Eluding Fate 7
Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Paano ako napunta sa ganitong sitwasyon. Sa pagkakaalam ko parehong kaliwa ang paa ko. Hindi ako marunong sumayaw. I've never tried.
Nakapatong ang kaliwang kamay ko sa balikat ni Caspian at ang kabila naman ay nakahawak sa kamay niya. Sabi nila kailangan nakatingin ka lang sa mata ng kasayaw mo. Pero sa sitwasyon ko ngayon hindi ko magawang mapatingin sa mata ni Caspian.
Mukhang galit na sakin eh. Kanina ko kasi natatapakan paa niya. At kanina ko pa naririnig ang mahihina niyang daing. Hindi ko naman ginustong sumayaw. Basta na lang niya akong inayang sumayaw.
Gusto kong tumanggi kaso may matang nakatingin samin. Even the Empress encourage us to dance. Anong karapatan kong umangal. Nasa tabi pa namin ang Emperor.
Nakahinga ako ng maluwang nang matapos ang sayawan. Hindi ko alam paano ko nasurvive yun. Mabuti na lang at nakatingin ang mga bisita sa Emperor at hindi samin.
Pagkatapos ng tugtog ay parehas kaming nagbow sa isa't isa ni Caspian. Inalalayan niya akong pabalik sa table namin.
"I thought you knew how to dance," bulong niya sakin habang naglalakad kami patungo sa assign table.
"You never ask. It's not my fault that you're dumb. I sent signal to you to not dance me but you still didn't noticed it," irita kong bulong sa kanya, wearing a fake smile.
Nakatingin kasi sa direksyon namin si ina at ang Empress habang nakangiti. Mukhang pinag-uusapan nila kami.
"You really have the guts to insult me. Have you forget that I am the Crown Prince of this Empire..."
" And so?"
"What?" Hindi makapaniwala niyang sabi.
" I know that your a Crown Prince. And as Crown Prince it is your job to know how to read your people expressions. Paano ka magiging mahusay na Emperor kong ang simpleng pagpapahiwatig ko lang ay di mo mabasa," ani ko.
"How could reading an expression validate my position as a Crown Prince?" mababakas ang inis sa boses niya.
Kahit na inis na inis siya ay inalalayan niya ako paupo. I just smile at him.
Tumabi siya sakin. Mukhang nag-aabang ng sagot mula sakin.
" Bilang susunod sa trono dapat alam mo ang mga hinaing ng mga nasasakupan mo. Katulad ng kanina, hindi mo man lang napansin ang nais kong ipahiwatig. Your people would not tell your what really happening outside the palace. Minsan kailangan mo mag-obserba at matoto kang basahin ang kanilang mga emosyon. Having sympathy or empathy to your people is necessary to govern your country...," Napatigil ako sa pagsasalita ng mapansin ko na nakikinig rin pala ang katabi kong bata na kaedaran ko.
Ang mas nakakailang ay ang tingin ni Caspian na parang batang pinangangaralan ko.
Umiwas ako ng tingin ng mapansin ko na naghihintay siya ng susunod na sasabihin ko.
"Because without them or without their participation this country won't progress," huling ani ko.
"How could you say so?" dagdag pa niyang tanong.
Napapikit ako ng mapansin ang kakaibang pagtingin samin ng mga kasalo namin sa mesa. They are silently cheering for us.
Bakit pa kasi nagatatanong ang Prinsipe nato! I thought he want to break this unofficial engagement but he is acting the wrong way. He is fueling the fire that would ignite our bonds in front of elders.
Palihim ko siyang inirapan.
I slice the cake in front of me and eat it. Ayoko siyang pansinin.
"How could you say that without people participant this country wouldn't work? I mean the Emperor words is absolute... Which means with or without their consent they should followed the order," wika ni Caspian.
Napahawak ako ng mahigpit sa hawak kong kutsilyo na panghiwa sa cake. Huminga ako ng malalim baka kasi maitarak ko ang kutsilyo sa kanya.
Masasabi kong mabait akong tao. I've never tried to harm anyone or thinking of hurting them. Ngayon lang talaga. Kahit mahaba pasensya ay mukhang mauubusan na ako ngayon.
"If your going to be a dictator Emperor someday no one would followed you. And if you want to really control the people without their consent... I am telling you. Your are just killing your people slowly and soon your Empire would fall," madiin kong sabi sa kanya.
Kinuha ko ang white napkin sa mesa at pinunasan labi at kamay ko. Tumayo ako mula sa pagkakaupo.
"If you excuse me your highness..." ani ko agad ng mapansin ko na magsasalita na naman siya.
"I would go out for a while."
Hindi ko na hinintay na makasagot si Caspian. Madali akong naglakad palayo sa kanila at tinalunton ang pinagdalahan sakin kanina ni Caspian.
Hindi ko maiwasan na mapahanga sa hardin nila. It seem so majestic and like a fairy tale. Napakalaki. Ngayon ko lang na-appreciate ang ganda ng hardin ng palasyo. Di ko kasi nabigyan tuon kanina. Nauna inis ko kay Caspian. He's acting like a jerk than a Prince.
Masarap pagmasdan ang kalangitan rito lalo na't gabi. Punong puno ng bituin ang kalangitan.
Umupo ako sa damuhan ng mapansin na walang maaaring upuan tulad ng bench. Tinukod ko ang mgkabila kong kamay sa damuhan habang nakatingala sa kalangitan kung saan may nagkikislapang mga bituin.
Pinikit ko ang mata ko at dinama ang mahalamuyak at malamig na simoy ng hangin. Napakasarap sa pakiramdam.
Masarap matulog. Kungdi lang talaga kailangan na pumunta sa party na ito ay di ako dadalo. Mas gusto ko pang makipaglaro kina Train at sa mga batang kaibigan niya o di kaya ay matulog sa kwarto.
Pakiramdam ko ay pagod na pagod ang katawan ko. Hindi biro ang pagsayaw. Mukhang mamaga paa ko dahil sa sayaw namin kanina. Minsan rin kasi ay natatapakan ni Caspian ang paa ko ng di sinasadya at minsan ay sadya.
"Bakit ka nakahiga sa damuhan? Hindi gawain ng isang Prinsesa ang ganyan paghiga sa damuhan," narinig ko ang pamilyar na boses ni kinadilat ng mata ko.
Tiningala ko siya.
"Oh nandito ka pala Mahal na Prinsipe. Bakit di ka pumasok baka mahawaan ka ng pagiging walang asal ko bilang Prinsesa," sarkastiko kong sabi.
Inirapan ko siya at pinikit ulit ang mga mata.
"You really have the guts to be rude to a Crown Prince..."
"Can you stop the formality. I hate this so called royalty and hierarchy! Lumabas ako dahil nakakasakal na. Tapos ihahabol mo pa sakin!" di ko maiwasan na maisigaw saka dinilat ang nag-aalab kong mata.
Nangunot ang noo niya. He just stare at me for few seconds then sigh deeply. Umupo siya sa damuhan at tumingala sa kalangitan.
I arch my right eye brows," I thought setting in this grass is not a right thing for a royalty...,"
" You said to stop the formality. I am doing it," ani niya na kinatahimik ko.
Inirapan ko na lang siya at tiningala kalangitan.
"Alam mo napakasuplado mong Prinsipe," ingos ko.
"And your so rude for a Princess," balik niya sakin.
"I am not rude. I am just being honest. Nakakasakal kaya ang maging kagaya mo," sagot ko.
"Kagaya ko na?"
"Your are too stiff. Parang may kadinang nakatali sayo. O mas tamang sabihin para kang ibon na hindi makalipad sa nais puntahan. Your are being cage like a bird."
Napatingin ako sa napakalaki nilang kaharian. Pati sa buong paligid. Para siyang nakakulong sa malaking hawla na walang kawala.
"How could you say that? I am a Prince and I have the freedom to do all thing I want," sagot niya at sumulyap sakin.
"Really? Then why are stuck with me? Bakit hindi mo kayang makawala sa kadenang nagkokonekta sa atin. Isa kang Prinsipe ngunit hindi mo makontrol ang sarili mong kapalaran. Kinailangan mo na ako mismo ang pumutol sa nakatakda natin kasal na siyang kayang kaya mong gawin dahil isa kang Prinsipe...
"Pero sa nakikita para kang utusan ng mga nakakataas. You think that your are really doing what you really want. But the truth is you are putting that chain in your neck and soon you'll be choke by it,"
Just like how past Jade being control by her mother. At first she thought that she just doing what make her happy and what's good for her. Pero hindi niya alam may kadena na palang nakatali sa leeg niya na unting unting sasakal sa kanya at magtutulak sa kanyang kamatayan. Nakakalungkot ang ganun. Wala kang kalayaan sundin ang gusto.
Mararamdaman mo lang sa una na masaya ko pero sa huli ito magbabaon sayo lungkot hanggang umabot sa punto na gusto mo nang kumawala o mawala na lang ng lubusan.
"I thought your are just a rude and spoiled brats Princess. Nag-iisip ka rin pala. You think like an adult," komento niya bigla sa kalagitnaan ng katahimikan na namutawi kanina.
"Sadyang iniisip ko lang sarili kong kaligyahan. Atsaka wag kang mag-alala bukas na bukas ay mapuputol kong ano man ugnayan meron sa atin,"
"Bilang pagpapasalamat...," umupo siya mula sa pagkakahiga sa damuhan na kinaupo ko rin dahil lumapit siya sakin " I am giving you this..,"
"Hey what are you doing.." apila ko ng lumapit siya sakin na tuluyan na parang yayakapin ako.
"Necklace?" ani ko.
"Para saan toh?" tanong ko.
"Pinabibigay ni ina. This was supposed to be my gift to you as my mother order in your birthday. Ibibigay ko na sayo habang maaga pa," lumayo siya sakin ng maikabit niya ang kwentas.
Hinawakan ko ang maliit na hugis bitwin na gawa sa ginto na kung saan may naka-ukit na jade. Napakasimple pero maganda.
"Bakit mo ibibigay sakin? Dapat ibigay mo ito sa babaeng papakasalan mo balang araw," ani ko.
"Hindi naman mahalaga kuwentas na yan para sakin. Atsaka mula ito kay ina kaya dapat tanggapin mo."
"Oo na," sagot ko na lang.
Huhubarin ko na lang pagnakauwi na kami sa aming tahanan.
Napayakap ako sa sarili nang maramdaman na mas lalo pang lumamig ang simoy ng hangin. Tumayo ako mula sa pagkakaupo.
"So, this means...," hinawakan ko ang kwentas "this is a farewell gift for me, huh?"
Tumayo rin siya mula sa pagkakaupo. Tumango siya.
"You can say that," sagot niya.
" So you really want me to dissappear from your life,"
Parang suhol kasi ang dating nitong regalo niya.
"Yeah..," tiningala ko ang mata niyang nakatitig sakin. Walang mababakas na emosyon.
"I want you gone from my life."
Itutuloy...
Eluding Fate
by Alesonah
Plagiarism is a crime!
Thank you for reading!