"Το ξέρεις ότι ο Παύλος δεν μου μιλάει;" ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησε η Ναταλία με το που αποδέχτηκα την βιντεοκλήση της.
"Καλημέρα, κολλητή. Και γώ όλα καλά. Εσύ;" ειρωνεύτηκα καθώς στήριξα το κινητό στην άκρη για να ρίξω λίγο χυμό στην κούπα μου.
Δεν είχα καθόλου όρεξη από τότε που έγινε το σκηνικό με τον Παύλο και τον Φίλιππο. Πάνε τρεις ολόκληρες μέρες από τότε και ο αδερφός μου ούτε καν μου απαντάει στα τηλέφωνα. Πέρασα και από το σπίτι του, αλλά έμαθα από έναν γείτονα ότι έλειπε. Τον είχε δει να βγαίνει με έναν σάκο και μία κοπέλα, είπε.
Κάτι που σίγουρα δεν έπρεπε να μάθει η Ναταλία, η οποία τόση ώρα μιλούσε ακατάπαυστα και δεν με άφηνε να ησυχάσω. Ούτε μισή ώρα δεν είχα ξύπνια, Ήμαρτον.
"Εγώ δεν είμαι καλά" απάντησε στραβωμένη. "Ο Παύλος δεν μου μιλάει επειδή ήξερα για εσένα και τον Φίλιππο και δεν του το είπα".
Ξεφύσησα. "Θα του περάσει ρε Ναταλία! Ούτε εμένα μου μιλάει".
"Δεν με νοιάζει ρε Άννα τι κάνει με εσένα. Με εσένα είναι οικογένεια, θα τα ξαναβρεί αργά ή γρήγορα. Με εμένα τι γίνεται;" μιλούσε χωρίς σταματημό. Ωραία, είχε φρικάρει.
Τράβηξα την καρέκλα από το τραπεζάκι της κουζίνας και κάθισα εκεί πίνοντας λίγο από τον χυμό. Άφησα τη Ναταλία να λέει τα δικά της ενώ, για πολλοστή φορά, χάθηκα στις σκέψεις μου. Τα είχα κάνει σκατά, το ξέρω. Όμως η κατάσταση ήταν περίπλοκη εξ αρχής. Έπειτα, σκεφτόμουν και τον Φίλιππο.
Ο καημένος κυκλοφορούσε με μελανιασμένο μάτι και προσπαθούσε να ζητήσει συγγνώμη από τον Παύλο, μα στο τέλος απάντηση καμία.
Ήταν κολλητοί από μωρά παιδιά και εγώ άθελά μου κατέστρεφα μία τέτοια φιλία...
"Εσύ φταις!" τα λόγια της κολλητής μου με επανέφεραν στην πραγματικότητα.
"Για ποιο λόγο;" ρώτησα τελείως θιγμένη.
Μπορεί να έφταιγα που ο Παύλος μάλωσε με τον Φίλιππο, αλλά τι δουλειά είχα στην σχέση του με τη Ναταλία; Η καλύτερή μου φίλη είναι, φυσικό ήταν να της πω να κρατήσει μυστικό την όλη κατάσταση με τον Φίλιππο. Ούτε εμείς οι δύο καλά καλά δεν ήμασταν σίγουροι για το τι ακριβώς λεγόταν αυτό που είχαμε.
Ξεφύσησε. "Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά φταις". Ακολούθησε σιωπή. "Συγγνώμη ρε φίλη, συγγνώμη. Είμαι πολύ στενοχωρημένη και σε κατηγορώ άδικα" είπε στο τέλος.
"Άδικα στενοχωριέσαι, Ναταλάκι" ο Φίλιππος εμφανίστηκε ξαφνικά από πίσω μου. Τόση ώρα κοιμόταν στο δωμάτιο. "Θα του περάσουν τα μούτρα του μαλάκα του κολλητού μου" είπε με τη βραχνάδα στη φωνή του. Αχ!
Γύρισα απότομα για να σιγουρευτώ ότι δεν ήταν οφθαλμαπάτη αυτό που είδα. Φορούσε μόνο το λευκό του μποξεράκι και τίποτα άλλο.
Γι' αυτό η άλλη είχε γουρλώσει τα μάτια της λες και είχε εξόφθαλμο...
"Πάνε ντύσου, παιδάκι μου".
"Φιλιά" χαιρέτησε πρόχειρα τη Ναταλία και εξαφανίστηκε. Στριφογύρισα τα μάτια μου γελώντας.
Κανένα μισάωρο+ παρηγορούσα την κολλητή μου μέχρι που κάπως ξεχάστηκε. Τερματίσαμε την κλήση και προχώρησα μέχρι το σαλόνι για να βρω τον Φίλιππο να διαβάζει ένα μικρό βιβλίο. Λογοτεχνικό πρέπει να ήταν αφού με τη σχολή πλέον ξεμπέρδεψε...
Τον πλησίασα αργά και του τράβηξα μαλακά το βιβλίο από τα χέρια. Μόνο τότε κατάλαβε την παρουσία μου.
"Καλώς την μελλοντική ψυχίατρο" είπε και γέλασα. "Λίγο ακόμη και θα της χορηγούσες ηρεμιστικά της Ναταλίας" ειρωνεύτηκε.
Κάθισα στα πόδια του και τύλιξα τα δικά μου γύρω από την μέση του. Εκείνος με κράτησε από τα μάγουλα, όπως του άρεσε να κάνει, και με φίλησε δύο-τρεις φορές αργά, μα πρόχειρα. Στο τέλος των φιλιών χαμογέλασα.
"Αφού είναι τρελά ερωτευμένη η φίλη μου με τον βλάκα τον αδερφό μου".
"Μμ... Πολύς έρωτας έπεσε" σαρκάστηκε πάλι.
Ύψωσα το φρύδι μου. "Θα σου μαυρίσω και το άλλο ματάκι" τον πείραξα και έσκυψα να αφήσω ένα απαλό φιλί στο μωβ του μάτι. Ήταν ακόμη χάλια εξαιτίας της μπουνιάς.
"Λες να μου ξαναμιλήσει ποτέ;" ρώτησε λίγο αργότερα σκεπτικός.
Χαμογέλασα γλυκά. "Βέβαια. Θα του περάσουν τα νεύρα. Έλα, αφού τον ξέρεις πιο καλά από εμένα! Σε καμιά βδομάδα θα στείλει να ζητήσει συγγνώμη" έσκυψα για να φιλήσω γρήγορα τον λαιμό του.
"Αχ ρε μικρό, η πέτρα του σκανδάλου μάς βγήκες" έπιασε το σαγόνι μου γελώντας αχνά.
"Φίλιππε" μούτρωσα ψεύτικα.
Συνέχισε να γελάει. "Έλα, σε πειράζω".
Με τον καιρό τη σχέση μου με τον Φίλιππο την ένιωθα ολοένα να ζεσταίνει περισσότερο. Η οικειότητα ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσα να ζητήσω. Μου άρεσε που μιλούσα τόσο άνετα μαζί του, που πειραζόμασταν και που συζητούσα τα πάντα. Είτε σοβαρά θέματα, είτε τελείως άκυρα.
Φιληθήκαμε απαλά και αργότερα το φιλί έγινε εντονότερο με την γλώσσα του Φίλιππου να εισχωρεί στο στόμα μου. Πίεσα το στήθος μου πάνω του και εκείνος τα χέρια του, δεξιά και αριστερά, στους μηρούς μου. Η φυσική ροή των πραγμάτων με έφερε να τρίβομαι πάνω του και να αναστενάζω που και που σε κάθε του άγγιγμα.
Μπορούσα να το κάνω μία ζωή μαζί του, ήταν τόσο καλός σε αυτό και στο να με κάνει κάθε φορά να αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο άνετη.
Πόσο πολύ τον ήθελα. Ούτε και θα το μάθαινε ποτέ.
Τα χείλη του αποχωρίστηκαν τα δικά μου για να κατέβουν στον λαιμό μου. Η θερμοκρασία ανέβαινε επικίνδυνα και το ότι έξω είχε πάνω από 30 βαθμούς χειροτέρευε την κατάσταση. Τέντωσα πίσω το κεφάλι, αισθάνθηκα αμέσως την υγρασία από τα φιλιά του κατά μήκος του λαιμού μου. Θεούλη μου...
Τα χέρια μου περιπλανήθηκαν ανεξέλεγκτα ανάμεσα από τα μαλλιά του και λίγο μετά τα σήκωσα ώστε να βοηθήσω τον Φίλιππο να μου βγάλει την μπλούζα. Βρέθηκε μονομιάς στην άλλη άκρη του καναπέ.
"Τα παιδιά..." μουρμούρισα, αλλά δεν έδωσε σημασία.
Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Η ορμή μάς συνεπήρε και φαίνεται πως είχαμε ξεχάσει και οι δύο ότι σήμερα θα μαζευόμασταν για να κανονίσουμε τις Καλοκαιρινές μας διακοπές με τους άλλους.
"Ρε μωρό μου, σταμάτα" αναφώνησα ξέπνοα. Μου άρεσε να με φιλά ανάμεσα από το στήθος. "Τα παιδιά..." ξαναείπα.
"Έλα ρε Άννα λες και είμαστε παντρεμένοι. Τα παιδιά και τα παιδιά" ξεφύσησε.
Σηκώθηκα από πάνω του γελώντας αχνά με την ξενερωμένη έκφραση που είχε δημιουργηθεί στο πρόσωπό του και έπιασα την μπλούζα μου από δίπλα για να την φορέσω.
"Πάω να ανοίξω εγώ".
Ίσιωσα τα μαλλιά μου με τα δάχτυλα και μετά κατέβασα το μπλουζάκι μου. Ελπίζω να μη φαινόταν ότι ήμασταν έτοιμοι να το κάνουμε.
Επιτέλους είχε έρθει Καλοκαίρι. Περισσότερο απ' όλα ανυπομονούσα για τις διακοπές. Θα ήταν οι πρώτες μου διακοπές με την καινούρια μου παρέα, αλλά και με τον Φίλιππο. Ήξερα ότι το καλύτερο Καλοκαίρι δεν είχε έρθει ακόμα και περίμενα όσο τίποτα άλλο για να το ζήσω στο τέρμα.
Ανέβασα μία καινούρια ιστορία. Ονομάζεται "Το γειτονάκι" ✨
Μπορείτε να την τσεκάρετε όσοι έχετε όρεξη να διαβάσετε κάτι χαλαρό και καινούριο.
Για το F*ck buddies ένα ευχαριστώ είναι λίγο για όλη την αγάπη που έχετε δείξει, να είστε καλά! Σας φιλώ ως το επόμενο <3