Oh ayan na guys hahaha Sorry Ngaun Lang Ult nakapagupdate! :) Thank you sa mga nagvote naglike ng story ko! SOOOOBRAAANG TUWA KO! HAHAHHA.... Ptpos na rin to. ilang kembot na lang wish me luck na sana wala ng writer's block.
SO magfinals muna ako bago ko gawin 'to hahhaaha XD. GOOD LUCK SA AKIN! THESIS PA!
LOVE YOU GUYS THANKS SO MUCH. waag sana kayo magsawa. :D
Chapter 19: To the Resort.
Damien's POV
I was a bit nervous, sino bang hindi kung ang kakausapin mo ay Mafia Boss. Buti na lang at wala dito yung mga makukulit. Haay. I need this be done. Huminga ako ng malalim bago lumabas ng kotse. Buong tapang na lumakad papunta sa pintuan.
I was then greeted by their so many butlers and guards. Syempre bago ako makapasok ay kinapkapan muna nila ako. Security check daw.
After noon ay dumiretso na ako sa itaas to greet him. Binuksan ko ang pinto sa opisina niya only to see him and another one having a conversation.
"Ah Damien nandito ka na pala." Bati niya sa akin.
"I hope I'm not disturbing anything important Lolo Raphael." bati ko standing on the side.
"naah. It's nothing really important. Just some report. Come and sit down. This man infront of me is my son. Michael. Gabriel's father." pagpapakilala ni Lolo Raphael sa lalaking nasa harap niya.
"It's nice meeting you sir." sagot ko while shaking his hand.
"please call me Tito Michael. Hindi naman ako kasing tanda ni Papa." sabi naman nito na pabiro while shaking my hands.
"then Tito Michael it is." sagot ko with a small smile.
"So you're the infamous Damien? The one my own son can't stop talking about whenever anyone was here. Kung hindi ko lang alam na ikakasal ang anak ko ay aakalain ko siyang bading. Napakalapit niya sayo and from what I heard. You have not only one but 5 life debts owed to you." tanong ni Tito Michael. Napakamot na lang ako sa ulo bago tumango at medyo natawa sa hiya
"I would do anything to save a friend in need." sagot ko. Medyo nahihiya pa.
"hmmm. It's true Pa. Kaparehas mo nga siya. And he looks like me at that age." komento ni Tito Michael na parang may ipinaparating. Lolo Raphael glared at him.
"umm.. What?" natanong ko na lang.
"your surname is Villanueva right?" tanong ni Tito Michael . Tumango lang ako with a frown on my face. I was totally confuse. "see, Pa. Malay mo...." naputol ang sinasabi ni Tito Michael nang sinitahin siya ni Lolo Raphael.
"Enough Michael." Lolo Raphael bellowed making me jump.
"pero Pa... He's connected to a family of Mendoza!" Tito Michael said.
"Pwede ba Michael. Get a hold of yourself. Umalis ka na at may paguusapan pa kami ni Damien." pagod na sabi ni Lolo Raphael. Tito Michael was a bit stubborn pero umalis na rin after he stared at his father.
Nang sumara ang pinto ay tumingin sakin si Lolo Raphael.
"now Damien, what is this favor you want to ask?" tanong ni Lolo Raphael na parang pagod na pagod na. Para bang nawala ang lakas niya sa mga tinuran ni Tito Michael.
"Umm.... Mukhang pagod po kayo. Pwede naman po akong bumalik." sagot ko.
"no... No. I'm not tired, ijo. May mga naalala lang. Hahaha. You could ask me anything. I'll grant it."
"it was not a big deal, Lolo."
"just talk Damien."
"okay.. Ano... Meron po ba kayong alam na resort that we could go without any authorities asking. Yun bang medyo tago. Para naman hindi kami naiistorbo. I kinda have a feeling na ang nangyaring pagsalakay sa bahay ay hindi lang dahil sa pera. I know you heard from Gabriel about the guy who called me years ago. Ang dahilan kung bakit ako nandoon sa bar noong gabing niligtas ko siya." sagot ko, looking at him with determination.
"hmmm.... That is something ... A resort just for yourselves?" - Lolo Raphael.
"hindi naman po para sa amin lang. Don't worry I'll pay or rather our parents would pay for every expenses."
"nahh. huwag na. We have a rest house a bit isolated pero may malapit na hotel doon. You could do whatever you want. Here's the address. It could up to 30 people at a time. I'll talk to our care taker as well." - Lolo Raphael.
"no. 'Lo we could stay at the hotel."
"cge na Damien. Use the rest house. Wala na namang gumagamit noon after…. Basta use it or else."
"alright. I could pay you some rent. We would be staying ther for a month."
"I don't need your money Damien. Do whatever you want. Just remember call if you need help. You could also buy some grocery di ko kasi alam kung mayroon bang pagkain doon."
"yes Lolo. And thank you for everything."
"huwag kang mahiya apo."
With that said ay nagpaalam na ako kay Lolo Raphael. I don't know why pero kahit natatakot ako sa kanya ay feeling ko napakasafe ko sa tabi niya. There was something that made me calm whenever I'm infront of him.
Pagbalik ko sa bahay ay agad akong sinalubong ni Riley.
"musta?" tanong ni Riley. Relief was clear on her eyes.
"it's settled. Doon tayo pupunta sa private rest house ng kakilala ko." sagot ko smiling reassuring her.
"that's good to know. Kailan tayo pupunta?"
"bukas sana kung handa na sila. Aalis na rin kasi sila Kuya Ivan bukas."
"That's okay for me. My bags are pack though I don't know about the others.”
“okay lang. hindi naman tayo nagmamadali.” Sabi ko sabay upo sa sofa. Riley did as well.
“YAHOOOOOOOO!” malakas na sigaw ni Ashley nang makalabas siya sa sasakyan niya. We thought it would be good kung magdadala kami ng iba’t ibang sasakyan. Kung sakali mang may sumunod na iba ay agad naming malalaman.
Fortunately ay wala namang nangyari sa mga inaasahan namin. I know we were paranoid but its better be safe than never.
As I looked at the house infront of me I couldn’t help but be amazed. Maganda ang design ng bahay and it doesn’t look like a rest house. Mas mukha siyang mansion.
“Damien, sino ba yang contact mo at binigyan tayo ng mansion!?” tanong ni Ralph.
“Hiniram ko lang ‘to. In here we could unwind and relax without a thought.” Pagcocorrect ko kay Ralph bago tuluyang pumunta sa may gate at nagdoorbell. Ilang sandali pa ay may dumating na dalawang lalaki na medyo nasa 50’s na.
“Uhh .. hello po Kuya… ako po si Damien Villanueva. Nasabi po ba ni Lolo Raphael na pupunta kami ngayon?” tanong ko na medyo nag-aalangan pa. nang makita ako nung dalawang lalaki ay nagkatinginan silang dalawa na parang gulat na gulat. “Uhh… Kuya!?” tanong ko ulit and that snapped them back.
“ayy .. oo… ijo. Sinabi nga samin ni Sir Raphael na dadating kayo. Tara at pumasok kayo.” Sabi nung isa bago binuksan yung gate. Pero bago hindi agad ako pumasok. Naramdaman ko ang pagkakataka ng mga kasama ko. But I would never fall to this trick. Not again.
Napatingin din sa akin ang dalawang matanda at humawak sa may tadyang nila.
“In face of danger, one shall never falter. Stretch thy wings to fly and protect.” I recited the password. They looked at me relieved na hindi na nila kailangan pang gamitin ang baril. Everyone looked at me in confusion along with Riley’s tightening hand.
“Good. Akala namin ay kung sino ka lang na pangahas na magpapakilala. Hindi talaga sinabi sa amin ni Sir Raphael ang pangalan mo but Sir Michael did say na makikilala ka naming kaagad once na dumating ka.” Sagot noong isang matanda habang naglalakad kami papasok.
“Bakit naman po makikilala nyo kaagad si Damien?” tanong ni Iza na medyo nacurious. Kahit ako nacurious bakit nga ba?
“You look exactly like Sir Michael at that age. Hinding - hindi ko makakalimutan kung gaano katahimik at katapang ang batang iyon. He was a prodigy. And then you have the same eyes that she had.” Sagot nung isa.
“Kuya ano po ba name nyo?” Tanong ni Ashley.
“HAHAHA. Nakalimutan ba naming sabihin? Pasensya na nakakagulat kasi itong si Damien. Ako nga pala si Kiko at itong tahimik kong katabi ay si Baste.” Sagot ng matanda.
“sino po yung sinasabi nyong kahawig ng mata ni Damien?” - Ralph
“She was the mistress of this house.”
“was?” – Joan
“Yes namatay siya years ago. 35 years na ang nakakaraan.”
“Kiko, Baste … sila na ba ang mga bisita?” tanong ng isang boses na babae. And once na makita namin kung sino siya ay bigla din siyang napatigil at lumapit sa akin bago ako niyakap.
“Ahh.. ehh… ate…Hindi ko po kayo kilala….” Nasambit ko na lang at bigla niya akong pinakawalan.
“Sorry amang…. Kamukhang kamukha mo kasi si Sir Michael at si Sir Lucas. Ako nga pala si Lucing..” sambit nung babaeng yumakap sa akin.
“Lucas? Wala po akong naalalang nasabi sa akin ni Gabriel ang tungkol sa isang Lucas. Not even Tito Michael or Lolo Raphael.” Sagot kong nagtataka.
“Wala talagang magbabanggit sa kanila. Kahit na si Ma’am Hazel ay hindi na nila binabanggit matapos ang insidenteng kumuha sa dalawa. Pero walang katawan ang nakuha at hanggang ngayon ay naniniwala akong buhay pa rin sila….” Sabi ni Lucing and this made Kiko and Baste to glare at her.
“pero sino po si Lucas?” tanong ko.
“Lucifer ‘Lucas’ Villareal ang tunay niyang pangalan. Siya ang bunsong anak ni Sir Raphael at Ma’am Hazel.”
“Ahh naalala ko na po kung sino siya. Nabanggit na siya sa akin ni Gabriel pero hindi na niya sinabi kung sino ba ito.” Sabi ko pagkatapos ay umupo sa couch. Riley followed suit. Everyone was so engorged on our talk that they stayed standing.
“Ayyy.. oo sya ipagluluto ko na kayo. Magpahinga na muna kayo at ang mga anak ko at anak nila Kiko at Baste na ang bahala sa mga gamit niyo.”
“ayy wag na po kaya na po naming yun saka po may mga pagkain din po kaming dala. Mga pwedeng iluto at pagsalu-saluhan natin.”
Tumingin nanaman sila sa akin na parang may naalala…. It’s creepy.
“AHhh eh ate Lucing?” tawag ko and that snapped them all back.
“Sorry, Damien. Katulad na katulad mo kasi si Ma’am Hazel noong nandito pa siya.”
“Ahhh… eh okay lang po Ate Lucing. Tulungan na rin po naming kayo.”
“nakooo. Wag na amang. Kami na ang bahala. Narinig naming ang nangyari sa inyo noong mga nakaraang lingo lang. magrelax na lang kayo at kami na ang bahala dito.”