Ondanks het fijne gevoel wat Anne ervaart bij Remco, ervaart ze soms ook een wat ongemakkelijk gevoel. Remco probeert haar haar steeds kussen. Anne weet niet goed of ze hier wel aan toe is of niet. Al twee dagen op rij weet ze Remco op afstand te houden wanneer hij een poging wil doen. Een kus op de wang is dan het enige wat Remco krijgen kan, maar verder. Ze heeft nog nooit met een jongen gekust. Hierdoor voelt ze zich onzeker. 'Wat als ik niet kan kussen?' of 'Wat als ik het verkeerd doe?', vraagt ze zichzelf af.
Gelukkig voor haar, is Remco geduldig. Hij hoeft al niet direct een kus, het zou vanzelf wel komen. Volgens hem moet ze vooral doen wat goed voelt. Anne voelt zich opgelucht. Dit geeft haar het idee dat zij kan bepalen hoe de vriendschap zich verder gaat ontwikkelen of niet. Ondanks de onzekerheid en de twijfels die ze voelt, wil ze Remco toch een kus geven. Hij is zo lief voor haar en heeft zoveel voor haar gedaan. Hij is er tenminste als hij afspreekt, haar vriendinnen nu niet. Ondanks herhaalde pogingen appjes sturen, heeft ze tot op heden nog niks gehoord van hen. Met een kus kan ze hem zeker wel bedanken voor alles wat hij nu al voor haar gedaan heeft. 'Zou ze het doen?', 'Nee', besluit ze uiteindelijk. 'Als hij me echt leuk vind, dan wacht hij op die kus'.
Maar zou hij wel kunnen wachten? Ondanks dat Remco aangegeven heeft dat het vanzelf wel zou komen, stuurt hij steeds vaker een appje met de vraag of hij een kus van haar mag. Anne merkt dat ze hier onrustig van word en weet hier geen antwoord op te geven. Deze vraag maakte haar alleen maar nog onzekerder dan ze al is. Een ja is in haar ogen meteen zo definitief als antwoord en een misschien zou kunnen voelen als een afwijzing. En hem afwijzen is wel het laatste dat ze wilt, want ze vindt hem leuker dan dat ze eigenlijk zou willen toegeven.
Terwijl ze samen een plekje zoeken bij de vijver om een kleedje neer te leggen om rustig te kunnen gaan zitten, blijft het lichtelijk aan Anne knagen. 'Hoe zouden andere vriendinnetjes van Remco zijn geweest?', denkt Anne bij zichzelf. Ze twijfelt of ze deze vraag wel kan stellen aan hem. Zou ze dan niet als een wantrouwend type overkomen? Je kan toch niet bij één van de eerste afspraakjes al vragen hoe het zit met anderen? Wanneer ze een rustig plekje hebben gevonden in het park, raapt Anne toch al haar moed bij elkaar en stelt dan de vraag: 'Heb je eerder vriendinnetjes gehad?'
'Ja'.
'Hoeveel?'.
'Vier'.
'Hoe waren deze vriendinnetjes?'.
'Gewoon'.
'Hoe gewoon?, Anders dan ik?'.
'Ja, zichzelf. Net zoals jij, ook jezelf'.
'Oké'.Anne weet niet goed wat nog meer te vragen en laat het gesprek maar verder. Zeis blij dat Remco zo open is. Verder wil ze alleen maar genieten van deze dag inhet park.