အရှိန်ပြင်းပြင်းတိုးဝှေ့လာတဲ့ လေကြမ်းတွေက နေအဂ္ဂါ မျက်နှာတစ်လျှောက် ဖြတ်တိုက်သွားရင်း ခပ်ငိုက်ငိုက်စောင်းထားတဲ့အနက်ရောင်ဦးထုပ်လေးကိုယူဆောင်သွားတယ် မျက်ရည်တွေကြောင့် သူ့မြင်ကွင်းတွေက ဝေဝါးနေပြီးတော့ခြေထောက်တွေကပြေးဖို့တောင် အင်အားမရှိတော့တာကြောင့် အသက်မဲ့နေတဲ့လူတစ်ယောက်လိုမျိူးလမ်းလျှောက်နေတယ် လူတွေကကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်သွားကြရုံမက တစ်ချိူ့တွေဆို လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ဖုန်းတွေကို တစ်မြှောက်မြှောက်နဲ့ နေအဂ္ဂါ တော့ သိပ်ပြီးအာရုံထားမနေတော့ဘူးအိမ်ကိုအမြန်ပြန်ပြီး ရူးလောက်တဲ့အထိ ငိုချလိုက်ချင်တာပဲသိတယ် သူအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ဧည့်ခန်းဆိုဖာခုံပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေတဲ့ဒေါသမျက်လုံးတွေနဲ့ ညဏ်းဧကရာဇ် နဲ့တည့်တည့်တိုးတယ် သူတစ်ချက်ပဲ လှည့်ကြည့်ပြီး အိပ်ခန်းထဲကိုဝင်သွားလိုက်တယ် အိပ်ခန်းတံခါးကို ဂျောင်းခနဲ့မြည်အောင်ပိတ်ဖို့ပြင်တုန်းမှာပဲ ညဏ်းဧကရာဇ်က တံခါးကိုတွန်းတိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲဝင်လာတယ်
"မင်းကြောင့် ချမ်းလေးသိသွားပြီ အဲ့တော့မင်းနဲ့ငါနဲ့အပေးအယူလည်းဒီမှာတင်ပြီးပြီ မင်းကျေနပ်လား"
ညဏ်းဧကရာဇ် ပထမဦးဆုံးပြောလာတဲ့စကားက ဒီလိုမျိူးတဲ့ တငွေ့ငွေ့ကျွမ်းလောင်နေတဲ့သူ့ နှလုံးသားကို အက်ဆစ်ရေနဲ့ ပတ်လိုက်သလိုပါပဲ
"ဟက်........ဟက်....."
နေအဂ္ဂါက အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိ ဘာမှမပြောနိုင်ပဲ အရူးလိုမျိူးရယ်နေခဲ့တယ် သူ့မျက်ဝန်းမှာမျက်ရည်တွေစီးကျနေတာကိုတော့သူသတိမထားမိဘူး
"ကောင်းပြီ ကိုယ်မင်းကိုလက်လွှတ်ပေးမယ် ကိုယ်မင်းကို လက်လွှတ်လိုက်ပြီ ကိုယ်လည်းမင်းကို စိတ်ကုန်နေပြီ မင်းထွက်သွားလိုက်တော့ မင်းလက်ထဲကအိမ်သော့ကိုထားခဲ့ပြီး မင်းထွက်သွားကိုယ့်ဆီဘယ်တော့မှပြန်လာဖို့မစဥ်းစားနဲ့......ထွက်သွား"
နေအဂ္ဂါက ကအရူးလိုမျိုးသောင်းကျန်းနေပြီး သူ့ရှေ့ကကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးကိုရိုက်ခွဲလိုက်တယ် အိပ်ယာပေါ်ကစောင်တွေခေါင်းအုံးတွေလည်း နေအဂ္ဂါ လက်ချက်ကြောင့်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲနေပြီး နောက်ဆုံးအနေနဲ့ နေအဂ္ဂါက စားပွဲခုန်ပေါ်က လပ်(ပ်)တော့ ကိုခုန်စောင်းနဲ့ရိုက်ပြီးအကြိမ်ကြိမ်ဖျက်ဆီးတော့တယ် နေအဂ္ဂါ ရဲ့
ဒီလိုသွေးပျက်နေတဲ့ ပုံစံကိုညဏ်းဧကရာဇ် ပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာကြောင့် ကြောင်အမ်းနေပြီးသူ့မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်စီးကြောင်းတွေကိုကူကယ်ရာမဲ့စွာပဲငေးကြည့်နေမိတော့တယ်
"နေအဂ္ဂါ..."
အသိစိတ်လွတ်နေတဲ့ နေအဂ္ဂါ ကိုညဏ်းဧကရာဇ်
သူ့လက်မောင်းတွေကြားထဲတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖတ်လိုက်ပြီး သူ့နာမည်ကိုပဲ တဖွဖွခေါ်နေမိတယ်
"ထွက်သွား....."
နေအဂ္ဂါက သူ့ရင်ခွင်ထဲက အတင်းရုန်းထွက်ပြီးသူ့ကိုအခန်းအပြင်တွန်းထုတ်တော့တယ်
"ငါမင်းကိုမမြင်ချင်တော့ဘူး...... ထွက်သွား.."
နေအဂ္ဂါက အခန်းတံခါးကိုလော့ချထားတာကြောင့်ညဏ်းဧကရာဇ် အပြင်ဘက်ကနေ အော်ခေါ်နေဖို့သာတက်နိုင်တယ်
"နေအဂ္ဂါ......တံခါးဖွင့်"
"ကိုကို...တံခါးဖွင့်ပါကွာ"
နေအဂ္ဂါ ရဲ့ပြန်ဖြေသံကိုမကြားရပဲအခန်းထဲမှာသံစုံတီးဝိုင်းမြည်သလို ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းတွေသာကြားနေရတာကြောင့် ညဏ်းဧကရာဇ် အတော်လေးစိတ်ပူလာတယ် နေအဂ္ဂါ ဒီလောက်ထိငိုတာ သူတစ်ခါမှမမြင်ဘူးခဲ့။နေအဂ္ဂါရဲ့ နှလုံးကြေကွဲမတက်အော်ငိုနေတဲ့ အသံကြောင့်သူ့စိတ်ကရူးသွားတော့မလိုပဲ။ နာရီဝက်လောက်ကြာပြီးတဲ့နောက်မှာ သူသည်းခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့တာကြောင့် တံခါးကိုဖျက်ပြီး ညဏ်းဧကရာဇ် အခန်းထဲကိုဝင်သွားလိုက်တယ် အခန်းက ကြွက်သိုက်လိုမျိူး ရှုပ်ထွေးနေပြီး နေအဂ္ဂါက အခန်းထောင့်မှာ ကုတ်ကုတ်လေးထိုင်နေကာဒူးခေါင်းနဲ့မျက်နှာကိုအပ်ထားတယ် သူ့ပုခုံးကတုန်ခါနေတာကြောင့် နေအဂ္ဂါ ငိုနေတယ်ဆိုတာ သူသိလိုက်တယ် သူ့နှလုံးသားကတင်းကြပ်သွားပြီး နေအဂ္ဂါ တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသာမြှပ်နှံထားမိတော့တယ်
"ငါမှားပါတယ်... ငါမင်းနဲ့လမ်းမခွဲဘူး ဘယ်တော့မှလမ်းမခွဲဘူး"
"မငိုနဲ့တော့နော် "
နေအဂ္ဂါ က သိသိသာသာသူ့ရင်ခွင်ထဲကရုန်းထွက်နေပြီး နီရဲယောင်ရမ်းနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့တည့်တည့်ကြည့်ပြီးပြောတာက
"ငါမင်းကိုသေလောက်အောင်စိတ်ကုန်နေပြီ"တဲ့
ညဏ်းဧကရာဇ်ကတော့ ဂရုမစိုက်ပါဘူး နေအဂ္ဂါ ဒေါသထွက်နေတဲ့အချိန်ဆိုထွက်သွားဆိုတဲ့ စကားက အမြဲပြောနေကြပဲ ဒီတစ်ခေါက် နေအဂ္ဂါ အရမ်းဒေါသထွက်နေတာကြောင့်ဒီလိုစကားမျိူးတွေ ပြောထွက်တယ်ဆိုတာသူ နားလည်တယ် အခေါက်တိုင်းလည်း နေအဂ္ဂါက သူလေသံလေးနဲ့ချော့ပြောလိုက်တာနဲ့ အမြဲတမ်းသူ့ကိုခွင်လွှတ်ပေးမြဲ ဒီတစ်ခေါက်လည်း အဲ့ဒီ့အတိုင်းပဲဖြစ်လောက်မှာပါ နေအဂ္ဂါ သူ့ကိုမစွန့်ခွာနိင်ဘူးဆိုတာ သူ့ဘက်ကသေချာနေတာကြောင့် သူအရမ်းတော့မကြောက်ရွံ့မိဘူး
ညဏ်းဧကရာဇ် အတင်းရုန်းကန်နေတဲ့ နေအဂ္ဂါကို သူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့ရင်းသာ ရှုပ်ပွနေတဲ့အခန်းထဲက ခေါ်ထုတ်လာရတော့တယ် အိပ်ယာအဆင်သင့်ရှိနေတဲ့ ဘေးအခန်းက ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့ နေအဂ္ဂါက မရုန်းကန်တော့သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာသာ ငြိမ်ငြိမ်လေးလှဲနေတာကြောင့် ညဏ်းဧကရာဇ် စိတ်အေးသွားရတယ်
"မင်းငိုနေတုန်းပဲလား.. "
ညဏ်းဧကရာဇ် ပုံမှန်ထက်အဆမတန်နူးညံ့နေတဲ့ လေသံလေးနဲ့မေးလိုက်ပေမဲ့ နေအဂ္ဂါ ဆီမှပြန်ဖြေသံမလာတော့
"ငါ့ကို တစ်ချက်လောက်ပေးကြည့်ပါဦး မင်းငိုနေတဲ့မျက်နှာလေးကဘယ်လိုလေးလဲဆိုတာ ငါတကယ်သိချင်မိတယ် "
ညဏ်းဧကရာဇ်က နေအဂ္ဂါ မေးဖျားလေးကို ဆွဲပင့်ပြီးသူ့ကိုကြည့်နေစေချင်ပေမဲ့ နေအဂ္ဂါက မျက်နှာလွှဲထားဆဲ
"ဟုတ်ပါပြီ...ငါမင်းကိုမကြည့်တော့ပါဘူးအိပ်ပျော်အောင်သာအိပ် မနက်ဖြန်ရောက်ရင် အရာအားလုံးကအရင်အတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားမှာ မင်းအကြာကြီးတွေးမနေနဲ့တော့ "
ညဏ်းဧကရာဇ်က နေအဂ္ဂါကို သူရင်ခွင်ထဲမှာတင်းကြပ်စွာမြှပ်နှံထားခဲ့တယ် သို့ပေမဲ့ နေအဂ္ဂါ အရင်လို ရင်မခုန်မိတော့ ညဏ်းဧကရာဇ်နဲ့သူ ခန္ဓာကိုယ်တွေကဘယ်လောက်ဂဟေဆက်စွာ နီးကပ်နေပါစေ နှလုံးသားတွေကအတူမရှိနိုင်တော့ ဘာလို့ဆို သိပ်မကြာခင်ကပဲ သူ့နှလုံးသားလေး ဆွေးမြေ့လောင်ကျွမ်းသွားခဲ့ပြီးပြီဖြစ်လို့ပေါ့
မနက်ခင်းမှာ စူးစူးဝါးဝါးဖုန်းအော်သံတစ်ခုကြောင့် သူလန့်နိုလာပြီး နေအဂ္ဂါနိုးလာမည်စိုး၍ ဖုန်းကိုအမြန်ကောက်ကိုင်လိုက်ရသည်
သူပြန်ဖြေချိန်တောင်မရလိုက်သေးခင် တစ်ဖတ်ကပြောလာတာက
"မင်းမာမီ ဆေးရုံတက်နေရတယ် အမြန်ပြန်လာခဲ့"တဲ့ သူအပေါ်ဝတ်အင်္ကျီကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး မထချင်ထချင်နဲ့အိပ်ယာပေါ်ကထလိုက်ရတသည်။နေအဂ္ဂါက တစ်ညလုံးမအိပ်ပဲ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားပြီး စိတ်အခြေအနေမကောင်းတာကြောင့်သူနေအဂ္ဂါကိုတစ်ယောက်ထဲထားခဲ့ဖို့စိတ်မချ မာမီ့အခြေအနေကိုလည်းစိုးရိန်မိတာကြောင့်နောက်ဆုံးတော့လည်း နေအဂ္ဂါအိမ်ထဲကထွက်လာခဲ့ရတာပါပဲ သူမထွက်လာခင်တော့ နေအဂ္ဂါနဖူးလေးကိုအနမ်းပေးဖို့မမေ့ခဲ့
သူဆေးရုံကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့မာမီကလက်မှာပိုက်တန်းလန်းနဲ့ ဆေးရုံကုတင်ပေါ် မှာ ဖျော့တော့စွာလဲလျောင်းနေခဲ့တယ်
"မာမီ"
သူခပ်တိုးတိုးခေါ်တော့ သူ့မာမီကပိုက်တပ်ထားတဲ့သူ့လက်ကိုဆန့်ထုတ်ပြီး သူ့နားလာဖို့အတွက် အချက်ပြတာကြောင့် ညဏ်းဧကရာဇ် အလိုက်သိစွာ တိုးကပ်သွားလိုက်တယ်
"ရှာရှာ.... မာမီ့နားကိုလာခဲ့"
ညဏ်းဧကရာဇ် ဆေးရုံကုတင်ဘေးကထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်ချလိုက်ရင်း ဒေါ်နန်းနေခြည်ရဲ့လက်တွေကို တယုတယလေးဆုတ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်
"မာမီ.....တော်တော်လေးမသက်သာဘူးလား"
"သားသာမာမီ့နားမှာရှိနေရင် သက်သာသွားမှာ"
ညဏ်းဧကရာဇ်က ခါးကိုကိုင်းပြီးတော့ အလိုက်သင့်လေးသူ့ခေါင်းကို ဆေးရုံကုတင်ပေါ် ခေါင်းအုံးလိုက်တယ် ဒေါ်နန်းနေခြည်က သူ့သားရဲ့ဆံသားနူးနူးညံ့ညံ့လေးတွေကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့အသာအယာထိုးဖွရင်းပြောလိုက်တယ်
"မာမီ့အတွက် သားကအမြဲတမ်းကလေးလေးပဲ"
ညဏ်းဧကရာဇ် ဆေးရုံမှာ သုံးရက်လောက်သူ့အမေနဲ့အတူနေပေးလိုက်ရပြီး ဆေးရုံဆင်းတဲ့နေ့မှာပဲ နေအဂ္ဂါဆီအပြေးအလွှားသွားတွေ့ခဲ့တယ် အဲ့ဒီ့နေ့က နေအဂ္ဂါရဲ့အိမ်တံခါးကို သူ့ဆီကသော့နဲ့ဖွင့်လို့မရတော့တာကြောင့် သူ့အချက်ပေါင်းများစွာ လူခေါ်ဘဲလ်က်ုတီးခဲ့ပေမဲ့ တံခါးလာဖွင့်ပေးမဲ့သူတစ်ယောက်တစ်လေလေးတောင်ရှိမနေခဲ့ နေအဂ္ဂါသူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာပဲလို့ သူမှတ်ယူလိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့မှာနာရီပေါင်းများစွာထိုင်စောင့်ခဲ့ပေမဲ့ နေအဂ္ဂါက အရိပ်အယောင်လေးတောင်ပေါ်မလာခဲ့ ဒါလည်းသူလက်မလျော့နိုင်သေးပဲ နေအဂ္ဂါအိမ်ရှေ့ကိုနေ့တိုင်းလာပြီး လူခေါ်ဘဲလ်တီးခဲ့တယ် တစ်ရက် နှစ်ရက် သုံးရက်မြောက်နေ့မှာ သူသွေးပျက်စပြုလာပြီ။
နေအဂ္ဂါဒီအိမ်ထဲမှာမရှိတော့ဘူးဆိုတာ သူခပ်ရေးရေးလေးရိပ်မိလာပြီ ဒေါသနဲ့ဝမ်းနည်းမှုတွေက သူ့နှလုံးသားရဲ့အောက်ခြေမှာရောပြွန်းအခြေကျသွားပြီး တစ်ပတ်လောက်ကြာပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ထွဋ်ခေါင်ကိုသွားရှာမိခဲ့တယ်။
ထွဋ်ခေါင်တို့မိဘတွေက တစ်နိုင်တစ်ပိုင် ပင်လယ်စာစားသောက်ဆိုင်လေးဖွင့်ထားပြီး သူ့အမေလက်ရာကတော်တော်နာမည်ကြီးတာမလို့ ထွဋ်ခေါင်ကိုရှာဖို့မခက်ခဲဘူး နေအဂ္ဂါကထွဋ်ခေါင်တို့ဆိုင်က ပင်လယ်စာတွေကိုအတော်ကြိုက်တာကြောင့် သူနဲ့အတူရှိနေတဲ့အချိန်တော်တော်များများမှာ အမြဲလိုလိုမှာစားတက်တယ် သူရောက်သွားတော့ ထွဋ်ခေါင်ကအလုံပိတ်ကားထဲကနေ ဖော့နဲ့လုပ်ထားတဲ့ဖာတွေကိုသယ်ထုတ်ရင်း တစ်ခုချင်းဆီစစ်ဆေးနေတယ် သူကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ထွဋ်ခေါင်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်
"ကိုထွဋ်ခေါင်...."
ထွဋ်ခေါင် ညဏ်းဧကရာဇ်ကိုမြင်တော့ မျက်လုံးတွေကိုမှေးကျဥ်းကြည့်လိုက်ရင်း ဆိုင်ထဲကစားပွဲထိုးလေးတစ်ယောက်ကို သူ့အစားဖာပုန်းတွေကိုသယ်ဖို့ လှမ်းပြောလိုက်ပြီး သူ့ခါးမှာဝတ်ထားတဲ့ အေပရွန်ကိုချွတ်လိုက်တယ်
"ဘာကိစ္စလဲ"
"နေအဂ္ဂါဘယ်မှာလဲ"
"မင်းနဲ့လမ်းခွဲပြီးပြီလို့ နေအဂ္ဂါငါ့ကိုပြောတယ် တွေ့စရာဘာအကြောင်းရှိတော့လို့လဲ"
"သူတကယ်ပဲအဲ့လိုပြောခဲ့တာလား"
"ဟုတ်တယ်"
ထွဋ်ခေါင်က နောက်ထပ်ပြောလာမဲ့သူ့စကားတွေကို နားမထောင်ချင်တော့တဲ့ပုံစံနဲ့ ဆိုင်ထဲကိုမပြောမဆိုဝင်သွားတယ်
"ကိုထွဋ်ခေါင် ကျွန်တော်တောင်းဆိုတာပါကျေးဇူးပြုပြီး နေအဂ္ဂါဘယ်မှာရှိနေလဲဆိုတာလေးပဲပြောပြပေးပါ"
ညဏ်းဧကရာဇ်ကထွဋ်ခေါင်နောက် တကောက်ကောက်ကပ်လိုက်နေပြီး မပြောမချင်းသွားမဲ့အစီအစဥ်ရှိပုံမပေါ်ဘူး
"ငါမသိဘူး ငါသိခဲ့ရင်တောင်မင်းကိုပြောပြမှာမဟုတ်ဘူး မင်းထွက်သွားလိုက်တော့ "
ထွဋ်ခေါင်က ညဏ်းဧကရာဇ်သူ့နောက်တကောက်ကောက်လိုက်နေတာကို ဂရုမစိုက်ပဲ သူ့အလုပ်သူလုပ်နေတယ် ကြာတော့ညဏ်းဧကရာဇ်မောသွားပုံပေါ်တယ် သူ့နောက်တကောက်ကောက် ဆက်မလိုက်တော့ပဲ စားပွဲတစ်ခုပေါ်မှာကျောက်ချပြီးထိုင်နေတယ် ထွဋ်ခေါင်လည်း ဧည့်သည်တွေကျလာတာကြောင့် ညဏ်းဧကရာဇ်ကို ဂရုမစိုက်အားတော့ဘူး ဘယ်သူကသိမှာလဲ အဲဲ့ဒီအရူးကောင်ကညနေဆိုင်သိမ်းတဲ့အချိန်ထိ ကျောက်ချပြီးထိုင်နေမယ်လို့လေ ထွဋ်ခေါင်လည်း မတက်နိုင်တော့ပဲ ညဏ်းဧကရာဇ်ကိုဆိုင်အပြင်ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ကားပေါ်ကိုသူပါ လိုက်တက်ခဲ့ရတော့တယ် ညဏ်းဧကရာဇ်က သူတို့ဆိုင်နဲ့ခပ်ဝေးဝေးနေရာကိုရောက်မှ ကားထိုးရပ်လိုက်တယ်
"ကျွန်တော့်ကိုပြောပြပေးပါ"
အတက်အကျမရှိတဲ့ အသံနဲ့ညဏ်းဧကရာဇ်ကမေးတော့ နေအဂ္ဂါအကြောင်းကိုစဥ်းစားမိရင်းနဲ့ထွဋ်ခေါင်အတော်လေးဒေါသထွက်လာရတယ်
"ငါပြောမယ်ချာတိတ် မင်းသူ့နားမှာရှိနေတဲ့အချိန်တွေမှာ မင်းကသူ့အတွက်အဆိပ်ပဲ အခုလည်းသူမင်းကြောင့်အနုပညာလောကမှာထပ်ပြီးခြေချဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး အဲ့တော့ငါကပဲတောင်းဆိုပါတယ် ကျေးဇူးပြုပြီး နေအဂ္ဂါကိုလွှတ်ပေးပါ"
"မင်းအမေဒေါ်နန်းနေခြည်ကိုလဲပြောလိုက်ပါ သူဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်သွားပြီမလို့ ကျေးဇူးပြုပြီး နေအဂ္ဂါကိုထပ်ပြီးမနှောက်ယှက်ဖို့ ပြီးတော့ ငါမင်းကိုဒုတိယအကြိမ်ထပ်ပြီးတောင်းဆိုမယ် နေအဂ္ဂါကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါ
Zawgyi
နေအဂ္ဂါကို လႊတ္ေပးပါ
အရွိန္ျပင္းျပင္းတိုးေဝွ႕လာတဲ့ ေလၾကမ္းေတြက နေအဂ္ဂါ မ်က္ႏွာတစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္တိုက္သြားရင္း ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားတဲ့အနက္ေရာင္ဦးထုပ္ေလးကိုယူေဆာင္သြားတယ္ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ျမင္ကြင္းေတြက ေဝဝါးေနၿပီးေတာ့ေျခေထာက္ေတြကေျပးဖို႔ေတာင္ အင္အားမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အသက္မဲ့ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဴးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ လူေတြကကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္သြားၾက႐ုံမက တစ္ခ်ိဴ႕ေတြဆို လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ဖုန္းေတြကို တစ္ျမႇောက္ျမႇောက္နဲ႕ နေအဂ္ဂါ ေတာ့ သိပ္ၿပီးအာ႐ုံထားမေနေတာ့ဘူးအိမ္ကိုအျမန္ျပန္ၿပီး ႐ူးေလာက္တဲ့အထိ ငိုခ်လိဳက္ခ်င္တာပဲသိတယ္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းဆိုဖာခုံေပၚမွာ မိန့္မိန့္ႀကီးထိုင္ေနတဲ့ေဒါသမ်က္လုံးေတြနဲ႕ ညဏ္းဧကရာဇ္ နဲ႕တည့္တည့္တိုးတယ္ သူတစ္ခ်က္ပဲ လွည့္ၾကည့္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲကိုဝင္သြားလိုက္တယ္ အိပ္ခန္းတံခါးကို ေဂ်ာင္းခနဲ႕ျမည္ေအာင္ပိတ္ဖို႔ျပင္တုန္းမွာပဲ ညဏ္းဧကရာဇ္က တံခါးကိုတြန္းတိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္လာတယ္
"မင္းေၾကာင့္ ခ်မ္းေလးသိသြားၿပီ အဲ့ေတာ့မင္းနဲ႕ငါနဲ႕အေပးအယူလည္းဒီမွာတင္ၿပီးၿပီ မင္းေက်နပ္လား"
ညဏ္းဧကရာဇ္ ပထမဦးဆုံးေျပာလာတဲ့စကားက ဒီလိုမ်ိဴးတဲ့ တေငြ႕ေငြ႕ကြၽမ္းေလာင္ေနတဲ့သူ႕ ႏွလုံးသားကို အက္ဆစ္ေရနဲ႕ ပတ္လိုက္သလိုပါပဲ
"ဟက္........ဟက္....."
နေအဂ္ဂါက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ဘာမွမေျပာနိုင္ပဲ အ႐ူးလိုမ်ိဴးရယ္ေနခဲ့တယ္ သူ႕မ်က္ဝန္းမွာမ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတာကိုေတာ့သူသတိမထားမိဘူး
"ေကာင္းၿပီ ကိုယ္မင္းကိုလက္လႊတ္ေပးမယ္ ကိုယ္မင္းကို လက္လႊတ္လိုက္ၿပီ ကိုယ္လည္းမင္းကို စိတ္ကုန္ေနၿပီ မင္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့ မင္းလက္ထဲကအိမ္ေသာ့ကိုထားခဲ့ၿပီး မင္းထြက္သြားကိုယ့္ဆီဘယ္ေတာ့မွျပန္လာဖို႔မစဥ္းစားနဲ႕......ထြက္သြား"
နေအဂ္ဂါက ကအ႐ူးလိုမ်ိဳးေသာင္းက်န္းေနၿပီး သူ႕ေရွ႕ကကိုယ္လုံးေပၚမွန္ႀကီးကိုရိုက္ခြဲလိုက္တယ္ အိပ္ယာေပၚကေစာင္ေတြေခါင္းအုံးေတြလည္း နေအဂ္ဂါ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန့္က်ဲေနၿပီး ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ နေအဂ္ဂါက စားပြဲခုန္ေပၚက လပ္(ပ္)ေတာ့ ကိုခုန္ေစာင္းနဲ႕ရိုက္ၿပီးအႀကိမ္ႀကိမ္ဖ်က္ဆီးေတာ့တယ္ နေအဂ္ဂါ ရဲ႕
ဒီလိုေသြးပ်က္ေနတဲ့ ပုံစံကိုညဏ္းဧကရာဇ္ ပထမဆုံးေတြ႕ဖူးတာေၾကာင့္ ေၾကာင္အမ္းေနၿပီးသူ႕မ်က္ႏွာေပၚကမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြကိုကူကယ္ရာမဲ့စြာပဲေငးၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္
"နေအဂ္ဂါ..."
အသိစိတ္လြတ္ေနတဲ့ နေအဂ္ဂါ ကိုညဏ္းဧကရာဇ္
သူ႕လက္ေမာင္းေတြၾကားထဲတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖတ္လိုက္ၿပီး သူ႕နာမည္ကိုပဲ တဖြဖြေခၚေနမိတယ္
"ထြက္သြား....."
နေအဂ္ဂါက သူ႕ရင္ခြင္ထဲက အတင္း႐ုန္းထြက္ၿပီးသူ႕ကိုအခန္းအျပင္တြန္းထုတ္ေတာ့တယ္
"ငါမင္းကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...... ထြက္သြား.."
နေအဂ္ဂါက အခန္းတံခါးကိုေလာ့ခ်ထားတာေၾကာင့္ညဏ္းဧကရာဇ္ အျပင္ဘက္ကေန ေအာ္ေခၚေနဖို႔သာတက္နိုင္တယ္
"နေအဂ္ဂါ......တံခါးဖြင့္"
"ကိုကို...တံခါးဖြင့္ပါကြာ"
နေအဂ္ဂါ ရဲ႕ျပန္ေျဖသံကိုမၾကားရပဲအခန္းထဲမွာသံစုံတီးဝိုင္းျမည္သလို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းေတြသာၾကားေနရတာေၾကာင့္ ညဏ္းဧကရာဇ္ အေတာ္ေလးစိတ္ပူလာတယ္ နေအဂ္ဂါ ဒီေလာက္ထိငိုတာ သူတစ်ခါမှမမြင်ဘူးခဲ့။နေအဂ္ဂါရဲ့ ႏွလုံးေၾကကြဲမတက္ေအာ္ငိုေနတဲ့ အသံေၾကာင့္သူ႕စိတ္က႐ူးသြားေတာ့မလိုပဲ။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူသည္းခံနိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ တံခါးကိုဖ်က္ၿပီး ညဏ္းဧကရာဇ္ အခန္းထဲကိုဝင္သြားလိုက္တယ္ အခန္းက ႂကြက္သိုက္လိုမ်ိဴး ရႈပ္ေထြးေနၿပီး နေအဂ္ဂါက အခန္းေထာင့္မွာ ကုတ္ကုတ္ေလးထိုင္ေနကာဒူးေခါင္းနဲ႕မ်က္ႏွာကိုအပ္ထားတယ္ သူ႕ပုခုံးကတုန္ခါေနတာေၾကာင့္ နေအဂ္ဂါ ငိုေနတယ္ဆိုတာ သူသိလိုက္တယ္ သူ႕ႏွလုံးသားကတင္းၾကပ္သြားၿပီး နေအဂ္ဂါ တစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲသာျမႇပ္ႏွံထားမိေတာ့တယ္
"ငါမွားပါတယ္... ငါမင္းနဲ႕လမ္းမခြဲဘူး ဘယ္ေတာ့မွလမ္းမခြဲဘူး"
"မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္ "
နေအဂ္ဂါ က သိသိသာသာသူ႕ရင္ခြင္ထဲက႐ုန္းထြက္ေနၿပီး နီရဲေယာင္ရမ္းေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႕တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာတာက
"ငါမင္းကိုေသေလာက္ေအာင္စိတ္ကုန္ေနၿပီ"တဲ့
ညဏ္းဧကရာဇ္ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး နေအဂ္ဂါ ေဒါသထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုထြက္သြားဆိုတဲ့ စကားက အၿမဲေျပာေနၾကပဲ ဒီတစ္ေခါက္ နေအဂ္ဂါ အရမ္းေဒါသထြက္ေနတာေၾကာင့္ဒီလိုစကားမ်ိဴးေတြ ေျပာထြက္တယ္ဆိုတာသူ နားလည္တယ္ အေခါက္တိုင္းလည္း နေအဂ္ဂါက သူေလသံေလးနဲ႕ေခ်ာ့ေျပာလိုက္တာနဲ႕ အၿမဲတမ္းသူ႕ကိုခြင္လႊတ္ေပးၿမဲ ဒီတစ္ေခါက္လည္း အဲ့ဒီ့အတိုင္းပဲျဖစ္ေလာက္မွာပါ နေအဂ္ဂါ သူ႕ကိုမစြန့္ခြာနိင္ဘူးဆိုတာ သူ႕ဘက္ကေသခ်ာေနတာေၾကာင့္ သူအရမ္းေတာ့မေၾကာက္႐ြံ႕မိဘူး
ညဏ္းဧကရာဇ္ အတင္း႐ုန္းကန္ေနတဲ့ နေအဂ္ဂါကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႕ရင္းသာ ရႈပ္ပြေနတဲ့အခန္းထဲက ေခၚထုတ္လာရေတာ့တယ္ အိပ္ယာအဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ေဘးအခန္းက ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ နေအဂ္ဂါက မ႐ုန္းကန္ေတာ့သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလွဲေနတာေၾကာင့္ ညဏ္းဧကရာဇ္ စိတ္ေအးသြားရတယ္
"မင္းငိုေနတုန္းပဲလား.. "
ညဏ္းဧကရာဇ္ ပုံမွန္ထက္အဆမတန္ႏူးညံ့ေနတဲ့ ေလသံေလးနဲ႕ေမးလိုက္ေပမဲ့ နေအဂ္ဂါ ဆီမွျပန္ေျဖသံမလာေတာ့
"ငါ့ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ေပးၾကည့္ပါဦး မင္းငိုေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကဘယ္လိုေလးလဲဆိုတာ ငါတကယ္သိခ်င္မိတယ္ "
ညဏ္းဧကရာဇ္က နေအဂ္ဂါ ေမးဖ်ားေလးကို ဆြဲပင့္ၿပီးသူ႕ကိုၾကည့္ေနေစခ်င္ေပမဲ့ နေအဂ္ဂါက မ်က္ႏွာလႊဲထားဆဲ
"ဟုတ္ပါၿပီ...ငါမင္းကိုမၾကည့္ေတာ့ပါဘူးအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာအိပ္ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ အရာအားလုံးကအရင္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားမွာ မင္းအၾကာႀကီးေတြးမေနနဲ႕ေတာ့ "
ညဏ္းဧကရာဇ္က နေအဂ္ဂါကို သူရင္ခြင္ထဲမွာတင္းၾကပ္စြာျမႇပ္ႏွံထားခဲ့တယ္ သို႔ေပမဲ့ နေအဂ္ဂါ အရင္လို ရင္မခုန္မိေတာ့ ညဏ္းဧကရာဇ္နဲ႕သူ ခႏၶာကိုယ္ေတြကဘယ္ေလာက္ဂေဟဆက္စြာ နီးကပ္ေနပါေစ ႏွလုံးသားေတြကအတူမရွိနိုင္ေတာ့ ဘာလို႔ဆို သိပ္မၾကာခင္ကပဲ သူ႕ႏွလုံးသားေလး ေဆြးေျမ့ေလာင္ကြၽမ္းသြားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ေပါ့
မနက္ခင္းမွာ စူးစူးဝါးဝါးဖုန္းေအာ္သံတစ္ခုေၾကာင့္ သူလန့္နိုလာၿပီး နေအဂ္ဂါနိုးလာမည်စိုး၍ ဖုန္းကိုအျမန္ေကာက္ကိုင္လိုက္ရသည္
သူျပန္ေျဖခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေသးခင္ တစ္ဖတ္ကေျပာလာတာက
"မင္းမာမီ ေဆး႐ုံတက္ေနရတယ္ အျမန္ျပန္လာခဲ့"တဲ့ သူအေပၚဝတ္အကၤ်ီကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး မထချင်ထချင်နဲ့အိပ်ယာပေါ်ကထလိုက်ရတသည်။နေအဂ္ဂါက တစ္ညလုံးမအိပ္ပဲ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး စိတ်အခြေအနေမကောင်းတာကြောင့်သူနေအဂ္ဂါကိုတစ်ယောက်ထဲထားခဲ့ဖို့စိတ်မချ မာမီ့အေျခအေနကိုလည္းစိုးရိန္မိတာေၾကာင့္ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း နေအဂ္ဂါအိမ်ထဲကထွက်လာခဲ့ရတာပါပဲ သူမထြက္လာခင္ေတာ့ နေအဂ္ဂါနဖူးလေးကိုအနမ်းပေးဖို့မမေ့ခဲ့
သူေဆး႐ုံကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕မာမီကလက္မွာပိုက္တန္းလန္းနဲ႕ ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚ မွာ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာလဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္
"မာမီ"
သူခပ္တိုးတိုးေခၚေတာ့ သူ႕မာမီကပိုက္တပ္ထားတဲ့သူ႕လက္ကိုဆန့္ထုတ္ၿပီး သူ႕နားလာဖို႔အတြက္ အခ်က္ျပတာေၾကာင့္ ညဏ္းဧကရာဇ္ အလိုက္သိစြာ တိုးကပ္သြားလိုက္တယ္
"ရွာရွာ.... မာမီ့နားကိုလာခဲ့"
ညဏ္းဧကရာဇ္ ေဆး႐ုံကုတင္ေဘးကထိုင္ခုံေပၚမွာထိုင္ခ်လိဳက္ရင္း ေဒၚနန္းေနျခည္ရဲ႕လက္ေတြကို တယုတယေလးဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္
"မာမီ.....ေတာ္ေတာ္ေလးမသက္သာဘူးလား"
"သားသာမာမီ့နားမွာရွိေနရင္ သက္သာသြားမွာ"
ညဏ္းဧကရာဇ္က ခါးကိုကိုင္းၿပီးေတာ့ အလိုက္သင့္ေလးသူ႕ေခါင္းကို ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚ ေခါင္းအုံးလိုက္တယ္ ေဒၚနန္းေနျခည္က သူ႕သားရဲ႕ဆံသားႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕အသာအယာထိုးဖြရင္းေျပာလိုက္တယ္
"မာမီ့အတြက္ သားကအၿမဲတမ္းကေလးေလးပဲ"
ညဏ္းဧကရာဇ္ ေဆး႐ုံမွာ သုံးရက္ေလာက္သူ႕အေမနဲ႕အတူေနေပးလိုက္ရၿပီး ေဆး႐ုံဆင္းတဲ့ေန႕မွာပဲ နေအဂ္ဂါဆီအပြေးအလွှားသွားတွေ့ခဲ့တယ် အဲ့ဒီ့ေန႕က နေအဂ္ဂါရဲ့အိမ်တံခါးကို သူ႕ဆီကေသာ့နဲ႕ဖြင့္လို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္ သူ႕အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ လူခေါ်ဘဲလ်က်ုတီးခဲ့ပေမဲ့ တံခါးလာဖြင့္ေပးမဲ့သူတစ္ေယာက္တစ္ေလေလးေတာင္ရွိမေနခဲ့ နေအဂ္ဂါသူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာပဲလို့ သူမွတ္ယူလိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာနာရီေပါင္းမ်ားစြာထိုင္ေစာင့္ခဲ့ေပမဲ့ နေအဂ္ဂါက အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္ေပၚမလာခဲ့ ဒါလည္းသူလက္မေလ်ာ့နိုင္ေသးပဲ နေအဂ္ဂါအိမ်ရှေ့ကိုနေ့တိုင်းလာပြီး လူေခၚဘဲလ္တီးခဲ့တယ္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေျမာက္ေန႕မွာ သူေသြးပ်က္စျပဳလာၿပီ။
နေအဂ္ဂါဒီအိမ်ထဲမှာမရှိတော့ဘူးဆိုတာ သူခပ္ေရးေရးေလးရိပ္မိလာၿပီ ေဒါသနဲ႕ဝမ္းနည္းမႈေတြက သူ႕ႏွလုံးသားရဲ႕ေအာက္ေျခမွာေရာႁပြန္းအေျခက်သြားၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ထြဋ္ေခါင္ကိုသြားရွာမိခဲ့တယ္။
ထြဋ္ေခါင္တို႔မိဘေတြက တစ္နိုင္တစ္ပိုင္ ပင္လယ္စာစားေသာက္ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားၿပီး သူ႕အေမလက္ရာကေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီးတာမလို႔ ထြဋ္ေခါင္ကိုရွာဖို႔မခက္ခဲဘူး နေအဂ္ဂါကထွဋ်ခေါင်တို့ဆိုင်က ပင္လယ္စာေတြကိုအေတာ္ႀကိဳက္တာေၾကာင့္ သူနဲ႕အတူရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အၿမဲလိုလိုမွာစားတက္တယ္ သူေရာက္သြားေတာ့ ထြဋ္ေခါင္ကအလုံပိတ္ကားထဲကေန ေဖာ့နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ဖာေတြကိုသယ္ထုတ္ရင္း တစ္ခုခ်င္းဆီစစ္ေဆးေနတယ္ သူကားေပၚကဆင္းလိုက္ၿပီး ထြဋ္ေခါင္ကိုလွမ္းေခၚလိုက္တယ္
"ကိုထြဋ္ေခါင္...."
ထြဋ္ေခါင္ ညဏ္းဧကရာဇ္ကိုျမင္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြကိုေမွးက်ဥ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ဆိုင္ထဲကစားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႕အစားဖာပုန္းေတြကိုသယ္ဖို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီး သူ႕ခါးမွာဝတ္ထားတဲ့ ေအပ႐ြန္ကိုခြၽတ္လိုက္တယ္
"ဘာကိစၥလဲ"
"နေအဂ္ဂါဘယ်မှာလဲ"
"မင္းနဲ႕လမ္းခြဲၿပီးၿပီလို႔ နေအဂ္ဂါငါ့ကိုပြောတယ် ေတြ႕စရာဘာအေၾကာင္းရွိေတာ့လို႔လဲ"
"သူတကယ္ပဲအဲ့လိုေျပာခဲ့တာလား"
"ဟုတ္တယ္"
ထြဋ္ေခါင္က ေနာက္ထပ္ေျပာလာမဲ့သူ႕စကားေတြကို နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့တဲ့ပုံစံနဲ႕ ဆိုင္ထဲကိုမေျပာမဆိုဝင္သြားတယ္
"ကိုထြဋ္ေခါင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာပါေက်းဇူးျပဳၿပီး နေအဂ္ဂါဘယ်မှာရှိနေလဲဆိုတာလေးပဲပြောပြပေးပါ"
ညဏ္းဧကရာဇ္ကထြဋ္ေခါင္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ကပ္လိုက္ေနၿပီး မေျပာမခ်င္းသြားမဲ့အစီအစဥ္ရွိပုံမေပၚဘူး
"ငါမသိဘူး ငါသိခဲ့ရင္ေတာင္မင္းကိုေျပာျပမွာမဟုတ္ဘူး မင္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့ "
ထြဋ္ေခါင္က ညဏ္းဧကရာဇ္သူ႕ေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနတယ္ ၾကာေတာ့ညဏ္းဧကရာဇ္ေမာသြားပုံေပၚတယ္ သူ႕ေနာက္တေကာက္ေကာက္ ဆက္မလိုက္ေတာ့ပဲ စားပြဲတစ္ခုေပၚမွာေက်ာက္ခ်ၿပီးထိုင္ေနတယ္ ထြဋ္ေခါင္လည္း ဧည့္သည္ေတြက်လာတာေၾကာင့္ ညဏ္းဧကရာဇ္ကို ဂ႐ုမစိုက္အားေတာ့ဘူး ဘယ္သူကသိမွာလဲ အဲဲ့ဒီအ႐ူးေကာင္ကညေနဆိုင္သိမ္းတဲ့အခ်ိန္ထိ ေက်ာက္ခ်ၿပီးထိုင္ေနမယ္လို႔ေလ ထြဋ္ေခါင္လည္း မတက္နိုင္ေတာ့ပဲ ညဏ္းဧကရာဇ္ကိုဆိုင္အျပင္ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ႕ကားေပၚကိုသူပါ လိုက္တက္ခဲ့ရေတာ့တယ္ ညဏ္းဧကရာဇ္က သူတို႔ဆိုင္နဲ႕ခပ္ေဝးေဝးေနရာကိုေရာက္မွ ကားထိုးရပ္လိုက္တယ္
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပေပးပါ"
အတက္အက်မရွိတဲ့ အသံနဲ႕ညဏ္းဧကရာဇ္ကေမးေတာ့ နေအဂ္ဂါအကြောင်းကိုစဥ်းစားမိရင်းနဲ့ထွဋ်ခေါင်အတော်လေးဒေါသထွက်လာရတယ်
"ငါေျပာမယ္ခ်ာတိတ္ မင္းသူ႕နားမွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မင္းကသူ႕အတြက္အဆိပ္ပဲ အခုလည္းသူမင္းေၾကာင့္အႏုပညာေလာကမွာထပ္ၿပီးေျခခ်ဖိဳ႕မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး အဲ့ေတာ့ငါကပဲေတာင္းဆိုပါတယ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နေအဂ္ဂါကိုလွှတ်ပေးပါ"
"မင္းအေမေဒၚနန္းေနျခည္ကိုလဲေျပာလိုက္ပါ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းျဖစ္သြားၿပီမလို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နေအဂ္ဂါကိုထပ်ပြီးမနှောက်ယှက်ဖို့ ၿပီးေတာ့ ငါမင္းကိုဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ၿပီးေတာင္းဆိုမယ္ နေအဂ္ဂါကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါ