Third Person's POV
Napatigil ito sa sinabi ni Doc Samaniego. Naging tulala habang nakaawang ang bibig at naglandas ang mga luha niya sa kaniyang pisngi.
Kusang tumigil ang pag-inog ng kaniyang mundo at parang isa siyang gusali na pilit itinutumba sa kadahilanang ang pangarap na naisip niyang gustong simulan, ay bigla na lang maglalaho ng ganoon kadali.
Hindi mapaniwalaan kung bakit nahantong siya sa ganitong sitwasyon. Sa buhay ay inakala niyang ang naging pag-iwan ni Alpha sa kaniya noon ay hirap na hirap siyang ipagpatuloy ang kaniyang buhay dahil na rin sa sinabi ng dalaga nito noon. Sa isipan niya ay iyon na ang mahirap na desisyon na nangyari sa kaniya, pero nagkamali siya.
Mag-isang tinahak ni Clarence ang daan patungong rooftop kung saan ay palagi niyang tinatambayan noon kapag may malalim siyang iniisip o gustong magpahangin lamang.
"What am I going to do!? Ayokong mamili kung sino ang ililigtas ko sa kanilang dalawa, dahil pareho ko silang mahal. I don't want to lose my wife nor my baby. Ang hirap! Napaka-hirap!" Bulong nito sa hangin matapos mamilisbis ang mga luha sa pinsgi ngunit para rin siyang nauupos na isang kandila dahil mahirap nga naman ang mamili lalo pa't nakasalalay ang buhay ng dalawang taong importante sa kaniya.
Gusto niyang magwala at isigaw ang lahat ng hinanakit na nasa kaniyang dibdib pero anong magagawa ng isang tao kung ang tadhana na mismo ang gumagawa ng paraan para paghiwalayin silang muli.
"Ayoko ng ganito! Bakit kami pa! BAKIT?!" He shouted as if somebody else can hear him.
"Nawala na siya sa akin noon, pati ngayon pa ba ulit?" naiyuko nito ng bahagya ang ulo at marahang napaupo sa sahig ng rooftop.
Saktong bumuhos ng malakas ang ulan at umiyak siya ng umiyak.
Ngunit hindi lingid sa kaniyang kaalaman ay nagawa siyang sundan ng kapatid kasama ang asawang si Anton habang naaawang tinitingnan siya mula sa pinto ng rooftop.
"Sa tingin ko, puntahan mo na siya at kausapin Cindy. Alam kong masakit para sa kaniya ang nangyayaring ito, pero kailangan niya ng karamay ngayon."
"Okay. I should go tell him that."
Dahan-dahan ang kaniyang naging paglapit sa nakatatandang kapatid na ngayon ay nasa lapag ng sahig na ito, nakaupo.
"Kuya. . . Like us, gusto rin namin tulungan si Alpha na malagpasan ang pagsubok na binigay sa inyo ng poong maykapal, pero sana naman huwag mong iwan si Alpha na nag-iisa. She needs you, you know that right? Kung may isang tao dito ang nakakaalam para gumaling siya, ay ikaw 'yon Kuya. You should help her, pray for her, and don't leave her in this kind of situation she's facing off right now." Sinserong wika ni Cindy sa nakatatandang kapatid.
Pilit ang pagpapaintindi niya rito na kailangan siya ng kaniyang asawa habang nasa loob pa ng silid kung saan sana ay o-operahan ito doon.
"Thanks, sis. . . Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kung wala ka. . ." Tugon niya sa kaniyang kapatid at napangiti lang ito sa sinabi niya.
Bamaga't nag-aalinlangan pa rin siya na bumalim sa loob ng operating room, nilakasan nito ang loob dahil buhay ng kaniyang pinakamamahal na asawa ang nakasalalay rito.
He decided to save them both. Wala siyang ibang gustong makamit sa buhay kundi ang mailigtas niya lang ang kaniyang asawa't anak.
Silang tatlo ay sabay na bumaba galing sa rooftop patungo sa operating room. Nadatnan nila ang mga kasama na kanina pa'ng nakatayo at hinihintay siyang bumalik para marinig kung ano ang kaniyang magiging desisyon.
"Clarence, anak! Nag-alala kami kung saan ka nagpunta! Kanina ka pa hinahanap ni Doc Samaniego dahil gusto kang papasukin doon sa loob. Sige na, pumasok ka na roon." Pinagtutulakan siya ng kaniyang ina para lang pumasok siya sa loob ng operating room.
Even though Alpha is unscious, she's kinda patiently waiting for Clarence to hear his voice. Walang kaalam-alam ang mga tao sa labas kung ano na ang nangyayari sa kaniya habang nakaratay sa hospital bed.
Pagpasok ni Clarence, inutusan kaagad siya ng nurse na suotin ang hospital gown, surgical mask at hair net para na rin ma-protektahan ang lagay ng pasyente. Tinulungan siya ng mga ito na maisuot ang mga iyon para agad niyang mapuntahan ang asawa sa loob nito.
He followed the hospital protocols kahit sila ang may-ari ng naturang pagamutan.
Nang makita niya ang sitwasyon ng kaniyang asawa ay napaluha ito. Para siyang mawawalan ng bait dahil sa nangyayaring ito sa kanilang dalawa. Unti-unti ay lumalapit siya sa kama kung saan nakahiga ang asawa. Maraming mga aparatus ang nakalagay sa katawan nito, kung kaya't sa tantiya niya ay ang mga makinang ito na lang ang nagbibigay ng buhay sa asawa niya.
Parang pinupunit ng pinong-pino ang kaniyang puso habang titig na titig siya sa mukha ng asawa, na kulang na lang ay maaari itong mawala sa kaniya anumang oras. Pero hindi siya sumusuko.
Surrender is not form of failure on his perspective. Kailangan niyang maging matatag dahil umaasa siyang babalik at babalik pa rin sa kaniya ang asawa.
Lumapit siya sa asawang nakahiga at sa nanginginig na mga kamay, kinuha niya ang kamay nito at pinaghugpo 'tsaka pinaghahalikan.
"Panginoon naming ama. Nagsusumamo po ako sa inyo na sana mailigtas sa bingit ng kamatayan ang aking asawa. I can't continue my life without them. Silang dalawa na ngayon ang nagbibigay ng lakas sa akin, pero. . . Nagmamakaawa ako, huwag niyo po muna silang kunin sa akin. Ayokong may isa sa kanila ang mawawala at may isang mabubuhay, pareho ko silang mahal. Nakikiusap po ako sa inyo." Nananalanging wika nito sa isipan.
Gusto niyang umiyak ng umiyak pero parang napapagod na siyang gawin ito, hindi rin naman makakatulong sa kaniya lalo na sa asawa niya kung patuloy lang siyang iiyak at magiging malungkot.
Nasa ganoon siyang posisyon nang magsalita sa likuran niya ang kaibigang doctor.
"Clarence," tawag nito sa palangan niya.
Hindi niya ito nililingon ngunit handa siyang makinig sa kung ano pa ang gustong sabihin nito.
"She's getting worser, have you decided already?"
Nagpantig ang kaniyang tenga pagkatapos marinig ang sinabi ng kaibigan 'tsaka nanliliit ang mga matang tumayo ito at bahagyang kinuwelyuhan dahil hindi niya nagustuhan ang narinig mula sa bibig nito.
Bumalatay ang takot sa mga mata ng kaibigang doctor dahil sa ginawa niya. Nakita ito ng ibang nurse kaya madali lang siya nitong naihiwalay mula sa pagkaka-kuwelyo niya sa kaibigan.
"If you want to continue your job here, gawin mo ng maayos ang trabaho mo! Hindi ka sinusuwelduhan para lang sa magiging desisyon ko! Ikaw ang doctor niya pero bakit parang gusto mong may isa sa kanila ang mawala!? Doctor ka ba talaga?! Tell me!" anito sa nagsisisigaw na boses.
"Clarence, I'm just reminding you. Hindi naman kasi sa lahat ng pagkakataon ay magagawa ko ang lahat kahit sinubukan ko nang isalba ang huhay nilang dalawa. Mahirap para sa akin, e. Sinabihan lang kita pero nasa sa 'yo pa rin kung ano ang magiging desisyon mo sa huli," tugon nito pagkatapos nang nangyaring pagsugod sa kaniya ni Clarence.
"Then, save both of them. Iyan lang ang hihilingin ko sa 'yo."
"Pero comatose siya. . ." Usal ng kaibigan.
Natigilan siyang muli sa sinabi nito.
"Anong sabi mo? Comatose ang asawa ko!? P-paanong nangyari-" he said stuttering. Nanginginig ang labing hindi siya makapaniwala sa inusal ni Doc Samaniego.
Hindi pinatulan ni Doc Samaniego ang ginawa sa kaniya ni Clarence dahil naiintindihan niya ang sitwasyon nito.
". . . Kaya nga nahirapan kami sa pagsasagawa ng operasyon sa kaniya dahil bigla siyang na comatose," dugtong niya sa sinabi nito kay Clarence.
"Hindi natin alam kung kailan siya magigising. At kung sakaling magising man siya, ay ipapanalangin ko na sana hindi pa niya maipapanganak ang anak ninyo. It will surely difficult to us, Clarence. Gusto kong ihanda mo ang sarili sa kung ano pa ang mangyayari."
Ngunit sa kabila ng mga sinabi nito ay hindi pa rin siya nawawalan ng pag-asang magigising rin muli ang pinakamamahal na asawa.
To be continue...
--
A/N: Chapter 45 is now updated! Kung ano ang susunod na mangyayari? Abangan!
Don't forget to click the star button, leave any comments anf your thoughts for this chapter. Thank you in advance for reading this!
Ang lola niyong tamad,
-MsSupahlicious18💙✨