Three weeks after kami nabalitaan ni Tita Lia (yung tita ni Dwayne) sa nangyari. Naiuwi na daw nila ang ashes ng kapatid nito pati na ang asawa nito, sila na din daw ang tatayong magulang para kay Dwayne. Nalaman ko din dito na doon na sa kanila tutuloy si Dwayne at ng itanong ko kung pwede ko ba itonng makausap ay humindi si Tita Lia sa kadahilanang, hindi pa rin nakakausap ng maayos si Dwayne.
At last week ng ipatingin daw nila ito sa doktor, nirecommend sila na ipatingin ulit ito sa isang psychologist at napag-alaman na may depression daw si Dwayne, at nalaman ko ding ilang beses daw itong nagwawala at nagpapanic attack everytime na ilalayo sa kanya ang urn ng parents nito. Kinuwento sakin ni Tita na nagpagawa nalang sila ng necklace na mini-container at naglagay ng portion ng ashes ng parents nito para kumalma lamang si Dwayne.
Dagdag pa nito, dahil sa kalagayan ni Dwayne, hindi na muna nila ito pag-aaralin at hihintayin muna nilang umayos ang kalagayan nito. Walang masabi sa lahat ng sinabi ni Tita Lia hanggang sa matapos na itong magkwento at nagpaalam ay pinipigilan ko lang ang mga hikbi ko.
Wala akong kasiguraduhan kung kailan babalik sa dati si Dwayne. Kung kailan babalik yung Dwayne ko. Ilang beses na rin akong napagsabihan nila Dad sa mga dapat kong gawin sa araw na iyon sa loob ng tatlong linggong paghihintay ng update kay Dwayne. Sila nga din ang umasikaso sa enrollment ko at hindi ako nakakatapos ng school work kung hindi nila ako babantayan.
At ngayong alam ko na ang nangyari kay Dwayne, hindi ko alam kung ganon pa din ba ang gagawin ko o mas lalala pa ba ang mga nangyayari sa akin araw-araw.
*
Agad akong napangiti ng mapait ng maalala ko ang nangyari years ago. I'm 25 years old now and currently a freelancer web designer. Hindi ko ninais na mag-apply sa company na pinagtatrabahuhan nila Dad dahil ayaw kong magcommit sa isang kompanya at alam kong hindi ako consistent. I graduated college last year and a month after graduation nagstart na akong mag offer ng service ko through freelancing.
I'm currently working on a project, more like an upgrade para sa web design ng isang kilalang org. sa Pinas ng bigla akong na mental block, at bumalik ang utak ko sa nakaraan. It happens sometimes and this is partly the reason why I chose freelancing. The pandemic 2020 haunts me every time I'm having a mental block.
I just found myself crying while staring at nothing in particular while my brain presents the events like a power point presentation that had happened during the pandemic. The supposed to be a love story that turned into a horror story. It's saddening to replay every event, from the friend request to the first chat till it ends but kokontrahin ko ang sarili ko dahil natutuwa ako at the same time, remembering every detail of that certain past, the memory I chose not to forget.
My family knows I have this- mental blocks and remembering that memory in a flash, at nong nagpatingin kami sa psychologist, the psychologist said it's trauma and it can be cured. I opted not to cure this. I defined it as my second sweetest memory next to mom's.
Natakot kasi akong makalimot kung pipiliin kong magpagamot. I will not forget Dwayne. I will not forget my first love. Hinayaan din ako nila Dad in a condition that if it'll get worse, they'll force me to cure my trauma.
Nong mga first month simula ng madiscover naming nagkatrauma nga daw ako, galit pa ako noon dahil trauma daw ang tawag dito, later on, I've accepted it and called it my sweet trauma. At kung tatanungin ninyo ako about kay Dwayne, he recovered and he's fine.
After niyang kupkupin nila Tita Lia, at nagpagamot ng isang taon pinagpatuloy niya ang pag-aaral niya. I attended his graduation last month, my family and I are invited in his after-graduation party and he doesn't remember me, us- me, my family, and even his late foster parents.
Tita Lia explained to us what happened, how did he recover from depression. His brain protected him from pain that it deleted all his memories that brings him pain pati na rin yung mga kasama nito. It's selective amnesia. Losing his foster parents is too painful for him that all his memories with his foster parents were forgotten even those memories that'll link to that painful memory.
He also forgot our childhood memories together. Ang alam niya ngayon, or more like ang pinapaniwalaan niya ngayon ay ang nag-adopt sa kanya after his biological parents died ay sila Tita Lia na. Para makasalamuha pa din namin si Dwayne-noong piliin nilang manirahan sa city, at bumalik sila sa bahay ng late foster parents ni Dwayne after pandemic ended at pinagpatuloy niya ang pag-aaral nito, Tita Lia made us a favor, pinakilala niya kami as their family friend.
Si Tita Lia na din ang nagsabi na hangga't maaari at hangga't pinoprotektahan ng sarili niya si Dwayne walang magpapaalala sa tunay na nangyari dito. Dwayne himself is also clueless, he doesn't know he had a depression and an amnesia. Ang alam nito nagkaroon siya ng malalang sakit ng isang taon kaya't natigil ito sa pag-aaral.
I snapped back in my reality. After taking deep breaths, I continued what I'm doing. I busied myself with my work. Ilang oras din akong nakafocus sa trabaho ng may kumatok sa pinto ng office ko. We renovated our house and built another room for my workspace.
"Princess?" Sabi ni Kuya ng pinihit na nito ang pinto at bahagyang pumasok.
Nang lumingon ako dito, pumasok na ito ng tuluyan sa office ko.
"Dinner's ready. Here." Sabi nito at inilapag ang tray na may lamang pagkain.
"Thanks, Kuya." I timidly said and returned my attention to my work. I heard Kuya sighed before he left my office.
Tinignan ko naman ang tray sa may center table ng lounge area at napailing. Alam nilang hindi na ako nagdidinner pero parati pa rin nila akong hinahatiran ng pagkain. Alam din nilang kapag may tinatrabaho akong project, hindi ako matutulog hangga't hindi bibigay yung katawan ko. It's a bad habit, I know, but this is how I work. Kapag hindi ko ito gagawin mas madalas akong magspespace out at mamemental block hanggang sa hindi ko matatapos yung trabaho on the given deadline.
Nangyari sa akin yun for the first three months, noong nagsisimula pa lang ako. Nahirapan pa ako sa pagkuha ng clients pero naovercome ko na iyon, by doing this. I've been awake for 56 hours to be exact. Ramdam ko na ang pagod pero dahil sa mga energy drinks na ininom ko hindi ko pa nararamdaman ang antok.
Nang maramdaman kong naiihi ako, dumiretso agad ako sa banyo. Natapos naman ako agad at nang paupo na ako sa upuan sa may desk ko bigla nalang nandilim ang paligid at naramdam kong natumba na ako.
I passed out. Again.
~Gab