“စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ ဂိတ္ဝမွာ ေသခ်ာရွာ ဆရာေစာင့္ေနမယ္” လို႔စာပို႔ထားတာမို႔ စာေမးပြဲေျဖၿပီး တဲ့ေနာက္ အျမန္ေျပးထြက္ၿပီး ဂိတ္ဝမွာ ရွာရေတာ့သည္။
ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုရပ္ေနၿပီး ဘယ္လိုမ်ားလာရွာမလဲေပါ့..
ပန္းစည္းေလးမ်ားကိုင္ထားမလား? အေအးဘူးေလးမ်ားကိုင္ထားမလား? ေပါင္မုန႔္ထည့္တဲ့ စကၠဴအိတ္ေလးမ်ားထိုင္ထားမလားဆိုၿပီး ေယာက္်ားေလးတိုင္းကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ေဘးလြယ္အိတ္ကိုအေရွ႕မွာပိုက္ထားရင္း ဆရာ့ကိုရွာေနေပမယ့္ မေတြ႕။
‘လြယ္လြယ္ကူကူရွာလို႔ရမယ့္ေနရာမွာ မရွိရင္ ဘယ္မွာပါလိမ့္’
ေက်ာင္းတံခါးဝကေနထြက္လာၿပီး အျပင္ကလမ္းမေပၚမွာ ဘယ္ညာၾကည့္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာက ပန္းစည္းေတြ အေအးဘူးေတြ ဘာမွကိုင္မလာခဲ့။ ကားတစ္စီးေဘးမွာသာရပ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။
ကားကိုေနာက္ျပန္မွီထားၿပီး ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကိုလက္ထည့္ထားပုံက ျမင္ေနၾကပုံစံနဲ႕ကြဲထြက္ေနေတာ့ ၾကည့္လို႔မဝ။ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေပမယ့္ ရိုးမသြားမယ့္ ပုံစံေလးမို႔ ဖုန္းထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပုံအျမန္ရိုက္လိုက္သည္။
‘ဆရာ့’
‘ဟာနာ’
အကယ္၍သူမသာ ဇာတ္ကားထဲက အဓိက ဇာတ္ေဆာင္မင္းသမီးသာဆိုရင္ သူ ေဂ်ာင္ဝူးဆီေျပးလာတဲ့ပုံကို slow motion နဲ႕ရိုက္ျပလိမ့္မည္ထင္သည္။ တကယ့္လက္ေတြ႕ဆိုေပမယ့္ သူမကမၾကာခင္မွာ ေဂ်ာင္ဝူးဘဝရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေဆာင္မင္းသမီးျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ ဒါေတြစိတ္မဝင္စားေတာ့ပါ။
‘ဆရာ့ကိုလိုက္ရွာေနတာ’
‘ကားကဒီမွာပဲရပ္လို႔ရေတာ့ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့တာေလ’
‘ဟုတ္…’ သူမက ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ၿပဳံးျပလိုက္ပါသည္။ ေဂ်ာင္ဝူးတစ္ေယာက္ဒီအၿပဳံးမွာ က်ရႈံးသြားဖို႔ကိုလည္းေမွ်ာ္လင့္သည္။
‘ကားေပၚတက္...ပန္းၿခံထဲမွာ မုန႔္သြားစားၾကတာေပါ့...ညေနလည္းေစာင္းေနၿပီဆိုေတာ့’
‘အိုေက’
ေဂ်ာင္ဝူးကတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ဟာနာက အလိုက္သင့္ကားထဲကိုဝင္လိုက္သည္။ ေဂ်ာင္ဝူးမ်ား ခါးပတ္ပတ္ေပးမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ခါးပတ္ကိုမပတ္ေသး။ ဖုန္းၾကည့္သလိုလို ပစၥည္းရွာသလိုလိုနဲ႕ အခ်ိန္ဆြဲေနလိုက္သည္။
ေဂ်ာင္ဝူးကလည္းကားထဲဝင္လာၿပီးစက္ႏွိုးလိုက္သည္။
‘ဒါဆို သြားေတာ့မယ္ေနာ္...ခါးပတ္ပတ္လိုက္ဦး’
‘ဪ ဟုတ္’
သူ႕ဘာသာသူပဲ ပတ္လိုက္ရပါသည္။
// /// ////
တစ္ခါတည္းပန္းၿခံကိုတန္းသြားရင္ ဘာမွလုပ္စရာမရွိမွာစိုးလို႔ အနားက မားကတ္ထဲအရင္ဝင္လိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ စိတ္နဲ႕သေဘာထားကို ေဈးအတူတူဝယ္ၾကည့္ရင္သိတယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ သူဟာနာရဲ႕စိတ္ထားေလးကိုစမ္းသပ္စစ္ေဆးၾကည့္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သူနဲ႕တကယ္လိုက္ဖက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးလားဆိုတာ ဒီေန႕တစ္ေန႕တည္းမွာတင္သိခ်င္မိသည္။ ဒါမွလည္း ေရွ႕ဆက္တိုးသင့္မတိုးသင့္စဥ္းစားမိမွာကိုး။
ကားရပ္ၿပီး ခါးပတ္ျဖဳတ္ကာဆင္းလိုက္ေပမယ့္ ဟာနာကဆင္းမလာေသးတာမို႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး ျပတင္းေပါက္မွန္ကို သြားေခါက္ၿပီးေမးၾကည့္လိုက္ရသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့။ ေနာက္မွစဥ္းစားမိတာက သူတံခါးဖြင့္ေပးတာမ်ားေစာင့္ေနတာလားဆိုၿပီး..
စဥ္းစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဟာနာကဆင္းလာၿပီးေနၿပီ။
*ပတ္ေဂ်ာင္ဝူး မင္းကြာ...ဒီလိုအလိုက္သိတတ္ပုံမ်ိဳးနဲ႕ရည္းစားရေတာ့မွာပဲ*
‘ဟာနာ ဘာစားခ်င္လဲ..စားခ်င္တဲ့ဆိုင္သြားလိုက္’
‘ဟုတ္’
အဲ့မွာျပႆနာကစတက္ေတာ့သည္။ ေဂ်ာင္ဝူးကလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခတစ္ခါလွမ္းရင္ ၂ ေပေလာက္ကအသာေလး။ ဟာနာကေတာ့ ခပ္စိတ္စိတ္ပဲလွမ္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္သည္။
ေယာက္်ားေလးေတြက နဂိုကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္ျမန္တာမို႔ ေကာင္မေလးေတြနဲ႕အတူလမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ သူတို႔ဘက္ကိုစဥ္းစားေပးဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္သည္။
နဂို ၂ ေပေျခလွမ္းကို ထက္ဝက္ေလွ်ာ့ခ်လိဳက္ၿပီး ၁ ေပမျပည့္တျပည့္ေျခလွမ္းနဲ႕ ဟာနာေဘးကေန အတူေလွ်ာက္ေပးလိုက္သည္။
“နဂိုကတည္းက ဟာနာလမ္းေလွ်ာက္တာဒီလိုပဲလား..ေဆးခန္းမွာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္သလိုပဲ...ဒီေန႕မွ ေႏွးေနတာမ်ားလား…” လို႔စိတ္ထဲကေနေတြးေနမိေသးသည္။
‘ဆရာ...ဟိုဆိုင္ေလးထဲခဏဝင္ဦးမယ္’
‘အင္း ဝင္ေလ’
အကၤ်ီဆိုင္ထဲဝင္ေတာ့ ဟာနာက မိန္းကေလးဝတ္ေတြၾကည့္ေနတုန္း ေဂ်ာင္ဝူးက ေယာက္်ားေလးအကၤ်ီဘက္သြားၾကည့္လိုက္သည္။
အျဖဴေရာင္ စပို႔ရွပ္ ကို အနားသပ္က အျပာေရာင္လိုင္းေလးေတြနဲ႕။
ေကာ္လံလည္းပါေတာ့ တန္းကေနထုတ္ၿပီး အျပင္ထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
‘အင္း လွသားပဲ ဆိုဒ္ကလည္းကြက္တိ….ေဈးက…’
ကတ္ျပားကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝမ္ ၇ ေသာင္း ၃ ေထာင္ လို႔ေရးထားသည္။
‘ေဈးကနည္းတာလား မ်ားတာလား… ၇ေသာင္းဆိုေတာ့ နည္းမ်ားေနလား’
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအကၤ်ီကိုေတာ့ တကယ္ႀကိဳက္ေနတာမို႔ ယူခဲ့ခ်င္သည္။
‘အစ္မ...ဒါေလး ေပးပါ’
‘ဟုတ္ကဲ့ ဆိုဒ္နဲ႕အေရာင္ၾကည့္ဦးမလား’
‘မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး ဒါေလးပဲႀကိဳက္လို႔ပါ’
‘ဟုတ္ကဲ့’
ေဂ်ာင္ဝူးကတစ္ထည္ေ႐ြးလိုက္ၿပီးေပမယ့္ ဟာနာကေတာ့ အေ႐ြးမရပ္ေသး။
ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ဟာနာအနားကို ကပ္ၿပီးေမးလိုက္သည္။
‘ေ႐ြးလို႔ရၿပီလား’
‘ဟင့္အင္း...ႀကိဳက္တာမေတြ႕ဘူး...မယူေတာ့ဘူး ဆရာ’
‘အိုေက … ဒါဆိုလည္းထြက္ၾကမယ္ေလ’
ေဂ်ာင္ဝူးလက္ထဲက အိတ္ကိုျမင္သြားေတာ့ ဟာနာကတစ္ခုခုေမးမလိုနဲ႕မေမးေတာာ့။
မသိမသာႀကိတ္ၿပဳံးၿပီး ေဂ်ာင္ဝူးေဘးကေနဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။
‘အခုမွညေနေစာင္းပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့ မုန႔္ပဲစားလိုက္မယ္ေနာ္ ဆရာ’
‘အင္း ရတယ္ ႀကိဳက္တာစား’
Waffle ဆိုင္ကိုဝင္လိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ခုမွာလိုက္သည္။ ေအးေအးလူလူဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာပဲထိုင္စားျဖစ္ၾကသည္။
ေဂ်ာင္ဝူးက သရက္သီးနဲ႕….ဟာနာက ဘလူးဘယ္ရီနဲ႕….
‘စာေမးပြဲေျဖနိုင္ရဲ႕လားေတာင္ ေသခ်ာမေမးရေသးဘူး...ဘယ္လိုလဲ’
‘အင္း….ေျဖနိုင္ပါတယ္ ဆရာ့ရဲ႕ဟာနာပဲကို’
ေဂ်ာင္ဝူးၾကားေအာင္တမင္တကာေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေဂ်ာင္ဝူးကၾကားလိုက္လား မၾကားလိုက္လားေတာ့ သူမ မသိ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕ေတြ႕ဖို႔ေခၚတာက ေဂ်ာင္ဝူးကိုယ္တိုင္ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားေျပာမလို႔လားဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ားေျပာမွာပါလိမ့္။
‘ဒါဆို ေနာက္ေန႕ေတြ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ ေဆးခန္းမွာ ျပန္ဆင္းေတာ့မွာေပါ့’
‘ေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုေတာ့...တစ္ေန႕လုံးေတာင္လုပ္လို႔ရၿပီ။ ဆရာ လခေတာ့ တိုးေပးရမယ္ေနာ္’
‘ဟားဟား တစ္ေန႕လုံးေတာ့မလိုပါဘူး...ေန႕တစ္ဝက္ေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အကူအညီျဖစ္ေနပါၿပီ’
တကယ္တမ္းက် ေဂ်ာင္ဝူး ဟာနာ့ကိုထင္သေလာက္ ေျပာစရာမရွိ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး မုန႔္အတူတူစားေနရေပမယ့္လည္း ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သုတ္ေပးလိုစိတ္မျဖစ္။
စိတ္ထဲမွာ ဟာနာက တမင္ကို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြေပေအာင္စားေနသည္လို႔ေတာင္ထင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဟာနာကဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးမဟုတ္တာ ေဂ်ာင္ဝူးသိသည္။
‘ဟာနာ ႏႈတ္ခမ္းကိုသုတ္လိုက္ဦး’
သုတ္ေတာ့မေပးလိုက္ေပမယ့္ တစ္ရႉးကိုေတာ့ ယူေပးလိုက္သည္။
‘ဒီလိုဆိုေတာ့ မသိရင္ Blind date လာေတြ႕ရသလိုပဲေနာ္’ ဟာနာကေျပာေတာ့ ေဂ်ာင္ဝူးကလည္း ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနတဲ့ေလထုက နည္းနည္းေတာ့ ေျပသြားသလို။
‘ဒါဆိုလည္း blind date ပဲထားၾကတာေပါ့’
‘တကယ္ေျပာတာလား ဆရာ’
‘အင္း...blind date ဆို သူတို႔ဘာေတြေျပာတတ္ၾကလဲ’
ဟာနာက ေမးေထာက္ၿပီး စဥ္းစားဟန္ျပဳရင္း..
‘တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိေအာင္ေမးၾကတာေပါ့’
‘အိုေက ဒါဆို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေမးၾကမယ္ေလ’
‘အင္း ဆရာအရင္စေမး’
‘အႀကိဳက္ဆုံးအစားအစာ’
‘ထမင္းလိပ္..ဆရာကေရာ’
‘ၾကက္ေၾကာ္…’ ေျဖၿပီးကာမွ ထပ္ေတြးလိုက္မိသည္က ဟ႐ုတိုသာဆို ‘စုကိရကိ’ လို႔မ်ားေျဖမလားဆိုတာပါပဲ။
‘ဒါဆို ဟာနာေမးမယ္ေနာ္...ဒီတစ္ခါ ၿပိဳင္တူေျဖရမယ္ေနာ္’
‘အင္း’
‘ေၾကာင္လား ေခြးလား’
ဟာနာ - ေခြး
ေဂ်ာင္ဝူး - ေၾကာင္
‘ပထမဆုံးေမးခြန္းဆိုအဲ့လိုပဲ ဆရာေမးမယ္ေနာ္’
‘ဟုတ္’
‘ေတာင္လား ကမ္းေျခလား’
ဟာနာ - ကမ္းေျခ
ေဂ်ာင္ဝူး - ကမ္းေျခ
အေျဖတူသြားေတာ့တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီးရယ္လိုက္မိၾကသည္။
‘ေျပာသားပဲ ပထမဆုံးေမးခြန္းမို႔လို႔ပါဆို’
‘ဒါဆို ဟာနာေမးမယ္ေနာ္’
‘အင္း’
‘သူဖြင့္ေျပာတာေစာင့္မွာလား...ကိုယ္ကအရင္ဖြင့္ေျပာမွာလား’
ဟာနာ - ေစာင့္မယ္
ေဂ်ာင္ဝူး - အရင္ဖြင့္ေျပာမယ္
ဟာနာလိုခ်င္တာလည္း ဒီအေျဖပဲမို႔ ဒီတစ္ေခါက္အေျဖမတူတာကို စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေတာ့။
ဆရာသာ ျမန္ျမန္ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါေတာ့ လို႔စိတ္ထဲကေန က်ယ္ေလာင္စာေတာင္းဆိုေနမိသည္။
ဆရာေႂကြေအာင္လည္း အခုအထိဆို အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားခဲ့ၿပီးၿပီ။
‘ဆရာ့ဘက္က အခ်က္မျပေသးတာ ငါ့ကိုမ်ားမႀကိဳက္လို႔လား…’ ဆိုၿပီး ကေယာင္ေျခာက္ခ်ားေတြေတာင္ေတြးမိသည္အထိ။
‘စားၿပီးရင္ ပန္းၿခံထဲသြားၾကမယ္ေလ..လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလေလးဘာေလးရႉရတာေပါ့’
‘ဟုတ္’
ပန္းၿခံထဲကိုအတူသြားရင္း လက္ကိုင္သင့္လား...မကိုင္သင့္ဘူးလား...သူနဲ႕တြဲသင့္လား မတြဲသင့္ဘူးလားဆိုၿပီး ေဂ်ာင္ဝူးအေတြးမ်ားရျပန္သည္။
တစ္ခါမွမခ်စ္ဖူးလို႔မ်ား ရင္ခုန္လို႔ခုန္ေနမွန္းကိုမသိတာလား?
သေဘာက်လိဳ႕တြဲတာနဲ႕ တြဲရင္းနဲ႕သေဘာက်သြားတာ ဘာကြာလို႔လဲ?
ပန္းၿခံထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ေယာက္ကလည္းလက္ကိုင္သင့္မကိုင္သင့္ေတြေဝေနသလို တစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္ခ်ိန္မ်ားသူ႕ကိုဖြင့္ေျပာမလဲဆိုၿပီး ရင္ခုန္ေနသည္။
ညေနေစာင္း ေနဝင္လို႔ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီဆိုေပမယ့္ ကေလးေတြကအခုထိေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတုန္း။ အားကစားလုပ္တဲ့သူေတြကလည္းလုပ္တုန္း။ ညဘက္ကို သက္သက္လာၿပီး အဖြဲ႕လိုက္စကားေျပာေနၾကတဲ့ အုပ္စုေတြကလည္း ရွိတုန္း။
လမ္းေလွ်ာက္စရာ ေလွ်ာက္လမ္းေဘးနားက ေရပိုက္ေသးေသးေလးေတြက ညေနဘက္ ေရေလာင္းဖို႔ ကြက္ၾကားစီ ေဖာက္ထြက္ေနသည္။
‘ဟာနာ ဒီဘက္တိုး’
ေဂ်ာင္ဝူးက ဟာနာ့လက္ေမာင္းကိုဆြဲလိုက္လိုက္ခ်င္းမွာပဲ သူမေဘးက ေရပိုက္ေခါင္းေသးေသးေလးကေန ေရေတြပန္းထြက္လာသည္။
သူ႕ဘက္ကိုဆြဲတိုးလိုက္မိတာေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဝူးရင္ခြင္ထဲကိုေရာက္ေနတဲ့ ဟာနာက ပါးေလးမ်ားနီရဲသြားသည္။
မ်က္လႊာခ်ထားၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနတဲ့ ဟာနာကို ေဂ်ာင္ဝူးကငုံ႕ၾကည့္ရင္း
‘ပတ္ေဂ်ာင္ဝူး...အခုအခ်ိန္ပဲ...ဒါအခ်ိန္ေကာင္းပဲ...ဒီအခ်ိန္ေျပာလိုက္ေတာ့’ လို႔စိတ္ထဲကေန ရာဇသံေပးေနသည္။
ဟာနာမၾကားေအာင္သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးခ်လိဳက္ၿပီး
"ဟာနာ...မင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္"
အေနအထားကိုျပင္လိုက္သည္။ ဟာနာ့ပုခုံး ၂ ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သူနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ထားလိုက္သည္။
"ဟာနာ...မင္းကိုငါ…"
"ေဂ်ာင္ဝူး!!!"
"ပတ္ေဂ်ာင္ဝူး!!!!!!"
အေရးေကာင္းမွ ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္တာ ဘယ္သူလဲလို႔ မ်က္ေထာင့္နီနဲ႕ၾကည့္လိုက္မိသူက ဟာနာ။
ေဂ်ာင္ဝူးကေတာ့ ဒီအသံကိုရင္းႏွီးေနၿပီးသားမို႔ အေနာက္ကိုသာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႕ဆီကို အရွိန္ျမန္ျမန္နဲ႕ေျပးလာတဲ့ ဟ႐ုတို။ လမ္းေပၚက ကေလးေတြ လူႀကီးေတြကိုမတိုက္မိေအာင္ ေရွာင္ရင္း သူ႕ဆီကိုေျပးလာတဲ့ ဟ႐ုတို။
ဆံပင္ေတြက ဝဲသြားလိုက္ ျပန္က်လိဳက္နဲ႕ ေခ်ာပါတယ္ဆိုတဲ့ ႐ူပါကို အေရာင္အဝါေတြ ထြန္းလင္းေပးေနျပန္သည္။
"ေဂ်ာင္…...ဝူး……"
ဟ႐ုတိုက သူ႕နားေရာက္ေတာ့ရပ္လိုက္ၿပီး ေဟာဟဲလိုက္ေန၍ နာမည္ကိုေတာင္ တစ္လုံးခ်င္းေခၚေနရသည္။
"႐ုတို...မင္း ဘယ္လို"
ဟ႐ုတိုက ေဂ်ာင္ဝူးရဲ႕လက္ကို လက္ေကာက္ဝတ္ကေနကိုင္လိုက္ၿပီး
"လိုက္ခဲ့" လို႔တစ္ခြန္းတည္းေျပာကာ ဆြဲေခၚသြားေတာ့သည္။
"ဟင္ ဆရာ ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
ဟာနာက အေနာက္ကေနေျပာေတာ့ ေဂ်ာင္ဝူးက ဟ႐ုတိုလက္ကိုျပန္ဆြဲၿပီး ခဏရပ္လိုက္သည္။
"႐ုတို ဘာလို႔လဲ...အေရးမႀကီးရင္ ေနာက္မွ.."
"ဟင့္အင္း ႀကီးတယ္ အရမ္းအရမ္းႀကီးတယ္"
"ဘာလို႔လဲ...ဟာနာ့ကိုပါေခၚခဲ့မယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း!! မရဘူး...ငါ့...ငါ့ေၾကာင္ေလး ….ေကာင္မေလးေလ...ဗိုက္ ဗိုက္"
"ဘာ...သူကဗိုက္ႀကီးေနတာလား...ကေလးေမြးေတာ့မွာလား"
"အင္...အင္းးး ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ ဟုတ္တယ္ အဲ့ေတာ့ ျမန္ျမန္လာ"
"ဟာနာ့ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့လို႔မျဖစ္ဘူးေလ...သူ႕ပါေခၚ"
"ရတယ္ ဆရာ...ဟာနာ ဒီကေနျပန္လိုက္လို႔ရတယ္ စိတ္မပူပါနဲ႕ ျမန္ျမန္သြားေတာ့ေလ"
"အင္း ဒါဆို သတိထားျပန္ေနာ္"
ဟာနာကိုထားခဲ့ၿပီး ဟ႐ုတိုေခၚရာေနာက္ကို ေဂ်ာင္ဝူးလိုက္လာခဲ့သည္။
"႐ုတို...႐ုတို...လက္ကိုလႊတ္ဦးေလကြ"
ေဂ်ာင္ဝူးက အေနာက္ကေနလိုက္ရင္း ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟ႐ုတိုကခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္သည္။
ဟ႐ုတိုကအေရွ႕မွာ ေဂ်ာင္ဝူးကအေနာက္မွာ။ ဒါေပမယ့္ ေဂ်ာင္ဝူးဘက္ကိုလုံးဝလွည့္မၾကည့္။
'ငါ့မွာကားပါတယ္...ငါ့ကားနဲ႕သြားလိုက္မယ္ေလေနာ္ စက္ဘီးကိုပါကားေပၚတင္လိုက္"
"မလိုေတာ့ဘူး"
"ဟင္ ေကာင္မေလးကေရာ.."
"မင္းက...ငါေခၚေတာ့က်မလိုက္ဘဲနဲ႕….ဟာနာကလိုက္သြားဆိုေတာ့မွ လိုက္လာတယ္"
အခုမွ ဟ႐ုတိုက ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ငါကိုကမွားတာပါ...မလာခဲ့သင့္ဘူး...မင္းဒီလိုလုပ္မွာပဲဆိုတာ သိသိရက္နဲ႕ကိုလာမိတဲ့ ငါကိုကအ႐ူးပါ"
"႐ုတို မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ...ဘာျဖစ္လို႔လဲဟမ္...ငါ့ကိုေျပာေလ"
"ေျပာမွသိမယ့္ မင္းကိုေတာ့ ေျပာသာျပလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါပဲအ႐ူးအျဖစ္မခံနိုင္ဘူး။ ဟာနာ့ဆီျပန္သြားလိုက္ေတာ့ ငါမင္းကိုမလိုေတာ့ဘူး"
သူတစ္ေယာက္တည္းေျပာၿပီး ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ဟ႐ုတိုရဲ႕ေရွ႕ကို ေဂ်ာင္ဝူးက အျမန္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး လမ္းပိတ္လိုက္သည္။
"႐ုတို..မင္းဒီကိုဘာလို႔လာတာလဲ"
"ဖယ္"
"ငါေမးေနတာေျဖေလ...ဘာလို႔လာတာလဲ"
"....."
"မေျဖမခ်င္း ထြက္သြားဖို႔မႀကံနဲ႕" ေဘးကေနေက်ာ္ျဖတ္သြားဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ဟ႐ုတိုကိုလက္လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
"ငါအခုေနေျပာလိုက္ရင္ မင္းခံစားရမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကို ခံနိုင္ရည္ရွိပါ့မလား"
"ဘာမဆိုပဲ"
"အင္းေပါ့ေလ မင္းကမွမခ်စ္တာဘဲ...၁ ပတ္ေလာက္ပဲေရွာ့ခ္ရၿပီး ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲကို"
ဟ႐ုတိုက ျပန္ေျဖရင္းနဲ႕ ရယ္လိုက္သည္။
"ဘာကို ငါကမခ်စ္တာလဲ"
"မင္းေလ...မင္းမွ ငါ့ကိုမခ်စ္တာ"
"ဟမ္"
"ေတြ႕လား ဟားဟား လန႔္သြားတာပဲေလ"
"ငါကမင္းကိုမခ်စ္ရေအာင္ မင္းကေရာ ငါ့ကိုခ်စ္ေနလို႔လား"
"အင္း" ဟ႐ုတိုက ရယ္မေနေတာ့ အတည္ၿငိမ္ဆုံးအသံနဲ႕ မ်က္ႏွာထားကိုတည္ကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ခ်စ္တယ္"
ဘာမွျပန္မေျပာတဲ့ ေဂ်ာင္ဝူးကို လက္လႊတ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္းေျပာလိုက္ရတာပဲ။
မင္းရဲ႕အခ်စ္က နိဒါန္းမေရးခင္ကတည္းက အဆုံးသတ္သြားၿပီပဲ ဟ႐ုတို။
--------- A Vet's Pet ------------
တူဘီကိုတိမ္ၫြန႔္
အားလုံးေဘးကင္းပါေစ 💕