Maria Bella
"She's mine and when I said mine no one can have it except me. I never, ever let anyone take away it from me without my permission. So Bella being mine, I am saying to you that you should let her go before my fist lands to your fucking irritating face." Seryosong sabi ni Sir Damon saka ako muling hinila papalapit sa kanya. Napapunta ang tingin ko sa kanya at sumalubong sa akin ang nag-iigting nyang panga dahil sa inis.
"Ang lakas ng loob mo na sabihin sa akin mga salitang 'yan. Bella is mine. Ako ang nauna sa kanya at wala kang karapatan na angkinin sya."
"I don't fucking care but one thing is for sure here. She don't want you anymore." Seryoso parin ni Sir Damon saka nya ako tuluyang hinila palayo kay Cohen. Pinagmasdan ko si Cohen at kitang kita sa kanya ang disappointment at sakit dahil sa nangyayari. Wala na akong iba pang kayang gawin para sa kanya. Hindi ko na kaya. Tinanggal ko ang pagkakahawak sa akin ni Sir Damon pero ni hindi nya man lang ito niluwagan para makalayo ako sa kanya.
"I won't let anyone have her except me. And if she just knew everything, I know she will comeback for me. Loosing is not on my vocabulary."
"Well kung wala noon, ngayon magkakameron na. Get out of my office now!" Galit na sigaw ni Sir Damon kay Cohen.
"Pakiusap Cohen, umalis ka na. Bumalik ka na rin ng probinsya at huwag mo na akong guluhin pa." Pikit matang sabi ko sa kanya dahil ayoko na talagang makita sya dahil alam ko, sa oras na magtagal ang mata ko sa kanya ay lalambot nanaman ako.
"Hindi ako babalik ng probinsya hangga't hindi kita kasama Bella. Remember that. Babawiin kita at hindi ako papayag na mawala ka sa akin. Because I know, this will gonna be the last time at kapag hindi ko pa ginawa ang lahat ay baka maubusan na ako ng oras." Seryosong sabi sa akin ni Cohen kaya napatingin ako sa kanya dahil doon. Hindi ko sya maintindihan at nagsisimula na akong maguluhan sa lahat nang sinasabi nya.
"Anong ibig mong sabihin?" Tanong ko sa kanya.
"Don't listen to him Bella. Get out of my office now and don't you dare come back again and mess with Bella again." Galit na sabi ni Sir Damon pero hindi ko sya pinansin dahil deretso lang ang tingin ko kay Cohen. Ganon din sya sa akin. Deretso lang mga mata nya sa akin. Mukhang madami syang gustong sabihin pero natatakot ako na oakinggan pa 'yon. Ngayon pa nga lang na nakikita ko sya ay naguguluhan na ako paano pa kaya kung marinig ko ang explanation nya? Alam ko kung gaano ako karupok pagdating sa kanya.
"I will wait for Bella. I will never ever waste any moment to find any ways to win you back. Ikaw lang ang kaylangan ko Bella. Ikaw lang." Sabi nito sa akin at bago sya tumalikod ay nakita ko ang pagpatay ng luha sa mata nya. Ihahakbang ko na sana ang mga paa ko para sundan sya pero naramdaman ko ang brasong nakahawak parin sa bewang ko. Mas mahigpit 'yon ngayon kesa kanina.
"Don't follow him." Bulong nya sa akin pero nagpumilit lang ako na kumalas sa pagkakahawak nya at hinarap ko sya.
"Bakit mo ako hinalikan?" Tanong ko kay Sir Damon at mukhang nagulat sya sa sinabi ko. Hindi ko na maintindihan ang galit ko. Kaylangan ko na bang umalis ngayon dahil baka maibunton ko pa sa kanya ang lahat nang nararamdaman ko? Hindi ito tama.
"I'm s-sorry." Sabi nya lang sa akin saka sya napahakbang papalayo sa akin pero nakatingin parin sya sa akin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko na maiyak dahil sa bigat ng nararamdaman ko. Kita ko sa mukha nya ang lagkagulat nang makita nya ang luha sa mata ko. Lalapit sana sya sa akin at akma nyang pupunasan ang pisngi ko ng umiwas na agad ako sa kanya.
"Noong huling beses na pinunasan ang luha ko ng lalaki ay nasaktan ako ng sobra."
"Sya ba ang nanakit sayo?" Tanong nya sa akin at napaiwas lang ako ng tingin sa kanya saka ako pilit na ngumiti at huminga ng malalim para pigilan ang nararamdaman ko.
"He destroyed everything in me. Yon ang tamang salita." Halos maging bulong na sabi ko sa kanya at nakita kong humakbang sya papalapit sa akin kaya itinapat ko na agad ang kamay ko sa kanya para pigilan sya.
"Pakiusap Sir Damon huwag kang lalapit." Sabi ko sa kanya at tuloy parin ang pagluha sa mata ko. Ramdam ko ang panghihina ng tuhod ko dahil sa nararamdaman ko at para bang ano mang oras ay bibigay na ako. Pero bago ko pa maramdaman ang malamig na sahig ay nauna ko nang maramdaman ang mainit na brasong yumakap at sumalo sa akin.
"Sinabi ko sayong huwag kang lalapit."
"I can't bare to see a woman break slowly in front of me. Because I know the feeling of being broke by someone. The feeling of being left alone without any choice." Bulong nya sa akin at naramdaman ko na lang ang mahigpit nyang yakap sa akin. Gusto kong kumawala pero hindi na sapat ang lakas na meron ako.
"Sobra akong nasasaktan." Nasabi ko na lang. Sa loob ng halos isang taon ngayon ko lang nailabas ulit lahat nang nararamdaman ko. Kahit kelan hindi ko sinabi sa kahit na sino o kahit sa sarili ko na nasasaktan ako dahil pinapaniwala ko ang sarili ko na kaya ko ang lahat at okay lang pero hindi pala. Nasasaktan talaga ako at hindi ko alam kung kakayanin ko pa.
"I know and that's fine." Seryosong sabi nya sa akin. Tuloy tuloy lang ang pagluha ng mata ko. Hanggang kelan ba matatapos ang luhang 'to at hanggang kelan ba matatapos ang lahat nang sakit na 'to? May katapusan pa nga ba?
"Paano nya ako nagawang iwan sa kabila ng lahat nang ginawa ko para sa kanya?" Naibulalas ko na lang dahil napakatagal ko na 'yong tanong sa sarili ko. Bakit nga ba? Bakit?
"May mga taong kahit na ibigay mo ang lahat para sa kanila ay hindi parin 'yon sapat. We are all different Bella. And sometimes maybe yes it's so unfair but what can we do? We can't be against for what our paths really is. Fate is dictating us and the only thing you can do is just love that someone endlessly even it hurts. Even we don't know when they are going to leave us. Because we can't control our feelings. Kung mahal mo, mahal mo. At kung nasasaktan ka na pero mahal mo parin, pwes talo ka. But that's the cycle of love. You will love too much then the next day, you won't be notice. You will be hurt too much by the person you truly love and trusted in everything." Mahabng sabi nya sa akin at doon pa lang ay madami na akong narealize. Kahit masakit ay naiintindihan ko na ang gusto nyang sabihin.
"Pero maswerte parin ang mga taong patuloy na nagmamahal kahit na tapos na ang lahat sa kanila. Because the person they are still loving is still breathing, kicking so alive and they will still see the person they love to be happy. Unlike me. We love each other but she's gone. Literally gone. Literally leave me without any choice and that's killing me. I will never see her again even I want to." Rinig ko sabi nya at ramdam na ramdam ko ang lungkot sa boses nya sa mga huling salitang sinabi nya. Alam kong kahit hindi nya sabihin ay may dinadala rin syang katulad ng sa akin. Gusto ko syang maintindihan pero paano? Alam kong ang taong kaharap ko ngayon ay mas nasasaktan kesa sa akin? We are both have the broken souls but I think, he is more broken and destryed because of too much love for someone.
"Pero paano kung mas masakit kapag nakikita mo ang taong nanakit sayo? Hindi ba at magkaparehas lang 'yon? Pwede bang ako na lang ang maglaho?" Tanong ko sa kanya at doon ko naramdaman ang mas mahigpit nyang yakap.
"No! Alam mo ba na napakadaming tao ang lumalaban para mabuhay? Bakit mo gugustuhin maglalaho kung alam mong may mga tao kang masasaktan? I once think about finishing everything by endibg my own life but I realize that it's not the answer. I know that she won't like to see me that way." Sabi nya sa akin at doon ko na naramdaman na nababasa na ang balikat ko. Wala akong kahit na anong naririnig na hagulhol pero alam ko na luha 'yon. Lumayo ako sa kanya at pilit syang hinarap sa akin. Pero siguro nga ganon na sya kagaling magpanggap dahil ngayon habang tinitingnan ko sya parang wala lang sa kanya ang sakit. Ganon na sya katapang at kagaling magsuot ng maskara.
"I'm sorry. Pero siguro nga tama ka. Pasensya na pero kailangan ko na pong umalis." Sabi ko sa kanya saka ako lumayo sa kanya pero hinawakan nya parin ang kamay ko. Ano ba ang ginagawa nya? Kung ipagpapatuloy nya ang mga ganitong kilos nya ay baka isipin ko na na may mga ibig sabihin ito.
"Do you still love him Bella?" Tanong nya sa akin kaya nagugulat akong tumingin sa kanya. Deretso lang syang nakatingin sa akin at seryoso nya itong sinabi. Umiwas na lang ako ng tingin sa kanya dahil bumabalik nanaman sa akin ang lahat nang sakit na idinulot ni Cohen sa akin sa tuwing maiisip ko na mahal ko parin sya pagkatapos ng lahat nang ginawa nya sa akin.
"Mas mabuti sigurong sabihin ko na sinaktan nya ako at ayoko nang maulit pa 'yon." Sabi ko sa kanya at aalis na sana nang pigilan nya pa ulit ako.
"Mahal mo pa ba sya?" Pagpupumilit nya.
"Bakit po ba gusto nyong malaman? Isa rin po ba ito sa mga patakaran nyo bilang boss ko?" Mahinahon na sabi ko sa kanya dahil ayokong sagutin ang tanong nya. Alam kong isang malaking gulo nanamn ito pero hindi ko na talaga alam ang gagawin. Sigiro ay bahala na lang ako bukas kung anong mangyayari.
"Just answer me Bella. Mahal mo pa ba ang lalaking 'yon?" Tanong nya sa akin pero hindi ko na sya sinagot pa at tumalikod na ako sa kanya pero katulad ng kanina ay pinigilan parin nya ako at hinila papalapit sa kanya. Huli na ng maramdaman kong gumagalaw na ang labi nya sa labi ko at mahigpit na nakapulupot ang braso nya sa mga bewang ko.
xyvil_keys