προκειται για το 2ο μερος του 5ου one shot, ριξτε το μια ματια πρωτα αν θελετε για να θυμηθείτε τι ειχε συμβει.
.
Ο Θηραμένης χάζευε τη κοιμισμένη μορφή δίπλα του. Φαινόταν τόσο γαλήνια, όμως ο ίδιος ήξερε πόσους θανάτους είχε προκαλέσει.
Πριν έξι μήνες παραλίγο να προξενούσε και τον δικό του θάνατο.
Παραλίγο.
Η μέρα που το έσκασαν μαζί ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής του. Μόνο τότε είχε νιώσει πραγματικά ελεύθερος.
Ήταν όμως πολλοί αυτοί που τους κυνηγούσαν και λίγα τα μέρη που τους δέχονταν.
Δεν αγνοούσαν ότι αργά ή γρήγορα θα τους έπιαναν. Ήταν σαν να είχαν βάλει ένα στοίχημα με τις ίδιες τις μοίρες ξέροντας ότι θα χάσουν.
Η εναλλακτική όμως, σκέφτηκε ο Θηραμενης, ήταν χειρότερη.
Τύλιξε το γυμνό του πόδι γύρω του και πήρε μια βαθιά αναπνοή.
Ένιωσε το χέρι του να σφίγγει το δικό του πριν ακόμη τον δει να ανοίγει τα μάτια του.
"Τι ώρα είναι;" τον ρώτησε με την πρωινή βραχνή φωνή του και με το ζόρι συγκράτησε τον εαυτό του ο Θηραμένης.
"Ακόμα δε ξημέρωσε τελείως," του αποκριθηκε, "προλαβαίνουμε να φυγουμε."
"Πάλι; Έχουμε αλλάξει τρια μερη σε μια εβδομαδα. Δε νομίζω να κινδυνεύουμε. "
Ο Θηραμενης κουνησε το κεφαλι του αρνητικά, φανερά ταραγμένος. "Δε πρεπει να εφησυχάζουμε. Ο Λύσανδρος δε θα σταματήσει σε τίποτα για να δει το κεφάλι σου κρεμασμένο"
"Και το δικό σου. " απάντησε στεγνά ο Κριτίας
"Ευχαριστώ που μου το θύμησες. Πάμε τώρα;"
"Πρέπει;"
"Πρέπει."
Ο Κριτίας αναστέναξε. "Εντάξει, αλλά πιστεύω ότι υπερβάλεις"
"Και εγώ πιστεύω ότι η φωνη σου το πρωί είναι υπερβολικά ελκυστική," του χαμογελασε ο Θηραμενης και του αφησε ένα φιλι στο κοκκινισμενο του μάγουλο.
"Είπα εντάξει, δε χρειάζεται να με καλοπιάνεις. "
Το χέρι του Θηραμενη ταξιδεψε λιγο στο σωμα του.
"Ή να με κωλοπιάνεις."
Ο Θηραμενης γέλασε απαλά και τον ξαναφίλησε. "Μ'αγαπάς."
Ο Κριτίας δίστασε. Δεν ειχαν πει ακόμη κατι τετοιο. "Τελικα θα φύγουμε ποτέ;"
"Δωσ'μου ένα φιλί και θα σηκωθώ. "
Δεν ήθελε να σηκωθεί από εκείνο το κρεβάτι ποτέ.
__
"Πώς σου φαίνεται η Σικελία;" τον ρώτησε καθως προχωρούσαν χωρίς ιδιαίτερο προορισμό.
Οπουδήποτε που να μην ηταν η Αθήνα ή η Σπάρτη.
"Όλο και κάποιο πλοίο θα φεύγει. Ειδικά τώρα που τελείωσαν οι μεγάλες καταιγίδες."
Ο Κριτίας στριφογυρισε για λίγο την ξανθιά μπούκλα του αναμεσα στα λεπτα του δάχτυλα πριν μιλήσει. "Μπορεί να μας περιμένουν."
"Τα μαλλιά σου εχουν μακρύνει. Το μουσι μου καλυπτει πλεον το μισο μου προσωπο. Δε θα μας αναγνωρίσουν με τίποτα. "
"Καλά, ας συνεχίσουμε προς τη Δύση και βλέπουμε." είπε ο Κριτιας και συνέχισε να περπατά. "Το μούσι σου είναι τέλειο αλλα μου λειπει και το προσωπο σου."
Το χαμογελο του Θηραμενη ειχε φτασει ως τα αυτιά του και εδειχνε δεκα χρονια νεώτερος. "Μόλις φτάσουμε στη Σικελία θα το δεις."
Δε χρειαζόταν να πουν ότι υπήρχε περίπτωση να μη φτασουν ποτε.
"Τα μπουκλακια ομως θα τα κρατήσω. Κατι ξεραμε οι ολιγαρχικοι και καναμε τα μακρια μαλλιά χαρακτηριστικό μας."
"Α, κάπου φτάσαμε!" αναφώνησε ο Θηραμενης.
"Επιτέλους, είχα αρχισει να πιστευω οτι χαθήκαμε εντελως."
__
Η αγορά της μικρής κωμόπολης δε μπορουσε να συγκριθεί με της Αθήνας, ήταν ομως γεμάτη χαμογελαστούς, αν και εμφανώς αδυνατισμένους, ανθρώπους και οι συζητήσεις μεταξύ τους έκαναν τους δυο αντρες να νιώσουν νοσταλγία για την πατρίδα τους.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα ηταν αρκετα ευγενική για να τους γεμίσει τα μπουκάλια τους με νερό (και λίγο κρασί) και το μόνο που χρειάζονταν ηταν να βρουν να κοιμηθούν κάπου.
"Ίσως πρέπει να βρουμε τον ηγέτη του χωριού. Μπορεί να μας κατευθύνει εκεί που πρέπει." πρότεινε ο Κριτίας.
Ο Θηραμενης δάγκωσε το κάτω χείλος του "Και αν είναι...μαζί τους;"
"Αμφιβάλλω. Έλα, σε λίγο θα σκοτεινιάσει."
"Αν γίνει κάτι, όμως, εσύ αναλαμβάνεις την ευθύνη" έκανε ο Θηραμενης, αν και έδειχνε χαλαρός και ήρεμος.
Ο Κριτίας τον έπιασε απ'το χέρι και τον οδήγησε προς το μέρος που ήξεραν ότι βρίσκεται ο αρχηγός. "Όλα καλά θα πάνε."
Πράγματι, ο άνθρωπος απέναντι τους φαίνονταν ευδιάθετος και ουτε που έδωσε ιδιαιτερη σημασια στα ενωμενα χέρια τους.
"Ευτυχώς για εσας εχω ενα ελευθερο δωμάτιο που με χαρά μου θα σας το δώσω για λίγες μέρες."
Ο Θηραμενης ενιωσε ανακουφιση. "Μια νύχτα ειναι αρκετή. Σας ειμαστε πραγματικά ευγνώμονες."
"Μη το συζητάτε καν. Απλά περιμένετε για λίγο κοντά στο άγαλμα της Αθηνας για να συνεννοηθώ με την Αλκεναίτη. "
Ο Κριτίας απευθύνθηκε στον Θηραμενη μόλις έμειναν μονοι τους. "Τι καλός άνθρωπος"
"Πρεπει να ομολογησω οτι ειχα τις αμφιβολίες μου αλλα όσο περνάει ο καιρός… νιωθω οτι μπορεί να τα καταφέρουμε Κριτια."
‘’Και μόνο που ξεφύγαμε για έξι μήνες, τα καταφέραμε.’’ αποκρίθηκε. ‘’Ανυπομονώ να πάμε στη Σικελία, πάντως.’’
Ένας άνεμος χτύπησε τα πρόσωπα τους, όμως δε τους ένοιαζε.
‘’Θα είναι υπέροχα. Μπορώ ήδη να σε φανταστώ κάτω από τον ήλιο να διαβάζεις εκείνα τα μεγάλα βιβλία που σου αρέσουν και να κάνεις παρέα με τους Σικελιανούς. Θα τους ξετρελάνεις.’’
Ο Κριτίας σήκωσε τα φρύδια του. ‘’Εγώ θα τους ξετρελάνω ή εσύ; Φοβάμαι μη τους πείσεις να επαναστατήσουν και καταλήξεις βασιλιάς τους’’
‘’Μάλλον θα τους τρελάνουμε μαζί.’’ του είπε και έριξε μια ματιά γύρω τους προτού τον φιλήσει.
‘’Θηραμένη!’’ τον μάλωσε, όμως και οι δύο ήξεραν ότι δε τον πείραζε στα αλήθεια. ‘’Θες να μας διώξουν ακόμα δεν ήρθαμε;’’
‘’Τι να κάνω που δε μπορώ να σου αντισταθώ;’’ τον πείραξε
Ο Κριτίας αναστέναξε, φανερά κοκκινισμένος για άλλη μια φορά. ‘’Θα έχεις όσα φιλιά θες. Μόλις φύγουμε όσο πιο μακριά γίνεται.’’
‘’Πέρα απ’τη Σικελία;’’
‘’Αν υπάρχει κάτι πιο πέρα.’’ τόνισε ο Κριτίας
‘’Ω έλα τώρα, φυσικά και υπάρχει. Και μας περιμένει.’’
Ο Κριτίας σχεδόν βούρκωσε απ’την ευτυχία του. ‘’Πάντα ήθελα να δω τι υπάρχει πιο πέρα.’’
‘’Ποιός ξέρει, ίσως το δεις’’
‘’Το δούμε.’’ τον διόρθωσε
Ο Θηραμένης έδιωξε μια μπούκλα που έπεφτε στο πρόσωπο του και επανέλαβε φανερά αφηρημένος ‘’Το δουμε.’’
‘’Δυο λεπτά, φίλοι, και το μέρος είναι δικό σας’’ ακούστηκε η φωνή του γνωστου τους πλέον άντρα.
‘’Μπορείς επιτέλους να γράψεις και εκείνο το βιβλίο που έλεγες’’ συνέχισε ο Θηραμένης
‘’Ξέρω ήδη το θέμα.’’
‘’Αλήθεια; Ποιο;’’
Ο Κριτίας του χαμογέλασε και του έπιασε το χέρι. ‘’Εμάς.’’
Ο Θηραμένης έμεινε άναυδος. ‘’Κριτία..δε ξέρω τι να πω.’’
‘’Επίσης, σ’αγαπω.’’ είπε ο Κριτίας σχεδόν ψιθυρίζοντας ‘’Δε χρειάζεται να το πεις αν δε θες--’’
‘’Και’γω σαγαπάω’’ του απάντησε αμέσως. ‘’Σε παρακαλώ, άσε με να σε φιλήσω. Δε με νοιάζει ποιος βλέπει.’’
Η καρδιά του Κριτία χτυπούσε δυνατά, αλλά δε δίστασε να τον φιλήσει.
Δεν είχε νιώσει ποτέ πιο χαρούμενος. Πιο ελεύθερος.
Ο αέρας τους χτύπησε ξανά, σαν μια προειδοποίηση, σαν μια προφητεία, σαν ένας χλευασμός απ’τις ίδιες τις μοίρες.
Πριν δει το αίμα να κυλάει, ένιωσε το χέρι του να τον σφίγγει. "Κρι.." προσπάθησε να πει όμως τα λόγια του πνίγονταν από τα βογγητά του.
"Θηραμένη;" ήταν το μόνο που μπόρεσε να πει, βλέποντας ένα μαχαίρι πηγμένο στον άνθρωπο της ζωής του.
Πίσω του ήταν ένας στρατιώτης, προφανως Αθηναίος απ'τα ρούχα του, και πριν καν προλάβει να αντιδράσει ο Κριτίας, αυτός είχε εξαφανιστεί.
"Κρι.. Κριτία" προσπάθησε να πει για άλλη μια φορά ο Θηραμενης και άπλωσε το χέρι του προς αυτόν.
"Σςς" έκανε ο Κριτίας και τον χάιδεψε, ξαπλωνοντας τον στα ποδια του αγαλματος της θεας που ειχε πλέον λερωθει απ'το αιμα του. "Θα.. θα γίνεις καλα."
"Κριτία.."ξαναείπε ο Θηραμενης "Τρέξε. Θα έρθουν και για σένα."
"Τι; Δε μπορω να σε αφησω μονος σου, μην εισαι χαζος. Οχι τωρα, οχι μετα απο τοσα που περασαμε."
Ο Θηραμενης του εσφιξε το χερι. "Κάν'το για μένα. Ζήσε για μένα. Πάνε στη Σικελία και πιο πέρα και σώσε τον εαυτο σου."
"Οχι, οχι, οχι.. "
"Σε παρακαλώ, τρέξε. Θέλω στις τελευταίες μου στιγμες να ξέρω οτι εισαι ασφαλής."
Ο Κριτιας συνέχισε να κουναει το κεφαλι του αρνητικα, ενω δακρυα μουσκευαν πλεον τα μαγουλα του. "Δεν ειναι οι τελευταιες σου στιγμες, θα δεις. Θα σε σώσω"
Ο Θηραμενης έβηξε αίμα και τον κοίταξε στα μάτια. "Σ'αγαπώ. Αν μ'αγαπάς και εσυ, φύγε. Τρέξε."
Μια φωνή ακούστηκε, μάλλον απο τον στρατιώτη, όμως τα αυτιά του Κριτία βούιζαν και ο κόσμος είχε σταματήσει. "Αυτοί ειναι. Ο ενας εχει τραυματιστεί."
Ο Θηραμενης εσφιξε παλι το χερι του Κριτια, οσο πιο σφιχτά μπορουσε. "Τρέξε. Θυμήσου τη Σικελία."
Ο Κριτίας άρπαξε τη τσάντα του, αλλά δεν έκανε κίνηση να φύγει, και κοίταξε τον Θηραμενη."Δε θέλω να σε αφησω. Εσυ δε θα με αφηνες."
Ο Θηραμενης προσπαθησε να χαμογελασει, ομως ο πονος ηταν υπερβολικά εντονος. "Τρέξε. Σ'αγαπώ"
"Και' γω σαγαπώ."αποκρίθηκε ο Κριτιας αναμεσα στα αναφιλητα του. "Σ'αγαπώ οσο δεν έχει αγαπησει ποτε κανενας."
Εκλεισε τα ματια του για να του δωσει ενα τελευταίο φιλί, προτού να του γυρίσει την πλάτη και να τρεξει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Δεν τόλμησε να κοιτάξει πίσω.
****
too much?