"Let's go..." I awkwardly said. Hindi ko matanggap lahat ng sinabi niya.
Naging mabigat ang paghinga ko at sa hindi malaman na dahilan ay kumikirot ang puso ko dala ng bugso ng damdamin. May pait sa kaibuturan sa mga nalaman.
So matagal na pala niya 'yon nararamdaman at ngayon lang siya nag lakas ng loob pagkatapos ng mahigit lampas na ng sampung taon, he have the guts to show and gesture his feelings, besides, mahirap din 'yon sabihin sa akin.
The heiress of the Alvarez, architect, soon to be a business woman, but when it comes to love everything is cruel and unfair. Parang ipinagkaitan na talaga siguro ako na makaranas ng tunay na pag mamahal.
Is it destined for me not to feel love?
Hanggang kailan ba ako aasa ng ganito? Mukha na akong tangang umaasa sa wala 'yung tipong hindi mo alam ang daan kung saan ka ba talaga pupunta. The feeling of lost.
For the meantime I know deep inside that I still can't give him the chance that he deserves, the love that he deserves. Maybe someday kapag tuluyan ko ng naibaon at limutin siya, kapag mismong sa harapan ko nakita na may anak at pamilya na siya.
"Kailan ba kasi ako titigil? Ang tanga ko kasi, e..." bulong ko sa aking sarili.
'Yon na lang ang panghahawakan ko. Pero hindi ko pa rin matanggap 'yung nangyayari. I remembered the day when the three of us is in the site and he almost pushed me away dahilan ng muntikan 'kong pag tumba sa batuhan. I shook my head at suminghap ng malalim.
Maybe in that way. It will give me the reasons para kalimutan siya pero sa ngayon kahit taon na ang lumipas ay may kaunting pag-asa pa rin ang nananalaytay sa kaloob looban ko.
"Someday..." sabi ko sa utak ko. At pinagmasdan ang kalangitan, tumingin ako at ngumiti ng bahagya.
Balang araw ay matututunan ko din na mahalin si Nicolai. Kaunti na lang at bibitaw na rin ako, ubos na ubos na ako.
Baka ipinaparanas lang sa akin para matutunan ko ang lahat. It is just a freaking lesson in my whole life na masakit ng balikan. "Huwag naman sana..." bulong ko sa isipan.
Giving up and losing hope ang nararamdaman ko sa ngayon. It is like a path that you've reached through the dead end but not happy nor successful as others. Nakarating ka naman sa dulo ng tugatog pero hindi ka nga masaya.
Itutuloy ba 'yung engagement namin noon? Pero... I shook my head dahil sa kung anu-anong naiisip.
"I think sa hotel muna tayo for this day. I badly want to rest dahil ata sa init ng araw ay sumama ang pakiramdam 'ko" I lied ang totoo ay nag dahilan ako.
Gusto ko munang makapag isip-isip ng mga bagay.
'Yung kasiyahan bago ako pumunta dito ay napalitan ng lungkot sa kaibuturan at pagkalito. I want to go home immediately to Philippines right now but that is wrong. Mag papalipas muna ako ng buong maghapon saka ako uuwi.
"Are you sure?" he gasped.
"Yeah, maybe just call me in my hotel room or knock if we are going to eat lunch and dinner" I smiled faked.
Tumapak kami sa lupa at umalis sa bangkang sinasakyan. Nag lakad kami patungo sa sasakyan at masayang bumati ulit sa amin ang driver ko. "I just want to sleep. Maybe you could give me some time to rest for this day..." I hissed.
Sumakay ako sa loob at tumabi naman sa akin si Dwyane. When we reached the hotel kung saan kami nananatili ay nagpaalam ako sa kanya. Malugod naman siyang ngumiti at pumasok sa loob ng room niya. Kita ko ang papalayo niyang pigura suminghap ako ng malalim bago tuluyan nang pumasok sa isang malaking hotel room.
Parang naudlot ang kasiyahan ko at dumagdag lang sa problemang isipin. I opened my damn phone and opened instagram, I almost breathed hard when I realized that I have no communication to him as well as contacts.
Tanging email lang ang mayroon ako kaso mag e-eskandalo lang ako kung pati sa email, just to fucking text him. "Ano ba ang nangyayari sa'kin?" my voice almost cracked.
Itinapon ko ang cellphone sa kama dahil sa lubos na pag kainis. Bakit ko siya i-te-text?
Ano namang pake niya?! Umupo ako sa kama at humilig sa head board. I took a quick shower dahil sa init ng panahon dito sa Madrid. Isama mo pa ang init ng ulo ko, kaya kailangan kong mag palamig.
"Damn. I hate my life" I hissed.
Kinusot ko ang mata ko at tumingin sa salamin suot ang isang color beige coat dress. I smiled as it fits to my body.
Pagkatapos ng ilang sandali ay umupo ako sa kama at tiningnan ang relo na nasa palapulsuhan ko. It is almost lunch time and I think Dwayne will be here in any minutes.
Tumingin ako sa isang glass kitang kita ang ciudad sa kalayuan. Binuksan ko ang glass door at pumunta sa labas, nang makarating sa veranda I smiled as how I see the road. I still even remembered when Callix said back then that it is 'our' pathway to success.
It is very clear in my mind. How he said that, the old Callix is gone and the torn Callix has come. I never taught na magiging ganon na lang kadali ang lahat. It will always be reminded of our paths with success.
But look at us now. I sighed we are successful but not in each other's arm. Definitely will never come back as we was used to be. Bumalik na ako sa loob ng mainip silence came over, tanging tunog na lang ng aircon ang gumagawa ng ingay sa buong silid.
Kumunot ang noo ko ng tumunog ang phone at kinuha ko 'yon sa kama. Nakita ko ang text ni Nicolai at bumuga ng hangin ng mapag alaman na papunta na daw siya dito.
Hindi naman ako nakakaramdam ng ilang pero the fact that he said, that makes me not process everything. I replied to him to come over... maya maya lang ay may kumatok na sa pintuan ng hotel room. I walked towards the door and opened it. Ngumiti ako ng pilit at nag salita. "Where are we going to eat?" tanong ko.
"Just come with me somewhere here in the city..." he smiled. Iginiya niya ako papuntang elevator at nang marating na ang daan palabas ay nakita ko ang driver namin na naghihintay.
"You called him?" I asked. Hindi ko naman kasi tinawagan para papuntahin dito siguro siya na ang gumawa noon.
"U-uh Yeah" pinagbuksan niya ako ng pinto at pumasok sa loob.
"Buen día señora, señor" binati kami ni Gavin which is ang driver namin dito sa Españya.
"Gracias, Gavin" I smiled.
Nagtungo kami sa isang restaurant dito malapit sa Hotel kung saan kami nananatili. Pumasok kaming dalawa ni Dwyane at tahimik lang akong nag lalakad. Iginiya niya ako papunta sa isang table na para sa aming dalawa.
I pointed to the menu and decided to just eat pasta and bread. Dwyane also chooses his food which is also pasta. The waiter left and we both fell silent. Later on ay nagsalita siya kung saan nabasag ang matagal naming katahimikan "How was your sleep?" he hesitated to ask.
"Ayos lang..." tipid kong sagot.
Later on ay dumating na ang pagkain and then we ate. "The food here in Spain is really good" he commented.
"Exactly!" I proudly said.
Bumalik kami sa sasakyan at nag salita siyang muli. "So where do you want to go? Any plans?" sunod-sunod niyang tanong.
"U-uh..." hindi ko maituloy ang sasabihin ko dahil sa totoo lang ay gusto ko nang umuwi sa Pilipinas. I didn't feel to be here for a vacation.
Suminghap ako habang naglalakad patungo sa sasakyan, nag hahanap ng lakas ng loob. I was playing my hands out of nervousness. Nakita ko na nag hihintay siya ng sagot kaya nagsalita ako kaagad. "Can I have a request?"
He gripped. "Hmm... sure what is it?"
"Can we go back to Philippines already? I know na two weeks tayo dito but..." he cut me off.
"Okay...kailan ba? Ngayon?" he smiled.
"I'll just fix my things then let's go home na..." tipid akong ngumiti, habang siya ay lumapit sa akin at niyapos ako. I smelled his manly scent and I felt a little bit awkward.
Bumitaw na din siya sa pagkakayakap at pumasok na kami sa loob ng sasakyan.
"Let's go back and later on drive us to the airport, we'll be back in Philippines" I said to Gavin.
"Claro, no se preocupe señora" he said no worries.
I went to my hotel room and fix my luggages gano'n din ang ginawa ni Dwyane. Ang nakabusangot na mukha ay biglang napalitan ng tawa. "Ang gaga mo talaga!" sabi ko sa sarili.
Ang dami kong dalang mga maleta na akala mo ay titira na ulit ako dito sa Spain pero wala pang isang linggo ay uuwi na. I looked at the mirror seeing my self wearing a color beige coat dress. Hindi na ako mag papalit ng damit ayos na 'to.
Nang dumating ang hapon ay nag pasya na kaming pumunta sa airport. Binaba namin ang mga maleta at humarap ako kay Gavin para makapag pasalamat. "Gracias, Gavin..." I smiled at him.
"Bienvenida" ngumiti siya at kitang kita ang lahing Españyol na nananalaytay sa dugo niya. After hours traveling from Spain to Manila, Philippines ay tinawagan ko ang driver ko para ihatid ako sa condo ko.
Niyakap ko si Dwyane at nginitian siya. "Thanks for the trip, although, umuwi tayo agad"
"Always welcome, Ashley"
"So I guess I'll see you sa work tomorrow?" I gladly said.
"Yeah" he shrugged.
Maya maya ay sabay dumating ang sasakyan kaya nag paalam na ako sa kaniya. "Bye!" kaway ko habang papasok sa isang four seater na car.
"Sa condo po" sabi ko habang nakatingin sa daan.
Napasinghap ako ng malalim dahil sa tuwing makakakita ako ng road ay laging pinapaalala sa'kin ang nakaraan.
It seems that the road always symbolizes everything. It is like a success for both of us. It's like a race where when you go on a long road there are many trials to pass but in the end where the finish line you are not sure if you will win. Even now I am losing hope.
"Thanks kuya..." sabi ko sa driver ng dinala niya papunta dito ang mga maleta.
"Walang anuman ma'am" he genuinely smiled at me.
Binuksan ko ang ilaw ng kabuuan ng unit at nagpunta sa kusina para kumuha ng isang baso ng tubig. "Everything now changed..."
Pati ang dating hitsura ng unit ko ay nag bago na. Na dati dati lang ay nag pupunta siya dito at nag bo-bonding kami. Ang mga teenager na Callix at Ashley ay wala na, we're already an adult and next year I'm turning already thirty.
"After all this years... I can't deny the fact that I still love him." pumatak ang mga butil ng luha sa mata ko at pinalis ko 'yon gamit ang likod ng kamay ko.
Pumasok ako sa tarabaho at suot ang black coat. Masungit akong pumasok sa loob ng office at nakita na wala pa siya. "Damn, ang aga Ashley. Trabaho unahin mo 'wag kung anu-ano" I said to my mind.
I opened my laptop and check some emails. Nag titipa ako sa laptop ko ng mapakunot ang noo ng may pumasok na bata na naka bihis ng yellow dress inangat ko ang tingin ng mapagtantuang kasama niya si Callix.
"What the fuck?!" I said to my self.
Parang tumigil ang mundo ko na tama nga lahat ng konklusyon ko sa utak. Lalong nag init ang ulo ko dahil dun sa bata... bakit siya nag dadala ng anak niya dito? Trabaho 'to okay?
Kinuha ko ang ballpen sa table ko at doon nag baling ng galit. Humigpit ang hawak ko at kulang na lang ay mabali 'yon.
"Celestene, dito ka muna sa sofa ha? Be a good girl" kinausap siya ni Callix habang nakaluhod siya para mag pantay sila nung Celestene na 'yon.
Nakatitig ako sa kanila at umiwas ng tingin ng lumingon sa akin si Callix. Anak niya ba 'yan? "Malamang" sabi ko sa isip. Wala naman siyang kapatid, e. Parehas kaming only child ng mga magulang namin.
Nagtungo si Callix sa desk niya at nakita ko na nag sisimula siyang mag drawing. I even noticed is broad shoulders. He is wearing right now a black cloth that reached his pulse pero nakatupi iyon.
Napansin ko na may lumapit sa akin na bata and saw Celestene besides me, "Hi tita Ashley..." masayang bati niya.
"Uhm hello?" masungit kong tanong.
Napasapo ako sa noo ko ng pati bata ay napag babalingan ko ng galit. Nasaan na ba kasi 'yung nanay nito? Hindi inaalagan 'yung anak niya at sinama pa niya talaga sa trabaho. Walang kwenta naman kung gano'n. I rolled my eyes.
"What are you doing po?" tanong ulit niya.
Nag iinit na ang dugo ko dahil tanong ng tanong naiirita na ako. "Hmm work I guess?" I sarcastically said.
Tumingin ako sa banda ni Callix at nakita ang madidilim niyang tingin sa akin. Lumapit siya sa kinaroroonan namin at hinawakan ang kamay nung anak niya at pinaupo sa sofa. "I said you just sit here. We'll go later sa mall. You want? just behave..." pang uuto niya sa anak niya.
Lumabas ako ng padabog sa loob ng office room at hindi makapaniwala sa mga nangyari na ganon ganon na lang. So he really forget me huh? He forget 'us'
Magsama sila nung asawa niya at anak niya. Pumunta ako sa washroom area ng tumulo ang luha sa aking mata. "No..." nanghihina kong sabi.
Maya maya lang ay bumalik akong office para mag trabaho ulit. Tahimik akong umupo sa swivel chair ko at humilig. Pinagpatuloy ang ginagawa na para bang walang nangyari kanina. Tiningnan ko ang gawi niya at nakitang seryoso siya sa pag guguhit.
Umiling ako sabay pinakawala ang malalim na hininga at tinawagan si Samantha. "Hey Sam..." panimula ko.
"So I'll be sending you the designs sa email maybe in the next next day"
"Sure Architect..." pang-aasar niya.
"Gaga" biro ko.
"Kamusta ang business Huh?" I gladly said to Sam.
"It's fine. But it is damn exhausting!" she shouted through the call. I chuckled "Sooner maybe next year I'll study business na..." nakasimangot kong sabi. I louded the speaker para marinig ko siya ng malakas dahil nag t-type ako sa laptop.
"Kailan kami mag kakameron ng pamangkin?" I grinned. I was just teasing her.
"Pamangkin your face! hmm but anyway I'll reverse the question. Kailan kami mag kakameron ng pamangkin?" she teased me back.
Bigla akong natauhan dahil hindi nga pala ako nag iisa sa room na 'to, "What the fuck Samantha...bye I have things to do." nagmamadali kong paalam at pinatay ang tawag.
The atmosphere bacame awkward. I am pretty sure that Callix heard it because naka loud speaker. Hinilot ko ang sentido ng noo ko at humilig sa swivel chair. I saw Celestine walking to Callix she pulled the hem of his cloth.
Napangiti ako ng mapait sa kanila. Ang swerte naman nung asawa niya, napairap ako. Bakit hindi ako maniniwala na hindi niya anak 'yan?! 'E kitang kita ang pag kakahawig nila. Para ngang photo copy ang mukha nila.
Nang natapos na sa gagawin papalabas na ako sa pinto para kumain sa labas ay may humigit sa coat ko. "Tita Ashley, sama ka po sa amin? We are eating lunch po sa labas" Celestene pouted.
Kumulo bigla ang dugo ko... bakit hindi 'yung nanay niya 'yung isama niya? Isasama pa talaga ako 'e 'no? Ano 'yun pag mumukain akong kabit?! Freaking no.
"No. I'm gonna eat lunch by myself." masungit kong sabi sa anak niya.
"Sige na po please..." she pouted again. Napasapo ako sa noo ko ng walang magawa dahil sa inis.
"Fine."
Bumaba kami sa parking lot at pinuntahan ang sasakyan ko. Papasok na ako sa loob ng may humila na naman sa laylayan ng damit ko. "Ano na naman?" I shouted.
Mukhang natakot siya dahil tumakbo siya kay Callix mukhang nagsusumbong. Binuhat naman siya nito like a father carrying his daughter. I rolled my eyes. Nagtungo sila sa gawi ko at nag salita. "Are you gonna come with us or not?" masungit niyang tanong.
Ewan ko na lang ba at nawawalan na ako ng pasensya. Siya pa talaga ang may ganang magalit sa'kin. I crossed my arm at sinundan sila kung saan naka park ang kulay pula niyang Chevrolet.
Binuksan niya ang kotse at hahawak na sana ako sa pinto ng shotgun seat para pumasok ay inagaw niya iyon. "What, Engineer?" I said ill-tempered.
"Celestene will sit here?" tinaasan niya ako ng kilay tila kinukwesyon ako. Napairap ako at pumasok sa likod ng sasakyan. "Ano namang pumasok sa kokote ko at sumama ako dito?" I said to my mind.
Nang nasa daan na kami ay nag salita ako. "Where is your wife huh? Susunduin mo na ba?" I rolled my eyes out of irritation.
"Freaking third wheel" I murmured.
I saw him staring at me through the mirror. Umiwas siya ng tingin ng tiningnan ko pabalik. "She's not here" matigas na tono niyang sabi at hindi nakalampas sa mga mata ko ang pag igting ng panga niya.
"She's not here" I mocked and make face. I saw him avoiding me.
"Baby just behave we're almost there" Callix said to Celestene.
"Edi wow..." sabi ko sa utak.
Nang makarating na kami sa loob ng restaurant ay kumuha kami ng table for three. Umupo na ka agad ako sa isaahan lang at walang katabi.
Umupo siya sa tapat ko and I spoke after "Diyan mo na paupuin ang anak mo" I sarcastically said. Bitter na kung bitter. Dinadaan ko na nga lang sa galit dahil sa totoo lang ay nasasaktan na ako sa kaloob looban hindi ko lang pinapahalata.
Gusto kong patunayan sa kaniya at sa sarili ko na hindi na ako na aapektuhan sa lahat. I'll just grow old with no husband and a family... hindi na naman 'yon kailangan ng isang Alvarez.
Dumating sa table namin ang waiter at iniabot ang menu. Napahigpit ang hawak ko sa babasahin ng maisip na mukha kaming pamilya dito na lumabas para mag family day. "Fuck..." sabi ko sa isip na lamang.
Tinuro ko ang salad dahil ayaw kong mag pakabusog at baka sabihan pa ako ng kasama ko ngayon na matakaw. Kinuha ko ang tubig na naka served na sa table para uminom... muntik na 'kong masamid ng nag salita 'yung waiter. "Ma'am, Sir ayaw niyo po itong pang family meal na order?" the crew suggested.
"No!" sigaw ko. Nanghina ulit ang boses ko at natahimik dahil mukhang napalakas ang sigaw ko dahil ang ilang mga tao ay nakatingin sa pwesto namin.
"U-uh okay po..." nahihiyang sabi ng crew.
"Ito na lang po ang sa amin." I heard Callix deep voice.
Maya maya lamang ay umalis na 'yung crew at dahil sa sitwasyon namin ngayon ay parang tumutulo ang maliliit na butil ng pawis sa noo ko. I saw him grinned at me. Iniwas ko na lang ang tingin ko at kating kati na, na ma serve ang pagkain.
I checked my phone para naman may magawa ako habang nag hihintay. I even saw Callix playing with his daughter. "You looked happy playing with your daughter" I commented.
"Yeah" he shrugged. Parang tinusok ang puso ko dahil sa narinig. Hindi niya tinaggi na anak niya 'yon.
After a few more minutes the waiter served the food. I ate steak and juice muntik pa akong mabulunan ng nakitang sinusubuan ni Callix si Celestene, his daughter.
They looked happy and cute but hindi ko parin mapagkakaila na may bahid akong pait at galit sa kaniya. How he can forget me like that? Gano'n gano'n na lang...
Nakarating na kami sa office at nilaksan ko ang aircon dahil binabanas ako. Ganon lang ang naging takbo ng buong mag hapon. Kumukulo ang dugo ko palagi kapag nakikita silang masaya, sagutan dito, sagutan doon.
I wish this project ay matapos na. Para hindi ko na siya makitang muli. Papalabas na ako sa lobby ng tinawag ako ni Dwyane. "Ashley" he genuinely smiled at me.
"Yes?" I answered back.
"Hmm wala lang... pauwi ka na?" he chuckled.
"Kinda, I'm tired" I joked.
"See you tomorrow I guess" he caressed my hair. "Bye" kaway ko papalabas. Nang narating ko na ang parking lot ay pumasok ako sa loob at pinaandar 'yon.
It seems everything now is destined. I'm just gonna accept kung ano 'yung ngayon masaya man o malungkot. Cause every pain makes a lesson and those lesson will make you changed. So I guess I'll be changing for good. I smiled bitterly.
I opened the door of my unit and shut it with softness. I cleaned my self and slept.
The next day I took a bath and went to the kitchen to toast some bread. Masaya ako sa araw na ito at huwag naman sanang sirain mamaya sa office.
"Good morning Architect Alvarez" bati ng guard sa lobby.
"Good morning po" I greeted happily.
Pumasok ako sa loob ng office at umupo sa swivel chair. "Wala pa siya, ah" bulong ko sa sarili.
Sikat na sikat ang araw ngayon at sobrang init. I started sketching para sa mga maliliit na project dahil ako ang kinuha nilang architect doon. Nang dahil sa kuryosidad ay pumunta ako sa desk ni Callix at tiningnan ang kaniyang mga outputs.
"Nice..." I commented.
Namangha ako sa mga gawa niya. Kaya pala very successful siya sa field niya ngayon at kilalang kilala ay makikita mo palang sa ginagawa niya na maganda at hindi pilit... mismong nang galing sa puso.
Nakarinig ako ng pag bukas ng pinto at dali daling tumakbo pabalik sa table ko. Muntik pa akong matapilok dahil sa bilis 'ko. Feeling ko nga ay nahuli niya akong nasa desk niya.
Pinagpatuloy ko ang ginagawa ko na parang wala lang nangyari. I even saw him smirk damn. Pagkatapos ng matagal na katahimikan ay nag salita ako. "Hindi mo ata kasama ang anak mo ngayon" I cleared my throat.
"Hmm, yes" he shrugged. I saw his lips turned into a grim line seeing a smirk behind his face.
"Okay." I coldly said.
Pinagpatuloy ko ang ginagawa kong paguguhit at muntik nang mapasigaw nang may pumasok na naman sa pinto. "Anak ng-" I almost muttered in curse.
Nag bago ang ekpresyon ng mukha ko ng makita si dad. "Dad..." agap kong sabi.
"Good morning Mr. Alvarez" Callix greeted coldly as ice.
Ngumiti muna siya samin ng tipid bago nag salita. "Both of you may I have a request..." he cut his words.
"What is it?" masungit kong tanong.
"Please check the site. I want to know if it is doing good" he said with a poker face.
"Bakit ako pa dad? pwede naman si Nicolai na lang?" pagmamaktol ko.
"Why? May mali ba?" he smirked.
Uminit ang dugo ko ng may napag hahalataan. Ano to? Ipinaglalandakan niya kami parehas pag katapos ng ginawa niya sa amin noon?
Wala akong nagawa kung hindi ay pumayag na lamang. "Okay fine"
Dali dali akong lumabas para mag punta sa parking lot. I saw Callix following me behind hindi ko siya pinansin at pumasok ako sa loob ng kotse ko. Halos murahin ko na ang sasakyan ng hindi umandar.
I saw him looking at me outside. Hinampas ko ang manibela dahil ayaw naman ngayon umandar. "What the hell is wrong with my car?" I said frustratedly.
Lumabas ako para tingnan ang gulong pero wala naman akong nakikita na sira. I checked the machine pero wala akong alam doo. I saw him walking towards me. "You can come with me" he grinned.
Ngayon pa talaga. 'E ayaw ko na ngang sumakay doon sa sasakyan niya naalala ko lang 'yung kahapon. "Freak..." tanging nasabi ko na lamang. "I'll just call dad"
Tumango siya sa akin habang nasa akin parin ang mga titig niya. Lumayo ako ng kaunti ng nailang sa presensya niya. "Dad, pasabi naman please fix my damn car sa driver natin or anything please." I hissed.
"Okay..." May bahid na pang-aasar doon. Ano ba 'to sinasadya niya?!
Bumalik ako sa kinaroroonan ni Callix. "You can seat now in front" sabi niya habang pinapaandar ang sasakyan. I just rolled my eyes out of frustration.
I crossed my arms at nakasimangot na pumasok sa loob. Habang nasa biyahe ay tahimik lang kaming dalawa walang nag simula ng kahit anong pag uusap. After almost two hours of traveling ay nakapunta na rin sa site.
"Pag minamalas nga naman, oh"
Bumaba ako sa sasakyan at sumunod siya sa akin. Inabutan niya ako ng hard hat "Thanks" maikli kong sabi.
"You're always welcome" he said sarcastically.
I went closer to look the site. Napangiti ako ng mabilis ang progress ng resort. I saw him went to me so I feel a little awkward. "The progress is fast..." he commented.
"I know" sabay irap ko.