DEMIRA
Naglalakad ako ngayon palabas ng aking opisina, papunta ako ngayon sa paborito kong cafe kung saan palagi akong naglu-lunch. Dala ko ang baon kong pagkain, mga dessert lang kasi ang nandoon at drinks kaya kailangan kong mag baon ng makakain ko. Palagi na ako naglalagi doon kaya kilala na din ako ng mga tauhan at may ari ng cafe.
Bigla ko na naman naalala ang bago kong kliyente. She had a Mild Traumatic Brain Injury, and it caused of her having a difficult of producing speeches. As far as I know, she had MTBI when the car that she riding, crashed. She survived the accident but she still suffering from the symptoms.
Nang makita ko ang ina nito, awang awa ako. Halos hndi na nga ito makangiti, kitang kita ko ang lungkot sa mga mata nya habang sinusubukan ko na pag-salitain ang anak niya.
Naalala ko si mommy sa kanya, ngunit baliktad ang sitwasyon namin ksi ang mommy ko ang nag suffered sa traumatic experience.
I don't want to hurt the mother, that's why I accepted the client. I don't want the mother to despair for her daughter. I'd promise to her that i'll do my best every session that we'll do.
Nakarating ako sa Cafe pagkatapos ay umorder na.
Mabilis lang din nman dumating ang inorder ko kaya nagsimula na akong kumain.
Naiisip ko na naman ang mag bakasyon ngayon. Gusto kong mag relax, pero hindi pwede. Dahil madami pa akong naka-schedule na session sa mga clients ko. Gusto ko man, kaya lang ay hindi talaga maaaring magpahinga sa ngayon.
I really need to meditate my self now, I don't want to feel stress. I want to think positive for everything. I'm feeling tired, and I want to enjoy my self but because this work it's my priorities and responsibilities. Maybe some other time.
Sa gitna ng aking pag-iisip ay biglang nagring ang aking telepeno. Sinagot ko din naman kaagad.
"Yes hello, Dra. Questa speaking." I waited the other line to talk, but a few minutes ago but still no one speak.
Nagtaka naman ako ng biglang may marinig akong hagulgol.
"Hello? This is Dra. Questa how can I help you?" I said again.
"Can you help my son?? Please doctora.. I know he looks good but he's suffering every night. Please.. help my son." Sunod sunod na hagulgol at pakiusap ang narinig ko.
She sounds old.
Based on her speaks, she really needs me. Hindi lang ang anak nya ang kailan ng tulong kung hindi sya din. She need a helps too.
"Maam, please calm down... Okay.. Do you want to meet me now? Where do you want? Bring your son, and I will help him." I calmly said to make her calm too.
I don't like seeing a mother crying because of their children. It was painful to be seen.
"Y-yes let's meet doc.." I closed my eyes when I heard her voice cracked. I felt pity for her even we just called. She looks devastated to her self.
Namatay ang tawag ng masabi ni maam kung saan kami magkikita. Sa isang Café na alam ko ay malapit lang din dito. Huminga ako ng malalim at tsaka sumandal sa inuupuan ko, buti na lang at kaunti ang taong naririto sa cafe.
Hindi pa din ito mawala sa isipan ko. Napahilot na lang ako sa aking sintido.
Matapos kong kumain ay bumalik na din ako sa aking office.
The afternoon came. I'm ready to go and meet the mother that needs my help. Naka-suot lang ako ng formal attire katulad ng mga sinususot ko kapag may ime-meet ako na client outside my office.
Bumyahe ako gamit ang aking kotse.
I own this car when I was in college, it was a birthday gift from my mom. Sakto naman noon ay magtatapos na ako ng kolehiyo. Sabi niya pa palitan ko na lang daw kapag nakapag trabaho na ako. Pero ngayon, kahit na alam kong kaya ko ng makabili ng sasakyan ay hindi pa din ako bumibili ng bago. I treasured this car like how I treasure my mom. I don't want to replace it. I love this car. I have almost owned this for almost 5 years.
Dahil malapit nga ako sa cafe ay agad din akong nakarating. Dala ko sa aking bag ang mga importateng gamit ko. Pumasok na ako sa loob ng makita kong maayos na ang lahat. Hinanap ng mata ko ang ginang na tumawag sa akin. Wala talaga akong alam kung anong itsura nya dahil wala nman syang sinabi.
Sa paglibot ng mata ko ay may nakita akong dalawang taong nakaupo malapit sa bintana. Mukhang ang isang tao ay kaedaran ko lang base sa pananamit nito.
Hindi ko pa masyadong nakikita ang itsura nito. Mukhang nakakagaan sila sa buhay dahil ang matandang kasama nya ay may mga alahas na suot na hindi naman masyadong pansinin, napansin ko lang talaga.
Agad ko ding napagtanto ng maisip kong baka ang matandang iyon ang tumawag sa akin. Mukhang may inaantay din sila. Dahil ang matanda ay mukhang may hinahanap.
Naiisipan kong lumapit dito. As I walked to them. I can feel the cold stare from the guy in her side. I can feel his boring look. Like he wants to get out of this café.
"Hi excuse me, Maam are you waiting for someone else? I'm Dra. Questa. You're the one who called in the morning? I'm the psyc-"
Mabilis naman nyang pinutol ang mga salita ko.
"Yes! Doctora. " Bakas sa matanda ang pagkaginhawa ng mukha nito.
She looks fifty, and the other guy who's in her side, he look like we're have the same age. He's her son? Ang anak nyang sinasabi tulungan ko?
He really looks good huh. Hindi naman syaukhang may problema.
"You may sit Dra. Questa. " As she said. I sat on a chair in front of them.
Katulad ng ginagawa ko sa matandang kausap ko ay pinapakiramdaman ko din ang anak nya.
His behavior might other people scared. Walang mababakas na reaksyon sa mga mukha nya.
Hindi ba sya nagtataka na kung bakit may doctor na kasama ang kanyang ina o kaya sadyang wala lang syang paki-alam.
"Son, I'll just buy something, just talk to Dra. Questa. I'll be back in a minute," aniya ng Ina nito.
Halong pagtataka ay agad ko din na intindihan kung bakit sya gumagawa ng dahilan. Her son didn't know about this. He wasn't aware of what we'll do.
"Mom? What's this?" As I thought.
His voice was calm like normal. But there was something wrong with the way he talked. It has something meaning under it.
"Just in a minute please son.." His mother kissed her cheek before go out. Naiwan kaming dalawa.
I waited him to talk until minute had passed but he never talk even once.
Huminga ako ng malalim ng matapos ko syang i-examine gamit ang mata ko. He looks familiar to me but I don't know where I'd seen him.
"So, hi I'm Dra. Questa, I'm a psychologist. Your mother-"
"What do you think you're doing?" His words make me stunned. Walang emosyon ang mga mata nya. Wala akong mabasang reaksyon. Its just plain, boring.
I sighed.
Inayos ko ang upo ko.
He need to be calm.
"I wanna help you. Do you feel something every night? Your mom told me that-"
"Did I say that I want your help?" Nagsimula ng lumabas ang aking pagtitimping inis.
He always cut my words. Did he knows that it's disrespectful? Bakit hindi nya na lang muna sagutin ang mga tanong ko.
Is this his problem?
"I said, I want to help." I still calming my self.
He just stared at me blankly. His reaction still not changed.
"I don't want," tipid nyang saad.
He leaned back on his chair with his cross arm. Pumikit ito at halatang ayaw akong bigyan ng pansin.
Gwapo sana pero literal na bastos.
Nakakaubos ng pasensya. Bakit ayaw nya na lang makipag co-operate?
Para din naman sa kanya ito.
He's so rude.
"Just answer my question. What do you feel every night? Do you always have a nightmare? Like, what nightmares? Your mom told me that you always scream in your room. What else do you feel when it has happened to you? " I just continue what I want to asked. I don't care if I bother him. Kaya nga ako nandito para sa ganitong bagay.
Hinintay ko ang sagot nya ngunit ilang minuto pa ay hindi nya sinagot ang aking mga tanong. Nanatili pa din ito sa ganoong posisyon nya.
Nauubusan na talaga ako ng pasensya. Pero pinananatili ko pa ding kalmado ang sarili ko.
"Sir, don't you want to answer my question?"
Sinandya kong tawagin syang sir dahil alam kong magrereact sya.
At agad nga din itong umayos ng upo at daretso akong tinignan. Tumaas ang dalawang kilay nito. At para akong hinihigop ng mga titig nya. Anong pakiramdam 'to.
"Do I look like sir to you? Fuck, its Zion." Tila may inis ang pagkakasabi nya.
Nabalik ako sa ulirat ng marinig ko ang pag mumura nya. Why it's sounds sexy?
Omg, erase, erase. Napailing-iling ako pagtapos ay madiing tumitig sa kanya.
Why did he need to cursed?
"Sir just answer my question."
"Psychologist huh?" Hindi nakatakas sa paningin ko ang ngisi sa gilid ng kanyang labi.
Did he just judge me? What did he say?
Do I look like I'm joking?
Mahina akong natawa. "I am. Why don't you just answer my question? Sasagutin mo lang naman ang mga tanong ko bakit hindi mo magawa?" I burst.
Nauubusan na ako ng pasensya.
"'Cause I don't want. Bakit ba ang kulit mo?" Naglaban ang mga mata naming dalawa.
"If my mother calls you again, don't answer it. Just don't see my mother again. I don't need treatment anyway." May diin sa bawat salita nya.
Tumaas ang kilay ko at hindi na napigilan ang sarili. Natampal ko ang lamesa tsaka napatayo. Ngunit mukhang wala lang ito sa kanya.
"Bakit ba ang tigas mo. Para din naman sa iyo 'to!" I shouted. Napuno na talaga ako. Hindi ko na makaya pa ang pagmamatigas nya.
"Just go." He said, with a bore look.
"Your mother called me! She was crying while saying about your condition and now your saying that you don't need my help!? I just want to help! Tapos ito pa ang mangyayari. This is really disrespectful!" Kinuha ko ang mga gamit ko, pag-tapos ay humarap ako sa kanya. Daretso ko syang tinignan sa mga mata.
"I really wish to God that our path will not across again! Bastos!"
Para na akong sasabog sa galit.
Ngayon lang ako nakaharap ng client ganito, hindi ko nga sya masisi kasi hindi din naman niya ito ginusto. Pero wala ba syang isip, nakuha niya pa akong bastusin.
Naramdaman ko pa ang mga mata nyang nakatitig sakin habang papalabas ako.
Sana talaga at hindi na kami mag kita, kung mangyari man, ako na ang babaliw sa kanya.
-
ps. Edited