Κατεβαζω άλλο ένα από αυτά τα απαίσια ποτα που υπάρχουν σε αυτό το παρτυ. Γελώ δυνατά με τον Μπριτ και η μουσικη μου τρυπαει τα αυτια χωρίς όμως να με ενοχλει. Απλωνω το χέρι μου και το καυτο μου δέρμα έρχεται σε αντίθεση με το παγωμενο του Καρτερ. Απομακρυνω τα μαλλιά μου από το πρόσωπο μου και νιώθω ότι θα πέσω κάτω. Ο Καρτερ μου πιάνει το μπρατσο και με τραβαει προς το μέρος του. Γελώ ακομη. Δεν υπάρχει καν λογος άλλα εγώ το κάνω. Για αυτό δεν μου αρέσει το πότο. Με κάνει να μοιαζω με χαζη.
«είσαι πανεμορφη έτσι όπως γελασ» ο Καρτερ μου λέει στο αυτί και νιώθω την παγωμενη του ανάσα στο δέρμα μου όλο.
«Ω σταματα.. είμαι απαίσια όταν είμαι μεθυσμενη» τον σπρώχνω ελαχιστα σαν ένδειξη φιλικοτητα. Με πλησιάζει ξανά. Τόσο κοντά στο πρόσωπο μου πλέον. Τον κοιτάω στα μάτια και βλέπω το μικρό γελάκι του να εμφανίζεται. Πλησιάζω τα χείλη του και τα φιλώ ευγενικά.
Γιατί το έκανες αυτό; Ω Αλεινα Είσαι τόσο ανόητη.
Επαναλαμβάνει την κίνηση μου και πλέον είμαι σίγουρη ότι όλα αυτό είναι ένα λάθος. Θέλω να τραβηχτώ αλλά το σώμα μου δεν κάνει καμία κίνηση. Ο Κάρτερ με κατευθύνει ώστε να γίνει το φιλί μας πιο παθιασμένο. Εισβάλει στο στόμα μου και ακουμπάει τη γλώσσα του με τη δική μου. Τον ακολουθώ. «Ω Αλεινα Με ανάβεις απίστευτα» Λέει μέσα στο φιλί μας «Πάμε πάνω» Συνεχίζει.
Σμπρώχνει κόσμου και τα ιδρωμένα κορμιά Των Μεθυσμένων εφήβων πέφτουν πάνω μου και νιώθω ότι χάνω την ψυχραιμία μου. Ο Κάρτερ με τραβάει προς τη σκάλα και συνεχίζω να χάνω τις αισθήσεις μου.
Νιώθω το μυαλό μου πλήρες και δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον πόνο στο σώμα μου, αν είναι από το βίαιο τράβηγμα του Britt ή από την κούραση και το ποτό. Προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου καθαρό και να κάνω κάτι γρήγορα ώστε να σταματήσω τον βιαστικό άντρα που με ταρακουνάει λες και το σώμα μου του ανήκει. Αντίθετα, ανασαίνω βαριά όσο πέφτω στο σκληρό στρώμα οπού το σώμα μου τοποθετήθηκε. Όσο βάζω τα πράγματα σε μια σειρά στο μυαλό μου, παρατηρώ ότι το μπλουζάκι μου λείπει και η φούστα μου σηκώνεται βιαστικά. Κλοτσάω τον μεγαλόσωμο άντρα από πάνω μου χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία. Δεν έχω ακόμα τον έλεγχο του σώματος λόγω της πολλής βότκας που ήπια.
«Bri σήκω από πάνω μου σχεδόν» εκλιπαρώ.
«Μωρό μου το ξέρω ότι το θες και εσύ» ο τρόπος που το λέει ενώ παράλληλα με φίλα στον λαιμό, μου φέρνει ναυτία.
«Δεν το θέλω, σήκω» τον χτυπω και τον κλοτσώ ταυτόχρονα αλλά πραγματικά νιώθω πολύ αδύναμη από κάτω του.
«shh...Θα μας ακούσουν και δεν το θες αυτό» λέει με σαρκασμό ενώ κλείνει το στόμα μου με το μεγάλο του χέρι.
Εκείνη την στιγμή νιώθω τα δάκρυα από τα ματιά μου να κοίλανε και ο χρόνος να παγώνει. Αφήνομαι ελεύθερη για το ότι και αν έχει στο βρώμικο και ανώμαλο μυαλό του ο Bri να κάνει.
Σε αντίθεση από ότι περίμενα, ο Carter είναι μακριά από το σώμα μου και από πάνω του είναι ο άνθρωπος που περίμενα λιγότερο να δω σε ένα τέτοιο πάρτι. Ο Henry Stones.
Βρίσκω την ευκαιρία να φορέσω τα ρούχα μου πάλι και να τρέξω προς την έξοδο του εφιάλτη μου. Ότι και αν έχουν αυτοί οι δυο, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Η εικόνα του Bri επάνω μου και μετά του Stone να τον κτυπάει αλύπητα στο αψεγάδιαστο αυτό πρόσωπο που τόσο πολύ θέλω να φτύσω τώρα, έχει γεμίσει το μυαλό μου και οι εικόνες παίζουν ξανά και ξανά εναλλάξ. Ακουμπώ το γρασίδι και αναπνέω επιτέλους το οξυγόνο που πάλευα να βρω μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.
Πριν το καταλάβω το κεφάλι είναι κάτω στο έδαφος και έμετος βρίσκεται παντού πάνω του. Νιώθω ότι κρατούσα τον εμετό από την ώρα που ο Bri με φίλησε. Βασικά εγω τον εαυτό μου. Εγώ πίστεψα πως θα μπορούσα να περάσω μια φορά καλά σε ένα φοιτητικό πάρτι όπως όλοι οι φυσιολογικοί φοιτητές. Η ζωή μου πάει κατά διάολο από την ώρα που πέθαναν όλοι γύρω μου. Από την στιγμή που κανείς δεν είναι εδώ για έμενα πλέον και το μονό που έχω είναι έμενα και μια σωρό με προβλήματα πάνω από το κεφάλι μου.
Τα μαλλιά μου χάνονται από το πεδίο της όρασης μου και απομακρύνονται από το γεμάτο εμετό έδαφος. Αν είναι ο Bri ορκίζομαι ότι..
«Έλα σήκω, να σε πάω σπίτι σου» ακούω την βαριά του φωνή κοντά στο αυτί μου και ανατριχιάζει η σπονδυλική μου στήλη. Προσπαθεί να με σηκώσει από το πάτωμα αλλά τα ποδιά μου είναι πολύ βαριά ακόμα για κάτι τέτοιο.
«Φύγε Stones» τον σπρώχνω και προσπαθώ να βρω την δύναμη να σηκωθώ μονή μου. Δεν χρειάζομαι την βοήθεια ενός αγοριού αυτήν την στιγμή. Ειδικότερα αυτού του αγοριού, που τα πράσινα ματιά του με καίνε ολόκληρη κάθε φορά που με κοιτάζει στους διάδρομους. Τι σκατά Alaina;
«Σταματά να κάνεις σαν μωρό και άσε με να σε βοηθήσω γαμώτο» Με κοιτάζει επίμονα όσο είμαι ακόμα στο έδαφος. Γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ; Από ποτέ τα πόδια μου έγιναν τόσο γαμημένα βαριά διάολε; «Άλλωστε εγώ σε έσωσα από τον βιαστή Bri, όποτε άσε με να βοηθήσω» μου πιάνει το χέρι και το βάζει γύρω από τους ωμούς του και πλέον βρίσκομαι όρθια.
«Μπορώ τώρα, ευχαριστώ» λέω σαρκαστικά.
«Θα σε πάω σπίτι, σκάσε» λέει σοβαρά χωρίς να με κοιτάζει. Και πραγματικά αυτό είναι λίγο τρομακτικό όποτε φοβάμαι να αρνηθώ.
Η διαδρομή είναι ήσυχη και ο Stones ήταν αρκετά ευγενικός για να μου δώσει το μπουφάν του. Ακόμα όμως το κρύο αγγίζει το δέρμα μου, κάνοντας τον να ανεβάσει το κλιματιστικό και άλλο και να ζεστάνει τον χώρο περισσότερο.
Το αμάξι σταματά έξω από το μικρό μου σπιτι και το χέρι του Stones αφήνεται φιλικά στο γόνατο μου. Γυρνώ προς σε αυτόν, ώστε το βλέμμα μου να πέσει πάνω στο δικό του.
«Alaina τον ταχτοποίησα δεν χρειάζεται να ανησυχείς πλέον για αυτόν. Δεν πρόκειται να σε ξανά πειράξει.» Λέει με σιγουριά, γιατί όμως να τον πιστέψω; Πώς μπορεί να είναι τόσο σίγουρος;
Γνέφω φιλικά και απομακρύνομαι από το άγγιγμα του και βγαίνω από το αμάξι.
«Παρακαλώ» φωνάζει μέσα από το αμάξι, κάνοντας με να γελάσω για το πόσο γαμάτος περνιέται. Ίσως στην σχολή να έχει την ποιο περίεργη φήμη και όλες να τον θέλουν επειδή είναι το κακό αγόρι αλλά εγώ δεν πέφτω σε αυτήν την παγίδα.
Όσο βγάζω το μπουφάν από πάνω μου παρατηρώ ότι τα ρούχα μου είναι γεμάτα με γρασίδι και εμετό. Αηδία. Τα βγάζω και τα πετάω στα άπλυτα μαζί με το περίφημο κτήμα του Stones. Κοιτώ το ρολόι και πραγματικά είναι σχεδόν ξημερώματα.
Από την στιγμή που ξάπλωσα στο κρεβάτι με σκοπό να ξεκουραστώ λίγο, ο εγκέφαλος μου γυρνά στην στιγμή που ο Bri φιλούσε το κορμί μου λες και του είχα δώσει την άδεια, λες και δεν τον ένοιαζε αν με πονούσε. Κυρίως ένιωθα ότι είμαι αντικείμενο μιας χρήσης. Δεν χρειάστηκε να με ρωτήσει και όταν αρνήθηκα δεν του άλλαξε τα σχέδια. Ήμουν αδύναμη και ήταν το χειρότερο συναίσθημα που θα μπορούσα να νιώσω.