Chapter 07

2 0 0
                                    



Cahira's POV

"Hey! Cahira! Wait up!" someone yelled. Nakabihis na ako para sa panibagong araw sa eskwelahan, when someone called me. Si Lorcan. "Sige na po Ms. Jessa aalis na po ako." hindi ko na inintay ang responde niya at tumakbo nalang ako paalis ng bahay. Alam kong gusto akong makasabay ni Lorcan at ayaw kong mangyari yon. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at masunog siya sa sobrang sama ng loob ko sa kanya. Hindi ako pinatulog ng malakas na enerhiya na iyon. I'm still wondering if sino-sino ang may dahilan ng enerhiya na iyon. I sensed a car following me, napairap ako sa hangin dahil alam ko na si Lorcan ito. Itinigil niya ito at bumaba, bago pa siya makalapit sa akin ay tumakbo na ako.

Lumiko ako papasok sa isang eskinita at sumandal sa pader. Nang naramdaman kong sinusundan niya pa rin ako, I immediately teleported.

And voila!

Nakarating ako ng walang kahirap-hirap sa school. Agad akong tinahak ang daan papunta sa aking silid-aralan. Nasira ang mapayapa kong paglalakad ng makarinig ako ng mga kalabog sa isang silid na hindi kalayuan sa akin. I carefully made my way to the door and tried to figure out what was happening inside.

"I told you right? Hindi ako titigil hanggat hindi kayo bumabalik."

"Ano bang kailangan mo sa amin? Eira made a choice at yun ang susundin namin." when I heard another loud sound, I opened the door and their faces screamed in confusion. There are two guys and a girl sitting on the floor. I immediately went to the girl and helped her to get up. She's the same girl I encountered on the first day of school. Chocolate brown hair and light hazel eyes.

Wait, what?

When she noticed that I was looking at her eyes, she immediately looked away. "You don't have any business here. Umalis kana hanggat malamig pa ang ulo ko." I looked at someone talking. Unlike the girl, he has plain black hair and eyes. "I didn't know that a head can have a temperature." saka ko siya sinikmuran at pinatid. He let his guard down kaya madali sa akin mapatumba siya. While the other, sinipa ko sa sikmura at parehas na sila namimilipit sa sakit. I immediately get the girl's hand at saka siya hinila paalis sa silid. Noong nakalayo-layo na kami ay binitawan ko na ang kamay niya. "Thanks." unlike earlier, her eyes turn black. When I glance at her watch nakita ko na malapit na magstart ang klase, "Yeah, whatever. Be careful next time."

* * * * *

My day went peacefully, classes are still boring and the bullies went missing in action during our lunch time so I guess my day will be peaceful. Not until he showed up. I'm curently in the middle of walking para makauwi na pero Lorcan suddenly blocked my way. "What's your problem?" I asked him. He's avoiding my gaze and nakatingin lang sa ibaba. Very unusual of him. "Uhm.. Can you come with me?" my jaw dropped. Is he literally in himself? I mean, is he not sick or whatsoever? Sinapo ko ang noo niya and looked at him suspiciously. "Tell me. Are you really Lorcan?" his forehead creased. "The hell are you saying woman?" binawi ko ang kamay ko at nakahinga ng maluwag. He's back to his old self. Oh, I should be angry at him, right? I rolled my eyes and turned my back at him.

He immediately grabbed my hand before I got away. "Hey my hand!" nagpumiglas ako but he won't let go! "Can you just calm down?" I stopped.

"What do you want huh?"

"I just want to ask you out."

"And why the hell should I say 'yes'? For I remember, I'm currently mad at you right?"

"Well, that's why I'm asking you to come with me. I just want to treat you, pambawi."

I didn't respond but his offer seems good. Nagugutom na rin naman ako at wala naman akong gagawin sa bahay...

"Okay."

And the flashback ended! That's how I got stuck here in his car. Mga kalahating oras na kaming nasa daan pero hindi pa ata kami nakakarating sa pupuntahan namin. "Just tell me honestly Lorcan. Saan ba talaga tayo pupunta?"

"Just wait."

Minutes passed and thankfully tumigil na rin kami. "Anong lugar ba to? Bakit ang daming tao?" he chuckled and looked at me confused. "Hindi mo alam ang lugar na to? Seriously Cahira, saang bundok ka ba nanggaling at amusement park lang ay hindi mo alam."

"Yeah whatever."

We decided to eat first and Lorcan did what he said. Hindi niya ako hinayaan na magbayad ni singko. After namin kumain nag ikot-ikot na kami, may napansin akong isang ride. It looked dangerous to ride on kaya tinawag ko agad si Lorcan. "Lorcan! Tara sumakay tayo!" he looked at the ride and his face went pale.

"Hell no."

"What! Come on it seems fun naman eh."

"Kakakain lang natin Cahira, baka sumama lang ang tiyan natin kapag sumakay tayo sa roller coaster na yan." hindi ko na siya inintindi at saka ako tumakabo papunta sa ride. Rinig ko sa aking likuran ang mga sigaw ni Locan but I didn't mind him. Humawak ako sa railings nung ride at iniisip kung paano makakasakay. Balak ko na sana magtanong ng may humila sa kamay ko.

"Pumila na tayo."

"Akala ko ba ayaw mo?"

"Tsk. Alangan namang pabayaan kita."

Hindi ako nakasagot at naghintay na lamang.

Minutes passed at natapos kami ni Lorcan sa pagsakay, it was fun! Nagbabalak na ako magyaya uli sa panibagong ride ng mapansin kong wala sa tabi o sa likod ko si Lorcan. Luminga-linga ako at nakita ko sa pinakamalapit na upuan, tahimik na nakaupo.

"Uy, tara sa ibang rides naman tayo." he didn't respond. Tumayo siya at balak atang pumunta kung saan. Hindi pa siya nakakagawa ng hakbang ng muntik na siya matumba. Buti nalang at mabilis ang reflexes ko at naalalayan ko siya. Ibinalik ko siya agad sa pagkakaupo, saka pinagmasdang maigi. His face was pale.

"Anyare sa'yo?" at the second time around hindi na naman siya sumagot. Tumayo na ako at naglakad sa pinakamalapit na tindahan saka bumili ng bottled water. Pagbalik ko ay nakatakip na ang braso niya sa mga mata niya. "Oh tubig."

He immediately grabbed it. "Pasensya na, hindi ko naman alam na magkakaganyan ka eh."

"It's okay."

While he's still fixing himself, I just can't stop myself from bursting to laughter. Because of that he eyed me suspiciously. "What?" I didin't answer him. Just imagine, ang isang Loran Smith roller coaster lang pala ang katapat. "Hey! Why are you laughing?" I waved my hands to say nothing as I managed myself not to laugh again but it didn't work. Patuloy lang ako sa pagtawa. How I wish na ganito nalang ang naging buhay ko simula palang. A simple girl with a simple life. But my current life is far from simple. I just wish I could stay here longer, but I know that time will come and I have to leave this place. As well as the memories.

* * * * * *

In Fantazia

There's a line created by the soldiers, standing in front of the king. "It's time to make our move. The Princess can't stay there any longer, for she should be practicing right now for the upcoming war."

No one in their right minds bothered to interrupt him. They were all listening attentively, the King already figured out where Cahira is. "Ready your team's first thing in the morning. Babawiin na natin ang anak ko."

Thank You For Reading!

Child Of The PastWhere stories live. Discover now