Durumu: Devam Ediyor
Bölüm Sayısı: 32
Ruhsuz sesle, "Hayatımın rotasını çoktan kaybettim," diye mırıldanıp bakışlarımı ona dokundurdum.
Yeni çıkan sakallarını sivazladıktan sonra ellerini pantolonunun cebine tıktı ve penceredendışarıya bakmaya devam etti. "Şanslısın, Gün." Sesinde alaylı bir tini aradım ama bulamadım. Oldukça ciddiydi. "Ben vicdan pusulamın camını kendi ellerimle kırdım. İyi adamdım ama rotamı seslendiren ruhumu çok derin bir çukura gömdüm."
Onu inkar ettim. "Çabaladın."
Bana döndüğünde gözlerinin renginin tüm ruhumu yuttuğunu hissettim. Hem boğuldum hem de uçtum... "Ben senin sönmene göz yumdum. Ben Gün'ü öldürdüm. Senden ışığını çalan birini affediyor musun?"
Başımı iki yana salladım. "Ben kimseyi affetmiyorum."
"Affetme," dedi biçak kadar keskin sesle. "Asla kimseyi affetme. Affetmek öyle bir bataklık ki kimse içirnden çıkamaz. Birini affedersin, sonra onu affettiğin için ikinciyi de bağışlarsın. Ve bu devam ettikçe zayıf düşen sen olursun. En sonunda ne olur, biliyor musun? Kimse senin gibi vicdanlı davranmaz. ilk vazgeçtikleri, ilk boşluğa yuvarladikları sen olursun." Dudaklarını ıslatarak acıyla güldü. "Affettiğinle kalırsın. O yüzden bağışlama hiç kimseyi."