Maria Bella
3 more years has passed....
"Anong meron? Bakit may paganito ka ngayon?" Natatawang tanong ko kay Cohen. Hindi ko kasi maintindihan ang pakulo nyang 'to. May patali pa ako sa mata at hindi ko alam kung saan nya na ba ako dinadala ngayon.
"Just trust me Bella." Sagot lang nito sa akin hanggang sa namalayan ko na nga na tumigil na kami. Hindi ko pa nabubuksan ang mga mata ko pero alam ko na agad kung nasaan ako. Because the cool breeze and the sound of the waves is filling me up.
"Open your eyes now." Bulong nya sa tenga ko habang yakap nya ako mula sa likod ko. I did what he said and I'm not mistaken. We are at the sea side in front of a yatch filled with fairy lights while my family is waiving at me from there. And then from the water, the petals of red roses are scattered every where. Hindi ko naman na napigilan na mapaharap sa kanya at mapangiti ng sobra dahil sobrang saya ko. He really never fails to surprise and make me happy.
"Why Cohen?" Masayang tanong ko sa kanya saka ako bumaling kina Nanay na kumakaway sa akin. Hindi ko alam kung para saan ang lahat nang ito pero masaya ako.
"Happy 10th wedding anniversary hon." Sabi nito kaya napalingon ako sa kanya. He is smiling while he has a bouquet of tulips in his arms.
My favourite flowers.
Para naman akong naguilty nang mapagtanto ko na nalimutan ko nanaman ang okasyong ito.
"S-Sorry I forgo-"
"No it's okay." Sabi lang nito sa akin saka sya ngumiti. Iniabot nya sa akin ang bulaklak at mabilis ko naman 'yong kinuha sa kanya. Bakit palagi ko na lang nakakalimutan ang okasyong ito? Sa sampung taon naming kasal ni Cohen kahit kaylan ay hindi ko sya nabigyan ng regalo tuwing anniversary namin. Palagi na lang akong nasusurpresa katulad ngayon.
"I'm really sorry masyado na akong naging busy sa trabaho kaya nawala nanaman sa isip ko. But don't worry babawi ako sayo."
"It's fine. Let's go?" Pambabalewala nito sa sinabi ko saka nya inilahad ang kamay nya sa akin para alalayan ako paakyat ng yate.
It's been 10 years with him but he never get angry with me. He didn't even shout at me. Palagi lang nya akong pinagpapasensyahan at kahit kaylan ay wala akong narinig na anumang pagrereklamo sa kanya. Sa totoo lang, sa haba na ng pinagsamahan namin ay wala akong natatandaan na pinaiyak at sinaktan nya ako kahit isang beses. Because all he did was to take care of me, comfort me when I am stress or sad. Palagi syang nandito sa tabi ko pero bakit andami ko paring nakakalimutan tungkol sa kanya? Sa amin?
"Akalain mo hija sampung taon na kayong kasal. Sayang lang at hindi na nasundan si Calixta." Sabi sa akin ni Mama saka sya nakipagbeso sa akin nang makita ako.
"You're not sure Ma." Pagbibiro ni Cohen kaya nagtawanan lang ang lahat.
"Ate look at me. Maganda ba ang dress ko? Sabi kasi ni Kuya ay pupunta dito ang mga kaybigan nya." I look at Delaney. She is totally grown up. Dalagang dalaga na sya at nasa college na sya. Dito na rin sya nag-aaral. And probably baka dito na lang mag-master si Kenzo ng pagdodoktor nya. Ayaw nya kasing dito mag-aral kaya nauna pa sa kanya si Delaney.
"Naku Delaney wala munang boys huh? Ikaw Achilles kung sino sino yata pinapakilala mo dito kay Delaney?"
"Tsk. Kahit naman ipakilala ko sya sa mga kaybigan ko walang magkakagusto sa kanya. Sama nya kayang babae." Sagot naman sa akin ni Achilles.
"How dare you?" Mataray naman na sabi ni Delaney. Napailing na lang ako dahil magbabangayan nanaman sila.
"Hon don't be harsh. Dalaga na si Delaney. Don't you remember? Mas bata pa tayo sa kanya noong naging tayo?" Natatawang sabi sa akin ni Cohen.
"Ikaw kinukunsinti mo itong si Delaney kaya naaadapt na nya ang pagiging foreign eh."
"I'm old enough Ate."
"You're just 20 Delaney don't act like you are 30's. You should fucos on your studies first before boys."
"Are you saying na dapat sa 30 pa ako magboyfriend? Ate naman?" Pagmamaktol ni Delaney saka ito pumasok sa loob ng yate. Narinig ko lang naman ang tawanan nina Nanay sa akin.
"Hayaan mo na ang kapatid mo. Ako na ang bahala sa kanya." Sabi sa akin ni Nanay saka nya sinundan si Delaney. Sina Mama naman ay hawak na si Calixta at nilalaro.
"Huwag ka naman maging masyadong harsh sa kapatid mo. Ngayon pa lang nakikita ko na ang magiging pagdadalaga ni Calixta sayo." Cohen said. Napabuntong hininga lang naman ako sa kanya.
"Ayoko lang naman na mapunta sya sa kung sino sino lang na lalaki. Gusto ko kapag nakipagrelasyon na sya ay matured na sya at alam na nya kung paano maghandle ng relationship. And what if saktan lang sya ng lalaking makikilala nya? I know Delaney, she is too fragile kaya baka masaktan 'yon ng sobra and I don't want that to happen to her." Seryosong sabi ko kay Cohen saka ako kumuha ng champagne and take a sip from it saka ako sumandal sa railings at tinanaw ang magandang view.
"But what if it's not like that? Magkakaiba naman tayo ng tadhana. At isa pa, kahit kelan pa sya magmahal, kung masasaktan sya ay masasaktan sya. Wala 'yon sa panahon Bella. Nasa taong mamahalin 'yon ni Delaney kung sasaktan sya nito."
"Prevention is better than cure Cohen. Mas mabuting iiwas ko na sya sa mga bagay na makakasakit sa kanya kesa sa hintayin ko pa na mapunta sya sa isang sitwasyon na hindi maganda. Because you can't do anything if the damage has been done Cohen. Ang nangyari na ay hindi na naiibalik pa." I seriously said at him but I just heard him let out his breath.
"Okay, I'm sorry. Ang ayoko lang naman ay ang maramdaman ni Delaney na nasasakal sya dahil sa sobrang pagmamahal mo sa kanya."
"I understand." Sagot ko lang sa kanya saka ako muling uminom ng champagne sa baso ko. And because of the silence between us, over thinking and floods of memories are occupying my head. Pansamantala akong parang nabingi at wala akong naririnig sa paligid ko. Parang nararamdaman ko nanaman ang bilis ng tibok ng puso ko hanggang sa bigla na lang akong mapabalik sa reyalidad nang maramdaman ko na niyakap ako ni Cohen mula sa likod ko saka sya may ibinulong sa akin.
"I have a question for you Bella."
"Hmn?"
"Are you happy with me?" Seryosong sabi nya sa akin. Hindi ko inaasahan na itatanong nya ito sa akin.
"Anong klaseng tanong 'yan Cohen?"
"Just tell me the answer to my question Bella." I let out a deep breath and touch his arms around my waist.
"I'm happy with you."
"Really?" Mahinang tanong nya sa akin saka nya mas hinigpitan ang yakap nya sa akin at ipinatong nya ang baba nya sa balikat ko.
"Cohen hindi na tayo bata para magpaka-corny sa isa't isa. We are in our 40's." Pagbibiro ko na lang dahil sa nagiging seryoso ang pinag-uusapan namin.
"I don't care Bella. Even the years makes us old, my feelings for you will stay the same."
"I know and I appreciate every single efforts you did for me. You don't know how happy I am when you gave me the best gift I ever had. Si Calixta, kung wala ka ay baka hindi ako nagkameron ng isang anghel." Sabi ko sa kanya at hindi ko mapigilang mapangiti kapag naaalala ko ang anak namin.
"Thanks to Calixta because I made you happy." Humarap na ako sa kanya dahil sa sinabi nya. I look into his face and I see fears, doubts and pain in his eyes. Hindi ko alam kung para saan 'yon but I want to take that off.
"I told you, it's not only Calixta. Dahil ikaw mismo pinasaya mo ako."
"I made you happy but, did I make you fall inlove with me? Even once? Does I make your heart beat for me even once?"
"Why are you being so emotional today?" Tanong ko na lang sa kanya para makaiwas sa tanong nya.
"Did you ever love me Bella?" Pag-uulit nya lang sa tanong nya.
"Hindi mo alam kung gaano ka kahalaga sa akin." Sagot ko sa kanya kaya napangiti sya sa akin pero hindi ko alam kung ako lang ba ito o pilit ang ngiti nyang 'yon.
"I got the answer but, I still want to say I love you Bella. Hindi ka lang mahalaga sa akin because you are my life and you are my axis. Sayo lang umiikot ang mundo ko." Nakangiting sabi nya sa akin saka nya maingat na hinawi ang takas na buhok na humaharang sa mukha ko at at inilagay 'yon sa likod ng tenga ko saka nya hinawakan ang baba ko bago ko naramdaman ang paglapat ng labi nya sa labi ko.
He kissed me. It is a very slow, sweet and passionate kiss but I don't know why I can't follow the rhythm of his lips. It feels like I am losing my way to catch the same tension of his kiss he is giving me right now. Halos nangangapa pa ako hanggang sa matapos ang halik nya. Pagkatapos non ay hindi nya agad binigyan ng distansya ang pagitan namin at pinaglapat nya ang noo namin.
And from here, I remember something that is so painful. My heart aches when I remember that scenario with him.
"It's been 10 years but you never get and understand the rhythm of my kiss. You never recognize my lips even once. And I thought eyes is the only one who can't lie but I guess they are all wrong. Because your lips, even it is not saying any words I know that it is full of lies."
"Cohen."
"But it's fine. Don't you ever feel sorry Bella. Because even I never occupied your heart I am still happy because I once had you here with me." Nakangiti nyang sabi sa akin.
"You are the most special person for me Cohen."
"Special." Sabi lang nito sa akin saka sya bahagyang natawa. Pagkatapos non ay bigla nya na lang akong hinila sa isang yakap kaya mabilis ko namang sinuklian 'yon.
"I love you so much Bella. Thank you because you choose me." Sabi lang nito sa akin saka nya mas hinigpitan ang yakap. Halos hindi ko na maramdaman ang lamig ng hangin dahil sa init ng yakap nya.
I wrapped my arms around him even more and look up at the sky. It is already sunset and the dark is slowly occupying the whole space.
I am contented but I know that I am not that happy. My heart is still longing for someone and I think the space here will never be fill because it is too imposible. Because probably, he is now living with his own family. He finally found the right woman for him and they are happy now. And within the 10 long years, I never heard any news about him. Even in any photos in the magazine that I can be found him I never tried to check any of it because I am afraid that I might see him. I never watched a news because I might heard something about him. I also distance myself from any careers or profession where I can meet him. I once dream to be a famous architect but I forget about that dream because of him.
I don't want to build a house if myself is a total wrecked and need to be fix. And also, I don't want to be involve in his world anymore.
I miss him but I don't want to see him.
I love him but I don't want to be with him.
It is because I can't.
We can't.
We are not meant for each other and we need to take our paths separately.