a/n: helloooo! this update is long overdue, sorry kung natagalan sa pag-update wala naman akong ibang rason kung hindi busy sa school >_< hashtag univsucks!
and eto naa! last of DJ's special enjoy this chapter guyss :*
---
DANIEL'S STORY
I WAS staring at Kathryn's sleeping state, she look beautiful as ever at ngayon malaya ko na naman siyang natitigan ng ganito kalapit at hindi tinatanaw siya mula sa malayo.
Magkatabi kami ngayon sa kama, after I tell her my story parang gumaan ang dibdib ko she didn't asked me questions she just listen as I pour all I am to her, I even cry on her shoulder as she hugs me and cry with me. Nang matapos ako ay tahimik lang niya akong hinila patayo mula sa couch at nahiga kami sa kama ng magkatabi.
At kanina ng magising ako ang isa sa pinakamagandang gising ko sa buhay ko and that was when I open my eyes and she's wrapped in my arms, hindi niya ako iniwan at sinamahan niya ako buong gabi.
"Good morning..." I smile at her ng dahan-dahan siyang dumilat and her beautiful big round eyes look at me, how I would love to wake up with her and stare at her eyes for the rest of my life.
She buried her face on my chest and mumbled a "Good morning."
I chuckle nahihiya pa rin talaga siya kapag bagong gising na para namang may dapat siya ikahiya dahil maganda pa rin siya kahit bagong gising lang siya dahil maganda siya kahit anong angulo.
I hugged her tighter at gumanti naman siya ng kaparehong higpit.
"DJ..." she finally said after wards. "Bakit hindi mo sinabi sa akin?"
Nahinga ako ng malalim, now she's asking a question. "Inaamin ko kilala na kita when you met me dahil madalas ka maikwento ni Ace sa akin pero hindi ko alam na hindi mo alam."
"What do you mean?" lumayo siya sa akin ng bahagya.
"Akala ko alam mo yung nangyari sa kanya nalaman ko na lang na wala kang idea was when you first told me about your brother that's when I realized. Ilang beses ko rin ginusto at binalak sabihin sayo pero nauunahan ako ng takot ng magiging reaction mo."
"Takot saan?"
"Na baka tulad ko ay ako rin ang sisihin mo sa nangyari, natakot ako kasi hindi ko kaya na pati ikaw mag-isip nang ganun sa akin mas natakot ako na magalit ka sa akin pero ganun din pala ang kalalabasan kapag nalaman mo na." I smile bitterly.
She cupped my face, "Believe me hinding hindi ko inisip na ikaw ang may kasalanan. It was an accident oo masakit na nawala sa akin ang kapatid ko pero hindi mo kasalanan ang nangyari."
"I started thinking about that na siguro nga wala akong kasalanan na siguro nga hindi ko dapat sisihin ang sarili ko."
"Dahil yun ang totoo." Diretso ang tingin niya sa mga mata ko, she slowly run her fingers through my hair. "So that's how you got this scar." Tukoy niya sa tahi ko sa ulo na tine-trace ngayon ng daliri niya.
My hair stood up from the sensation of her touch. "Yes."
I look at her beautiful face, she has the most angelic face I have ever seen katulad ng picture niya na lagi kong tinitingnan dati just mere looking at her still makes me smile.
"I talk to Jared."
I look at her lips, God! How I want to kiss her pero focus Daniel! Kinakausap ka niya at hindi pa kayo tapos. "About what?"
"Well he kind of persuaded me para kausapin kita."
"And? Ano pinagusapan niyo at sinabi niya?" I'm still staring at her lips, how could I not? It's distracting especially how close we are right now and how much I missed her.
"Sinabi niya sa akin why you stopped painting and when you start living my brother's life with drinking alcohol, parties and... girls?"
Napabuntung hininga ako, "How fucked up right?" bumangon ako at naisuklay ang kamay sa buhok ko. "Those are my dark days Kath pero wala na yun, tinigil ko na at sinubukan kong ibalik ang dating ako when I met you."
"Naniniwala naman ako." She smile at me, bumangon na rin siya kaya pareho na kaming nakaupo sa gitna ng kama.
"Do you remember the very first time we met?" tanong ko sa kanya.
"Oo naman, sa parking lot ng school umuulan."
Umiling ako, "Oo umuulan pero hindi sa parking."
Napakunot noo siya.
"Sa parking mo ako unang nakilala pero hindi kita doon unang nakita."
"What? Where?"
Tumayo ako at kinuha mula sa walk in closet ko ang isang wooden box, "Do you remember when Julia got drunk and I was away for a day?"
Tumango siya, "Yes Julia was so sad that day and now that I thought of it, it was Kuya Ace's death anniversary right? Nasabi niya sa akin before it was her first love's death anniversary not realizing it was my brother's as well." Her eyes become glossy from her unshed tears.
Napabuntung hininga ako, hindi ko talaga kinakaya kapag si Kathryn na ang umiiyak at nalulungkot parang pinipiga ang puso ko. "Dinalaw ko siya nun, hindi kasi kita kayang harapin knowing hindi mo alam na kilala ko si Ace and how guilty I am of what happened."
"And Jared as well I remember." Pagpapatuloy niya, "He looks so sad that day na ayaw niyang lapitan si Julia kahit ng inaway siya ni Julia hindi siya nagsalita."
"There's a reason why Jared was like that, because he's hurting for Julia at iniisip niya na siya ang living proof of Ace's misfortune."
"Why?" napakunot noo siya.
Inabot ko sa kanya ang hawak na wooden box as an answer.
"What's this?"
"Open it."
Binuksan niya ang box at tumambad sa kanya ang laman nito, there was her picture na binigay sa akin ni Ace, a yellow umbrella at isang papel na nakatupi.
I took the folded paper and give it to her. "Read it."
Nagtataka man sa akin ay binasa niya iyon at unti-unting napalitan ang reaction niya. "Donor: Aaron Carl C. Emmanuel, Donee-" she look at me with a shock face, tumulo ang luha niya na agad rin niyang pinunasan.
Tumango ako at kinuha mula sa kanya ang papel para ibalik sa box. "They donated Ace's cornea and Jared was the recipient, hinanap ko siya at kaya rin kita nakilala."
Flashback
Westchester County, New York
PALABAS ako ng bahay namin ng salubungin ako ni Julia at may isampal na papel sa dibdib ko.
"What's this?"
"That was the recipient of Ace's cornea."
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya, "How did you get this?"
Nang malaman ko kasi na dinonate ang cornea ni Ace ay ilang beses kong inalam kung sino ang nakatanggap niyon pero ayaw nilang sabihin sa akin dahil daw confidential ang information ng mga patients/clients.
"I literally beg my classmate's mother who happened to be the surgeon ayaw nilang ibigay sa akin dahil bawal daw naawa na lang yata sa akin dahil araw-araw for a whole week akong nagpupunta sa kanila para kulitin so they gave me the name and address with a promise na walang lalabas na kahit ano."
"Jared Lee Gomez." I read outloud, "I need to see you." I said to myself.
Kinuha ko ang wallet ko mula sa bulsa ng pantalon para ilagay doon ang papel ng bumungad sa akin ang litrato ng kapatid ni Ace her eyes, her smile hindi ko namalayan na nakangiti na rin pala ako.
"And would you believe? Filipino rin siya."
Naipilig ko ang ulo at isinara na ang wallet ko pagkalagay ng tinuping papel.
"Where are you going?" tanong ni Julia ng maglakad ako sa may humintong sasakyan sa harap ng bahay namin.
"Hey John! Let's go?" sabi ng brother ng classmate ko na nasa likod ng manibela kasama ang kaklase ko mismo at ilan pa sa klase rin namin.
"Party."
"What?" hinarang niya ako at pinigilan sa braso, "What party? Akala ko ba titigil ka na kapag nalaman mo na kung sino yung recipient ni Ace? Lagi ka na lang umiinom, you're only fifteen!"
"Exactly, I'm fifteen I'm supposed to act like a teenager."
"This isn't you DJ because the DJ I know will stay in his room painting but you never even touched a paintbrush for months now and now you drink and party? This is Ace you're trying to live."
Napatiim bagang ako at inalis ang pagkakahawak niya sa akin, "You don't tell me kung sino at ano ako you don't have any idea what I feel."
"CHEERS!"
Pinagdikit namin ang mga hawak na bote ng alak, nakaupo kami sa couch ngayon sa bahay ng kaklase ko na nag-organize ng house party dahil umalis daw ang mga magulang niya. Marami akong kaedaran na at meron rin na mga mukhang nasa college na at malamang ay mga kaibigan ng kapatid nito.
The house was full pack, ang daming tao, bumabaha ng alak at nakakabingi ang mga party songs na nagpeplay. Nakakaramdam na rin ako ng hilo sa dami na ng nainom namin pero wala lang akong pakialam dahil nage-enjoy ako and we even play beer pong at kung ano pang laro na may kinalaman sa alak.
I was sitting in a corner totally wasted when someone sat beside me. "Hey handsome remember me?"
Dumilat ako and look at the girl older than me wearing almost nothing who was looking at me seductively.
"Who are you?" tinitigan ko siya, she looks familiar but I can't remember.
"I should be insulted you don't remember me but then that's the challenge. I can make you remember my name." she runs her finger down to my chest until she reached the button of my jeans.
I'm trying to remember kung saan ko siya unang nakita ng maalala ko na, siya yung babaeng kasama dati ni Ace.
"I remember you."
"You do?" she looks up and her blue eyes were glowing as she stares at me with a look full of lust and challenge.
I grab her hair and crash my lips to her I kissed her hard and she kissed back with same intensity.
"You're a newbie but I liked it and I'll gladly be the one to teach you." She winks at me as she grabs my hand and pull me to enter an empty room.
I STARE at the paper na may information ni Jared Lee Gomez and his picture, I can't believe I flew all the way to the Philippines dahil lang nalaman ko na bumalik na pala ang pamilya niya sa Pilipinas after the operation.
Hindi ako nagpapigil kila Mama ng sinabi ko na gusto kong umuwi ng pilipinas at first ayaw ni Mama dahil minor pa ako at hindi pa ako pwede mag-byahe by plane ng mag-isa but then Papa and Ninong somehow convinced her na payagan ako.
Pagkahatid sa akin sa bahay namin na matagal na rin namin hindi nauwian ay nagbihis lang ulit ako at naghanda na umalis.
"DJ saan ka pupunta? Magpahinga ka muna." Tanong ni Nanay Lita na naiwan na namamahala ng bahay namin.
"Ayos na po babalik din ako." Lumabas na ako ng bahay at sumakay ng taxi.
"Saan tayo Sir?" tanong ng taxi driver.
"Westley High School po."
Inilabas ko ang wallet ko and took the paper, and once more ay nakita ko ang picture niya. I stare at the girl's picture.
"Dito na tayo Sir." Imporma ng driver, nagbayad na ako at bumaba.
"Ngayon paano ko siya hahanapin?" tanong ko sa sarili habang nakatayo sa harap ng gate ng school na pinag-aaralan ni Jared.
"Jared!"
Napalingon ako sa dalawang lalaki na kaedad ko na papalapit rin sa lalaking chinito na palabas naman ng gate, umakbay yung dalawang lalaki dun sa chinito.
That's him! Naisip ko ng matitigan yung lalaking chinito kinuha ko yung picture niya na nakuha ko ng pinaalam ko kung sino ba siya. Lumapit ako dun sa tatlong lalaki, natigil naman sila sa paglakad ng makita kong nakatayo sa harap nila.
"Jared Lee?" I asked the boy.
Kumunot ang noo nito sa akin, "Sino ka?"
"Daniel John Ford." Inilahad ko ang kamay ko sa kanya na tinanggap naman niya para sa mabilis na handshake. "Ace Emmanuel, your cornea donor was my brother."
I TALKED to Jared and the two other boys which happened to be Marc and Albert and we hang out to a nearby coffee shop from their school , hindi ko alam kung dahil ba na kay Jared ang mga mata ni Ace kaya ang gaan ng loob ko sa kanya. Ngayon ko na lang ulit nagawang ngumiti at tumawa ng magaan ang dibdib ko.
"Thank you sa oras." Sabi ko kay Jared ng paalis na kami.
"Sorry for your lost and somehow nagi-guilty ako na kailangan pang may mawala para lang makakita ulit ako." Napahawak si Jared sa mga mata niya.
Hindi na ako sumagot dahil tama siya kailangan pang mamatay ni Ace ng dahil sa akin para lang makakita siya pero kahit papaano ay masaya ako na sa mabuting tao napunta ang mga mata ni Ace.
"Saan ka pala? Ihahatid ka na namin." Alok ni Jared ng makalabas kami ng coffee shop.
"Hindi na mag-taxi na lang ako."
"Sigurado ka? Bago ka pa lang dito."
Umiling ako, "Kaya ko na, salamat."
Naglakad na ako palayo ng makaramdam ako ng pagpatak ng ulan, napatingala ako sa langit na namumuo ang ulap.
Napabuntung hininga ako habang unti-unting lumakas ang ulan at nababasa na rin ako pero wala akong pakialam I stayed in my place sa gilid ng kalsada not even caring on the cold wind biting my skin.
Nagulat pa ako ng biglang wala na akong maramdaman na patak ng ulan napatingin ako sa tumabi sa akin na babae with her yellow umbrella na parehong nakasaklob sa aming dalawa.
Wala siyang sinabi tahimik lang siya na nakatayo sa tabi ko ni hindi niya ako nilingon she's looking straight while I was just staring at her face and she looks familiar parang nakita ko na siya pero imposible naman dahil wala pa akong isang araw na nakakabalik ng pilipinas.
Hindi ko inalis ang tingin sa kanya kahit ng kunin niya ang phone niya at may kinausap. Hindi ko na rin alintana ang lamig ng ulan na tumatama sa amin kapag humahangin.
"May binili lang po ako, dito niyo na po ako sunduin." Even her voice is as angelic as her face with her long black hair na tumatabing sa mukha niya kapag hinahangin, her small frame, chubby cheeks and pointy nose but there's something in her that screams familiarity like I've known her before.
May humintong sasakyan sa tapat namin nilingon ako ng babae at doon ko rin natitigan ang mga mata niya, her big round eyes na laging nagpapangiti sa akin kapag natititigan ko sa litrato na nakatago sa wallet ko.
Inabot niya sa akin ang payong na hawak niya tulalang nakatingin lang ako sa kanya ng hindi ako gumalaw ay kinuha niya ang kamay ko at siya na mismo naglagay doon ng payong and with just her mere touch sent voltage and sparks through me.
"Umuulan."
That's all she said bago tumakbo sa gitna ng ulan papasok ng kotse na nakahinto sa harap namin ni hindi ako nakapagsalita at wala na rin ako nagawa kung hindi sundan ng tingin ang papalayong sasakyan.
But one thing I noticed she's wearing a high school uniform na kapareho ng suot ng mga babae na nakita ko sa school ni Jared.
NAGSINDI ako ng kandila at naupo sa damuhan.
"Sorry kung ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na dalawin ka hindi ko kasi alam kung paano kita haharapin." Sabi ko habang inaalis ang mga natuyong dahon sa puntod ni Ace. "Crazy right? It took me long para madalaw ka."
Napabuntung hininga ako, "Ayos din no? Natupad na yung wish mo na makauwi ng Pilipinas."
"Nakita ko siya kahapon, si Channy-sorry bawal ko nga pala siya tawagin nun. Nakita ko si Kathryn at nakita ko ulit siya kanina ng bumalik ako sa school nila. Huwag ka magalala kahit wala ka na dito ako naman ang magaalaga sa kanya, babantayan ko siya kahit sa malayo."
That night ay bumili ako ng mga gamit pang-pinta, I paint the moment na hindi mawala sa isip ko, I paint a girl and a boy in the rain with a yellow umbrella. Hindi ako natulog hanggang hindi ko ito natapos and that was the first time I ever paint mula ng aksidente and the very last time na magpipinta pa ulit ako.
Kinabukasan ng matapos ko ang pagpipinta ay umaga na at maliwanag sa labas and I feel the familiar feelings that I had every time na makakatapos ako ng painting, proud and joy but I brush it off dahil anong karapatan ko na makaramdam?
I numb myself and I should just focus on my mission and promise to Ace and that is to look after her and that's when I decided na para mas mabantayan ko siya katulad ng pangako ko kay Ace ay tinawagan ko si Mama.
"What do you mean you want to study there?" my mother said over the phone.
"I want here Ma tapos ko naman na yung mga units ko dyan so pwede ako mag-enroll dito to finish my high school instead."
"But you're only sixteen you're still my baby."
"Ma I need this kailangan ko to yung malayo dyan para makatulong na makalimutan ko yung mga nangyari."
She sigh, "You really want this?"
"Yes Ma, please?"
"Okay I'll call my cousin he had a school there para maipasok ka kahit nag-umpisa na ang school year dyan."
"What school?"
"Westley University and you'll go to their high school."
I grin, what a coincidence. Same school? Mapapadali ang trabaho ko, "Cool, thanks Ma."
"I'm gonna miss you DJ."
"Me too Ma, and I'm sorry but I really need to do this."
SINCE then simula ng mag-umpisa ako mag-aral dito ay lagi ko na siyang binabantayan from afar, naging kaibigan ko rin sina Jared, Marc and Albert lagi rin nila akong tinutukso na kung gusto ko talaga siya bakit hindi ko lapitan pero hindi ko makaya na lapitan siya.
Jared became my best friend siguro dahil naintindihan niya ang pakiramdam ng mawalan because once in his life ay nawalan siya ng paningin sa isang aksidente na kumitil ng buhay ng ama niya at ngayon dahil din sa pagkawala ni Ace kaya bumalik ang paningin niya kaya dinadamayan nila ako. They accompany me to drink, party and anything na pwede kong gawin para makalimutan ko yung sakit sa pamamagitan ng paggawa ng kung anong nakasanayan ni Ace.
We graduated high school at nag-college with the same school kaya na pabor sa akin dahil hindi ako mahihirapan sa pagbantay sa kanya at first akala ko ginagawa ko lang ito dahil sa pangako ko kay Ace na bantayan siya but as years goes by naramdaman ko na hindi ko na lang ito ginagawa dahil kay Ace ginagawa ko na ito dahil gusto ko.
Hanggang sa mapansin ko na unti-unti ko na rin tinalikuran ang mga bagay na nakasanayan ko katulad ng pag-inom at babae dahil mas binigyang pansin ko na lang ang pagbabantay sa kanya na makita ko lang siya mula sa malayo ay kontento na ako and that even from afar as I watched over her slowly and surely I'm starting to fall for her.
Until that one faithful night when finally our path cross and everything has changed since then.
Present day...
"SO THIS is us?" tanong ni Kathryn habang nakatayo sa tapat ng painting ko.
Tumayo ako sa likod niya, "Yes. The last one I painted."
Humarap siya sa akin, she's holding the wooden box kung nasaan yung picture niya and the umbrella she gave me that day. "I think I remember doing that pero hindi ko alam na ikaw yun. Siguro nakakaawa ka that day na nagpapaulan ka." She giggled.
Napangiti ako, "Well I'm glad na nagmukha akong basang sisiw sa pagpapaulan that day."
"I'm glad I gave you my umbrella too." She said smiling.
I smile at her laugh, I missed this I missed hearing her laugh and the glow in her eyes although there are still sadness in it and now my mission isn't just to look after her and make sure she's safe like what I promised to Ace but to make her happy again to see her laugh and smile like she used to before and not to make her cry ever again not just for Ace but for myself because her happiness is my happiness.
---tbc