[FLASHBACK]
I walk the long hallway here to Grandpa's house. He owns this house. But he's not here. Nasa ibang lugar siya at puro negosyo ang kaharap. Well that's okay for me. Nasanay na ako sa ganitong takbo ng buhay ko.
Today is my 18th birthday so I try to make myself happy. Pero hindi ko magawa. Kahit marami ang mga taong dumalo sa kaarawan ko at marami akong natanggap na mamahaling regalo hindi ko magawang maging masaya. Yung tunay na saya.
Dahil maraming ang kulang.
Lolo Dad. Angelica. And specially, my love. Eziquel.
Sina Mommy Daddy, kuya at Yvonne lang ang pamilya kona narito. Malaki ba ang oras na masasayang kapag sinamahan nila ako sa kaarawan ko?
Sobrang nakakasama ng loob. Lalo na kay Lolo Dad at kay Eziquel. Isang araw sa isang taon lang sumasapit ang kaarawan ko. Kaya sana naman ay kahit minsan ay makumpleto ang mga tinuturing kong pamilya.
Malaki ang halaga niyan sa'kin dahil ni minsan ay hindi sila nakumpleto tuwing birthday ko. But if this is my Brother's Birthday? Kahit may bagyo ay hindi sila mag aalangan sumakay ng eroplano para puntahan ang Kuya ko.
Naiintindihan ko naman na mahahalaga ang mga trabaho, pero hindi ako mag sasawang paulit-ulitin 'to sakaila.
My birthday, is just once in a year.
"Lunaaa!" Tinignan ko ang kaibigan kong tumatakbo papunta sa'kin. "Why Yvonne??" She so noisy!
Dapat ay nasa baba siya at tumutungga ng alak pero anong ginagawa niya rito? Ang sabi ko ay matutulog na ako ha.
Nang makalapit siya sa'kin ay yinakap niya ako.
"Hey sweet girl, are you drunk na?" Tumatawa akong hiniwalay siya sa'kin. "Ako lasing? Baka ikaw 'yon! Masyado pang maaga para matulog pero iniwan mona kami sa baba." Pag aamok niya sa'kin.
"Pagod na kasi ako Yvonne." Sumandal ako sa bakod siya naman ay napailing sa'kin. "Hindi moba pwedeng isantabi yung pagod mo sa mga bisita mong narito? Luna, you just show them that you are no respect."
Pero pagod na talaga ako, ilang bisita lang ang inaasahan ko pero halos daan daan ang nandito. Ang iba pa ay hindi ko kakilala.
"It's your birthday, alam ko may hinahanap kang wala dito. Pero sana naman sumaya ka sa mga narito." Sanadali akong napanguso sakaniya. "Okay?" I just nod.
"Ikaw ang nag dadala sa sarili mo sa kalungkutan. Kaya iwasan mong mag-isip." Lumapit siya sa'kin at inayos ang suot kong dress.
Ito ang nagustuhan ko sa lahat dahil regalo 'to ni Mommy. Bukod sa birthday ko ngayon kaya pula ang binili niya ay dahil rin sa nababagay daw sa'kin ang pula.
"Look, maging ang damit mo ay nahahawa na sa kalungkutan mo." Dinala niya ako sa gitna at inayos ang dress ko. Kinalat niya ang laylayan nito sa kung saan.
"Napansin mo bang hindi masarap yung Cake ko?" Singit na tanong ko sakaniya habang inaayos niya ang damit ko. "Huh, it's taste good naman? Baka hindi mo lang ninamnam ng maayos." Napatango ako, naalala ko kaunti nga lang pala ang nasubo ko.
"Okay perfect na ulit." Tumayo siya at tinignan ang kabuuan ko. "Smile Luna. Your last visitor should not see your sadness." Maingat niya akong yinakap para hindi magulo ang inayos niya.
"Good night our Queen." Kumaway kaway pa siya sa'kin bago tuluyang umalis.
Kumawala ako ng buntong hininga at binalewala ang inayos niya. Tumalikod ako at tumingin sa kalangitan. Ang mga fireworks ay hindi pa rin natitigil.
Mas maganda pa itong panoorin kaysa sa mga bisita kong pinupuna lang ang presyo ng bawat gamit at nagastos sa araw kong 'to.
Nakangiti kong pinanood ang pag kulay ng kalangitan.
Nababawasan ang lungkot ko.
Pakiramdam ko ay may dumadamay sa'kin.
Sa isang iglap naramdaman ko ang presensya sa likuran ko, naisip kong baka ito ang sinasabi ni Yvonne kaya umayos ako. Siguro ay isa ito sa mga kaibigan ng magulang ko kaya dapat ay maayos ako.
Bago kopa man siya malingon ay nakalapit na 'to.
Pinasok niya ang mga kamay sa braso ko at yinakap ako. Inihilig niya pa ang ulo sa balikat ko. Sa oras na 'to ay nawala ang pagod ko.
Hinawakan ko ang ulo niya bilang pasasalamat. At dahan dahan akong umikot para mapaharap sakaniya. Hindi niya inalis ang mga kamay sa'kin.
Sobrang lapit namin sa isa't isa nag kakauntugan na ang mga ilong namin. Ang amoy niya ang pinakagusto ko sa lahat.
Ginawaran niya ako ng matamis na halik bago tumalikod. His suit are red. My love, you're so handsome.
Kinuha niya ang itim na box sa mesanin at muling lumapit sa'kin. "Happy birthday Mahal. I don't have much to say, I jusy want remind to you... That I love you so much." Napuno lalo ang luha ko.
"Eziquel.." My birthday will be over in a few minutes because It's already 11:54. Bakit ngayon ka lang?
Gusto ko man sabihin pero tanging pangalan niya lang ang mabanggit ko.
"I'm not late in your Birthday party, Mahal." Napayuko siya sa hawak niyang kahon. "I am here in this Morning, but your Dad.. Your Dad ordered me." Binuksan niya ang kahon at tama nga ako. Ang diamond moon necklace na gusto ko.
"Sana magustuhan mo 'to."
Lumapit siya sa'kin at inalis ang suot kong kwintas. Kahit mas mahalaga ang presyo non ay mas gusto ko ang bigay ni Eziquel.
"Gusto kong ayan ang papalit sa'kin, kapag wala ako sa tabi mo." Sinuot niya 'to sa'kin habang hawak ko ang moon rito. "Mamahalin at iingatan mo tulad ng ginagawa mo sa'kin." Wala sa sariling napatango ako sakaniya.
"Aalis ka sa tabi ko." Nang makabit niya ay natigilan siya. "Pero hindi mo ako iiwan, di'ba Mahal?"
Yinakap niya ako. "Even though I can't go to your Birthday.. I want you to know that I still love you." Hinagod niya ang likod ko. "I will never lose my love for you." Hinding hindi rin mawawala ang pag mamahal ko sa'yo.
Humiwalay siya sa pag kakayap sa'kin at muli akong tinalikuran, doon ko nakita si Yvonne na masayang pinanood kami. May dala siyang chocolate cake.
Nang kinuha 'to ni Eziquel sakaniya ay nginitian niya ako bago umalis. Hinarap sa'kin ni Eziquel ang Cake, mas lalong kuminang ang mata niya dahil sa ilaw ng kandila.
"Mahal palagi mong tatandaan na hindi ako mag babago." Seryoso ang tinig niya. "No one can replace you." Pinunasan niya ang mga luhang bumagsak ang pisngi ko.
"No one can replace you."
"No one can replace you."
"No one can replace you."
Tila nagustuhan ko ang sinabi niya kaya nag paulit-ulit 'to sa pandinig ko. Sa lahat ng pangako mo, ayan ang aasahan ko. Sana nga ay hindi ako mapalitan sa puso mo. Mahal.
"Pray, then make a lovely wish." Tinakpan niya ng isang kamay ang kandila dahil hinahangin ito. Umiiyak akong lumapit sakaniya at hinawakan ang kamay niya.
I smiled. "Praying for a clear mind and a happy heart." I whispered before I closed my Eyes. Eziquel kissed me after I blew out the candle.
"Pwede ko bang malaman kung ano ang hiniling ng Mahal ko?" Pinanood ko siyang sungkitin ang icing sa ibabaw at pinadila sa'kin.
"What I wish?" Tulad ng ginawa niya ay kumuha ako ng Icing at nilagay ito sa dila ko, napangiti siya sa kapilyahan ko at lumapit sa'kin para sipsipin ito.
Matapos ay nilagay niya ang cake sa mesa at hinawakan ako sa bewang. "Hiniling ko, na sana manatili ngayong gabi sa tabi ko ang lalaking nag pasaya sa'kin." Lalong nag masa ang mata niya.
He kiss me sweetly. "Your wish, is my command."
Matapos niyang sabihin 'yon ay umingay ang putukan, dumami ang makukulay sa langit dahil sa mga fireworks.
Tapos na ang kaarawan ko.
At natapos 'yon ng kasama ang taong mahal ko.
Kasabay ng pag ngiti ko sa kalangitan ang pag bagsak ng mga luha ko, nang ibalik ko ang tingin kay Eziquel ay nasa akin ang atensyon nito.
Dinala ko ang mga kamay sa balikat niya at dahan dahang inuga ang sarili, matapos niya ako panoorin ng nakangiti ay sinabayan niya na ako.
Sumayaw kami ng naayon sa pag mamahalan, hindi naputol ang pag titinginan namin sa isa't isa na para bang mamimiss ang sandali 'to.
Hindi ito ang unang beses na isinayaw niya ako, pero ito ang unang beses na naramdaman ko ang pag mamahalan namin. Hindi ko makakalimutan ang araw na ito.
"Hindi mo pa rin nasasabi kung ano ang inutos sa'yo ni Daddy." I asked, but he did not answer. Sa halip ay inihakbang niya ang paa patagilid kaya napagaya ako.
Patuloy niya akong sinayaw. "Alam moba na hindi ko inaakalang ibabalik ko ang pag mamahal na binibigay mo?" Para bang naalala niya lahat ng pinagsamahan namin at marahan akong tinawanan. "Sobra ang pag mamahal ko sa'yo, hindi ko alam kung anong ginawa mo sa'kin."
"Mahal wala naman kasing masama kung mainlove ka rin sa isang Montefalco." Pilyo ang sagot niya. "Pero hindi ko rin inakala, natatakot nga ako.. Na baka masaktan kita at hindi na ako balikan pa."
Malabo 'to, pero nabaliw na ako sa pag mamahal mo.
"Mahal sa sobrang pag mamahal ko sa'yo, minsan naiisip kong sabihin na.. kahit anong magawa mo na ikakasakit ko." Mas lalong bumagal ang sayaw namin. "Tatanggapin ko, dahil mahal kita at ayokong iwan ka dahil lang nasaktan mo ako." Napatingala siya, hindi ko siya kailangang patahanin dahil siya ang gagawa nito sa sarili.
Ayokong umiiyak siya sa harapan ko.
"Hindi ka dapat mangamba sa bawat kilos mo, sensitibo ako sa lahat. Pero hindi ako magiging sensitibo sa'yo." Sa kabilang banda ay nakukuha niya pa ring ngumiti. "Mahalin mo lang ako."
Naluluha niya akong tinignan. "Patawarin mo'ko."
"Patawarin mo ako kung hindi ko kayang ilaban ang relasyon natin sa Daddy mo." Napayuko siya. Hindi kona napigilan ang mga luhang bumagsak sa pisngi ko.
Malalim na ang pag mamahalan namin,
Bakit hindi mo kami mapag-bigyan, Dad?
"Akala ko ay madali niya lang ako matatanggap, pero hindi." Kahit nakakapag pagaan ng loob ang sayaw na 'to, ang mga sakit sa puso namin ay hindi mawala. "Mahal hindi niya ako tanggap para sa'yo.."
Yumuko ako sa bisig niya para hindi ang pag-iyak niya. "Kung alam ko lang na hindi niya tayo papayagan, hindi kona sinabi sakaniya ang relasyon natin. Para hindi natin nakakalaban ang mga oras na humaharang sa'tin."
Bawat araw, pahirapan siyang makaisip ng paraan para lang makita ako. Kung hindi lang kayo pumasok sa buhay ko, hindi tayo makakabuo ng ganitong pag mamahal at hindi tayo masasaktan ng ganito Eziquel.
Pero maraming salamat at isa ka sa pumasok sa buhay ko, hindi mo alam kung gaano ako naging masaya.
"Inutos ni Tito Primo na ayusin ko ang mga papeles ko at ang mga gamit." Nanatili kong pinakikinggan ang pag tibok ng puso niya. "Ginawa ko agad ang sinabi niya, dahil sinabi ko sa sarili kong babawi ako ng oras sa'yo, sa kaarawan mo."
Ang tinig niya ay mas lalong naging emosyonal, yinakap na niya ako ng mahigpit.
"Mahal sana nagustuhan mo ang oras na 'to." Tumingin ako sakaniya, hinawakan niya ang buhok ko at masaya akong tinignan. "Dahil hindi ko alam kung magagawa pa natin 'to." Napahinto ako dahil sa panginginig ng tuhod ko. Sunod sunod bumagsak ang mga luha ko at pilit inintindi ang sinabi niya.
Hinawakan niya ang mukha ko at pinag dikit ang noo namin, napapikit ako sa sama ng pakiramdam. Hindi pwede ang sinabi niya.
"Inutos niyang sumunod ako sa Lolo mo para tulungan 'to." Umiling iling ako sakaniya. "Bukas na bukas.." Napahagulgol na ako sa sakit ng nalaman.
Ito ba ang sinasabi mong isa pang tinatago mong regalo Daddy?? Ibibigay mo sa'kin ang regalo na kabaliktaran ng gusto ko!
Ang gusto ko lang ay tanggapin mo si Eziquel.
Bakit ka ganiyan!
"Hindi, hindi 'yan totoo!"
Hinarap niya ako sakaniya. "Mahal, kahit ayaw ko ay kailangan kong gawin para sa'tin.. Dahil iniisip ni Tito Primo na may relasyon pa tayo, ayokong tuluyan ka niyang ilayo sa'kin kaya pumayag ako.."
Bakit ganito, sumaya nga ako ngayong kaarawan ko pero agad din namang binawi.
"Mahal, can you promise me you'll wait for me to come back?" Tinignan ko ang walang kabuhay buhay niyang mata.
I smile to him. "Kahit hindi ko ipangako, hihintayin ko ang pag babalik mo Eziquel." Hinila niya ako papalapit sakaniya at hinalikan ako.
Ang mga ilaw sa kalangitan ay hindi natigil na para bang nakikisama sa sakit na nararamdaman namin ngayon. Ito ang pinaka masayang birthday ko.
At ito rin ang araw na iiwan ako ng taong mahal ko.
[END OF FLASHBACK]
I blocked my hands to my face. Ang araw na 'yon ay pinalangin kong sana ay isang bangungot na lang.
Nangako akong mag hihintay ako, hihintayin ko ang pag balik niya sa'kin. Pero nakalimutan ko, ako nga lang pala ang nangako nung oras na 'yon.
Hindi siya nangakong babalikan niya ako.
Sinabi niya lang kahit wala namang kasiguraduhan.
Nabago ang lahat sa'min nung araw na 'yon.
Dahil lang sa utos ni Daddy.
𝗧𝗵𝗲 𝗘𝗻𝗱 𝗖𝗵𝗮𝗽𝘁𝗲𝗿 12.