Maria Bella
"Bella! Hija kanina ka pa namin hinahanap. We have a good news for you." Mabilis akong napalingon sa pinanggalingan ng boses na 'yon. Mabilis ko namang itinago sa likod ko ang sombrerong hawak ko at pilit na ngumiti nang makita kong si Mama 'yon..
"A-Ano po 'yon?"
"Umiiyak ka nanaman ba?" Nag-aalalang tanong sa akin ni Mama kaya umiling lang ako sa kanya pero mukhang hindi sya naniniwala. Pinunasan nya lang ang pisngi ko at malapad na ngumiti sa akin.
"You don't have to cry because I know you will be glad if I tell you that Cohen..... We found a lungs for him. He will be okay sooner or later."
"T-Talaga po ba?" Hindi makapaniwalang tanong ko kay Mama at napangiti na rin ako sa balita nyang 'yon.
Sa wakas.....
"Let's go. Gising na rin si Cohen at hinahanap ka nya." Sabi ni Mama kaya tumango na lang ako sa kanya at mabilis kaming nag-punta sa kwarto ni Cohen. Pagpasok namin doon ay nakita na nga namin si Cohen na gising na at sinalubong ako ng malapad na ngiti.
"I'm going to be better." Masayang sabi nya sa akin.
"Sabi ko naman sayo. Gagaling ka na."
"Mapapakasalan na kita." Bulong nito sa akin kaya napatango na lang ako sa kanya. Alam kong 'yon na ang susunod naming gagawin sa oras na gumaling na si Cohen at tanggap ko na 'yon. Sa tuwing ibubukas nya ang mga mata nya at ako ang makikita nya ay ito ang palagi nyang sinasabi. Na papakasalan nya ako maya hindi ko sya kayang paasahin at basta na lang talikuran.
"When is the operation Doc?" Rinig kong sabi ni Papa kaya napatingin ako sa kanila ng mga doktor.
"As soon as posible. We will just ready his body for the operation and we will do the surgery. You don't have to worry."
"Thank you Doc. Please make it fast. We want to end the suffering of my son. Do everything you can do to make him fine."
"We will Sir. I just need to leave. I still have some patients to check. Just call me if the patient needs me."
"Yes Doc. Thank you." Masayang sabi ni Papa at saka ito malalim na napabuntong hininga na para bang nabunutan na ito ng tinik. Mabilis namang lumapit si Mama kay Cohen at hinawakan ang kamay ni Cohen. Sabi naman ng doktor ay ayos na naming lapitan si Cohen dahil naka hospital gown naman kami at balot na balot talaga kami.
"Did you hear that anak? Maooperahan ka na daw. Gagaling ka na." Sabi ni Mama at nginitian lang naman sya ni Cohen.
"Hon, don't stress our son. Huwag ka muna magdrama. Ang dapat nating gawin dito ay ang pasalamatan si Bella. She is the reason of everything kaya magiging maayos na si Cohen." Sincere na sabi ni Papa pero umiling lang ako. Dahil sa pagkaka-alam ko ay ako ang dahilan kung bakit lumalala ang sakit nya.
"I'm sorry I can't stop myself. Masaya lang ako para sa anak natin. And Bella, we are thanking you for everything. Maraming salamat at hindi mo iniwan ang anak namin." Sabi sa akin ni Mama at hinawakan pa nya ang kamay ko habang deretsong nakatingin sa akin.
"Hindi nyo po kaylangan magpa-salamat dahil ginawa ko lang po ang makakaya ko at alam kong tama. At isa pa po ay, hindi ko na kaylanman iiwan si Cohen. A-Aalagaan ko po sya."
"We are so happy to hear that from you Bella." Sabi ni Mama habang nakangiti parin kaya sinuklian ko na lang ang ngiti nya sa akin.
///
Lumipas ang ilang araw at dumating na rin ang pinaka-hihintay naming araw. Ang operasyon ni Cohen.
"Be strong anak okay? Mama and Papa will just wait you outside the operating room. Si Bella, hihintayin ka rin nya kaya lakasan mo ang loob mo. Make this surgery a successful one okay?"
"Yes Ma. Huwag na po kayo mag-alala. I can do this. Ako pa po ba?" Pabirong sabi ni Cohen pero hindi maitatago sa muka nya na kinakabahan sya sa operasyon. Lumapit ako sa kanya at marahan kong sinuklay ang bubok nya. Nandito pa kami sa kwarto nya kaya nakaka-usap pa namin sya. Maya maya ay dadating na rin ang doktor nya.
"Hihintayin kita." Iyon lang ang nasabi ko kay Cohen dahil hindi ko alam kung paano ko palalakasin ang loob nya. Basta ang alam ko lang, umaasa talaga ako na mamaya paglabas ni Cohen sa operating room ay magiging maayos na ang lahat.
"I'll be fine." Nakangiting sagot lang sa akin ni Cohen.
"Excuse me Mr. and Mrs.Alcasedo? Doctor Hertz is waiting the patient." Mabilis kaming napalingon sa kakapasok lang na mga nurse. Mukhang dadalhin na si Cohen sa operating room.
"Please take care of my son." Sabi ni Mama pero narinig lang namin ang bahagyang pag-tawa ni Cohen.
"Mama don't worry. I'll be fine." Sabi lang ni Cohen habang malapad ang ngiti sa amin pero iiling iling lang syang sinagot ni Mama.
Nang mai-ayos na sya ng mga nurse ay inilabas na namin sya ng private room at ideneretso sya sa operating room. Abot abot ang kaba sa dibdib ko nang makarating kami sa may operating room at binitawan ko na ang kamay ni Cohen. Tinanaw ko lang sya hanggang sa tuluyan na syang maipasok sa operating room. Naupo na lang ako sa isang upuan doon at mariin na napapikit. Ipinagdarasal na sana ay maging successful ang operasyon ni Cohen.
Pero nawala lahat nang nasa isip ko at napabukas ang mga mata ko nang may maramdaman akong basa sa mga paa ko. Hindi ko alam kung gugustuhin ko pa bang itunghay ang ulo ko nang makita kong isang basang map ang nasa paa ko at para bang paulit ulit na binabangga noon ang mga paa ko. Pilit kong itinago sa may ilalim ng kinauupuan ko ang mga paa ko pero patuloy parin 'yon sa pag-abot sa paa ko.
"Excuse me hijo. What are you doing?" Narinig ko na lang ang boses na 'yon ni Mama. Siguro ay nahalata nya ang ginagawa ng janitor na ito sa akin ngayon.
"Hijo?" Pag-uulit ni Mama dahil hindi parin umaalis ang lalaki sa harap ko at nasa paa ko parin ang basang map. Wala rin akong balak na tingnan pa kung sino ang nasa harapan ko. Nagulat na lang ako nang biglang may maglagay sa akin ng isang sombrero.
"I'm sorry." Sagot lang nito gamit ang malalim na boses kaya halos kilabutan ako doon. Bakit ba ayaw nya pang tumigil? Hindi pa ba malinaw sa kanya ang lahat?
Napataas lang ang tingin ko sa kanya nang mapansin kong naglakad na sya palayo dala ang maduming map at hila ang mabigat na trolley. Bakit nya pa ba ginagawa ang lahat nang ito? Wala nang dahilan hindi ba?
"Bella?" Napunta ang atensyon ko kay Mama nang marinig ko sya at saka sya tumabi sa akin. Pinunasan nya ang pisngi ko kaya nagtataka akong tumingin sa kanya.
"Umiiyak ka nanaman." Sabi nito kaya napahawak ako sa pisngi ko.
Ikaw nanaman ang dahilan ng mga luhang ito Damon.
"Okay lang po ako."
"Alam kong may problema ka. Pwede mo namang sabihin ito sa akin."
"W-Wala po. Okay lang po talaga ako. Nag-aalala lang po ako kay Cohen." Sagot ko sa kanya pero marahas lang syang napabuga ng hangin at saka nya ako niyakap. Kahit papaano ay napagaan noon ang nararamdaman ko.
Lumipas pa ang ilang minuto at oras pero hindi parin lumalabas ang doktor ni Cohen kaya nag-sisimula nanamang mabuhay ang kaba sa dibdib ko.
"Hon." Nag-aalala nang tanong ni Mama kay Papa.
"Doc! Doc how's my son?!" Mabilis kaming napalingin doon at nakita na namin ang kalalabas lang na doktor ni Cohen. Halos sabay sabay pa kaming lumapit dito.
"You don't have to worry about your son. He made it. He's safe now. The surgery is successful." Nakangiting sabi ng doktor at tinapik pa nito ang balikat ni Papa. Para naman akong nabunutan ng tinik doon. Mabilis na niyakap ni Mama si Papa dahil sa tuwa.
"Did you hear that Bella? He made it!" Masayang sabi ni Mama kaya malapad akong napangiti sa kanya habang tumatango.
Thank you god for saving him.....
/////
"So what's your plan now son?" Masayang tanong ni Papa kay Cohen. Nag-aayos na kami ng mga gamit ni Cohen dahil sa wakas ay maiilabas na namin sya ng ospital.
"You know what it is Pa. And that is marrying this woman." Rinig kong sabi ni Cohen saka ko naramdaman ang mahigpit nyang yakap mula sa likod ko kaya napatigil ako sa ginagawa ko.
"Take it slow son. Baka mamaya mabinat ka." Natatawang sabi ni Papa kay Cohen pero tinawanan lang din sya ni Cohen.
"I can't wait any longer Papa. I've waited for so long and I think it's not too much to ask if I make this today." Sabi ni Cohen saka nya ako pinaharap sa kanya at halos malaglag ang panga ko at lumabas sa sibdib ko ang puso ko dahil sa matinding kaba na nararamdaman ko nang makita ko syang unti unting lumuluhod sa akin. Hinawakan nya ang kamay ko at saka sya deretsong tumingin sa akin.
"I know that I just force you from the very beginning but I am not doing this to be selfish. But, all I want is just you to be with me. I want you to know that you are the reason why I choose to live again. It is because I am thinking a life beside you. Spending my second life and second chance with you Bella." Seryosong sabi nito sa akin saka sya may kinuha sa bulsa nya at hindi na ako nabigla nang makita kong isa 'yong singsing. At sa ganda nang nangyayari ngayon ay hindi na nila napansin ang pagbukas ng pinto ng kwartong 'yon dahil masyado silang nakatuon sa amin ngayon. Sa aming lahat ako lang ang nakapansin sa kanya. Katulad ng dati ay naka pang-janitor parin sya at may suot na sombrero hawak ang isang maduming map.
"And this ring is my prof that I don't loose hope. A hope that someday you will love me again. That you will accept me again as your other half. So can you please accept my only hopes for you Bella? Wear this and marry me. Please?" Nag-susumamong sabi ni Cohen sa akin habang naku-luhod parin sa harap ko.
Alam ko naman na kung ano ang dapat kong sabihin pero nahihirapan parin talaga akong hayaan na lumabas 'yon sa bibig ko habang mariin na nakatingin sa akin ang isang pares ng mga mata na ayokong makitang nasasaktan. Parang tumigil ang oras ko nang bigla nyang tanggalin ang sombrero na suot nya habang nakatingin sa akin saka sya mariin na umiling sa akin at bumulong sa hangin na huwag akong umuo sa hinihiling ni Cohen sa akin ngayon. Pero wala na akong magagawa para pag-bigyan ko sya. Sinabi ko na sa kanya na hanggang dito na lang kami at wala na kaming pag-asa pero nandito parin sya. Wala na akong magagawa kundi ang hayaan na lang syang masaktan ng harap harapan. Ang hiling ko na lang ay sana mapatawad nya ako.
"Bella? Please marry m-"
"Y-Yes Cohen." Halos mabulunan na sagot ko kay Cohen habang nakatingin kay Damon. Gusto kong ipakita sa kanya na ito na ang tuldok nang lahat nang meron sa amin. Na ito na ang hangganan dahil nakapili na ako at gusto kong maging malinaw sa kanya na si Cohen 'yon at hindi sya.
"Y-Yes? You said yes?" Parang hindi parin makapaniwalang sabi ni cohen habang deretsong nakatingin sa akin at hindi makatayo mula sa pagkakaluhod.
"I'll marry you. I....c-choose y-you." Halos mabasag ang boses na sagot ko kay Cohen kaya mabilis nyang isinoot ang singsing sa kamay ko saka nya ako mahigpit na niyakap at doon ko naramdaman ang pag-yugyog ng balikat nya dahil sa pag-iyak nya sa sobrang saya. Marahil hindi nya rin inaasahan ang sagot ko. Lampas naman ang tingin ko kay Damon. Marahas syang napabuntong hininga at kita ko kung paano humigpit ang pagkakahawak nya sa map na hawak nya. At bago pa nya maibalik ang sombrero sa ulo nya ay kita ko na ang pagtakas ng luha mula sa mga mata nya bago sya tuluyang nakayuko na lumabas ng kwartong 'yon.
I make Cohen happy while I make him the saddest person.
Cohen shed tears because of so much joy while Damon, he shed tears because I tear him apart and all I can say to him is....I'm sorry because I..can't....choose him.......