It's Wednesday today. Me and Lucifer is currently burning our important things here in our backyard.
"That's all I got." He said. "Meroon ka pa bang gamit doon sa taas? Ako na ang kukuha."
"Titignan ko. Ako na lang ang kukuha, pakisunog na lang nitong nasa box." Tumango siya kaya naman tinalikoran ko na siya.
I went back to my almost empty room. Plain white curtains and bed sheets making the room my room so plain. Pumasok ako sa walk-in closet ko at naghanap ng mga pwede pang sunogin. I checked on every drawers and cabinet and so far so good. Nang tignan ang ko ang isa sa mga cabinet ng vanity mirror agad akong natigilan nang makita ko yung camera na ginamit namin ni Vraxx noon sa bakasyon namin.
Napabuntong-hininga na lang ako at agad itong kinuha pagkatapos ay muli akong lumabas ng kwarto. Might as well burn this too. Pero nasa unang hakbang palang ako ng hagdan nang may biglang mag play sa camera. I immediately frowned when I heard a familiar violin music. Without hesitation I look at camera only to see the me and Vraxx video. Us who is dancing along the relaxing music of violin and calmness of the ocean. Dahan-dahan akong napaupo sa hagdan ng hindi inaalis ang tingin sa camera. When the video was over I started clicking next to see our pictures. A lot of pictures of the both us. Sa bawat picture na nakikita ko naalala ko kung paano at saan namin iyon kinunan. Every click to see the next picture a tear dropped. I sobbed on my knees, holding the camera so tight, like how tight the pain is gripping my heart right now.
Kahit nanlalabo ang mga mata ko sinubokan ko paring tignan ang mga litrato namin. Hindi ko na napigilang mapahagulhol nang sunod kong makita ang litrato namin na masayang naghahalikan habang nasa likod namin ang Eiffel Tower. I covered ny face with the both of my hand and cried it all out loud. It's just so devastating how we ended up like this.
"Vraxx I'm sorry." Humihikbi kong usal. And then a picture of Vraxx lovely smiling at me played in my head. Moments where everything is just so wholesome. Everything keeps flashing back and it's fucking painful.
"You said it yourself, memories that WE both made, so particularly you can't just decide. It should work with the both of us." His voice echoed on my head.
Wala sa sarili akong napatayo at bumalik sa kwarto. Gamit ang nanginginig kong mga kamay kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan siya. Ilang minuto muna ang nakalipas bago niya ito sinagot.
"Hello?" He uttered. Wala pa man ay naiiyak na ako.
"Magkita tayo." Pigil hikbi kong usal.
"H-Huh? Saan? Are you okay?" Derederetso niyang tanong. "Should I pick you up?" Dagdag niya pa.
"Magkita tayo kung saan nasaksihan ng buwan at mga bituin ang pagmahahalan natin." Garalgal kong saad at pagkatapos ay agad kong tinapos ang tawag.
Lalabas na sana ako ng kwarto nang biglang mahagilap ng paningin ko ang jar kung saad nakalagay ang abo ni Tyrine. Napabuntong-hininga na lang ako at kinuha iyon bago tuloyang lumabas ng kwarto dala iyon pati na rin ang camera.
As I took my last step in the staircase to be here in ground floor I saw Lucifer standing right before the front doors. He stood there showing to emotion and seems to be waiting for me. Instead of being frightened I didn't hesitate to take more steps until I was already standing two steps away from him. His bloodshot eyes slowly gaze at the jar that I am currently holding and to the camera that I hang on my shoulder.
"Where are you going?" He asked in po-faced.
"I'll be gone until tomorrow. May kailangan akong taposin, Lucy." Usal ko nang deretso ring nakatingin sa kaniya. "My humanity is already switched off, how come that I could still feel this kind of pain?" The corner of my eyes started to heat as a tear fell from it.
"Humanity. You still have emotions. Aside from being heartless you can't stop yourself to feel what it desires." He stated and then put his hand on his pockets and walked through my side. "I can see what is about to happen, Satana, so go now."
Humigpit ang pagkakahawak ko sa jar at wala sa sariling pumunta sa garahe. Sumakay ako sa pinakamalapit na kotse na nakita ko at agad itong pinaharorot. It's 6:00 pm, and as far as I can remember, it's a 5 hours drive from here in the city to that province. I just hope he'll come.
"Maganda doon, Tyrine. Sariwa ang hangin at kalmado ang karagatan." I know it's weird talking to a jar with someone's ashes but this is the only to occupied myself and won't let myself crashed this car into something hard and end up dying cause my life is so fucked up. Minsan na nga lang mabigyan ng pangalawang buhay ganitong klase pa.
Wala sa sarili akong natawa. It's ironic how I always regretted being alive yet being grateful about it every time I'm happy. Siguro talagang mapapasalamatan mo lang ang kung anong meroon ka kapag masaya ka. Paano naman akong hirap na hirap maranasan ang putanginang saya na yan? Siya na nga lang ang nagbibigay saya saakin ganito pa ang nangyare.
"Nakakatawa." Bulong ko sa sarili ko at mas tinapakan pa ang gas para bumilis ang takbo.
Exactly at 11:00 pm when I arrived in our meeting place. Hindi ko matukoy kung may mga nag bago na ba o kung may mga nawala dahil madilim na. Basta ang alam ko lang ay nandito parin itong daanan patungo sa dagat. Cold and salty breeze welcomed me as I stepped on the cold sand. I looked around to see if he's already here but unfortunately he isn't yet. I took a deep breath and convinced myself that he's going to come and I just needed to wait for him.
Just gonna wait for him, he'll be here after a minutes.
Or maybe 30 minutes?
1 hour?
Probably 2 hours.
"Siguro hindi siya pupunta, Tyrine." Mapait akong napangiti at pinunasan ang tumulo kong luha. "I will let you rest in peace now, Sec.Sanchez." Hinubad ko ang suot kong tsinelas at dahang-dahang naglakad papunta sa tubig. Deretso lang ang lakad ko hanggang sa umabot na hanggang tuhod ang tubig. "Susunod ako sayo, Tyrine. Hindi man tayo magsama sa magandang lugar kung nasaan ka ngayon, sisiguradohin kong dito rin ako pupumunta kapag oras ko na." Inalis ko ang takip ng jar at dahan-dahan kong ibinuhos ang abo sa tubig. "Salamat sa lahat ng naitulong mo saakin. Pasensya kana kung pati ikaw ay nadamay sa magulo kong buhay. Wag kang mag-alala, ate mo parin ako sa susunod nating buhay." Some of her ashes reunite with the calming waves and some of it flew with the wind. I smile and hugged the jar tightly, so tight that it broke into pieces.
I look straight at the full and bright moon at the end of this endless ocean. It's beautiful, I wanna go there. I took more slow steps not minding if I'm going deeper. Deretso ang tingin ko sa buwan and I'm hoping that these steps will lead me there. I wanna be there. The water is already on my neck when someone suddenly pulled me out the water.
"Just what the hell are you trying to do?!" Gulat at maluha-luha ko siyang tinignan. "Ending your life is not a way to run away from your damn problems!"
"Akala ko hindi ka dadating." Umiiyak kong sambit na nagpatahimik sa kaniya.
"Kanina pa ako nandito." Giit niya at bahagyang lumuhod para matulongan akong maisuot ang tsinelas ko at pagkatapos umayos siya ng tayo at hinubad ang jacket na suot niya para isuot saakin. "Sorry kung hindi agad ako nagpakita, you pushed me away several times that's why I was hesitating to come near you."
I took a deep sigh as I gathered all my strength to get my shit together. I wiped my tears and wet cheek with the sleeve of his jacket.
"Hindi naman ako magpapakamatay, I was just trying to go to the moon." Saad ko at muli kong nilingon ang maliwanag na buwan para lang iwasan ang titig niya.
"Bakit mo ako pinapunta dito?" He asked which made my smile faded. Nilingon ko siya at tipid na nginitian.
"Dito ka lang, may kukunin ako sa kotse." Bago niya pa ako mapigilan agad na akong tumakbo pabalik sa kotse ko. Kinuha ko ang camera at patakbo ulit akong bumalik. "I'm giving you this as a gift." Bahagya pa siyang napaatras nang bigla kong isinabit ang strap ng camera sa leeg niya. "It's the camera we used in our vacation. Keep our memories as much as you like."
"Bakit parang nagpapaalam kana?" Kunot noo niyang tanong.
"Pasensya kana, Vraxx. Hindi na kasi ako pwedeng magtagal pa rito." Garalgal kong usal. Agad namuo ang luha sa mga nanlalaking niyang mata. Maaaring nagugulat siya o nagugulohan.
"Nangako kang hindi moko iiwan." Madamdamin niyang usal na ikinahagulhol ko.
"I'm sorry but we have to end this relationship between us. Gusto kong pormal na makipaghiwalay sayo bago ako mawala." Halos pumiyok kong saad.
"How could you tell me these words easily?!" He painfully asked. I even flinched because of his sudden yell. "Bakit parang ang dali lang para sayo sabihin saakin yan? Athena naman eh. Pag-usapan naman muna natin 'to."
"Patawarin mo ako pero hanggang dito na lang tayo, Vraxx. But I want you to know that I love you so much." Mabilis akong humakbang palapit sa kaniya at pagkatapos ay mahigpit siyang niyakap.
"Grabe." Umiiyak niyang usal. "Hanggang sa mga oras na ito wala parin akong magawa, napaka walang kwenta ko talaga." Kunwareng natatawa niya pang sambit. I shook my head in disagreement and looked at him.
"Don't ever blame yourself, love. Wag mong sisihin ang sarili mo sa mga bagay na hindi mo naman kasalanan." I wiped his tears with the back of my fingers and then caressed his cheek. "Uuwi na ako, Vraxx. Wag na sana tayong magkita." Ilang segundo ko pa siyang tinitigan bago ko napadesisyonang umalis.
I took off his jacket and placed it above his car. Nang makapasok ako sa kotse ko ay agad kong pinagsusuntok ang manibela hanggang sa dumugo ang mga kamay ko. Ilang beses pa akong sumigaw bago ko tuloyang nilisan ang lugar na iyon.
Umaga nang makabalik ako sa bahay. Tulala akong pumasok at umupo sa sofa. Maya-maya pa ay biglang sumulpot si Lucy sa harap ko.
"May kailangan kang problemahin, Satana." Usal niya na mariin kong ikinapikit. Huminga ako ng malalim bago ako sumandal sa sofa at pagod siyang tinignan. "I found out that Haven Astoverde will be leaving the country on Saturday."
"Tsk." Tangina naman talaga oh. "Saan siya pupunta?"
"Inilipat siya ng agency niya sa branch nila sa Singapore." Napahilot na lang ako ng sintido mahinang napamura. "Hindi ba kasi pwedeng puntahan mo na lang sila sa bahay nila at barilin mo na para matapos na 'to?" Suhestiyon niya na bahagya kong ikinatawa.
"They deserve the hardest way to die, Lucifer." Saad ko. He sighed and sat down on the sofa which is in front of me. "Hindi ko ginastosan ang bahay na 'to para lang sa wala."
"You're so complicated, Satana." He sighed again. "By the way, I also found out that Nathan Santiago have a girlfriend and his girlfriend is Ken Velazquez sister. Napag-alaman ko rin na halos nawawalan ng investors and sponsors ang kompanya nila. Malapit na rin ata itong mabankrupt."
"Really?What a small world we have." Natatawa kong usal. "Mabuti naman kung ganoon na ang nangyayare sa business nila, may paraan na ako kung paano siya papupuntahin dito sa bahay. Magpapahinga muna ako, Lucy. Wala pa akong tulog mula kahapon."
"Rest well." Tingaon ko na lang siya bago tinalikoran.
Pagkapasok ko sa kwarto dumeretso ako sa banyo at mabilis na naligo. At pagkatapos ay nagbihis ako at tinuyo ang buhok ko bago ko patapon na inihiga ang sarili ko sa kama. I closed my eyes but instantly opened it when I saw the image of Vraxx's crying in my head.
"Lucifer." I called in whisper. Agad naman siyang sumulpot sa may paanan ng kama ko. "Alamin mo kung nakauwi ng maayos si Vraxx, kapag hindi, gisingin moko." Pagod kong saad at muling pumikit at pinilit ang sariling makatulog.