Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - deel 8

Anne was vanaf de start van het tweede schooljaar begonnen met paardrijden. Een sport die ze al van jongs af aan graag wilde doen. Eindelijk was één van haar dromen in vervulling gegaan. Iedere woensdagmiddag en zaterdagmorgen had ze nu paardrijles. Normaal gesproken waren dit dagen dat zij af kon spreken met haar vriendinnen. Van tevoren had Anne nooit kunnen bedenken dat deze sport haar zoveel tijd zou kosten. Opgeven wilde ze niet, want dit was echt haar grootste droom die uit kwam. Haar vriendinnen wisten ook dat dit haar grootste droom was en toch lieten zij steeds minder en minder van zich horen.

Anne was dan ook blij met de intens goede band die ze met haar paard Pien had. Hier voelde ze zich veilig en vertrouwd bij. Ze kon altijd haar verhaal kwijt. Pien luisterde en oordeelde nergens over. Anne hoefde zich ook niet anders voor te doen dan ze daadwerkelijk was. De laatste tijd deed merkte ze dat ze dit naar haar vriendinnen toe steeds meer begon te doen. Werd de vriendschap inderdaad minder? Als zij haar een appje stuurde en vroegen hoe het ging, dan stuurde Anne veelal terug dat alles goed ging en dat ze zich gelukkig voelde. Diep van binnen was dit heel anders. Anne voelde zich de laatste tijd totaal niet gelukkig. Ze voelde zich steeds vaker eenzaam, alleen, in de steek gelaten en ontzettend onzeker. Maar hoe kon je dat nu vertellen aan je vriendinnen als zij toch al steeds minder contact met je hadden? Moest je hen dan wel jouw verhaal in vertrouwen gaan vertellen?

Wanneer Anne bij geen enkele van haar vriendinnen terecht kan, voelt ze de intense behoefte om haar verhaal te doen bij Pien. Het zit Anne allemaal ontzettend hoog. Ze voelt zich ontzettend onrustig van binnen. Voordat ze naar huis gaat, besluit ze dan ook om eerst nog bij haar paard Pien te gaan kijken. Ze stuurt haar ouders een appje dat ze nog even bij haar paard gaat kijken. Bellen heeft ze nu zo geen behoefte aan. Haar ouders zouden ongetwijfeld aan haar stem kunnen horen dat ze ergens mee zit. Die zouden dan willen dat ze direct naar huis zou komen.

Het voelt voor Anne als een teleurstelling dat ze nu niks aan haar vriendinnen heeft. Ze had zoveel hoop om leuke dingen te kunnen gaan doen met hen. Het liefst zou ze in huilen willen uitbarsten.

Het leek erop alsof Pien al wist dat Anne ergens mee zat, want ze stond haar al op te wachten bij de deur van de stal. Terwijl Anne de stal binnen liep, duwde het haar hoofd direct tegen Anne aan, alsof het wilde zeggen: 'Het is goed, vertel maar wat er is. Ik ben er voor je, ik luister naar je'.

Anne voelt hoe de tranen opkomen en probeert deze te bedwingen, maar dit lukt haar niet. Zachtjes begint ze te snikken terwijl ze Pien over haar ongenoegen vertelt. Het doet haar goed om haar gevoelens en emoties kwijt te kunnen.

Om haar hoofd helemaal leeg te maken, besluit ze om nog een rondje te gaan rijden. Dit is iets wat ze ontzettend graag doet, hier kan ze zo intens van genieten. Echt even helemaal haar hoofd leeg maken.