A/N: Sorry for the grammatical errors.
Lumipas na ang dalawang araw simula noong gabing iyon at sa lumipas na dalawang araw ay kakaibang ginaw ang pumapalibot samin. Hindi naman ako sumusuko at pinapalamig muna ang ulo ni Toff. Napansin ko rin ang pagbabago kay Glaish, ganoon pa rin ang kulit niya pero kapag nariyan si Toff ay tahimik, hindi na nga siya nakikipag kulitan dito.
Sabado ngayon at wala naman talaga akong pasok dahil nga umalis na ako sa trabaho,ang ginagamit kong pang gastos ngayon sa araw araw ay ang naipon ko, sa tagal kong nag tratrabaho don ay madami dami din ang naiipon ko sa banko.
Kanina pa din ako nasa kusina at nag-iisip ng lulutuin ko, hindi ko kase alam kung kakainin ba ni Toff ang lulutuin ko. Napag desisyonan kong puntahan si Toff sa guest room, simula ng away na iyon ay doon na muna siya tumuloy kaya may mga gabing hindi ako dinadalaw ng antok.
Nakarating ako sa pintuan ng kwarto niya, but I stop myself from knocking when I see him talking with someone in the phone. Nitong mga nakaraang araw ay laging may tumatawag sa kanya at mukhang madami din siyang trabaho.
Kumuha ako ng lakas ng loob para kumatok sa pinto at ng magawa ko yon ay nakita ko ang pagbaling niya sakin, he sent cold stares at me before ending the call on his phone.
Napalunok ako bago nagtanong sa kanya. "Babe, a-anong gusto mong kainin? Hindi kase ako makaisip kung anong lulutuin eh." I stutter because of his stares to me.
"Bahala ka kung anong gusto mong lutuin." I felt like a cold knife stab me, I really can't get used to his cold and blank tone. It can still make me shiver in fear.
Dahan dahan akong tumango sa kanya bago ako bumalik sa kusina ng bigo.
Nakatutok lang ang atensyon ko sa pagluluto ng biglang tumunog ang phone ko, maingat kong iniwanan ang niluluto ko bago tignan ang phone ko na nasa mesa. Liv is calling me, kahit na nagtataka ako sa pagtawag niya ay sinagot ko pa rin.
"Hello?" Mahinahon kong salita.
"Babe." Isang salita lang ang sinabi ni Liv pero alam ko nang meron siyang problema.
Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil alam kong kailangan kong palakasin ang loob niya, she shouldn't know that I have a problem regarding to my relationship.
"Bakit ka tumawag? May problema ba?" I still ask her, kahit alam ko na yung sagot.
Wala naman akong narinig na sagot mula sa kanya, but a deep sigh answer my question. "Babe, I need your advice." She sound so helpless.
"Bakit? Anong nangyari? Don't worry tutulungan kita." I said to her and another defeaning silence answer me.
"I became a rebound, babe. Pumayag naman ako don eh, but it still hurts me. Masakit pa rin." Her voice sounds shaky, I know any moment she will cry.
Napabuntong hininga nalang ako bago siya sagutin. "Liv, wala namang tamang advice dyan eh. Why don't you let yourself feel the pain, alam kong sobrang sakit pero ganyan talaga. Nagmahal ka and the consequences is being hurt." Pinilit kong ayusin ang boses ko, ilang beses akong huminga ng malalim. Because I can feel my friend's pain.
Ayokong umiyak, I need to reign myself. Because I know na mas magandang hindi malaman ni Liv ang pinag daraanan ko.
Lumunok naman ako dahil parang may kung anong bumabara sa lalamunan ko. "We are just humans, we intend to do things for love, masakit man o hinde. Kaya wala akong mapapayo, but always remember this ... Your life doesn't stop there, I know it's hard but always remember I am here for you."
"Thank you, Aishen. I really love you." She said to me that makes me smile.
I fake a laugh at her. "Ikaw ah, may lihim ka sakin. Anong I love you yan, charot. Pero, girl alam mong hindi ako tumatanggap ng I love you lang, inistorbo mo ko kaya magbayad ka." Biro ko sa kanya at narinig ko naman siyang tumawa.
"Gago ka! Nagbibiro ka pa talaga, oo na babayaran kita. Magkano ho ba, dok?" Pagtatanong niya sakin.
"Basta kapag nadaan ka rito, bigyan mo ko pagkain." Sabi ko sa kanya.
"Sige sige. Akala ko pa naman libre, tapusin mo na nga ginagawa mo dyan baka madagdagan pa babayaran ko, I miss you, babe." She said and I also bid my goodbye to her.
Napatingin ako sa screen ng phone ko and a fake smile plaster in my face.
How ironic that I am in the verge of being shattered into pieces, but still can say happy and motivational things. Kaya ko pa rin pala ... Kaya ko pa ring pigilan ang luha at hikbi ko.
I can still endure the pain, akala ko kasi hindi na.
Natapos ko na ang niluluto ko kaya naman bago ko puntahan si Toff ay pumunta muna ako sa kwarto.
Tinignan ko naman ang sarili ko at nakaka asiwang tignan ang mukha ko, pawis na pawis ang mukha ko at ang buhok ko ay gulo gulo.
"Kailangan maayos ang mukha ko kapag haharapan ako kay Toff." Sabi ko sa sarili ko, habang nagsusuklay.
Tinignan ko talaga ng mabuti ang mukha ko at ng makita kong maayos naman na ay pumunta ako sa kwarto ni Toff, and I found him doing gis works.
I knock five times in his door before he look at me and I don't know if I'm just hallucinating but I see some emotion in his eyes. He looks amaze at me.
But, those emotions didn't last long. His cold face turns back.
"What do you need?" His dark and deep voice ask me.
I gulp before answering. "Kakain na, halika na." Pag-aaya ko sa kanya.
He shake his head at me. "Hindi ako sasabay, mauna kana." And after that he turn to his works again.
I just sigh, mukhang ako na naman pala at si Glaish ang kakain.
Noong araw na iyon nga, sabado ng tanghali ay kaming dalawa lang ulit ni Glaish ang kumain at ganoon din ang nangyari ng nag gabi na.
I eat my food sadly.
Ngayon naman ay linggo ng umaga, hindi ko alam kung anong gagawin ko dahil kapag linggo dati ay naglilinis ako ng bahay.
Pero iba ngayon dahil wala na akong trabaho.
Nakaupo ako sa sofa at si Gliash naman ay nasa tabi ko, tumuon ako sa kanya na tahimik lang sa tabi ko.
"Boss, anong gagawin natin ngayon?" Pagtatanong ko na para bang makaka pagsalita ang kausap ko.
Tumingin lang ito sakin at tinabingi ang ulo kaya naman bumuntong hininga ako.
"Saan ba tayo pwedeng pumunta?" Tanong ko ulit at ngayon ay napatingin ako sa orasan. Medyo mag hahapon na kaya naman may naisip ulit ako.
"Mag simba nalang tayo. Hindi ako nakaka pagsimba dati." Sabi ko at nagulat naman ako ng tumahol sakin si Glaish.
Mukhang gustong gusto rin na lumabas at mag gala ng isang to, tumayo na ko sa pagkaka-upo at pumunta sa kwarto para makapag bihis.
Hindi ko alam kung anong sumagi sa isip ko at pagkatapos kong magbihis ay dumiretso ako sa kwarto ni Toff, tahimik sa labas ng kwarto niya at wala akong naririnig na tipa ng keyboard o taong nakiki pag-usap.
Maingat kong binuksan ang pinto, but I didn't see Toff inside. Hindi ko naman narinig na bumukas ang pintuan. I thought he's still inside, akala ko ay ayaw niya lang lumabas kaya hindi ko siya iniistorbo.
Mukhang umalis ang isang yon habang tulog ako. Sinarado ko nalang ang pinto at nakita ko si Glaish na nasa tabi ko lang at nakaupo. Bago kami lumabas ay nag-iwan muna ako ng note at dinikit ko sa pintuan niya.
Nakarating kami sa simbahan at hindi na ako pumasok sa loob, nasa may gilid na lamang kami dahil may upuan naman doon. Oras na para mag dasal kaya't sinabihan ko si Glaish na huwag malikot, hindi ko naman alam kung naiintindihan niya iyon, basta kusa nalang lumabas sakin.
"Lord, kulang pa ang pagsasabi sa inyo ng salitang salamat dahil sa mga biyayang binibigay niyo samen at sakin. Hindi ko alam kung saan ako hihingi ng tawad dahil sa dami ng kasalanan ko sa inyo'y nakakahiya kung manghingi na naman ako ng pabor ..." Huminga ako ng malalim, I want to think wisely to what I wish for.
"Lord, pwede po bang bigyan niyo ko ng sign? Sign kung kelan ako bibitaw o kung lalaban pa ako, hindi pa ko pagod, Lord. Kayang kaya ko pang ipaglaban, kaso baka pagod na si Toff. Baka napapagod na siya, ayokong makaistorbo sa lahat ng pangarap niya sa buhay." Ramdam ko ang pagtulo ng luha ko. I am too emotional because of my prayer.
"Handa akong bumitaw, Lord. I can sacrifice everything for him, even if it means to let go of him. Mahirap pero kakayanin ko. Please po, isang sign para bumitaw. Kapag nakita ko yung sign na iyon, bibitaw ako, kahit masakit, bibitaw ako." Tinapos ko ang panalangin ko at pinahid ko na din ang luha ko, at bumalik ako sa upuan ko.
Natapos ang misa at naglalakad lakad kami ni Glaish, niyaya ko kase siya sa may batuhang parte na malapit sa dagat. Umupo kami sa batuhan na hilig naming pag pwestuhan noon ni Toff.
Tahimik lang si Glaish sa gilid ko at ganon din ako, nakamasid lang ako sa dagat.
I want to feel peace even just for a moment, I want my mind to be at peace and harmony. Pinikit ko ang mata ko, my ears can still hear the sound of the sea, the waves calm me. Para bang nagsasalita ito at inaalo ako sa kung ano mang nararamdaman ko.
Binuksan ko ang mata ko at nakita ko naman ang isang magandang kamay na nakalahad sa harap ko.
Umangat ang mukha ko para tignan kung sino ito. "Pwede ba akong umupo, Miss Ramos?" Sabi ni Year at ngumiti naman ako sa kanya bago tumango.
Tumabi sakin si Year at kakaiba ang nararamdaman kong tensyon sa paligid namin.
Huminga ng malalim si Year. "Aishen, I just want to say sorry." I can feel her sincerity while saying those words.
I just keep silent and look at the sea.
"Ako ang may pakana non, it's all my fault. Alam kong galit ka sakin, tatangapin ko lahat ng masasakit na salita, I deserved all of those words that you will say." She said that and a long defeaning silence engulf as.
A bitter smile plaster in my face. "I don't know if I can forgive you or I will forgive you, but I will still be respectful to you. Wala tayong nangyari about sa nangyari, tapos na eh. Let's just forget it and don't worry I am not angry with you. Naging mag kaibigan tayo at bilang respeto sa pagiging mag kaibigan natin dati." I said and a lone tear fell pero agad ko din iyong pinunasan.
I look into her and I can see tears in her eyes but I just smile and bid a goodbye to her, tumayo ako and I tap her shoulders. She smile at me too and that day hindi umuwi si Toff but still my heart feels like a heavy rock had disappeared.
*****