Αρχίζω και κλαίω. Χωρίς να χάνω χρόνο όμως, παίρνω κατευθείαν τηλέφωνο στο νοσοκομειο.
"Δημη, τι συμβαινει;". Ρωτάει γεμάτος ανησυχία ο μικρός.
Δεν του απαντάω, γιατί μιλούσα με το 166. Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, τον κοίταξα στα μάτια. Το προσωπάκι του ήταν κάτασπρο από τον φόβο.
"Όλα θα πάνε καλα". Του λέω και τον αγκαλιάζω.
"Απάντησε μου! Πεθανε;"
Δεν είχα ιδέα τι να του πω. Ήμουν κι εγώ σε σοκ. Η φωνή μου έτρεμε, καθώς και όλο μου το σώμα. Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι γαμωτο.
"Όχι δεν πέθανε. Θα έρθει τώρα το ασθενοφόρο, μην αγχώνεσαι".
Μετά από 5 λεπτά, φτάνει σπίτι μας. Τα πιο αγχωτικα 5 λεπτά της ζωής μου. Ερχονται, την παίρνουν και φεύγουν κατευθείαν. Μας είπαν να μην πάμε ακόμα μαζί τους κι ότι θα μας ειδοποιήσουν αυτοί.
"Όχι σας παρακαλώ, πρέπει να έρθουμε δεν γίνεται να μην έρθουμε!. Καλά είναι σοβαροί;
"Συγγνώμη, αλλά αυτή τη στιγμή, μόνο εμπόδιο θα είστε για εμάς. Δώστε μας ένα τηλέφωνο, και το συντομότερο δυνατόν θα σας ειδοποιησουμε".
Έπρεπε να φύγουν, οπότε τους έδωσα το κινητό μου γρήγορα.
Αυτό ήταν. Μόνο αυτό έπρεπε να συμβεί για να διαλυθεί εντελώς η ζωή μου. Μόνο τον αδελφό μου έχω, κανέναν άλλον. Μα πως κατεντησα ετσι; Πριν λίγο καιρό ήμουν χαρούμενη. Και τώρα τι;
Ήθελα τόσο πολύ να αρχίσω να κλαίω, αλλά έπρεπε να συγκρατηθω για να μην αγχωσω τον Νικολάκη ακόμα περισσότερο. Ο καημενουλης μου, δεν σταματούσε να κλαίει. Μου ράγισε την καρδιά.
"Άκουσε με. Έχεις εμένα τώρα οκευ; θα σε προστατέψω με όλη μου την καρδιά. Αν πάθει το οτιδήποτε η μάμα εγώ είμαι εδώ. Οκευ;"
"Δηλαδή τι; θες να πεις πως έχει πεθανει;"
Τι του λες τωρα; Ούτε εγώ η ίδια δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
"Όχι, αλλά για παν ενδεχονενο". Λέω εν τέλει.
Μετά από 2 ώρες μας πήραν τηλέφωνο επιτελους. Αυτές οι 2 ώρες δεν περνούσαν με τιποτα.
Μας είπαν να πάμε από εκεί, τίποτα άλλο. Με ανησυχεί αυτό.
Δεν θα άντεχα να χάσω και την μαμά μου. Ακόμα κι αν ήταν στα χειρότερα της, ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα γινόταν καλά και θα ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια ξανά. Σε παρακαλώ θεέ μου, ας είναι ζωντανή.
Μόλις φτάνουμε, μας λένε να περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής. Δεν αντέχω άλλο θέλω ΤΩΡΑ να την δω. Η αλήθεια είναι πως έχω κακο προαίσθημα.
Κοιτούσα τριγύρω και ξαφνικά βλέπω την Άλεξ να τρέχει προς το μέρος μου. Τι φαση;
Έρχεται και με αγκαλιάζει σφιχτά χωρίς να πει λέξη. Αμέσως ένα αίσθημα ηρεμίας και γαλήνης διαπερνάει το σώμα μου. Είχα τόσο καιρό να την νιώσω κοντά μου.
"Είδα το ασθενοφόρο" λέει με βουρκωμένα μάτια.
Δεν απαντάω. Απλά την κοιτάω. Μόνο αυτό μου έφτανε. Δεν μου κάνει εντύπωση που ήρθε, ήξερα πως νοιάζεται για μένα.
"Ξέρετε τίποτα για την κατάσταση της;"
"Όχι ακομα".
"Θέλετε να σας φέρω κάτι να φάτε η να πιείτε;"
"Νικολάκη θες κάτι;" τον ρωτάω.
"Όχι ευχαριστώ".
"Σίγουρα;"
"Ναι".
Γυρνάει προς το μέρος μου.
"Εσύ δεν θες τιποτα;"
"Δεν κατεβαίνει μπουκιά τωρα". Το στομάχι μου εχει δεθεί κόμπος.
"Να ξέρετε πως όλα θα πάνε καλα. Ειμαι σίγουρη για αυτο". Προσπαθεί να μας καθυσηχασει. Πόσο την λατρεύω.
Έπειτα κάθεται μαζί μας μέχρι να έχουμε νέα. Δεν λέμε κάτι αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Και που είναι δίπλα μου είναι υπέρ αρκετό.
Ξαφνικά εμφανίζεται ο γιατρός μπροστα μας. Τον βλέπω κάπως ανήσυχο η μου φαίνεται;
"Τι συμβαίνει γιατρε;" τον ρωτάω. Νιώθω ότι θα λιποθύμησω από το άγχος. Κοιτάω τον Νικολάκη και αρχίσει και δακρύζει.
"Σχεδόν την είχαμε χάσει. Την επαναφεραμε όμως και είναι ζωντανη".
ΘΕΕ ΜΟΥ. Μια τσιριδα χαράς μου βγήκε και αγκαλιαστηκαμε με τον αδελφό μου. Σε ευχαριστώ θεέ μου σε ευχαριστώ. Με αγκαλιαζει και η Άλεξ.
"Νόμιζα ότι δεν ανεπνεε αλλο."
"Στο παρατσακ την προλαβαμε. Λίγο ακόμα και θα ήταν νεκρή".
"Ποτέ μπορούμε να τη δουμε;" ρωταει ο Νικολάκης.
"Μπορείτε και τώρα. Απλά να σας ενημερώσω ότι δεν είναι καλά στην υγεία της. Κατανάλωσε υπερβολική ποσότητα αλκοόλ και προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην υγεία της".
"Η αλήθεια είναι, πως χρόνια τώρα είναι εθισμενη". Η Άλεξ με κοιτάει με γουρλωμενα μάτια. Ωχ δεν ξέρει τίποτα. Υποθέτω θα πρέπει να της τα πω όλα μετά.
"Αυτό καταλάβαμε κι εμείς. Θα πρέπει οπωσδηποτε να μπει σε κέντρο απεξάρτησης".
"Τι είναι αυτο;" ρωτάει ο Νικολάκης.
"Εκεί θα γίνει καλα". Του λέω, χαϊδεύοντας τον στο κεφάλι.
"Ακριβώς. Είναι μια χρονιά διαδικασία, αλλά τουλάχιστον θα θεραπευτει. Μπορείτε να περάσετε τωρα".
"Θα περιμένω απ'έξω". Λέει η Άλεξ. Της κάνω νεύμα και μπαίνουμε μέσα με τον Νικολάκη.
Τρέχει και την αγκαλιάζει. Τρέχω κι εγώ από πίσω του.
"Μας κατατρομαξες μαμα". Λέει κλαίγοντας.
"Ειμαι καλά τωρα αγαπη μου". Λέει και τον φιλάει στο μάγουλο.
Αφού μιλάνε για κάποια ώρα μόνοι τους, του λέει να φύγει γιατί ήθελε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως. Αγχώνομαι, αλλά ταυτόχρονα θέλω να την ακούσω.
"Συγγνώμη γλυκειά μου για ολα". Λέει με δάκρυα στο πρόσωπο.
"Σταματά μάμα. Δεν είναι ώρα για τέτοια, πρέπει να ξεκουραστείς τωρα"
"Όχι τώρα θέλω να στα πω. Έχεις δίκιο. Ειμαι απαίσια μητέρα. Έβαλα σε κίνδυνο τις ζωές σας, χωρίς να το καταλάβω καν. Ξεφευγα στο αλκοόλ με την δικαιολογία ότι ειμαι στεναχωρημενη, και σας εγκατέλειψα εντελώς. Αναγκαστικές μόνη σου να μεγαλώσεις τον Νικολάκη και εγώ συμπεριφερομουν εγωιστικά. Δεν ξέρεις πόσο μισώ τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή. Συγγνώμη για όλα μωρό μου. Σ'αγαπώ πάρα πολυ".
Ξαφνικά με αγκαλιάζει και αρχίζει και κλαίει. Αρχίζω και κλαίω κι εγώ. Δεν πίστευα ποτέ ότι η μάνα μου θα έλεγε αυτά τα λόγια. Έχω ανατριχιάσει ολόκληρη. Έχω να την αγκαλιάσω έτσι, χρόνια τώρα. Νιώθω απίστευτα ασφαλής. Για κάποια λεπτά δεν μιλάμε, δεν χρειαζόταν. Ήθελα απλά να ζήσω τη στιγμή. Ήταν σαν όνειρο.
"Κι εγώ σ'αγαπώ πάρα πολύ. Αλλά υποσχεσου μου ότι θα ζητήσεις βοηθεια".
"Το υπόσχομαι. Μόλις βγω από το νοσοκομείο, θα μπω σε κέντρο απεξάρτησης".
Κλαίω από χαρά τώρα. Επιτέλους, ίσως κάποια στιγμή αποκτήσω την οικογένεια μου πίσω. Ο μπαμπάς, πρέπει να είναι τόσο περήφανος.
"Έλα πηγαινε τώρα. Ειμαι μια χαρά. Θέλω να φύγεις και να πας να διασκεδάσεις".
Χαμογελάω, της δίνω ένα φιλι και φεύγω.
Έξω με περιμένουν ο μικρός και η Άλεξ. Πλησιάζουν προς το μέρος μου.
"Όλα καλα;" με ρωτάει η Άλεξ.
"Όλα τέλεια".
"Δημη, γιατί δεν λες την Αλεξία να έρθει σπιτι μας; την συμπάθησα πολύ!".
Άβολο. Την κοιτάω με μια αμηχανία και αυτή το ίδιο. Χαιρομαι πολυ που την συμπαθησε ομως. Φυσικα και ήθελα να έρθει. Αυτή όμως ηθελε;
"Μπορώ να έρθω αν δεν υπαρχει θεμα". Λέει και με κοιτάει με ένα χαμόγελο.
"Τελεια! Ελατε παμε αν ειναι!" Χοροπηδάει ο Νικολάκης Και προχωράει μπροστά.
"Αν δεν θέλεις να έρθεις, πες το. Θα βρω μια δικαιολογία, μην ανησυχείς." Δεν ήθελα να έρθει αναγκαστικά επειδή το ήθελε ο αδελφός μου.
"Όχι Ντιμι, θέλω να έρθω". Με είπε Ντιμι.
"Σίγουρα;"
"Σίγουρα"
Αλεξια'ς pov:
Χαίρομαι τόσο πολύ που είναι καλά η μάμα τους. Αγχώθηκα απιστευτα όταν είδα το ασθενοφόρο από το παράθυρο.
Όταν ο γιατρός είπε ότι πήγε να πεθανει από το αλκοόλ, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα που είχα δει σπίτι της Ντιμι, την μανα της δηλαδή, ξαπλωμένη στον καναπέ με ένα άδειο κρασί. Έπρεπε να καταλάβω ότι κατι παει λάθος. Δεν το συζήτησα ποτέ μαζί της. Κακως.
Όσο η Ντιμι μιλούσε με την μαμά της στο νοσοκομείο, εγώ γνώρισα τον αδελφό της. Είναι αξιολατρευτος. Έχει πολλή πλάκα και φαινεται ότι είναι εξαιρετικό παιδί. Χάρηκα που μου πρότεινε να πάω σπίτι τους. Ήθελα πολύ.
Αφού φτάνουμε λοιπόν, πεινουσαμε πολύ, οπότε αποφασίσαμε να παραγγείλουμε πίτσα. Παραγγείλαμε μια σπέσιαλ και μια μαργαρίτα. Καθίσαμε στο τραπέζι και αρχίσαμε να τρώμε.
"Χαχα Αλεξία τρως πολλά αργα". Λέει γελώντας ο Νικολάκης.
"Χαχα το ξερω"
"Αν συνεχίσεις έτσι, θα στο φάω εγώ το κομμάτι".
"Τολμά και θα δεις." Του λέω χιουμοριστικά.
"Για ήρεμα και οι 2 μην φάω εγώ τα κομμάτια σας" λεει και η Ντιμι.
Η μέρα μας πέρασε πολύ ευχάριστα. Παίζαμε επιτραπέζια όλη μέρα. Συγκεκριμένα μονοπολυ, είναι το αγαπημένο του Νικολάκη. Είναι πολύ καλός η αληθεια είναι. Είχε αγοράσει τα πάντα και συνέχεια τον πληρώναμε. Χρεοκοπησαμε και εγώ και η Ντιμι.
Αφού βράδιασε ο αδελφός της έπρεπε να κοιμηθει. Η αλήθεια είναι ότι η ώρα ήταν ακόμα 10 και αύριο δεν είχαμε σχολείο.
"Μπορώ να καθήσω λίγο ακόμα αν θες ". Λέω με δισταγμό στην Ντιμι.
"Αν θες κι εσύ φυσικά".
Αποφασίσαμε να βγούμε στο μπαλκόνι και να κάνουμε κανένα τσιγάρο.
"Έχω και μπύρες θες;" με ρωτάει.
"Επιβάλλεται μια τώρα".
Αφού φέρνει και τις μπύρες καθόμαστε και απολαμβάνουμε τη θέα του μπαλκονιού. Ήταν υπέροχη.
Θέλω να τη ρωτήσω για την μαμά της. Δεν ειμαι σίγουρη όμως αν θέλει.
"Ο αδελφός μου σε συμπάθησε πολυ".
"Κι εγώ τον συμπάθησα. Είναι αξιαγαπητος". Λέω στρίβοντας το τσιγάρο μου.
"Είσαι καλύτερα τωρα;" την ρωτάω.
"Ναι μια χαρα".
"Θέλεις να μου μιλήσεις καθόλου για αυτό το θεμα;"
Αυτή ξεφυσαει. Ειλικρινά δεν θέλω να την πιέσω.
"Αν δεν θέλεις οκ. Αλλά μπορείς να με εμπιστευτείς".
Πίνει μια γουλιά από την μπύρα της και αρχίζει και μιλάει.
"Ο μπαμπάς μου πέθανε στα 13 μου από καρκίνο. Η μαμά μου το πήρε πολύ βαριά και ξεκίνησε να πίνει. Απο τότε πήρε την κάτω φορά. Ξεκίνησα δουλειά γιατί ο,τι οικονομίες είχαμε τις ξοδεύε στο αλκοόλ. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση που δεν δεχόταν βοήθεια. Αυτά με λίγα λόγια".
Σοκ. Δεν είχα ιδέα για ολα αυτά. Δεν είχα ιδέα ότι πέθανε ο μπαμπάς της. Θεέ μου και αυτή και ο Νικολάκης περάσανε πολύ δύσκολα. Πόνεσε η καρδούλα μου.
"Λυπάμαι πολυ... Για ολα". Δυσκολεύτηκα να το πω.
"Δεν χρειάζεται. Τώρα πλέον όλα τελείωσαν".
"Και τώρα που δεν δουλευεις;"
"Θα βρω άλλη δουλειά. Δεν είναι πρόβλημα αυτό".
Νιώθω παρά πολύ άσχημα τώρα. Περνούσε τόσο δύσκολα και εγώ δεν ήμουν κοντά της.
"Συγγνώμη που δεν σου συμπαραστεθηκα". Λέω τελικά.
"Δεν πειράζει".
Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Η ένταση ανάμεσα μας τρομερά υψηλή. Ήθελα τόσο πολύ να την πάρω αγκαλιά και να την πάω στο κρεβάτι.
Κοιταζόμαστε αμέσως. Ξέρω τι θέλει, ξέρει τι θέλω. Ειναι ξεκαθαρο ποσο αναγκη εχουμε η μια το αγγιγμα της αλλης. Για αυτό, σηκωνόμαστε και τρέχουμε προς το δωμάτιο της. Ανυπομονώ να ξανανιωσω το γυμνό κορμι της πάνω μου, να αγγίξω το κάθε εκατοστό του σώματος της.
Ειμαι πανέτοιμη.