Pathway to Success (Chasing Series #1)

Chapter 30

"I will not go to work today, may inutos sa akin si dad" pagpapaalam ni Dwyane. 

"So, I guess hindi kita makikita ngayon, huh." tawa ko mula sa telepono. 

"Be safe then..." sabi ko sa kaniya habang nasa loob ng elevator sa condo building. "Thank you, Ashley" he gave me a sweet voice through the phone. "So na saan ka ngayon?" pag papatuloy niya sa usapan. 

"Nasa elevator papunta palang sa kompanya..." I chuckled. 

"You must be going to drive na, bye, Ash" he spoke for the last time. Lumabas na ako ng elevator at nag punta sa parking area. Having another day is yet blessed. Because you have such opportunities to come each day. 

When I reached the company ay pumasok ako muli sa elevator at pinindot ang pang anim na palapag. Iba't ibang uri ng tao ang kasama ko sa loob. May mga matanda, kasing edad ko o di kaya ay mas bata sa akin ng kaunti. 

Random of people working in our company ng bumukas na ang elevator ay cue na 'yon para lumabas. I walked fiercely just like a roaring tiger and raised up my chin. Iba talaga ang dating ng isang Alvarez nakakatakot at matatalas lagi ang tingin, pero kapag sa pag mamahal ay parang tuta na naligaw. 

Litong lito sa bawat desisyon kapag sa pag mamahal laging nabubulag ng kasakiman ng mundo. Minsan kailangan mo din mag bulag bulagan para hindi ka masaktan sa nakikita mo mismong harap harapan. The feeling of pain makes me more feel numb. But it's just a happy past, focus in the present and let life guide you. 

Love is so unfair for me and that's the truth. Binuksan ko ang pintuan ng marating ko ang office room I just walked away ignoring him. Minsan ay ako ang nauuna sa kaniyang pumasok sa trabaho pero minsan siya naman. It's just like a vice versa. 

I cleared my throat and acted to be cold. "Good morning, Engineer Ramirez" bati ko. 

Inangat niya ang tingin sa akin at tinapunan ako ng malamig na titig. "Same to you, Architect" napairap na lang ako ng palihim, nasa buong pagkatao na niya ata ang pagiging malamig pa sa yelo, e. 

Kung dati naman ay lagi siyang nakangiti at masaya... sabagay people change. I forgot na hindi na nga pala siya 'yung lalaking nakilala ko noon. Matagal ng panahon 'yon pero palaging sariwa pa rin sa aking memorya ang lahat.

I opened my laptop and start my day. I will be checking the site for today so I must get his phone number for contact dahil wala naman akong koneksyon sa kaniya bukod sa email. So I stand up and went to him slowly. 

I swallowed hard as I looked to him. Ngayon ko na lang ulit siya natitigan ng ganito kalapit. "Engineer, Can I have your phone number please just to contact you for some work matters." dahan dahan kong sabi. 

Umangat ang tingin niya mula sa screen ng laptop papunta sa akin. I also smelled his manly scent so that's why it makes me even more uncomfortable. Nakita ko siyang kumuha ng maliit na piraso ng papel at sinulat ang kaniyang contact number doon. 

"Here" pagkasabi niya ay pinagpatuloy na muli ang ginagawa. 

Kinuha ko na agad sa kaniya ang papel at umirap. Bumalik ako sa swivel chair ko at bumulong "Napakasungit..." I opened my phone and I saved his number napansin ko din na nagpalit na pala siya ng contact number. 

I shrugged and continued working. Habang nag ske-sketch ay hindi ko parin maiwasan ang mag hurumentado sa kaloob looban. Naiinis ako sa sarili ko na kahit anong gawin 'kong limot ay hindi ko siya makalimutan. 

Bakit ang hirap makalimot? Lalo na kapag 'yung isang taong dumating sa buhay mo ay naging malaking parte na. Pero may pagkakataon talaga na aalis siya at kailangan mong ipagtabuyan. It hurts so much that I was blinded by greediness by my dad.