İyi okumalar 💜✨
Kendini derin bir boşlukta hissediyor, kendisini sevmeye çalışıyordu ama olmuyordu. Daha 18 yaşına girmemiş masum bir çocuktu. İnanılması güç belki ama bu hayatta da masumlar vardı. Arda'da onlardan biriydi.
Kendisini o kadar iyi gizlemişti ki kimse ne olduğunu anlamıyordu bile, aslında Arda kalabalığın içinde yalnızdı ve bunun farkında değildi.
Çok arkadaşı vardı peki kaçı gerçekten Arda'ya gerçekten değer veriyordu? Kaçı Arda'nın bir sıkıntısı olduğunda fark edip soruyordu? Ben söyleyeyim hiç biri bir tanesi bile.
Aslında Arda onlarada çok fazla kızamıyordu. Sonuçta kendini çok iyi gizliyordu. Dikkat çekmemenin en iyi yolu, diğer insanlar gibi davranmaktı. Bir nevi rol yapıyordu.
Dostoyevki'nin ünlü bir sözü vardır;
"İnsanların yüzüne iyi bakın, acısı çok olanın gülüşü çok güzel olur."
Arda'nın gülüşü çok güzeldi, hatta herkesi hayran bıraktırırdı. Gülerken o mavi gözleri kısılır, kıvırcık saçları yüzüne düşerdi, tüm dikkatleri kendisine çekerdi. Peki neden kimse bu çocuğu göremiyordu.
Arda kendisine acınmasını istemiyordu. İstediği tek şey onu gerçekten anlayıp, sürekli yanında olan biriydi. Bu çok zordu evet ama istiyordu işte, bu kadar sahtenin arasında gerçek bir şeye ihtiyacı vardı.
Acaba aradığı o kişi gerçeklik ölmeden karşısına çıkar mıydı? Belki de asla çıkmayacaktı ama Arda bir yandan da vazgeçmek istemiyordu.
Ailesi ve çevresi onu zorluyordu. İntiharı hiç denememişti çünkü o intihar etmeyi korkaklık olarak görüyordu. Arda yaşamak istiyordu, bu yüzden zaten bu kadar rol yapıyordu.
Arda'nın hayata mottosu şuydu;
"İntihar etmek korkakların yapacağı bir şey, ben asıl zor olanı başarıp yaşayacağım"
Her zaman kendine bu sözü söyleyip yoluna devam etmişti. Onu o yolda neler bekliyordu ya da o yolda neler yaşamıştı kimse bilmiyordu. Kendisinden hariç.
Umarım beğenirsiniz...🏳️🌈💜