Bij thuiskomst voelt Anne zich moe maar voldaan. Het liefst duikt ze meteen haar bed in. Ze heeft geen eens de behoefte om eerst nog uitgebreid te gaan douchen. Het enige wat ze nu wil, is slapen. Haar ouders hebben andere plannen. Zij horen graag hoe haar avondje uit was met de meiden. Het lijkt haast alsof ze bezorgd om haar zijn zoveel vragen stellen ze ineens. "Hoe was je avondje uit?". "Waar ben je geweest?". "Heb je jezelf een beetje gedragen?"
"Het was super gezellig", vertelt Anne.
"Dat is fijn om te horen". "Heb je nog meer gedaan dan alleen naar de film?"
"Ben daarna nog ergens wat wezen drinken". Anne merkt dat ze zich ongemakkelijk tijdens het gesprek, dit vragende gedrag is niks voor haar ouders. 'Zijn haar ouders inderdaad bezorgd of zouden zij iets in de gaten hebben?' En waarom lijkt het alsof haar moeder de hele tijd richting haar hals kijkt, dat zal toch niet?
"Ik ganaar boven, naar mijn kamer, ik ben zo moe", antwoordt Anne uiteindelijk. Zehoopt dat ze hiermee het gesprek beëindigen kan. "Zeg Anne", begint haar moederineens, net voordat ze naar boven toe wil gaan. "Van wie heb je dat prachtigekettinkje gekregen dat je om je hals hebt hangen?". 'Shit', denkt Anne, 'Betrapt'.Terwijl ze het kettinkje in haar handen klemt, bedenkt ze snel een leugen. "Dieheb ik van de meiden, als vriendschapscadeautje". Haar ouders kijken elkaarietwat bedenkelijk aan, maar knikken dan instemmend naar Anne.