Αν δεν ξεχειλίσει
η καρδιά του ανθρώπου
από αγάπη ή από θυμό,
τίποτα δεν μπορεί να γίνει
στον κόσμο.
Νίκος Καζαντζάκης
Αισθάνομαι τα χείλη μου ξερά, τα δάκρυα έχουν στεγνώσει στο πρόσωπο μου και όμως η πικρή γεύση της κοροϊδίας δεν λέει να φύγει από το στόμα μου.
Έχω μεταφερθεί από το πάτωμα στον άνετο καναπέ, τίποτα όμως εδώ μέσα και ειδικά αυτήν την στιγμή δεν με κάνει να νοιώθω βολικά.
Είπε πως σε πέντε λεπτά θα είναι πίσω, μα τώρα η αργοπορία του είναι πραγματικά κάτι που με κάνει να νοιώθω ευγνώμων.
Δεν μου αρέσει να υστεριάζω, να γίνομαι ζηλιάρα. Γενικά, δεν μου αρέσει να πιέζω κάποιον ή να φτάνω στο σημείο να του ζητάω εξηγήσεις για κάτι που μου απέκρυψε.
Πίστευα πως αυτήν την φορά δεν θα φτάσω σε αυτό το σημείο. Ήξερα πως έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε, αλλά η ζήλια δεν ήταν κάτι που είχα στα σχέδια μου.
Σχεδόν 1 χρόνο πριν βρισκόμουν πάλι στην ίδια θέση. Είχα ανακαλύψει ότι ο Ηλίας μιλάει με άλλες, ποτέ δεν έμαθα αν έγινε κάτι παραπάνω, αλλά σίγουρα η υποψία είχε καρφωθεί για τα καλά στο μυαλό μου. Έβλεπα τα σημάδια, είχε χαθεί η σπίθα ανάμεσα μας, γενικά η ρουτίνα μας είχε απορροφήσει, αλλά πίστευα πως με σεβόταν. Νόμιζα πως δεν θέλει να με φτάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Όπου κάθομαι πραγματικά απογοητευμένη σε έναν καναπέ μη ξέροντας πως να αντιδράσω. Χάνοντας ξανά την εμπιστοσύνη μου απέναντι σε κάποιον - σε έναν άντρα ειδικότερα.
Ίσως να το καταλάβαινα καλύτερα αν βρισκόμουν εγώ στην θέση του, αν εγώ ήμουν αυτή που αντάλλασε μηνύματα με κάποιον άλλον. Μόνο που η κοσμοθεωρία μου είναι διαφορετική από όλο αυτό, οπότε υποθέτω πως ούτε τον Ηλία μπορώ να καταλάβω, ούτε τον Γιώργο.
Όπως και αυτοί, δεν μπορούν να καταλάβουν εμένα.
Ίσως και να είμαι υπερβολική, ίσως και όχι. Με πειράζει να βρίσκω πράγματα που δεν θέλω να βρω, χωρίς καν να ψάξω. Μηνύματα συγκεκριμένα.
Είμαστε τόση ώρα στο σπίτι του, μαζί, θα μπορούσε να μου πει ότι μιλάνε.
Για ποιον λόγο να μου το κρύψει;
Για να μην μαλώσετε.
Ενώ τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα ας πούμε;
Την στιγμή που τα κλειδιά ακούγονται στην πόρτα, οι σκέψεις μου μπερδεύονται ακόμα περισσότερο.
Δεν ξέρω αν θέλω να το αφήσω να περάσει έτσι μόνο και μόνο για να μην μαλώσουμε, ή αν πρέπει να κάνω σκηνή επειδή μου απέκρυψε κάτι που ναι, για μένα είναι σημαντικό.
Έχω ανεβάσει τα γόνατα μου στον καναπέ και έχω τυλίξει τα χέρια μου γύρω τους. Το μυαλό μου τρέχει σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς, όταν ο Γιώργος μπαίνει στο σπίτι.
Και όμως η ηρεμία που με διακατέχει αυτήν την στιγμή, είναι κάτι αφύσικο.
Θυμάμαι τον καυγά που ρίξαμε στα γενέθλια του, δέκα λεπτά μαλώναμε για το ίδιο θέμα. Η Έρρικα ήταν διαχυτική απέναντι του και εκείνος δεν της έκοβε την φόρα, αλλά πάλι εγώ ήμουν η παράλογη και πάλι εκείνος δεν μπορούσε να καταλάβει.
Το θέμα είναι πως δεν μου αρέσει να γίνομαι κάτι που δεν είμαι, δεν μου αρέσει να κάνω σκηνή στον άλλον, ή να φωνάζω ή να προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει πως αισθάνομαι.
Δεν θα καταλάβει.
"Άργησα το ξέρω, μου έπιασε την κουβέντα το παιδί που δουλεύει στο μίνι μάρκετ." εξηγεί, πριν καν προλάβω να ρωτήσω. Δεν είχα σκοπό να το κάνω έτσι και αλλιώς..
Η αργοπορία του μου έδωσε τον χρόνο για να ηρεμήσω κάπως τον εαυτό μου.
Ακούω την πόρτα να κλείνει, αλλά δεν γυρίζω να τον κοιτάξω. Παρ' όλα αυτά είμαι σίγουρη, πως εκείνος δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω μου.
Γνέφω απλά, δίχως να βγάλω λέξη.
Τυλίγω τα χέρια μου πιο σφιχτά γύρω μου και συνεχίζω να έχω το βλέμμα μου επικεντρωμένο, στην κλειστή τηλεόραση απέναντι μου.
"Πήρα με γεύση σοκολάτα και φυστίκι." με ενημερώνει, προσπαθεί να με κάνει να του ρίξω μια ματιά.
Μην το κάνεις. Θα χάσεις την ψυχραιμία σου.
"Είσαι καλά;" ρωτά γεμάτος περιέργεια. Γνέφω πάλι.
Με την άκρη του ματιού μου, παρατηρώ πως αφού βγάζει την ζακέτα του, βαδίζει προς την κουζίνα.
Αφήνει την σακούλα με το παγωτό στο τραπέζι και βιαστικά ανοίγει το συρτάρι στα δεξιά του. Υποθέτω για να βγάλει κουτάλια.
Την ίδια στιγμή, έχοντας γυρισμένη την πλάτη του σε μένα, προφανώς θυμάται πως άφησε το κινητό του να φορτίζει και φυσικά, δεν χάνει χρόνο, ανοίγει την συσκευή και αν κρίνω από τις κινήσεις του, αρχίζει να πληκτρολογεί.
Απαντάει στην Έρρικα.
Από το μήνυμα που του έστειλε, κατάλαβα πως εκείνος της είπε ότι δεν μπορεί να περάσει από το σπίτι της σήμερα. Της είπε άραγε τον πραγματικό λόγο;
Ότι είναι με την κοπέλα του ας πούμε.
Ή βρήκε μία δικαιολογία, για να πάει άλλη φορά; Μήπως του χαλάω και τα σχέδια;
Στρέφω το βλέμμα μου αλλού και κοιτάζω ευθεία, καλύτερα να βλέπω την κλειστή τηλεόραση, παρά εκείνον να απαντάει σε μια άλλη, ενώ βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.
Από τον θόρυβο που ακούω, καταλαβαίνω πως μάλλον ανοίγει την σακούλα, άρα σε λίγα δευτερόλεπτα θα είναι δίπλα μου.
Ψυχραιμία.
Μην τον πάρεις από τα μούτρα.
Δεν έχω σκοπό.
Όταν επιστρέφει στο σαλόνι, επιλέγει να κάτσει απέναντι μου, στην πολυθρόνα. Σοφή η κίνηση του..
Αφήνει το ανοιχτό μπολ με το παγωτό στο τραπέζι και τείνει ένα κουτάλι προς το μέρος μου.
Το αρπάζω από το χέρι του, μόνο και μόνο για να μην με κοιτάει γεμάτος περιέργεια και έπειτα κολλάω και πάλι την πλάτη μου στον καναπέ.
Περιμένει εμένα να κάνω την πρώτη κίνηση, ή να πω κάτι, αλλά δεν έχω σκοπό να το κάνω.
"Σίγουρα είσαι εντάξει; Φαίνεσαι κάπως." ακούω την φωνή του και την ίδια στιγμή, γυρίζω και τον κεραυνοβολώ με το βλέμμα μου. Στην ένταση του προσώπου μου, ενώνει τα φρύδια του με περιέργεια.
Τι θα μπορούσε να αλλάξει σε δέκα λεπτά δηλαδή; Να δω κάποιο μήνυμα στο κινητό του ίσως;
"Φάε εσύ, δεν έχω όρεξη." απαντώ απλά, γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη για να σπάσω την οπτική μας επαφή. Αυτό μάλλον τον μπερδεύει περισσότερο..
"Δανάη.." προφέρει απαλά το όνομα μου, δεν έχω σκοπό να χάσω την υπομονή μου, μόνο να μιλήσω ήρεμα.
"Της απάντησες;" δεν χάνω την ευκαιρία και ρωτώ. Τα μάτια μου συναντούν τα δικά του. Η ηρεμία της φωνής μου, είναι κάτι που ούτε εγώ η ίδια δεν περίμενα και όμως εκείνος απέναντι μου φαίνεται έκπληκτος.
"Στην Έρρικα." επισημαίνω για να ξεδιαλύνω το τοπίο.
Τα χείλη του μισανοίγουν και απ' όσο μπορώ να διακρίνω, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καταλαβαίνει ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω. Αφήνει το κουτάλι στο τραπέζι, παίρνοντας τα μάτια του από πάνω μου και έπειτα το βλέμμα του συναντάει και πάλι το δικό μου.
"Έψαξες το κινητό μου;" χαίρομαι τουλάχιστον που χωρίς υπεκφυγές, μπαίνει κατευθείαν στο θέμα.
"Πιστεύεις ότι θα το έκανα;" ρωτώ κατευθείαν. Όσο να 'ναι αυτή είναι μία καλή στιγμή για να μάθω αν και εκείνος μου έχει εμπιστοσύνη.
Ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι, μα σαν να το σκέφτεται περισσότερο, σφίγγει τα χείλη του δίχως να βγάλει λέξη. Μοιάζει να ζυγίζει μερικά πράγματα στο μυαλό του πριν μιλήσει..
"Το έκανες ή όχι;" αποφεύγει να απαντήσει σε αυτό που τον ρώτησα.
"Δεν ήθελε και ιδιαίτερη προσπάθεια για να το δω. Πήγα να πιω νερό και όπως άφησα το ποτήρι, σου έστειλε μήνυμα και απλά το είδα. Δεν το επιδίωξα επίτηδες πάντως." νοιώθω την ανάγκη να του εξηγήσω πως δεν είχα κανέναν σκοπό να ψάξω το κινητό του, ακόμα και αν κάτι βρήκα.
Το ότι η κουβέντα κρατιέται σε ήρεμους τόνους είναι κάτι ανακουφιστικό. Θυμάμαι την προηγούμενη φορά, τα βαριά λόγια που ανταλλάξαμε, ακόμα και αν μετά καταλήξαμε αγκαλιά στο κρεβάτι του.
Δεν θα ήθελα να συμβεί τίποτα από τα δύο τώρα, όχι όσο έχουμε να λύσουμε πρώτα κάποια ζητήματα.
"Της απάντησα, ναι." απαντά χωρίς καθόλου θράσος, εντελώς φυσικά.
Κουνάω απλά το κεφάλι μου, δεν έχω τι να πω εξάλλου.
"Και είμαι σίγουρος ότι θέλεις να δεις τι της είπα."
"Δεν θέλω." απαντώ κατευθείαν.
"Όχι πίστεψε με, χρειάζεται να δεις." λέει με σιγουριά, αλλά δεν θέλω να δείξω την περιέργεια μου. Σηκώνεται κατευθείαν από τον καναπέ, αγνοώντας το επιθετικό ύφος μου και βαδίζει προς την κουζίνα για να πάρει το κινητό του. Βγάζει την συσκευή από τον φορτιστή και με αργά βήματα επιστρέφει κοντά μου.
Κάθεται και πάλι απέναντι μου και ανοίγει το κινητό του, για να βρει τα μηνύματα υποθέτω.
"Δες." τείνει την συσκευή προς το μέρος μου, όταν βρίσκει αυτό που ψάχνει, αλλά δεν έχω σκοπό να υπακούσω.
"Δεν θέλω σου είπα." γυρίζω από την άλλη, δεν πρόκειται να ανεβάσω τους τόνους, αλλά δεν θέλω να με τσιγκλάει κιόλας.
"Όταν κάνεις τον κόπο να διαβάσεις κάποιο μήνυμα, να βλέπεις όλη την συνομιλία για να ξέρεις τι απάντησα και εγώ." ο τόνος της φωνής του, σχεδόν με νευριάζει. Έχει σκοπό να μου την πει κιόλας τώρα; Για να καταλάβω δηλαδή..
Χαμογελάω ειρωνικά, καθώς γυρίζω προς το μέρος του και έπειτα παίρνω το κινητό από τα χέρια του.
"Δεν θα διαβάσω όλη την συνομιλία. " σε καμία περίπτωση δεν θέλω να το κάνω αυτό.
Κοιτάζω την οθόνη, βλέπω μόνο τα τελευταία μηνύματα που αντάλλαξαν.
Διαβάζω το μήνυμα που είχα δει και νωρίτερα, εκείνη του λέει πως έχει καιρό να πάει από το σπίτι της και τον ρωτάει αν είναι σίγουρος πως δεν μπορεί σήμερα.
Και αυτός..
Αυτός έχει ένα ανεξήγητο ύφος απέναντι μου, αλλά δεν επικεντρώνομαι σε αυτό.
Διαβάζω και το επόμενο μήνυμα.
Της επισημαίνει πως έχει κοπέλα κάτι που απ' όσο καταλαβαίνω της είχε πει και νωρίτερα και της λέει πως για να πάει στο σπίτι της, σε φιλικά πλαίσια, θέλει η κοπέλα του να είναι ενήμερη.
Εγώ δηλαδή, να είμαι ενήμερη.
Όπως και να' χει της το ξεκόβει για σήμερα.
Κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα την οθόνη, πριν σηκώσω το βλέμμα μου για να δω εκείνον. Υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνω από την συνομιλία τους, αλλά υποθέτω πως αναφέρθηκαν πιο πάνω και δεν έχω κανέναν σκοπό να διαβάσω τα προηγούμενα μηνύματα τους.
Κλείνω το κινητό του και το αφήνω στο τραπέζι.
"Ήθελε να πάω στο σπίτι της, γιατί είχε κάποια θέματα προσωπικά και ήθελε να τα συζητήσουμε. Όπως σου είπα, μπορεί να έγινε ό, τι έγινε μεταξύ μας, αλλά γενικά έχουμε πολύ καλή σχέση. Την έχω στηρίξει και με έχει στηρίξει σε πολλά και ξέρω πως με εμπιστεύεται. Ήξερα όμως ότι μπορεί να μου την πέσει κιόλας για αυτό το απέφυγα. " εξηγεί πριν προλάβω να μιλήσω και η ειλικρίνεια του, μπορώ να πω πως είναι αφοπλιστική.
Κάθομαι αμίλητη απέναντι του, είμαι πιο ήρεμη τώρα, μα αυτή η πικρή γεύση στο στόμα μου δεν λέει να φύγει.
"Δεν αλλάζει το ότι δεν μου το είπες όμως. "
"Αν δεν το έβλεπα θα μου έλεγες ότι μιλάτε;" συνεχίζω, θέλω πραγματικά να μάθω.
"Δεν ξέρω." λέει απλά και κουνάω το κεφάλι μου.
Δίχως να χάσει χρόνο, σηκώνεται από την πολυθρόνα, το παγωτό κοντεύει να λιώσει ανάμεσα μας, αλλά εγώ αντίθετα αισθάνομαι παγωμένη.
Κάθεται δίπλα μου στον καναπέ, είναι έτοιμος να περάσει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου, μα σαν παρατηρεί το βλέμμα μου, καταλαβαίνει πως δεν χρειάζεται να το κάνει.
"Απλά δεν υπήρχε λόγος να στο πω, δεν ήθελα να αρπαχτούμε."
"Πάλι δεν υπήρχε λόγος να μου το πεις;" σχολιάζω σαρκαστικά.
"Στα αλήθεια Γιώργο, υπάρχει κάτι που να υπάρχει λόγος για να μου το πεις;" δεν μπορώ να κρύψω την πίκρα στην φωνή μου. Μάλλον αυτό χρειαζόταν για να αφυπνιστεί εντελώς.
Ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου και αυτήν την φορά δεν κάνω καμία κίνηση για να τον εμποδίσω.
"Απλά δεν θέλω να μαλώνουμε και ειδικά τώρα.. " προσθέτει και με αυτό σηκώνω αυτόματα το φρύδι μου.
"Ειδικά τώρα;" σκύβω λίγο για να τον κοιτάω καλύτερα. Το πηγούνι μου σχεδόν ακουμπάει το μέτωπο του.
Παρατηρώ πως γλείφει τα χείλη του και κοιτάει την κλειστή τηλεόραση απέναντι του, λες και εκεί θα βρει μία απάντηση.
"Ναι, ειδικά τώρα που τα πάμε τόσο καλά. " ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε να πει; Μην είσαι καχύποπτη.
"Ούτε εγώ θέλω να μαλώνουμε." προσθέτω σιγανά και αφήνω και εγώ το κεφάλι μου να ακουμπήσει το δικό του.
_______________________________________
"Δηλαδή το άφησες να περάσει έτσι;" η Μαρία απέναντι μου, κρατάει σφιχτά την κούπα με τον ζεστό καφέ που ετοίμασα νωρίτερα.
"Ε δεν το άφησα ακριβώς να περάσει έτσι, το συζητήσαμε.." και σε πολύ ήρεμους τόνους, πράγμα περίεργο για μας.
"Δηλαδή τα βρήκατε.. " προσπαθεί να καταλάβει.
"Ε δηλαδή και δηλαδή, ναι σου είπα.." σχολιάζω σαρκαστικά, παράλληλα συγκρατώ ένα χαμόγελο.
Από την ώρα που ήρθε έχουμε πέσει με τα μούτρα στο να συζητάμε τι έγινε χθες με τον Γιώργο και όσο εγώ θέλω να λήξω την κουβέντα, τόσο εκείνη επιμένει στο ίδιο θέμα.
"Ναι, αλλά δεν σου είπε ότι μιλούσανε και μάλλον δεν είχε σκοπό να στο πει κιόλας.." αυτό βέβαια είναι κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι. Καταλαβαίνω όμως πως δεν ήθελε να μαλώσουμε.
"Μου εξήγησε τον λόγο και εντάξει δεν είχε και άδικο.." το ότι με πείραξε δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να καταλάβω και την δική του πλευρά.
"Και εσύ τώρα είσαι καλά;"
"Ναι είμαι." απαντώ πιο πολύ μηχανικά.
Μου ρίχνει μία γρήγορη ματιά, όσο εγώ επικεντρώνομαι στο κόκκινο φούτερ της. Της πάει πολύ αυτό το χρώμα..
"Γενικά μιλάω Δανάη." εξηγεί και μπερδεύομαι.
"Τι εννοείς;" ρωτάω γρήγορα.
Αφήνει μια βαθιά ανάσα και έπειτα με κοιτάζει με το διαπεραστικό της βλέμμα.
"Γενικά, είσαι καλά με τον Γιώργο; Δεν μιλάω μόνο για το χθεσινό." ενώνω τα φρύδια μου, είμαι σίγουρη πως ένα μεγάλο ερωτηματικό έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο μου.
"Ναι, καλά είμαστε." ανασηκώνω τους ώμους μου. Δεν ξέρω που θέλει να καταλήξει και αν δεν την ρωτήσω, δεν βλέπω να μαθαίνω κιόλας.
"Γιατί μου το ρωτάς αυτό;" προσπαθώ να ακούγομαι χαλαρή, αλλά για κάποιον λόγο νοιώθω πως η απάντηση της ίσως και να μην μου αρέσει.
"Γιατί τον τελευταίο καιρό δεν φαίνεσαι στα καλύτερα σου, δεν ξέρω.. σαν να 'χεις αλλάξει, όταν σε πρωτογνώρισα ήσουν πιο χαρούμενη, τώρα μου φαίνεσαι κάπως.." θέλω να της πω πως κάνει λάθος, πως είναι ιδέα της, αλλά μου είναι δύσκολο να μην δώσω βάση στα λόγια της Μαρίας. Έχουμε μοιραστεί πολλά και γνωρίζει τις αντιδράσεις μου, όσο να 'ναι ξέρω πως οτιδήποτε και αν μου πει είναι για το καλό μου.
"Απλά.. " ξεκινώ να πω, μα αυτόματα σταματάω. Δεν ξέρω πως θα ακουστεί αυτό που σκέφτομαι και μέχρι στιγμής δεν το έχω μοιραστεί με κάποιον.
"Απλά δεν μου αρέσει που μου βγάζει έναν τέτοιο εαυτό.. πιο τσιτωμένο, πιο ανασφαλή.." η φωνή μου ασυναίσθητα χαμηλώνει. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ακουγόταν καλό όλο αυτό..
"Καταλαβαίνω." λέει με σιγουριά και πριν προλάβω να μιλήσω, χαϊδεύει το χέρι μου πάνω στο τραπέζι.
"Θα σου πω αυτό που μου λες πάντα.. " αναφωνεί και χαμογελάω αυθόρμητα. Ποιο από όλα;
"Να κάνεις αυτό που θεωρείς ότι θα σε κάνει περισσότερο ευτυχισμένη." αυτό ίσως και να χτύπησε μια διαφορετική χορδή μέσα μου.
"Και ποιο είναι αυτό;" ρωτάω χαμογελώντας, γεμάτη ενδιαφέρον.
"Δεν ξέρω.. Έχεις σκεφτεί να πάρετε λίγο χρόνο; Ξέρεις, για τον εαυτό σας." ξεροκαταπίνω αυθόρμητα καθώς ακούω την απάντηση της. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο και σίγουρα δεν το είχα φανταστεί.
"Σε έχει πιέσει πολύ και η κατάσταση με την Κατερίνα." συμπληρώνει, όσο τα δικά μου χείλη σφραγίζουν. Δεν έχω ιδέα τι θέλω να πω αυτήν την στιγμή, δεν είχε περάσει από το μυαλό μου αυτή η πιθανότητα.
"Δεν θέλω να πάρουμε χρόνο, τον θέλω πολύ στην ζωή μου..Ίσως είναι μία φάση που θα περάσει. " ανασηκώνω τους ώμους μου. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι με τον Γιώργο δεν θα είμαστε μαζί.
Περίεργο. Αν σκεφτεί κανείς πως δεν πίστευα ότι θα αντέξουμε ούτε 1 μήνα.
"Εντάξει, ό, τι νομίζεις εσύ. " συμφωνεί κατευθείαν. Το κουδούνι χτυπά την ίδια στιγμή και αφού της χαμογελάσω, αφήνω αυτές τις σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου και σηκώνομαι για να ανοίξω.
"Καλημέρα." η Κατερίνα αναφωνεί χαρούμενη και πέφτει στην αγκαλιά μου.
"Καλημέρα, πριν μια ώρα είχαμε πει." επισημαίνω πειρακτικά.
"Συγνώμη για την καθυστέρηση, είχα βγει για καφέ." εξηγεί με νόημα, αλλά αδυνατώ να την καταλάβω. Δεν υποτίθεται πως θα πίναμε καφέ στο σπίτι μου;
"Με ποιον;" η Μαρία ρωτάει κατευθείαν, όταν μπαίνουμε στην κουζίνα και το χαμόγελο της Κατερίνας μεγαλώνει.
"Με τον Στέφανο. " τσιρίζει ενθουσιασμένη και μας αφήνει και τις δύο έκπληκτες.
"Εμένα ακόμα δεν μου είπες τι έγινε με αυτόν." η Μαρία υπενθυμίζει, όταν η μελαχρινή κοπέλα κάθεται απέναντι της.
"Θες μήπως και άλλο καφέ;" ρωτάω την Κατερίνα πριν κάτσω δίπλα της, αλλά γνέφει αρνητικά.
"Θα στα πω όλα. Αν και δεν έγιναν πολλά από την τελευταία φορά που τα είπαμε. " ο ενθουσιασμός της είναι κάτι που πραγματικά με ευχαριστεί. Είχα καιρό να την δω τόσο ενθουσιασμένη με κάποιον..
"Απλά ξαναβρεθήκαμε στο σπίτι της Ελένης, μιλάμε και στο ινσταγκραμ και μου πρότεινε σήμερα να πάμε για καφέ.. "
"Έχουμε τέλεια χημεία." συμπληρώνει πριν η Μαρία μιλήσει.
"Πάει πολύ καλά δηλαδή." συμπεραίνει η κοπέλα απέναντι της.
"Ναι, κάθε φορά και καλύτερα.. "
"Απλά.. " ξεκινά να πει κάπως μαγγωμένα.
"Απλά τι;" ρωτάω με ενδιαφέρον.
"Μου πρότεινε να βγούμε και το βράδυ και ξέχασα ότι είχαμε κανονίσει να βγούμε μόνο κορίτσια. Είπα ναι, σας πειράζει αν δεν έρθω;" η αλήθεια είναι πως έχουμε καιρό να βγούμε κοριτσοπαρέα και μιας που και εγώ δεν δουλεύω σήμερα, ήταν η κατάλληλη ευκαιρία, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην χαρά της Κατερίνας.
"Εννοείται ότι δεν πειράζει, θα βγούμε άλλη φορά εμείς. Να βγείτε και να περάσετε πολύ, πολύ ωραία.." λέω με νόημα. Είμαι η πρώτη που απαντώ και η Μαρία απέναντι μου αμέσως συμφωνεί.
"Αχ τέλεια. " η κοπέλα δίπλα μου, κατευθείαν με αγκαλιάζει και όσο την βλέπω ενθουσιασμένη, δεν γίνεται να μην χαρώ και εγώ με την χαρά της.
_______________________________________
"Από που είπες ότι το πήρες αυτό το φόρεμα; Στρώνει πολύ ωραία πάνω σου." η Μαρία με ρωτάει ξανά, καθώς είμαστε πιασμένες αγκαζέ. Στεκόμαστε στην άκρη του πεζοδρομίου και περιμένουμε να ανάψει πράσινο, μα που τέτοια τύχη..
"Από το pink woman. Σίγουρα το έχει ακόμα αν θες να το πάρεις. "
"Μμμ, θα ρίξω μια ματιά. " το ύφασμα του είναι πραγματικά θεσπέσιο, στρώνει όντως πολύ ωραία πάνω μου και αν και κολλητό, τονίζει με ωραίο τρόπο το σώμα μου. Και το κυριότερο -δεν ήταν πανάκριβο.
"Που θα πάμε τελικά;" ρωτά, καθώς περνάμε στην απέναντι μεριά του δρόμου. Η ώρα είναι 10:30 το βράδυ και τα μαγαζιά ευτυχώς δεν έχουν γεμίσει ακόμα.
"Πάω και monkey αν θες." όσο δελεαστική και αν ακούγεται η πρόταση της, θα προτιμούσα κάποιο άλλο μέρος και όχι το μαγαζί που δουλεύω. Εξάλλου οι νυχτερινές μας εξόδους, συνήθως περιλαμβάνουν μόνο το συγκεκριμένο μέρος.
"Μπα άσε, δεν δουλεύει και ο Γιώργος σήμερα. " είναι η τρίτη μέρα σερί που έχει ρεπό, ακόμα απορώ πως τον άφησε ο Γρηγόρης βέβαια, αλλά αν δεν κάνω λάθος νομίζω πως μου είπε ότι έχει μια σημαντική δουλειά αύριο.
Αγνοώ τι..
"Α μόνο για αυτό θα πηγαίναμε δηλαδή;" σχολιάζει σαρκαστικά και σουφρώνω τα χείλη μου.
"Που τον άφησες αυτόν σήμερα;" συνεχίζει και καταλαβαίνω εύκολα σε ποιον αναφέρεται.
"Στο σπίτι του, θα μαζευτούν με τα παιδιά." ενημερώνω. Είπε πως δεν έχει όρεξη να βγει και πως είναι βραδιά PlayStation.
"Το είδε το σέξι φόρεμα σου;" η μελαχρινή κοπέλα δίπλα μου, με ρωτά πονηρά.
"Όχι και ούτε πρόκειται. Θα κοιμηθώ στο σπίτι μου σήμερα. " δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσουμε, αλλά δεν έχω σκοπό να τον ξυπνάω αξημέρωτα κιόλας.
"Πάμε BarCode;" η Μαρία αναφωνεί μερικά λεπτά αργότερα, καθώς περνάμε από τα γνωστά νυχτερινά κλαμπ της Μυτιλήνης.
"Ναι, πάμε είναι πιο χαλαρά εκεί." μην είσαι σίγουρη. Έχω πάει μόνο δύο φορές στο συγκεκριμένο μέρος, αλλά μου άρεσε πολύ το κλίμα, η μουσική και γενικά η ήρεμη κατάσταση.
Παρήγγειλα μία βότκα με χυμό πορτοκάλι αρχικά και η Μαρία ένα μαρτίνι. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για έξαλλα πράγματα σήμερα, ήθελα μόνο να περάσουμε καλά, μα η ψυχολογία μου που δεν ήταν και στα καλύτερα της, σε συνδυασμό με το πρώτο και το δεύτερο ποτό που ήπια (και με μερικά σφηνάκια) με έκαναν κυριολεκτικά να χορεύω πάνω σε ένα τραπέζι, όσο το προσωπικό του μαγαζιού μου χτυπούσε παλαμάκια. Ωραία βραδιά και αυτή..
_______________________________________
"Στηρίξου πάνω μου." το κεφάλι μου πραγματικά γυρίζει, αισθάνομαι τα πόδια μου να μην με κρατάνε και την γεύση του ποτού στο στόμα μου, ευτυχώς όσο περνάει η ώρα να εξασθενεί περισσότερο. Να δεις που αυτά τα σφηνάκια με φέρανε σε αυτήν την κατάσταση..
"Εσύ το σηκώνεις το ποτό, δεν ξέρω τι έπαθες τώρα." την ακούω να μουρμουρίζει. Το κεφάλι μου συνεχίζει να πονάει και κυριολεκτικά στηρίζομαι πάνω της, καθώς τυλίγει το χέρι της γύρω από την μέση μου.
"Μάλλον δεν είχες καλή ψυχολογία." η Μαρία συνεχίζει να μου μιλά, όντως δεν νοιώθω πως είχα και την καλύτερη ψυχολογία σήμερα, γνωρίζω που οφείλεται αυτό μα δεν περίμενα να με επηρεάσει τόσο.
"Τώρα θα χτυπήσω το κουδούνι. Θα μπεις μέσα και θα κοιμηθείς."
"Μμμμ.. " νυστάζω πολύ, μα η επιθυμία μου να βρίσκομαι εδώ είναι πολύ μεγαλύτερη από τον πονοκέφαλο μου αυτήν την στιγμή.
"Θα κοιμάται ο άνθρωπος για αυτό αργεί." χτυπάει ξανά το κουδούνι, όσο εγώ στέκομαι πάνω της έχοντας το πρόσωπο μου χωμένο στον ώμο της.
Τα πόδια μου πονάνε από τα τακούνια που φορώ, αλλά δεν παραπονιέμαι.
Γιατί αργεί τόσο πολύ;
Η Μαρία επιμένει να μην χτυπήσουμε ξανά, την ίδια στιγμή που η πόρτα ανοίγει αρκετά γρήγορα. Όταν καταλαβαίνει ποιες στέκονται απέναντι του, φυσικά την ανοίγει διάπλατα.
Μας κοιτάζει και τις δύο μπερδεμένος, πριν αρχίσει να τρίβει τα μάτια του για να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Η ζάλη μου δεν με εμποδίζει από το να τον κεραυνοβολώ με το βλέμμα μου, φαίνεται αγουροξυπνημένος, μάλλον κοιμόταν.
"Γιώργο συγνώμη για την ώρα, δεν ήξερα αν κοιμόσουν.." η Μαρία ξεκινά να λέει, μα εκείνος την διακόπτει πριν προλάβει να συνεχίσει.
"Είναι 5 το πρωί, τι μπορεί να έκανα;" υπενθυμίζει με βαριά φωνή. Σίγουρα κάπνισε νωρίτερα..
Η κοπέλα δίπλα μου αγνοεί το σχόλιο του και συνεχίζει.
"Η Δανάη ήθελε να σε δει, έχει πιει και δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της. Ήθελε να έρθει από εδώ.." όση ώρα του εξηγεί, εκείνος έχει τα μάτια του εντελώς στραμμένα πάνω μου. Κοιτάζει μόνο το πρόσωπο μου, με ένα απίστευτα σοβαρό ύφος. Αμφιβάλλω αν με έχει ξανακοιτάξει ποτέ με τον ίδιο τρόπο..
"Με λίγα λόγια είναι πίτα." συμπεραίνει. Δεν φαίνεται καθόλου νυσταγμένος τώρα, λες και όλο αυτό τον ξύπνησε πολύ απότομα.
"Περίπου." η κοπέλα δίπλα μου, μου ρίχνει μία γρήγορη ματιά. Σφίγγω το χέρι μου γύρω από την μέση της και της χαρίζω ένα μικρό μισομεθυσμένο χαμογελάκι.
"Καλά έκανες και την έφερες εδώ.." η φωνή του με επαναφέρει κατευθείαν και το οικείο του πρόσωπο απέναντι μου, με κάνει να αρχίσω να παραπατώ προς το μέρος του. Ευτυχώς κατάφερα να μην σωριαστώ στο πάτωμα..
"Ήθελα να κοιμηθώ εδώ." προφέρω καθώς αρχίζω να γελάω, δεν ξέρω για ποιον λόγο. Δεν χάνω την ευκαιρία και αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Μυρίζει καραμέλα και βανίλια - όπως πάντα.
"Δεν ήπιε πολύ, δεν ξέρω γιατί ζαλίστηκε τόσο.." ξέρεις, μου το είπες νωρίτερα. Απλά δεν θέλεις να του το πεις..
Χώνω το κεφάλι μου στην καμπύλη του λαιμού του και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Εκείνος ευτυχώς τυλίγει τα χέρια του γύρω μου, για να στηρίζομαι πάνω του..καλύτερα έτσι.
"Πάμε να κοιμηθούμε; Νυστάζω." λέω παιχνιδιάρικα. Μου ρίχνει μία σοβαρή ματιά, πριν κουνήσει θετικά το κεφάλι του.
"Ευχαριστώ που την έφερες Μαρία."
"Τίποτα, θα τα πούμε αύριο." η κοπέλα απέναντι μας, απευθύνεται σε μένα υποθέτω και εγώ χαμογελώ αόριστα.
Ο Γιώργος κλείνει την πόρτα, με εμένα ακόμα να στηρίζομαι πάνω του και έπειτα με οδηγεί προσεκτικά προς τον καναπέ.
"Τι ομορφούλης που είσαι." και φυσικά όταν πίνω πάντα αντιδρώ πιο ελεύθερα.
"Έφαγες πριν πιεις;" αποφεύγει να απαντήσει στο κοπλιμέντο μου, αλλά δεν με πληγώνει αυτό.
"Ναι." λέω και αφήνω την πλάτη μου να ακουμπήσει στον καναπέ.
"Γιατί ζαλίστηκες τότε;"
"Δεν έχω καλή ψυχολογία σήμερα." απαντώ κατευθείαν, δίχως υπεκφυγές. Για κάποιον λόγο το μυαλό μου τώρα, δουλεύει καλύτερα από ότι πριν. Λες και χρειαζόμουν να τον δω για να συνέλθω.
Ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι, μα τελικά δεν βγάζει λέξη. Κουνάει απλά το κεφάλι του, καταλαβαίνει περισσότερα από όσα δείχνει.
"Πάμε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου. Ζαλίζεσαι πολύ;" με βοηθά να σηκωθώ από τον καναπέ και αμέσως με κρατά για να μην πέσω.
"Τώρα είμαι κάπως καλύτερα." απλά αισθάνομαι τρομερά κουρασμένη. Σαν να μου βγήκε όλη η κούραση της εβδομάδας σήμερα..
"Θα ξεβαφτώ αύριο. " μονολογώ μόλις το κρύο νερό ακουμπά το δέρμα μου. Αρχίζω να συνέρχομαι περισσότερο.
"Εντάξει." λέει ήρεμα, φαίνεται και αυτός κουρασμένος απέναντι μου. Από τον ύπνο τον έκοψες τον άνθρωπο..
"Συγνώμη που σε ξύπνησα." απαντώ σε μια κρίση ειλικρίνειας. Με κοιτάζει με ανεξιχνίαστο ύφος, μα την ίδια στιγμή το δάχτυλο του απομακρύνει μια τούφα μαλλιών που πέφτει στο πρόσωπο μου.
"Δεν πειράζει μωρό μου." στα τρυφερά του λόγια, το χαμόγελο μου δεν μπορεί να κρυφτεί. Το παρατηρεί και εκείνος και ανταποδίδει.
Αρπάζει την πετσέτα από τα δεξιά του και σκουπίζει απαλά το πρόσωπο μου.
Ευτυχώς δεν είχα βαφτεί έντονα σήμερα, οπότε το δέρμα μου παραμένει σε εξαιρετικά καλή κατάσταση.
Αισθάνομαι πως με παρατηρεί παραπάνω από όσο θα έπρεπε, δεν ξέρω αν προσπαθεί να καταλάβει αν είμαι εντάξει, αλλά ο τρόπος που ρίχνει την προσοχή του στα χείλη μου, με κάνει να θέλω να τον φιλήσω εδώ και τώρα.
"Πάμε να ξαπλώσεις." λέει και αμέσως με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Προχωράω πρώτη, με εκείνον σταθερά να με ακολουθεί, τα πόδια μου πονάνε πολύ και μόλις τώρα συνειδητοποιώ πως δεν έχω βγάλει καν τα παπούτσια μου.
Ξεφυσάω από ανακούφιση και κούραση, όταν μπαίνω στο δωμάτιο του και πέφτω με φόρα στο κρεβάτι.
Ένα βογγητό ευχαρίστησης ξεφεύγει από τα χείλη μου, καθώς η πλάτη μου ακουμπάει στο στρώμα.
Εκείνος με παρατηρεί προσεκτικά, φοράει ένα λεπτό φούτερ και μια μαύρη φόρμα, κυριολεκτικά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Το ίδιο φαίνεται να κάνει και εκείνος.
Δίχως λέξη, κινείται κοντά μου και αγγίζει απαλά το πόδι μου. Ξεκουμπώνει πρώτα το λουράκι του δεξιού μου παπουτσιού και μετά το άλλο.
Νομίζω προσπαθεί να συγκρατήσει ένα χαμόγελο καθώς παρατηρεί την ευχαριστημένη έκφραση μου.
Αφήνει τα παπούτσια μου στο πάτωμα και έπειτα στρέφεται και πάλι πάνω μου.
"Με το φόρεμα θα κοιμηθείς;" ρωτά ρητορικά και δίχως να χάσω χρόνο, σηκώνομαι βιαστικά και κατεβάζω τις τιράντες μου, έπειτα βγάζω εντελώς το φόρεμα μου δίχως προειδοποίηση.
Μένει να με κοιτάει με μισάνοιχτο στόμα, μάλλον δεν περίμενε αυτήν μου την κίνηση.
"Θα μου δώσεις μια μπλούζα σου;" ρωτάω γρήγορα, ανυπομονώ να ξαπλώσω στο κρεβάτι.
"Ναι." απαντά αποσυντονισμένος. Να που τελικά το είδε το φόρεμα μου..
Κινείται με αργά βήματα προς την ντουλάπα του, ανοίγει το πρώτο φύλλο και βγάζει μία μαύρη μακρυμάνικη που υποθέτω πως φοράει στον ύπνο.
Βγάζω το σουτιέν μου, όταν γυρίζει προς το μέρος μου και κυριολεκτικά με κοιτάζει σαν στήλη άλατος. Απολαμβάνω την έκφραση του..
"Αυτό το πράγμα να με ζορίζεις ακόμα και όταν είσαι μεθυσμένη.." αναφωνεί και το γέλιο μου ακούγεται σε όλο τον χώρο. Τον ζορίζω; Πως;
Κοιτάζει αλλού, καθώς μου δίνει την μπλούζα του και γελώ περισσότερο.
Την φοράω προσεκτικά και έπειτα ξαπλώνω στο κρεβάτι, τα μάτια μου είναι ακόμα πάνω του.
Ξαφνικά και δίχως να το περιμένω, ξεκινά να κατευθύνεται προς την αντίθετη μεριά του χώρου. Που πάει;
"Έρχομαι." απαντά πριν προλάβω να ρωτήσω και μένω να κοιτάζω την πλάτη του να απομακρύνεται.
Ξαπλώνω καλύτερα στο κρεβάτι προσπαθώντας να βολευτώ. Το κεφάλι μου ακόμα πονάει, σημάδι πως χρειάζομαι ύπνο.
Ο Γιώργος γυρίζει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, με ένα ποτήρι νερό στο χέρι του, που το αφήνει στο κομοδίνο δίπλα μου.
"Κοιμήσου στο πλάι καλύτερα." με συμβουλεύει και κουνάω το κεφάλι μου.
"Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλίτσα μωράκι μου." μιλάω αυθόρμητα. Το γέλιο που ξεφεύγει από τα χείλη του, με κάνει να καταλάβω πως του άρεσε αυτό που είπα. Γονατίζει δίπλα μου και με κοιτάζει προσεκτικά.
"Μου αρέσει να κοιμόμαστε αγκαλίτσα." συμπληρώνω και το χαμόγελο του, με κάνει να λιώσω.
Περιμένω να πει κάτι, μα όσο δεν το κάνει, αποφασίζω να τυλίξω τα χέρια μου γύρω του, για να τον φέρω πιο κοντά μου.
Το κεφάλι του ακουμπάει σχεδόν το δικό μου και κάτω από το βλέμμα του, δεν μπορώ να μην ξεστομίσω αυτό που πραγματικά αισθάνομαι τόσο καιρό.
"Εγώ σ' αγαπάω, αλλά εσύ δεν με αγαπάς." οι λέξεις ξεφεύγουν γρήγορα από τα χείλη μου, ακόμα και αν μπορούσα να τις μαζέψω όμως δεν ξέρω αν θα το έκανα. Κάνει ένα μικρό βήμα προς τα πίσω, για να με κοιτάζει καλύτερα. Το βλέμμα του με εξερευνεί, αλλά δεν πτοούμαι.
"Ποιος το λέει αυτό;" ρωτά πειρακτικά. Το πήρε στην πλάκα αυτό που είπα;
Αφού είσαι μεθυσμένη, πως θες να το πάρει;
Το εννοώ όμως.
"Εγώ το λέω. Κάθε μέρα απομακρύνεσαι από μένα.." ίσως το ποτό με κάνει να εκφράζω όλα μου τα παράπονα. Αυτά τα λίγα τέλος πάντων, που όμως τα σκέφτομαι κάθε μέρα και περισσότερο.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα, αισθάνομαι πως ζυγίζει μερικά πράγματα στο μυαλό του πριν μιλήσει. Το δάχτυλο του και πάλι κινείται προς το μέρος μου, σπρώχνει μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου.
Κάτω από το απαλό φως της λάμπας τα μάτια του έχουν μια διαφορετική απόχρωση του μελί, που όμως μου αρέσει περισσότερο.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που του είπα πως τον αγαπάω;
Ω γαμώτο.
"Και εγώ σ' αγαπάω Δανάη μου." η απαλή χροιά της φωνής του, σε συνδυασμό με τα λόγια του ίσως με μεθούν περισσότερο.
Έπρεπε να πιω και να τον ξυπνήσω, για να παραδεχτούμε και οι δύο πως αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
"Πολύ." δεν ήξερα αν το εννοεί ή όχι, εκείνος όμως ήξερε ότι το εννοούσε.. πολύ.
Vote&Comment 😍