"Άλεξ μου τι είναι αυτά που λες?" Με ρωτάει ο μπαμπάς μου.
"Μπαμπά είναι αλήθεια? Ο παππούς Αλέξανδρος είναι ζωντανός?" Τον ρωτάω ξανά.
"Όχι! Όχι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Και μην το ξανά πεις αυτό γιατί αν το ακούσει η μάνα σου θα πεθάνει την ίδια στιγμή." Μου απαντάει.
"Μπαμπά... Ξέρεις ποιός με απήγαγε?" Τον ρωτάω και εκείνος γνέφει αρνητικά.
"Ο αδελφός της μαμάς." Του λέω και κάνει facepalm.
"Και του είχα πει του μαλάκα να κάτσει στα αυγά του." Μου λέει και εκπλήσσομαι.
"Ξέρεις για τον... Τον αδελφό της μαμάς τέλος πάντων?" Τον ρωτάω μπερδεμένη.
"Ναι. Βασικά... Το έμαθα λίγες μέρες μετά την κηδεία του Αλέξανδρου. Ήρθε και με βρήκε εκείνος και η μάνα του. Ήθελαν να γνωρίσουν την Σεμέλη." Μου απαντάει.
Ναι.
Ενδιαφέρον.
"Και? Η μαμά... Η μαμά ξέρει ότι δεν είναι μοναχοπαίδι?" Τον ρωτάω αν και ξέρω ήδη την απάντηση
"Φυσικά και όχι." Μου απαντάει και αμέσως κλείνω τα μάτια μου και δαγκώνω τα χείλη μου.
Οοο να σου γαμη...
Δεν το λέω το υπόλοιπο γιατί το παίζω political correct.
"Αν το μάθει αυτό η μαμά... Ότι έχει αδελφό και εσυ ενώ το ξέρεις δεν είπες τίποτα θα σε χωρίσει το ίδιο δευτερόλεπτο και θα έχει και δίκιο." Του λέω.
"Ήταν έγκυος σε εσένα όταν το έμαθα. Έπρεπε να διαχειριστεί εκτός από μια εγκυμοσύνη με πολλές επιπλοκές και το γεγονός ότι ήταν δεκαεφτά και ορφανή. Ενώ δεν θέλεις να ξέρεις τι έχει περάσει η μαμά σου." Μου εξηγεί.
"Εμ... Θα μπορούσες να της το πεις αργότερα. Όταν δεν θα ήταν έγκυος σε εμένα δεκαεφτά και μόλις είχε μείνει ορφανή." Σχολιάζω κάπως ειρωνικά.
"Δεν ήθελα να την ταράξω. Ξέρεις τι νευρα έχει η μάνα σου? Που να την γνώριζες και έφηβη! Θα με έπνιγε. Θα μου γκρίνιαζε για το ότι δεν της μίλησα από την αρχή και διάφορα τέτοια." Λέει σαν δεκάχρονο.
Ναι.
Και μετά έλεγα ότι ο Γιαννάκης που είναι όντως δέκα χρονών είναι ανώριμος.
"Και... Δεν έχει αυτό σημασία. Αυτή την στιγμή τουλάχιστον. Σημασία έχει ότι ο παππούς σου ο Αλέξανδρος είναι νεκρός. Πέθανε. Πάει. Πάπαλα. Δεν ζει. Μας έχει αφήσει χρόνους. Πολλά χρόνια τώρα λυπάμαι αλλά είναι νεκρός." Μου λέει και... Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή στεναχωριέμαι με αυτό.
Από την μια... Ο παππούς είναι νεκρός...
Και δεν πρόκειται να τον γνωρίσω ποτέ.
Από την άλλη χαίρομαι που δεν κορόιδεψε τόσο άσχημα την μαμά μου.
Γιατί αν συνέβαινε αυτό...
Ναι.
Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε η μαμά.
Ξέρω πολυ καλά πόσο τον αγαπουσε και τον αγαπάει.
Ήταν το όνειρο της ο πατέρας της.
Δεν ξέρω ακριβώς τι έχει συμβεί στην ιστορία της μαμάς μου...
Αλλά ξέρω ότι ο πρίγκιπας της δεν ήταν ο μπαμπάς μου... Ο άντρας της δηλαδή.
Ο πρίγκιπας της ήταν ο μπαμπάς της.
Και πέθανε για εκείνη.
"Πως είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν ζει ο παππούς?" Τον ρωτάω και χαιδεύει το χέρι μου.
"Αν ήταν ζωντανός ο πατέρας σου θα ήταν μακριά από την Σεμέλη. Και αυτό θα τον σκότωνε. Η Σεμέλη για εκείνον είναι όλος του ο κόσμος. Και πέθανε για να σώσει τον κόσμο του." Μου απαντάει.
"Τον είδαμε νεκρό Άλεξ... Δεν... Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω με όλες τις λεπτομέρειες... Αλλά τον βάλαμε μέσα σε φέρετρο και μετά στον τάφο. Τον θάψαμε. Δίπλα στην γιαγιά σου στην Ηρώ. Και η μητέρα σου εκείνη την μέρα τους έκανε μια τελευταία αγκαλιά. Αυτός ήταν εκεί νεκρός. Πέθανε." Συνεχίζει να μου λέει.
"Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό στην μαμά σου. Δεν θα της έδινε ποτέ τόσο πόνο. Δεν θα την έκανε ποτέ να πονέσει τόσο. Για τον οποιοδήποτε λόγο. Αν έπρεπε να σκηνοθετήσει τον θάνατο του θα το έλεγε στην μαμά σου μόνο και μόνο για να μην κάνει εκείνη δυστυχισμένη." Μου λέει και μόλις τελειώσει την πρόταση του τον κοιτάζω με απορία.
"Και αυτός που τριγυρνάει και όλοι λένε ότι του μοιάζει? Ή αυτός που έστειλε στην μαμά τριαντάφυλλα ποιος είναι? Η Χριστίνα μου το είπε και πόσο ταράχτηκε η μαμά με αυτό." Του λέω και γελάει λιγάκι.
"Και να ζουσε ο Αλέξανδρος... Υπήρχε ποτέ περίπτωση να τριγυρνάει έτσι απροκάλυπτα λες και δεν έχει συμβεί τίποτα? Ή θα έκανε τέτοιο ψυχολογικό πόλεμο στην μαμά σου στέλνοντας της λουλουδια και τετοια?" Με ρωτάει και... Έχει δίκιο σε αυτό.
"Λυπάμαι αγάπη μου. Αλλά ο παππούς σου πέθανε." Μου λέει τότε τον αγκαλιάζω.
"Και παραλίγο να πεθάνω και εγώ." Του λέω κα με σφίγγει στην αγκαλιά του.
"Για αυτό σου λέμε με την μαμά σου να προσέχεις. Γιατί σε αγαπάμε. Είσαι η ζωή μας. Δεν σου λέμε να κλειστεις για πάντα σε ένα κάστρο. Αλλά μην ασχολείσαι με την συμμορία. Ο παππούς σου έκανε λάθος αφήνοντας σε να ασχοληθείς με αυτά. Είναι επικίνδυνα πράγματα. Και το είδες και μόνη σου." Μου λέει και γνέφω θετικά.
"Αυτή την φορά... Ήμασταν όλοι τυχεροί που δεν πληγώθηκες ανεπανόρθωτα. Για αυτό αγάπη μου... Απλά... Άφησε τα όλα... Άφησε τα όλα..." Μου λέει και τότε βγαίνω από την αγκαλιά του.
"Μην φοβάσαι μπαμπά. Το είχα πάρει ήδη απόφαση. Και θα τα αφήσω όλα αυτά... Και θα έρθω να σπουδάσω εδώ. Σε ένα καλό Πανεπιστήμιο στην Βοστώνη. Για να είμαι κοντά σας." Του λέω και χαιδευει το μάγουλο μου.
"Αλεξάνδρα... Αγαπημένη μου Αλεξάνδρα... Δεν θέλουμε να μείνεις δίπλα μας αν είναι να είσαι δυστυχισμένη. Θέλουμε να είσαι ευτυχισμένη. Και ας σημαίνει αυτό ότι θα βρίσκεσαι και στην άλλη άκρη του κόσμου. Αυτό για εμάς δεν έχει σημασία. Ο κόσμος αυτό είναι πολύ μικρός για την αγάπη μας για εσένα. Και όσο μακριά και να είσαι... Και ας την απορρίπτεις πολλές φορές αυτή πάντα τρέχει από πίσω μου." Μου λέει και του χαμογελάω.
"Και εγώ σε αγαπάω μπαμπά. Και εσένα και την μαμά και τα αδέλφια μου. Αλλά να ξέρεις η αδυναμία μου είναι ξεκάθαρα η μαμά. Και στην δευτερη θέση η Χριστίνα." Του λέω και γελάει.
"Αν σου πάρω καινούργιες μπότες θα συνεχίσει να είναι η μαμά σου η αδυναμία σου?" Με ρωτάει αστειευομενος και γελάω.
"Θα μου πάρει η μαμά. Και όλοι ξέρουμε ότι η μαμά έχει τέλειο στυλ. Και πολύ καλυτερο από το δικό σου." Του απαντάω.
"Ναι. Της Σεμέλης μου της αρέσουν πολύ τα ψώνια. Αλλά μισεί να αγοράζει παντελόνια. Ή ολόκληρες μπλουζες." Μου λέει και τότε ακουω την μαμά μου να γελάει και αμέσως γυρνάμε και την βλεπουμε να μπαίνει μέσα.
"Πάλι κράζεις τα ρουχα μου?" Τον ρωτάει.
"Εγώ? Όχι αγάπη μου. Ποτέ." Απαντάει ο μπαμπάς ψέματα με ένα αθώο βλέμμα και η μαμά γελώντας τον φιλάει.
"Εγώ και οι καμπυλες μου λατρευουμε τα κοντά ρουχα. Ρεμάλι." Του λέει η μαμά και εκείνος γελώντας την φιλάει ξανά.
"Και εγώ μωρό μου σας λατρευω. Και εσένα και τις καμπυλες σου." Της λέει ο μπαμπάς και χαμογελάω λιγάκι.
Είναι το πιο όμορφο ζευγάρι που έχω δει.
Είναι... Τόσο καλοί αλλά και κακοί ταυτόχρονα ο ένας με τον άλλο.
Φαίνεται κάθε μέρα ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη ανάμεσα τους.
Και την ζηλευω.
Θέλω και εγώ να βρω έναν άνθρωπο να αγαπάω τόσο και να με αγαπάει και εκείνος.
Είναι... Είναι τόσο όμορφο.
"Ναι... Γονείς με ορμόνες εφήβου εγώ φευγω." Τους λέω και πάω να βγω από το δωμάτιο όμως η μαμά μου τότε απομακρυνεται από τον πατέρα μου και γυρνάει και με κοιτάζει.
"Αγάπη μου περίμενε λιγάκι να σου πω." Μου λέει καθώς με πλησιάζει.
"Βασικά... Πάμε λίγο στο δωμάτιο σου που θέλω να σου πω κάτι?" Με ρωτάει.
"Ναι φυσικά. Πάμε." Της απαντάω και τότε βγαίνουμε από δωμάτιο των γονιών μου και πάμε στο δικό μου.
Μόλις μπουμε μέσα όμως πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε η μαμά μου αμέσως με αγκαλιάζει.
"Σε αγαπάω. Σε αγαπάω πολύ αγάπη μου." Μου λέει και τότε την αγκαλιάζω.
"Και εγώ σε αγαπάω μανουλα." Της λέω και με σφίγγει στην αγκαλιά της.
"Ακουσα όλα όσα είπατε με τον Διονύση." Μου λέει και τότε εκπληκτη βγαίνω από την αγκαλιά της και την κοιτάζω.
"Όντως τώρα?" Την ρωτάω και χαμογελαστή χαιδεύει τα μαλλιά μου.
"Ο μπαμπάς σου... Μπορεί να είναι ολίγον μαλάκας σε κάποια πράγματα... Όμως ξέρω ότι με αγαπάει. Και όλα όσα κάνει... Τα κάνει για εμάς. Την οικογένεια μας." Μου λέει ενώ βλέπω ότι έχει συγκινηθεί λιγάκι.
"Ο μπαμπάς σου έκανε ένα μεγάλο λάθος. Αλλά θα ήταν ακόμα μεγαλυτερο λάθος αν απλά τον άφηνα. Έχει κάνει τόσα πολλά για εμενα. Για εσάς. Με έκανε μητέρα. Με βοήθησε στο να αποκτήσω εσένα και τα αδέλφια σου. Με βοήθησε να γίνω καλυτερος άνθρωπος. Και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό. Και ας έκανε ένα λάθος." Μου λέει και χαμογελάω.
"Αυτό θέλω να μάθεις σήμερα από εμένα. Να μάθεις τα ζυγίζεις τις πράξεις των ανθρώπων που είναι δίπλα σου. Μόνο έτσι θα βρεις την αγάπη και την ευτυχία." Μου λέει και τότε θυμάμαι πάλι τον Μαξ...
Θέλω...
Θέλω να πάω να τον βρω.
Θέλω να μάθω που είναι.
Τι κάνει.
Και... Αν... Αν με σκέφτεται έστω και λίγο.
Όπως θέλω... Θέλω να μάθω για τον απαγωγέα μου.
Θέλω να μάθω που είναι και... Να τον ευχαριστήσω.
Αν δεν ήταν εκείνος... Λογικά τώρα... Ίσως να ήμουν νεκρή.
Και... Δεν το θέλω αυτό.
Θέλω να ζήσω.
"Αγάπη μου? Τι σκέφτεσαι?" Με ρωτάει η μαμά μου και την κοιτάζω.
"Ότι θέλω... Να βρω δυο άτομα... Και να τους μιλήσω." Της λέω και μου χαμογελάει.
"Τότε να το κάνεις αγάπη μου. Αν αυτό σε κάνει ευτυχισμένη... Να το κάνεις." Μου λέει και την κοιτάζω κάπως λυπημένη.
"Μαμά... Ήμουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά ποτέ δεν πηγα να επισκεφτώ τον τάφο του παππού. Μπορουμε να πάμε μαζί αυτές τις μέρες?" Την ρωτάω και φαίνεται να στεναχωριέται.
"Ναι... Ναι αγάπη μου. Θα... Θα πάμε. Αλλά... Τον άλλο μήνα. Που τα αδέλφια σου δεν θα έχουν σχολείο. Για να πάμε όλοι μαζί στην Ελλάδα. Σαν διακοπές." Μου απαντάει και καταλαβαίνω πόσο στεναχωριέται.
Τότε στο δωμάτιο μου χωρίς να το περιμένω μπουκάρει η Χριστίνα με δάκρυα στα μάτια και από πίσω της ακολουθεί ο Άρης.
"Χριστίνα? Χριστίνα μου? Τι έγινε? Γιατί κλαις?" Την ρωτάει αμέσως και εκείνη απλά τρέχει και με αγκαλιάζει.
Οοοο γαμωτο.
Κάτι μου λέει...
Ότι τελικά θα έχουμε και άλλο μωρό στο σπίτι σε λίγους μήνες...
Γεια σας διαβολάκια 💘😈
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? 💘😈
Η Άλεξ μας μίλησε με τους γονείς της... 💘😈
Ο Διονύσης είπε στην Άλεξ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζει ο Αλέξανδρος... 💘😈
Το γνώμη έχετε για αυτό? 💘😈
Επίσης τι γνώμη έχετε για την στάση της Σεμέλη μόλις έμαθε ότι ο Διονύσης ήξερε για τον αδελφό της? 💘😈
Τέλος η Χριστίνα μας είναι έγκυος τελικά... 💘😈
Τι θα κάνει άραγε με το παιδί? 💘😈
Ερώτηση... 💘😈
Πως πιστευετε ότι θα συναντηθεί ξανά η Άλεξ με τον Μαξ? 💘😈
Θα τα πούμε σύντομα... 💘😈
Μέχρι τότε... 💘😈
ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈
Καταλίνα 💘😈