Enkele Minuten van writer_dutch!
Het winnende verhaal van de Nederlandse Watt-a-Decade!
Enkele Minuten
Ze zat letterlijk achter de geraniums. Roze, witte en paarse bloemen die er stralend bijstonden, ondanks de koude winterzon die door het dubbele glas haar gezicht verlichtte. Yara Simpson staarde naar de vele voorbijgangers zonder echt iets te zien of zich te realiseren waar ze eigenlijk naar keek. Ook het zachtjes openen van haar kamerdeur ging aan haar voorbij. Pas toen het jonge verpleegstertje voor haar stond en een kopje thee op het mahoniehouten tafeltje voor haar neerzette, keek ze op. 'Maar, maar, daar had ik helemaal niet om gevraagd, hoor,' zei ze tegen het meisje die haar goudblonde paardenstaart naar achteren gooide en een poging deed om de oude vrouw gerust te stellen. 'Dat weet ik,' suste ze. 'Maar het zal je goed doen.' Yara keek met een vertwijfelde blik naar het bruine water en toen naar het meisje dat haar met een paar eerlijke, blauwe ogen aankeek. Ze kende haar niet. De aandacht van het jonge meisje werd echter getrokken door een foto die op het tafeltje stond en het ijzeren Vliegerkruis dat er naast lag. Op de foto was een drietal te zien. Twee jongemannen, en een jong meisje dat lachend in de camera staarde. Het verpleegstertje pakte de foto voorzichtig op, en wees de rechter man aan die met een paar helderblauwe ogen hen stralend aankeek. Beiden waren gekleed in het vliegersuniform van de RAF, de Engelse oorlogsvliegeniers. 'Dat was een knapperd, zeg. Uw man?' vroeg ze. Yara keek niet-begrijpend naar de foto, het was alsof ze de zwart-witte foto nu pas voor het eerst zag. Vertwijfeld keek ze op naar de verpleegster die de naam Anna droeg en wiens helderblauwe ogen haar aan iemand deden denken. Plotseling gilde ze het echter uit. 'Haal dat weg. Ik ken die mensen niet!' riep ze. Anna probeerde de oude, demente vrouw te kalmeren en legde de foto op zijn kop. Ze had meteen spijt van haar poging om tot de oude, verwarde vrouw door te dringen. 'Het is al goed,' zei ze en pakte het kopje thee op. 'Hier, drink wat,' zei ze en gaf het aan Yara. Yara nam een klein slokje, en hield Anna over de rand van het glazen glas nauwlettend in de gaten. Maar plotseling werd het zwart in haar hoofd en zakte ze weg in een nevelige duisternis. In de verte van haar bewustzijn drongen vage stemmen tot haar door, die spraken in een taal die ze niet zo een, twee, drie herkende. Langzaam trok de nevel weg, en staarde ze in een tweetal niet geheel onvriendelijke gezichten die haar bezorgd aankeken.
'Madame?' vroeg de een. 'Ça va?' Yara keek verbaasd op en krabbelde overeind met de hulp van het vriendelijke tweetal. 'Wat doet u hier? Kan ik iemand voor u bellen?' vroeg de vrouw toen uiteindelijk. Yara schudde haar hoofd en maakte zich los. Ze deed enkele voorzichtige stappen naar de onverharde weg die naar een grote poort leidde. Het landschap kwam haar maar al te bekend voor. 'De oorlog doet vreemde dingen met mensen,' mompelde de vrouw achter haar, maar Yara hoorde haar al niet meer. Ze had zich in tijden al niet meer zo goed gevoeld en haar broze botten werkten zowaar eens een keer mee. Er vloog een Spitfire over haar hoofd heen met een laag gebrul en ze keek toe hoe het voertuig landde op het grote, Franse vliegveld waar de bedrijvigheid nu in volle gang was. Yara keek op haar horloge. Tien voor drie. Het zou toch niet... Er was maar één manier om daarachter te komen, en dus hield ze een voorbijganger staande die verbaasd naar de kleding van de oude vrouw keek, en toen zijn blik op haar richtte. Het was een jonge sergeant.
'Wat wilt u?' vroeg hij. 'Welke dag is het vandaag?' vroeg ze, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. '2 September,' bromde de man, waarna hij tegen zijn pet tikte en haar nog een fijne dag wenste. De klokken luiden in het nabijgelegen dorp, ten teken dat de Tweede Wereldoorlog nu eindelijk officieel, wereldwijd, voorbij was, en Yara keek nogmaals op haar horloge... 5 voor drie. Vijftien minuten voordat Williams Hawker Typhoon op zou stijgen en zijn laatste vlucht ooit zou vliegen. 18 Minuten voordat de jonge Yara aankwam op het Franse vliegveld en zou beseffen dat ze te laat was. 37 Minuten voordat het contact met Williams Hawker verloren ging en het vliegtuig neerstortte op Nederlandse bodem vanwege een technisch mankement en zijn jonge piloot met zich meenam. Yara had geen idee hoe ze hier beland was, maar wel wist ze dat dat met een doel was, en ze zette er flink de pas in. Ze had slechts vijftien minuten om de Britse kapitein te bereiken en hem tegen te houden. Lang genoeg voor de Britse technische dienst om contact te leggen met het Franse vliegveld en het mankement aan de hawker door te geven voordat William het luchtruim zou bereiken. Zonder problemen liep ze door de openstaande poort heen, waar dorpelingen en soldaten in en uit liepen en proosten en juichten bij het goede nieuws, in de wetenschap dat hun geliefden nu echt snel terug zouden keren naar huis. Nogmaals keek Yara op haar horloge. Ze had slechts enkele minuten. En inderdaad kwam een tweetal vliegeniers op dat moment het grote gebouw uitgelopen, en keek ze toe hoe Austin William op zijn schouder sloeg en de twee zich lachend een weg baanden naar de opgestelde vliegtuigen. William zag er nog net zo knap uit als Yara zich herinnerde met zijn zongebruinde huid, altijd warrige honingblonde haar en zijn felle blauwe ogen die menig hart hadden gebroken en het hare ook op die vreselijke 2 september. Ze schoot naar voren, zo snel als haar benen haar konden dragen en stopte abrupt voor William, wiens gezicht nog altijd vriendelijk bleef terwijl hij haar verbaasd aankeek.
'Madame, kan ik wat voor u doen?' vroeg hij. Yara zat plotseling verlegen om woorden en stamelde: 'ik, ik...' Austin keek haar ongeduldig aan, en de bruinharige Canadees zei wat tegen William voordat hij zich tot haar richtte. 'Wat er ook aan de hand is, binnen kunnen ze u vast helpen,' zei hij, en wilde verder lopen. William knikte haar toe. 'Goede dag nog, madame,' en liep zijn beste vriend achterna. Yara keek als verstijfd toe hoe ze de grote landingsbaan op liepen waar de vele vliegtuigen stonden opgesteld en liep ze achterna. Ze werd echter tegengehouden door een officier, die haar vol medelijden aankeek bij het zien van haar ontstelde blik. 'Het spijt me, madam, maar u mag hier niet door.' 'Maar, maar,' begon Yara. Machteloos keek ze toe hoe Austin een paar laatste woorden tegen William zei, en haar lang verloren geliefde de trap besteeg en een paar dingen controleerde, waarna hij de cockpit in wilde stappen. Ze wierp nogmaals een blik op haar horloge. Tijd rekken. Ze moest nog heel even tijd rekken, wist ze. 'William!' gilde ze toen. De officier keek haar stomverbaasd aan, en ook William stopte en keek om, op zoek naar degene aan wie het geluid toebehoorde. 'William!' schreeuwde ze nogmaals. Zijn blik bleef even op haar rusten, maar toen werd hij afgeleid door een stem die riep: 'Will! Will!' Yara draaide zich om en stond plotseling oog in oog met haar jongere zelf die werd tegengehouden door enkele soldaten terwijl ze de landingsbaan op wilde rennen, en hevig tegen stribbelde. 'Will!' gilde ze nogmaals. Williams blik vond haar, en totaal overdonderd liet hij de apparatuur die hij in zijn handen had gehad, vallen en greep de reling van de ijzeren trap vast. 'Yara,' fluisterde hij. En toen harder: 'Yara!' Bij het horen van Williams roep, lieten de soldaten haar los, en het mooie meisje stormde naar voren, gekleed in haar verpleegstersuniform. Haar wilde, donkere lokken waren half losgeschoten en schoten onder haar hoed uit, maar het deerde haar niets. Het was ruim twee jaar geleden dat het stel elkaar voor het laatst gezien had. William sprong de laatste treden naar beneden en rende over de baan richting Yara. De twee ontmoeten elkaar in het midden en de knappe vliegenier tilde het jonge meisje op en zwierde haar in het rond.
'Oh Yara, mijn Yara. Hoe ik naar dit moment heb verlangt,' fluisterde hij, waarna hij haar voorhoofd kuste, haar nek, haar lippen en haar nogmaals in het rond zwierde. 'Asjemenou,' klonk er achter Yara. Een groep Engelse soldaten had zich verzameld, vrienden van William, zo wist Yara, en keek nu verbaasd naar het verenigde tweetal dat vast van plan was elkaar niet meer los te laten. Een van hen krabde over zijn hoofd en schudde zijn hoofd. 'Ze is nog mooier dan hij had verteld,' mompelde hij. 'En wij maar denken dat hij een grapje maakte,' zei een ander. Yara schudde lachend haar hoofd en op dat moment kwam er een jongeman uit het gebouw gerend met een telegram in zijn handen. 'Meneer! Meneer!' riep hij. William keek op, maar bleef zijn geliefde Yara vasthouden. Haar jonge zelf streek haar losse haren uit haar gezicht en veegde haar vreugdetranen weg. Yara bleef het gebeuren volgen, zich maar al te goed beseffende dat het gevaar nog niet geweken was. Buiten adem stopte de jongeman voor het stel en zei: 'bericht uit Londen. U kan niet vliegen met de Hawker, er is een ernstig mankement aan de motor, en het is slechts een kwestie van geluk dat het toestel tijdens uw vorige vlucht niet in brand is gevlogen,' stortte hij uit. Williams ogen werden groot, en ook Austin keek verbaasd op. 'Je bent net op tijd,' zei William toen. 'Dankjewel.' Ook Yara keek geschrokken op en fluisterde: 'je gaat nooit meer vliegen. Vijf jaar zijn veel te lang om in constante angst te zitten,' zei ze. William keek teder op haar neer. 'Voor jou zal ik alles doen, lieveling,' en hij trok haar tegen zich aan. Over haar hoofd heen keek William de vrouw van hoge leeftijd echter aan, en knikte hij haar toe. Yara wist dat dit het moment was om zich uit de voeten te maken, en maakte rechtsomkeert. Niemand merkte op hoe de oude vrouw wegglipte en het roerige terrein afliep. Ze had slechts enkele passen gezet, voordat het haar wederom zwart voor de ogen werd. Dit keer schrok ze wakker bij het horen van een lieflijke stem, en verscheen Anna's gezicht in haar blikveld. 'Ah, daar bent u al weer. U liet me even schrikken,' zei ze. Yara keek haar verbaasd aan. 'Wie ben jij?' vroeg ze toen uiteindelijk. Anna slaakte een zucht, de oude vrouw was nog net zo verward als altijd. Buiten ging de zon langzaam onder.
'Zal ik eens even een lichtje aanzetten?' vroeg Anna opgewekt. Yara hoorde het nauwelijks, want haar aandacht werd getrokken door de fotolijstjes voor haar. 'Will,' fluisterde ze toen. Anna pakte het lijstje waar het drietal op stond op, en gaf het aan haar. Ze wees naar de knappe jongeman die naast de blozende jongedame stond, en zijn arm om haar heen had geslagen. 'Dit is William, ja. Uw man,' zei ze. 'Will,' fluisterde Yara nogmaals, en ze pakte toen het volgende lijstje op. Op het lijstje stond de jonge Yara met een baby in haar armen en William die een meisje van een jaar of drie op zijn schouders had zitten. Het gezin lachte dolgelukkig in de camera. 'Hij is helaas een aantal jaren geleden overleden, maar uw kinderen komen vaak langs.' Yara staarde als in trance naar de foto, en gooide hem plotseling weg. Anna kon het lijstje nog net opvangen. 'Ik ken die mensen helemaal niet. Wie zijn dat, en wat doet dat hier?' Voorzichtig zette Anna het lijstje terug. Yara's helderheid was slechts van korte duur geweest. Anna legde een kalmerende hand op Yara's schouder. 'Kijk, ik heb ze weggezet,' zei ze. Dit kalmeerde Yara enigszins, en ze staarde weer naar buiten, naar de gehaaste voorbijgangers die hun wegen vervolgden naar hun warme huizen en hun gezinnen die daar op hun te wachten stonden. Anna pakte het inmiddels koud geworden kopje thee op, en verliet zachtjes de kamer van de oude vrouw. Geen van hen besefte dat er die dag geschiedenis was geschreven, of beter gezegd, dat de liefdesgeschiedenis tussen Yara en William gered was.