးဝှေ့နမ်းရှုံ့လိုက်တော့ကိုယ်လုံးလေးတွန့်သွားသည်။င
ဖြူစွတ်နေသောတွေသည် ထယ့်ခါးလေးထက်
မြဲမြံစွာတည်ရှိနေကာ Yoongi အသံသည်
အက်ကွဲကွဲ.....။
ချည်လို့မရ...ရတဲ့နည်းနဲ့ကျတော်ကချည်မှာပဲ....။
အကြင်နာတွေမှန်ရင် တနေ့ထယ်မြင်လာမှာပဲ...။
ဒီလောက်မေတ္တာအရှိန်အဟုန်ကြီးမားနေတာ
တနေ့တော့...လူကြီးကိုချစ်ပါတယ် လို့
ကောင်းကင်ငယ်လေးက ပြောပြလာမှာပဲ...
ဘယ်နေ့လဲမသိပေမယ့်.....ကျတော်မမှန်းဆနိုင်ပေမယ့်
စောင့်နေရတာကိုလည်းမမုန်းပါဘူး.....
ကျတော်KimTaeHyung ကိုသိပ်ချစ်ပါတယ်......။
.................
Character တွေကိုသေချာလေးရေးနေရလို့
လေးပွင့်ဆိုင်ဖို့ကတော့စိတ်ရှည်အုန်းနော်။
Character ကိုသေချာမပြဘဲ
တွေ့ပေးလိုက်ရင်အဆင်မပြေဘူးထင်လို့....။
ကျေးဇူးပါ...။🤍
"ျမႇားပစ္ေလ့က်င္မလို႔ဆို"
"စိတ္မပါေတာ့လို႔....Jeonငယ္ပုံတူဆြဲမလို႔ဆို
ကိုယ္ေတာ့္ပုံဆြဲေလ...."
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚတြင္ခဲသားတို႔ခ်လက္စက
ကေခ်သည္ေလး၏ပုံစံငယ္......
အိမ္ေရွ႕စံသည္ဓားတလက္ကိုင္ကာဘယ္လိုေရာက္
လာမွန္းမသိ.....။
Jeonသည္ပန္းခ်ီကားကိုအိမ္ေရွ႕စံျမင္၍မျဖစ္
တာေၾကာင့္ပုံစံမပ်က္ေနေနရသည္။
ျမႇားပစ္ေလ့က်င့္ရမယ္....ဓားသိုင္းေတြေလ့က်င့္ရမယ္
စစ္ေရးစစ္ရာ နန္းေရးနန္းရာအားလုံးကို
ငါ့ရဲ့ေခါင္းထဲကိုအလစ္အလပ္မရွိထိုးႀကိတ္
ထည့္ေနရတယ္..။မ်က္စိေနာက္စရာ
အိမ္ေရွ႕စံမင္းသမီးေတြ ၾကင္ယာေတာ္ေတြရဲ့
နန္းေဆာင္ႂကြဖို႔ ျမဴစြယ္ျဖားေယာင္းမွုေတြကို
လည္းေကြ႕ပတ္ေရွာင္ရတယ္....။
မအားဘူး...မိုးလင္းထဲကအားမေနဘူး....
ရာဇဝတ္သားေတြ အမွုအခင္းေတြကို မင္းႀကီးအစား
အမိန့္ခ်ရမယ္...အာ႐ုံေတြသိပ္ေထြျပားတယ္...။
Jeonဟာ နန္းေတာ္ပန္းၿခံထဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
ပန္းခ်ီဆြဲေနတယ္ဆိုလို႔ ခ်စ္လို႔လႊတ္ထားတာ
ဆြဲေနတာ ဘာပုံလဲေမးမိေတာ့
နန္းေတာ္တခုလုံးရဲ့အေရးကိစၥအားလုံးကို
ပစ္ခ်ၿပီး အိမ္ေရွ႕စံအေျပးႏွင္လာရၿပီ...။
မနာလိုျခင္း သဝန္တိုျခင္းသည္ ျပင္းျပင္းျပျပ
ေနာင္ဘဝေတြတိုင္း ငါ့လိုမ်ိဳးမင္းမျဖစ္ပါေစနဲ႔
လို႔ ျဖစ္ေအာင္သက္သက္က်ိန္စာတိုက္ၿပီး
ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့သူေရွ႕ေရာက္လာခဲ့သည္။
အျပစ္မလုပ္ထားသလို...ခပ္တည္တည္ႏွင့္
Jeonသည္ သူ႔ကိုေမးခြန္းေတာင္ျပန္ထုတ္ေနေသးသည္။
"ခုဆြဲေပးရမွာလား...ဘာမွလည္းမျပင္ဆင္ရေသးဘဲ..."
"ဘာေတြကိုျပင္ဆင္ရမွာလဲ....Jeon
ကိုယ္ေတာ္က ၿပီးျပည့္စုံပီးသားေလ...."
ျပဳံးယဲ့ယဲ့ႏူတ္ခမ္းထူထူေတြ...။
ဒါဟာ အစစ္အမွန္ေတြမဟုတ္.....
စိတ္ဒုကၡေပးဖို႔ပဲျဖစ္သည္။
အသံသည္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ....
"အကုန္သတ္ပစ္...."လို႔ မာန္ပါပါေျပာတတ္ေသာ
အိမ္ေရွ႕စံမဟုတ္ေတာ့သလိုအေျပာင္းအလဲျမန္သည္။
"က်ေတာ္မ်ိဳး...ဆြဲဖို႔ကို အာ႐ုံစုစည္းလို႔
မျဖစ္နိုင္လို႔ မတူညီရင္ အိမ္ေရွ႕စံ
စိတ္ၿငိဳျငင္မွာစိုးလို႔ပါ....."
"ပန္းခ်ီကားက တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရဲ့
မ်က္ႏွာေပၚလာေစအုန္းေတာ့
မင္းကိုယ္ေတာ့္ကိုၾကည့္ပီးဆြဲခဲ့တာဆိုတာ
ႏွင့္ရပီ..
မင္းပန္းခ်ီကို ကိုယ္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွအကဲျဖတ္မွာ
မဟုတ္ဘူး....Jeonငယ္...."
"အိမ္ေရွ႕စံ ဘာအေရးကိစၥေတြျဖစ္ေနတာလဲ...."
နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္
ဒူးက်ိဳးက်မတတ္ေၾကာက္ရေသာအိမ္ေရွ႕စံကို
ႏူတ္လွန္ထိုးလို႔ရသည္မွာ Jeonတစ္ေယာက္ထဲ...။
တခုခုျပန္ေျပာဖို႔ အားယူလိုက္ခ်ိန္တြင္
ဩရွရွေလးအသံေလးတစ္ခုျဖတ္စီးလာခဲ့သည္။
"အိမ္ေရွ႕စံကိုဂါဝရျပဳပါတယ္..."
အိမ္ေရွ႕စံသည္ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္
ေသာ္အခါ ကေခ်သည္ေယာင္း ႏွင့္အေပါင္းအပါးမ်ား
တေနရာရာကိုသြားဖို႔ႀကံရြယ္ထားၾကပုံရပီး
သူ႔ကိုေတြ႕လို႔လာႏူတ္ဆက္ဂါဝရျပဳၾကပုံရပါသည္။
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္သြားလိုက္လည္းရေပမယ့္
အိမ္ေရွ႕စံကိုျမင္တာနဲ႔ လွုပ္ရွားလာေသာ
ႏွလုံးသားသည္ထိန္းမရတာေၾကာင့္
ဘာမွမစဥ္းစားနိုင္အိမ္ေရွ႕စံေရွ႕ေမွာက္
ေျပးဦးညႊတ္လိုက္သူသည္..အစြမ္းကုန္ျပဳံးရႊင္ေနသည္။
အိမ္ေရွ႕စံသည္ သူ႔ကိုျမင္တိုင္း
ေအးစက္လွေသာမ်က္ႏွာေသျဖင့္
အျမဲလိုလိုစိုက္ၾကည့္သည္....။
ေယာင္းသည္....ေအးစက္တယ္ရယ္လို႔လည္း
မျမင္ခဲ့နိုင္ပါ...။
ညီလာခံတစ္ခုလုံးကိုခပ္တည္တည္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး
ေျပးလာခဲ့ရေသာအဓိကအေၾကာင္းအရင္း
ဒီကေခ်သည္ေကာင္ေလးသည္ လွပစြာျပဳံးျပေနသည္။
ဘယ္တုန္းကမွျပဳံးျပတယ္လို႔မထင္ခဲ့....
ေလွာင္ေျပာင္ျပေနသည္ဟုသာအိမ္ေရွ႕တစ္သက္လုံး
ေတြးခဲ့တာ...။
Jeonကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ....
ဓားထုတ္ၿပီးခုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာမ်က္ႏွာ....
အၾကင္နာေတြ ယိုစီးေနလို႔....
အခ်စ္ေတြ ထင္ထင္ရွားရွားကိုျမင္ေနရလို႔....
ကေခ်သည္ေကာင္ေလးနဲ႔ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား
မိုးနဲ႔ေျမပါပဲ....
ကေခ်သည္ေကာင္ေလးမွာယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္း
ပဲရွိေနတာ...
အိမ္ေရွ႕စံမွာ တိုင္းျပည္တစ္ခုလုံးရွိတယ္ေလ...
Jeonငယ္ဟာ......သိပ္နာက်င္စရာသက္ရွိ...။
"ကျပေဖ်ာ္ေျဖပြဲရွိလို႔လား...
ျပင္ဆင္ထားၾကတာ...."
"မရွိပါဘူး မိဖုရားႀကီးအေခၚေတာ္ရွိလို႔ပါ...."
"ေအာ္....အလွအပေရးရာေတြမင္းကို
အေမးရွိေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္...
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီး
စစ္မက္ေရးရာ ဓားေရး လွံေရးစိတ္မဝင္စားဘဲ
ႏုညက္ေနေအာင္ေနခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း
ခက္သားေနာ္....မင္းေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္
အေနနဲ႔ တခါတရံ အဆင္မေျပမျဖစ္ဘူးလား....."
ေယာင္း ၏ ျပဳံးရီေနေသာမ်က္ႏွာေလးသည္
မသိမသာပ်က္ယြင္းသြားခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕စံသူ႔အေပၚသတ္မွတ္ထားေသာ
အယူအဆသည္ သိပ္စိတ္ဓာတ္က်စရာေကာင္းလြန္း
စြာအက်ီစေလးေတြကိုေယာင္ယမ္းဆုပ္ကိုင္မိသြားသည္။
"မျဖစ္ပါဘူး အိမ္ေရွ႕စံ......"
ဩရွရွအသံေလးသည္တိုးတိုးေလးသာ
ထြက္လာနိုင္ခဲ့သည္...။
"မင္းအခ်ိန္ရွိေသးရင္...Jeonက
ကိုယ္ေတာ့္ကိုပုံတူဆြဲေပးမလို႔..
ၾကည့္သြားပါလား....ကိုယ္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္
ထဲပ်င္းရိေနတာ...."
Jeonဆိုေသာပန္းခ်ီဆရာလိုလိုလူငယ္ေလးကို
ေယာင္းလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပဳံးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့သူ....။
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကို ႏူတ္ခမ္းေလးေတြညႊတ္ကိုင္းၿပီး
ျပဳံးရီျပေနတာ...။
ဒါေတြကမဆန္းေတာ့....။
လူတိုင္းကသူ႔ကိုျမင္ရင္ဒီလိုပဲ.....
မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္က မင္းသားေလးက လြဲ၍....။
"အခြင့္ေပးရင္ က်ေတာ္မ်ိဳးလည္း
ပန္းခ်ီကၽြမ္းက်င္စြာဆြဲတတ္ပါတယ္
အိမ္ေရွ႕စံကို ပုံတူတခုေလာက္ေတာ့
ဆက္သခြင့္ျပဳပါ...."
"အခြင့္မရွိဘူး...
ဒီတိုင္းျပည္မွာကိုယ္ေတာ္ပုံကို Jeonကလြဲၿပီး
ဘယ္သူမွဆြဲခြင့္မရွိတာမို႔....ထားလိုက္ပါ..."
ဘယ္တုန္းကသတ္မွတ္လိုက္တာလဲ...
ဘယ္တုန္းကမွမသတ္မွတ္ထားတဲ့ပုဒ္မကို
သူခ်က္ခ်င္းတပ္ခ်ပစ္တာ...။
ပိုပ်က္ယြင္းသြားတဲ့မ်က္ႏွာလွလွေလးအား
Jeonေျပးကာႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္
အခြင့္မသာခဲ့.....။
မလုပ္ရဲခဲ့....။
"ဟုတ္ကဲ့...မသိလို႔ေလၽွာက္တင္လိုက္မိတာ
စိုးရြံ႕မိပါတယ္ အိမ္ေရွ႕စံ...."
"ဟို....က်ေတာ္မ်ိဳး....သြားလိုက္ပါအုန္းမယ္...."
"ေကာင္းပါၿပီ..."
မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြလွုပ္လွုပ္ခတ္ခတ္ႏွင့္
အျပာႏုေရာင္ဝတ္႐ုံလွလွေလးေတြ
ဆင္ျမန္းလာေသာ ေယာင္းဟာ
အိမ္ေရွ႕စံအားထပ္မံ ရိုေသစြာဦးညႊတ္ခဲ့ၿပီး
တဲ့ေနာက္ ပုံမွန္ထက္ျမန္ေသာေျခလွမ္းေလး
ေတြနဲ႔ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕စံသည္ အလွဆုံးျပဳံးလၽွက္
ပန္းခ်ီဆြဲရန္အာ႐ုံမရေနပါဘူးဆိုတဲ့
လူသားဆီလက္ေနာက္ပစ္ကာတလွမ္းခ်င္း
လွမ္းသြားလိုက္သည္။
"မ်က္ႏွာက ဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္
ၿပိဳလဲပ်က္ဆီးျပေနလို႔ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ...
ထိလြယ္ရွလြယ္ရင္...စိတ္ခံစားမွုျမန္လြန္းရင္
အားနည္းခ်က္ျဖစ္သြားတယ္...."
"မင္းက သူ႔ကိုအၾကင္နာေတြနဲ႔ တခါၾကည့္ရင္..
ကိုယ္ေတာ္က ေဝဒနာ တေလွႀကီး
ပုံေပးနိုင္တယ္....ယုံတယ္မလား Jeonငယ္...."
JEonဟာ ပန္းခ်ီစာရြက္ကိုဆြဲစုတ္ျဖဲကာ
ေျမျပင္ေပၚသို႔ပစ္ခ်ၿပီးေနာက္ေဒါသမာန္ေတြႏွင့္
ဘာမွျပန္မေျပာဘဲထြက္သြားခဲ့သည္။
ေယာင္း ကို....ျမတ္နိုးမိထဲက....
အိမ္ေရွ႕စံ၏ ႏွလုံးသားကိုလည္း ပိုျပတ္သားစြာ
ျမင္လာရသည္...အထူးသျဖင့္အိမ္ေရွ႕စံက
ေယာင္း ေရာက္ လာပီးေနာက္ပိုင္းပိုမို
ဆိုးဝါးလာသည္....။
သူ႔အတြက္ခ်စ္ျခင္းတရား၏ အရိပ္အေယာင္ေတြ
အိမ္ေရွ႕စံ၏မ်က္ႏွာလွလွေလးအေပၚျမင္လာရတာ
မွန္ေပမယ့္ အတၱေတြ မာနေတြ ေဒါသေတြက
အဆမတန္ပိုမ်ားေနတာေၾကာင့္
Jeon က နည္းနည္းေလးမွမခံစားတတ္ခဲ့ပါ။
ေရွာင္တိမ္းခ်င္ေသာစိတ္တစ္ခုထဲသာရွိခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕စံက သိပ္အတၱႀကီးပါသည္။
...............။
"က်ေတာ္အရမ္းအားနာပါတယ္ MinYoongi...
ညထဲကဖ်ားတာ ခုထိအိပ္ယာထဲကမထနိုင္ေတာ့
Company လာဖို႔ကလည္းမျဖစ္နိုင္ဘူး...
မနက္ျဖန္ေတာ့ က်ေတာ္ေသခ်ာေပါက္ျပန္ခ်ိန္း
လိုက္ပါ့မယ္ေနာ္..."
"မဟုတ္တာ....ေကာင္းေကာင္းအနားယူပါ
က်န္းမာေရးျဖစ္သြားတာအားနာစရာမွမဟုတ္တာ
MD Parkလုံးဝေပ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွ
ဆက္သြယ္ပါရတယ္ က်ေတာ္အဆင္ေျပတယ္
ျမန္ျမန္သက္သာေအာင္သာဂ႐ုစိုက္ပါ...."
"နားလည္ေပးတာေက်းဇူးပါဗ်ာ...
က်ေတာ္ပုံမွန္ဆို အနည္းအက်ဥ္းဆို
Company ကိုေရာက္ေအာင္လာပါတယ္ ခုဟာက..."
"ရတယ္...ေအးေဆး....ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး
အရွင္းေပ်ာက္မွ အလုပ္လုပ္တာအေကာင္းဆုံးပဲ..."
MinYoongi နဲ႔ခ်ိန္းထားေသာအမွုကိစၥပ်က္႐ုံမက
လူသည္ကုတင္ကိုမွီကာဖုန္းပင္မနည္း
ေျပာေနရသည္။
အေအးေတာထဲ ခိုက္ခိုက္တုန္စြာအရိုးထဲအထိ
နာက်င္မွုသည္ျပန္ေတြးမိတိုင္း
လူစိတ္မရွိေသာဟိုလူမိုက္ကိုမုန္းရသည္။
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး....ျပန္ေခြေနရန္ ျပင္ဆင္လိုက္ခ်ိန္တြင္
တံခါးဖြင့္သံတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္။
စရင္းရွင္းစရာကိစၥရွိေနတာမို႔...
အိပ္ယာနိုးမည့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနခဲ့သည္။
အခန္းထဲကဖုန္းေျပာသံသဲ့သဲ့ၾကားသည္ႏွင့္
အိမ္အကူေတြလာပို႔ေသာ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ႏွင့္
ေဆးေတြကို တံခါးဝတြင္ျဖတ္ယူလိုက္သည္။
"စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ဒီအခန္းထဲကိုအလြယ္တကူ
ဝင္ထြက္ေနတာ နင္တို႔ေစာက္ရမ္းေပ်ာ္ေနၾကတာလား..."
"တခါမွ....မဝင္ဖူးပါဘူး...သခင္ေလး..
ခုက ေဆး နဲ႔ ဆန္ျပဳတ္...လာပို႔....."
"ငါ့ကိုေပး....."
မေပးခ်င္ၾကပါ...။ဘာကိစၥမေပးခ်င္ေနၾကသလဲ
ေတြးလို႔မရ ေပးဆိုေပးလိုက္တာပဲႀကိဳက္သည္။
ဖ်က္ခနဲေဆာင့္ဆြဲယူလိုက္ကာ
"ဒီအခန္းထဲကို ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ
တစ္ေယာက္မွဝင္ဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔..
သြားၾက...!!!!"
ေအးေအးေဆးေဆးျပသနာလုပ္ခ်င္ေနပါသည္။
တညလုံးရင္ခြင္ထဲဝင္ဘယ္ကေကာင္ကို တၿပီး
ငိုမွန္းမသိေသာ အကြက္ေတြအတြက္
မိုးအလင္းအံႀကိတ္ၿပီးေဒါသကို
မ်ိဴခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ....။
မ်ိဳခ်ရလြန္းလို႔....ရင္ထဲကမြန္းက်ပ္ေနကာ
အသက္ရွူလို႔ပင္မဝ...။
က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ေတာ့မျဖစ္..
သြားလာေပ်ာ္ပါးရမည့္ကိစၥေတြရွိေသးသည္။
အသက္ရွုေခ်ာင္ေအာင္.....ေနာက္ထပ္ဘယ္ေသာ္အခါမွ
မငိုရဲေအာင္ မလုပ္ရဲေတာ့ေအာင္ဆုံးမေပးရမည္။
"Morning....."
အိပ္ယာထဲမွစူးခနဲၾကည့္လာေလေသာ
မ်က္လုံးေတြသည္ ခ်က္ခ်င္းလႊဲဖယ္သြားသည္။
ၾကည့္ဖို႔ေတာင္မတန္ေတာ့တဲ့JeonJungkook ေပါ့ေလ။
ခပ္ပါးပါးျပဳံးလိုက္ကာ ကုတင္ဆီသို႔
ဆန္ျပဳတ္ဗန္းကို ကိုင္လၽွက္ေလၽွာက္လိုက္သည္။
"ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရေအာင္..."
"မလိုဘူး....ထြက္သြား..."
"လိုလို႔...လာတိုက္တာေလ...ဘယ္ကိုထြက္သြား
ခိုင္းေနတာလဲ...ေသာက္ရမယ္..."
"မင္းငါ့ကိုဘယ္လိုဆက္ဆံခဲ့သလဲဆိုတာမင္းအသိဆုံး
မင္းမွာ လူစိတ္သာရွိခဲ့ရင္....ငါဒီေလာက္ဆိုးဝါး
စရာကိုမလိုဘူး...မင္းကိုငါလူေရာအသံေရာ
မျမင္ခ်င္ဘူး....Jungkook.."
တဖက္လွည့္ကာ ဇြတ္ဇာတ္နာေနေသာ
အလွေလး၏မ်က္ႏွာလွလွေလးကို
လက္တဖက္ျဖင့္အတင္းအၾကပ္ဆြဲယူလိုက္သည္။
ေသြးမရွိေနေသာမ်က္ႏွာေလးကို
စကၠန့္ေတြအၾကာႀကီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္မိတဲ့ေနာက္
"က်ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ
ခင္ဗ်ားလည္းက်ေတာ့္ကိုလူလိုမဆက္ဆံခဲ့ဘူးေလ
နားေထာင္ParkJimin...
နားထဲကိုစြဲထင္ေနေအာင္နားစိုက္ၿပီးေထာင္ေနာ္"
"............."
"ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္သူ႔ေရွ႕မွာမဆို
ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလကေခ်ပဲျဖစ္ျဖစ္
က်ေတာ္ ဘာခိုင္းခိုင္း ဘာေျပာေျပာအခ်ိဳးေျပေျပ
လုပ္ေပး..နားေထာင္ေပး...မလုပ္ေပးရင္
အိမ္အျပင္ထုတ္သတိလစ္သြားရထက္
ဆိုးတဲ့ကိစၥေတြက်ေတာ္အားလုံးလုပ္နိုင္တယ္...."
"ခင္ဗ်ား တစ္ခါမွမၾကားဖူး မျမင္ဖူးတဲ့
ရက္စက္ျခင္းေတြ ႏွိပ္စက္ျခင္းေတြနည္းအျဖာျဖာ
က က်ေတာ့္ဆီမွာအျပည့္ပဲ..."
ေအးစက္စက္ေျပာေနေသာစကားသံသည္
အခန္းထဲတြင္တိတိပပထြက္ေပၚလာသည္။
"ငါ့ကို လာၿခိမ္းေျခာက္ေနတာလားJeonJungkook"
"ၿခိမ္းေျခာက္တာက လုပ္ခ်င္မွလုပ္မွာ
ေၾကာက္ေအာင္ေျပာလိုက္႐ုံ
ခုက တကယ္ေသခ်ာေပါက္လုပ္မဲ့ဟာမို႔
ခင္ဗ်ားကိုသတိေပးေနတာ....."
"..........."
"ၿပီးေတာ့..ခင္ဗ်ားရည္းစားေဟာင္းကိုမေမ့နိုင္ဘူးလားParkJimin..
အင္း...အဲ့ဒီကိစၥက က်ေတာ့္ကို
မေလးစားရာက်လြန္းေနတယ္ဗ်ာ
အဲ့ေတာ့....."
"ငါမေမ့နိုင္ဘူး.....ငါသူ႔ကိုေမ့လို႔ရမယ့္
ကိစၥတခုေတာင္မရွိေသးဘူး
သူ႔ကိုငါပူေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာပိုလိုအပ္ေနတုန္းပဲ
မင္းလို ျမင္ကရာေခၚအိပ္ေနတဲ့ေကာင္က
ဒါမ်ိဳးေတြနားလည္မွာမဟုတ္ဘူး...."
"ေအာ္......အဲ့လိုလား
ခင္ဗ်ားက က်ေတာ့္ကိုသိပ္ေလၽွာ့တြက္လြန္းတာပဲ..."
"မင္းကိုငါ ေငြေၾကးကိစၥေျပလည္ဖို႔ကလြဲ
ဘယ္ေနရာမွထည့္မတြက္ဖူးဘူး"
Jeonသည္ လွစ္ခနဲျပဳံးလိုက္သည္။
ေကာင္းေသာျပဳံးျပျခင္းေတြမဟုတ္မွန္း
Jimin သိေနတာေၾကာင့္အၾကည့္ကိုသာ
လႊဲျမဲလႊဲထားဆဲ...။
"ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရေအာင္.."
"မေသာက္နိုင္ဘူး...ငါဘာမွစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး..
မင္းသြားေတာ့...."
ParkJiminလက္ေတြကာျပကာ
တကယ့္အရွုပ္ထုပ္တေကာင္လို
ေသးေသးႏုတ္ႏုတ္ဆက္ဆံေနခဲ့တာ
Jeon၏လွိုက္စားေနေသာေဒါသသည္
စုျပဳံထားရတာေတာ္ေတာ္ပင္ပမာနႀကီးမားေနလ်က္။
ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုယူကာ
အိပ္ယာေပၚေသေသခ်ာခ်ာတက္ထိုင္လိုက္သည္။
မေက်နပ္စြာစူးရဲၾကည့္လာေသာ
မ်က္လုံးေတြသည္ဘယ္ေလာက္မ်ားမုန္းဖို႔
ေကာင္းေနလိုက္လဲ...။စကားနဲ႔ပင္Jeon
မေျပာျပတတ္...။
ဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းကိုခပ္ကာႏူတ္ခမ္းနားသို႔
ေတ့လိုက္သည္။ခ်က္ခ်င္းေရွာင္ဖယ္သြားသည္။
လိုခ်င္တာဒါ....။
"ေသာက္..ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းတိုက္ေနတုန္း.."
"မင္းလူစကားနားမလည္ဘူးလား
ငါမေသာက္ဘူး......အ!!!"
ပါးစပ္ထဲသို႔ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေရာက္
လာေသာဇြန္းသည္ညႇင္သာမွုမရွိ။
ေစတနာရွိလို႔မဟုတ္ မေက်နပ္လို႔သက္သက္
လုပ္ေနတာသိေတာ့ပိုဆိုးသည္။
"JeonJungkook!!!!"
လက္တဖက္သည္ပါးႏွစ္ဖက္လုံးကို
အားသုံးဖ်စ္ညႇစ္လာၿပီးဆန္ျပဳတ္ေတြကို
မရမရပါးစပ္ထဲထည့္လာေတာ့သည္။
သူကလည္းေရွာင္သည္..ျပန္ေထြးထုတ္သည္။
ေခါင္းေတြယမ္းကာေျခေထာက္ေတြလည္း
ကန္မိကန္ရာ....။
လက္ေတြကေတာ့တိုးကပ္လာေသာ
ထြားႀကိဳင္းလွသည္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုတြန္းကန္ေနရသည္။
"မေသာက္ပါဘူးဆို!!!ဖယ္......ဟင့္အင္း...."
ဆန္ျပဳတ္ေတြသည္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္း
ေလာက္ေအာင္အျပင္တဝက္ ပါးစပ္ထဲ
တဝက္ႏွင့္ Jeonသည္အံႀကိတ္ကာ
သက္သက္မဲ့ကို နာက်င္ေအာင္ျပဳမူေနခဲ့သည္။
Jimin သည္လည္းေခါင္းေတြယမ္းကာ
အိပ္ယာေပၚမွေျပးဆင္းဖို႔ရန္လည္းအားအင္မရွိတာ
ေၾကာင့္ရသမၽွေတာ့ေရွာင္တိမ္းေနခဲ့သည္။
"ေသေဆးတိုက္ေနတာမွမဟုတ္တာ
ကိုယ့္ေယာက်္ားေနမေကာင္းလို႔
ေမာင္က ေစတနာနဲ႔ ျပဳစုေပးရေသးတယ္....
ၿငိမ္ၿငိမ္ေသာက္စမ္းပါ...."
"တျခားလူတိုက္တဲ့ေသေဆးပဲေသာက္လိုက္မယ္
အရိုင္းအစိုင္းေကာင္...သြားစမ္း!!!!"
Jimin သည္႐ုန္းရင္းကန္ရင္းဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္
ကိုလက္ျဖင့္တိုင္ခ်မိကာအိပ္ယာေပၚသို႔
တခ်ိဳ႕ဖိတ္စင္သြားေတာ့သည္....။
"အိပ္ယာကိုညစ္ပတ္ေအာင္မလုပ္ရဘူးဆိုတာ
နားမလည္ဘူးလားParkJimin...လက္ကေလးေတြက
ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခ်င္ဘူးေပါ့ေလ...ၿငိမ္ေစရမယ္
ၿငိမ္ေစရမယ္....."
JEonသည္အက်ီကိုမကာခါးတြင္ပတ္ထား
ေသာခါးပတ္အားျဖဳတ္ေနသည္။
အေပၚထပ္ဝတ္ထားေသာLeatherအက်ီအနက္
ကိုပါခၽြတ္လိုက္ကာ Shirtအက်ီအနက္ေရာင္
တထည္သာက်န္ေတာ့သည္။
တေတာင္ဆစ္အထိ Shirtအက်ီလက္ေတြအား
ေခါက္တင္လိုက္ေတာ့ တက္တူးေတြသည္
ႂကြားႂကြားဝါးဝါးေပၚလာခဲ့သည္။
"မင္းဘာ..လုပ္မလို႔လဲ........"
"ခ်ည္ထားမလို႔ၿငိမ္ၿငိမ္မေနလို႔ေလ
ရိုက္ဆိုလည္းရိုက္ပစ္နိုင္တယ္ေနာ္
ေနမေကာင္းလို႔ သနားေနလို႔....."
ခါးပတ္ကိုေသခ်ာကိုင္ကာသူေရွာင္တိမ္း
႐ုန္းကန္ေနသည့္ၾကားကလက္ႏွစ္ဖက္လုံး
ကိုတင္းက်ပ္စြာစုၿပီးခ်ည္ေႏွာင္ေနတဲ့သူ။
ခါးပတ္နဲ႔ခ်ည္ကာအနိုင္က်င့္ခံ
ရေတာ့မည့္ဘဝကိုေတာင္ေရာက္သြားၿပီလား။
သူက ParkJimin ေလ...
သူက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ၾကဳံခံစားရမည့္သူမဟုတ္။
Jimin သည္ Jeonရဲ့ ေအးစက္လြန္းေသာ
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အျပဳအမူေၾကာင့္
ႏွလုံးသားထဲသို႔ ေၾကာက္စိတ္တခ်ိဳ႕စတင္ဝင္လာခဲ့သည္။
ေယာက်္ားအခ်င္းခ်င္းဆိုေသာ္ျငား
သူဘက္ၿပိဳင္ၿပီး ဘယ္လိုမွမွယွဥ္ၿပိဳင္လို႔မရေနတာ...။
တြန္းရင္းကန္ရင္းတင္းက်ပ္စြာခ်ည္ၿပီးတဲ့အခါ
လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုအေပၚသို႔ေျမႇာက္ထားၿပီး
ပါးစပ္ထဲေရာက္လာျပန္ေသာစားစရာေတြ....။
"ဟင့္အင္း.....!!!!"
ခ်ည္ထားေသာလက္ကလည္းနာလွသည္။
ဖ်ားေနဆဲအေျခအေနမွာခႏၶာကိုယ္ရဲ့
အေျခအေနသည္လည္းလုံးဝမေကာင္းေသး။
မ်က္စိေရွ႕ကလူသည္လည္းမေကာင္းဆိုးဝါး
တေကာင္လို လုပ္ခ်င္ရာသာစြတ္လုပ္ေနတာ
မို႔Jimin မ်က္ရည္စေတြဝဲလာၿပီ။
ေၾကာက္လာခဲ့တာပါ....။
ဘဝမွာ မာမာေၾကာေၾကာေတာင္ဘယ္သူ႔ဆီကမွ
အၾကည့္မခံခဲ့ရဖူးေတာ့ ဒီလိုမ်ိဴး
အေျခအေနႀကီးသည္ ကူရာကယ္ရာမဲ့စြာ
ခံျပင္းဖို႔လည္းေကာင္းလွသည္။
"မ်က္ရည္ေတြလား....က်မလာနဲ႔ေနာ္..
က်ရင္...တကိုယ္လုံးကိုခ်ည္ထားလိုက္မွာ
ေျပာစမ္း...လိုအပ္ရဲေသးလား....."
"ငါ့ဟာငါသူ႔ကိုလိုအပ္အပ္
မလိုအပ္အပ္မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ
ဘာဆိုင္လို႔...အထိနာျပေနတာလဲ....
႐ူးေနတာလား....႐ူးေနလို႔လား........."
Jeonမ်က္လုံးေတြပို၍စူးရဲသြားသည္။
အဲ့ဒီ႐ူးေနလား ဆိုတဲ့စကားသည္
ထိေရာက္လြန္းပါသည္။
"ေဆးေသာက္ရမယ္....ေဆးေသာက္ဖို႔
အခ်ိန္တန္ၿပီ...."
Jeonသည္ ခြက္ထဲကေဆးလုံးေတြကို
ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္လိုက္ကာ
Jimin မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူလၽွက္
ႏူတ္ခမ္းေတြကိုဆြဲစုပ္ကာ
ေဆးေတြကိုJimin ႏူတ္ခမ္းေတြထဲသို႔
အတင္းထိုးထည့္သည္။
အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားသူသည္
ပါးစပ္ကိုလုံးဝမဖြင့္ေပး....။
ဒါမွလည္း ParkJimin ပီသမွာေပါ့.။
ေအာက္ႏူတ္ခမ္းကိုျဖစ္ခ်င္သေလာက္
ျဖစ္ ကိုက္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္နာသြား
သလဲေတာင္မသိ တကိုယ္လုံးတုန္တက္သြားကာ
ၿငီးျငဴသံခပ္က်ယ္က်ယ္ၾကားလိုက္ရသည္။
ဖြင့္ဟသြားေသာႏူတ္ခမ္းေတြထဲ
ေဆးလုံးေတြကို ပို႔ေဆာင္လိုကိသည္။
မ်က္ရည္ေတြကိုထိေတြ႕မိလိုက္သည္...။
ဘယ္ခံနိုင္ပါ့မလဲ...ငိုပီေပါ့..။
ေဆးတလုံးပါးစပ္ထဲေရာက္သြား၍
ျပန္ခြါလိုက္ခ်ိန္ေတြ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းက
တစက္စက္က်ေနေသာေသြးေတြသည္
အိပ္ယာခင္းျဖဴျဖဴဆီသို႔ဆက္တိုက္က်ေနသည္။
"ေျပာ....စကားကိုလြန္ဆန္အုန္းမလား...
ကလန္ကဆန္ လုပ္ရပ္ေတြလုပ္အုန္းမလား...ေျပာ!!"
"မေျပာဘူးလား....အေၾကာကတင္းျမဲေပါ့ေလ.."
ေနာက္ထပ္ေဆးတလုံးကိုပါးစပ္ထဲ
ထပ္ထည့္ကာ ေသြးထြက္ေနေသာ
ႏူတ္ခမ္းေတြဆီဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ထိေတြ႕ကာ
ထပ္ကိုက္ခ်ေတာ့ ငိုသံထြက္လာခဲ့သည္။
"ေျပာ..!!!!အခ်ိဳးေျပမွာလား...
ငါေျပာရင္ တခြန္းဆို ရမွာလား
အေရးအရာမပါတဲ့လြမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔
ငါ့ရင္ခြင္ထဲဝင္ ေစာက္႐ူးလိုမင္းငိုအုန္းမွာလား
မင္းက္ုငါျမင္ထဲကမုန္းခဲ့တာ
ငါ့မွာအေၾကာင္းျပခ်က္မရွိခဲ့ဘူး....
မုန္းလို႔ပဲ ယူခဲ့တာ...
မုန္းတာထက္ပိုတဲ့ ငါနားမလည္တဲ့ပူေလာင္မွုေတြကို
ငါထပ္ပီး မခံစားနိုင္ဘူး ParkJimin
မင္းလိမၼာမွျဖစ္မယ္....ေျပာ!!!!!"
Jimin သည္ဘယ္ေနရာေတြနာလို႔နာမွန္း
မသိရ...တခ်က္တခ်က္ထထေအာ္ေသာ
အသံနက္ႀကီးတြင္ ခႏၶာကိုယ္တခုလုံး
တုန္သြားသည္အထိလန့္သြားရကာ
စကားမေျပာနိုင္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းႏွင့္
ရင္ဘက္တခုလုံးတစ္ဆို႔ကာ
မ်က္ရည္ေတြသာပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာနိုင္သည္။
"မရေသးဘူးနဲ႔တူတယ္...
တကိုယ္လုံးစုတ္ျပတ္သတ္မွျဖစ္မွာလား
ထင္တာထက္ ခံနိုင္ရည္ရွိတာပဲ...."
အက်ီလည္ပင္းစကိုၾကမ္းတမ္းစြာ
ဆြဲယူလိုက္ၿပီးလည္တိုင္ေဖြးေဖြးသို႔
ကိုက္ခ်ပစ္ရန္ ရြယ္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ေခါင္းတဆက္ဆက္ညိမ့္ျပလာတဲ့သူ...။
ေျပာသားပဲ
Jeon Jungkookမလုပ္နိုင္တာဘာတစ္ခုမွ
မရွိဘူး.လို႔..... ။
"ေတာ္ပါေတာ့....ငါ...ငါမင္းေျပာသလိုေနပါ့မယ္..."
တဆက္ဆက္တုန္ေနေသာလက္ကေလး
ေတြသည္ခါးပတ္ႀကိဳးေတြႏွင့္အခ်ဴပ္ေႏွာင္
ခံထားရတဲ့ၾကားက ရင္ဘက္ကိုခပ္ျဖည္းျဖည္း
သာတြန္းလာသည္။
"ကတိေနာ္....ငါ့ကိုပီးပီေရာ မေျပာနဲ႔..."
"အင္း....ငါထပ္မလုပ္...ေတာ့ဘူး...."
တုန္တုန္ရီေျပာလာေသာပုံစံငယ္သည္
ဟန္ေဆာင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္တာေသခ်ာပါသည္။
တကယ္ေၾကာက္လန့္နာက်င္ေနတာမ်ိဴး။
"ကတိ...ေပး......"
စကားသည္ဆုံးခန္းမတိုင္ခဲ့ပါ...။
Jimin သည္ညစ္ပတ္ေနပီျဖစ္ေသာအိပ္ယာထဲသို႔
လဲက်သြားေတာ့သည္။
သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
မတ္မတ္မထိုင္နိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္
အားအင္မဲ့စြာၿပိဳလဲသြားခဲ့ျခင္း။
Jeon သည္ ဆြဲထူဖို႔လက္ရြယ္လိုက္ေပမယ့္
အေၾကာက္လြန္ေနသူသည္
တက္တူးနဲ႔လက္ေတြကိုျမင္တာနဲ႔တုန္ရီသြားကာ
ကိုယ္လုံးေလးက်ဳံ႕သြားခဲ့သည္...။
ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ပုံစံခြက္သည္.ရက္စက္ရာသိပ္က်ခဲ့
ေပမယ့္က်ေတာ္လိုေကာင္မ်ိဳးက
အစြန္းထြက္တာမ်ိဳးကိုေတာင္လက္ခံမွာမဟုတ္။
အစက သူ႔အကန့္ ကိုယ့္အကန့္ မသိသလို
မဆိုင္သလိုေနရင္ပီးပီပဲလို႔ေတြးခဲ့ေပမယ့္
ParkJimin ကိုျမင္တိုင္းက်ေတာ္မွ
အကန့္ခြဲမေနနိုင္တာ.....။
အဲ့ဒီအတြက္...က်ေတာ္အားသုံးတယ္
ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္တယ္
ကေလးေတြလိုနာက်င္ေအာင္ဆုံးမတယ္...
JeonJungkook ဆိုတာနဲ႔ေအးတိေအးစက္
အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္လွန္မၾကည့္ရဲေအာင္
ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့တယ္
သူ႔ရဲ့ခ်စ္လွစြာေသာရည္းစားေဟာင္းကိစၥကို
စၾကားၿပီးထဲက နတ္ဆိုးဝင္ပူးေနသလို
ျမင္ျမင္သမၽွမီးရွို႔ခ်င္ေနေသာက်ေတာ့္
စိတ္ခႏၶာဟာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေခါင္းတဆက္ဆက္
ညိတ္ၿပီး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး မေျပာရဲေတာ့ပါဘူးလို႔
ကတိေတြအထပ္ထပ္ေပးမွ ေနသာထိုင္သာရွိတယ္။
ဒါဆို နတ္ဆိုးကျပန္ထြက္သြားမယ္ေပါ့..။
မဟုတ္ဘူး....အဲ့ကစ နတ္ဆိုးကစတင္ပူးဝင္ခဲ့
ေတာ့တာပဲ.....။
က်ေတာ့္ကိုသူ ကလန္ကဆန္အခ်ိဳးမခ်ိဳးရဲေတာ့ဘူး
လြမ္းျခင္းေဆြးျခင္းေတြကိုဘယ္ေတာ့မွထပ္မေျပာ
ေတာ့ဘူး....။
ထိထိေရာက္ေရာက္ပါပဲ...
..................................။
MD Parkနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ကိစၥပ်က္သြား၍
ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ေခါင္းထဲအစီအစဥ္ခ်ေနခ်ိန္
တြင္ထပ္ဝင္လာေသာဖုန္းေၾကာင့္
အေတြးစတို႔ျဖတ္ကာကိုင္လိုက္ရသည္။
"အစ္ကိုYoongi...ထယ္ေယာင္းခ်ိန္းေတြ႕ေနျပန္ပီ
.......Barမွာ.....လာေခၚသင့္တယ္ထင္တယ္..."
ထယ့္ကို ထယ္မသိေအာင္လိုက္Check
ခိုင္းထားေသာေကာင္ေလးသည္
အေလာတႀကီးဖုန္းဆက္လာေတာ့
Yoongi သည္သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္ကာ
ေစာင့္ၾကည့္ထားလို႔ေျပာပီးထြက္လာရေတာ့သည္။
ထယ္ ဟာ...Relationship တစ္ခုတည္ေဆာက္ျခင္းတြင္
မေကာင္းေသာအမူအက်င့္
ေသးေသးေလးေတြကိုစုေဆာင္းၿပီး
လွလွေလးျပဳံးတတ္ေသာမထုံတက္ေတးေကာင္ကေလး။
သိပ္ရွုပ္ေပြတတ္သည္...။
ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေဘာင္ေတြေက်ာ္လြန္တာမ်ိဳး
မဟုတ္ေပမယ့္ သူကသိပ္ေခ်ာလြန္းေတာ့
လူတိုင္းကေတြ႕ဆုံလိုက္တာနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ခ်င္ၾကသည္။
ထယ္ဟာ...သိပ္ၿပီးျငင္းေလ့မရွိ...
သူ႔ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရင္ အဆင္ေျပရင္
အီစီကလီျပန္လုပ္ကာ အေပ်ာ္အပ်က္
ႏွစ္ရက္သုံးရက္တြဲၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္လုပ္ပစ္
တတ္တဲ့သူ...။
သိပ္သေဘာေကာင္းတယ္ သိပ္ေဖာေရြတယ္လို႔
နာမည္ႀကီးတယ္...သိပ္ၿပီးလူမွုေရးေကာင္းတယ္
အရမ္းခ်စ္စဖြယ္လူသားလို႔အမ်ားအျမင္မွာ
စီးဝင္ေနေပမယ့္ ထယ္ဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းေၾကာင္းသူ႔အျပင္ဘယ္သူသိမွာလဲ..။
သူလိုလူကိုေတာင္ သြန္ခ်င္သလိုသြန္
ေမွာက္ခ်င္သလိုေမွာက္ နည္းနည္းေတာင္
ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတာပဲၾကည့္...။
ဒီလို ကြယ္ရာမွာ ခ်ိန္းေတြ႕တာမ်ိဳးလုပ္လို႔
သြားသြားျပန္သိမ္းရတာ ဘယ္ႏွခါမွန္းမေရတြက္နိုင္။
ထယ့္ကို..တစုံတေယာက္ကထိဖို႔မေျပာနဲ႔
တက္မက္စြာၾကည့္တာကိုေတာင္MinYoongi
လက္မခံနိုင္.....။
အျမဲတမ္း လူၾကမ္းႀကီးေပါ့.....။
Barကိုေရာက္တာနဲ႔တလွမ္းခ်င္းလွမ္းဝင္
လာကာဟိုဟိုဒီဒီမ်က္လုံးေတြကစား
လိုက္ေတာ့ ေထာင့္တေနရာတြင္ သူ႔ထက္
ေတာ္ေတာ္ေလးငယ္မည့္ပုံေပၚေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ဝိုင္ခြက္ခ်င္းတိုက္ေနတဲ့သူ။
ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ခုေဆာင္းCollection
အတြက္ TaeHyung ဒီဇိုင္းေတြကိုModelလုပ္ေပးမယ့္
ေမာ္ဒယ္ေပါက္စေလးပဲ....။
ကေလးသာသာေလးဆိုေတာ့လည္း
KimTaeHyungနဲ႔ ႏွစ္ခါမၽွသာေတြ႕ရေသးတယ္
ဝဲဂယက္ထဲေမ်ာရွာၿပီ...။
သူမ်ားကိုကဲ့ရဲ့မိေတာ့ ကိုယ္ကေရာ.....။
သူ႔တုန္းကေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကို႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တာေလ..။
KimTaeHyungကသိပ္ဆိုးလြန္းတယ္...။
ၾကည္ႏူးေနေသာအတြဲေလးဆီတလွမ္းခ်င္းလွမ္း
ေလၽွာက္သြားလိုက္ကာ စားပြဲခုံေပၚ
ဖုန္းႏွင့္ကားေသာ့ကိုပစ္တင္လိုက္ေတာ့
အလန့္တၾကားေမာ့ၾကည့္လာသူ KimTaeHyung...။
"YoongiHyung....!ဘယ္လိုလုပ္....."
TaeHyungလန့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမွန္းကိုယ္က
သိေပမယ့္တဖက္ကေကာင္ေလးကမသိရွာ။
ဘုၾကည့္ၾကည့္လာသည္...။
"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ...ရိုင္းလွခ်ည္လား..."
"ျပန္မယ္ ထယ္....."
"ဟို Hyung က်ေတာ္...ဒီမွာစကားေျပာေနတုန္း..."
"TaeHyung Hyungကိုျပန္ေခၚရေအာင္
ခင္ဗ်ားကဘာမလို႔လဲ ဒီမွာစကားေျပာေနတယ္ေလ
မျမင္ဘူးလား...."
"ကိုယ္ ေစာင့္ေပးရမွာလား ထယ္...
ထ ဆို ရင္ ထလိုက္ေတာ့ေလ..."
KimTaeHyungသည္...မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ရင္း
ေကာင္ေလးကို မၾကည့္ရဲၾကည့္ရဲပုံစံေလး
ျဖင့္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးသည္။
မျဖစ္သာလို႔ ေၾကာက္ရလြန္းလို႔ထျပန္ရေတာ့မည့္
ပုံစံေလးေပါ့ေလ...။
"Hyung...ျပန္လိုက္သြားမွျဖစ္မယ္...
ေတာင္းပန္ပါတယ္..ေနာ္.."
"ဟာ...Hyung..သူကဘာမလို႔လဲ...
ဘာမလို႔ျပန္လိုက္ရမွာလဲ က်ေတာ္နဲ႔Dateေနတာေလဗ်ာ
မျပန္ရဘူး..."
"သူကဘာႀကီးလဲေတာ့Hyung လည္း
မသိဘူး ကေလးရယ္...
ဒါေပမယ့္ ျပန္မွျဖစ္မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္
See you ေနာ္ အမ်ားႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္...."
အရစ္ရွည္ေနေသာသူ၏လက္ေကာက္ဝတ္
ေတြအားဆြဲေခၚလိုက္ကာထြက္လာခဲ့သည္။
ဒါေတာင္လွည့္ၾကည့္လွည္ၾကည့္ႏွင့္....။
ညိဳးငယ္လြန္းေသာမ်က္ႏွာေလးသည္
တကယ္ပင္သနားစရာ..။
ေကာင္ေလးသည္လည္း
ေျပးလိုက္မလာေသာ္လည္း
မေက်မခ်မ္းျဖစ္က်န္ခဲ့မွာေသခ်ာသေလာက္ပင္။
စကားတခြန္းမွမဆိုပဲကားကိုမိုင္ကုန္
တင္ေမာင္းကာအိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ထယ္ကသူစကားစမေျပာရင္ဘယ္ေတာ့မွ
မေျပာတတ္။
အိပ္လိုက္လာသည္။
အစိမ္းရင့္ေရာင္Fashionျဖင့္သမတ္တက်
ထယ္သည္ သစ္ရြက္ကေလးလိုပဲ...။
"ထယ္ေယာင္း....မင္းရွုပ္ေပြမွုေတြကို
ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွရပ္မွာလဲ...
ငါအဲ့လိုလိုက္လိုက္ေခၚေနရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးေနာ္"
"လူႀကီး ကလိုက္ေခၚတာေလ...
ထယ္ လာေခၚခိုင္းလို႔လား ဟိုမွာေကာင္ေလးနဲ႔
စကားေျပာတာဘယ္ေနရာမွေတာင္မေရာက္
ေသးဘူး ဒီကလည္းေက်နပ္ေနတယ္ထင္လား.."
"ထယ္! မင္းမငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္....
ငါ့ကိုလက္ထပ္ဆိုေတာ့လည္း
ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕...ဘဝကိုဘယ္လိုျဖတ္သန္းခ်င္ေနတာလဲ.."
အိမ္လည္ေကာင္ခါးေထာက္ကာစိတ္ဆိုး
မာန္ဆိုးျဖင့္ေအာ္ေနေသာက်ေတာ့္ဆီ
ထယ္ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ေရတခြက္ေသာက္ၿပီး
ေနာက္ေျပးလာကာ ဖြဖြေလးဖက္လာသည္။
"စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ လူႀကီးရာ....
အီစီကလီေလးနည္းနည္းလုပ္တာပါ
အလုပ္မရွိလို႔...အေပ်ာ္အပါးေလးရွာလိုက္တဲ့သေဘာပဲ."
"ခ်ိန္းေတြ႕တာ အလုပ္လား....
ငါ့ကိုေသေစခ်င္ေနတာပဲ..
ငါမင္းကို ဘယ္ေလာက္တြန့္တိုလဲမင္းသိလား..."
"မထိဘူး မထိဘူး ထယ့္ရဲ့ဘယ္ေနရာကိုမွ
မထိပါဘူး..ထယ္လည္းသူစိမ္းလာထိတာ
မႀကိဳက္ပါဘူး ဖုန္းေလးပလီပလာေျပာ
Msgေလးေတြပို႔ ဒါမ်ိဳးေလးပဲေလ...
လူႀကီးကမွ မလုပ္ေပးတာ...."
"ကိုယ္မအားဘူးေလကြာ...မင္းဒါကို
နားလည္ရမယ္ေလ....ကိုယ္ရွာေနသမၽွက
မင္းျဖဳန္းဖို႔ႀကီးပဲ..."
"မျဖဳန္းခ်င္ပါဘူး....ထယ္က လူႀကီးနဲ႔
အီစီကလီပဲလုပ္ခ်င္တာႀကီးကို...."
က်ေတာ္ကပုံျပင္ေတြကိုမႀကိဳက္ဘူး
တကယ္မဟုတ္ဘဲစိတ္ထဲရွိရာေလၽွာက္ေရးထား
တယ္ဆိုၿပီးငယ္ငယ္ထဲကအထင္ေသးစြာ
မဖတ္ဘဲေနတယ္...
ဒါေပမယ့္ KimTaeHyung ပုံျပင္ေတြကိုေတာ့
ဘယ္ေလာက္ေလၽွာက္ေျပာေျပာ
႐ူးမတတ္ႀကိဳက္တယ္...။
"ဒါဆို ကိုယ္ဖုန္းေခၚရင္ ဘာလို႔မကိုင္တာလဲ...."
"အဲ့တာက...အဲ့တာက အဲ့တုန္းက....
ထယ္ ေရခ်ိဳးေနတာလား ထမင္းစားေနတာလား
အိပ္ေနတာလား....ဘာ..."
"မလိမ္နဲ႔ထယ္....လူႀကီးမႀကိဳက္ဘူး
မင္းစိတ္မၾကည္တဲ့အခ်ိန္ဖုန္းေခၚတာမ်ိဳးကို
မင္းမႀကိဳက္မွန္းသိလို႔ ကိုယ္ေသခ်ာမွ
အျမဲေခၚခဲ့တယ္...မင္းဘယ္ေတာ့မွ
အေလးအနက္ထားမကိုင္ခဲ့ဖူးပါဘူး..."
ဖက္ထားေသာလက္ကေလးေတြေျပေလၽွာ့
သြားတယ္...။ႏွာေခါင္းထိပ္ကာမွဲ႕ေနရာေလး
ကိုလက္ညိဳးေလးနဲ႔ကုတ္ေနရင္းက
မ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္လာတဲ့သူ။
KimTaeHyung အစစ္ရဲ့ပုံစံပဲ..။
ခပ္တည္တည္ ခပ္ေအးေအး မ်က္လုံးေတြ..။
"မေက်နပ္ဘူး ထယ္အရမ္းဆိုးေနပီလို႔
လူႀကီးထင္လာရင္လည္းထားရစ္ခဲ့လို႔ရပါတယ္
ထယ္ လူႀကီးကို လာပါလို႔လည္းမေခၚခဲ့ဖူးသလို
ျပန္ပါလို႔လည္းေျပာမွာမဟုတ္ဘူး
ထယ့္ ဘဝမွာ ထယ့္ကိုယ္ပိုင္ေပ်ာ္ရႊင္မွုထက္
ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘယ္အရာကမွအေရးမႀကီးဘူး
စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကိုပဲေရွးရွူးနိုင္မယ္....
ထယ္ ေပ်ာ္သလိုေနပါရေစ....
တျခားလူေတြရဲ့ဘဝေတြအဆင္ေျပဖို႔ကိုပဲ
ထယ္ တေလၽွာက္လုံးေတြးေပးခဲ့ရလို႔လားမသိဘူး
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထိိန္းခ်ဴပ္မွုမဲ့ခ်င္တယ္..."
ထယ့္လက္ေတြဟာ ခါးေတြဆီမွာလုံးဝျဖဳတ္ခ်
သြားၿပီးလွည့္ထြက္ဖို႔ႀကံရြယ္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ထယ့္တကိုယ္လုံးကိုေနာက္မွသိမ္းယူဖက္ထားလိုက္
မိသည္..။
က်ေတာ္တို႔Relationship က
စားပြဲအစြန္းအဖ်ားေလးမွာတင္ထားတဲ့ဖန္ခြက္လို
ဘယ္အခ်ိန္က်ကြဲမလဲလို႔ရင္တထိတ္ထိတ္ေနရတာမ်ိဳး
လား...။
ဒါမွမဟုတ္ က်ကြဲၿပီးသြားတဲ့အပိုင္းအစေတြကို
မကြဲပါဘူးလိမ္လည္ကာ ထပ္ခါထပ္ခါ
ျပန္ဆက္ေနရတာမ်ိဳးလား....။
ေခါင္းစဥ္မဲ့Relationship
က်ေတာ့္အခ်စ္ေတြနဲ႔ပဲတဖက္သတ္တည္ေဆာက္ခဲ့ရ
တဲ့ Relationship။
မလွခဲ့ဘူး ဘယ္ေသာ္အခါကမွမလွပခဲ့ပါဘူး...။
"လူႀကီးက မင္းမရွိရင္ ေသမွာ...ထယ္
ေလာကအမွန္တရားေတြထဲမွာ...
မင္းဒါကို ထပ္မွတ္သားထားလိုက္ပါအုန္း..."
MinYoongi က မင္းကိုထားခဲ့မယ့္အစား
သူ႔ကိုယ္သူပဲထားခဲ့လိုက္မယ့္ေကာင္ပါ ထယ္...
ကိုယ္ဒီေလာက္ႀကီးခ်စ္တာကြာ....
ဘာလို႔မ်ားေျပာထြက္ရသလဲ...."
ထယ္ဘာမွျပန္မေျပာ...။အသက္ကေလး
မွန္မွန္ရွူကာၿငိမ္သက္ေနဆဲပဲ။
ထယ္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးေတြကို
တိုးေဝွ႕နမ္းရွုံ႔လိုက္ေတာ့ကိုယ္လုံးေလးတြန့္သြားသည္။င
ျဖဴစြတ္ေနေသာေတြသည္ ထယ့္ခါးေလးထက္
ျမဲၿမံစြာတည္ရွိေနကာ Yoongi အသံသည္
အက္ကြဲကြဲ.....။
ခ်ည္လို႔မရ...ရတဲ့နည္းနဲ႔က်ေတာ္ကခ်ည္မွာပဲ....။
အၾကင္နာေတြမွန္ရင္ တေန႔ထယ္ျမင္လာမွာပဲ...။
ဒီေလာက္ေမတၱာအရွိန္အဟုန္ႀကီးမားေနတာ
တေန႔ေတာ့...လူႀကီးကိုခ်စ္ပါတယ္ လို႔
ေကာင္းကင္ငယ္ေလးက ေျပာျပလာမွာပဲ...
ဘယ္ေန႔လဲမသိေပမယ့္.....က်ေတာ္မမွန္းဆနိုင္ေပမယ့္
ေစာင့္ေနရတာကိုလည္းမမုန္းပါဘူး.....
က်ေတာ္KimTaeHyung ကိုသိပ္ခ်စ္ပါတယ္......။
.................
Character ေတြကိုေသခ်ာေလးေရးေနရလို႔
ေလးပြင့္ဆိုင္ဖို႔ကေတာ့စိတ္ရွည္အုန္းေနာ္။
Character ကိုေသခ်ာမျပဘဲ
ေတြ႕ေပးလိုက္ရင္အဆင္မေျပဘူးထင္လို႔....။
ေက်းဇူးပါ...။🤍