To nie tak, że San nie umiał mówić. Bał się tego. Przerażał go fakt, iż jeśli się odezwie i powie coś źle, pozostali go wyśmieją.
Tak właśnie było w gimnazjum.
Wyznał pewnemu chłopakowi swoje uczucia, którymi go darzył, a ten go wyśmiał. Ale czego San miał się spodziewać? Że popularny chłopak zwróci większą uwagę na kogoś takiego jak on? Oczywiste było to, że taka sytuacja się nie zdarzy...
Ah, do dzisiaj pamięta jak wyglądała tamta rozmowa i jak brzmiały ostatnie słowa osoby, w której się zakochał: ,,Nigdy nie zwróciłbym uwagi na takiego robaka jak ty. Nie odzywaj się już do mnie, rozumiesz? Nie chcę mieć jakiegokolwiek kontaktu z pedałami i niższością społeczną.".
Chyba przyjął to zbyt dosłownie, bo od tamtego czasu do nikogo się nie odzywał. Zamknął się w sobie i co noc płakał wmawiając sobie, że jest beznadziejny. Zaczął nawet robić sobie krzywdę, żeby dać jakoś upust swoim emocjom. Nie rozmawiał za często z rodzicami, a oni nie reagowali na jego zachowanie. Bał się komukolwiek zaufać, do momentu, w którym poznał Mingiego - najbardziej przyjazną, miłą i energiczną osobę z jaką miał (o dziwo) przyjemność utrzymywać przyjacielskie relacje. Co prawda również mało się odzywał, ale z czasem to mijało i razem ze swoim przyjacielem rozmawiali o wielu bezsensownych, jak i tych ważniejszych rzeczach.
Głupawki stały się u nich normą.
Song był z siebie dumny, że San zaczął z nim rozmawiać. Powtarzał mu to dosyć często.
Ale spokój Sana, nie mógł trwać wiecznie. Po pewnym czasie zaczęły do niego podchodzić dwie osoby (konkretnie dwójka chłopaków), przez które czuł się osaczony. Oczywiście Mingi wtedy reagował, mówiąc, żeby się odczepili. Jednak jak zdarzało się, że nie było go w szkole, San nie umiał sobie poradzić.
A to wszystko przez jedno głupie wyzwanie...
~~~
Witam w prologu
Od razu chcę poinformować, że kursywą będą pisane wypowiedzi Sana (a raczej to co chciałby powiedzieć)
Jeśli wiecie o co mi chodzi :'}
(Mam nadzieję, że nie zostawię tego jak pozostałych moich fanfików QwQ)