Bazen gerçekleri görmeyecek kadar körleşiyor gözlerimiz.
Bir umuda yelken açmış gidiyoruz.
Nereye nasıl gideceğini bilmeden.
Hayatın, bir doğrudan ibaret ama üç yanlış bir doğruyu götürücek kadar da yanlışız.
Evlatlarını kaybeden annelerin feryadını duymayacak kadar duyarsız,
şiddet gören kadınların çaresizligini görmezden gelecek kadar da vicdansız.
Elini kolunu sallayan o kadar suçlu varken suçsuz birini bulup yargılayacak kadar da adaletsiz.
Öyleki içindeki vicdanın sesini susturacak kadar korkak.
Zora girdiğinde iftira atabilecek kadar hilakar.
Çıkmaz bir sokağa girip ne yapacağını bilemez bir halde unutmak için içen bir aciz değil mi insan.
Peki bütün kötülüklere rağmen ellerini semaya kaldırmak kadar ne doğru olabilirki ?
Biz sadece doğru bildiğimiz gerçeğin peşinden gidiyoruz.Asıl gerçek ise kaçtığındır.Anne babaların sana anlatmaya çalıştığı ama senin isyan edip baş kaldırdığın gerçek.Aslında bu kadar zor olmaması gerek.
Hayatının ortasında durup bir bak etrafına neler göreceksin.
Ailesini kaybedenleri ,suçsuzları ,hıçkırık seslerini, vatan görevini yapan şehitleri,elleri kir pas içinde kalan çocukları,hakkını savunmak için baş kaldıran insanları, üç yaşında tecavüza uğrayan masumları,
Tecavüzcüsünün karısı olan olacak kadınları, elleri kurak yüzünde gözyaşı olan anaları....vs
Unutma unutmak istediğin kaçmak istediğin ve peşini bırakmayan gerçekler bunlar.
Unutma bir gerçekte ölümdür.
Acı olduğu kadar gerçek ve bu gerçeğe yakalandığın an geri dönüşün yok.
Tüm gerçekleri görmek dileğiyle....