Cahira's POV
"Hell! What have you done!"
Matataray na kilay, pulang pula ang labi at sobrang puti ng mukha. Required ba talaga na mag mukha kang payaso kapag 'bully' ka?
Tatlo sila at malapit na silang maging magkakambal dahil sa ayos nila.Pare-parehas na puro kolorete ang nasa mukha. Napatingin ako sa mga pagkain ko, lahat natapon sa kanila.
"Hey you! Tingnan mo nga ang ginawa mo!" napaaangat ang tingin ko sa babaeng nasa gitna.
"Oh nakita ko na."
"Alam mo ba na mas mahal pa to sa existence mo?" napairap ako sa mga sinasabi niya.
"Huwag mo akong pinagloloko. Uniform lang naman ang natapunan sa'yo." biglang nagtawanan ang mga taong nakapaligid sa amin. Lahat sila nakatutok sa bawat galaw namin. She raised her hand and akmang sasampalin na ako. I was ready to block it when someone did it for me.
"I didn't know that you stooped down already Angeline." It was a guy's voice. None other than Lorcan. Agad namang binawi nung 'Angeline' ang kamay niya. Wait, there's an 'angel' in her name but she's acting the opposite of her name. Hindi ko na napansin na hila-hila na ako ni Lorcan. Nang magising ang diwa ko sa mga nangyayari, binawi ko agad ang kamay ko.
"Ano ba?!" singhal ko sa kanya. Nawala yung mga pagkain ko. Dahil sa tatlong babaeng yun! Humanda sila sa akin. Aalis na sana ako ng hilain uli ako ni antipatiko. "Oh saan ka pupunta?" binawi ko ang kamay ko bago ko siya sagutin. "Sa cafeteria ulit! Gutom na ako." sabay himas sa kumukolo kong tiyan. Tumalikod ako at nagsimula ng maglakad. Nabigla ako at muntik ng magpalabas ng kapangyarihan ng may umakbay sa akin. Tumingala ako at si Lorcan, "Samahan na kita." I nudged him. "Hindi naman kailangang naka akbay diba."
Ilang sandali ay mag isa akong nakaupo sa isang bakanteng table. Lorcan insisted na siya na ng bibili ng pagkain. I remembered his actions kanina, si Conrad ang huling umakbay sa akin. It was when I was crying because I found out the truth. He was my crying shoulder back then but it all changed when we're growing up. It's a shame that hindi na kami ganun ka-close because of all that had happened. It seems like as we grown up, we grew apart. Nabalik ako sa realidad ng inilapag ni Lorcan ang isang tray sa harap ko, sa likod niya ang isang tao na may dala-dala pang isang tray.
"Kain na." Agad kong nilantakan ang pagkain. Not minding his presence in front of me. Sa kalagitnaan ako ng pagnguya ng may sinabi siya, "Sa akin ka sasabay mamaya." muntik na akong mabulunan dahil doon. Agad siyang nagbigay sa akin ng tubig. "Dahan dahan lang kasi, hindi naman kita aagawan."
"Anong sabi mo?! Sa'yo ako sasabay?"
"Oo, may problema?" marahas akong tumayo at kinapa kapa ang noo niya. "Teka. May sakit ka ba?" patuloy ako sa pag kapa sa noo niya ng inilayo niya ang mukha niya. "Ano ba?!" bumalik nalang ako sa upuan ko. "Sa'kin ka sasabay mamaya. Naiintindihan mo?"
"Yeah. Whatever."
* * * * *
Bagot na bagot ako buong araw ko sa klase. Uwian na namin at ako ata ang pinaka unang lumabas ng idineklara ng guro namin na uwian na. Muntik ng malaglag ang puso ko ng makita ko sa Lorcan na nakasandal sa pader malapit sa classroom namin. "Bakit ka nandito?"
"Mahirap na at baka tumakas ka." hindi ko nalang siya pinansin at nauna na ng naglakad. Ilang minuto lang kaming walang imik sa isa't isa. Nang lingunin ko siya ay panay ang balik ng kanyang mga mata sa likuran namin. Kumunot ang noo ko dahil rito. Is he finding someone? Tumigil ako sa paglalakad at muntik na niya akong mabangga dahil sobrang occupied ng isip niya.
"Anong trip mo Lorcan ha?" intriga ko sa kanya. Hindi siya makatingin ng diretso sa akin. That means, he's hiding something.
"Wala. Ano ba! Dalian na natin." saka niya ako kinaladkad pasakay sa sasakyan niya. Nagkibit balikat na lamang ako at prenteng umupo sa tabi ng driver seat. Nagsisimula na ang biyahe namin ng may bigla akong naisip na kalokohan. agad ako humarap kay Lorcan, na obviously busy sa pag ddrive.
"Umamin ka nga Lorcan. Anong nakain mo?" His eyebrows furrowed.
"Ha? Anong sinasabi mo?"
"Eh kasi ang ambait mo. Kahapon ng konti na lang at isusumpa na kita dahil sa pambibwiset mo sa akin. Tapos ngayo-."natigil ang aking pagsasalita ng may naramdaman ako.
Malakas.
Malakas na enerhiya.
"Itigil mo, Lorcan." pero parang wala siyang narinig. Nakatutok pa rin ang kanyang atensyon sa pagmamaneho. "Lorcan! Itigil mo sabi!" natataranta na ako dahil kailangan kong malaman kung sino ang dulot ng enerhiyang iyon. "Lorcan, hindi mo ba ako naririnig?!"
"Hindi. Hindi kita pwedeng hayaan." dahil sa hindi pagtigil ni Lorcan, nawalan na ng tuluyan ang enerhiyang naramdaman ko. Tumahimik bigla ang loob ng sasakyan. Napansin siguro ni Lorcan ang pagtahimik ko. "Galit ka ba?" hindi ko siya sinagot.
He sighed and said, "Pasensya na pero hindi talaga kita pwedeng hayaan."
Nakarating kami sa bahay ng walag nagsasalita sa aming dalawa. Basta na lamang ako bumaba at hinayaan na siya. Nakasalubong ko si Mr. Reid pero hindi ko siya pinansin. Dumiretso ako sa kwarto at basta na lamang humiga. Kanino galing ang mga enerhiyang iyon? Hindi siya kalakas ng enerhiya ng isang royal nasisiguro ko iyo. Siguro ay isang noble ang may gawa nito. Kumunot ang noo ko ng maalala ang aking naramdaman.
Malalakas ngunit hindi iisa.
Reality hits me. Kaya ganoon kalakas ang enerhiyang iyon ay hindi iisa ang may dulot nito. Enerhiya iyon ng mga kapangyarihang naglalaban. Kailangan kong malaman kung sino sila.
Natapos ang hapunan at wala parin akong kinikibo. Napansin siguro iyon ng mag asawa kaya palit ang tingin nila sa amin ni Lorcan.
In Fantazia {Particularly in Magestia Academy}
Third Person's POV:
Earlier that day, mag isang naglalakad si Kaira, ang nag iisang kaibigan ni Cahira. Mapa-hanggang ngayon ay nagtataka pa in siya kung bakit hindi na siya binibisita ni Cahira. Pang anim na araw na ngayon. Ika ni Kaira sa sarili. Sa loob ng anim na araw nayon ay walang araw na hindi umasa si Kaira na babalik sa Cahira sa dorm niya. At sa anim na araw ding iyon, walang mintis ang pang aapi sa kanyang ng mga kaklalase niyang walang magawa sa mga buhay nila.
Kaya sa likod lagi siya dumadaan, sa daan na hindi alam ng karamihan. Habang naglalakad siya may napansin siyang lalaking nakahiga sa damuhan. Nilapitan niya ito at tiningnan kung sino ito. Nanlaki ang mga mata niya ng si Prince Conrad ang nandoon. Mas kinagulat niya pa ng biglang dumilat ang mga mata ng prinsipe. Agad siyang tumalikod at akmang aalis ng magsalita ang prinsipe, "Bakit parang nag mamadali ka naman ata?" natigilan siya ng ilang segundo bago pa siya makasagot. "Ah eh m-may gagawin p-pa ho ako P-rinsipe Conrad." kulang nalamang ay tampalin ni Kaira ang sarili dahil sa paraan ng kanyang pagsasalita. Her heart sank when Conrad chuckled softly. "Sobrang kabado mo naman." hindi napawi ang munting ngiti ni Conrad sa kanyang mga labi. Naglalakad siya papunta kay Kaira habang ang dalaga ay paatras ang mga hakbang.
"Dahil sa iyong hindi pagpipigil, inuutusan kita at ng aking kapangyarihan na tumigil." After Kaira said those words, Conrad stood there. Frozen. He won't and can't make a single movement. Kaira is not a simple and typical witch that everyone thought. She doesn't need any wand or spellbook, she herself is enough. She's not like those ordinary witches that have a spellbook to guide them. For their reference for the spells. She made her own spell. Now back to Conrad. He's still frozen while Kaira is panicking. She made a sound with her fingers and Conrad was released. He's still dazed.
He can't believe what just happened. A royal, like him, can't do anything. He seems helpless. "A-ah Prince Conrad, ayos lang ho ba kayo?" bumaling ang tingin ng lalaki sa dalaga. Hindi siya sumagot at tumango na lamang. Akmang aalis na siya ng pigilan siya ng dalaga.
"Pwede niyo ho bang itanong kay Cahira kung bakit hindi na siya nagpupunta rito?" Ito na lamang ang huling paraan na naisip ni Kaira para malaman ang sagot. Conrad was hesitant. He doesn't know if he would say the truth. But he sighed and said, "Cahira is missing."
"What?!" hindi na napansin ni Kaira na isang prinsipe ang kaharap niya at sinigawan na lang naman ito. "Mag aanim na araw na." ilang beses umiling si Kaira. Hindi siya naniniwala sa sinasabi ni Conrad. Kahit sino ay hindi agad-agad maniniwala. Wala siyang kaalam-alam kung paano ito mangyayari. Isa ito sa mga disadvantages kapag nag aaral ka sa Magestia Academy, hindi mo malalaman ang mga nangyayari sa labas ng paaralan. Well except for royals, obviously.
"Hindi. Hindi pwede mangyari yan. Bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nahahanap?" nagiisip na si Conrad tama bang sinabi pa niya ito sa dalaga. He sighed once again.
"Wala pang utos ang nanggagaling sa hari. Maging ang royal witch ng bawat palasyo ay walang nakuhang matinong sagot kung nasaan at paano nawala ang Prinsesa."
Thank You Reading!