Chapter 8
(Coffee)
I woke up early in the morning through the knock on the door. When I opened it, I was surprised to see Rob. He's standing in front of me, smiling.
"Rob!" I exclaimed in excitement. "It's been years! How are you? When did you arrive?"
He chuckled. "Just by the consecutive questions you asked me, I knew you missed me, Miss Ariadne."
Inirapan ko ang kahanginan niya. He didn't change that much. He just let his hair grow longer than before. But all his soft and foreign features are still the same.
He kept chuckling. "As you can see, miss, I'm doing fine. I just came back from Russia last night. And now, I am this mansion's butler again..." natutuwang balita niya. "By the way, Chef Rossi has already arrived too. She wants to apologize for being so late."
Natawa ako sa huling sinabi niya. "Yeah. I was waiting for her since we first lived here, and she only arrived now..."
Napaisip naman ako sa mga naunang sinabi niya. He's here as a butler? If I had no idea about who he really is, I would probably think that it's normal for him to be a butler. But no. He's not really a butler, and this is making me worry because I know that he might be here to protect us while he disguises as a butler.
"Are you okay, miss?"
Napatingin ako sa kanya. "Uh, yes... Have you had breakfast already?" Pag-iiba ko ng usapan.
Pumasok muli ako sa loob ng kwarto at dumiretso sa banyo upang maghilamos at mag-ayos ng sarili. Narinig ko naman ang boses niya sa may pintuan ng kwarto.
"Yes, I already ate, miss. I came here to wake you up so that you can already have your breakfast and then you'll go to work."
Nang matapos akong mag-ayos, lumabas muli ako sa banyo.
"Where's Clade? Did he already leave for work?" Tanong ko.
Tumango siya. "Your driver is already waiting for you outside. I'll be staying here to watch Clay and Carie."
"Oh, right! It's saturday today! Those two will be staying home then."
"Yes, miss. You should be ready. I'll be downstairs if you need me." Paalam niya.
"Alright. Thank you, Rob. And welcome back."
He chuckled again. "Thank you, miss."
Inabala ko ang sarili ko sa paghahanda para sa trabaho. I tried so hard to refrain from thinking negatively because of Rob's sudden appearance in our mansion. I must remember that I already promised Clade to trust him completely and not pressure him anymore. I must keep that promise.
Pagkababa ko sa dining area, nakita kong nag-aabang si Chef Rossi sa isang tabi. Napakalaki ng ngiti niya nang makita ako. Agad niya akong sinugod ng yakap. We both missed each other.
"How are you, anak?" Tanong niya habang hinahagod ang likod ko.
Bahagya akong natawa dahil tanda niya pa rin ang tawag niya sa akin noon.
"I'm okay, Nay Rossi." Naghiwalakay kami sa yakap ngunit malapit pa rin kami sa isa't isa. I stared at her face and spotted some wrinkles, as well as white hairs on her head too. "How about you? How are you and your vacation, nay?"
Masaya siyang ngumiti. Iginiya niya ako paupo sa hapag habang nagkukwento.
"It's very relaxing. I've been in vacation in those years you and your husband lived in Italy alone. I really wanted to be your chef again in your home there, but you don't want me to." Tila nagtatampong aniya.
Tumawa ako. "Of course. You deserve that long rest, nay. Besides, Clade and I managed to live alone for six years. I'm just glad that we are back here with the people close to us."
"Me too," hinaplos niya muli ang aking buhok habang nakaupo siya sa aking tabi. "I apologize for coming late. My grandchildren wouldn't let me go."
"You have grandchildren? I thought you didn't have a family?" Nagtataka kong tanong habang nagsisimulang kumain.
"Ah, they are my sister's grandchildren. I'm just very fond of them, you know. I long for children. Speaking of, your kids are so adorable. I think I will enjoy my stay here more because of them."
"Yeah. They are." Nakangiti kong sambit. "Where are they, by the way?" Luminga ako sa paligid at nakinig upang malaman kung nasaan ang dalawang makukulit.
"Oh, they already dragged Rob outside the house. They got him hostaged." Tawa niya na ikinatawa ko rin. "I bet Rob will be so exhausted tonight."
"Oh, tell me about it, nay! Those two are so full of energy. Even Clade and I can't keep up with their energy sometimes."
Saglit siyang natahimik habang nakangiti lamang sa akin. Unti unti ay hinawakan niya ang aking kamay na nasa mesa, dahilan para matigil ako sa pagkain upang tingnan siya.
"I'm glad that you and the master are already living the life you both deserve. Those kids are your gift and blessing. You and Clade had been through so much pain before, and this," mwestra niya sa paligid. "this is your reward. I'm genuinely happy for your family and because of that, I vow to serve this family forever."
Tipid akong ngumiti sa kanya habang pinipigilang manubig ang mata. I share the same sentiment with her. We deserve this. Which is why I am so afraid to lose this happiness and peace... because I know we didn't get it so easily and that we deserve to have it. And now, there's a possibility that we might lose it.
Nang makalabas ako ng bahay, dinig na dinig ko ang masayang tawa nung dalawa. Nasa playground sila kasama si Rob na tuwang tuwa rin namang nakikipaglaro. Naka dress shirt na lamang siya ngayon dahil siguro sa init kung kaya't minabuti niyang hubarin ang kanyang coat. May hawak siyang isang laruang timba at pala habang naghuhukay kasama ang dalawa. They're actually building a sandcastle.
Natawa ako. Halatang hindi in-expect ni Rob ang ganitong trabaho. Maybe it's his first time with kids, but I can see that he's enjoying himself.
"Ma'am," yumuko ang driver sa akin nang makababa sa kakaparadang sasakyan sa harapan ko.
"Good morning po," sagot ko sa may edad na driver namin. He's a Filipino. Halos isang buwan na rin namin siyang driver.
"Tara na po?" Tanong niya.
Tumango ako. Pinagbuksan niya ako ng pintuan sa backseat. Sinulyapan ko muna saglit ang aking mga anak bago sumakay. Minabuti ko nang huwag silang istorbohin sa paglalaro.
Pagkarating ko sa IMC, abala na ang mga tao. Tanging si Celine, Michaela at Grazie lamang ang nakita kong nakatambay sa station. Nangiti ako nang mapagtantong nakakaugalian na rin ni Grazie na tumambay sa nurse station.
Ngunit bahagyang napawi ang ngiti na iyon nang makita ang layo ni Ela sa kanya. Halatang may gap sa dalawa dahil hindi man lang nag-uusap gayong mukhang may kinukwento si Celine sa kanila. Nagmukha tuloy na mensahero si Celine sa kanilang dalawa. Ito lamang ang gumagawa ng paraan upang kahit papaano ay may komunikasyon sa pagitan nila.
I sighed. I walked towards them and greeted them with a smile.
"Good morning!"
"Oh, morning, doc!" Masayang bati ni Celine.
"Good moring, Ari," nakangiting bati ni Grazie.
Habang si Ela naman ay tipid akong nginitian bago muling ibinalik ang tingin sa chart na hawak.
Imbes na ipakita ang inis, nginitian ko na lamang ang dalawang bumati sa akin.
"Nag-breakfast kayo?" Tanong ko kina Celine.
"Yes, doc. Nakakain pa ako sa bahay kanina." Sagot ni Celine. Hinayaan kong manatiling tahimik si Ela.
Bumaling ako kay Grazie. "Did you have your breakfast?"
She nodded enthusiastically. "Yes. I had time this morning. How about you?"
"Same here. Well, it's good that everyone had their breakfast because it will be a hectic day again today."
"Oo nga, doc. Naku!" Bulalas ni Celine habang mahinhin namang tumawa si Grazie.
Napatingin ako kay Ela na hindi talaga natitinag sa katahimikan niya.
"Lunch mamaya? Sabay sabay tayong mga available ah?"
Sumulyap siya saglit sa akin, pagkatapos ay kay Grazie.
"Sure." Aniya lang. Binalik niya ang chart kay Celine bago nagpaalam na magra-rounds.
Wala akong nagawa kundi umaktong ayos lang ang lahat sa harap ni Grazie. Kahit si Celine ay nakakahalata sa mga kilos ni Ela.
Hindi ko talaga maintindihan ang pinanggagalingan ng babaeng iyon. Nagseselos ba siya bilang kaibigan ko o talagang ayaw niya lang kay Grazie? Wala naman akong nakikitang mali kay Grazie, mula noon hanggang ngayon. Kaya nga naging kaibigan ko. Hindi ko lang talaga matukoy kung ano ang pinaglalaban ni Michaela. Sure, we have different judgment of character, but isn't this too much?
True to my words, naging hectic nga ang aming araw. May tatlong cases kaagad kaming inasikaso sa umaga. Magkasama kami ni Grazie sa lahat ng iyon dahil pareho kaming on training kumbaga. Halos 2 pm na nang mag-lunch kami.
Si Andrea, Agatha, Michaela, kasama ang dalawang bagong nurses na sina Jessica at Lira, ay naabutan naming kumakain na sa cafeteria. Nagtatawanan sila nang dumating kami. Mas lumapad naman ang ngiti nila nang makita kaming dumating, pwera na lang kay Ela na nabawasan ang ngiti.
"Nasaan ang iba?" Tukoy ko kina Celine at sa mga asawa nila nang makaupo sa kanilang harapan.
Kaming dalawa ni Grazie ang magkatabi dahil ito na lang ang available seats habang nasa harapan namin silang lima.
"Busy, doc. Tayo lang ang available," sagot ni Andrea.
"Musta 'yong cases n'yo, doc?" Tanong ni Agatha.
"Ayos naman. Kaunting pagbabago lang naman ang kailangan naming kabisaduhin ni Grazie pagdating sa standard procedure. But we're already getting the hang of it. In just a few weeks, I think we can already lead the surgeries. Right, Grazie?" Bumaling ako sa katabi.
Marahan siyang ngumiti. "I agree."
"Naku, maganda 'yon, doc. I'm sure, you and Dr. Canazza will make a new legacy here." Komento ni Agatha.
Habang abalang nagkukwentuhan ng kung anu-ano, pinukol ko ang walang emosyong tingin kay Michaela na tanging sa cellphone niya nakatingin. She would only respond to some remarks about her in our conversation, but other than that, there's nothing from her.
This is frustrating! Ang childish niya sa part na ito!
Nang gumabi na at nagsisiuwian na ang ibang naka duty, sinadya kong mag-stay pa kahit pwede na akong umuwi. Maging si Grazie ay umuwi na. Ngunit nanatili pa ako dito nang malamang hindi agad uuwi si Ela para makausap ito.
I knocked on her office. When I opened the door, I saw her reading some files and watching something on her laptop. Abala siya sa pag-rereview ng kung ano.
Nag-angat lamang siya ng tingin sa aking nang makatapat ako sa mesa niya.
"Akala ko umuwi ka na," ganoon ang bati niya.
Bumuntong-hininga ako bago naupo sa upuang nasa tapat ng mesa.
"For your information, sinadya ko pa talagang mag-stay ng ganitong oras para lang makausap ka." Mataray kong balik.
Tinigil niya ang ginagawa at tumingin sa akin. Agad na nakataas ang isang kilay niya bilang pagganti sa katarayan ko. Sumandal siya sa inuupuan at humalukipkip.
"What do we need to talk about?" Tanong niya.
Saglit kaming nanatiling nagtatarayan sa pamamagitan ng mga nakataas naming kilay at matatalim na mata.
"Stop being childish, will you? Act like a professional and mature with Grazie. Nakakahiya at nakakainis na 'yang ginagawa mo ah!"
"Ariadne," she called out with a serious voice. "I'm not being childish or immature with that Graziella Canazza. I'm just not used to being a plastic."
Tumalim lalo ang tingin ko sa kanya. "Plastic? Do you really have to be 'plastic' with her? Hindi ba pwedeng, magkasundo kayo? Hindi mo ba nakikita ang effort nung tao para man lang magkaroon kayo ng maayos na relasyon?"
"Hindi," diretsahang sagot niya. "Wala akong nakikitang totoo sa mga kilos niya. At ano? Effort? Ariadne, hindi kailangang pag-effortan ang pagkakaibigan at kabaitan. It comes out naturally from a person. If talagang mabait ang isang tao, agad kong makikita na natural niya ang mga iyon. Hindi 'yong kailangan niya pang mag-effort."
"Why are you being like this, huh?"
Umayos siya ng upo nang makitang iritado na talaga ako. Ngunit hindi pa din natinag ang pagiging seryoso niya.
"Naalala mo? Naging magkaibigan tayo agad noon kasi nag-click tayo. Hindi dahil magkapareho tayo ng ugali or what, ah? Kundi dahil natunugan kong mabait kang tao at masayang kasama. Ganoon din ang feeling ko kina Celine, Andrea, Agatha, at sa iba pang mga kaibigan ko mula high school hanggang ngayon... And you know why I don't have many friends despite my social status? It's because I don't like being plastic to those who don't really mean their kindness. I hate facades. I know when someone is being true or not, Ariadne. Kaya huwag mo akong piliting makisama sa taong hindi ko maramdaman ang sinseridad."
"That's ridiculous!" Bulalas ko.
"No, it's not! 'Yong mahinhin niyang image na 'yon? I hate it so much dahil mukha talagang fake kahit na anong sipat ko. I'm just being alert here, Ariadne. And I suggest you do the same too because if I was the one who had a friend like that, I would probably start building some high fences around my husband. Or better yet, unfriend her."
"You're being irrational, Ela! What's your basis for saying that, huh? Just the mere fact na hindi mo 'feel' 'yong tao?"
"Yes," she confidently said. "I have a good judgment of character, unlike you. And besides, I also consider the fact that she's interested with your husband because she wouldn't ask around about Clade if she's not, right?"
Kumunot ang noo ko. "What do you mean ask around?"
She mocked a smirk at me. "Oh you didn't know? Kayo palagi ang magkasama dito sa hospital pero hindi mo alam na interesadong interesado siyang malaman ang tungkol sa asawa mo? If you want to know more, you can ask Direk Reyes for the details. Lagi ata silang nag-uusap tungkol kay Clade. Narinig ko kasi sila nung isang araw na nag-uusap sa hallway malapit sa office ni Direk."
Hindi ako nakakibo sa sinabi niya. No... Baka naman harmless ang pagtatanong na iyon ni Grazie. Maybe she's just curious about something.
"Don't jump to conclusions. Baka may gusto lang siyang malaman tungkol kay Clade."
"Bakit hindi sa'yo magtanong? Eh ikaw ang asawa."
Para akong sinampal sa tanong na iyon. Tumikhim ako at nag-iwas ng tingin sa kanya. Nangapa ako ng idadahilan. I don't wanna judge a friend based on mere speculations.
"Baka tungkol sa hospital or management or kaya naman ay nagkataon lang ang mga tanong niya. We don't exactly make Clade as our topic, Ela. Ni hindi niya nga nalaman sa akin na si Clade ang may-ari nito. Kaya reasonable naman na magtanong siya kay Direk Reyes tungkol kay Clade at sa IMC, 'di ba? Maybe she's shy to ask me."
Bumuntong-hininga siya. Inignora niya ako at muling nagpatuloy sa ginagawa niya kanina.
Napabuntong-hininga din ako. Tumayo ako upang umalis na sana ngunit nagsalita muli siya bago ako tuluyang makaalis.
"Ingat ka, Ariadne. Ang mga ahas ay bigla bigla na lang nanunuklaw. Makamandag sila at nakamamatay."
I gritted my teeth. Hindi ko na siya nilingon. Tuloy tuloy akong naglakad paalis sa office niya hanggang sa makalabas ako ng tuluyang sa hospital. My mind is occupied with Ela's deep words. She's sure of it... She's sure that Grazie is not exactly as kind as I think she is. Pero hindi naman ako nagkamali ng pagkakakilala sa tao.
Three years. Tatlong taon kong nakasama si Graziella, and although she met Clade once, I never suspected her of anything. I also know how to judge a character, which is why I trusted her as a friend. Sadyang magkaiba lang kami ng opinyon ni Ela.
Well, I understand Ela with her opinions too. May history na kasi siya ng cheating when some girls stole her boyfriends before. She thinks every woman would steal her man and now, she's also applying that to me.
Nonetheless, I will see Grazie again tomorrow and I will make sure to ask her personally. I will clear things up para matahimik na kaming lahat. And I hope that she and Ela will be able to finally get along.
Napukaw ang pag-iisip ko nang biglang tumunog ang aking cellphone. Kinalkal ko ang aking bag para kunin iyon. Napayakap ako sa aking braso dahil sa biglaang pag-ihip ng panggabing hangin.
"Yes, kuya?" Sagot ko sa driver.
"Ma'am, pasensya na po medyo matatagalan pa ako ng kaunti. Bigla kasing na-flat iyong gulong ng sasakyan sa harapan. Papagawa ko lang po saglit. Buti na lang at may bukas pang pagawaan." Natatarantang aniya.
"Naku, sige lang, kuya. Ayos lang ako dito. Maghihintay ako. Mga ilang oras daw ba?"
"Kaya naman daw ng mga ilang minuto, ma'am."
"Okay sige, kuya. Nandito lang ako sa may mga bench sa harapan ng IMC. Hintayin kita."
"Sige po. Pasensya na, ma'am."
Yakap ko pa rin ang sarili ko nang ibalik ko ang cellphone sa bag. Madilim na dito sa labas ngunit sa tulong ng mga ilaw sa lobby ng IMC at sa iilang poste sa parking ay hindi naman nakakatakot ang dilim. Iilan na lang din ang mga sasakyan sa parking.
I patiently waited for my driver while trying to protect myself from the cold breeze. Nakalimutan ko na naman kasing magdala ng coat. At the same time ay napapaisip pa rin ako sa mga sinabi ni Ela kanina.
Bahagya akong nagulat nang may batang kalye na lumapit sa akin. Hindi naman siya ganoon kadungis o maamoy, besides ay hindi ko naman pinandidirihan ang mga tulad nila.
Binuksan ko ang aking bag upang ilabas ang wallet at nang mabilhan ko siya ng makakain sa malapit na cafeteria ngunit bigla niyang in-offer ang kapeng hawak niya.
Kumunot ang noo ko sa kape bago nag-angat ng tingin sa batang babae. Nakangiti siya sa akin habang inuudyok akong tanggapin iyon.
"Para sa akin?" Turo ko sa sarili.
Tumango siya. "Opo. May nagpapabigay po. Para daw po hindi kayo masyadong lamigin."
Mas lalong kumunot ang noo ko. Tinitigan ko saglit ang kape. Galing ito sa vending machine na malapit sa amin. Malinis naman at mainit pa. Unti-unting napawi ang pagkunot ng noo ko nang may ideyang pumasok sa aking isipan.
Tinanggap ko ang kape. "Kanino galing?"
Nagkibit balikat siya. "Hindi ko po kilala eh, tsaka po Inglesero siya. Pero po gwapo. Mukha pong foreigner, matangkad, matangos ang ilong, at medyo masungit pong tingnan."
Napangiti ako sa deskripsyon niya. Sounds so much like Clade. I knew it, may bagong pakulo na naman siya. Para daw hindi ako masyadong lamigin... He already did this once nung pinagdala niya ako ng coat nung isang gabi na nakalimutan ko na namang dalhin ngayon.
Dahil doon ay luminga ako sa paligid upang hanapin siya o ang sasakyan niya. Ngunit iba ang nakita ko. Sa bandang dulo ay nakaparada ang isang sasakyan na gray. Nakabukas ang bintana sa passenger seat nito at may nakikita akong lalaki na nakasakay sa loob. Mukhang tinatanaw ako nito.
Hindi ko kita ang mukha niya dahil medyo madilim na ang parteng iyon, maging ang loob ng sasakyan. Ngunit napansin ko ang suot niyang maroon na coat dahil sa nakalabas niyang braso sa bintana.
Ilang saglit pa ay umandar ang sasakyan at tuluyang nawala sa paningin ko. Maging iyong batang nagbigay ng kape ay umalis na rin.
Kumunot muli ang noo ko at napatingin sa kape. What was that? Who the hell gave this coffee?