Murat'tan ( İkizlerin babası )
Bugün o bahsettiğim notu yazıp eve bırakacaktım daha doğrusu evin önüne bırakacaktım.
O günden sonra hiç kendime gelemedim. Aysun'un gidişi ve bunun benim yüzümden oluşu beni yıkmıştı. Şimdide hiç yakın olamadığım kızlarımdan olacaktım. Korkuyordum yalnız kalmaktan.
Yalnız değil miyim? Yalnızım fakat yinede uzaktanda olsa kızlarımı görmek bana iyi geliyor. Onların yokluğunu düşünemiyorum.
Kırtasiyeden kağıt ve kalem aldıktan sonra bir koltuk bir masa ve sandalye olan kırık dökük evime gelip masaya oturdum. Tertemiz sayfaya bir süre baktım öylece. Ne yazacağımı bilemedim. Nasıl açıklayabilirdim ki bu durumu?
Affı yoktu....
Olacakları hesaplamayı bırakıp aklıma geleni kağıda dökmeye başladım.
"Kızlarım;
Şu an hiç bir şey bilmiyorsunuz. Herçi bilsenizde affetmezsiniz ya. Yine de sizden özür dilerim. Yıllarca sizden uzak durdum. Elbette sebebi vardı.
İyiliğiniz içindi desem güleceksiniz değil mi?
Gülün. Komik iğrenç bir adamım ben. Sizi baba sevgisinden mahrum büyüttüm. Büyüttük. Anneniz benim yüzümden öldüğü günden sonra evi terkettim.
Belki endişelendiniz belkide umursamadınız bilmiyorum ama inanın ben sizi hiç bir zaman yalnız bırakmadım. Hep bir adım arkanızdaydım. Yanınızdaki çocuktan da haberim var. İlk başta o kadar korktum ki size zarar verecek diye ama farkettim ki o benden daha iyi koruyor sizi.
Size masal anlatmayı, beraber oyunlar oynamayı çok istedim biliyor musunuz?
Ama yapamazdım. Bensiz daha güçlü olacağınızı sandım. Baba sevgisi olmadan büyüyen çocuklar daha güçlü olur sandım. Oldunuz da. Siz çok güçlüsünüz.
Şimdi bir zamanlar yaptığım ve ailemin hayatına mâl olan o hatayı anlatayım.
Siz doğmadan önce annenizle yeni evlenmiştik. Yine bir Kan Gölü Günü yaklaşıyordu. Bense gençlik gururu ya hani. Annenizi seven ve onu adım adım takip edip rahatsız eden bir çocuk daha vardı. Evlendikten sonra da rahat bırakmaz sanmıştım. İleride ne olacağını, çocuklarımı düşünmeden bilinçsizce davrandım.
Kan Gölü Günü gelince o çocuğu evimizin kapısında otururken buldum. Ne olursa olsun o gün bile gelmişti ve ben artık korkudan ne yapacağımı şaşırmıştım.
Aysun'u kaybetmenin korkusu her yanımı sarmıştı.
Evin önünde çocuğu görünce korkum giderek artmıştı ve gidip çocuğa saldırmıştım. Şansıma benim yaş grubu seçilmişti ve bu şans mı değil mi o zaman anlayamadım tabi.
Çocuğu öldürdükten sonra koşarak eve gelmiştim. Aysun'da görmüştü olanları. O da korkuyordu. Sonraki gün bir adam gelip benimle konuşmak istediğini söylemişti. Adamın yanına gittiğimde bana ailemi iyi korumam gerektiğini, beni çok kötü günlerin beklediğini ve intikam alacağını söylemişti. Çok umursamamıştım ama tehditleri böyle devam etti. Korkmaya başladım ve ne akla bilmiyorum ama sizden uzak durmaya çalıştım. Sizi böyle koruyabileceğimi umuyordum.
Sonra ertesi yıl yine Kan Gölü Günü' nde yine o adam kapımıza dayandı. Açmadım tabi ama adam kapının arkasından bir şeyler söyleyip gitmişti.
"Canımdan ettin beni bende seni hayatından edeceğim. Sadece zamanını bekle."
Böyle söyleyip gitti. Yıllar sonra tekrar ona çıkınca kura yine gelecekti. Bende aptal gibi yine içmiştim hatırlarsınız o lanet günü.
Beni arayıp para teklif etti. O kafayla o adam olduğunu anlayamadım. Benim yerime birini öldür sana para ödeyeyim dedi. Diyorum ya anlayamadım ki aptal gibi inandım. Kapıyı açtıktan sonra da zaten olanlar oldu. Sonrasında ise sizi korumak için evden ayrıldım. Sizinle olursam yine size zarar verecektim.
İyi ki ayrılmışım aslında. Çünkü yukarıda bahsettiğim gibi Selim sizi benden daha iyi koruyor.
Sizi çok seviyorum. Bunu size hiç belli edemedim ama inanın sizi canımdan çok seviyorum. Annenizi koruyamadım. Sizden de olmayayım.
Affeder misiniz bilmiyorum ama ikinizden de çok özür dilerim. Yılların acısı bir özürle geçmez onuda biliyorum ama ne yapacağımı bilemiyorum.
Ne yaman çelişki...
Sizi canından çok seven babanız..."
Notu bitirdikten sonra özenle katlayıp tekrar masaya bıraktım. Her şeyi anlattığım bu kağıdı kızlarıma vermeye bile yüzüm yoktu.
Duygularımı anlayamıyordum şuan. Korku mu, utanç mı, nefret mi?
Bilemiyorum. Ama tek bildiğim bir şey var ki o da kendimden nefret ettiğimdi.
Affedilmez hatalar yapan bir aptaldım.
Yavaşça kalkıp dışarı çıktım. Notu sıkı sıkı tutuyordum. Dışarı çıkınca yağmur çiselemeye başlamıştı. Kendimi değil yazdıklarımı korumaya çalışarak kızlarımın evine doğru gitmeye başladım.
Bugün işteydiler ve karşılaşamazdık.
Apartman merdivenlerini çıkarken hâlâ zihnimde bir sürü soruyla savaşıyordum.
Dairenin önüne geldiğimde biraz bekleyip kapıya baktım. Aşağıdan apartman kapısının sesi gelince nedensizce endişelenip elimdeki nota tekrar baktıktan sonra kapının arasına sıkıştırdım.
Merdivenlere yöneldiğimde aşağıdan birinin adım sesleri geliyordu fakat rahattım çünkü gelen kızlar olamazdı. Sessiz sessiz merdivenleri inerken aşağıdan gelen adım sesleride yaklaşıyordu. Başımı umursamadan kaldırdığımda gördüğüm kişiyle kaldım öylece.
O bana ben ona bakarak donup kaldık. Gelen Arya'ydı. Biraz sonra bana bakmayı bırakıp alnını ovalayarak merdivenleri çıkmaya devam etti. Bende kapıdaki notu görmeden ve o anın şokuyla koşarak apartmandan çıkıp eve koştum. Heyecan ve korku iliklerime kadar işlemişti.
Ellerim, bacaklarım titriyordu. Kendimi eve nasıl attım bilmiyorum. Yüzsüzlük mü etmiştim onu da bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni daha çok korkutuyordu.
Beni tam tanıyamamıştı çünkü şapkam ve gözlüğüm vardı. Notu görseydi kesinlikle anlardı. Keşke bir kez olsun sarılabilseydim.
*****
Arya'dan
Marketten çıkıp eve gidiyordum çünkü kendimi iyi hissetmiyordum. Eve gelince merdivenleri zor çıkıyordum. Yukarıda da adım sesleri geliyordu. Bir süre sonra yukarıda gelen adamla karşılaştık. Yanımdan geçip gitmek yerine hareket etmiyordu.
Başımı kaldırıp baktığımda bende öylece kalmıştım. Nasılda benziyordu babama. Ama babam gözlük takmazdı ya da takardı. Bilmiyordum.
Benzettim mi acaba?
Düşünmek bile ağır geliyordu şuan. Hayal gördüğümü var sayıp merdivenleri çıkmaya devam ettim. Evin önüne gelince adamında koşarak gittiğini duydum. Zar zor kapıyı açtıktan sonra yere bir kağıt düştü.
Gözlerimi kısıp kâğıda baktıktan sonra elime alıp içeri girdim. Notu ve anahtarı bir köşeye atıp kendimi koltuğa bırakmıştım.
*****
Bitttiiii.
Herkesi haklı çıkarmaya bayılıyorum dpsndpnsğdnsğdndğnfpdn.
Her neyse bu konuyu açıklayıp açıklamamaktan kararsızdım fakat destekçilerim ( iki tane var zaten sağ olsunlar) bana yardımcı oldular.
kitapcikkurd4646
yorgun_73
♡
Tabii yine var kimsenin hakkına girmeyelim ama bu arkadaşlar çok yardımcı oldu:).
Geçen bölümü okunmanın 1k olmasına atmıştım bunuda oyların 1k olmasına atıyorum niahahah sosmdpd.
Okuduktan sonra yorum yapmayı unutmayın. Etikette atabilirsiniz dşsnşdns.
Yorum ( aklınıza takılanlar ) ➡
Etiket ➡
Teşekkürler....