Zawgyi
Ep 31 ( Final )
ေစ့ပိတ္ထားမိသည့္မ်က္ခြံေတြကိုဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့...အျမင္အာရံုက မႈံဝါးဝါးရယ္သာ။
ေညာင္းညာေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္...ဂုတ္ပိုးကိုလက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း...ေခါင္းကိုဟိုဖက္ဒီဖက္လွည့္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိထားၾကည့္မိေတာ့...
"ငါ ကားထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ့...ေညာင္းလိုက္တာ''
အေမွာင္ထုကို ေနေရာင္ျခည္ကအႏိုင္ယူျဖန္႔က်င္းထားၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္...မနက္ခင္းသဘာဝအလွကို ခံစားရန္...မႉး ကားထဲမွဆင္းလိုက္ကာ...ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္း...တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုသတိရသြားမိသည္။
ေျဖာင့္တန္းထင္ေပၚေနသည့္မ်က္ခံုးနက္ေလးေတြကို..အနည္းငယ္တြန္႔ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး...
ေမာင္ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ...?
သူ မႉးကိုတစ္ေယာက္ထဲထားၿပီး အိမ္ျပန္သြားတာလား...?
မႉး ကားေခါင္းေ႐ွ႕ကိုေလ်ွာက္လာေတာ့...ကြဲအက္ေနသည့္ကားမွန္ေၾကာင့္...မ်က္လံုးေတြဝိုင္းစက္သြားရသည္။
ဘုရားေရ...
ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ...?
ေတာ္ေတာ္ေလးအက္ကြဲ႐ွရာမ်ားထင္ေနသည့္ကားေခါင္းေၾကာင့္...မႉး ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ခ်ၿပီး...လက္ျဖင့္ထိကိုင္ၾကည့္ကာ...အနီးပတ္ဝန္းက်င္၌ တစ္စံုတစ္ရာေတြ႔လိုေတြ႔ညား႐ွာၾကည့္ေနမိသည္။
မႉး ညတုန္းက တစ္စံုတစ္ခုကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္တိုက္မိထားတာပဲ့...
အဲတုန္းက ေမာင့္ကို႐ုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ကားကိုသတိထားမၾကည့္မိလိုက္ပါ...
ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔မ်ား သက္႐ွိ၊သက္မဲ့ ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိရတာလဲ...?
ေမာင္ တစ္ခုခုကိုဖယ္႐ွားလိုက္တာလား...?
မႉး စဥ္းစားေနမိစဥ္...လမ္းထဲကို ေ႐ွ႕ဆက္ေနာက္ဆက္ဝင္လာသည့္ရဲကားႏွစ္စီးေၾကာင့္...စိတ္ဝင္တစားလိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း...ရဲကားမ်ား ဝင္သြားသည့္လမ္းခြဲကိုျမင္ေတာ့...မႉး အလိုမက်ျဖစ္သြားရသည္။
"ေမာင္''
မႉး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ၿပီး...ကားတံခါးဆီျပန္ေလ်ွာက္လာကာ...ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ရင္း...
အထဲမွလက္ကိုင္ဖုန္းကို ငံု႔ယူၿပီး...ကားဝပ္ေ႐ွာ့နံပါတ္ကို ဖုန္းcontact၌ ႐ွာေနစဥ္...
"🎵🎵🎵🎵🎵''
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ screenေပၚမွ ဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း...အလိုလိုျပံဳးလာမိသည္။
ဖုန္းကိုင္လိုက္ရင္း...
"Morning baby''
"မမ''
႐ိုွက္သံေရာယွက္ေနသည္ႏွာသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္...မႉး ျပံဳးေနရာမွ အလိုလိုတည္သြားကာ...သူမကို စိုးရိမ္စိတ္တို႔ႀကီးစိုးလာခဲ့သည္။
ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ...အဆက္မျပတ္ထြက္လာသည့္ငိုေႂကြးသံေၾကာင့္...မႉးလည္း အလိုလိုမ်က္ရည္ဝဲလာကာ
"အိမ္မွာ ျပႆနာတက္ေနတာလား...?မမမိသားစုက မင္းကိုအႏိုုုင္က်င့္လို႔လား...?မမ အခုလာခဲ့မယ္ေနာ္''
"ကိုကို...ကိုကိုဆံုးၿပီ''
သြင္ရိပ္စကားေၾကာင့္...မႉး ေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆြံ႔အတုန္လႈပ္သြားမိသည္။
အေတာ္ၾကာမွ ဟက္ခနဲရယ္လိုက္ရင္း...
"မင္းကေတာ့ေနာ္...စေနာက္စရာ႐ွားလို႔...ေန႔သစ္က မမနဲ႔တစ္ညလံုးအတူတူ႐ွိေနတာကို...ေနာက္တစ္ခါဒီလိုေလ်ွာက္ေျပာရင္...စိတ္ဆိုးပစ္မွာေနာ္''
"သြင္ရိပ္မေနာက္ဘူးမမ...တကယ္ေျပာေနတာ''
မႉး...မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝိုင္းလာေပမယ့္လည္း...ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားကာ...
"ေတာ္ၿပီသြင္ရိပ္...မင္းထပ္ေျပာေနရင္ မမတကယ္စိတ္တိုမိလိမ့္မယ္...ဒါပဲ့မဟုတ္လား...?''
မႉး ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ၿပီး...ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားရင္း...ကားထဲဝင္ထိုင္ကာ က်ဆင္းလာသည့္မ်က္ရည္ကို ဆတ္ခနဲဖယ္သုတ္လိုက္သည္။
မဟုတ္ဘူး...မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...
ခုနတုန္းကအထိ မႉးတို႔အတူ႐ွိေနတာေလ...
မႉး ခဏေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အတြင္းမွာ...ေမာင္က ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ အဓိပၸါယ္ေရာ႐ွိရဲ႕လား...?
မႉး စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးတင္းလိုက္ၿပီး...သြင္ရိပ္စကားကို အတည္ျပဳရန္...ေန႔သစ္အိမ္ကို ကားဆက္ေမာင္းလာခဲ့ေတာ့...ခုဏေလးတင္ေတြ႔လိုက္သည့္ ရဲကားႏွစ္စီးကို ေန႔သစ္ျခံထဲ၌ ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္...မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္လိုက္မိသည္။
မႉး ကားေပၚမွဆင္းၿပီး...မဝံရဲသည့္ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ အိမ္ထဲဝင္ရန္လုပ္ေတာ့...အိမ္ထဲမွ ရဲမ်ားသယ္ထုတ္လာသည့္အေလာင္းကိုျမင္လိုက္ရကာ...အႀကီးအက်ယ္ေသြးပ်က္သြားမိသည္။
"ဘာ...ဘာေတြလဲ...?''
ဘာကိုမွနားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္...တဒဂၤၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ ေအေလာင္းဆီကို တိုးကပ္သြားရင္း...ဖံုးအုပ္ထားသည့္ပိတ္စအျဖဴပိုင္းကို ဖယ္ခြာၾကည့္လိုက္ေတာ့...ျမင္လိုက္ရသည့္မ်က္ႏွာေၾကာင့္...ေျခေထာက္ေတြက အားမ႐ွိေတာ့သလိုေပ်ာ့ေခြယိုင္နဲ႔သြားသျဖင့္...တစ္ေယာက္ေယာက္ကလွမ္းေပြ႔လိုက္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။
"မမ...သတိထားပါဦး''
သတိလစ္လြတ္ျဖစ္ေနေသာမႉးကို...သြင္ရိပ္က ပခံုးကိုဆုပ္ကိုင္ကာေျပာေတာ့...မႉး မ်က္ရည္ေတြအားေကာင္းစြာ သြန္က်လာကာ...ေခါင္းကိုပဲ့ခါယမ္းေနမိသည္။
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး''
စူးေအာင့္နာက်င္လာသည့္ရင္ဘတ္ကို...ဖိကိုက္ရင္း...ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာေလသည္။
"ကိုကိုက သြင္ရိပ္တို႔ကိုထားခဲ့ၿပီမမရဲ႕''
"မဟုတ္ဘူးသြင္ရိပ္...မမ မယံုဘူး အိပ္မက္မဟုတ္လား...?ဒါ အိပ္မက္မက္ေနတာမဟုတ္လား...?''
ကားေပၚတင္ရန္ျပင္ေနေသာေန႔သစ္အေလာင္းဆီကိုေျပးသြားရန္လုပ္ေတာ့...သြင္ရိပ္က မႉးကိုဖမ္းဆြဲထားသျဖင့္ နာက်င္စြာ႐ိုွက္ငိုေနမိရင္း...အားအင္မဲ့စြာၿပိဳလဲက်သြားရသည္။
ရင္ကြဲမတတ္နာက်င္ေနတဲ့ႏွလံုးသားေလးက...တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ယုတ္လာတယ္...
ေမးပါရေစဦးေမာင္ရယ္..
ေမာင္ထြက္သြားတာကေရာ မႉးေၾကာင့္ပဲ့လား...?
မႉးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထြက္သြားတာလို႔ေျပာလိုက္ပါဦးလား...?
-------------------------------------------------
ထမင္းပန္းကန္ထည့္ထားသည့္ဗန္းေလးကိုကိုင္မၿပီး...သြင္ရိပ္ အိပ္ခန္းထဲဝင္လာကာ...စားပြဲေပၚအသာအယာခ်လိုက္ရင္း...ေဘးမွ မနက္စာအတြက္ျပင္ဆင္ထားသည့္မုန္႔ကိုၾကည့္ေတာ့...ဘာကိုမွ တို႔ထိစားသံုးထားပံုမရ။
ေအးစက္စက္မုန္႔ေတြကိုၾကည့္ၿပီး...ကုတင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့...ခ်စ္ရသူမမက အိပ္စက္ေနဆဲ။
ထိန္းမရစြာ ပါးျပင္ေပၚေႂကြက်လာေသာမ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္ညာဖယ္သုတ္ရင္း...ငိုသံမထြက္ေစရန္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ခဲထားမိသည္။
နာက်င္မႈေတြကို အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔ေ႐ွာင္႐ွားေနတဲ့မမ...
ေန႔ေန႔ညည အဆက္မျပတ္အိပ္ေနတာ...
တကယ္ေရာအိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လားမမရယ္...
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အခန္းထဲကမထြက္သလို...သြင္ရိပ္ကိုလည္းစကားမ်ားမ်ားမေျပာေပ။
မမတစ္ေယာက္ထဲခံစားေနရတာကိုၾကည့္ၿပီး...သြင္ရိပ္လည္း ႏွလံုးသားေတြတစ္စစီကြဲေၾကေနပါၿပီ။
ဦးေလးထြန္းကေတာ့...မမကို အခ်ိန္တစ္ခုေလာက္ေစာင့္ေပးဖို႔ေျပာတယ္...
ၾကာလာရင္ မမအဆင္ေျပသြားမယ္တဲ့ေလ...
မမေမာင္ေလးဆံုးသြားတုန္းကလည္း...အခ်ိန္အၾကာႀကီး တစ္ေယာက္ထဲတိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔သည္မို႔...စိတ္မပူဖို႔ေျပာတယ္...
ဒါေပမယ့္သြင္ရိပ္က မမကိုစိတ္ပူေနမိတုန္းပဲ့...
တကယ္မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး...
သြင္ရိပ္ အနားကိုတိုးကပ္သြားၿပီး...အျပစ္ကင္းစင္လြန္းလွသည့္မမမ်က္ႏွာႏုေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း...အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ရပ္ၾကည့္ေနၿပီးမွ...ပခံုးကို အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့...မ်က္လံုးေတြအသာအယာပြင့္လာေလသည္။
သြင္ရိပ္ျပံဳးလိုက္ၿပီး...
"ထမင္းစားရေအာင္ေလ''
မမက သြင္ရိပ္မ်က္လံုးေတြကို ဆံုေအာင္ၾကည့္ေနၿပီး...သက္ျပင္းခ်ကာ...
"မမတစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္''
စူးေအာင့္နာက်င္ေနသည့္ႏွလံုးသားကို လစ္လ်ဴ႐ႈရင္း မမစကားကို တေသြတသိမ္းနားေထာင္ခဲ့သည္။
"ဟုတ္''
မမအဆင္မေျပရင္...သြင္ရိပ္လည္းအဆင္မေျပပါဘူး...
မမအဆင္ေျပေအာင္...ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့ပါဘူး...
ဘာလို႔ အရမ္းနာက်င္ေနမိပါလိမ့္...
ကိုကို႔ကို ျပန္ေခၚေပးလို႔ရရင္...ျပန္ေခၚေပးခ်င္မိတယ္...
"လိုခ်င္တာ႐ွိရင္ သြင္ရိပ္ကိုေခၚလိုက္ေနာ္...အခန္းျပင္မွာ ႐ွိေနမယ္''
မမက ဘာမွျပန္မေျပာသျဖင့္...သြင္ရိပ္ ပင့္သက္႐ိုွက္ၿပီး
အခန္းထဲမွ တိတ္ဆိတ္စြာထြက္လာခဲ့ကာ...တံခါးျပန္ပိတ္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္တံခါးေ႐ွ႕၌ မွီထိုင္ခ်ၿပီး...ပါးစပ္ကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာ အသံတိတ္ငိုေႂကြးေနမိသည္။
ခဏၾကာေတာ့...ငိုရသည္မွာလည္း ေမာပန္းလာေသာေၾကာင့္...သြင္ရိပ္မ်က္ရည္ဖယ္သုတ္ၿပီး စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ွာ့ခ်ရင္း...ထရပ္ကာ အခန္းတံခါးကိုအသာတြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့...ကုတင္ေပၚ၌ ေျခဆင္းထိုင္ျပီး မိႈင္ေတြေနေသာမမကိုျမင္လိုက္ရသည္။
သက္ျပင္းဟင္းခနဲခ်ကာ...တံခါးျပန္ပိတ္ရန္ျပင္ေတာ့...
"သြင္ရိပ္''
ခပ္တိုးတိုးေခၚသံေၾကာင့္...သြင္ရိပ္၏ငိုထား၍ နီရဲေနမည့္မ်က္ႏွာကိုအနည္းငယ္ျပင္ရင္း...မမဆီကိုေလ်ွာက္သြားကာ ေ႐ွ႕၌သြားရပ္ေတာ့...မမက သြင္ရိပ္လက္ကိုဆြဲၿပီး ခါးကိုအသာဆြဲဖက္လိုက္သျဖင့္...ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနမိသည္။
သြင္ရိပ္၏ဝမ္းဗိုက္ကို မွီတြယ္ထားသည့္မမေခါင္းကို ညင္သာစြာပြတ္ေပးရင္း...
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ...မမအနားမွာ သြင္ရိပ္႐ွိေနမွာပါ''
"ေန႔သစ္ေသရတာ မမေၾကာင့္ဆိုရင္ေရာ...အနားမွာ႐ွိေနဦးမွာလား...?''
မမက သြင္ရိပ္ကိုေမာ့ၾကည့္လာေသာေၾကာင့္...သြင္ရိပ္လည္းျပန္ငံု႔ၾကည့္ရင္း...အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရန္ ခက္ခဲေသာမမအၾကည့္ေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"အေလာင္းခြဲစိတ္ဌာနက ေန႔သစ္က မေသခင္မွာ တစ္ခုခုကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ထိခိုက္မိလို႔ ဦးေႏွာက္ေသြးယိုစီးၿပီး ဆံုးသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္မဟုတ္လား...?''
သြင္ရိပ္ေခါင္းအသာညိတ္ကာ...
"ကိုကိုက အျပင္ဒဏ္ရာမ႐ွိဘဲနဲ႔...ဦးေႏွာက္အတြင္းမွာထိခိုက္ထားတာ...ေဆးသာအခ်ိန္မီကုခဲ့ရင္ ခုလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး...ၿပီးေတာ့ မေသခင္ မမကို supriseလုပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ထားပံုရတယ္...ကိုကို႔ဖုန္းမွာ မမဖုန္းကိုေခၚထားတဲ့ miss calledေတြအမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္လို႔ ရဲေတြေျပာတယ္...မမ ဘာလို႔မကိုုင္ခဲ့တာလဲ...?သြင္ရိပ္ကို အားနာလို႔လား...?''
မမက ဖက္ထားသည္ကိုလြတ္ေပးၿပီး...အျခားဖက္ကို အၾကည့္လြဲသြားကာ...
"ဖုန္းမကိုင္ခဲ့ေပမယ့္...မမ သူ႔ဆီလိုက္သြားတယ္ေလ''
"ဟင္''
"ဟုတ္တယ္သြင္ရိပ္...အဲဒီညက မမ ေန႔သစ္နဲ႔တစ္ညလံုးအတူ႐ွိေနခဲ့တာ''
မမက မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနရာမွ...ျဖည္းညႇင္းစြာထရပ္ၿပီး ဗီ႐ိုဆီသို႔ေလ်ွာက္သြားကာ...အံဆြဲကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး...အံဆြဲထဲမွ တစ္ခုခုကိုယူထုတ္ၿပီးၾကည့္ေနေလသည္။
သြင္ရိပ္လည္း မမေက်ာျပင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း...ေမ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ေနေတာ့...မမက ကိုယ္ကိုလွည့္လာၿပီး...လက္ပတ္နာရီတစ္လံုးကို ေျမာင့္ျပကာ...
"မင္းကို မမေပးခဲ့ဖူးတဲ့နာရီနဲ႔တူတယ္မဟုတ္လား...?တကယ္ေတာ့ ေန႔သစ္ေပးထားတာ...မမက မင္းကိုေပးခဲ့လို႔ ေန႔သစ္က အဲဒီညတုန္းက ဒီနာရီေလးကို ထပ္ေပးခဲ့တာ''
သြင္ရိပ္ မမေျမာင့္ျပေနသည့္နာရီေလးကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ရင္း...
"ဒါဆို ကိုကိုက''
"မမကားနဲ႔ ေန႔သစ္ကို မေတာ္တဆတိုက္မိသြားတယ္...ဒါေပမယ့္ သူ႔ပံုစံက ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ့...တကယ္ကိုအေကာင္းအတိုင္းပဲ့''
မမက နာရီေလးကို ေဆြးေျမ့စြာၾကည့္ရင္း...
"မမက ေန႔သစ္ကိုသတ္ခဲ့တာ...ႏွလံုးသားကိုေရာ လူကိုေရာ မေသေသေအာင္ေပါ့''
မမက စကားကိုခတၱရပ္ထာၿပီး...လက္ႏွစ္ဖက္ကို နာက်င္စြာျဖန္႔ၾကည့္ေနရင္း...
"ေဟာဒီလက္ေတြနဲ႔...ရက္ရက္စက္စက္''
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ေျပာဆိုရင္း...ယူၾကံဳးမရစြာမ်က္ရည္က်ေနေသာမမကို ေငးၾကည့္ၿပီး...သြင္ရိပ္လည္း ႐ိုွက္ငိုမိခဲ့သည္။
မမက သတၡဲ့တာတဲ့လား...?
သြင္ရိပ္ကေတာ့...ကိုကိုကိုယ္တိုင္က အသက္႐ွင္ဖို႔ အရံႈးေပးခဲ့တာလို႔ထင္တယ္...
အဲဒါေၾကာင့္လည္း...သူဒဏ္ရာရေနတာ မမသိသြားမွာစိုးလို႔ အိမ္အေရာက္ျပန္လာခဲ့တာေပါ့...
ဒီလိုလုပ္ၿပီး...ထြက္ေျပးသြားတာ...
ကိုကိုမေကာင္းဘူး...
----------------------------------------------
အင္းလ်ားကန္ေဘာင္မွ...ခံုတန္းေလးတြင္ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ရင္း...ကန္ေရျပင္ကို မႉး ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဟိုအရင္ခ်ိန္က...ခ်ိန္းေတြ႔ေနရာေလးမွာ...အခုေတာ့ မႉးတစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေနတာေပါ့...
ဒီလိုေန႔မ်ိဳးေရာက္လာမယ္လို႔...နည္းနည္းေလးေတာင္ မေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး...
ေမာင့္ရဲ႕အမွားေတြကို ခြင့္မလြတ္ေပးဘဲ...ဆက္တိုက္မုန္းပစ္ခဲ့ရမွာ...
ေမာင္နဲ႔လံုးဝမပတ္သက္ဘဲ...ေနခဲ့ရမွာ...
အဲလိုသာလုပ္ခဲ့ရင္...ေမာင္ကအသက္႐ွည္ေနမွာ...
ေမာင္မပါတဲ့အဆံုးသတ္ႀကီးက...အရမ္းကိုဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေနတယ္...
မႉးက ေမာင့္အတြက္ လမင္းႀကီးထက္ပိုၿပီး...အဆိပ္နဲ႔ပိုတူပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့သားပဲ့....
ေမာင္မွ မယံုခဲ့တာ...
မႉးေၾကာင့္...႐ွင္သန္ေနရတာလို႔ေျပာၿပီး...ေနာက္ဆံုးေတာ့ မႉးေၾကာင့္ပဲ့ ေသဆံုးသြားရတယ္ေနာ္...
မႉးက တကယ္ေရာ ေမာင့္အခ်စ္နဲ႔ထိုက္တန္ခဲ့ရဲ႕လား...?
ေမာင့္ရင္ထဲက တစ္ဦးတည္းသာမိန္းကေလးျဖစ္သင့္ရဲ႕လား...?
ဒီလိုအဆံုးသတ္လိမ့္မယ္လို႔...နည္းနည္းေတာင္မေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး...
မႉးကို ခ်စ္ရတာ...ဒီေလာက္ပင္ပန္းၿပီး...ကံဆိုးေစမယ္မွန္းႀကိဳသိခဲ့ရင္...ေမာင္ရဲ႕အမွားကို ခြင့္မလြတ္ေပးဘဲ ဆက္တိုက္မုန္းပစ္ခဲ့ပါတယ္...
မေတြ႔ဆံုေအာင္ ေ႐ွာင္ေနခဲ့ပါတယ္...
ဘာလို႔မ်ား မႉးတို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္စိတ္ဒုကၡေတြေပးခဲ့ၾကမိပါလိမ့္...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မႉးက က်န္ခဲ့ရသူမို႔ ပိုနာက်င္ရတယ္...
ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ပတ္ထားသည့္ လက္ပတ္နာရီေလးကို...ခြၽတ္ယူလိုက္ၿပီး ေဆြးေျမ့စြာၾကည့္ရင္း...
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ဒီနာရီေလးကို တစ္သက္လံုးသိမ္းထားဖို႔က မႉးအတြက္ အရမ္းခက္ခဲလြန္းေနတယ္...ဒါက မႉးနဲ႔မထိုက္တန္သလိုပဲ့...ဒီနာရီကို ျမင္မိတိုင္း ေမာင့္ကိုသတ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အရိပ္မည္းကေန လြတ္ေျမာက္မွာမဟုတ္ဘူး...အျပစ္လုပ္မိတာ သတိရေနေစတယ္...ေမာင္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးမဟုတ္လား...?''
မႉး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားကာ...
"အဆံုးသတ္လိုက္ရေအာင္...ဒီေနရာမွာပဲ့''
လက္ပတ္နာရီဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္ကို ေလထဲဝဲေျမာင့္လိုက္ရင္း...နာရီကို ကန္ေရျပင္သို႔လြင့္လိုက္သည္။
ေရထဲက်သြားသံေလးကို...႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းၾကားလိုက္ရၿပီး...ထိုနာရီေလးကေတာ့ ေရထဲဆံုးဆံုးျမႇဳပ္သြားသျဖင့္...မႉ၏ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္တစ္စက္ ေပါက္ခနဲေႂကြက်လာခဲ့သည္။
ဒီနာရီေလးလိုပဲ့...ေမာင့္ရဲ႕ မႉးအေပၚထားတဲ့အခ်စ္ေတြကို ကန္ေရျပင္ေအာက္မွာ ျမႇဳပ္ႏွံပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ့...
ေမာင့္အတြက္ ဆုေတာင္းပါတယ္...
မႉးဆီကို ျပန္မလာပါနဲ႔လို႔ေလ...
မႉးက ေမာင့္ကို လံုးဝျပန္ခ်စ္ေတာ့မွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒီလိုအခ်စ္ဝဋ္ေႂကြးကို ဒီေလာက္နဲ႔ဆပ္ၿပီး မႉးဆီျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့...
ဒီလိုေရစက္မ်ိဳးကို မုန္းတယ္....
ဒါကို အဆံုးသတ္လို႔ေတြးၿပီး ျပန္မလာပါနဲ႔...
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့...
ဒီေလာက္နဲ႔ ေရစက္ျဖတ္လိုက္ၾကတာေပါ့...
က်ခ်င္လုဆဲျဖစ္ေနသည့္မ်က္ရည္စကို...လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖယ္သုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး...ခံုတန္းမွ ထရပ္ကာ ကန္ေရျပင္ကို ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။
ေလ်ွာက္လွမ္းေနသည့္ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းခ်င္းဆီတိုင္းက ေမာင္နဲ႔ေဝးသြားသလို ခံစားခ်က္ျဖစ္တယ္...
အျပန္အလွန္ညီမ်ွမႈမ႐ွိတဲ့ ဒီခ်စ္ျခင္းကို ထာဝရႏႈတ္ဆက္ပါတယ္...
ေျခလွမ္းမ်ား၏အဆံုးသတ္မွာေတာ့...တစ္ေယာက္ေယာက္က မႉးကို လွလွပပေလးျပံဳးၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေနေလရဲ႕....
"မမ''
ကားကိုမွီရပ္ရင္း...လက္ေလးပိုက္ကာ...ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပံဳးျပေနသည့္သူမ...
ဒီလူသားမေလးကမွ...မႉးရင္ထဲက မိန္းကေလးအစစ္အမွန္ပါ...
မႉးရဲ႕အိပ္မက္...
မႉးရဲ႕ေမ်ာ္လင့္ခ်က္...
မႉး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဖို႔တစ္ခုတည္းေသာအေၾကာင္းျပခ်က္...
အခ်စ္ေတြရႊန္းလက္ေတာက္ပေနသည့္သူမေလး၏အၾကည့္မွာ...မႉး ႏွလံုးသားေလးက အခ်က္ျပလာခဲ့တယ္...
မႉးလည္း သူမႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္ရင္း...ႏွစ္သက္စြာျပံဳးျပမိေလရဲ႕...
-------------------------------------------------
၅ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္...
အလုပ္သမားမ်ားေဆးသုတ္ေနၾကေသာ...တစ္ထပ္တိုက္ေလး၏ အတြင္းကိုဝင္လိုက္ေတာ့...ပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ား ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိေသးဘဲ...႐ွင္းလင္းလို႔ေန၏။
သိပ္မက်ယ္ေပမယ့္လည္း...အေဆာက္အဦးဒီဇိုင္းေလးက ႐ို႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းေလးႏွင့္...တစ္မ်ိဳးဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေနျပန္သည္။
ဒီလိုမ်ိဳး ႐ိုး႐ွင္းတာကို သေဘာက်တာပဲ့...
သြင္ရိပ္လည္း ႀကိဳက္တယ္...
ပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ားကို...ဘယ္ေနရာ၌ ဘာထားရမည္ဆိုသည္ကို...စိတ္ကူးထဲပံုေဖာ္ေတြးၾကည့္ရင္း...အလိုလိုျပံဳးေနမိသည္။
ရင္ခုန္ခ်င္စရာေကာင္းလိုက္တာ...
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္သစ္ေလး...
စိတ္ေက်နပ္သည္အထိ...တစ္ခန္းဝင္၊တစ္ခန္းထြက္ ေလ်ွာက္ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္...လက္႐ွိငွားေနသည့္တိုက္ခန္းကို ျပန္ရန္...ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
တကၠစီကားျဖင့္...အေဆာက္အဦေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့...ကားေပၚမွဆင္းကာ...ကိုယ္ေနသည့္အခန္းသို႔ လွမ္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"ျပန္မေရာက္ေသးေလာက္ပါဘူးေနာ္...ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔ဆိုေတာ့ ရံုးမွာ ေသခ်ာေပါက္အလုပ္မ်ားမွာပဲ့''
ပြစိပြစိေရရြတ္ရင္း...အေဆာက္အဦထဲေျပးဝင္လာၿပီး...ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ျမန္ျမန္ေလးေျပးတက္လာခဲ့ေလသည္။
ကိုယ္ေနသည့္တိုက္ခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့...passwardနံပါတ္႐ိုက္ထည့္ၿပီး...တိုက္ခန္းထဲဝင္လိုက္သည္ႏွင့္...ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနသည့္ဟင္းနံ႔ေမႊးေမႊးကို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္...ေနာက္က်သြားၿပီဟုသိလိုက္သည္။
ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ဖုန္းကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚ၌ ျဖည္းျဖည္းခ်လိုက္ၿပီး...ေျခသံဖြဖြျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြားေတာ့...ျမတ္ႏိုးရသူမမက သြင္ရိပ္အႀကိဳက္ဟင္းေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေနေလသည္။
မမကို စေနာက္ရန္...အနားကိုေျခသံဖြဖြေလ်ွာက္သြားေတာ့...
"ဒီေန႔အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ေနာ္...သစ္ခြျခံမွာ ေဖာက္သည္ေကာင္ေခ်ာေလးေတြနဲ႔ ေလပြားေနတာမလား...?''
တစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ဘဲ...ခရမ္းခ်ဥ္သီးလွီးေနရင္းျဖင့္ ႐ုတ္တရက္စကားေျပာလာသျဖင့္...ဘယ္သူ႔ကိုေျပာေနဆိုသည္ကိုပင္...သြင္ရိပ္ေၾကာင္သြားမိသည္။
ၿပီးမွ သြင္ရိပ္ရယ္လိုက္ရင္း...မမ ေနာက္ကေန ခါးကိုသိုင္းဖက္လိုက္ကာ...
"သြင္ရိပ္ေနာက္က်တာက...သြင္ရိပ္တို႔ေနမဲ့ အိမ္အသစ္ေလးကို သြားၾကည့္ေနတာ...ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၿပီးေနၿပီမမရဲ႕...သြင္ရိပ္တို႔ မၾကာခင္အိမ္ေျပာင္းဖို႔ပဲ့က်န္ၿပီ''
"ေပ်ာ္ေနတာလား...?''
"ဒါေပါ့မမရဲ႕...သြင္ရိပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးမွာ အတူေနရမွာ...စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ''
"အသက္႐ွဴသံက ျမန္လိုက္တာ...႐ိုး႐ိုးေလွကားနဲ႔ေျပးတက္လာတယ္ထင္ပါရဲ႕...တအားအပင္ပန္းခံတာပဲ့''
သြင္ရိပ္ ရယ္ရင္း...
"ဒီခ်ိန္ဆို ဓာတ္ေလွကားလူၾကပ္တယ္ေလမမရဲ႕...ေျပးတက္ေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးသားျဖစ္တာေပါ့..က်န္းမာေရးလဲေကာင္းတယ္...တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲ့''
မမထံမွ ဘာေျပာသံမွမၾကားရသျဖင့္...သြင္ရိပ္လက္ေမာင္းေဘးကေနၿပီး ေခါင္းျပဴကာ...မမမ်က္ႏွာကို ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိစြာျပံဳးေနေလသည္။
"မမလည္း အလုပ္ကျပန္လာကတည္းက...ခ်က္ျပဳတ္ေနရတာနဲ႔ မနားရေသးဘူးမဟုတ္လား...?ဒါေတြ သြင္ရိပ္ပဲ့ ဆက္လုပ္လိုက္မယ္...မမ ေရအရင္သြားခ်ိဳးေနာ္''
သြင္ရိပ္ ဖက္ထားသည္ကိုလြတ္ေပးၿပီး...မမလက္ထဲမွ ဓားကိုလွမ္းယူကာ...မမဝတ္ထားသည့္ ေအပရႊန္ကိုလည္း အတင္းခြၽတ္ယူေတာ့...လူႀကီးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ေနေသးသည္။
"ရတယ္...မင္း အရင္သြားခ်ိဳး''
"မရပါဘူး''
သြင္ရိပ္ မမလက္ကိုဆြဲကာ...မီးဖိုခန္းထဲမွ အတင္းေခၚထုတ္ေတာ့...မ်က္ေစာင္းခဲၾကည့္ရင္း...ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ကိုထြက္သြားသျဖင့္...သြင္ရိပ္ရယ္ရင္း...ေအပရႊန္ထပ္ဝတ္ကာ ဟင္းခပ္ဇြန္းျဖင့္...ဟင္းအိုးကိုေမႊေနလိုက္သည္။
ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသည္ႏွင့္...အိုး၊ခြက္၊ပန္းကန္တို႔ကို ေဘစင္၌ ေဆးေၾကာၿပီး...မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွထြက္လာေတာ့...မမက ေရခ်ိဳးၿပီးေနၿပီျဖစ္ကာ...TVေ႐ွ႕က စားပြဲခံု၌ computerတစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္လို႔ေနသည္။
ေရခ်ိဳးၿပီးခါစေၾကာင့္...ေခ်ာ့ေမြ႔ၾကည္လင္ေနသည့္မမ၏အလွတရားႏွင့္ ေခါင္းေလ်ွာ္ရည္နံ႔သင္းသင္းက သြင္ရိပ္ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါလန္းဆန္းသြားေစ၏။
သြင္ရိပ္ ႀကိတ္ျပံဳးလိုက္ၿပီး မမအနားသြားထိုင္ကာ...ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြကိုယူၿပီး နမ္း႐ိုွက္လိုက္ေပမယ့္...မမက အထူးတလည္အာရံုမထားဘဲ အလုပ္ကိုသာဆက္လုပ္ေနေလသည္။
တကယ္ပဲ့ ေသြးေအးလိုက္တာ...
"မမ''
"အင္း...ေရသြားခ်ိဳးေလ...ၿပီးရင္ထမင္းစားမယ္''
သြင္ရိပ္ ႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္ရင္း...computer screenကိုၾကည့္ေနသည့္မမမ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဆြဲယူၿပီး သြင္ရိပ္ကိုၾကည့္ေစကာ...
"တစ္ေန႔လံုးမေတြ႔ရတာ...သြင္ရိပ္ကို မလြမ္းဘူးလား...?''
မမက ေမးသည္ကိုမေျဖဘဲ...ပါးခ်ိဳင့္လွလွေလးေပၚသည္အထိ ျပံဳးျပေနျပန္ေတာ့...သြင္ရိပ္ေငးခနဲျဖစ္သြားသည္။
"အရမ္းလွတာပဲ့''
သြင္ရိပ္ မမ၏ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္လို နီေစြးေစြးႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးကို ၾကည့္ကာ...သြင္ရိပ္၏ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြႏွင့္ ဖိကပ္နမ္း႐ိုွက္လိုက္သည္။
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္နမ္းနမ္း...႐ိုးမသြားတဲ့အထိအေတြ႔ေလး...
ႏူးညံ့ဆဲ...ခ်ိဳၿမိန္ဆဲ...စြဲမက္ဖို႔ေကာင္းဆဲ...
ဒီအနမ္းေတြကို အိပ္မက္ထဲထိစြဲလမ္းရပါတယ္...
"တင္းေတာင္''
အခန္းဘဲလ္သံေၾကာင့္...မလြတ္ေပးခ်င္၊ေပးခ်င္ျဖင့္...အနမ္းကိုဖယ္ခြာေပးေတာ့...မမက သြင္ရိပ္ကိုေလွာင္သလိုရယ္ၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးရန္...ထြက္သြားေလသည္။
သြင္ရိပ္စူပုပ္ပုပ္ထိုင္ေနမိေတာ့...
"မႉး''
အသံစာစာေလးေၾကာင့္...သြင္ရိပ္အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည္လိုက္ေတာ့...သြင္ရိပ္၏တူမေလးျဖစ္သူ နံသာျဖဴက မမမႉးဆီကို အားပါးတရေျပးလာေတာ့...မမက ထိုင္ခ်ကာ သူမေလးကို ဖက္ေပးထားေလသည္။
ကိုႀကီးထက္ေနာင္ႏွင့္ မယမင္း၏ အငယ္ဆံုးသမီးေလးျဖစ္ကာ...အသက္ေလးႏွစ္အရြယ္႐ွိေသးေပမယ့္...ေတာ္ေတာ္ကို လူႀကီးဂိုက္ဖမ္းပါသည္။
မမႏွင့္ ထိုကေလးမ ဖက္ေနတုန္း...မယမင္းက ေခါင္းတခါခါျဖင့္ သြင္ရိပ္နားမွာလာထိုင္ကာ...
"ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း မႉးဆီသြားဖို႔၊ မႉးဆီသြားဖို႔နဲ႔ ပုန္ကန္ေနလို႔ ငါလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆင္းရဲေနပါၿပီဟယ္...နင့္ဆီ မလာရမခ်င္း ငိုေနတာမရပ္ေတာ့ဘူး...တကယ္ပဲ့ ေန႔သစ္ဝင္စားတယ္ထင္တယ္''
မယမင္းက တကယ္ကို စိတ္ဆင္းရဲေနပံုျဖင့္...ညည္းတြားေျပာဆိုေနေတာ့...သြင္ရိပ္မွာ ရယ္ရမလို၊ငိုရမလို၊
နံသာျဖဴေလးက...တကယ္ကို ကိုကိုနဲ႔တူလြန္းတယ္...
မမကိုလည္း...ေဒၚေလးလို႔မေခၚဘဲ...ကိုကိုေခၚေနၾကလိုမ်ိဳး မႉးလို႔သာေခၚတတ္တယ္...
သြင္ရိပ္ကိုေတာ့...တီေလးလို႔ေခၚေပမယ့္...တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံၿပီး...ဆံပင္ေတြလည္း ဆြဲဖြပစ္တတ္ေသးသည္။
ကိုကိုႏွင့္႐ုပ္ခ်င္းလည္းဆင္ေနသည္မို႔...ကိုကိုသာ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္ခဲ့လ်ွင္...မယမင္းက ကိုကိုႏွင့္ေဖာက္ျပန္ၿပီး နံသာျဖဴေလးကို ေမြးထားသလားလို႔ပင္...အထင္မွားႏိုင္ေလာက္စရာ။
"ယမင္းရယ္...နင္ နံသာေလးကို ဘယ္လိုႀကီးေတြေပးဝတ္ထားတာလဲ...?''
နံသာျဖဴေလးဝတ္ထားသည့္...စက္ရံုပံုပါသည့္႐ွပ္ႏွင့္ေဘာင္းဘီကို ၾကည့္ၿပီး...မမက မယမင္းကိုေျပာေတာ့...မယမင္းက သက္ျပင္းခ်ကာ...
"ငါကေလ ငါ့သမီးေလးအတြက္ဆိုၿပီး...ဂါဝန္လွလွေလးေတြ ဝယ္ေပး၊ဆင္ေပးတာပဲ့...နင့္တူမေလးကိုက လစ္တာနဲ႔ သူ႔အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အက်ႌ႐ွာ႐ွာဝတ္လာတာ...ငါလဲ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...''
ဒီတစ္ခါေတာ့ မယမင္းစကားကို...သြင္ရိပ္ရယ္လိုက္မိသည္။
မမရင္ခြင္၌ ေတာက္တဲ့ေလးလိုဖက္ၿပီး...မွီတြယ္ေနေသာထိုကေလးေသးေသးေလးက...တကယ္ပဲ့ ကိုကိုဝင္စားတာလားဆိုတာ...သိခ်င္မိတယ္...
"မႉးကိုခ်စ္တယ္''
"အာဘြား''
မမပါးကိုလွမ္းနမ္းၿပီး...႐ွက္သြားသည့္အမူအရာျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ေနသျဖင့္...သြင္ရိပ္ မယမင္းကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့...စိတ္ဆင္းရဲေနပံုပင္။
"မႉးလို႔မေခၚရဘူး...ေဒၚေလးလို႔ေခၚရမယ္ေနာ္...ေဒၚေလးက နံသာေလးရဲ႕ေမေမနဲ႔ အသက္တူတူပဲ့...နာမည္တပ္ေခၚရင္ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္...လိမၼာတယ္''
"ဟင့္အင္း...မႉးပဲ့...မႉး''
မမဘယ္လိုပဲ့နားဝင္ေအာင္ေျပာေျပာ အေခၚအေဝၚကိုျပင္မဲ့ပံုမေပၚပါ။
"မနက္ျဖန္ရံုးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့...ငါ့သမီးေလးကို နင္ပဲ့ေခၚထားေပးပါလားမႉး...မဟုတ္လည္း နင့္ဆီပဲလာခ်င္ေနတာဆိုေတာ့''
"ေအးပါ...ငါ့မလဲေနာ္...နင္ေမြးသမ်ွကေလးတိုင္းကို ထိန္းေနရေတာ့တာပဲ့...နင္ သက္သာေအာင္ နံသာေလးကို ငါနဲ႔သြင္ရိပ္ ေမြးစားလိုက္မယ္ေလ...ဘယ္လိုလဲ...?''
မမက နံသာေလး၏ဆံပင္ကို သပ္ေပးရင္းေျပာေတာ့...မယမင္းက နံသာေလးကိုၾကည့္ကာ...
"ငါကရတယ္...ကိုထက္က ေပးခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး...သူ႔သူငယ္ခ်င္းေန႔သစ္နဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး သမီးေလးကိုအရမ္းခ်စ္တာ...''
သြင္ရိပ္ မမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့...မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းေပ။
တစ္ခုခုကို ေလးေလးနက္နက္ေတြးေနပံုပင္။
"ထိုင္ေနဦးေနာ္အစ္မ...သြင္ရိပ္ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္''
"အင္းညီမေလး''
ကိုကို႔နာမည္ၾကားလိုက္တိုင္း...မမ အတိတ္ကိုသတိရၿပီး နာက်င္ေနရဆဲဆိုတာ...သြင္ရိပ္သိပ္သိတာေပါ့...
နံသာျဖဴေလးက မမရဲ ့အျပစ္႐ွိစိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာပဲ့...
ဘဝဆိုတာ...ေသဆံုးသြားလည္း အဆံုးသတ္မဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာ...ကိုကိုက သက္ေသျပေပးေနခဲ့တာပဲ့...
---------------------------------------------------
သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေနရာတက် စီရီခ်ထားေသာ...ပစၥည္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း...မႉး ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္မိသည္။
"ဘယ္လိုလဲမမ...ကြၽန္ေတာ္အစီအစဥ္ခ်ထားတာ သေဘာက်ရဲ႕လား...?''
မႉးႏွင့္သြင္ရိပ္ ပိုက္ဆံစုၿပီးေဆာက္ထားသည့္အိမ္အသစ္ကို ေျပာင္းမည္ဆို၍ ရဲရင့္က...သူ႔တပည့္ေတြေခၚၿပီး ပစၥည္းေတြသယ္ကာ...အိမ္ေျပာင္းကူေပးျခင္းပင္။
မႉးက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးခ်င္၍ ဒယ္ဒီက အိမ္အသစ္တစ္လံုးဝယ္ေပးမည္ဆိုသည္ကိုပင္ လက္မခံဘဲ...လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ...တိုက္ခန္းဌားၿပီးသာေနခဲ့သည္။
အလုပ္ကိုေတာ့...ဒယ္ဒီ့ကုမၸဏီ၌ဝင္ခဲ့ကာ...ရဲရင့္ေဘးကေန ကူညီေပးခဲ့သည္။
"သြင္ရိပ္သေဘာက်ရင္...မမလည္းအဆင္ေျပပါတယ္''
မႉး...သြင္ရိပ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့...အိမ္ကိုပတ္ၾကည့္ရင္း...
"သြင္ရိပ္ႀကိဳက္တယ္...ဒီနံရံမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုခုကပ္လိုက္ရင္ ပိုလွမယ္ထင္တယ္...မမဘယ္လိုထင္လဲ..?''
"အင္း...အဆင္ေျပသားပဲ့''
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္...အိမ္တက္ပြဲက်မွ တစ္မိသားစုလံုးကိုေခၚလာခဲ့မယ္...မမတူေလးလည္း မမကို အေတာ္လြမ္းေန႐ွာတာ''
"မမလည္း လြမ္းပါတယ္...ဒါဆို ေကာင္းေကာင္းျပန္...ကားကို ဂ႐ုစိုက္ေမာင္း''
"ဟုတ္''
ရဲရင့္ျပန္သြားေတာ့...မႉး ဆိုဖာေပၚ၌ လာထိုင္လိုက္ေတာ့...သြင္ရိပ္လည္း မႉးေဘး၌လာထိုင္ၿပီး...တင္းၾကပ္စြာဖက္ကာ...
"သြင္ရိပ္အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ့...ဒါ သြင္ရိပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ေလးေပါ့ေနာ္မမ''
မႉးျပံဳးလိုက္ကာ...သြင္ရိပ္ဆံပင္ကို ဖြဖြေလးသပ္ေပးရင္း...
"ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး...အဘြားအိုျဖစ္တဲ့အထိ မမတို႔အတူေနၾကမယ္ေနာ္...မမေလ ေသဆံုးသြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္...မင္းလက္ေပၚမွာပဲ့ေသမယ္''
"မမရယ္''
သူမေလး၏မ်က္ရည္ေတြ...မႉးရင္ဘတ္တြင္ ရႊဲစိုလာသျဖင့္ ငိုေနျပန္ၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။
"မမ မ႐ွိေတာ့ဘူးလို႔ေတြးမိတိုင္း...ရင္ဘတ္ေတြ အရမ္းေအာင့္တာပဲ့...''
"ကေလးရယ္...လူတိုင္းက ေသရမွာပဲ့ေလ...ေ႐ွာင္လြဲလို႔မွမရတာ''
"သြင္ရိပ္လည္း အတူလိုက္ေသမယ္...ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္ထဲ မက်န္ခဲ့ဘူး''
သူမေလးစကားကိုၾကားၿပီး...မႉး ျပံဳးေနေပမယ့္...မ်က္ရည္ေတြ အဆက္မျပတ္က်လာခဲ့သည္။
မႉး...သူမေလးဆံပင္ကို ဖိကပ္နမ္း႐ိုွက္လိုက္ၿပီး...
"ခ်စ္တယ္...မမ မင္းကို အရမ္းကိုခ်စ္တယ္''
မႉးေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ဒီအခ်စ္က...စစ္မွန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေမာင့္ကို သိေစခ်င္လိုက္တာ...
ဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ နည္းနည္းေတာင္ေနာင္တမရခဲ့ဘူး...
"🎵🎵🎵🎵🎵''
Phone ringtoneသံေၾကာင့္...မႉး ဖုန္းထယူရန္ျပင္ေတာ့...သြင္ရိပ္က လက္ကိုဆြဲထားသျဖင့္...နားမလည္စြာၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"သြင္ရိပ္အထင္ မယမင္းဆက္တာျဖစ္လိမ့္မယ္...အေၾကာင္းအရင္းက နံသာျဖဴေလးက မမကိုလြမ္းေနတယ္ဆိုလို႔...ဘာညာေပါ့''
မ်က္ႏွာအမူအရာေတြပါရံႈ ့မဲ့ျပေနေသာသြင္ရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး မႉး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေနမိသည္။
"ဟိုေန႔က အိမ္လာတုန္းကေလ...သြင္ရိပ္နဲ႔အတူ TVၾကည့္ရင္း ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ...?''
မႉး ရယ္ခ်င္သည့္စိတ္ကိုထိန္းရင္း...
"ဘာေျပာလို႔လဲ...?''
"တီေလးေရ...မႉးကို အဝခ်စ္ထား...သာသာႀကီးလာရင္ မႉးကိုယူမယ္ဆိုပဲ့...သြင္ရိပ္ျဖင့္ တကယ္ႀကီးလန္႔သြားတာ၊ ဘာမွေတာင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး''
"ျဖစ္ရမယ္''
ျပန္မလာပါနဲ႔လို႔...အထပ္ထပ္ေျပာထားရက္နဲ႔...မေရာက္ေရာက္ျပန္လာခဲ့တယ္ေနာ္...
မႉးကို နည္းနည္းေလးေတာင္မနာၾကည္းဘူးလားေမာင္ရယ္...
မႉးက ဘာေတြမ်ားအက်ိဳးျပဳထားလို႔...ေနာင္ဘဝထိေတာင္ ေမာင့္ရဲ႕အခ်စ္ကိုခံရတာလဲ...?
ဒီဘဝမွာေတာ့...မႉးကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က ရယူပိုင္ဆိုင္လိုျခင္းမ႐ွိတဲ့ တိမ္လိုအျပစ္ကင္းျဖဴစင္တဲ့အခ်စ္သာျဖစ္ပါေစလို႔ မႉးဆုေတာင္းေနပါတယ္...
ေန႔သစ္လို အစြန္းေရာက္ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ...နံသာျဖဴဆိုတဲ့ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ၅၂၈ခ်စ္ျခင္းေတြကိုသာေမ်ာ္လင့္မိတယ္...
မႉး အေတြးဝင္ေနစဥ္...သြင္ရိပ္က ေခါင္းတခါခါျဖင့္...ေရခဲေသတၱာေပၚ၌တင္ထားေသာ မႉးလက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ ဖုန္းကိုသြားယူထုတ္ၿပီး...
"ဟုတ္ေနတာပဲ့...မယမင္းဆက္တာ''
မႉးနားတြင္ ျပန္လာထိုင္ၿပီး...ဖုန္း speakerဖြင့္ကာ...
"Hello အစၼ''
"အင္းညီမေလး...မႉး႐ွိလား...?''
မႉးေျပာရန္ျပင္ေတာ့...သြင္ရိပ္က မႉးပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္လိုက္ၿပီး...စကားမေျပာရန္ ေခါင္းခါျပေတာ့...မႉးရယ္ေနမိသည္။
"မမ မ႐ွိဘူး...အျပင္သြားတယ္...သြင္ရိပ္တို႔ ဒီေန႔အိမ္ေျပာင္းတယ္ေလ...အေရးႀကီးရင္ သြင္ရိပ္ကိုေျပာေလ...မမျပန္လာရင္ ေျပာေပးမယ္ေလအစ္မ''
သြင္ရိပ္ေျပာၿပီး...တခြီခြီႀကိတ္ရယ္ေနလိုက္သည္။
"အေရးေတာ့မႀကီးပါဘူးညီမေလးရယ္...သမီးေလးက မႉးဆီသြားမယ္ တကဲကဲလုပ္ေနလို႔...အစ္မလည္းလိုက္ပို႔ဖို႔မအားတာနဲ႔...မႉးကိုလာေခၚခိုင္းမလို႔ပါ...သြင္ရိပ္တို႔ အိမ္ေျပာင္းတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္မ်ားမွာပဲ့...ေနပါေစေတာ့''
"ဟုတ္...အဲဆိုဒါပဲ့ေနာ္''
ဖုန္းခ်ပစ္ၿပီး...မ်က္လံုးေတြေပ်ာက္သည္အထိ အားပါးတရရယ္ေနေသာ ဒီျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး...မႉးလည္းအတူလိုက္ရယ္ေနမိသည္။
သူမေလးရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္က...ဆည္းလည္းသံေလးေတြလို...မႉးအေသြးအသားထဲထိ စီးဝင္ပ်ံ့ႏွံ ့လို႔...
အျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာဆက္ဆံတဲ့အခါ...တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ၿပီး လူႀကီးဆန္သေလာက္...မႉးေ႐ွ႕ေရာက္တဲ့အခါဆိုရင္...ကေလးေလးလိုျဖစ္သြားတဲ့သူမေလးအျပဳအမူေၾကာင့္...အျမဲတမ္းျပံဳးရယ္ေနမိရတယ္...
မင္းက မမအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွအသက္မႀကီးလာတဲ့ကေလးပဲ့...
ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးသြားျခင္းမ႐ွိတဲ့ ဟာသရႊင္ေဆး...
သူမနဲ႔အတူ႐ွိေနရတဲ့ေန႔ရက္ေတြတိုင္းက...ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္...
သူမေလးက...မႉးပါးကို ဖ်တ္ခနဲဖက္နမ္းၿပီး...မႉးေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးကာ...ဆိုဖာေပၚလွဲအိပ္ခ်လိုက္သျဖင့္...ဆံပင္ကို ဖြဖြသပ္ေပးရင္း...ျပံဳးေနမိသည္။
မမခ်စ္ရတဲ့ကေလးငယ္ေလးရယ္...
မင္း အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ...
"မမ''
"႐ွင့္''
သူမေလးက မႉးလက္ေလးကိုဆြဲယူၿပီး...သူမပါးတြင္ကပ္ကာ...
"ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲေတာ့ဘူးေနာ္''
"ဒါေပါ့''
မ်က္လံုးေတြကိုပိတ္ၿပီး...စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေနေသာသူမေလးမ်က္ႏွာကို အုပ္မိုးၾကည့္ရင္း...မႉးျပံဳးေနမိသည္။
မင္း မမမ်က္ႏွာကို အျမဲတမ္းေငးၾကည့္ေနသလို...မမလည္း မင္းမ်က္ႏွာကို အျမဲတမ္းၾကည့္ေနမိတာ...မသိခဲ့ဘူးမဟုတ္လား...?
မမျပံဳးတာကိုျမင္ရင္...မင္းေပ်ာ္ရႊင္ရသလို...မင္းေပ်ာ္ေနရင္ မမအလိုလိုျပံဳးေနမိတာကိုေရာ မင္းသိရဲ႕လား...?
မမရင္ထဲက တစ္ဦးတည္းေသာလူက မင္းပါပဲ့...
The End
-----------------------------------------------
ဆက္ရန္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊
ဇာတ္လမ္းက ၿပီးဆံုးသြားၿပီေနာ္😁
ဇာတ္သိမ္းကို သေဘာက်မယ္လို႔ယံုၾကည္ပါတယ္
ေႂကြ အရမ္းႀကိဳးစားၿပီးေရးထားတာပါ😊
အားေပးဖတ္႐ႈေပးတဲ့readerတစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ေနာ္😍
#ေႂကြ
Ep 31 ( Final )
စေ့ပိတ်ထားမိသည့်မျက်ခွံတွေကိုဖွင့်ကြည့်မိတော့...အမြင်အာရုံက မှုံဝါးဝါးရယ်သာ။
ညောင်းညာနေပြီဖြစ်သောကြောင့်...ဂုတ်ပိုးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း...ခေါင်းကိုဟိုဖက်ဒီဖက်လှည့်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိထားကြည့်မိတော့...
"ငါ ကားထဲမှာအိပ်ပျော်သွားတာပဲ့...ညောင်းလိုက်တာ''
အမှောင်ထုကို နေရောင်ခြည်ကအနိုင်ယူဖြန့်ကျင်းထားပြီးဖြစ်သောကြောင့်...မနက်ခင်းသဘာဝအလှကို ခံစားရန်...မှူး ကားထဲမှဆင်းလိုက်ကာ...ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း...တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုသတိရသွားမိသည်။
ဖြောင့်တန်းထင်ပေါ်နေသည့်မျက်ခုံးနက်လေးတွေကို..အနည်းငယ်တွန့်ချိုးလိုက်ပြီး...
မောင်ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ...?
သူ မှူးကိုတစ်ယောက်ထဲထားပြီး အိမ်ပြန်သွားတာလား...?
မှူး ကားခေါင်းရှေ့ကိုလျှောက်လာတော့...ကွဲအက်နေသည့်ကားမှန်ကြောင့်...မျက်လုံးတွေဝိုင်းစက်သွားရသည်။
ဘုရားရေ...
ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ...?
တော်တော်လေးအက်ကွဲရှရာများထင်နေသည့်ကားခေါင်းကြောင့်...မှူး ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ချပြီး...လက်ဖြင့်ထိကိုင်ကြည့်ကာ...အနီးပတ်ဝန်းကျင်၌ တစ်စုံတစ်ရာတွေ့လိုတွေ့ညားရှာကြည့်နေမိသည်။
မှူး ညတုန်းက တစ်စုံတစ်ခုကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်တိုက်မိထားတာပဲ့...
အဲတုန်းက မောင့်ကိုရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရလို့ ကားကိုသတိထားမကြည့်မိလိုက်ပါ...
ဒါပေမယ့် ဘာလို့များ သက်ရှိ၊သက်မဲ့ ဘာတစ်ခုမှ မရှိရတာလဲ...?
မောင် တစ်ခုခုကိုဖယ်ရှားလိုက်တာလား...?
မှူး စဉ်းစားနေမိစဉ်...လမ်းထဲကို ရှေ့ဆက်နောက်ဆက်ဝင်လာသည့်ရဲကားနှစ်စီးကြောင့်...စိတ်ဝင်တစားလိုက်ကြည့်နေမိရင်း...ရဲကားများ ဝင်သွားသည့်လမ်းခွဲကိုမြင်တော့...မှူး အလိုမကျဖြစ်သွားရသည်။
"မောင်''
မှူး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်ပြီး...ကားတံခါးဆီပြန်လျှောက်လာကာ...ကားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ရင်း...
အထဲမှလက်ကိုင်ဖုန်းကို ငုံ့ယူပြီး...ကားဝပ်ရှော့နံပါတ်ကို ဖုန်းcontact၌ ရှာနေစဉ်...
"🎵🎵🎵🎵🎵''
သာယာနာပျော်ဖွယ်သီချင်းသံနှင့်အတူ screenပေါ်မှ ဖုန်းနံပါတ်လေးကိုကြည့်ရင်း...အလိုလိုပြုံးလာမိသည်။
ဖုန်းကိုင်လိုက်ရင်း...
"Morning baby''
"မမ''
ရိုှက်သံရောယှက်နေသည်နှာသံသဲ့သဲ့ကြောင့်...မှူး ပြုံးနေရာမှ အလိုလိုတည်သွားကာ...သူမကို စိုးရိမ်စိတ်တို့ကြီးစိုးလာခဲ့သည်။
ဘာမှဆက်မပြောဘဲ...အဆက်မပြတ်ထွက်လာသည့်ငိုကြွေးသံကြောင့်...မှူးလည်း အလိုလိုမျက်ရည်ဝဲလာကာ
"အိမ်မှာ ပြဿနာတက်နေတာလား...?မမမိသားစုက မင်းကိုအနိုုင်ကျင့်လို့လား...?မမ အခုလာခဲ့မယ်နော်''
"ကိုကို...ကိုကိုဆုံးပြီ''
သွင်ရိပ်စကားကြောင့်...မှူး တော်တော်လေးကိုဆွံ့အတုန်လှုပ်သွားမိသည်။
အတော်ကြာမှ ဟက်ခနဲရယ်လိုက်ရင်း...
"မင်းကတော့နော်...စနောက်စရာရှားလို့...နေ့သစ်က မမနဲ့တစ်ညလုံးအတူတူရှိနေတာကို...နောက်တစ်ခါဒီလိုလျှောက်ပြောရင်...စိတ်ဆိုးပစ်မှာနော်''
"သွင်ရိပ်မနောက်ဘူးမမ...တကယ်ပြောနေတာ''
မှူး...မျက်ရည်များရစ်ဝိုင်းလာပေမယ့်လည်း...နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားကာ...
"တော်ပြီသွင်ရိပ်...မင်းထပ်ပြောနေရင် မမတကယ်စိတ်တိုမိလိမ့်မယ်...ဒါပဲ့မဟုတ်လား...?''
မှူး ဖုန်းချပစ်လိုက်ပြီး...အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ထားရင်း...ကားထဲဝင်ထိုင်ကာ ကျဆင်းလာသည့်မျက်ရည်ကို ဆတ်ခနဲဖယ်သုတ်လိုက်သည်။
မဟုတ်ဘူး...မဖြစ်နိုင်ဘူး...
ခုနတုန်းကအထိ မှူးတို့အတူရှိနေတာလေ...
မှူး ခဏလေးအိပ်ပျော်သွားတဲ့အတွင်းမှာ...မောင်က ဆုံးသွားပြီဆိုတာ အဓိပ္ပါယ်ရောရှိရဲ့လား...?
မှူး စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးတင်းလိုက်ပြီး...သွင်ရိပ်စကားကို အတည်ပြုရန်...နေ့သစ်အိမ်ကို ကားဆက်မောင်းလာခဲ့တော့...ခုဏလေးတင်တွေ့လိုက်သည့် ရဲကားနှစ်စီးကို နေ့သစ်ခြံထဲ၌ တွေ့လိုက်ရသဖြင့်...မျက်မှောင်ကြုပ်လိုက်မိသည်။
မှူး ကားပေါ်မှဆင်းပြီး...မဝံရဲသည့်ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် အိမ်ထဲဝင်ရန်လုပ်တော့...အိမ်ထဲမှ ရဲများသယ်ထုတ်လာသည့်အလောင်းကိုမြင်လိုက်ရကာ...အကြီးအကျယ်သွေးပျက်သွားမိသည်။
"ဘာ...ဘာတွေလဲ...?''
ဘာကိုမှနားမလည်နိုင်စွာဖြင့်...တဒင်္ဂငြိမ်သက်နေပြီးမှ အေလောင်းဆီကို တိုးကပ်သွားရင်း...ဖုံးအုပ်ထားသည့်ပိတ်စအဖြူပိုင်းကို ဖယ်ခွာကြည့်လိုက်တော့...မြင်လိုက်ရသည့်မျက်နှာကြောင့်...ခြေထောက်တွေက အားမရှိတော့သလိုပျော့ခွေယိုင်နဲ့သွားသဖြင့်...တစ်ယောက်ယောက်ကလှမ်းပွေ့လိုက်သည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။
"မမ...သတိထားပါဦး''
သတိလစ်လွတ်ဖြစ်နေသောမှူးကို...သွင်ရိပ်က ပခုံးကိုဆုပ်ကိုင်ကာပြောတော့...မှူး မျက်ရည်တွေအားကောင်းစွာ သွန်ကျလာကာ...ခေါင်းကိုပဲ့ခါယမ်းနေမိသည်။
"မဖြစ်နိုင်ဘူး''
စူးအောင့်နာကျင်လာသည့်ရင်ဘတ်ကို...ဖိကိုက်ရင်း...နှုတ်ခမ်းပါးတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာလေသည်။
"ကိုကိုက သွင်ရိပ်တို့ကိုထားခဲ့ပြီမမရဲ့''
"မဟုတ်ဘူးသွင်ရိပ်...မမ မယုံဘူး အိပ်မက်မဟုတ်လား...?ဒါ အိပ်မက်မက်နေတာမဟုတ်လား...?''
ကားပေါ်တင်ရန်ပြင်နေသောနေ့သစ်အလောင်းဆီကိုပြေးသွားရန်လုပ်တော့...သွင်ရိပ်က မှူးကိုဖမ်းဆွဲထားသဖြင့် နာကျင်စွာရိုှက်ငိုနေမိရင်း...အားအင်မဲ့စွာပြိုလဲကျသွားရသည်။
ရင်ကွဲမတတ်နာကျင်နေတဲ့နှလုံးသားလေးက...တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ယုတ်လာတယ်...
မေးပါရစေဦးမောင်ရယ်..
မောင်ထွက်သွားတာကရော မှူးကြောင့်ပဲ့လား...?
မှူးစိတ်ချမ်းသာအောင် ထွက်သွားတာလို့ပြောလိုက်ပါဦးလား...?
-------------------------------------------------
ထမင်းပန်းကန်ထည့်ထားသည့်ဗန်းလေးကိုကိုင်မပြီး...သွင်ရိပ် အိပ်ခန်းထဲဝင်လာကာ...စားပွဲပေါ်အသာအယာချလိုက်ရင်း...ဘေးမှ မနက်စာအတွက်ပြင်ဆင်ထားသည့်မုန့်ကိုကြည့်တော့...ဘာကိုမှ တို့ထိစားသုံးထားပုံမရ။
အေးစက်စက်မုန့်တွေကိုကြည့်ပြီး...ကုတင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့...ချစ်ရသူမမက အိပ်စက်နေဆဲ။
ထိန်းမရစွာ ပါးပြင်ပေါ်ကြွေကျလာသောမျက်ရည်တွေကို ဘယ်ညာဖယ်သုတ်ရင်း...ငိုသံမထွက်စေရန် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ခဲထားမိသည်။
နာကျင်မှုတွေကို အိပ်စက်ခြင်းနဲ့ရှောင်ရှားနေတဲ့မမ...
နေ့နေ့ညည အဆက်မပြတ်အိပ်နေတာ...
တကယ်ရောအိပ်ပျော်ရဲ့လားမမရယ်...
နေ့စဉ်နေ့တိုင်း အခန်းထဲကမထွက်သလို...သွင်ရိပ်ကိုလည်းစကားများများမပြောပေ။
မမတစ်ယောက်ထဲခံစားနေရတာကိုကြည့်ပြီး...သွင်ရိပ်လည်း နှလုံးသားတွေတစ်စစီကွဲကြေနေပါပြီ။
ဦးလေးထွန်းကတော့...မမကို အချိန်တစ်ခုလောက်စောင့်ပေးဖို့ပြောတယ်...
ကြာလာရင် မမအဆင်ပြေသွားမယ်တဲ့လေ...
မမမောင်လေးဆုံးသွားတုန်းကလည်း...အချိန်အကြာကြီး တစ်ယောက်ထဲတိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်မို့...စိတ်မပူဖို့ပြောတယ်...
ဒါပေမယ့်သွင်ရိပ်က မမကိုစိတ်ပူနေမိတုန်းပဲ့...
တကယ်မကြည့်ရက်တော့ဘူး...
သွင်ရိပ် အနားကိုတိုးကပ်သွားပြီး...အပြစ်ကင်းစင်လွန်းလှသည့်မမမျက်နှာနုလေးကို ငေးကြည့်ရင်း...အချိန်အတော်ကြာ ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ...ပခုံးကို အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့...မျက်လုံးတွေအသာအယာပွင့်လာလေသည်။
သွင်ရိပ်ပြုံးလိုက်ပြီး...
"ထမင်းစားရအောင်လေ''
မမက သွင်ရိပ်မျက်လုံးတွေကို ဆုံအောင်ကြည့်နေပြီး...သက်ပြင်းချကာ...
"မမတစ်ယောက်ထဲနေချင်တယ်''
စူးအောင့်နာကျင်နေသည့်နှလုံးသားကို လစ်လျူရှုရင်း မမစကားကို တသွေတသိမ်းနားထောင်ခဲ့သည်။
"ဟုတ်''
မမအဆင်မပြေရင်...သွင်ရိပ်လည်းအဆင်မပြေပါဘူး...
မမအဆင်ပြေအောင်...ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတော့ပါဘူး...
ဘာလို့ အရမ်းနာကျင်နေမိပါလိမ့်...
ကိုကို့ကို ပြန်ခေါ်ပေးလို့ရရင်...ပြန်ခေါ်ပေးချင်မိတယ်...
"လိုချင်တာရှိရင် သွင်ရိပ်ကိုခေါ်လိုက်နော်...အခန်းပြင်မှာ ရှိနေမယ်''
မမက ဘာမှပြန်မပြောသဖြင့်...သွင်ရိပ် ပင့်သက်ရိုှက်ပြီး
အခန်းထဲမှ တိတ်ဆိတ်စွာထွက်လာခဲ့ကာ...တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်သည်။
ပြီးနောက်တံခါးရှေ့၌ မှီထိုင်ချပြီး...ပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကာ အသံတိတ်ငိုကြွေးနေမိသည်။
ခဏကြာတော့...ငိုရသည်မှာလည်း မောပန်းလာသောကြောင့်...သွင်ရိပ်မျက်ရည်ဖယ်သုတ်ပြီး စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးလျှော့ချရင်း...ထရပ်ကာ အခန်းတံခါးကိုအသာတွန်းကြည့်လိုက်တော့...ကုတင်ပေါ်၌ ခြေဆင်းထိုင်ပြီး မှိုင်တွေနေသောမမကိုမြင်လိုက်ရသည်။
သက်ပြင်းဟင်းခနဲချကာ...တံခါးပြန်ပိတ်ရန်ပြင်တော့...
"သွင်ရိပ်''
ခပ်တိုးတိုးခေါ်သံကြောင့်...သွင်ရိပ်၏ငိုထား၍ နီရဲနေမည့်မျက်နှာကိုအနည်းငယ်ပြင်ရင်း...မမဆီကိုလျှောက်သွားကာ ရှေ့၌သွားရပ်တော့...မမက သွင်ရိပ်လက်ကိုဆွဲပြီး ခါးကိုအသာဆွဲဖက်လိုက်သဖြင့်...ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေမိသည်။
သွင်ရိပ်၏ဝမ်းဗိုက်ကို မှီတွယ်ထားသည့်မမခေါင်းကို ညင်သာစွာပွတ်ပေးရင်း...
"အဆင်ပြေသွားမှာပါ...မမအနားမှာ သွင်ရိပ်ရှိနေမှာပါ''
"နေ့သစ်သေရတာ မမကြောင့်ဆိုရင်ရော...အနားမှာရှိနေဦးမှာလား...?''
မမက သွင်ရိပ်ကိုမော့ကြည့်လာသောကြောင့်...သွင်ရိပ်လည်းပြန်ငုံ့ကြည့်ရင်း...အဓိပ္ပါယ်ဖော်ရန် ခက်ခဲသောမမအကြည့်တွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
"အလောင်းခွဲစိတ်ဌာနက နေ့သစ်က မသေခင်မှာ တစ်ခုခုကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိခိုက်မိလို့ ဦးနှောက်သွေးယိုစီးပြီး ဆုံးသွားတယ်လို့ပြောတယ်မဟုတ်လား...?''
သွင်ရိပ်ခေါင်းအသာညိတ်ကာ...
"ကိုကိုက အပြင်ဒဏ်ရာမရှိဘဲနဲ့...ဦးနှောက်အတွင်းမှာထိခိုက်ထားတာ...ဆေးသာအချိန်မီကုခဲ့ရင် ခုလိုဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး...ပြီးတော့ မသေခင် မမကို supriseလုပ်ပေးဖို့ စီစဉ်ထားပုံရတယ်...ကိုကို့ဖုန်းမှာ မမဖုန်းကိုခေါ်ထားတဲ့ miss calledတွေအများကြီးတွေ့ရတယ်လို့ ရဲတွေပြောတယ်...မမ ဘာလို့မကိုင်ခဲ့တာလဲ...?သွင်ရိပ်ကို အားနာလို့လား...?''
မမက ဖက်ထားသည်ကိုလွတ်ပေးပြီး...အခြားဖက်ကို အကြည့်လွဲသွားကာ...
"ဖုန်းမကိုင်ခဲ့ပေမယ့်...မမ သူ့ဆီလိုက်သွားတယ်လေ''
"ဟင်''
"ဟုတ်တယ်သွင်ရိပ်...အဲဒီညက မမ နေ့သစ်နဲ့တစ်ညလုံးအတူရှိနေခဲ့တာ''
မမက မလှုပ်မယှက်ထိုင်နေရာမှ...ဖြည်းညှင်းစွာထရပ်ပြီး ဗီရိုဆီသို့လျှောက်သွားကာ...အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်ပြီး...အံဆွဲထဲမှ တစ်ခုခုကိုယူထုတ်ပြီးကြည့်နေလေသည်။
သွင်ရိပ်လည်း မမကျောပြင်လေးကိုကြည့်ရင်း...မျော်လင့်တကြီးစောင့်နေတော့...မမက ကိုယ်ကိုလှည့်လာပြီး...လက်ပတ်နာရီတစ်လုံးကို မြောင့်ပြကာ...
"မင်းကို မမပေးခဲ့ဖူးတဲ့နာရီနဲ့တူတယ်မဟုတ်လား...?တကယ်တော့ နေ့သစ်ပေးထားတာ...မမက မင်းကိုပေးခဲ့လို့ နေ့သစ်က အဲဒီညတုန်းက ဒီနာရီလေးကို ထပ်ပေးခဲ့တာ''
သွင်ရိပ် မမမြောင့်ပြနေသည့်နာရီလေးကို ငေးကြောင်ကြည့်ရင်း...
"ဒါဆို ကိုကိုက''
"မမကားနဲ့ နေ့သစ်ကို မတော်တဆတိုက်မိသွားတယ်...ဒါပေမယ့် သူ့ပုံစံက ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ့...တကယ်ကိုအကောင်းအတိုင်းပဲ့''
မမက နာရီလေးကို ဆွေးမြေ့စွာကြည့်ရင်း...
"မမက နေ့သစ်ကိုသတ်ခဲ့တာ...နှလုံးသားကိုရော လူကိုရော မသေသေအောင်ပေါ့''
မမက စကားကိုခတ္တရပ်ထာပြီး...လက်နှစ်ဖက်ကို နာကျင်စွာဖြန့်ကြည့်နေရင်း...
"ဟောဒီလက်တွေနဲ့...ရက်ရက်စက်စက်''
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်ပြောဆိုရင်း...ယူကြုံးမရစွာမျက်ရည်ကျနေသောမမကို ငေးကြည့်ပြီး...သွင်ရိပ်လည်း ရိုှက်ငိုမိခဲ့သည်။
မမက သတ္ခဲ့တာတဲ့လား...?
သွင်ရိပ်ကတော့...ကိုကိုကိုယ်တိုင်က အသက်ရှင်ဖို့ အရံှုးပေးခဲ့တာလို့ထင်တယ်...
အဲဒါကြောင့်လည်း...သူဒဏ်ရာရနေတာ မမသိသွားမှာစိုးလို့ အိမ်အရောက်ပြန်လာခဲ့တာပေါ့...
ဒီလိုလုပ်ပြီး...ထွက်ပြေးသွားတာ...
ကိုကိုမကောင်းဘူး...
----------------------------------------------
အင်းလျားကန်ဘောင်မှ...ခုံတန်းလေးတွင် တစ်ယောက်ထဲထိုင်ရင်း...ကန်ရေပြင်ကို မှူး ငေးကြည့်နေမိသည်။
ဟိုအရင်ချိန်က...ချိန်းတွေ့နေရာလေးမှာ...အခုတော့ မှူးတစ်ယောက်ထဲရှိနေတာပေါ့...
ဒီလိုနေ့မျိုးရောက်လာမယ်လို့...နည်းနည်းလေးတောင် မတွေးကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး...
မောင့်ရဲ့အမှားတွေကို ခွင့်မလွတ်ပေးဘဲ...ဆက်တိုက်မုန်းပစ်ခဲ့ရမှာ...
မောင်နဲ့လုံးဝမပတ်သက်ဘဲ...နေခဲ့ရမှာ...
အဲလိုသာလုပ်ခဲ့ရင်...မောင်ကအသက်ရှည်နေမှာ...
မောင်မပါတဲ့အဆုံးသတ်ကြီးက...အရမ်းကိုဝမ်းနည်းစရာကောင်းနေတယ်...
မှူးက မောင့်အတွက် လမင်းကြီးထက်ပိုပြီး...အဆိပ်နဲ့ပိုတူပါတယ်လို့ ပြောခဲ့သားပဲ့....
မောင်မှ မယုံခဲ့တာ...
မှူးကြောင့်...ရှင်သန်နေရတာလို့ပြောပြီး...နောက်ဆုံးတော့ မှူးကြောင့်ပဲ့ သေဆုံးသွားရတယ်နော်...
မှူးက တကယ်ရော မောင့်အချစ်နဲ့ထိုက်တန်ခဲ့ရဲ့လား...?
မောင့်ရင်ထဲက တစ်ဦးတည်းသာမိန်းကလေးဖြစ်သင့်ရဲ့လား...?
ဒီလိုအဆုံးသတ်လိမ့်မယ်လို့...နည်းနည်းတောင်မတွေးကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး...
မှူးကို ချစ်ရတာ...ဒီလောက်ပင်ပန်းပြီး...ကံဆိုးစေမယ်မှန်းကြိုသိခဲ့ရင်...မောင်ရဲ့အမှားကို ခွင့်မလွတ်ပေးဘဲ ဆက်တိုက်မုန်းပစ်ခဲ့ပါတယ်...
မတွေ့ဆုံအောင် ရှောင်နေခဲ့ပါတယ်...
ဘာလို့များ မှူးတို့တွေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန်စိတ်ဒုက္ခတွေပေးခဲ့ကြမိပါလိမ့်...
နောက်ဆုံးတော့ မှူးက ကျန်ခဲ့ရသူမို့ ပိုနာကျင်ရတယ်...
ဘယ်ဘက်လက်ကောက်ဝတ်တွင်ပတ်ထားသည့် လက်ပတ်နာရီလေးကို...ချွတ်ယူလိုက်ပြီး ဆွေးမြေ့စွာကြည့်ရင်း...
"တောင်းပန်ပါတယ်...ဒီနာရီလေးကို တစ်သက်လုံးသိမ်းထားဖို့က မှူးအတွက် အရမ်းခက်ခဲလွန်းနေတယ်...ဒါက မှူးနဲ့မထိုက်တန်သလိုပဲ့...ဒီနာရီကို မြင်မိတိုင်း မောင့်ကိုသတ်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အရိပ်မည်းကနေ လွတ်မြောက်မှာမဟုတ်ဘူး...အပြစ်လုပ်မိတာ သတိရနေစေတယ်...မောင်လည်း ဒီလိုမျိုးမဖြစ်စေချင်ဘူးမဟုတ်လား...?''
မှူး နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားကာ...
"အဆုံးသတ်လိုက်ရအောင်...ဒီနေရာမှာပဲ့''
လက်ပတ်နာရီဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်ကို လေထဲဝဲမြောင့်လိုက်ရင်း...နာရီကို ကန်ရေပြင်သို့လွင့်လိုက်သည်။
ရေထဲကျသွားသံလေးကို...ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြားလိုက်ရပြီး...ထိုနာရီလေးကတော့ ရေထဲဆုံးဆုံးမြှုပ်သွားသဖြင့်...မှူ၏ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ပေါ်သို့ မျက်ရည်တစ်စက် ပေါက်ခနဲကြွေကျလာခဲ့သည်။
ဒီနာရီလေးလိုပဲ့...မောင့်ရဲ့ မှူးအပေါ်ထားတဲ့အချစ်တွေကို ကန်ရေပြင်အောက်မှာ မြှုပ်နှံပစ်လိုက်ရင် ကောင်းမှာပဲ့...
မောင့်အတွက် ဆုတောင်းပါတယ်...
မှူးဆီကို ပြန်မလာပါနဲ့လို့လေ...
မှူးက မောင့်ကို လုံးဝပြန်ချစ်တော့မှာ မဟုတ်တာကြောင့်
ဘယ်တော့မှ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့မှာ မဟုတ်တဲ့အတွက် ဒီလိုအချစ်ဝဋ်ကြွေးကို ဒီလောက်နဲ့ဆပ်ပြီး မှူးဆီပြန်မလာပါနဲ့တော့...
ဒီလိုရေစက်မျိုးကို မုန်းတယ်....
ဒါကို အဆုံးသတ်လို့တွေးပြီး ပြန်မလာပါနဲ့...
ကျေးဇူးပြုပြီး ပြန်မလာပါနဲ့တော့...
ဒီလောက်နဲ့ ရေစက်ဖြတ်လိုက်ကြတာပေါ့...
ကျချင်လုဆဲဖြစ်နေသည့်မျက်ရည်စကို...လက်ဖြင့်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖယ်သုတ်ပစ်လိုက်ပြီး...ခုံတန်းမှ ထရပ်ကာ ကန်ရေပြင်ကို ကျောခိုင်းထွက်လာခဲ့သည်။
လျှောက်လှမ်းနေသည့် ခြေလှမ်းတစ်လှမ်းချင်းဆီတိုင်းက မောင်နဲ့ဝေးသွားသလို ခံစားချက်ဖြစ်တယ်...
အပြန်အလှန်ညီမျှမှုမရှိတဲ့ ဒီချစ်ခြင်းကို ထာဝရနှုတ်ဆက်ပါတယ်...
ခြေလှမ်းများ၏အဆုံးသတ်မှာတော့...တစ်ယောက်ယောက်က မှူးကို လှလှပပလေးပြုံးပြီး စောင့်ကြိုနေလေရဲ့....
"မမ''
ကားကိုမှီရပ်ရင်း...လက်လေးပိုက်ကာ...နှစ်ခြိုက်စွာပြုံးပြနေသည့်သူမ...
ဒီလူသားမလေးကမှ...မှူးရင်ထဲက မိန်းကလေးအစစ်အမှန်ပါ...
မှူးရဲ့အိပ်မက်...
မှူးရဲ့မျော်လင့်ချက်...
မှူး ပျော်ရွှင်နိုင်ဖို့တစ်ခုတည်းသောအကြောင်းပြချက်...
အချစ်တွေရွှန်းလက်တောက်ပနေသည့်သူမလေး၏အကြည့်မှာ...မှူး နှလုံးသားလေးက အချက်ပြလာခဲ့တယ်...
မှူးလည်း သူမနှင့်အကြည့်ချင်းဖလှယ်ရင်း...နှစ်သက်စွာပြုံးပြမိလေရဲ့...
-------------------------------------------------
၅နှစ်ခန့်ကြာသော်...
အလုပ်သမားများဆေးသုတ်နေကြသော...တစ်ထပ်တိုက်လေး၏ အတွင်းကိုဝင်လိုက်တော့...ပရိဘောဂပစ္စည်းများ ဘာတစ်ခုမှ မရှိသေးဘဲ...ရှင်းလင်းလို့နေ၏။
သိပ်မကျယ်ပေမယ့်လည်း...အဆောက်အဦးဒီဇိုင်းလေးက ရိုရိုးရှင်းရှင်းလေးနှင့်...တစ်မျိုးဆွဲဆောင်မှုရှိနေပြန်သည်။
ဒီလိုမျိုး ရိုးရှင်းတာကို သဘောကျတာပဲ့...
သွင်ရိပ်လည်း ကြိုက်တယ်...
ပရိဘောဂပစ္စည်းများကို...ဘယ်နေရာ၌ ဘာထားရမည်ဆိုသည်ကို...စိတ်ကူးထဲပုံဖော်တွေးကြည့်ရင်း...အလိုလိုပြုံးနေမိသည်။
ရင်ခုန်ချင်စရာကောင်းလိုက်တာ...
တို့နှစ်ယောက်ရဲ့အိမ်သစ်လေး...
စိတ်ကျေနပ်သည်အထိ...တစ်ခန်းဝင်၊တစ်ခန်းထွက် လျှောက်ကြည့်ပြီးသည်နှင့်...လက်ရှိငှားနေသည့်တိုက်ခန်းကို ပြန်ရန်...ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
တက္ကစီကားဖြင့်...အဆောက်အဦရှေ့ရောက်တော့...ကားပေါ်မှဆင်းကာ...ကိုယ်နေသည့်အခန်းသို့ လှမ်းမော့ကြည့်လိုက်ပြီး...
"ပြန်မရောက်သေးလောက်ပါဘူးနော်...ဒီနေ့က သောကြာနေ့ဆိုတော့ ရုံးမှာ သေချာပေါက်အလုပ်များမှာပဲ့''
ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း...အဆောက်အဦထဲပြေးဝင်လာပြီး...လှေကားထစ်တွေအတိုင်း မြန်မြန်လေးပြေးတက်လာခဲ့လေသည်။
ကိုယ်နေသည့်တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့...passwardနံပါတ်ရိုက်ထည့်ပြီး...တိုက်ခန်းထဲဝင်လိုက်သည်နှင့်...ကြော်လှော်ချက်ပြုတ်နေသည့်ဟင်းနံ့မွှေးမွှေးကို ခံစားလိုက်ရသဖြင့်...နောက်ကျသွားပြီဟုသိလိုက်သည်။
ပိုက်ဆံအိတ်နှင့်ဖုန်းကို စာကြည့်စားပွဲပေါ်၌ ဖြည်းဖြည်းချလိုက်ပြီး...ခြေသံဖွဖွဖြင့် မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားတော့...မြတ်နိုးရသူမမက သွင်ရိပ်အကြိုက်ဟင်းတွေကို ချက်ပြုတ်နေလေသည်။
မမကို စနောက်ရန်...အနားကိုခြေသံဖွဖွလျှောက်သွားတော့...
"ဒီနေ့အိမ်ပြန်နောက်ကျတယ်နော်...သစ်ခွခြံမှာ ဖောက်သည်ကောင်ချောလေးတွေနဲ့ လေပွားနေတာမလား...?''
တစ်ချက်မှလှည့်မကြည့်ဘဲ...ခရမ်းချဉ်သီးလှီးနေရင်းဖြင့် ရုတ်တရက်စကားပြောလာသဖြင့်...ဘယ်သူ့ကိုပြောနေဆိုသည်ကိုပင်...သွင်ရိပ်ကြောင်သွားမိသည်။
ပြီးမှ သွင်ရိပ်ရယ်လိုက်ရင်း...မမ နောက်ကနေ ခါးကိုသိုင်းဖက်လိုက်ကာ...
"သွင်ရိပ်နောက်ကျတာက...သွင်ရိပ်တို့နေမဲ့ အိမ်အသစ်လေးကို သွားကြည့်နေတာ...တော်တော်များများပြီးနေပြီမမရဲ့...သွင်ရိပ်တို့ မကြာခင်အိမ်ပြောင်းဖို့ပဲ့ကျန်ပြီ''
"ပျော်နေတာလား...?''
"ဒါပေါ့မမရဲ့...သွင်ရိပ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်ပိုင်အိမ်လေးမှာ အတူနေရမှာ...စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ''
"အသက်ရှူသံက မြန်လိုက်တာ...ရိုးရိုးလှေကားနဲ့ပြေးတက်လာတယ်ထင်ပါရဲ့...တအားအပင်ပန်းခံတာပဲ့''
သွင်ရိပ် ရယ်ရင်း...
"ဒီချိန်ဆို ဓာတ်လှေကားလူကြပ်တယ်လေမမရဲ့...ပြေးတက်တော့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပြီးသားဖြစ်တာပေါ့..ကျန်းမာရေးလဲကောင်းတယ်...တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်ပဲ့''
မမထံမှ ဘာပြောသံမှမကြားရသဖြင့်...သွင်ရိပ်လက်မောင်းဘေးကနေပြီး ခေါင်းပြူကာ...မမမျက်နှာကို ကျော်ကြည့်လိုက်တော့...ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာပြုံးနေလေသည်။
"မမလည်း အလုပ်ကပြန်လာကတည်းက...ချက်ပြုတ်နေရတာနဲ့ မနားရသေးဘူးမဟုတ်လား...?ဒါတွေ သွင်ရိပ်ပဲ့ ဆက်လုပ်လိုက်မယ်...မမ ရေအရင်သွားချိုးနော်''
သွင်ရိပ် ဖက်ထားသည်ကိုလွတ်ပေးပြီး...မမလက်ထဲမှ ဓားကိုလှမ်းယူကာ...မမဝတ်ထားသည့် အေပရွှန်ကိုလည်း အတင်းချွတ်ယူတော့...လူကြီးက မျက်မှောင်ကြုပ်နေသေးသည်။
"ရတယ်...မင်း အရင်သွားချိုး''
"မရပါဘူး''
သွင်ရိပ် မမလက်ကိုဆွဲကာ...မီးဖိုခန်းထဲမှ အတင်းခေါ်ထုတ်တော့...မျက်စောင်းခဲကြည့်ရင်း...ရေချိုးခန်းဖက်ကိုထွက်သွားသဖြင့်...သွင်ရိပ်ရယ်ရင်း...အေပရွှန်ထပ်ဝတ်ကာ ဟင်းခပ်ဇွန်းဖြင့်...ဟင်းအိုးကိုမွှေနေလိုက်သည်။
ချက်ပြုတ်ပြီးသည်နှင့်...အိုး၊ခွက်၊ပန်းကန်တို့ကို ဘေစင်၌ ဆေးကြောပြီး...မီးဖိုချောင်ထဲမှထွက်လာတော့...မမက ရေချိုးပြီးနေပြီဖြစ်ကာ...TVရှေ့က စားပွဲခုံ၌ computerတစ်လုံးနှင့် အလုပ်ရှုပ်လို့နေသည်။
ရေချိုးပြီးခါစကြောင့်...ချော့မွေ့ကြည်လင်နေသည့်မမ၏အလှတရားနှင့် ခေါင်းလျှော်ရည်နံ့သင်းသင်းက သွင်ရိပ်ကို စိတ်ရောကိုယ်ပါလန်းဆန်းသွားစေ၏။
သွင်ရိပ် ကြိတ်ပြုံးလိုက်ပြီး မမအနားသွားထိုင်ကာ...ဆံနွယ်ရှည်တွေကိုယူပြီး နမ်းရိုှက်လိုက်ပေမယ့်...မမက အထူးတလည်အာရုံမထားဘဲ အလုပ်ကိုသာဆက်လုပ်နေလေသည်။
တကယ်ပဲ့ သွေးအေးလိုက်တာ...
"မမ''
"အင်း...ရေသွားချိုးလေ...ပြီးရင်ထမင်းစားမယ်''
သွင်ရိပ် နှုတ်ခမ်းစူလိုက်ရင်း...computer screenကိုကြည့်နေသည့်မမမျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲယူပြီး သွင်ရိပ်ကိုကြည့်စေကာ...
"တစ်နေ့လုံးမတွေ့ရတာ...သွင်ရိပ်ကို မလွမ်းဘူးလား...?''
မမက မေးသည်ကိုမဖြေဘဲ...ပါးချိုင့်လှလှလေးပေါ်သည်အထိ ပြုံးပြနေပြန်တော့...သွင်ရိပ်ငေးခနဲဖြစ်သွားသည်။
"အရမ်းလှတာပဲ့''
သွင်ရိပ် မမ၏နှင်းဆီပွင့်ဖတ်လို နီစွေးစွေးနှုတ်ခမ်းဖူးလေးကို ကြည့်ကာ...သွင်ရိပ်၏နှုတ်ခမ်းပါးတွေနှင့် ဖိကပ်နမ်းရိုှက်လိုက်သည်။
ဘယ်နှစ်ကြိမ်နမ်းနမ်း...ရိုးမသွားတဲ့အထိအတွေ့လေး...
နူးညံ့ဆဲ...ချိုမြိန်ဆဲ...စွဲမက်ဖို့ကောင်းဆဲ...
ဒီအနမ်းတွေကို အိပ်မက်ထဲထိစွဲလမ်းရပါတယ်...
"တင်းတောင်''
အခန်းဘဲလ်သံကြောင့်...မလွတ်ပေးချင်၊ပေးချင်ဖြင့်...အနမ်းကိုဖယ်ခွာပေးတော့...မမက သွင်ရိပ်ကိုလှောင်သလိုရယ်ပြီး တံခါးဖွင့်ပေးရန်...ထွက်သွားလေသည်။
သွင်ရိပ်စူပုပ်ပုပ်ထိုင်နေမိတော့...
"မှူး''
အသံစာစာလေးကြောင့်...သွင်ရိပ်အလန့်တကြားလှည့်ကြည်လိုက်တော့...သွင်ရိပ်၏တူမလေးဖြစ်သူ နံသာဖြူက မမမှူးဆီကို အားပါးတရပြေးလာတော့...မမက ထိုင်ချကာ သူမလေးကို ဖက်ပေးထားလေသည်။
ကိုကြီးထက်နောင်နှင့် မယမင်း၏ အငယ်ဆုံးသမီးလေးဖြစ်ကာ...အသက်လေးနှစ်အရွယ်ရှိသေးပေမယ့်...တော်တော်ကို လူကြီးဂိုက်ဖမ်းပါသည်။
မမနှင့် ထိုကလေးမ ဖက်နေတုန်း...မယမင်းက ခေါင်းတခါခါဖြင့် သွင်ရိပ်နားမှာလာထိုင်ကာ...
"နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း မှူးဆီသွားဖို့၊ မှူးဆီသွားဖို့နဲ့ ပုန်ကန်နေလို့ ငါလည်း တော်တော်စိတ်ဆင်းရဲနေပါပြီဟယ်...နင့်ဆီ မလာရမချင်း ငိုနေတာမရပ်တော့ဘူး...တကယ်ပဲ့ နေ့သစ်ဝင်စားတယ်ထင်တယ်''
မယမင်းက တကယ်ကို စိတ်ဆင်းရဲနေပုံဖြင့်...ညည်းတွားပြောဆိုနေတော့...သွင်ရိပ်မှာ ရယ်ရမလို၊ငိုရမလို၊
နံသာဖြူလေးက...တကယ်ကို ကိုကိုနဲ့တူလွန်းတယ်...
မမကိုလည်း...ဒေါ်လေးလို့မခေါ်ဘဲ...ကိုကိုခေါ်နေကြလိုမျိုး မှူးလို့သာခေါ်တတ်တယ်...
သွင်ရိပ်ကိုတော့...တီလေးလို့ခေါ်ပေမယ့်...တစ်ခါတစ်ခါကျရင် ကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုးနွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံပြီး...ဆံပင်တွေလည်း ဆွဲဖွပစ်တတ်သေးသည်။
ကိုကိုနှင့်ရုပ်ချင်းလည်းဆင်နေသည်မို့...ကိုကိုသာ ယောင်္ကျားလေးဖြစ်ခဲ့လျှင်...မယမင်းက ကိုကိုနှင့်ဖောက်ပြန်ပြီး နံသာဖြူလေးကို မွေးထားသလားလို့ပင်...အထင်မှားနိုင်လောက်စရာ။
"ယမင်းရယ်...နင် နံသာလေးကို ဘယ်လိုကြီးတွေပေးဝတ်ထားတာလဲ...?''
နံသာဖြူလေးဝတ်ထားသည့်...စက်ရုံပုံပါသည့်ရှပ်နှင့်ဘောင်းဘီကို ကြည့်ပြီး...မမက မယမင်းကိုပြောတော့...မယမင်းက သက်ပြင်းချကာ...
"ငါကလေ ငါ့သမီးလေးအတွက်ဆိုပြီး...ဂါဝန်လှလှလေးတွေ ဝယ်ပေး၊ဆင်ပေးတာပဲ့...နင့်တူမလေးကိုက လစ်တာနဲ့ သူ့အစ်ကိုနှစ်ယောက်အကျႌရှာရှာဝတ်လာတာ...ငါလဲ မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး...''
ဒီတစ်ခါတော့ မယမင်းစကားကို...သွင်ရိပ်ရယ်လိုက်မိသည်။
မမရင်ခွင်၌ တောက်တဲ့လေးလိုဖက်ပြီး...မှီတွယ်နေသောထိုကလေးသေးသေးလေးက...တကယ်ပဲ့ ကိုကိုဝင်စားတာလားဆိုတာ...သိချင်မိတယ်...
"မှူးကိုချစ်တယ်''
"အာဘွား''
မမပါးကိုလှမ်းနမ်းပြီး...ရှက်သွားသည့်အမူအရာဖြင့် ခေါင်းငုံ့နေသဖြင့်...သွင်ရိပ် မယမင်းကိုလှမ်းကြည့်တော့...စိတ်ဆင်းရဲနေပုံပင်။
"မှူးလို့မခေါ်ရဘူး...ဒေါ်လေးလို့ခေါ်ရမယ်နော်...ဒေါ်လေးက နံသာလေးရဲ့မေမေနဲ့ အသက်တူတူပဲ့...နာမည်တပ်ခေါ်ရင် ငရဲကြီးလိမ့်မယ်...လိမ္မာတယ်''
"ဟင့်အင်း...မှူးပဲ့...မှူး''
မမဘယ်လိုပဲ့နားဝင်အောင်ပြောပြော အခေါ်အဝေါ်ကိုပြင်မဲ့ပုံမပေါ်ပါ။
"မနက်ဖြန်ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့...ငါ့သမီးလေးကို နင်ပဲ့ခေါ်ထားပေးပါလားမှူး...မဟုတ်လည်း နင့်ဆီပဲလာချင်နေတာဆိုတော့''
"အေးပါ...ငါ့မလဲနော်...နင်မွေးသမျှကလေးတိုင်းကို ထိန်းနေရတော့တာပဲ့...နင် သက်သာအောင် နံသာလေးကို ငါနဲ့သွင်ရိပ် မွေးစားလိုက်မယ်လေ...ဘယ်လိုလဲ...?''
မမက နံသာလေး၏ဆံပင်ကို သပ်ပေးရင်းပြောတော့...မယမင်းက နံသာလေးကိုကြည့်ကာ...
"ငါကရတယ်...ကိုထက်က ပေးချင်မှာမဟုတ်ဘူး...သူ့သူငယ်ချင်းနေ့သစ်နဲ့တူတယ်ဆိုပြီး သမီးလေးကိုအရမ်းချစ်တာ...''
သွင်ရိပ် မမကိုကြည့်လိုက်တော့...မျက်နှာသိပ်မကောင်းပေ။
တစ်ခုခုကို လေးလေးနက်နက်တွေးနေပုံပင်။
"ထိုင်နေဦးနော်အစ်မ...သွင်ရိပ်ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်''
"အင်းညီမလေး''
ကိုကို့နာမည်ကြားလိုက်တိုင်း...မမ အတိတ်ကိုသတိရပြီး နာကျင်နေရဆဲဆိုတာ...သွင်ရိပ်သိပ်သိတာပေါ့...
နံသာဖြူလေးက မမရဲ ့အပြစ်ရှိစိတ်ကို ဖြေဖျောက်ပေးနိုင်ရင်ကောင်းမှာပဲ့...
ဘဝဆိုတာ...သေဆုံးသွားလည်း အဆုံးသတ်မဟုတ်သေးဘူးဆိုတာ...ကိုကိုက သက်သေပြပေးနေခဲ့တာပဲ့...
---------------------------------------------------
သူ့နေရာနှင့်သူ နေရာတကျ စီရီချထားသော...ပစ္စည်းများကိုကြည့်ရင်း...မှူး ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။
"ဘယ်လိုလဲမမ...ကျွန်တော်အစီအစဉ်ချထားတာ သဘောကျရဲ့လား...?''
မှူးနှင့်သွင်ရိပ် ပိုက်ဆံစုပြီးဆောက်ထားသည့်အိမ်အသစ်ကို ပြောင်းမည်ဆို၍ ရဲရင့်က...သူ့တပည့်တွေခေါ်ပြီး ပစ္စည်းတွေသယ်ကာ...အိမ်ပြောင်းကူပေးခြင်းပင်။
မှူးက ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးချင်၍ ဒယ်ဒီက အိမ်အသစ်တစ်လုံးဝယ်ပေးမည်ဆိုသည်ကိုပင် လက်မခံဘဲ...လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေမှာ...တိုက်ခန်းဌားပြီးသာနေခဲ့သည်။
အလုပ်ကိုတော့...ဒယ်ဒီ့ကုမ္ပဏီ၌ဝင်ခဲ့ကာ...ရဲရင့်ဘေးကနေ ကူညီပေးခဲ့သည်။
"သွင်ရိပ်သဘောကျရင်...မမလည်းအဆင်ပြေပါတယ်''
မှူး...သွင်ရိပ်ကိုကြည့်လိုက်တော့...အိမ်ကိုပတ်ကြည့်ရင်း...
"သွင်ရိပ်ကြိုက်တယ်...ဒီနံရံမှာ ပန်းချီကားတစ်ခုခုကပ်လိုက်ရင် ပိုလှမယ်ထင်တယ်...မမဘယ်လိုထင်လဲ..?''
"အင်း...အဆင်ပြေသားပဲ့''
"ဒါဆိုကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်...အိမ်တက်ပွဲကျမှ တစ်မိသားစုလုံးကိုခေါ်လာခဲ့မယ်...မမတူလေးလည်း မမကို အတော်လွမ်းနေရှာတာ''
"မမလည်း လွမ်းပါတယ်...ဒါဆို ကောင်းကောင်းပြန်...ကားကို ဂရုစိုက်မောင်း''
"ဟုတ်''
ရဲရင့်ပြန်သွားတော့...မှူး ဆိုဖာပေါ်၌ လာထိုင်လိုက်တော့...သွင်ရိပ်လည်း မှူးဘေး၌လာထိုင်ပြီး...တင်းကြပ်စွာဖက်ကာ...
"သွင်ရိပ်အရမ်းပျော်တာပဲ့...ဒါ သွင်ရိပ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့အိမ်လေးပေါ့နော်မမ''
မှူးပြုံးလိုက်ကာ...သွင်ရိပ်ဆံပင်ကို ဖွဖွလေးသပ်ပေးရင်း...
"နောက်ထပ်နှစ်တွေအများကြီး...အဘွားအိုဖြစ်တဲ့အထိ မမတို့အတူနေကြမယ်နော်...မမလေ သေဆုံးသွားတယ်ဆိုရင်တောင်...မင်းလက်ပေါ်မှာပဲ့သေမယ်''
"မမရယ်''
သူမလေး၏မျက်ရည်တွေ...မှူးရင်ဘတ်တွင် ရွှဲစိုလာသဖြင့် ငိုနေပြန်ပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။
"မမ မရှိတော့ဘူးလို့တွေးမိတိုင်း...ရင်ဘတ်တွေ အရမ်းအောင့်တာပဲ့...''
"ကလေးရယ်...လူတိုင်းက သေရမှာပဲ့လေ...ရှောင်လွဲလို့မှမရတာ''
"သွင်ရိပ်လည်း အတူလိုက်သေမယ်...ဘယ်တော့မှ တစ်ယောက်ထဲ မကျန်ခဲ့ဘူး''
သူမလေးစကားကိုကြားပြီး...မှူး ပြုံးနေပေမယ့်...မျက်ရည်တွေ အဆက်မပြတ်ကျလာခဲ့သည်။
မှူး...သူမလေးဆံပင်ကို ဖိကပ်နမ်းရိုှက်လိုက်ပြီး...
"ချစ်တယ်...မမ မင်းကို အရမ်းကိုချစ်တယ်''
မှူးရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ဒီအချစ်က...စစ်မှန်ခဲ့တယ်ဆိုတာ မောင့်ကို သိစေချင်လိုက်တာ...
ဒီလမ်းကို ရွေးချယ်ခဲ့လို့ နည်းနည်းတောင်နောင်တမရခဲ့ဘူး...
"🎵🎵🎵🎵🎵''
Phone ringtoneသံကြောင့်...မှူး ဖုန်းထယူရန်ပြင်တော့...သွင်ရိပ်က လက်ကိုဆွဲထားသဖြင့်...နားမလည်စွာကြည့်လိုက်တော့...
"သွင်ရိပ်အထင် မယမင်းဆက်တာဖြစ်လိမ့်မယ်...အကြောင်းအရင်းက နံသာဖြူလေးက မမကိုလွမ်းနေတယ်ဆိုလို့...ဘာညာပေါ့''
မျက်နှာအမူအရာတွေပါရံှု ့မဲ့ပြနေသောသွင်ရိပ်ကိုကြည့်ပြီး မှူး ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်နေမိသည်။
"ဟိုနေ့က အိမ်လာတုန်းကလေ...သွင်ရိပ်နဲ့အတူ TVကြည့်ရင်း ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ...?''
မှူး ရယ်ချင်သည့်စိတ်ကိုထိန်းရင်း...
"ဘာပြောလို့လဲ...?''
"တီလေးရေ...မှူးကို အဝချစ်ထား...သာသာကြီးလာရင် မှူးကိုယူမယ်ဆိုပဲ့...သွင်ရိပ်ဖြင့် တကယ်ကြီးလန့်သွားတာ၊ ဘာမှတောင် ပြန်မပြောနိုင်ဘူး''
"ဖြစ်ရမယ်''
ပြန်မလာပါနဲ့လို့...အထပ်ထပ်ပြောထားရက်နဲ့...မရောက်ရောက်ပြန်လာခဲ့တယ်နော်...
မှူးကို နည်းနည်းလေးတောင်မနာကြည်းဘူးလားမောင်ရယ်...
မှူးက ဘာတွေများအကျိုးပြုထားလို့...နောင်ဘဝထိတောင် မောင့်ရဲ့အချစ်ကိုခံရတာလဲ...?
ဒီဘဝမှာတော့...မှူးကိုချစ်တဲ့အချစ်က ရယူပိုင်ဆိုင်လိုခြင်းမရှိတဲ့ တိမ်လိုအပြစ်ကင်းဖြူစင်တဲ့အချစ်သာဖြစ်ပါစေလို့ မှူးဆုတောင်းနေပါတယ်...
နေ့သစ်လို အစွန်းရောက်ချစ်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ...နံသာဖြူဆိုတဲ့ကလေးငယ်လေးရဲ့ ၅၂၈ချစ်ခြင်းတွေကိုသာမျော်လင့်မိတယ်...
မှူး အတွေးဝင်နေစဉ်...သွင်ရိပ်က ခေါင်းတခါခါဖြင့်...ရေခဲသေတ္တာပေါ်၌တင်ထားသော မှူးလက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုသွားယူထုတ်ပြီး...
"ဟုတ်နေတာပဲ့...မယမင်းဆက်တာ''
မှူးနားတွင် ပြန်လာထိုင်ပြီး...ဖုန်း speakerဖွင့်ကာ...
"Hello အစ္မ''
"အင်းညီမလေး...မှူးရှိလား...?''
မှူးပြောရန်ပြင်တော့...သွင်ရိပ်က မှူးပါးစပ်ကို လက်နှင့်ပိတ်လိုက်ပြီး...စကားမပြောရန် ခေါင်းခါပြတော့...မှူးရယ်နေမိသည်။
"မမ မရှိဘူး...အပြင်သွားတယ်...သွင်ရိပ်တို့ ဒီနေ့အိမ်ပြောင်းတယ်လေ...အရေးကြီးရင် သွင်ရိပ်ကိုပြောလေ...မမပြန်လာရင် ပြောပေးမယ်လေအစ်မ''
သွင်ရိပ်ပြောပြီး...တခွီခွီကြိတ်ရယ်နေလိုက်သည်။
"အရေးတော့မကြီးပါဘူးညီမလေးရယ်...သမီးလေးက မှူးဆီသွားမယ် တကဲကဲလုပ်နေလို့...အစ်မလည်းလိုက်ပို့ဖို့မအားတာနဲ့...မှူးကိုလာခေါ်ခိုင်းမလို့ပါ...သွင်ရိပ်တို့ အိမ်ပြောင်းတယ်ဆိုတော့ အလုပ်များမှာပဲ့...နေပါစေတော့''
"ဟုတ်...အဲဆိုဒါပဲ့နော်''
ဖုန်းချပစ်ပြီး...မျက်လုံးတွေပျောက်သည်အထိ အားပါးတရရယ်နေသော ဒီဖြူဖျော့ဖျော့ကောင်မလေးကိုကြည့်ပြီး...မှူးလည်းအတူလိုက်ရယ်နေမိသည်။
သူမလေးရဲ့ရယ်သံလွင်လွင်က...ဆည်းလည်းသံလေးတွေလို...မှူးအသွေးအသားထဲထိ စီးဝင်ပျံ့နှံ ့လို့...
အခြားသူတွေနဲ့ စကားပြောဆက်ဆံတဲ့အခါ...တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်ပြီး လူကြီးဆန်သလောက်...မှူးရှေ့ရောက်တဲ့အခါဆိုရင်...ကလေးလေးလိုဖြစ်သွားတဲ့သူမလေးအပြုအမူကြောင့်...အမြဲတမ်းပြုံးရယ်နေမိရတယ်...
မင်းက မမအတွက် ဘယ်တော့မှအသက်မကြီးလာတဲ့ကလေးပဲ့...
ဘယ်တော့မှ ရိုးသွားခြင်းမရှိတဲ့ ဟာသရွှင်ဆေး...
သူမနဲ့အတူရှိနေရတဲ့နေ့ရက်တွေတိုင်းက...ကြည်နူးပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေခဲ့တယ်...
သူမလေးက...မှူးပါးကို ဖျတ်ခနဲဖက်နမ်းပြီး...မှူးပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးကာ...ဆိုဖာပေါ်လှဲအိပ်ချလိုက်သဖြင့်...ဆံပင်ကို ဖွဖွသပ်ပေးရင်း...ပြုံးနေမိသည်။
မမချစ်ရတဲ့ကလေးငယ်လေးရယ်...
မင်း အိပ်ပျော်ပါစေ...
"မမ''
"ရှင့်''
သူမလေးက မှူးလက်လေးကိုဆွဲယူပြီး...သူမပါးတွင်ကပ်ကာ...
"ဘယ်တော့မှ မခွဲတော့ဘူးနော်''
"ဒါပေါ့''
မျက်လုံးတွေကိုပိတ်ပြီး...စိတ်ချလက်ချအိပ်နေသောသူမလေးမျက်နှာကို အုပ်မိုးကြည့်ရင်း...မှူးပြုံးနေမိသည်။
မင်း မမမျက်နှာကို အမြဲတမ်းငေးကြည့်နေသလို...မမလည်း မင်းမျက်နှာကို အမြဲတမ်းကြည့်နေမိတာ...မသိခဲ့ဘူးမဟုတ်လား...?
မမပြုံးတာကိုမြင်ရင်...မင်းပျော်ရွှင်ရသလို...မင်းပျော်နေရင် မမအလိုလိုပြုံးနေမိတာကိုရော မင်းသိရဲ့လား...?
မမရင်ထဲက တစ်ဦးတည်းသောလူက မင်းပါပဲ့...
The End
-----------------------------------------------
ဆက်ရန်မရှိတော့ပါဘူး၊
ဇာတ်လမ်းက ပြီးဆုံးသွားပြီနော်😁
ဇာတ်သိမ်းကို သဘောကျမယ်လို့ယုံကြည်ပါတယ်
ကြွေ အရမ်းကြိုးစားပြီးရေးထားတာပါ😊
အားပေးဖတ်ရှုပေးတဲ့readerတစ်ယောက်ချင်းစီတိုင်းကို ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်နော်😍
#ကြွေ