Oglaya pov.
Geschokt kijken we elkaar aan. Zijn handen zijn bloederig netals zijn mond. Zijn ogen staan moordlustig maar toch vol verrassing. 'Oggie?' Zegt hij overduidelijk verrast. Ik zeg niks terug. Hij zet een stap naar voren en gelijk draai ik me om en ren weg, helemaal in paniek. Ik duw iedereen die in mijn weg staat aan de kant maar de meeste hebben alles gezien en gaan vrijwillig aan de kant. 'OGGIE!' schreeuwt hij terwijl hij de achtervolging in zet. 'LAAT ME MET RUST!' Roep ik terug, mijn stem klinkt angstig en wanhopig. Ik voel iets heets langs mijn wang glijden en wrijf het weg. Op mijn hand staat een rode streep. Ik zie de uitgang van de locatie en begin sneller te rennen. Hier zijn geen toeschouwers meer en ik weet dat hij daarop sneller is. Gelukkig heb ik een voorsprong, een korte maar het is een voorsprong. Net wanneer ik over de uitgang ren word ik aan mijn pols gegrepen en terug getrokken. 'LAAT ME-' Zijn lippen duwen zich ruw op de mijne. Te vergeefs probeer ik me los te trekken. Als hij eindelijk zijn lippen van de mijne afhaalt neemt hij mijn gezicht in zijn handen. Zijn ogen glinsteren en hij fluisterd zacht: 'Oggie... jij bent het echt!' 'Natuurlijk ben ik het idioot.' Zeg ik bot terwijl ik hem vernietigend aankijk. 'Wel jouw'n idioot.' Zegt hij glimlachend. Verafschuwd kijk ik hem aan. 'Ben je nou helemaal?! Ik heb je duidelijk gemaakt dat ik je nooit meer wou zien! Jij hebt mijn leven verpest! Je bent niet van mij en ik ben al helemaal niet van jou!' Roep ik terwijl ik zijn handen van mijn gezicht af probeer te trekken. 'Oggie... ik heb je toch al gezegd dat het me spijt? En bovendien, als ik je niet had geholpen was je nu dood!' 'Dan ben ik nog liever dood! Ik pest al jaren een meisje om haar oogkleur en dat is niet eens een reden! Het enige is dat het niet bij haar haarkleur past! Ik wil die verdomde betalingen niet betalen! Ik wil gewoon mijn oude fucking leven terug!' Hij kijkt me gekwetst aan. 'Ik wou je gewoon niet kwaad...' prevelt hij. Ik weet dat mijn blik verduisterd en sis: 'Je bent me al kwijt, al vanaf het moment.' Er verschijnt een rood laagje aan de onderkant van zijn oog. Tranen... 'Oh! Je hebt dus toch wel gevoelens!' Sis ik kwaad. Zijn handen vallen van mijn gezicht af en gelijk draai ik me om en ren weg van de locatie. Als ik uit het zicht ben, klim ik in een boom en barst in huilen uit. Waarom hij? Waarom moest hij nu weer komen?! Waarom?! Waarom... is hij mijn mate?
Livio pov.
Woest kijk ik de jongen aan. Ik heb geen idee wie hij is maar hij maakt Oglaya verdrietig. Ik mag niemand die Oglaya verdrietig maakt. Ze reageerde echt heftig op een jongen of op emoties. Normaal doet ze nooit zo. 'Echt! Ik krijg jou nog wel!' Grom ik terwijl ik weg ren, opzoek naar Oglaya. 'OGLAYA!' Roep ik door het bos. Voor de duidelijkheid, wij hebben geen beter reukorgaan dan mensen, we kunnen wel de geur van iemand ruiken als we voor diegene staan maar meer ook niet en we kunnen ook niet beter zien en maar een heeeel klein beetje sterker horen. We kunnen dus niet op een kilometer afstand elkaar nog horen ofzo alleen maar als het binnen de grens ligt. Boven me hoor ik iemand snikken en ik neem aan dat het Oglaya is. Behendig klim ik in de boom. Na iets van tien meter kom ik bij Oglaya. Haar knieën zijn rood van de tranen netals de rand van haar jurk. Haar schouders schokken en haar hoofd ligt in haar armen op haar knieën. 'Heeey.... Het is al goed...' zeg ik geruststellend tegen haar terwijl ik over haar rug wrijf. 'Nee! Het is niet goed Livio!' Roept ze overstuur tegen me terwijl ze met opgezwollen, rode ogen aankijkt. Haar wangen staan vol met rode strepen. 'Wil je erover praten?' 'Nooit.' Haar lip begint te trillen en nog geen drie seconden later barst ze weer in tranen uit. Ik neem haar in mijn armen en wieg haar zachtjes heen en weer. 'Shhhhhh... Het komt wel goed.... Sssshhhhhhhhhh...' 'Je... je snapt het niet Livio!' Brengt ze snikkend uit. 'Wat snap ik niet?' 'Waarom ik huil.' Ja logisch! Ze heeft het me ook niet verteld! 'Als jij er niet over wilt praten, wacht ik tot je het wel wilt al duurt het jaren.' Ze brengt een humorloze lach uit. Ze grijpt me vast en duwt haar gezicht in mijn shirt. Gelijk begint ze weer harder te huilen. Ik blijf haar rustig heen en weer wiegen. Na een tiental minuten laat ze me los en kijkt me snuffend aan. Teder veeg ik de tranen weg en glimlach haar geruststellend toe. Ze glimlacht kort terug en kijkt dan weer naar haar knieën. 'Je weet dat je me alles kan vertellen hè?' 'Dat weet ik maar ik wil het het liefst vergeten en dat lukt niet als ik er de hele tijd over moet praten.' Er trekt een verdrietige uitdrukking over haar gezicht. Ik neem haar gezicht in mijn handen en zeg: 'Dat komt wel en ik zal je helpen er overheen te komen okay? Dat hoort zo.' Ze knikt alleen maar, maar ik zie angst in haar ogen. Ze staart naar iets achter me. Snel draai ik me om en knal recht tegen het gezicht van die jongen aan. Zijn ogen staan donker en zijn gezicht straalt woede uit. 'Waarom zit jij aan mijn meisje?' Sist hij naar me. Okay, what the fack? 'Ik ben jouw'n meisje niet!' Roept Oglaya kwaad. 'Dat ben je wel!' Zijn stem is laag en donker. Met een soepele sprong staat hij bij ons op de tak. Woest pakt hij Oglaya vast en trekt haar overeind. 'Waarom ben je bij hem?!' Hij wijst woest naar me en kijkt Oglaya woedend aan. 'Hij is mijn beste vriend! En daarbij, ik mag met iedereen omgaan met wie ik wil omgaan! Dat bepaal jij niet!' 'Dat doe ik wel! Je bent van mij! Van MIJ!' Hij knijpt hard in Oglaya's arm. Haar gezicht vertrekt van de pijn maar ze jammert niet. Dan begint ze plots zijn gezicht te strelen, waar hij duidelijk van ontspant. Okay, dit is vreemd... Heeeel vreemd... Zijn hand laat Oglaya's arm los en gelijk duwt ze hem van de tak af, zelf klimt ze nog hoger de boom in en vanuit daar springt ze naar een boom die dichtbij is. Er komt een harde bons van beneden waardoor we weten dat hij op de grond ligt. Ik kijk naar beneden en zie de jongen verwoed naar de andere bomen kijken alsof hij iets zoekt. En ik weet ookal wat of beter gezegd wie hij zoekt: Oglaya...
Eerder:
Adolpha pov.
Ik ren alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik word nu al dagen achtervolgt door iets waarvan ik niet weet wat het is. Het rent niet sneller dan mij maar het heeft een verdomd goede conditie. Wat ik ook weet is dat het graag vers mensenvlees eet. En laat ik dat nou net in de "aanbieding" hebben. Echt, karma en alle andere pech-goden haten mij. Wat moet ik doen om het goed te maken? Elke week een offer brengen? En ik weet wat jullie denken: Waarom veranderd ze niet gewoon in haar wolf? Simpel, daarmee zou ik teveel tijd verliezen en dan dood zijn. Plots verschijnt er veel rook voor me waardoor ik slippend op de grond val. De rook lost op en er verschijnt een gedaante. Het is een jongen, een nogal knappe jongen. Waarom kom ik ook alleen maar knappe jongens tegen?! Bestaan er ook nog normale, neutrale, niet zo knappe jongens?! Verward krabbel ik omhoog en wil weer weg rennen als de jongen mijn pols trekt. 'Waarom gaan wij niet eens wat plezier maken schatje?' Ugh, zó knap ben ik nou ook weer niet hoor! Ik probeer me los te trekken maar de jongen is nogal euhm... sterk... Ik bekijk hem vluchtig. 'Jij bent geen weerwolf.' Constateer ik. 'Dat klopt, en jij ook niet.' Ik schiet in de lach. 'En waarom weet je dat zo zeker?' 'Je ruikt naar mens.' 'En dan? Dat is toch niet alles? Dat zijn niet genoeg bewijzen.' Zeg ik spottend. 'Je bent anders niet veranderd toen ik achter je aan zat.' Weer grijns ik, echt wat een sukkel is hij. 'Wil je weten wat ik ben?' 'Ik denk dat ik dat wel weet.' Ik trek een wenkbrauw op en kijk hem aan. 'Wat ben ik dan?' 'Mijn lunch.' Ik verstar en begin gelijk weer aan mijn pols te trekken. Waar ben ik nu weer in verzeild geraakt? Misschien is dat wekelijkse offer toch een goede overweging... Dan begin ik te grijnzen en stop met trekken. 'Waarom grijns je zo belachelijk?' 'Hier om.' Gelijk verander ik en ik kan je vertellen zijn gezicht is meer dan goud waard, het is diamant waard! Geschrokken laat hij mijn poot los en struikeld verward wat passen achteruit. Ik maak van zijn toestand gebruik om me om te draaien en weg te rennen. Nu ben ik een stuk sneller. In de verte hoor ik de jongen vloeken en grijns, ookal ziet dat er belachelijk uit. Weer verschijnt er rook voor me, gelijk maak ik een bocht naar links en ren verder. Die jongen is iets waarvan wij het bestaan niet weten. Weer rook, ik sla af naar rechts, weer rook, scherpe bocht naar schuinachter en zo gaat het nog een tijdje door. Dan kom ik bij een kloof en kan ik niet verder. In de verte zie ik wel een pleintje maar het ziet er nogal uitgestorven uit. Bang kijk ik naar de rook die voor me verschijnt. De jongen stapt met een grote grijns uit de rook en sist dominant: 'Verander!' Ik blaf kort en schud mijn kop. Ik wil dus echt niet naakt voor hem zijn! Never! 'VERANDER!' Schreeuwt hij nu. Ik piep en ga liggen maar verander niet. 'Watte...' momelt de jongen terwijl hij me versuft aankijkt. 'Waarom wil je niet veranderen? Het is toch niet dat je naakt bent ofzo?' Zegt hij lacherig. Ik knik met mijn kop en verstop mijn snuit in mijn poten. De jongen stopt met lachen en kijkt me nu grijnzend aan. 'Dat vind ik niet echt een probleem.' Zegt hij luchtig. Woest spring ik op en kijk hem vernietigend aan. 'Wat? Ik ben ook maar een jongen!' Zegt hij schijnheilig. Ik grom. Zijn ogen veranderen naar rood en hij brult: 'VERANDER!' Het lijkt op een alpha-toon die ik moet gehoorzamen en ik kan je vertellen, dat ben ik niet gewend. Piepend verander ik en dat gepiep gaat over in gejammer. Zijn ogen scannen mijn lichaam terwijl ik met opgetrokken knieën voor hem zit. 'Hier.' Hij gooit een deken naar me toe. Verbaasd kijk ik hem aan. 'We moeten nog ergens anders naartoe... Mijn lunch zal nog even moeten wachten...' zegt hij gemeen grijnzend. Snel pak ik de deken die ik snel om me heen sla. Hij is zo groot dat hij tot de grond komt en mijn hele lichaam bedekt. 'Oké, we gaan.' Zegt hij kortaf. Gelijk tilt hij me in bride-style op en begint te rennen. Na ongeveer en halfuur lopen komen we bij het pleintje. Niemand merkt ons op. 'Oké, it's dinnertime.' Zegt hij onheilspellend. Gelijk wil ik op springen en wegrennen maar hij houdt me stevig vast. Zijn hoofd begraaft hij in mijn zij. Ik voel tanden over mijn huid schrapen en bevries. Ik voel zijn tanden langer en puntiger worden. Héél even verlaten zijn tanden mijn huid en gelijk daarna zinken ze diep in het vlees. Ik slaak een ijselijke kreet die volgens mij nog in Arabië te horen is.
(Nog) onbekende jongen pov.
Al dagen ren ik achter haar aan. Ze is snel maar ze weet dat ik hoor ooit ga inhalen. Ze weet alleen niet wanneer. En ze weet ook niet wat ik ben. Haar zwarte haren wapperen als vlaggetjes achter haar aan. Mijn maag rommelt en ik rol met mijn ogen. Ik moet nu in actie komen. Gelijk teleporteer ik me voor haar. Angstig kijkt ze me aan en krabbelt overeind. Haar zwarte ogen met rode spikkeltjes kijken me angstig aan. Ze wilt weer wegrennen maar ik grijp haar pols. 'Waarom gaan wij niet eens wat plezier maken schatje?' Ze begint te trekken en bekijkt me vluchtig. Ze stopt met tegenstribbelen en zegt: 'Jij bent geen weerwolf.' Nee duh, daarom stapte ik ook uit rook hè? Weerwolven kunnen dat niet, dom wicht. Maar ze weet wel over het bestaan van weerwolven af. Misschien is ze de mate van een weerwolf. 'Dat klopt en jij ook niet.' Zeg ik, ze schiet in de lach. Waarom lacht ze? 'En waarom weet je dat zo zeker?' 'Je ruikt naar mens.' 'En dan? Dat is toch niet alles? Dat zijn niet genoeg bewijzen.' Zegt ze spottend alsof ze een politiechef is en ik net heb verteld wie de dader is en maar 1 bewijs heb. 'Je bent anders niet veranderd toen ik achter je aanzat.' Zeg ik koppig. Ze begint weer te grijnzen en haar ogen zeggen: wat ben jij een idioot. 'Wil je weten wat ik ben?' 'Ik denk dat ik dat wel weet.' Zeg ik mysterieus. Ze trekt een wenkbrauw op. 'Wat ben ik dan?' 'Mijn lunch.' Ze verstart en begint weer aan haar pols te trekken. Dan stopt ze met trekken en kijkt me grijnzend aan. 'Waarom grijns je zo belachelijk?' 'Hier om.' Het volgende moment heb ik dat meisje niet vast maar een wolf. Verschrikt laat ik haar poot los en struikel wat passen naar achteren. Waarom ruikt ze nu naar normale wolf en daarnet naar een normaal mens?! Dan merk ik dat ze weg is en begin te vloeken. Snel teleporteer ik me voor haar maar voor ik er echt sta is ze al afgeslagen. Weer teleporteer ik me voor haar en weer slaat ze rechts af. Ik merk dat ik hier nogal pissig van word. Na zo nog een tijdje door te zijn gegaan, zit ze vast. Ze kan geen kant op en achter haar is een kloof. Ik grijns en stap de overgebleven rook uit. 'Verander!' Zeg ik tegen haar terwijl ik haar strak aankijk. Ze schud haar kop en blaft kort. 'VERANDER!' schreeuw ik pissig. Ze piept en gaat liggen maar ze veranderd niet. Oké, wat is dit? Ze geeft zich aan me over maar veranderd niet? 'Watte... Waarom wil je niet veranderen? Het is toch niet dat je naakt bent ofzo?' Ze knikt van ja. Gelijk groeit er een grijns op mijn gezicht. 'Dat vind ik niet echt een probleem.' Zeg ik luchtig. Daar kan ik niks aandoen! Ik ben ook maar een jongen met hormonen! 'Wat? Ik ben ook maar een jongen.' Zeg ik schijnheilig. Ze gromt. Ik voel mijn bloeddorst stijgen en brul: 'VERANDER!' Ze piept en dat gepiep gaat over in gejammer. Voor me ligt ze nu, naakt. Ik stel mezelf nu al voor hoe ik mijn tanden in dat sappige vlees laat glijden en grijns. 'Hier.' Ik gooi een deken naar haar toe. Snel pakt ze hem aan en wikkelt zich erin. 'We moeten nog ergens anders naartoe... mijn lunch zal nog even moeten wachten...' zeg ik grijnzend. Ik til haar in bride-style op en begin te rennen. Na een halfuurtje zijn we om de hele kloof heen en bij een pleintje met allemaal voedsel. 'Oké, it's dinnertime.' Zeg ik grijnzend. Ze verstart en wil opspringen maar ik hou haar stevig vast. Ik begraaf mijn hoofd in haar zij en haal een stuk deken weg. Mijn tanden schrapen over haar vlees en ik snuif haar geur op. Ze ruikt lekker. Ik laat mijn tanden groeien en bijt dan toe. Ze slaakt een ijselijke gil die oorverdovend is. Iedereen kijkt onze richting op en daar zie ik het meisje waarvan ik dacht dat ze dood was. Oglaya...
Heden:
Verwoed kijk ik naar alle bomen opzoek naar Oglaya. Ze is nergens meer te zien en ik word razend. Waarom rent ze ervoor weg? Ze weet dat we bij elkaar horen! We zijn niks voor niks mates...
Hey, hey! Hier weer een nieuw hoofdstukje! I hope you like it! Ik superblij met alle votes en comments! En ik mag natuurlijk ook niet klagen over de mensen die dit gewoon lezen! Allemaal HEEL ERG BEDANKT!
P.s. kunnen jullie geloven dat we morgen al weer naar school moeten? Ik niet...
P.s.s. Ik blijf het zeggen maar het is zo; Love you all guys!