We went back to our condo in silence. Sabay kaming nag toothbrush ng tahimik at nagpalit ng pantulog, pagkatapos ay magkatalikoran kaming nahiga sa kama. Halos mag-iisang oras na rin kaming ganito pero hindi parin ako makatulog. Dapat pala hindi ko na sinira yung masayang sitwasyon kanina. Napabuntong-hininga na lang ako at pumikit. Pero napamulat akong muli nang dahan-dahang gumapang ang isa niyang braso sa beywang ko. He pulled me closer to him and hugged me tighter.
"Hindi ako makakatulog kung ganitong wala tayong imikan." Marahan niya usal.
"I'm sorry." Humarap ako sa kaniya at tiningala siya.
"Sorry for what?"
"For ruining the moment earlier." He smiled and gently kissed my forehead.
"Okay lang naman. It wasn't a big deal." Mas humigpit pa ang yakap niya saakin kaya naman mas isiniksik ko pa sarili ko sa dibdib niya. "Goodnight, baby. I love you so much."
"I love you too."
Kinabukasan mas maaga akong nagising sa kaniya. Maingat akong nagpalit ng damit at umalis sa condo. Tinawagan ko yung personal driver namin at nagpahatid ako sa Vaugirard Cemetery, dumaan muna kami sa isnag flower shop bago pumunta doon. Mabilisan kong kinausap ang mga magulang ko at pagkatapos ay bumalik ka agad sa Hotel. Vraxx was still asleep as I got back, I was planning to cook breakfast for the both of us but I suddenly remembered that we will having a breakfast picnic at the cemetery. I eventually requested a picnic basket with of course food on it at the hotel kitchen which they immediately granted. They were just so nice to me.
I was doing my minimal make up when Vraxx woke up. He greeted me a good morning and I did the same, I told him to get ready and he did. I felt sad for him, sobrang sabik siyang makita at makasama ang parents ko. Mas lalo siyang na excite nang sabihin kong magpi-picnic breakfast kami with my parents. Hayst.
"Let's get going, love!" Sigaw ko mula dito sa loving room.
"Hold on!" He yelled back. Maya-maya pa ay lumabas na rin siya mula sa kwarto. I frowned when I realized that he matches his outfit with mine. "What? We look the same and that's adorable."
"More likely cringy." I rolled my eyes. Nauna akong lumabas at agad naman siyang sumunod. Inakbayan pa ako at mas lalong hinigit ang katawan ko siya. "You're being clingy, Vraxx." Giit ko.
"Ang aga-aga tapos ang init-init ng ulo mo." Tumatawa niyang sabi.
"Natural. Demonyo ako eh." Mahinang saad ko na sigurado kong hindi niya maririnig.
"What did you say?"
"Did I said something?"
"I'm so sure that I heard you said something."
I smirked. "Oh Vraxx. You're so full of imagination." Nag 'Tss na lang siya at napangiwi na lang din ako.
Pagkalabas namin ng hotel agad kaming sumakay sa kotse na kanina pala nag hihintay. Buti na lang binigay na ng hotel service sa driver namin yung picnic basket.
"Malayo ba ang bahay nila dito, babe?" Biglang tanong niya.
"Uh hindi naman. Malapit lang." Alinlangan kong saad.
Nang matanaw ko na ang sementeryo nagsimula nang kumabog ang puso ko sa kaba. Hindi ko alam kung anong kaniyang magiging reaksyon at yun ang ikinakatakot ko.
"I'm sorry mister but I think we're at the wrong location." I bite my lower lip because of embarrassment when he said that to our driver.
"We are at the right location, Sir." This time Vraxx looked at me in confused, still in processed. Nang hindi ko na malaman kung anong sasabihin ko ay mabilis na lang akong lumabas ng kotse dala ang picnic basket.
"L-Let's go." Nauna akong naglakad nang hindi siya tinitignan pero nang hindi ko maramdaman ang presensya niya sa likod ko, huminto ako at muli siyang nilingon. "Ano na? I said, let's go." He got out the car and slammed the door.
"Let's go where?!" He looked around, still clueless or should I say, in denial.
"To my parents!" I yelled in frustration. Hindi parin siya makapaniwalang nakatingin saakin. I took a deep breath to calm myself. "Follow me." Muli akong naunang naglakad and this time rinig ko na ang mga yapak niya.
When we made it to my parents grave I gently put down the basket and then I picked up the picnic blanket and put it on the clear grass. Isa-isa kong inilabas ang mga pagkain habang siya ay nakatayo parin at nakatingin saakin.
"Would you mind explaining me why the hell are we here, Athena." Pero hindi ko siya pinansin. Is he dumb? "Bakit sabi tayo nandito?" He asked again and this time it got me. I stood up and looked directly into his eyes.
"Why are we here? Don't you get it? Can't you read?" I even pointed my parent's name that is engraved on the stone. "My parents are dead!" Tears started to build up out of frustration. Kahit ako, ayaw kong aminin at banggitin ang mga salitang iyon but he made me do it. And it's fucking devastating!
"I-I'm sorry. Nagulat lang talaga ako." Sinubokan niyang hawakan ang kamay ko pero muli akong naupo sa blanket at inayos ang mga pagkain. "Please don't be mad at me. Hindi ko naman kasi alam, I'm sorry." Naupo na din siya sa harap ko.
"It's okay. I understand. Sorry kung nasigawan kita, hindi ko sinasadya." Wala naman mawawala kung magpapakumbaba din ako diba? I mean, our relationship works with the two of us. Hindi naman pwedeng siya na lang lagi ang aako ng lahat. That's toxic.
"I totally understand. Shall we eat? Ayaw nina tita na pinaghihintay ang pagkain." Pinakitaan niya ako ng mapagkumbinsing ngiti kaya naman napa ngiti din ako.
"Let's eat." Sabi ko na lang.
We ate in awkward silence. Ramdam kong meroon siyang gusto itanong pero nagdadalawang isip pa siya. Kaya naman napabuntong hininga na lang ako at inilapag ko muna yung kinakain ko bago ko siya tinignan.
"They died in an accident." He looked at me with his eyes wide open, not expecting me to talk about it. "I wasn't here at that time. Hindi kasi ako pwedeng basta-basta lumabas kasi alam kong magiging malaking eksena iyon."
"A-Ano lang ang ginawa mo?" Nakangiti kong tinignan ang pangalan nina mama at papa na nakaukit sa bato.
"I was watching from afar." And then I looked at him. "I've always been watching from afar." Natahimik siya kaya naman ipinagpatuloy ko na lang ang pagkain ko pero nagkamali ako.
"Noong nagising ako mula sa maiksing coma, your parents were there." That caught my attention. Yung parte kung saan nagising siya ang hinihintay kong e kwento niya. "I was so prepared to take all the blame that time but instead of yelling at me, they hugged me. Sobrang higpit ng yakap nila saakin. Wala silang ibang sinabi kundi ang pagpapasalamat na okay na lang ako at walang nangyareng masama saakin. After that day, I haven't seen them again."
Ako naman ang natahimik. Bahagya siyang nakayuko pero kitang kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam kong hanggang ngayon sinisisi niya parin ang sarili niya sa nangyare.
"Hindi ka nila sinisi kasi hindi naman ikaw yung may kasalanan. Maaaring nasaktan sila noong mawala ako pero hindi sila yung tipo ng tao na ibubuhos ang hinanakit sa kung sino ang nasa mabuting sitwasyon." Malumanay kong sabi. Hinawakan ko ang pisnge niya at marahang iniangat ang mukha niya. "I know you're still blaming yourself for not being able to save me that night, but hey, let me tell you this, it wasn't your fault, baby. Kahit ako, masaya akong walang masamang nangyare saiyo."
Parang piniga ang puso ko nang makita ko kung paanong namuo ang luha sa kaniyang mga mata. Bumagsak ang kaniyang balikat na para bang matagal niya nang daladala ang ganitong emosyon.
"S-Sa loob ng sampong taon, gabi-gabi kong sinisisi ang sarili ko sa pagkawala mo." I wiped his tears as it keeps in falling. "Kahit ngayong nandito kana, lagi ko parin iniisip na kung sana gumawa ako ng paraan noon hindi ganito kahirap. Hindi ganito kahirap ang abotin ka." Puno ng emosyon niyang sabi. I immediately loose all my shit when he sobbed. Kahit ako ay naiyak na rin.
"I'm sorry. I'm so so s-sorry." He took both of my hand and held it so tight. "Patawarin mo ako kung nagpakaduwag ako. Patawarin mo ako kung wala akong nagawa. I was a coward! I'm so sorry.." Humihikbi niyang usal.
Hindi ko na alam kung anong gagawin at sasabihin ko. Hindi ko alam kung matutuwa ako o kung maaawa. Nanlaki ang mga mata ko nang bigla niyang binitawan ang mga kamay ko at nakaluhod na humarap sa puntod ng mga magulang ko.
"Vraxx, y-you don't have to do this!" Siway ko pero parang wala siyang narinig. "Tsk!" I hissed when a sudden rain started pouring. Agad akong tumayo at pinilit din siyang patayoin pero sadyang ayaw niya. Paulit ulit siyang humihingi ng tawad sa mga taong patay na. "GODDAMN IT VRAXX! STAND THE FUCK UP! May flight pa tayo bukas! Pag ikaw nagkasakit, iiwan talaga kita dito."
This time natigilan siya at di makapaniwalang napatingin saakin. Inis ko siyang tinignan kaya naman agad siyang napatayo. Hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming tumakbo papunta sa isang malaking puno. Sumandal siya sa puno habang ako ay tinawagan yung driver namin para sundoin kami. Napamura pa ako nang sabihin niya saaking medyo matatagalan siya kasi nasiraan daw siya ng gulong. Wala naman akong ibang nagawa kundi ang nakapameywang na hinarap si Vraxx. Nakaupo na siya ngayon habang nakasandal sa puno at nakapikit.
"A-Are you feeling better?" I kinda felt bad for yelling at him earlier. Tsk! Hindi ko naman kasi kailangan maging ganoon ka harsh pero kasi itong si Vraxx kasi! Hayst. Iminulat niya ang mga mata niya pero wala saakin ang kaniyang tingin, nandoon sa puntod ng magulang ko.
"Sayang ng mga pagkain." He said casually.
"I-I'll go get it." Aalis na sana ako pero mahigpit niyang hinawakan ang pulsohan ko at hinila paupo sa kandungan niya. Gulat ko siyang tinignan, we were both wet because of the rain and it's getting cold but I can literally feel my cheek heating because of our position.
"Medyo okay na ako." Mahina niyang saad. Pero hindi ako umimik. I brushed his wet hair with my fingers. My hand went to his cheek. Mariin kaming nagtitigan at halos sabay kaming napatingin sa labi ng isa't-isa.
Napakagat labi na lang ako at umiwas ng tingin pero mahigpit niyang hinawakan ang pisnge ko gamit ang isang kamay at muling iniharap ang mukha ko sa mukha niya. And before I could even utter a word his lips crashed into mine. His hand went to my throat slightly choking me and I don't know why the hell is that turning me on. I kissed him back and pinned him on the tree so I can deepen the kiss more, he smirked because of what I did. The kiss became deeper and deeper but we both immediately stopped when we heard a loud beep. Both of us were running out of breath as we looked at each other. Ako na unang umiwas ng tingin at naunang tumakbo papunta sa kotse. The driver gave me a towel as soon as got in the car, later on Vraxx also came.
"I'm so sorry for making the both of you wait for too long." The driver kept on apologizing and I kept on saying that it was okay and no big deal.
Sa underground parking lot na kami bumaba nang makarating kami sa hotel. Sinabihan ko na lang yung driver na tatawagan ko na lang siya kapag alam ko na kung anong oras ang flight namin bukas.
"Here.." I handled the towel to him but he refused to take it so I don't have a choice other than to put it his shoulder myself. "Halos natuyo na rin ako buong byahe." Nginitian niya na lang ako at inakbayan.
Everyone was looking at us weirdly and we just don't care. Nangmakarating sa condo pinauna niya na ako na maligo, binilisan ko na lang para makaligo din siya agad. Nagbihis ako ng pajama at tinawagan si Tyrine. 12 Noon daw ang flight namin papuntang Turkey.
"Is Lucifer with you?" I asked.
"Uh yeah. You wanna talk to him?" She asked. Papayag sana ako kaso biglang natapos na si Vraxx maligo at lumabas na ito mula sa banyo.
"Hindi na." Sabi ko na lang. "I'll hang up now. Mag-iingat kayo dyan."
"Okay ate. Kayo rin dyan." Napangiti na lang ako at pinatay ko na ang tawag.
"Lagi mo na lang sinasabihan si Tyrine na mag-iingat sila everytime na magkausap kayo sa phone." Bigla niyang saad.
"Ganoon talaga." Yun na lang ang nasabi ko. He just laughed at it throw himself to the bed and also wanted to do the same thing but I needed to pack our clothes now. "You can rest now, aayusin ko lang itong mga gamit natin para no problem na bukas."
"Okay.. Thanks, baby. I love you." Nakapikit at pahina ng pahina niyang usal. Nakangiti akong napa iling iling na lang. Baka napagod siya sa kakaiyak kanina. Well crying is tiring naman talaga eh.
Mabilis pero maayos kong inayos ang mga bagahe namin. Malalim na ang tulog niya nang maingat akong humiga sa tabi niya. Isiniksik ko na lang ang sarili ko sa kaniya at nakangiting pumikit. This is the most comforting and warm place that I will always dreamed to be at. Mas lalo pa akong napangiti nang niyakap niya ako ng mahigpit.
Bukas aalis na kami dito sa Paris, gigisingin ko siya ng maaga para makapag picture kami sa maliwanag na Eiffel Tower. Our vacation here in Paris is quiet far from what I am expecting. Ang akala ko kasi lahat ng alaala namin dito is masaya, I mean, masaya naman kaso may kunting drama. Kaya naman I will make it sure na sa sunod namin na pupuntahan ay wala nang drama at iyakan. I will make it sure that we will be having our best time in Turkey, Romania and Netherlands before we stopped at Bora-Bora. Bibigyan ko siya ng maraming masasayang alaala na hinding hindi niya makakalimotan.
Af first it will be a hard torture and agony for him but then it'll become the greatest treasure that he will have.