*5 Mήνες μετά*
Η Elizabeth και εγώ καθόμαστε στο γνωστό σκουριασμένο παγκάκι που συνηθίζουμε να καθόμαστε όταν είμαστε στο Central Park.Εχει ήλιο, κάποια παιδιά παίζουν στο γρασίδι πίσω μας.Ενας άντρας παίζει με το σκυλί του, μερικά κορίτσια κάνουν ηλιοθεραπεία.Ο Μάιος πάντα ήταν ο αγαπημένος μου μήνας στη Νέα Υόρκη, αλλά όχι φέτος.
Κανένας μήνας δεν ήταν εύκολος για μένα φέτος.
Μετά τη νύχτα του pάρτυ, μάζεψα όλα μου τα πράγματα και γύρισα πίσω στη Νέα Υόρκη.Ενα κομμάτι μου πραγματοποιούσε την υπόσχεση που έδωσα στον Harry αλλά το υπόλοιπο ήθελε να φύγει όσο πιο μακρυά γίνεται από το Πόρτλαντ.Δεν έχω ιδέα τι του συνέβη μετά που τον πυροβόλησε ο Alec.Δεν έχω ιδέα τι έγινε με το σχέδιο.Λυποθήμησα στο αμάξι του Zayn όταν είδα τον Harry να πέφτει στο έδαφος, αίμα να τρέχει και να γεμίζει την μπλούζα του.Ξύπνησα στο κρεβάτι μου ακόμα με το φόρεμα μου.Ποτέ δεν έκλαψα τόσο πολύ στη ζωή μου και ελπίζω να μην ξαναγίνει.
Εκοψα κάθε επικοινωνία με τους υπόλοιπους στο Πόρτλαντ εκτός από τoν Crystal που με άφησε να διορθώνω έγγραφα από εδώ στη Νέα Υόρκη.Ξέρει τι έγινε εκείνη τη νύχτα και μου συμπαραστάθηκε.Του στέλνω με mail τα διορθωμένα μου έγγραφα και αυτός μου στέλνει καινούργια κάθε βδομάδα.
Δεν ξέρω αν ο Harry είναι νεκρός ή ζωντανός.
Aπό όσα είδα με τα μάτια μου, το σιγουρεύω ότι είναι νεκρός.Το σκέφτομαι κάθε μέρα.
Από τον Δεκέμβριο έχω αναλύσει όλο το γεγονός, θυμάμαι κάθε λέξη που ειπώθηκε από κάθε άνθρωπο.Μακάρι να ήμουν αυτή που θα πήγαινε με τον Alec για να άφηνε τον Harry να φύγει.Μακάρι να πυροβολούσε εμένα.Θα το έκανα ευχαρίστως χωρίς αμφιβολία.Αν η λαβή του Zayn γύρω μου δεν ήταν τόσο σφιχτή ή αν έπειθα τον Harry να πάω εγώ αντί για εκείνον.
Είναι σαν η ζωή μου να έχει καταστραφεί από εκείνη τη σφαίρα.Νιώθω τα μάτια μου πάντα κόκκινα και κλαμένα όταν σκέφτομαι τι έγινε.Νιώθω ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό στο στήθος μου από την απουσία τoυ Harry.Ο παλιός μου φόβος του να είμαι μόνη επέστρεψε και με στοιχιώνει αλλά τώρα είναι 100 φορές χειρότερα.
Κάποιες φορές η εικόνα του Harry να είναι ξαπλωμένος και κρύος στο έδαφος γεμάτο αίματα με κάνει να αναγουλιάζω.Εχω πρόβλημα με τον ύπνο το βράδυ.Οι εφιάλτες μου κάνουν τους εφιάλτες που είδα πριν από το πάρτυ να φαίνονται σαν αστείο.
Χωρίς τον Harry δεν ζω--Απλά υπάρχω.
''Ωραία μέρα.''
Κοιτάζω την Elizabeth.Νεύω λίγο και γυρνάω το βλέμα μου πάλι στο γρασίδι.
''Θες να δούμε ταινία μετά;''
''Τι ταινία;''
''Ο,τι θες''
Σηκώνω τους ώμους μου.
''Θες να πάμε για μεσημεριανό;''
Σηκώνω τους ώμους μου ξανά.
''Τι θες να κάνουμε;''
H Elizabeth προσπαθεί πολύ και την αγαπάω τόσο πολύ για αυτό.Απλά δεν μπορώ με το ζόρι να κάνω ότι ενδιαφέρομαι για κάτι όταν το μόνο που κάνω είναι να είμαι στεναχωρημένη.
Κατάθλιψη.Αυτή είναι η σωστή λέξη.
''Απλά θέλω να μείνω εδώ για λίγο'' της λέω και νεύει γρήγορα πριν γυρίσει το βλέμα της πάλι στο πάρκο.
Θυμάμαι καθαρά την νύχτα που επέστρεψα σπίτι.Ηταν η μέρα μετά το πάρτυ και πέρασα όλη την πτήση πείθοντας τον εαυτό μου ότι δεν ήταν αλήθεια.Μόλις όμως κάλεσα τον αριθμό του Harry και δεν πήρα απάντηση, ήξερα ότι ήταν.
Η μαμά μου και η Elizabeth χάρηκαν πολύ που ήρθα αλλά μόλις με είδαν κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δεν τους έλεγα στην αρχή, πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι.Υπνο, αυτό ήταν που χρειαζόμουν--μόνο ύπνο.
Ο πρώτος εφιάλτης ήρθε εκείνη την νύχτα.Ξύπνησα ιδρωμένη με δάκρυα στα μάτια και η μαμά μου με την Elizabeth έτρεξαν στο δωμάτιο μου γεμάτες ανησυχία.
Τους είπα τα πάντα.
Κάθε λεπτομέρια από την στιγμή που γνώρισα τον Harry.Σε κάποια σημεία γελούσαμε όταν τις έλεγα για τα ειρωνικά σχόλια του και όλα τα μικρά, απλά πράγματα που έκανε για μένα όπως που μου αγόρασε στυλό για τα γενέθλια μου ή που με πήγε στον ζωολογικό κήπο.Τις είπα όσα ήξερα και όσα αγαπούσα στον Harry χωρίς να μου ξεφύγει ούτε λεπτομέρια.
Μας πήρε ο ύπνος στο δωμάτιο μου-ήταν 3 το πρωί.Θυμάμαι που κοιτούσα το ταβάνι όσο ξάπλωνα ανάμεσα τους.Σκεφτόμουν τα πράσινα μάτια του Harry και το υπέροχο χαμόγελο του που δεν θα έβλεπα ποτέ ξανά.
''Λοιπόν..έχει ένα πάρτυ σήμερα''
Γυρνάω πάλι να κοιτάξω την αδερφή μου.
''Οκευ.''
''Ηλπιζα να έρθεις μαζί μου;;''
''Οχι ευχαριστώ''
''Ελα, θα περάσουμε καλά Rosie''
Πετάγομαι σε αυτό το όνομα, ο Harry με έλεγε έτσι.Δεν μου θύμιζε πια το παρελθόν με τον Jason.Moυ θυμίζει την φωνή του Harry όταν με κορόιδευε με αυτό.Η καρδιά μου σπάει για 100στή φορά σήμερα.
''Δεν θέλω'' λέω μετά από λίγο.
''Εγώ και η μαμά ανησυχούμε για σένα.Είσαι τόσο στεναχωρημένη τον τελευταίο καιρό''
''Ο άνθρωπος που αγαπούσα περισσότερο πέθανε οπότε..''
Μπορώ να πω ότι έχει σοκαριστεί από την απάντηση μου. ''Αυτό που θέλω να πω Rose είναι ότι θέλω να είσαι ευτυχισμένη''
''Ενα πάρτυ δεν θα το καταφέρει αυτό''
''Καλά''
Ησυχία.
''Θέλω να πάω σπίτι'' λέω και η Elizabeth νεύει και σηκώνεται.
Δεν μιλάμε όσο βγαίνουμε από το πάρκο και επιστρέφουμε σπίτι.Καταλαβαίνω από τη μυρωδιά ότι η μαμά μου μαγειρεύει μόλις φτάνουμε.
''Πάω στο δωμάτιο μου'' λέω και δεν περιμένω απάντηση.Μπαίνω κατευθείαν μέσα και κλείνω την πόρτα.
Κάθομαι στο κρεβάτι μου και αναστενάζω.
Το μυαλό μου είναι ο χειρότερος εχθρός μου.Το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι τον Harry και τίποτα άλλο.Το πως θα κουνούσε τα μάτια του όταν θα έλεγα κάτι ειρωνικό ή το πως θα με κρατούσε τη νύχτα.Το πως θυμόταν την παραγγελία μου στο Panera και το πως μαλώναμε για το ποιος θα πληρώσει.To πως ορκιζόταν ότι μπορούσε να κάνει ταχυδακτυλουργίες και κατέληγε να χαλάει όλα τα πορτοκάλια.To ότι με φιλούσε μέχρι τα χείλη μου να μουδιάσουν, το ότι ακουμπούσε το μέτωπο του στο δικό μου για να πάρει μια ανάσα ώστε να με φιλήσει ξανά.
Το μόνο που κάνω είναι να τρώω, να κοιμάμαι, να δουλεύω και να σκέφτομαι τον Harry.Είναι ένα ατελείωτος κύκλος και θα έκανα τα πάντα για να τελειώσει.
Ακούω την μαμά μου να με φωνάζει για να κατέβω και σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι, σέρνωντας τον εαυτό μου μέχρι την κουζίνα.
Το βλέμα μου πέφτει στο πιάτο που μου σερβίρει η μαμά μου αλλά το παίρνω από κοντά μου όσο κάθομαι κάτω.
Αυτό το παρατηρούν και οι 2 και σταματάνε να τρώνε.
''Rosalie τι έγινε;;'' ρωτάει η μαμά μου.
''Δεν πεινάω''
''Ναι αλλά έκανα μακαρόνια.Είναι το αγαπημένο σου''
''Μισώ τα μακαρόνια.''
Η μαμά μου φαίνεται να απογοητεύτηκε αλλά συνεχίζει να τρώει.Νιώθω ενοχές για λίγο, αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει.
Τις κοιτάζω όταν τελειώνουν το φαγητό και καθαρίζουν τα πιάτα.
''Rose πήγαινε να ετοιμαστείς, θα πας με την Elizabeth στο πάρτυ''
''Τι;; Οχι''
''Δεν ήταν ερώτηση.Θα πας'' λέει η μαμά μου.
''Είμαι ενήλικη, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.''
''Και εγώ είμαι η μαμά σου και σου είπα κάτι.''
''Ξέρεις κάτι;Εντάξει.Θα πάω σε αυτό το ηλίθιο πάρτυ.Θέλω να πιω έτσι κι αλλιώς.''
Σηκώνμαι και επιστρέφω στο δωμάτιο μου.Ανοίγω την ντουλάπα και βρίσκω ένα φόρεμα.Είναι απλό αλλά πολύ όμορφο.Πιστεύω πως θα άρεζε στον Harry.
H Elizabeth μου λέει πόσο χαίρεται που θα πάω μαζί της.Παίρνω το κινητό στα χέρια μου.Είναι ακόμα σπασμένο από τη νύχτα του πάρτυ που εκείνος ο άντρας με τραβούσε.Τα χέρα μου πηγαίνουν στις γρατζουνιές της οθόνης.Αλλο ένα πράγμα πράγμα που μου θυμίζει τον Harry.
''Πως ήταν;;'' ρωτάει η Elizabeth και σπάει την ησυχία.
Δεν χρειάζεται να ρωτήσω για να καταλάβω για ποιον μιλάει. ''Ηταν πολύ..αγενής.''
Γελάει λίγο και το ίδιο και εγώ.
''Θεέ μου ήταν τόσο αγενής.Αλλά την ίδια στιγμή ήταν και αστείος και νοιαζόταν για τους άλλους.Είχε απίστευτη μνήμη.Εννοώ, θυμόταν πράγματα για μένα που ακόμα και εγώ είχα ξεχάσει.'' κοιτάζω την πόλη από το παράθυρο. ''Και κάθε φορά που ήμουν μαζί του ή νευρίαζα πολύ ή γελούσα μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω αλλά ήταν οκευ γιατί τον αγαπούσα''
Η Elizabeth δεν με διακόπτει, με αφήνει να μιλήσω.
''Και είχαμε τόσα κοινά, δεν θα μπορείς να το πιστέψεις.Διαφωνούσαμε για τους χαρακτήρες του The Office και είχε μια στοίβα με Snickers στο διαμέρισμα του.Ολόκληρη στοίβα.Το πιστεύεις;;Ηταν γύρω στα 300''
Γελάει όπως και εγώ όσο θυμάμαι το πως έμπαινε μπροστά από τα ντουλάπια του για να μην του τα κλέψω.
''Το να δουλεύεις μαζί του ήταν επίσης ένας εφιάλτης.Μου πετούσε συνέχεια χαρτάκια ή ανοιγόκλεινε το στυλό του τόσο, που με έπιανε πονοκέφαλος αλλά..πιστεύω πως η δουλειά χωρίς αυτόν θα ήταν πολύ χειρότερη''
Το χαμόγελο μου εξαφανίζεται και κοιτάω έξω από το παράθυρο.
''Rose'' λέει η Elizabeth και την κοιτάω.Παίρνει μια ανάσα. ''Πιστεύω από αυτα που μου είπες πως..θα ήθελε και αυτός να..να προχωρήσεις στη ζωή σου.''
Την κοιτάζω.
''Ισως όχι ερωτικά αλλά γενικά.Θα τον πλήγωνε αν σε έβλεπε έτσι στεναχωρημένη συνέχεια.''
Κοιτάζω ξανά στο παράθυρο. ''Δεν τον ήξερες''
''Στα αλήθεια διαφωνείς μαζί μου;''
Θέλω να φύγεις εντάξει;;
Θέλω να γυρίσεις πίσω στη Νέα Υόρκη και να με ξεχάσεις.
Υποσχέσου μου ότι θα κρυφτείς.
Δαγκώνω το χείλος μου όσο τα λόγια του Harry επιστρέφουν στο μυαλό μου.
''Εδώ είμαστε'' μου λέει και σταματάει το αμάξι.Βγάζω τη ζώνη μου και την ακολουθώ μέσα στο κτίριο.
''Τι είναι αυτό το μέρος;'' ρωτάω.
''Mια γκαλερί.Ενα φίλος μου είναι καλλιτέχνης και με κάλεσε στο πάρτυ σήμερα.''
Μπαίνουμε μέσα, οι σκέψεις μου κάπου αλλού, ως συνήθως.Το γυαλιστερό πάτωμα μου θυμίζει την αίθουσα στο πάρτυ του Crystal.Οι τοίχοι είναι άσπροι γεμάτοι με πίνακες.
Η Εlizabeth με συστήνει στους φίλους της αλλά δεν μιλάω πολύ.Περισσότερο την ακολουθώ, ψάχνοντας να βρω μια δικαιολογία να φύγω από εδώ μέσα.
Εχει περάσει 8.Νιώθω κάποιον να ακουμπάει τον ώμο μου και γυρνάω να δω ποιος είναι.
''Ζayn;;''
''Χαίρομαι που σε βλέπω Rose''
Τον κοιτάω με δυσπιστία.Εχει μείνει ίδιος.Κρατάει ένα ποτήρι νερό και μου χαμογελάει.
Ξέρω ότι εγώ δείχνω κάπως διαφορετική.Τα μαλλιά μου είναι πιο μακρυά και πλέον δεν βρίσκω το λόγο να τα ισιώνω ή να τα κάνω μπούκλες.Δεν βάφομαι πολύ.Εχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια από τον ελάχιστο ύπνο και τα χείλη μου είναι στεγνά.
''Δεν περίμενα να σε δω εδώ'' του λέω.
''Συμμετέχω στην έκθεση'' λέει και μου δείχνει έναν χρωματιστό πίνακα.
''Πολύ ωραίο.Μαρεσει'' του λέω.
''Ευχαριστώ'' χαμογελάει.
''Λοιπόν..τι κάνεις;''
''Πολύ καλά.Η Perrie και εγώ αραβωνιαστήκαμε''
''Αραβωνιαστήκατε;;Ουαου'' του χαμογελάω. ''Συγχαρητήρια''
''Σ'ευχαριστώ.Σχεδιάζουμε να το κάνουμε στο Central Park αργότερα αυτόν τον μήνα--''
''Είναι εδώ;''
''Οχι είναι πίσω στο Πόρτλαντ, αλλά και φυσικά θα σε ήθελε να έρθεις''
''Θα της τηλεφωνήσω''
Να παραδεχτώ, είναι ωραίο που βλέπω ένα γνωστό πρόσωπο, ειδικά του Zayn.Ομως, δεν είναι εύκολο να τον κοιτάξω στα μάτια όταν είναι αυτός που με απέτρεψε από το να μπω μπροστά από τον Harry.
''Eσύ πως είσαι;'' με ρωτάει με σοβαρό τόνο.
''Καλά, λέω'' αναστενάζω.
''Nαι..'' λέει και κοιτάει κάτω.
Μένουμε σιωπηλοί για λίγο.
''Λοιπόν και όπως κατάλαβες θα πάω στο Central Park για να κανονίσω κάποια πράγματα για τον γάμο τον Ιούνιο.''
''Θα είναι ακριβά φαντάζομαι.''
''Είναι πολύ ακριβά γαμώτο'' ο Zayn γελάει και κουνάει το κεφάλι του. ''Αλλά θα βοηθήσουν και οι γονείς μας άρα δεν θα είναι τόσο δύσκολα''
''Ναι όσο πληρώνουν οι γονείς σας''
Αρχίζουμε να γελάμε.
''Είσαι καλεσμένη, θα ήθελα να έρθεις.Θα γίνει από όσο κανόνισα στις 3 Ιουνίου.''
''Θα έρθω'' λέω χαμογελώντας.
Η Εlizabeth μας πλησιάζει.
''Γεια'' λέει και κοιτάζει τον Zayn.
''Zayn αυτή είναι η αδερφή μου η Elizabeth.Elizabeth, ο φίλος μου, ο Zayn.''
Κάνουν χειραψία.''Χαίρομαι που σε γνωρίζω'' λέει ο Zayn.
''Παρομοίως'' του απαντάει.
''Λοιπόν καλύτερα να πηγαίνω, έχω πτήση αύριο το πρωί.Ηταν ωραίο που σε είδα Rose και χάρηκα που σε γνώρισα Elizabeth.'' Νεύει στην Elizabeth και με αγγαλιάζει πριν φύγει.
''Από που τον ξέρειςς;'' με ρωτάει.
''Ηταν..ήταν ένας από τους συνεργάτες μου''
''Αχάά.Φαίνεται πολύ καλός.''
Ξέρω ότι αναγνωρίζει το όνομα του από όταν της είπα τα γεγονότα του πάρτυ αλλά δεν το αναφέρει.
Γυρίζουμε σπίτι γύρω στις 9.Ηταν καλό που έφυγα λίγο από το σπίτι αλλά και από τις σκέψεις μου, αλλά κράτησε λίγο αφού άρχισα πάλι να θυμάμαι.
''Πως είσαι;;'' με ρωτάει η αδερφή μου όσο παίρνουμε το ασανσέρ.
''Ωραία βασικά.'' της λέω ειλικρινά. ''Σε ευχαριστώ που με πήρες μαζί σου''
Μου χαμογελάει και μπαίνουμε στο διαμέρισμα.
''Μαμά ήρθαμε'' φωνάζει η Elizabeth.
''Πως ήταν;;'' ρωτάει η μαμά και και βγαίνει από την κουζίνα.
''Ωραία'' απαντάω.
''Χαίρομαι'' μου χαμογελάει.
Νεύω. ''Πηγαίνω στο--''
''Περίμενε Rose πριν πας στο δωμάτιο σου, ένα πακέτο ήρθε για σένα''
Σηκώνω το φρύδι μου.Δεν έχω αλλάξει την διεύθυνση μου ακόμα και μετά από 5 μήνες που μετακόμισα.Πως γίνενται να μου έστειλαν οτιδήποτε σε αυτό το σπίτι;;
Η μαμά μου, μου δίνει το πακέτο, το όνομα μου είναι γραμμένο από έξω.
Με κοιτάζουν και οι δύο όσο το ανοίγω και βγάζω αυτό που έχει μέσα.
Το αναγνωρίζω και σοκάρομαι.Είναι απίστευτο.
Ενα σχεδόν κατεστραμένο, καφέ ημερολόγιο.
Το ημερολόγιο του Harry.