မင်္ဂလာဦးညအခန်းသည် သီရိမြုံ၏အလယ်ထပ်၌ ပြင်ဆင်ထားသည်။ သွင်ရိပ်အခန်းထဲ၌ ကြံရာမရစွာ ထိုင်နေမိသည်။ ကိုရဲရင့်က ရေချိုးနေ၏။ သွင်ရိပ် စိတ်ရောလူရော အလွန်ပင်ပန်းပြီး နုံးချိနေသည်။ မမမှူးက အောက်ထပ်သို့ လုံးဝဆင်းမလာ။ ညစာလည်း ဆင်းမစားပေ။ သွင်ရိပ် မမကို မည်မျှထိ လွမ်းနေခဲ့လဲ ကိုယ်ကိုယ်ကိုယ်အသိဆုံး။ မမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်၍ သွင်ရိပ်ခံစားရသမျှ ပြောပြချင်သည်။ သွင်ရိပ်ဘဝသည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို ဘာတွေ ဘယ်လို ပြောင်းလဲပြီလဲဟု မသိတော့။
“သွင်ရိပ် မအိပ်သေးဘူးလား၊ လာလေကွာ”
ကိုရဲရင့်က ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲဝတ်ရင်း လာအိပ်ရန် ခေါ်နေသည်။ သွင်ရိပ် မှန်စင်ရှေ့ ထိုင်ရင်း သူ့ဘက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုရဲရင့်မှာ အသားလတ်လတ်၊ ခန္ဓာကိုယ်အရပ်အမောင်းကောင်းပြီး ဗလတောင့်တောင့်မို့ သွင်ရိပ်ကြောက်လည်းကြောက်မိသည်။ သွင်ရိပ်ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ယှဥ်လျှင် အရမ်းကြီးလွန်း၏။ သို့သော် မည်သို့ဖြစ်စေ သွင်ရိပ်အနိုင်ကျင့်တော့ မခံနိုင်ပါ။
“သွင်ရိပ် ကိုရဲရင့်ကို မချစ်ဘူး”
“ဒီညက ကိုယ်တို့မင်္ဂလာဦးညနော်၊ မလိုအပ်တဲ့စကားတွေ မပြောရင် ကောင်းမယ်”
ကိုရဲရင့်က ကုတင်ပေါ်၌ ခပ်စောင်းစောင်းထိုင်၍ စီးကရက်မီးညှိနေသည်။ စီးကရက်ငွေ့အချို့မှာ သွင်ရိပ်ဘက်သို့ လွင့်လာ၏။ သွင်ရိပ်မှာ ချောင်ပိတ်ခံရသော ကြွက်လို အခြေအနေမို့ စိတ်ညစ်မိသည်။.
“သွင်ရိပ် ကိုရဲရင့်နဲ့အတူ မအိပ်ချင်ဘူး၊ သွင်ရိပ် အစ်ကို့မိန်းမဖြစ်ဖို့ အခုထိ အသင့်မဖြစ်သေးဘူး”
ကိုရဲရင့်က ဒေါသထွက်သွားသလို အံကြိတ်လိုက်သဖြင့် မှေးရိုးမှာ အကြောတဖြိုင်းဖြိုင်းထလာသည်။ ဤမျှထိ စိတ်တိုလွယ်လွန်း၍ သွင်ရိပ် လန့်သွားမိသည်။ ချက်ချင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဆင်း၍ ဒူးတုပ်ထိုင်ချကာ အသနားခံကြည့်လိုက်တော့ သူက မယုံသလို လှမ်းကြည့်လာ၏။ ကိုရဲရင့်က စီးကရက် မီးငြိမ်း၍ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ကာ ကုတင်ပေါ် လဲအိပ်ချလိုက်သည်။
“သွင်ရိပ်အိပ်ရင် မီးပိတ်လိုက်”
ကိုရဲရင့်က အေးဆေးအိပ်နေသဖြင့် သွင်ရိပ် ပြူးကြောင်ကြောင်လေး ကြည့်နေမိသည်။ ဘေး၌ ဝင်မအိပ်ရဲသဖြင့် ဒူးပေါ် လက်လေးယှက်တင်ကာ ထိုင်နေမိသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုရဲရင့်က မောပန်းကာ ဟောက်နေ၏။ နစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေသည်။ သွင်ရိပ် အခန်းမီးပိတ်၍ အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ ခြေသံလုံစွာ တက်လာခဲ့သည်။ သွင်ရိပ် စိတ်တို့ အရမ်းလှုပ်ရှားနေ၏။ မှောင်ရိပ်ခိုရင်း အပေါ်ဆုံးထပ်ရောက်သွားတော့ ဟောခန်းကို ကျော်ကာ မမမှူးအခန်းဘက် လှည့်ထွက်လာသည်။
မမအခန်းမှာ မီးဖွင့်ထားသည်။ သွင်ရိပ် မမအခန်းတံခါးကို အသာအယာတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မမက ပြတင်းပေါက်အနီးရပ်နေရာမှ လှည့်ကြည့်လာသည်။ ဆံပင်ရှည်တို့ကို ဖားလျားချထားပြီး လက်ပိုက်ထားရုံမက သွင်ရိပ်ကို ဝါးစားတော့မည့်အကြည့်မျိုးဖြစ်၏။ သွင်ရိပ် မမကို အားပါးတရ ပြေးဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဝမ်းနည်းလွန်း၍ ရှိုက်ကြီးမိုက်ကြီး ငိုချလိုက်သည်။ မမက အတန်ကြာ ငြိမ်သက်နေရာမှ သွင်ရိပ်ပခုံးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲခွာပစ်လိုက်သဖြင့် လန့်သွားမိသည်။
“မင်းအတွက် လက်ထပ်တယ်ဆိုတာ အဲဒီလောက် လွယ်ကူလွန်းတဲ့အလုပ်လား၊ ဟမ် မင်း နေ့သစ်နဲ့လည်း လွယ်လွယ်လက်ထပ်သလို ရဲရင့်နဲ့လည်း မင်္ဂလာထပ်ဆောင်ပြန်တယ်၊ မင်း ဘယ်လိုမိန်းမလဲ၊ တုံးအတာလား ဖြူစင်တာလား မဟုတ်ဘူးပဲ ရွံစရာကောင်းတယ်လို့ခေါ်တယ်၊ ငါ့ကို လာမထိနဲ့”
မမက သွင်ရိပ်ကို ကြမ်းတမ်းစွာ တွန်းပစ်လိုက်သဖြင့် သွင်ရိပ် ကုတင်ပေါ် ထိုင်လျက်သား လဲကျသွားသည်။ မွေ့ယာခံနေတော့ မနာသွားသော်လည်း စိတ်ထဲ နာကျင်သွားမိသည်။
“သွင်ရိပ် မမကို ချစ်တယ်ဆိုတာကလွဲပြီး ဘာမှမသိတော့ဘူး၊ မမနဲ့ ဝေးရမှာကြောက်တယ်”
မမက သွင်ရိပ်ကို မျက်ထောင့်နီဖြင့် ကြည့်နေ၍ သွင်ရိပ်ကြောက်လာရသည်။ မမ လက်လေးကို မရဲတရဲ လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ မမက စိတ်လျှော့သလို သက်ပြင်းချကာ လက်ရုတ်လိုက်သည်။
“တို့က အဆက်အသွယ်မလုပ်တာနဲ့ပဲ မာမီက မင်းကို ဘာတွေများ အကြပ်ကိုင်ခဲ့လို့ ရဲရင့်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်တာလဲ၊ တို့ကို ပြောပြကြည့်စမ်းပါ”
‘’မမက သွင်ရိပ်ကို ထားသွားတယ်၊ သွင်ရိပ်မေမေက ကိုရဲရင့်နဲ့ အတင်းအကြပ်လက်ထပ်ဖို့ ဖိအားပေးတယ်၊ မမက သွင်ရိပ်ဘက်မှမရှိတာ၊ သွင်ရိပ် ဘယ်သူ့ကို အားကိုးရမလဲ၊ မမသာရှိရင် သွင်ရိပ်က မမဆီကို ပြေးလာခဲ့မှာပေါ့၊ အခုတော့ မချစ်ဘဲနဲ့ မမမောင်ကို ယူလိုက်ရတယ်၊ ဟင့်အင်း သွင်ရိပ် သူနဲ့ မပေါင်းဘူး၊ မမမောင်လေးက အရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်၊ သွင်ရိပ် မမနဲ့ပဲ နေမှာ”
“တော်စမ်း၊ သူက တို့မောင်မဟုတ်ဘူး”
သွင်ရိပ် မမလက်လေးကို အားကိုးတကြီး ထပ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မမက အံကြိတ်သည်။
“ငတုံးမလေး၊ အခုလို ဖြစ်လာတာ တို့မာမီလည်လွန်းလို့မဟုတ်ဘူး၊ မင်း တုံးလွန်းလို့ပဲ၊ ထွက်သွား”
မမက ဒေါသတကြီး အော်ငေါက်တော့ သွင်ရိပ် ငိုမဲ့မဲ့လေး အခန်းပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ခဏကြာတော့ မမအခန်းမှာ မီးပိတ်သွား၏။ အသံများမှာ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ သွင်ရိပ် မမအခန်းရှေ့တွင် ကြာမြင့်စွာ ရပ်နေမိသည်။ အတန်ကြာသော် မမအခန်းထဲ ပြန်ဝင်တော့ မမက ညအိပ်မီးရောင်အနီလေးအောက်၌ ဘေးစောင်းလေး ငြိမ်သက်စွာ အိပ်နေသည်။ သွင်ရိပ် မမဘေးတွင် ဝင်လဲအိပ်လိုက်ပြီး မမရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ အသာဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ စိတ်ချလက်ချ အေးချမ်းစွာ အိပ်စက်မိလေတော့သည်။
~
မနက်အစောကြီး မှူးနိုးလာခဲ့သည်။ ရုတ်တရက် လန့်သွား၏။ သွင်ရိပ်က မှူးခါးကို ဖက်ထားပြီး ရင်ခွင်ထဲ အိပ်နေသဖြင့် မှူး လှုပ်မရဘဲ အခက်တွေ့နေသည်။ သွင်ရိပ်က ဘယ်လိုကြောင့် မှူး၏ကုတင်ပေါ်တွင် အတူလာအိပ်နေရသလဲဟု စဥ်းစားရင်း သွင်ရိပ်မျက်နှာကို မှူးငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ သွင်ရိပ်က ရုတ်တရက် တအင်းအင်းညည်းညူရင်း နိုးလာသဖြင့် မှူး မျက်လုံးမှိတ်ချကာ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။
သွင်ရိပ်က မှူးကို ဆတ်ခနဲ ပိုတိုးဖက်ပြီး မှူးပါးကို မျက်နှာလေးမော့နမ်းလိုက်သဖြင့် အမူအရာမပျက်အောင် မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်။
“Morning Ma Ma”
သွင်ရိပ်က မှူးကို နှုတ်ဆက်၍ အပြင်သို့ ပြေးထွက်သွားသဖြင့် မှူး မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကာ လေးပင်စွာ ထထိုင်လိုက်သည်။ ပါးပေါ် စီးကျလာသော မျက်ရည်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်၍ ရေချိုးခန်းသို့ ထထွက်လာခဲ့သည်။ အားပါးတရရေချိုးပစ်လိုက်ပြီး အနီနုရောင်ပါတိတ်ဝမ်းဆက်ကိုဝတ် ဆံပင်ရှည်ကို တစ်ဝက်စည်းနှောင် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ပြင်ဆင်၍ တုတ်ကောက်ဖြင့် အောက်ဆုံးထပ်ဆင်းလာခဲ့သည်။
“အို! လှလိုက်တာမှူးလေးရယ်၊ မှူးအလှက သိပ်ကျက်သရေရှိတာပဲကွယ်”
မှူး ပြုံးလိုက်တော့ ကြီးကြီးမြက တက်ကြွစွာ မနက်စာဝိုင်းသို့ ခေါ်လာသည်။ သွင်ရိပ်က မီးဖိုချောင်၌ ရှိနေပြီး မနက်စာကူပြင်နေသဖြင့် မှူးစိတ်ရှုပ်သွားသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ချင်စိတ်မရှိပေ။
"သွင်ရိပ်လေးကလေ ကြီးကြီးမြကို ဝိုင်းကူပေးနေတာကွယ်၊ မှူးလေးကြိုက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါးကို သွင်ရိပ်ကူချက်ပေးထားတာ၊ ကြီးမြလက်ရာနဲ့ ယှဥ်နိုင်တယ်ကွယ့်”
မှူး ဟင်းခါးရည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထကာ အနံ့မှာလည်း စားချင်စဖွယ် မွှေးပျံ့နေ၏။ ငါးဖယ်၊ ပဲကြော်၊ အိုးဘဲဥ၊ နံနံပင်၊ ငံပြာရည်၊ သံပုရာသီးစိပ်၊ ငရုတ်သီးမှုန့် စသဖြင့် အကုန်စုံစုံလင်လင်ပြင်ထားသဖြင့် မှူးမှာ စားချင်စိတ်ကို မာနလေးဖြင့် မျိုသိပ်ပစ်လိုက်သည်။
"မှူးမစားဘူး၊ ကြီးကြီးမြ မှူးကို ကော်ဖီဖျော်ပေးပါ''
မှူး ကြီးကြီးမြကို အော်ပြောလိုက်ရင်း စားပွဲဝိုင်း၌ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်လိုက်သည်။ သွင်ရိပ်က မျက်နှာမကောင်းစွာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံ၌ ဝင်ထိုင်၍ ခပ်ငေးငေးလာကြည့်နေသဖြင့် မှူးမျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ ထိုစဥ် ရဲရင့်က သွင်ရိပ်ဘေး လာထိုင်သဖြင့် စိတ်ရှုပ်လာ၏။
"ကိုယ်နိုးလာတော့ သွင်ရိပ်ကို မတွေ့လို့”
ကြီးကြီးမြက ကော်ဖီလာချပေးတော့ မှူးယူသောက်ရင်း သွင်ရိပ်ကို စောင်းကြည့်လိုက်သည်။
“အဲဒါက သွင်ရိပ် ကြီးကြီးမြကို မနက်စာကူပြင်ပေးဖို့ အစောကြီးထလာတာလေ၊ အစ်ကိုအိပ်နေသေးလို့ သွင်ရိပ်လည်း အိပ်ပါစေဆိုပြီး မနိုးတော့တာ''
သွင်ရိပ်စကားကြားတော့ မှူး နှာခေါင်းရှုံ့ပစ်လိုက်သည်။ အသက်ကြီးလာတော့ သွင်ရိပ်က လိမ်တတ်နေ၏။ ရဲရင့်အတွက် မုန့်ဖတ်၊ ဟင်းရည် ခပ်ထည့်ပေးကာ ဂရုစိုက်ပြနေသဖြင့် မှူးအံကြိတ်လိုက်သည်။ သွင်ရိပ်က မတတ်သာ၍ လုပ်ပေးနေရသော မျက်နှာလုပ်ပြနေတော့ မှူး အမြင်ကတ်လာသည်။ ဤမြင်ကွင်းကို မှူး ကြည့်ချင်စိတ်လည်း လုံးဝမရှိပါ။
"ဒီနေ့ မောင်မြင့်ခွင့်ယူထားလို့ ဈေးလိုက်ပို့ပေးမဲ့သူမရှိဘူး၊ မှူးလေးအားလားကွယ်''
“အားပါတယ်ကြီးကြီးမြ၊ မှူးပို့ပေးမယ်လေ၊ ကားပေါ်မှာ စောင့်နှင့်တော့မယ်”
မှူး ရွှေရောင်တုတ်ကောက်ယူ၍ အသာထိန်းရင်း ခြံထဲ ဆင်းကာ ကားပေါ် လာစောင့်နေလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ကြီးကြီးမြက သွင်ရိပ်နှင့်အတူ ဈေးဆွဲခြင်းဆွဲကာ ထွက်လာသည်။
"ကြီးကြီးမြရေ သွင်ရိပ်ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်မယ်နော်''
သွင်ရိပ်က ကားရှေ့ခန်းတံခါးလာဖွင့်၍ ဝင်ထိုင်လိုက်သဖြင့် မှူး စိတ်ရှုပ်စွာ ကြည့်နေမိသည်။
“မင်းမလိုက်ရပါဘူး၊ သစ်ခွခြံမသွားဘူးလား”
“သွင်ရိပ်နားထားပါတယ်၊ ကိုရဲရင့်က မသွားနဲ့ဦးဆိုလို့ မမတို့ကြီးမြတို့မရှိဘဲ သွင်ရိပ်တစ်ယောက်ထဲနေခဲ့ရမှာ နည်းနည်းအနေခက်လို့ပါ၊ လိုက်ပါရစေနော်၊ မထားခဲ့ပါနဲ့”
သွင်ရိပ်က ထိုင်ခုံခါးပတ်ကို ဆက်တပ်ရမလို ဖြုတ်ရမလို မျက်နှာငယ်ဖြင့် ပြောနေသဖြင့် မှူး မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။ သွင်ရိပ် ဤလိုမျက်နှာအမူအရာလုပ်လျှင် မှူးမှာ မတင်းမာနိုင်တော့။ သွင်ရိပ်တွင် ဘာအပြစ်မှမရှိမှန်းလည်း မှူးသိသည်။ မှူးက သွင်ရိပ်ကို မာမီ့အကြံမှ မကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်ရမလား။ ဤအခြေအနေကို မှူးမုန်းသည်။
စျေးရောက်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကားပါကင်ထိုး၍ မှူးတို့ စျေးထဲ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ စျေး၌ လူများမှာ ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေ၏။ အသားငါးတန်းများ၌ ညှီနံ့များ နံသဖြင့် ခပ်မြန်မြန် ဖြတ်သွားကြသည်။ ကုန်စိမ်းများလည်း တစ်နေ့တခြား စျေးတက်လာကြောင်း ကြီးကြီးမြက ညည်း၏။ သွင်ရိပ်က နောက်မှ စျေးခြင်းတောင်းဆွဲရင်း ဘာဝယ်ညာဝယ်ပြောလည်း မကြားချင်ယောင်ဆောင်၍ မှူး အကြိုက်စိတ်ကြိုက်ရွေးဝယ်သဖြင့် သွင်ရိပ်က နှုတ်ခမ်းစူသည်။ ခြေညောင်းတယ်ဟု ညည်းနေသေး၏။
"မမ သွင်ရိပ်အချဥ်ပေါင်းစားချင်တယ်၊ မမလို့’’
“သွင်ရိပ်ကို မဝယ်ကျွေးဘူးလား၊ မမ အချဥ်ပေါင်းစားချင်ပါတယ်ဆို”
‘’အို! မင်းဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ နားညည်းလိုက်တာ၊ ဟိုမှာ ယင်တဝီဝီနဲ့ အနံ့ကလဲဆိုး မသန့်ရှင်းလို့ မဝယ်ကျွေးတာ၊ စျေးလိုက်လာပြီး တိတ်တိတ်နေ မဟုတ်ရင် ရောင်းစားပစ်လိုက်မယ်''
သွင်ရိပ်က မျက်နှာလေးညှိုးကာ ထပ်မပူဆာတော့သဖြင့် မှူး ကြီးကြီးမြနှင့်အတူ ဘုရားပန်းများ ရွေးဝယ်နေလိုက်သည်။ သွင်ရိပ်က စျေးခြင်းတောင်းဆွဲ၍ တကောက်ကောက်လိုက်ရင်း နေမြင့်တော့ ရုပ်ပျက်လာသည်။ စျေးထိလာပြီး ဘာမှလည်း မစားရပါလားဟု မကြားတကြားပြောနေသေး၏။ ကုန်စိမ်းပစ္စည်းများ၍ မနိုင်မနင်းဖြစ်နေတော့ သနားသော်လည်း ပညာပေးထားလိုက်သည်။ ကြီးကြီးမြက အမြင်မတော်၍ ကူဆွဲပေးနေသဖြင့် မမြင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ဦးက မှူးလက်ကို လာဆွဲလိုက်သဖြင့် မှူးလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ယမင်းဖြူဖြစ်နေ၏။
"မယမင်းလည်း သွင်ရိပ်တို့လိုပဲ ဈေးလာတယ်ထင်တယ်''
သွင်ရိပ်က ယမင်းကို ဝမ်းသာအားရ နှုတ်ဆက်၏။ မှူးကတော့ လက်ကို ဆောင့်ရုန်းပစ်လိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်သွင်ရိပ်ရဲ့၊ ကြီးကြီးမြရေ မှူးကို ပြောစရာရှိလို့ ယမင်း ခဏခေါ်သွားမယ်နော်''
"ငါ့မှာ နင်နဲ့ ပြောစရာမရှိဘူးယမင်းဖြူ၊ ငါနဲ့ ကင်းကင်းနေ”
"ဒီသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်ထားတယ်ထင်ပါရဲ့၊ ကလေးတွေကျလို့ကွယ်”
ယမင်းက မှူးကို တောင်းပန်သလို ကြည့်နေတော့ မှူးအံကြိတ်ပစ်လိုက်သည်။
"မှူး ကားပေါ်မှာ ပြန်သွားစောင့်နေလိုက်မယ်၊ ကြီးကြီးမြတို့ ဈေးဝယ်ပြီးရင် လိုက်လာပေး”
မှူး ကြီးကြီးမြကို ပြော၍ စျေးထဲမှ ထွက်လာသည်။ ယမင်းက မှူးနောက်လိုက်လာ၏။ ကားဘေးရောက်တော့ မှူး လက်ပိုက်၍ ယမင်းကို ခပ်တည်တည်ကြည့်လိုက်သည်။
"ငါ့ကို နင်စိတ်ဆိုးနေမယ်ဆိုတာသိပါတယ်၊ အဲဒီနေ့က နင့်မာမီအတင်းမေးလို့ ငါမတတ်သာဘဲ ပြောလိုက်ရတယ်၊ ငါ နင့်မာမီကို ကြောက်တာ နင်လဲ သိသားပဲဟာ၊ ငါ ဘယ်လိုလိမ်ရမှာလဲ၊ တကယ်တော့ ငါမပြောတောင် နင်တို့အကြောင်းက တစ်နေ့မဟုတ်တစ်နေ့ ပေါ်မှာပဲလေမှူးရယ်၊ ငါ့ကို နားလည်ပေးပါနော်၊ စိတ်မဆိုးလိုက်ပါနဲ့ဟယ်”
"ငါ နင့်ကို ဘာမှမပြောချင်တော့ဘူး၊ နင်သွားပါတော့''
"ငါ့ကို အဲလိုမပြောပါနဲ့ဟာ၊ ငါတို့က အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေလေ၊ နားလည်ပေးပါမှူးရယ်”
ယမင်းက မှူးသူငယ်ချင်းမဟုတ်ဘဲ ဒက်ဒီနှင့်မာမီ၏သူငယ်ချင်းဟု ပြောရလောက်အောင် ဟိုးငယ်စဥ်တည်းက မှူးမိဘစကားကို မသွေဖယ်ဘဲ နားထောင်သည်။ သူ့မှာ မှူးမိဘကို မလွန်ဆန်နိုင်။ မာမီက သူလျှိုအဖြစ် လွတ်ထားသလားဟုပင် မှူးမြင်လာသည်။ မှူး ဘယ်သူ့မှ မယုံကြည်တော့ပါ။
~
ဤနေ့မှာ တစ်အိမ်လုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရမည့်ရက်ဟု ကြီးကြီးမြက မနက်တည်းမှ ပြောထားသည်။ အခြားအိမ်ဖော်မလေးနှစ်ဦးနှင့်ကြီးကြီးမြက အလယ်ထပ်နှင့်အောက်ထပ်ကို တာဝန်ယူပြီး သွင်ရိပ်ကတော့ အပေါ်ဆုံးထပ်ကို တာဝန်ယူသည်။ မနက်တည်းမှ ဘုရားဆောင်၊ TVခန်း၊ စတိုခန်း၊ ဟောခန်းတွင် ကြမ်းတိုက်၊ မှန်တိုက်ဖြင့် သွင်ရိပ်မှာ မောဟိုက်နေသည်။ ကြီးကြီးမြက သွင်ရိပ်ကို မခိုင်းသော်လည်း မမ၏မိဘများ အမြင်ကြည်ရန် သွင်ရိပ်ရို့ကျိုးစွာ နေရသည်။ ဒက်ဒီအတွက် ဌားထားသော သူနာပြုဆရာမက အချိန်မှန်လာကြည့်ပေးပြီး ဆရာမမရှိချိန် သွင်ရိပ်ကပဲ ဂရုစိုက်ပေးသည်။ ယောက္ခမအချစ်ကို ကြိုးစားယူရင်း သွင်ရိပ်မှာ မျက်နှာနိမ့်နိမ့်နေရသည်။ ကိုရဲရင့်ကိုတော့ သွင်ရိပ်ခင်ပွန်းအဖြစ် စိတ်ထဲ အသိအမှတ်မပြုခဲ့ပေ။ ဒက်ဒီနှင့်မာမီရှေ့တွင်သာ အပေါ်ယံဂရုစိုက်ပြပြီး နောက်ကွယ်၌ ခပ်ရှောင်ရှောင်နေသည်။ အထိလည်းမခံ။ ညတိုင်း မမအိပ်ပျော်ချိန်စောင့်၍ မမအခန်း၌ သွားခိုးအိပ်သည်။ မမ မနိုးခင် အစောကြီးထ၍ မသိသလိုပြန်နေလိုက်သည်။ မမကတော့ သိမည်မဟုတ်။ သွင်ရိပ်ကို မျက်နှာချင်းပင် မဆိုင်ပါ။
မမက စိတ်ကူးပေါက်သလို အချိန်အခါမရွေး အပြင်သို့ ထသွားတတ်သည်။ တစ်ခါတလေ ကိုရဲရင့်နှင့် အလုပ်အကြောင်း တစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစပြောတတ်၏။ မမက တစ်ခါတရံလည်း ပျောက်သွားတတ်သည်။ သန်လျင်သို့ ရောက်နေသလား၊ ဘာများလုပ်နေသလဲကို မခန့်မှန်းတတ်ပါ။ သွင်ရိပ်မှာ မမကို နေ့တိုင်း မျှော်ရသည်။ သစ်ခွခြံသို့ပင် နေ့စဥ်မရောက်ဖြစ်တော့။ ရောက်လျှင်လည်း နေ့တစ်ဝက်ဖြင့် အိမ်ပြန်လာဖြစ်သည်။ မမမှူး၏မာမီက အခြားယောက္ခမများကဲ့သို့ မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ကြည့်ပြီး အပြစ်လိုက်ပြောခြင်းမျိုးတော့မရှိ။ သူ့ဟာသူပင် ကြော့မော့အောင် ပြင်ဆင်၍ အပြင်ထွက်နေသည်နှင့် သွင်ရိပ်ကို ကြည့်နေရန်မအားပေ။ ကြည့်ရန် အားနေချိန်မျိုးမှာတော့ အနေအစားနည်းနည်းကြပ်သည်။ အပြစ်ဖို့မခံရအောင် အိမ်၏ဝေယာဝစ္စများ စေတနာပါပါလုပ်ပေးရင်း အရိပ်အကဲကြည့်နေရသည်။
====
ဆက်ရန်။
#ကြွေ
မဂၤလာဦးညအခန္းသည္ သီရိၿမဳံ၏အလယ္ထပ္၌ ျပင္ဆင္ထားသည္။ သြင္ရိပ္အခန္းထဲ၌ ႀကံရာမရစြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ကိုရဲရင့္က ေရခ်ိဳးေန၏။ သြင္ရိပ္ စိတ္ေရာလူေရာ အလြန္ပင္ပန္းၿပီး ႏုံးခ်ိေနသည္။ မမမႉးက ေအာက္ထပ္သို႔ လုံးဝဆင္းမလာ။ ညစာလည္း ဆင္းမစားေပ။ သြင္ရိပ္ မမကို မည္မွ်ထိ လြမ္းေနခဲ့လဲ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္အသိဆုံး။ မမမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္၍ သြင္ရိပ္ခံစားရသမွ် ေျပာျပခ်င္သည္။ သြင္ရိပ္ဘဝသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ဘာေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲၿပီလဲဟု မသိေတာ့။
“သြင္ရိပ္ မအိပ္ေသးဘူးလား၊ လာေလကြာ”
ကိုရဲရင့္က ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲဝတ္ရင္း လာအိပ္ရန္ ေခၚေနသည္။ သြင္ရိပ္ မွန္စင္ေရွ႕ ထိုင္ရင္း သူ႕ဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုရဲရင့္မွာ အသားလတ္လတ္၊ ခႏၶာကိုယ္အရပ္အေမာင္းေကာင္းၿပီး ဗလေတာင့္ေတာင့္မို႔ သြင္ရိပ္ေၾကာက္လည္းေၾကာက္မိသည္။ သြင္ရိပ္ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ အရမ္းႀကီးလြန္း၏။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သြင္ရိပ္အနိုင္က်င့္ေတာ့ မခံနိုင္ပါ။
“သြင္ရိပ္ ကိုရဲရင့္ကို မခ်စ္ဘူး”
“ဒီညက ကိုယ္တို႔မဂၤလာဦးညေနာ္၊ မလိုအပ္တဲ့စကားေတြ မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္”
ကိုရဲရင့္က ကုတင္ေပၚ၌ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထိုင္၍ စီးကရက္မီးညွိေနသည္။ စီးကရက္ေငြ႕အခ်ိဳ႕မွာ သြင္ရိပ္ဘက္သို႔ လြင့္လာ၏။ သြင္ရိပ္မွာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရေသာ ႂကြက္လို အေျခအေနမို႔ စိတ္ညစ္မိသည္။.
“သြင္ရိပ္ ကိုရဲရင့္နဲ႕အတူ မအိပ္ခ်င္ဘူး၊ သြင္ရိပ္ အစ္ကို႔မိန္းမျဖစ္ဖို႔ အခုထိ အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး”
ကိုရဲရင့္က ေဒါသထြက္သြားသလို အံႀကိတ္လိုက္သျဖင့္ ေမွးရိုးမွာ အေၾကာတၿဖိဳင္းၿဖိဳင္းထလာသည္။ ဤမွ်ထိ စိတ္တိုလြယ္လြန္း၍ သြင္ရိပ္ လန့္သြားမိသည္။ ခ်က္ခ်င္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဆင္း၍ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်ကာ အသနားခံၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မယုံသလို လွမ္းၾကည့္လာ၏။ ကိုရဲရင့္က စီးကရက္ မီးၿငိမ္း၍ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ကုတင္ေပၚ လဲအိပ္ခ်လိဳက္သည္။
“သြင္ရိပ္အိပ္ရင္ မီးပိတ္လိုက္”
ကိုရဲရင့္က ေအးေဆးအိပ္ေနသျဖင့္ သြင္ရိပ္ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဘး၌ ဝင္မအိပ္ရဲသျဖင့္ ဒူးေပၚ လက္ေလးယွက္တင္ကာ ထိုင္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုရဲရင့္က ေမာပန္းကာ ေဟာက္ေန၏။ နစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သြင္ရိပ္ အခန္းမီးပိတ္၍ အေပၚဆုံးထပ္သို႔ ေျခသံလုံစြာ တက္လာခဲ့သည္။ သြင္ရိပ္ စိတ္တို႔ အရမ္းလႈပ္ရွားေန၏။ ေမွာင္ရိပ္ခိုရင္း အေပၚဆုံးထပ္ေရာက္သြားေတာ့ ေဟာခန္းကို ေက်ာ္ကာ မမမႉးအခန္းဘက္ လွည့္ထြက္လာသည္။
မမအခန္းမွာ မီးဖြင့္ထားသည္။ သြင္ရိပ္ မမအခန္းတံခါးကို အသာအယာတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ မမက ျပတင္းေပါက္အနီးရပ္ေနရာမွ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ဆံပင္ရွည္တို႔ကို ဖားလ်ားခ်ထားၿပီး လက္ပိုက္ထား႐ုံမက သြင္ရိပ္ကို ဝါးစားေတာ့မည့္အၾကည့္မ်ိဳးျဖစ္၏။ သြင္ရိပ္ မမကို အားပါးတရ ေျပးဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းလြန္း၍ ရွိုက္ႀကီးမိုက္ႀကီး ငိုခ်လိဳက္သည္။ မမက အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနရာမွ သြင္ရိပ္ပခုံးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲခြာပစ္လိုက္သျဖင့္ လန့္သြားမိသည္။
“မင္းအတြက္ လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီေလာက္ လြယ္ကူလြန္းတဲ့အလုပ္လား၊ ဟမ္ မင္း ေန႕သစ္နဲ႕လည္း လြယ္လြယ္လက္ထပ္သလို ရဲရင့္နဲ႕လည္း မဂၤလာထပ္ေဆာင္ျပန္တယ္၊ မင္း ဘယ္လိုမိန္းမလဲ၊ တုံးအတာလား ျဖဴစင္တာလား မဟုတ္ဘူးပဲ ႐ြံစရာေကာင္းတယ္လို႔ေခၚတယ္၊ ငါ့ကို လာမထိနဲ႕”
မမက သြင္ရိပ္ကို ၾကမ္းတမ္းစြာ တြန္းပစ္လိုက္သျဖင့္ သြင္ရိပ္ ကုတင္ေပၚ ထိုင္လ်က္သား လဲက်သြားသည္။ ေမြ႕ယာခံေနေတာ့ မနာသြားေသာ္လည္း စိတ္ထဲ နာက်င္သြားမိသည္။
“သြင္ရိပ္ မမကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကလြဲၿပီး ဘာမွမသိေတာ့ဘူး၊ မမနဲ႕ ေဝးရမွာေၾကာက္တယ္”
မမက သြင္ရိပ္ကို မ်က္ေထာင့္နီျဖင့္ ၾကည့္ေန၍ သြင္ရိပ္ေၾကာက္လာရသည္။ မမ လက္ေလးကို မရဲတရဲ လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ မမက စိတ္ေလွ်ာ့သလို သက္ျပင္းခ်ကာ လက္႐ုတ္လိုက္သည္။
“တို႔က အဆက္အသြယ္မလုပ္တာနဲ႕ပဲ မာမီက မင္းကို ဘာေတြမ်ား အၾကပ္ကိုင္ခဲ့လို႔ ရဲရင့္နဲ႕ လက္ထပ္လိုက္တာလဲ၊ တို႔ကို ေျပာျပၾကည့္စမ္းပါ”
‘’မမက သြင္ရိပ္ကို ထားသြားတယ္၊ သြင္ရိပ္ေမေမက ကိုရဲရင့္နဲ႕ အတင္းအၾကပ္လက္ထပ္ဖို႔ ဖိအားေပးတယ္၊ မမက သြင္ရိပ္ဘက္မွမရွိတာ၊ သြင္ရိပ္ ဘယ္သူ႕ကို အားကိုးရမလဲ၊ မမသာရွိရင္ သြင္ရိပ္က မမဆီကို ေျပးလာခဲ့မွာေပါ့၊ အခုေတာ့ မခ်စ္ဘဲနဲ႕ မမေမာင္ကို ယူလိုက္ရတယ္၊ ဟင့္အင္း သြင္ရိပ္ သူနဲ႕ မေပါင္းဘူး၊ မမေမာင္ေလးက အရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ သြင္ရိပ္ မမနဲ႕ပဲ ေနမွာ”
“ေတာ္စမ္း၊ သူက တို႔ေမာင္မဟုတ္ဘူး”
သြင္ရိပ္ မမလက္ေလးကို အားကိုးတႀကီး ထပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ မမက အံႀကိတ္သည္။
“ငတုံးမေလး၊ အခုလို ျဖစ္လာတာ တို႔မာမီလည္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘူး၊ မင္း တုံးလြန္းလို႔ပဲ၊ ထြက္သြား”
မမက ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေငါက္ေတာ့ သြင္ရိပ္ ငိုမဲ့မဲ့ေလး အခန္းျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခဏၾကာေတာ့ မမအခန္းမွာ မီးပိတ္သြား၏။ အသံမ်ားမွာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ သြင္ရိပ္ မမအခန္းေရွ႕တြင္ ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ေနမိသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ မမအခန္းထဲ ျပန္ဝင္ေတာ့ မမက ညအိပ္မီးေရာင္အနီေလးေအာက္၌ ေဘးေစာင္းေလး ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေနသည္။ သြင္ရိပ္ မမေဘးတြင္ ဝင္လဲအိပ္လိုက္ၿပီး မမရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ကာ အသာဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္စက္မိေလေတာ့သည္။
~
မနက္အေစာႀကီး မႉးနိုးလာခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ လန့္သြား၏။ သြင္ရိပ္က မႉးခါးကို ဖက္ထားၿပီး ရင္ခြင္ထဲ အိပ္ေနသျဖင့္ မႉး လႈပ္မရဘဲ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ သြင္ရိပ္က ဘယ္လိုေၾကာင့္ မႉး၏ကုတင္ေပၚတြင္ အတူလာအိပ္ေနရသလဲဟု စဥ္းစားရင္း သြင္ရိပ္မ်က္ႏွာကို မႉးငုံ႕ၾကည့္ေနမိသည္။ သြင္ရိပ္က ႐ုတ္တရက္ တအင္းအင္းညည္းၫူရင္း နိုးလာသျဖင့္ မႉး မ်က္လုံးမွိတ္ခ်ကာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
သြင္ရိပ္က မႉးကို ဆတ္ခနဲ ပိုတိုးဖက္ၿပီး မႉးပါးကို မ်က္ႏွာေလးေမာ့နမ္းလိုက္သျဖင့္ အမူအရာမပ်က္ေအာင္ မနည္းထိန္းလိုက္ရသည္။
“Morning Ma Ma”
သြင္ရိပ္က မႉးကို ႏႈတ္ဆက္၍ အျပင္သို႔ ေျပးထြက္သြားသျဖင့္ မႉး မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္ကာ ေလးပင္စြာ ထထိုင္လိုက္သည္။ ပါးေပၚ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္၍ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ထထြက္လာခဲ့သည္။ အားပါးတရေရခ်ိဳးပစ္လိုက္ၿပီး အနီႏုေရာင္ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ကိုဝတ္ ဆံပင္ရွည္ကို တစ္ဝက္စည္းႏွောင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျပင္ဆင္၍ တုတ္ေကာက္ျဖင့္ ေအာက္ဆုံးထပ္ဆင္းလာခဲ့သည္။
“အို! လွလိုက္တာမႉးေလးရယ္၊ မႉးအလွက သိပ္က်က္သေရရွိတာပဲကြယ္”
မႉး ၿပဳံးလိုက္ေတာ့ ႀကီးႀကီးျမက တက္ႂကြစြာ မနက္စာဝိုင္းသို႔ ေခၚလာသည္။ သြင္ရိပ္က မီးဖိုေခ်ာင္၌ ရွိေနၿပီး မနက္စာကူျပင္ေနသျဖင့္ မႉးစိတ္ရႈပ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခ်င္စိတ္မရွိေပ။
"သြင္ရိပ္ေလးကေလ ႀကီးႀကီးျမကို ဝိုင္းကူေပးေနတာကြယ္၊ မႉးေလးႀကိဳက္တဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးကို သြင္ရိပ္ကူခ်က္ေပးထားတာ၊ ႀကီးျမလက္ရာနဲ႕ ယွဥ္နိုင္တယ္ကြယ့္”
မႉး ဟင္းခါးရည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထကာ အနံ႕မွာလည္း စားခ်င္စဖြယ္ ေမႊးပ်ံ့ေန၏။ ငါးဖယ္၊ ပဲေၾကာ္၊ အိုးဘဲဥ၊ နံနံပင္၊ ငံျပာရည္၊ သံပုရာသီးစိပ္၊ င႐ုတ္သီးမႈန့္ စသျဖင့္ အကုန္စုံစုံလင္လင္ျပင္ထားသျဖင့္ မႉးမွာ စားခ်င္စိတ္ကို မာနေလးျဖင့္ မ်ိဳသိပ္ပစ္လိုက္သည္။
"မႉးမစားဘူး၊ ႀကီးႀကီးျမ မႉးကို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးပါ''
မႉး ႀကီးႀကီးျမကို ေအာ္ေျပာလိုက္ရင္း စားပြဲဝိုင္း၌ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လိုက္သည္။ သြင္ရိပ္က မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံ၌ ဝင္ထိုင္၍ ခပ္ေငးေငးလာၾကည့္ေနသျဖင့္ မႉးမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ရဲရင့္က သြင္ရိပ္ေဘး လာထိုင္သျဖင့္ စိတ္ရႈပ္လာ၏။
"ကိုယ္နိုးလာေတာ့ သြင္ရိပ္ကို မေတြ႕လို႔”
ႀကီးႀကီးျမက ေကာ္ဖီလာခ်ေပးေတာ့ မႉးယူေသာက္ရင္း သြင္ရိပ္ကို ေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္။
“အဲဒါက သြင္ရိပ္ ႀကီးႀကီးျမကို မနက္စာကူျပင္ေပးဖို႔ အေစာႀကီးထလာတာေလ၊ အစ္ကိုအိပ္ေနေသးလို႔ သြင္ရိပ္လည္း အိပ္ပါေစဆိုၿပီး မနိုးေတာ့တာ''
သြင္ရိပ္စကားၾကားေတာ့ မႉး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ပစ္လိုက္သည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ သြင္ရိပ္က လိမ္တတ္ေန၏။ ရဲရင့္အတြက္ မုန႔္ဖတ္၊ ဟင္းရည္ ခပ္ထည့္ေပးကာ ဂ႐ုစိုက္ျပေနသျဖင့္ မႉးအံႀကိတ္လိုက္သည္။ သြင္ရိပ္က မတတ္သာ၍ လုပ္ေပးေနရေသာ မ်က္ႏွာလုပ္ျပေနေတာ့ မႉး အျမင္ကတ္လာသည္။ ဤျမင္ကြင္းကို မႉး ၾကည့္ခ်င္စိတ္လည္း လုံးဝမရွိပါ။
"ဒီေန႕ ေမာင္ျမင့္ခြင့္ယူထားလို႔ ေဈးလိုက္ပို႔ေပးမဲ့သူမရွိဘူး၊ မႉးေလးအားလားကြယ္''
“အားပါတယ္ႀကီးႀကီးျမ၊ မႉးပို႔ေပးမယ္ေလ၊ ကားေပၚမွာ ေစာင့္ႏွင့္ေတာ့မယ္”
မႉး ေ႐ႊေရာင္တုတ္ေကာက္ယူ၍ အသာထိန္းရင္း ၿခံထဲ ဆင္းကာ ကားေပၚ လာေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ႀကီးႀကီးျမက သြင္ရိပ္ႏွင့္အတူ ေဈးဆြဲျခင္းဆြဲကာ ထြက္လာသည္။
"ႀကီးႀကီးျမေရ သြင္ရိပ္ေရွ႕မွာ ထိုင္လိုက္မယ္ေနာ္''
သြင္ရိပ္က ကားေရွ႕ခန္းတံခါးလာဖြင့္၍ ဝင္ထိုင္လိုက္သျဖင့္ မႉး စိတ္ရႈပ္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။
“မင္းမလိုက္ရပါဘူး၊ သစ္ခြၿခံမသြားဘူးလား”
“သြင္ရိပ္နားထားပါတယ္၊ ကိုရဲရင့္က မသြားနဲ႕ဦးဆိုလို႔ မမတို႔ႀကီးျမတို႔မရွိဘဲ သြင္ရိပ္တစ္ေယာက္ထဲေနခဲ့ရမွာ နည္းနည္းအေနခက္လို႔ပါ၊ လိုက္ပါရေစေနာ္၊ မထားခဲ့ပါနဲ႕”
သြင္ရိပ္က ထိုင္ခုံခါးပတ္ကို ဆက္တပ္ရမလို ျဖဳတ္ရမလို မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ ေျပာေနသျဖင့္ မႉး ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ သြင္ရိပ္ ဤလိုမ်က္ႏွာအမူအရာလုပ္လွ်င္ မႉးမွာ မတင္းမာနိုင္ေတာ့။ သြင္ရိပ္တြင္ ဘာအျပစ္မွမရွိမွန္းလည္း မႉးသိသည္။ မႉးက သြင္ရိပ္ကို မာမီ့အႀကံမွ မကာကြယ္ေပးနိုင္ခဲ့ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ ဤအေျခအေနကို မႉးမုန္းသည္။
ေစ်းေရာက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ကားပါကင္ထိုး၍ မႉးတို႔ ေစ်းထဲ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ ေစ်း၌ လူမ်ားမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေန၏။ အသားငါးတန္းမ်ား၌ ညွီနံ႕မ်ား နံသျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖတ္သြားၾကသည္။ ကုန္စိမ္းမ်ားလည္း တစ္ေန႕တျခား ေစ်းတက္လာေၾကာင္း ႀကီးႀကီးျမက ညည္း၏။ သြင္ရိပ္က ေနာက္မွ ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲရင္း ဘာဝယ္ညာဝယ္ေျပာလည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ မႉး အႀကိဳက္စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးဝယ္သျဖင့္ သြင္ရိပ္က ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။ ေျခေညာင္းတယ္ဟု ညည္းေနေသး၏။
"မမ သြင္ရိပ္အခ်ဥ္ေပါင္းစားခ်င္တယ္၊ မမလို႔’’
“သြင္ရိပ္ကို မဝယ္ေကြၽးဘူးလား၊ မမ အခ်ဥ္ေပါင္းစားခ်င္ပါတယ္ဆို”
‘’အို! မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ နားညည္းလိုက္တာ၊ ဟိုမွာ ယင္တဝီဝီနဲ႕ အနံ႕ကလဲဆိုး မသန့္ရွင္းလို႔ မဝယ္ေကြၽးတာ၊ ေစ်းလိုက္လာၿပီး တိတ္တိတ္ေန မဟုတ္ရင္ ေရာင္းစားပစ္လိုက္မယ္''
သြင္ရိပ္က မ်က္ႏွာေလးညွိုးကာ ထပ္မပူဆာေတာ့သျဖင့္ မႉး ႀကီးႀကီးျမႏွင့္အတူ ဘုရားပန္းမ်ား ေ႐ြးဝယ္ေနလိုက္သည္။ သြင္ရိပ္က ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲ၍ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း ေနျမင့္ေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္လာသည္။ ေစ်းထိလာၿပီး ဘာမွလည္း မစားရပါလားဟု မၾကားတၾကားေျပာေနေသး၏။ ကုန္စိမ္းပစၥည္းမ်ား၍ မနိုင္မနင္းျဖစ္ေနေတာ့ သနားေသာ္လည္း ပညာေပးထားလိုက္သည္။ ႀကီးႀကီးျမက အျမင္မေတာ္၍ ကူဆြဲေပးေနသျဖင့္ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ထားလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ တစ္စုံတစ္ဦးက မႉးလက္ကို လာဆြဲလိုက္သျဖင့္ မႉးလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ယမင္းျဖဴျဖစ္ေန၏။
"မယမင္းလည္း သြင္ရိပ္တို႔လိုပဲ ေဈးလာတယ္ထင္တယ္''
သြင္ရိပ္က ယမင္းကို ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္၏။ မႉးကေတာ့ လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းပစ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္သြင္ရိပ္ရဲ႕၊ ႀကီးႀကီးျမေရ မႉးကို ေျပာစရာရွိလို႔ ယမင္း ခဏေခၚသြားမယ္ေနာ္''
"ငါ့မွာ နင္နဲ႕ ေျပာစရာမရွိဘူးယမင္းျဖဴ၊ ငါနဲ႕ ကင္းကင္းေန”
"ဒီသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ထားတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ကေလးေတြက်လိဳ႕ကြယ္”
ယမင္းက မႉးကို ေတာင္းပန္သလို ၾကည့္ေနေတာ့ မႉးအံႀကိတ္ပစ္လိုက္သည္။
"မႉး ကားေပၚမွာ ျပန္သြားေစာင့္ေနလိုက္မယ္၊ ႀကီးႀကီးျမတို႔ ေဈးဝယ္ၿပီးရင္ လိုက္လာေပး”
မႉး ႀကီးႀကီးျမကို ေျပာ၍ ေစ်းထဲမွ ထြက္လာသည္။ ယမင္းက မႉးေနာက္လိုက္လာ၏။ ကားေဘးေရာက္ေတာ့ မႉး လက္ပိုက္၍ ယမင္းကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ငါ့ကို နင္စိတ္ဆိုးေနမယ္ဆိုတာသိပါတယ္၊ အဲဒီေန႕က နင့္မာမီအတင္းေမးလို႔ ငါမတတ္သာဘဲ ေျပာလိုက္ရတယ္၊ ငါ နင့္မာမီကို ေၾကာက္တာ နင္လဲ သိသားပဲဟာ၊ ငါ ဘယ္လိုလိမ္ရမွာလဲ၊ တကယ္ေတာ့ ငါမေျပာေတာင္ နင္တို႔အေၾကာင္းက တစ္ေန႕မဟုတ္တစ္ေန႕ ေပၚမွာပဲေလမႉးရယ္၊ ငါ့ကို နားလည္ေပးပါေနာ္၊ စိတ္မဆိုးလိုက္ပါနဲ႕ဟယ္”
"ငါ နင့္ကို ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ နင္သြားပါေတာ့''
"ငါ့ကို အဲလိုမေျပာပါနဲ႕ဟာ၊ ငါတို႔က အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြေလ၊ နားလည္ေပးပါမႉးရယ္”
ယမင္းက မႉးသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘဲ ဒက္ဒီႏွင့္မာမီ၏သူငယ္ခ်င္းဟု ေျပာရေလာက္ေအာင္ ဟိုးငယ္စဥ္တည္းက မႉးမိဘစကားကို မေသြဖယ္ဘဲ နားေထာင္သည္။ သူ႕မွာ မႉးမိဘကို မလြန္ဆန္နိုင္။ မာမီက သူလွ်ိုအျဖစ္ လြတ္ထားသလားဟုပင္ မႉးျမင္လာသည္။ မႉး ဘယ္သူ႕မွ မယုံၾကည္ေတာ့ပါ။
~
ဤေန႕မွာ တစ္အိမ္လုံး သန့္ရွင္းေရးလုပ္ရမည့္ရက္ဟု ႀကီးႀကီးျမက မနက္တည္းမွ ေျပာထားသည္။ အျခားအိမ္ေဖာ္မေလးႏွစ္ဦးႏွင့္ႀကီးႀကီးျမက အလယ္ထပ္ႏွင့္ေအာက္ထပ္ကို တာဝန္ယူၿပီး သြင္ရိပ္ကေတာ့ အေပၚဆုံးထပ္ကို တာဝန္ယူသည္။ မနက္တည္းမွ ဘုရားေဆာင္၊ TVခန္း၊ စတိုခန္း၊ ေဟာခန္းတြင္ ၾကမ္းတိုက္၊ မွန္တိုက္ျဖင့္ သြင္ရိပ္မွာ ေမာဟိုက္ေနသည္။ ႀကီးႀကီးျမက သြင္ရိပ္ကို မခိုင္းေသာ္လည္း မမ၏မိဘမ်ား အျမင္ၾကည္ရန္ သြင္ရိပ္ရို႔က်ိဳးစြာ ေနရသည္။ ဒက္ဒီအတြက္ ဌားထားေသာ သူနာျပဳဆရာမက အခ်ိန္မွန္လာၾကည့္ေပးၿပီး ဆရာမမရွိခ်ိန္ သြင္ရိပ္ကပဲ ဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။ ေယာကၡမအခ်စ္ကို ႀကိဳးစားယူရင္း သြင္ရိပ္မွာ မ်က္ႏွာနိမ့္နိမ့္ေနရသည္။ ကိုရဲရင့္ကိုေတာ့ သြင္ရိပ္ခင္ပြန္းအျဖစ္ စိတ္ထဲ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ေပ။ ဒက္ဒီႏွင့္မာမီေရွ႕တြင္သာ အေပၚယံဂ႐ုစိုက္ျပၿပီး ေနာက္ကြယ္၌ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ေနသည္။ အထိလည္းမခံ။ ညတိုင္း မမအိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ေစာင့္၍ မမအခန္း၌ သြားခိုးအိပ္သည္။ မမ မနိုးခင္ အေစာႀကီးထ၍ မသိသလိုျပန္ေနလိုက္သည္။ မမကေတာ့ သိမည္မဟုတ္။ သြင္ရိပ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းပင္ မဆိုင္ပါ။
မမက စိတ္ကူးေပါက္သလို အခ်ိန္အခါမေ႐ြး အျပင္သို႔ ထသြားတတ္သည္။ တစ္ခါတေလ ကိုရဲရင့္ႏွင့္ အလုပ္အေၾကာင္း တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစေျပာတတ္၏။ မမက တစ္ခါတရံလည္း ေပ်ာက္သြားတတ္သည္။ သန္လ်င္သို႔ ေရာက္ေနသလား၊ ဘာမ်ားလုပ္ေနသလဲကို မခန့္မွန္းတတ္ပါ။ သြင္ရိပ္မွာ မမကို ေန႕တိုင္း ေမွ်ာ္ရသည္။ သစ္ခြၿခံသို႔ပင္ ေန႕စဥ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ေရာက္လွ်င္လည္း ေန႕တစ္ဝက္ျဖင့္ အိမ္ျပန္လာျဖစ္သည္။ မမမႉး၏မာမီက အျခားေယာကၡမမ်ားကဲ့သို႔ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး အျပစ္လိုက္ေျပာျခင္းမ်ိဳးေတာ့မရွိ။ သူ႕ဟာသူပင္ ေၾကာ့ေမာ့ေအာင္ ျပင္ဆင္၍ အျပင္ထြက္ေနသည္ႏွင့္ သြင္ရိပ္ကို ၾကည့္ေနရန္မအားေပ။ ၾကည့္ရန္ အားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ အေနအစားနည္းနည္းၾကပ္သည္။ အျပစ္ဖို႔မခံရေအာင္ အိမ္၏ေဝယာဝစၥမ်ား ေစတနာပါပါလုပ္ေပးရင္း အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရသည္။
====
ဆက္ရန္။
#ေႂကြ