Περιμένω ότι ο Alec θα έρθει κατευθείαν εδώ αλλά αντιθέτως πηγαίνει κατευθείαν προς το τραπέζι που κάθεται ο Crystal με την γυναίκα του.Ο Aaron ακολουθεί από πίσω του.
Η Violet νεύει σε εμάς πριν σηκωθεί για να πάει εκεί που είναι ο Alec και ο Aaron.
Ο Ηarry έχει το χέρι του στο πόδι μου και από την νευρικότητα τα δάχτυλα του πάνε πάνω κάτω.Βγάζει το τηλέφωνο του.
''Πρέπει να τσεκάρω τους υπόλοιπους στο Ivory.Πρέπει να έχουν φτάσει μέχρι τώρα.''
Εντοπίζω τον Ed με τον Zayn στην άλλη άκρη της αίθουσας και τους χαιρετάω.Με χαιρετάνε και αυτοί και χαμογελάνε λίγο.
''Πρέπει να αρχίζουμε με το σχέδιο'' λέει ο Harry κοιτάζωντας με στα μάτια αφότου βάλει το κινητό στην τσέπη του.
Ξεροκαταπίνω ''Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω Harry--''
''Ναι, μπορείς, μπορείς να το κάνεις.Πιστεύω σε σένα θυμάσαι;''
Το μυαλό μου γυρνάει εκεί που θα πήγαινα να συναντήσω τον Jason στη Νέα Υόρκη.Είχα καθίσει στο καφέ και μόλις το κινητό μου χτύπησε είδα τον αριθμό του Harry.
~''Harry;;''
''Χμμμ;;''
''Πιστεύεις...πιστεύεις σε μένα;;''
''Τι εννοείς;;''
''Θα κάνω κάτι..κάτι μεγάλο.Πιστεύεις ότι μπορώ να το κάνω;;''
''Φυσικά και μπορείς να το κάνεις.''~
Νεύω αργά και ο Harry με φιλάει.
Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε άλλο βλέπω τον Alec να στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο, τα χέρια πίσω από την πλάτη του.
''Καλησπέρα κυρίες και κύριοι.Το όνομα μου είναι Alec Wolfe και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που ήρθατε στην σημερινή οργάνωση για τον Robert Crystal''
Oι άνθρωποι αρχίζουν να χειροκροτάνε όσο ο Crystal σηκώνεται και τους χαιρετάει.
Κοιτάζω την Marion, την γυναίκα που με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως πήρα την δουλειά, αυτή που απαντούσε το τηλέφωνο του Crystal κάθε μέρα μας παρακολουθεί.Δεν την είχα υποψιαστεί ούτε για μια στιγμή.Εννοώ-είναι η γραμματέας.
''Θα ήθελα να κάνω μια πρόπωση'' λέει ο Alec και σηκώνει ψηλά το ποτήρι με το κρασί του. ''Στον Robert Crystal και--''
''Και στα αμέτρητα χρήματα που του έκλεψες'' λέει ο Harry και σηκώνεται όρθιος σηκώνοντας και το δικό του ποτήρι.
Αφήνει το ποτήρι του κάτω, αργά, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του.
''Τα τελευταία 5 χρόνια, ο κ.Wolfe από εδώ έχει πάρει παράνομα από την Crystal 3 εκατομμύρια δολάρια πίσω από την πλάτη του κ.Crystal.Βασικά ο αριθμός είναι 3,4 εκατομμύρια.''
Η Violet σηκώνεται από την θέση της και διορθώνει το κόκκινο φόρεμα της. ''3,4 εκατομμύρια'' επαναλαμβάνει ''Μόνο από την εταιρεία του Crystal''
''Μαζί με αυτό'' συνεχίζει ο Zayn και σηκώνεται και αυτός από τη θέση του δίπλα στην Perrie ''Απείλησε τους συνεργάτες του για να μην επιχειρήσουν να φύγουν''
''Αυτό είναι ψέμα'' λέει ο Aaron δίπλα από τον θείο του ''Λένε ψέματα''
''Οχι δεν λένε'' σηκώνομαι δίπλα στον Harry. ''Δεν λένε ψέματα, λένε την απόλυτη αλήθεια.Και δεν έχεις περιθώρια να το αρνηθείς''
Επιτέλους, ο κ.Crystal σηκώνεται και αυτός.
''Η κ.Knight έχει δίκαιο.''
''Η κ.Knight δεν ξέρει τι λέει.Ολα αυτά είναι ψέματα'' πετάγεται ο Alec.
''Κάλεσε την αστυνομία'' λέει ο Harry στο αυτί μου.
Προσεκτικά βγάζω το κινητό απ΄την τσάντα μου και πληκτρολογώ τους αριθμούς.
''Κ.Wolfe θα ήθελα τα χρήματα μου πίσω, αν δεν σας πειράζει''
''Δεν πήρα χρήματα Crystal''
''Εχω αποδείξεις'' λέει η Violet καια βγάζει κάτι από την τσάντα της και το σηκώνει ψηλά. ''Mια απόδειξη από όταν κατάθεσες το εισόδημα του Crystal στον τραπεζικό σου λογαριασμό.''
''Εχασες Alec'' λέει ο Harry από δίπλα μου ''Δεν υπάρχει λόγος να το παλεύεις''
Ο Alec κάνει νόημα σε κάποιον.Ενας ψηλός άντρας πηγαίνει δίπλα του.
''Thomas κάνε μου μια χάρη και συνόδεψε την κ.Knight, τον κ.Styles, τον κ.Malik και την κ.Watergate έξω από το κτίριο.''
Είμαι έτοιμη να καλέσω τον αριθμό της αστυνομίας όταν το κινητό μου πέφτει και σπάει στο πάτωμα.Γυρνάω και βλέπω ένα άντρα να στέκεται δίπλα μου.
''Θα έρθεις μαζί μου'' μου λέει και με τραβάει.
Δεν ξέρω τι έχει γίνει αλλά το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι πως ο άντρας είναι ξαπλωμένος στο πάτωμα με αίμα να τρέχει από το πρόσωπο του.
H Gemma μαζεύει τα πράγματα της. ''Ας φύγουμε από εδώ πριν θελήσουν να ντροπιαστούν κι άλλοι άντρες''
Εγώ και ο Harry γελάμε αλλά όχι για πολύ γιατί βλέπουμε κιάλους άντρες του Alec να μας πλησιάζουν.
Παίρνω το σπασμένο τηλέφωνο μου από το πάτωμα και τρέχουμε εγώ, ο Harry και η Gemma προς την πόρτα, βλέπωντας τον Alec ακόμα μπροστά στο μικρόφωνο να ψάχνει κάτι στο σακάκι του με ένα διαβολικό χαμόγελο.Τα όνειρα μου έρχονται στο μυαλό και πιάνω τον Harry.
Με τραβάει έξω από το κτίριο, στο πάρκινγκ.Ο Zayn, ο Ed και η Violet στέκονται εκεί και μας περιμένουν.Κρυβόμαστε πίσω από τα αμάξια και μιλάμε ψιθυριστά.Πλέον δεν έχουμε χρόνο να ολοκληρώσουμε το σχέδιο μας.
''Ωραίο χτύπημα Gemma'' λέει Harry στην αδερφή του.
''Σου είπα ότι μπορώ να δείρω κόσμο''
''Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα'' λέω.Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.
''Εγώ και ο Ed θα πάμε στο Ivory'' λέει ο Zayn ''Θα χρειαστούν βοήθεια γιατί έχουν ενισχύσεις''
''Η Rose και εγώ θα πάμε στα διαμερίσματα'' λέει ο Harry.Το χέρι του στα μαλλιά του νευρικά.''Εκει δεν θα το υποψιαστεί ο Alec.Θα νομίσει ότι θα πάμε μαζί σας στο Ivory''
''Nαι και εσείς οι δύο είστε αυτοί που θέλει περισσότερο'' μας λέει ο Ed.
''Θα πάω και εγώ στο Ivory'' λέει η Violet.
''Kαι εγώ θα μπορούσα αν χρειάζεστε βοήθεια'' του λέει η Gemma.
Ολοι νεύουν. ''Εντάξει ας πάμε τότε'' Ολοι χωριζόμαστε.
Μπαίνουμε στο αμάξι του Harry και φεύγουμε γρήγορα.
''Θα πάμε από άλλο δρόμο, για σιγουριά.''
Νεύω, είμαι πολύ νευρική για να μιλήσω.
''Θα υποψιαστεί το διαμέρισμα μου οπότε να πάμε στο δικό σου'' μου λέει.
''Εντάξει''
''Ολα θα πάνε καλά Rose''
''Φοβάμαι πολύ'' η φωνή μου σπάει στο τέλος.
Το χέρι του μπλέκεται με το δικό μου και κάπως έτσι η χειρονομία δείχνει όσα δεν λέει αυτός.
Μπαίνει στο στενό μας και σταματάει το αμάξι.Καθόμαστε εκεί για λίγο.
Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι πόσα πράγματα έχουμε κάνει με τον Harry.Το πόσο με άλλαξε, αρχικά από κάποια που δεν έχει φιλήσει πολλές φορές στην ζωή της σε κάποια που δόθηκε ολοκληρωτικά.Το ότι με πήγε στον ζωολογικό κήπο,στην ταράτσα, και στα υπόλοιπα μέρη που τότε δεν μετρούσαν αλλά τώρα μετράνε.
Θυμάμαι πως συνηθίζαμε να μαλώνουμε.Πως ευχόμουν να μην τον είχα γνωρίσει.Πως του είπα ότι ήμουν ερωτευμένη με τον Aaron ενώ στην πραγματικότητα ήμουν ερωτευμένη με τον Harry από την πρώτη φορά που με πήγε σπίτι.
''Πρέπει να φύγουμε από εδώ.'' λέει και σπάει την ησυχία.
Παίρνουμε το ασανσέρ, τα χέρια μας ακόμα ενωμένα.
Ξεκλειδώνω την πόρτα μου και μπαίνουμε μέσα στο διαμέρισμα.Ο Harry κλειδώνει την πόρτα πίσω μας.
''Εχεις δωμάτιο με πόρτα που να κλειδώνει από μέσα;'' με ρωτάει.
Το σκέφτομαι λίγο. ''Οχι εκτός από την ντουλάπα''
''Τότε πάμε στην ντουλάπα''
''Για πόσο;''
''Μέχρι να πάρω μήνυμα από τον Zayn ότι το Ivory είναι αφοπλισμένο''
Νεύω.
''Πιστεύεις ότι θα έρθουν εδώ;'' τον ρωτάω.
''Οταν δουν ότι δεν είμαστε στο Ivory θα το καταλάβουν''
''Δεν θα τους σταματήσουν οι άλλοι;;''
''Δεν ξέρω, πάντα υπάρχει πιθανότητα να είναι ένα βήμα μπροστά μας.''
O Harry παίρνει το χέρι μου και κλειδωνόμαστε μέσα στην μικρή ντουλάπα.
Παρόν!! (το κομμάτι του προλόγου)
Τα σώματα μας βρίσκονται τόσο κοντά, νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπο μου.Η θερμοκρασία αυξάνεται γρήγορα στον μικρό χώρο, γεμάτο με φόβο και άγχος.Ακουμπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, ξέρωντας ότι από στιγμή σε στιγμή το διαμέρισμα μου θα διαρρηχθεί ψάχνοντας για εμάς τους δύο.Θα καταστρέψουν κάθε δωμάτιο μέχρι να βρουν αυτό, το μοναδικό δωμάτιο που κλειδώνει από μέσα.Και μετά δεν θα δυστάσουν να το καταστρέψουν και αυτό.
Νιώθω τα μάτια του πάνω μου, καίνε το δέρμα μου σαν laser.Ακόμα και στο σκοτάδι της ντουλάπας στην οποία είμαστε στριμωγμένοι μέσα, μπορώ να δω τα πράσινα μάτια του.
''Φοβάσαι;''
Γυρνάω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω και οι ματιές μας κλειδώνονται.Σκέφτομαι όλες τις φορές που μου έκανε την ίδια ερώτηση.
''Εσύ φοβάσαι;'' ρωτάω τον Ηarry.
Κοιτάζει αλλού, παίρνωντας μια βαθιά ανάσα.
Ο λαιμός μου είναι στεγνός,το δέρμα μου γεμάτο ιδρώτα από την νευρικότητα.Ξέρω ότι το make up μου έχει μουτζουρωθεί, τα καστανά μαλλιά μου είναι ανακατεμένα.Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά στο στήθος μου.
''Rose,''
Τον κοιτάζω ξανά.
''Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι.'' H φωνή του είναι χαμηλή,γεμάτη απελπισία.
Νεύω αργά.
''Αν κάτι συμβεί εδώ..πρέπει να ξέρω..'' παίρνει μια ανάσα, το χέρι του πάει στα μαλλιά του. ''Θέλω να φύγεις,εντάξει;''
''Τι εννοείς;''
''Θέλω να γυρίσεις πίσω στην Νέα Υόρκη, να με ξεχάσεις'' Δεν υπάρχει τίποτα στα μάτια του εκτός από πόνο.
Κουνάω το κεφάλι μου ''Δεν..δεν μπορώ''
''Πρέπει να το κάνεις Rose, το κατάλαβες; Αν ένας από εμάς μπορεί να τα καταφέρει, θέλω να είσαι εσύ,'' λέει σκληρά, μια φλέβα εμφανίζεται στον λαιμό του.
Ο παλμός μου αυξάνεται. ''Όχι'' λεώ ''Δεν θα σου υποσχεθώ κάτι τέτοιο.''
''Πρέπει να το κάνεις'' κουνάει το κεφάλι του. ''Πρέπει να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις.Μην
γυρίσεις να με ψαξεις--''
''Δεν θα το κάνω αυτό'' τον διακόπτω.Κλείνει το στόμα του. ''Αν κάτι συμβεί, θα είμαστε ή και οι δύο ή κανένας.''
Με κοιτάζει.Σκληρά.Eρευνά τα μάτια μου με απόγνωση.Η ανάσα του ασταθής.Κοιτάζει κάτω.Τρομάζω στην ιδέα ότι δεν θα τα καταφέρει.Οτι θα με αφήσουν να φύγω και αυτόν όχι.
''Δεν γίνονται όλα οπως τα θέλουμε,'' λέει μετά από λίγα λεπτά ησυχίας ''Δεν είναι όλα τέλεια--''
''Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε έτσι'' του λέω ''Θα μας διαλύσει.''
''Αν αυτό δεν μας διαλύσει, υπάρχουν χιλιάδες άλλα πράγματα που θα το κάνουν.''
Έτσι γινεται πάντα.Εγώ είμαι οπτιμίστρια και αυτός ο πεσσιμιστής.
''Τι θα γίνει αν τα καταφέρεις και εγώ όχι;'' Τολμάω να ρωτήσω.
''Τότε θα πεθάνω εύχοντας να ήμουν εγώ στην θέση σου.''
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.Δάκρυα τρέχουν απ'τα μάτια μου και τα σκουπίζω γρήγορα.
''Σταμάτα να μιλάς έτσι,'' του λέω ''Απλά σταμάτα.''
''Το μόνο που λέω,'' ξαναρχίζει ''Είναι--''
''Ξέρω ακριβώς τι λες και θέλω να σταματήσεις.''
Παίρνει το χέρι μου στο δικό του.O αντίχειρας του στο πίσω μέρος του χεριού μου.
''Απλά υποσχέσου μου'' ψυθιρίζει ''Υποσχέσου πως θα κρυφτείς.''
Δεν απαντάω.
''Σε παρακαλώ Rose, πρεπει να ξέρω''
Νεύω.Αν αυτό χρειάζεται να ακούσει τότε θα συμφωνήσω.
''Πες το.''
''Θα κρυφτώ.''
Την ώρα που με πλησιάζει για να με αγγαλιάσει, ένας δυνατός θόρυβος ακούγεται και η πόρτα δίπλα μας ανοίγει.