"စူးရွ စူးရွ ထအုံး"
"အင္း..ဝွါး.."
"အဲ စူးရွ ထအုံးလို႔ "
ၿခဳံထားေသာေစာင္ကို အတင္းဆြဲယူၿပီး
ေစာေစာစီးစီး လာႏွိုးေနေသာ အမအြန္မ္ ပါေလ။
"P'Aom ရာ ခဏေန ထမယ္ ဟုတ္ၿပီလာ။ အခုအိပ္ခ်င္ေသးတယ္ ငါးမိနစ္ပဲ ေနာ္ ငါးမိနစ္ပဲ"
အမအြန္မ္ လက္ထဲကေစာင္ကိုျပန္ယူၿပီး ေခါင္းၿမီးၿခဳံ ထားလိုက္ေပမယ့္
လက္သြက္တဲ့ အမအြန္မ္ကလည္း အေလွ်ာ့မေပး။
"မရပါဘူး စူးရွရယ္ ထပါ ဒီမွာ ေျပာစရာရွိလို႔ပါဆို"
အိပ္ယာကေန မထပဲ မပြင့္တပြင့္မ်က္လုံးနဲ႕ အမအြန္ကို မ်က္ေစာင္းထိုး ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေျပာ ဘာလဲ ညကေတာ့ တစ္ညလုံး မအိပ္ခိုင္းပဲနဲ႕"
"ေအြး.. စူးရွ ေပါက္ကရ အရမ္းေျပာတာပဲ"
"ဘာေတြထင္ေနတာလဲ မေန႕က စကားေတြအၾကာႀကီးထိုင္ေျပာတာကို ေျပာတာေလ
ကဲေျပာ အေစာႀကီးလာႏွိုးၿပီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
မ်က္စိကိုအတင္းဖြင့္ၿပီ ထထိုင္ေတာ့ အမအြန္ က ညအိပ္ဝတ္စုံနဲ႕ပဲရွိေသးတာ။
ေစာေစာစီးစီး ဘာကိစၥမို႔လို႔။
"အိမ္ေရွ႕မွာပိေတာက္ပန္းေတြပြင့္ေနတယ္"
အမအြန္မ္ ကအတင္းဆြဲထူရင္း အခန္းျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး
ၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပင္ေတြက ပြင့္ေနလိုက္တာမ်ား ဝါဝါထိန္လို႔။
မနက္ေစာေစာ ပိေတာက္ပန္းရနံ႕ ရေတာ့ စိတ္အစုံက အလိုလို႔ ၾကည္လင္လ်က္သား။
အမအြန္မ္ ကေတာ့ ၿပဳံး႐ႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕
ျမင္ယုံနဲ႕ေတာင္ အားမရေသးဘူးဆိုတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕။
ေသခ်ာပါသည္။ အခုလို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ အမအြန္မ္ သာပါလာခဲ့ရင္
သာယာတဲ့ေန႕ရက္ေတြက အၿမဲတမ္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ အတြက္ပဲ။
"တန္ခူးလမို႔ ပိေတာက္ပန္းပြင့္တာဆန္းလို႔လာ"
ကြၽန္ေတာ္က စ ေတာ့
P'က မ်က္ေစာင္းထိုးေသးသည္။
"စူးရွေနာ္ P' က ပိေတာက္ပန္း ၾကဳက္တာသိရဲ႕သားနဲ႕
ၿပီးေတာ့ ဒီပန္းက ခဏေနရင္ ေႂကြကုန္မွာ လိုက္ခူးေပးေနာ္
ေနာ္ ေနာ္ ေနာ္ လို႔"
လက္ေမာင္းကို အတင္းလႈပ္ကိုင္ၿပီး ခြၽဲသည္ဟုလည္းမဆိုသာေသာ အမ အြန္မ္ က
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ဆိုလွ်င္သာ ဒီလိုျပဳမူတက္တာ က်န္တဲ့သူေတြေရွ႕ဆို ရင့္က်က္တဲ့သူတစ္ေယာက္လို ေနထိုင္တက္ျပန္ေသးသည္။
အမအြန္မ္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ လက္တြဲေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။
သူစိတ္ပ်က္ေစမယ့္အရာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္မိဖို႔ကြၽန္ေတာ္ ေနသြားမွာပါ။
အမအြန္မ္လို လူမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုေနရာမွာမွ ရွာလို႔ေတြ႕ေတာ့မွာမဟုတ္သလို ေလာကႀကီးထဲမွာေတာင္
မရွိနိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး ဟုထင္သည္။
"အင္းပါ ကြၽန္ေတာ္က စတာပါဗ် ၊ ခဏေနာ္ အကၤ်ီ လဲ လိုက္အုံးမယ္"
"လဲမေနပါနဲ႕ စူးရွရယ္ ကိုယ့္အိမ္ပဲဟာ ဘယ္သူမွ ျမင္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ လာပါဒီအတိုင္းသြားရေအာင္"
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ငုံ႕ၾကည့္မိေတာ့ လက္ပ်က္စြတ္က်ယ္နဲ႕ ေပါင္လယ္ေလာက္ ေဘာင္းဘီတိုေလးပဲ ဝတ္ထားတာ။
အမအြန္မ္ကေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီ ပုံစံ ညအိပ္ဝတ္စုံ ဂါဝန္နဲ႕ ဆိုေတာ့ သူကအဆင္ေျပေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က....
ထားပါေတာ့ေလ။
အမ ေျပာသလို ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာပဲဟာ။
အမကို ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ လက္ကိုဆြဲလို႔ ေအာက္ထပ္ကိုေျပးဆင္းသြားလိုက္တာမ်ား။
အိမ္ျပင္ေရာက္ေတာ့ ပိေတာက္ပန္းရနံ႕နဲ႕ အတူ ညက သၾကၤန္မိုးေလး ဖြဲဖြဲက်ထားလို႔ ေျမသင္းနံ႕ ခပ္ယဲ့ယံ့ေလးရေနေသးသည္။
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကလည္း မိုးဖြဲေလးေတြက နည္းလြန္းေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ ေရလုံေလာက္သည္ထက္ပိုသည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္
႐ြဲစိုေနသည္။
"WoW"
ပိေတာက္ပင္ႀကီးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း အမက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။
"အပင္ကျမင့္တယ္ေနာ္ စူးရွ"
အမက လွည့္ၾကည့္လာေတာ့ ပန္းခူးေပးေစခ်င္တာ သိေနတာမို႔
"ကြၽန္ေတာ္တက္ခူးေပး.."
"မတက္ပါနဲ႕ စူးရွကလည္း ညကမိုး႐ြာထားတာ အႏၲရာယ္မ်ားတာကို ဝါးမရွိဘူးလာ ဝါးခ်ဴနဲ႕ခူးရင္ရေလာက္မွာ"
"ရွိမယ္ထင္တာပဲ အိမ္ေနာက္မွာ သြားရွာလိုက္မယ္ ေစာင့္ေနေနာ္"
"အင္း"
အိမ္ေနာက္ေဖးကို ေျပးဝင္လာရင္း ရွိမယ္လို႔ေတာ့ ထင္ရတာပဲ။
အိမ္ေနာက္မွာ သစ္ရက္ပင္တစ္ပင္ရွိၿပီး အရင္က အကိုႀကီး ခူးတာေတာ့ျမင္ဖူးသည္။
"ေဟာ ဟိုမွာပဲ"
သစ္ရက္ပင္ေအာက္မွာ ေတာ့မဟုတ္ေပမည့္ မိုးလုံတဲ့ေနရာသိမ္းထားေသာေၾကာင့္ ဝါးလုံးရွည္ရွည္ကို ဆြဲထုပ္လိုက္သည္။
အဖ်ားမွာလည္း အညွပ္ပါေသာေၾကာင့္ ပန္းခူးဖို႔အဆင္ေျပေလာက္မည္ ထင္သည္။
"အား..."
ဟင္။
အမအြန္မ္ ရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ ဝါးလုံးထားခဲ့ၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္ေျပးရသည္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေအာ္ေနေသာ အမ။
ဘာလို႔ပါလိမ့္။
"P'Aom ဘာျဖစ္တာလဲ P အဆင္ေျပရဲ႕လား ဘာေတြ႕လို႔လဲ"
"ဟို ဟိုမွာ "
အမ လက္ညွိုးထိုး ျပတဲ့ေနရာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
ပိေတာက္ပင္ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္။
တိတိက်က်ေျပာရရင္ အဲ့ဒီ့မိန္းမ
ကြၽန္ေတာ္လုံးဝလွည့္မၾကည့္ရမယ့္မိန္းမ။
ကြၽန္ေတာ္မပတ္သက္ရမယ့္မိန္းမ ယုယငယ္။
ဒါဘယ္လိုျဖစ္နိုင္မွာလဲ။
"ဟီးဟီး Hello"
သူ႕မွာ ဒီလို ကေလးဆန္တဲ့ အမူအယာေတြလည္းရွိေသးတယ္လား။
တီရွပ္အျဖဴေရာင္နဲ႕ အားကစားေဘာင္းဘီလို ဆြဲသားေဘာင္းဘီမ်ိဳး ဒူးဖုံးေလာက္ကို ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ေတြကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလးစုစည္းထားသည္။
သြားေတြအကုန္ေပၚသည္အထိ ၿပဳံးျပေနၿပီး ပိေတာက္ပင္ရဲ႕ပင္စည္ကို တင္းတင္းဖက္လို႔ လက္တစ္ဖက္က ေဝ့ယမ္းျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေနသည္က
သူမ်ားအိမ္က အပင္ကိုလာခိုးတက္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ လူမိသြားလို႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြားေနတဲ့ပုံနဲ႕။
"မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီမွာ"
"စူးရွ အသိလာ "
အပင္ေပၚက အဲ့မိန္းမေၾကာင့္ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ P'Aom ကိုေတာင္သတိမရ။
ဟုတ္တယ္လို႔ေျဖသင့္လား မဟုတ္ဘူးလို႔ေျဖရမလား ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေဝခြဲမရ။
အမအြန္မ္ ကို တစ္ေလာကလုံးႏွင့္ လဲနိုင္ေပမယ့္
အဲ့မိန္းမ အနားရွိေနလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တေလာကလုံးကိုေတာင္ ေမ့သြားတက္သည္။
တခ်ိဳ႕အရာေတြက အတင္းဇြတ္ဝင္တိုးလာတက္ေပမယ့္
သူမ်ားေနရာကို လုယူဖို႔အထိ ႀကိဳးစားပမ္းစား အနားေရာက္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းတဲ့အရာမဟုတ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိပါေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလုံးသားကိုေႏြးေထြးေစတဲ့သူ
ႏူးညံ့ေစတဲ့သူ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝႀကီးကိုေအးခ်မ္းေစမယ့္သူကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီမလား။
"အဲ့တာေတြ ေနာက္မွေမးပါ အခုျပန္မဆင္းတက္ေတာ့လို႔ ကူအုံး"
"စူးရွ ေလွကား ေလွကားရွိလာ သြားရွာပါအုံး ၊
အမေလး မေတာ္လို႔ျပဳတ္က်ေနရင္ သြားပါျမန္ျမန္ေလး"
ကြၽန္ေတာ္ စတိုခန္းထဲက ေလွကားကိုေျပးယူၿပီး သူ႕ဆီ ေထာင္ေပးေတာ့
သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးက တုန္ယင္ေနေသးသည္။
ေလွကားက သူ႕ဆီမွမေရာက္ပဲ။
မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္အျမင့္ႀကီး တက္ရသလား။
"ဆင္းလာခဲ့ ညီမေလး ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕။ အဲ့အေပၚမွာ ကိုင္းေတြကိုေသခ်ာေလးကိုင္ "
"ဟင့္အင္း ငယ္မဆင္းရဲ႕ေတာ့ဘူး"
ငယ္တဲ့။
သူ႕ကိုယ္သူ " ငယ္ " လို႔
သုံးလိုက္တယ္မလား။
ကြၽန္ေတာ္နားၾကားမွားတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
သူ႕ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြက အၿငိမ္မေနပဲ အရမ္းေၾကာက္ေနပုံေပါက္ေနသည္။
ေခြၽးမ်ားပ်ံေနသည္အထိ ပင္စည္ကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားသည္က
လက္ေတြေတာ့ ပြန္းပဲ့ ကုန္ေတာ့မွာပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ကို လွန္းၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြက
အရင္ေတြ႕ေနက် ပုံစံမ်ိဳး မာေရေက်ာေရ နဲ႕ မထီေလးစား အၾကည့္တို႔မဟုတ္။
ေလးေလးနက္နက္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို လႈံ႕ေဆာ္ေနသလို။
အကူညီေတာင္းခံေနတဲ့ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို။
အဲ့ဒီ့ခံစားခ်က္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အမအြန္မ္နဲ႕ ေနရာခ်င္းလဲပစ္ခ်င္ေလာက္တဲ့အထိ မိုက္မိုက္မဲမဲ ေရာေထြးပစ္လိုက္သည္။
"စူးရွ သတိထား"
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုေတာင္ မိုက္႐ူးရဲဆန္သြားတာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ သတိျပန္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေလးဟာ အပင္ေပၚေရာက္လို႔ ယုယငယ္ ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီ့မိန္းမကို လက္တစ္ဖက္ကမေပးေနၿပီ။
"ကိုင္လိုက္ပါ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕"
ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းထိကိုင္လိုက္တဲ့ သူမရဲ႕လက္ေတြက ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္ရီေအးစက္ေနသည္ကို ခံစားမိသည္။
ေနာက္ ..
ရင္ခုန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္အစုံက ထူးဆန္းေနသည္။
အဲ့ဒီ့ အထိအေတြ႕ေတြရဲ႕ ခံစားမႈ က အမအြန္မ္နဲ႕ေတာင္ တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ဖူးဆို ယုံပါ။
ဒါကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး တျခားေခါင္းစဥ္ေတြ မတပ္ပါရေစနဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ အမအြန္မ္ ကို ဘယ္လိုမွ မထားပစ္ခဲ့နိုင္ဘူး။
" အာ့ ..."
ေလွကားေပၚ ေျခလွမ္းလိုက္တဲ့ သူမက ေျခေခ်ာ္ၿပီး ျပဳတ္က်လဳဆဲဆဲ ခါးကို လွမ္းကိုင္ထားမိေတာ့
ေလာကႀကီး သုံးစကၠန့္ေလာက္ ရပ္တန့္သြားသလို။
စူးစူးရွရွ သူမအၾကည့္ေတြက ဝိုင္းစက္ေနၿပီး ႐ုန္းထြက္လို႔မရေတာ့ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လြန္းေနသည္။
ေသးသြယ္ေသာ သူမ ခါးသိမ္သိမ္ေလးက ႏူးညံ့ေနသည္။
ပါးလ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာက ဘာျခယ္သမႈမွမပါပဲ နဂို ပန္းႏုေရာင္ေလးသန္းေနသည္။
မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္မပါဘူးဟုထင္ရေသာ္လည္း ပါးမို႔မို႔ႏွစ္ဖက္က ရဲေနသည္။
"ဟို ရ ရရဲ႕လား"
ၿပဳံးျပလာေသာ သူမရဲ႕ ျဖဴစင္သည့္ၿပဳံးတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ကမာၻႀကီးကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ လုပ္ပစ္လိုက္သည္။
ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ နဲ႕ မ်ား ဒီလိုၿပဳံးလိုက္ရပါလိမ့္။
"အဲ.."
"စူးရွ.."
ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္းနဲ႕ သူမခါးကိုလႊတ္ခ်လိဳက္ေတာ့
ေလွကား ေပၚမေရာက္ေသးေသာ သူမေျခေထာက္က ေလွကားနဲ႕လြတ္သြားၿပီး
"ဟာ.."
ကြၽန္ေတာ္ သူမကို လွမ္းဆြဲထားလိုက္ေပမယ့္လည္း...
ဘုတ္။
ေျမျပင္ေပၚ အထပ္လိုက္ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က နည္းနည္းေတာ့ ကို႔ယို႔ကားယားနိုင္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚက သူမက အုပ္မိုးလ်က္သား ။
ျမန္ျမန္ဖယ္ေပးေတာ့ေလ လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာမိသလို သူမလည္း ဖယ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးရပုံမရွိ။
ေက်ာျပင္က အထိနာသြားေပမယ့္ သတိမရေလာက္တဲ့အထိ
သူမရဲ႕ အၾကည့္စူးစူးကေန မခြါခ်င္မိေသး။
စြဲမက္စရာေကာင္းေသာ သူမအၾကည့္တို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ သိမ္းဆည္း ထားခ်င္ေသးသည္။
ဒါက သိပ္ကို ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ နိုင္လြန္းပါသည္။
အဲ့လိုမျဖစ္သင့္မွန္းသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ အေျခအေနေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ အတင္းတိုးဝင္ လာခဲ့သည္။
ပူးကပ္ေနေသာ ရင္ဘက္ႏွစ္ခု၊
ကိုယ္ခႏၶာ ႏွစ္ခု ၊ ျမန္ေနေသာ အသက္ရႈသံေတြၾကား
ခုန္ျမည္ေနေသာ ႏွစ္လုံးသားစည္းခ်က္တို႔က ဘယ္သူ႕ဆီကဆိုတာ တိတိက်က် ဘယ္သူမွမသိလိုက္ခင္မွာပဲ
အဲ့ဒီမိန္းမ
ယုယငယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းမက ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ အေႏွာက္အယွက္တစ္ခုကေတာ့ ဖန္တီးေနခဲ့ၿပီ။
အၿမဲတမ္း သူမနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျပႆနာေတြ ရွာတက္လြန္းေသာ သူမ။
ဒီတစ္ခါလည္း ကြၽန္ေတာ့ကို ႀကီးႀကီးမားမား ျပႆနာတစ္ခု ေပးေနျပန္ၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လိုလိုလားလား ျဖစ္မိေသာ ၊ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မျငင္းဆန္နိုင္ေသာ
ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထိကပ္လာသည့္ သူမ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႕ မာယာေတြပါေသာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္တစ္ခြက္လို၊ ေသာက္ေလငတ္ေလ ပင္လယ္ေရလို ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ူးသြပ္သြားေစသည္။
ခ်ိဳအီေသာ အထိအေတြ႕က အမအြန္မ္ ဆီမွာေတာင္ မေတြ႕ရေသာ
ခံစားခ်က္တို႔က အလုံးလိုက္အရင္းလိုက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ထဲ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။
*ေတာင္းပန္ပါတယ္ P'Aom*
ကြၽန္ေတာ္ဟာ အမအြန္မ္ ေရွ႕မွာတင္ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ နမ္းေနခဲ့မိသည္တဲ့။
ဘယ္လိုေတာင္ မေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္လဲ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ သိပ္ကို ယုတ္မာတဲ့ လူပဲ။
ဒီေလာက္ကိုယ့္အေပၚ အရာရာ သေဘာထားႀကီးတဲ့ အမအြန္မ္လို လူအေပၚကိုမွတဲ့။
တခ်ိဳ႕ ေတာင္းပန္ျခင္းေတြက ျဖဴစင္သူတို႔ရဲ႕ *ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး* ဆိုတဲ့ အၿပဳံးေလး တစ္ခုေအာက္မွာ
မႈန္ဝါးသြားတက္ေပမယ့္
သူ႕ကိုေရာ ကိုယ္ကိုတိုင္ေရာ ေသလုမတက္ နာက်င္သြားရတက္တာကို ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္
သိပ္ကိုေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။
*ယုယငယ္။
မင္းက ငါ့အတြက္ တကယ္ကို မေကာင္းဆိုးဝါး မပဲ။
မိစာၦမပဲ။
သာယာေနတဲ့ ငါ့ဘဝႀကီးကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ေရာက္လာတဲ့ နတ္ဆိုးမသက္သက္ပဲ*
မင္းကို သိပ္မုန္းတယ္။