Αλεξια'ς pov:
Καθώς προσπαθούσα να με πάρει επιτελους ο ύπνος, ακουω κάτι ήχους από το πατζούρι, σαν να το χτυπάει κάποιος. Ένιωσα κυριολεκτικά την καρδιά μου να φεύγει από τη θέση της. Πάει πέθανα, κάποιος δολοφόνος θα είναι, σκεφτηκα αμέσως.
"Αλεξία, είσαι μεσα; Η Δήμητρα είμαι!"
Ο Χριστός και η Παναγία. Τι κάνει αυτή εδώ τέτοια ώρα στο παραθυρο μου; Πώς ανεβηκε;
Πηγαίνω κατευθείαν και ανοίγω τα πατζούρια και τη βλέπω μπροστά μου πάνω σε μια σκάλα. Ναι καλά.
Σε χρόνο μηδεν, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, ρίχνοντας τη σκάλα από πίσω της. Δεν με ξαφνιάζει, είναι φουλ μικροκαμωμένη και αυτό την βοηθάει πολύ.
"Γρήγορα κλείσε τα πατζουρια!" Λέει με ένταση.
"Τι κάνεις Δημητρα;" Της λέω όσο πιο ψυθιριστα γίνεται, για να μην με ακούσουν, αλλά η ανησυχία και το σοκ φαινόντουσαν ξεκάθαρα στη φωνή μου.
Εκείνη με αγκαλιάζει σφιχτά. Την αγκαλιάζω κι εγώ εννοείται.
"Νόμιζα πως είχες πάθει κατι". Λέει και βλέπω ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο της.
"Τι να πάθω ρε χαζουλα; Μια χαρά ειμαι". Ένιωσα την καρδιά μου να λιώνει. Σιχαίνομαι και μονο στη σκέψη να ανησυχεί τόσο για μένα.
"Γιατί δεν ήρθες σχολειο; Γιατί δεν απαντάς στα μηνύματα και στις κλήσεις μου; Γιατί οι γονείς σου δεν με αφήνουν να σε δω; Γιατί έχεις κλειστά τα πατζουρια;" Ζαλιστηκα.
"Όπα, όπα χαλαρωσε, μια ερώτηση τη φορα".
"Απαντησε μου".
"Δεν μπορώ να σου πω τώρα, δεν είναι ασφαλές να βρίσκεσαι εδώ. Δεν πρέπει να σε δούνε οι γονείς μου, στο δωμάτιο μου στη 1 τη νυχτα".
"Τότε πάμε εξω".
"Αυτό αποκλείεται, ειμαι τιμωρια".
"Τότε θα μου τα πεις εδώ, όσο πιο ήσυχα γίνεται. Δεν φεύγω αν δεν μου πεις τι έχει συμβει". Λέει με αποφασιστικότητα.
Δεν το πιστεύω πόσο νοιάζεται για μένα. Είναι το πρώτο άτομο, που ενδιαφερεται πραγματικά για μένα. Πόσο τυχερή ειμαι.
"Να, απλά αφού έφυγες, μιλήσαμε λίγο ακόμα και μετά πήγαμε σπίτι. Αυτός δεν καταλάβαινε, και φωνάζαμε καθώς μπαίναμε μεσα. Οι γονείς μου ξύπνησαν και ο Αντωνης τους είπε τι ακριβώς έγινε. Μετά έγινε χαμός. Τσακώθηκαμε πολύ και κάπως έτσι μπήκα τιμωρία. Και επειδή απάτησα τον Αντώνη, και επειδή το έσκασα τέτοια ώρα από το σπίτι. Μου πήραν το κινητό και μου έβαλαν να σου στείλω μήνυμα για να σταματήσεις να τηλεφωνεις. Σχολείο δεν πήγα, γιατί ήμουν απίστευτα κουρασμένη. Πάλι καλά ο μπαμπάς μου έλειπε στη δουλειά, και η μάμα μου με άφησε να μην πάω. Εν τέλει με τον Αντώνη χωρίσαμε και έφυγε πρωι πρωι, χωρίς να μου πει κουβεντα. Το μόνο καλό της ιστορίας. Αυτά συνεβησαν". Λέω με μια ανάσα. Παναγία μου, λίγο νερό.
Για λίγο, η Δήμητρα δεν απαντούσε, επεξεργαζοταν όλα αυτά που μόλις της είπα.
"Δεν το πιστεύω. Όχι ρε γαμωτο οχι". Λέει και με ξαναγκαλιαζει. Η γλυκούλα μου.
"Πέρασα από το σπίτι σου το μεσημέρι, ο μπαμπάς σου όμως μου είπε να μην σου ξαναμιλησω".
"Μου έχει απαγορεύσει να σε βλεπω. Αν μας δει μαζί με σκοτωσε".
Εκείνη την ώρα, ακούμε βήματα έξω από το δωμάτιο μου. Δεν είμαι καλά. Της κάνω νόημα να μπει κάτω από το κρεβάτι. Σε παρακαλώ θεέ μου, ας μην μας καταλάβουν.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον μπαμπά μου να με κοιτάει. Τον κοιτάω κι εγώ.
"Άκουσα ψιθυρους".
"Μιλουσα μόνη μου". Πάρτα, ηλίθια.
"Μόνη σου;"
"Ναι δεν έχω κανέναν αλλον". Λέω πιο φυσιολογικά αυτή τη φορά.
"Εσύ γιατί είσαι ξύπνιος τέτοια ωρα;"
"Βγήκα για λιγο έξω, έκανα μια βόλτα και καθώς ερχόμουν άκουσα ψυθιριστα και είπα να τσεκαρω".
"Οκευ, ολα μια χαρα ειναι παντως" Λέω αδιάφορα. Το ότι βγήκε έξω τέτοια ώρα για βόλτα, ας μην το σχολιάσω καλύτερα. Συνηθίζει να κάνει κάτι τέτοια περίεργα.
"Κοιμησου τώρα, αιντε" Λέει και κλείνει την πόρτα.
Αφου σιγουρευτηκα πως εφυγε, κάνω νόημα στην Δήμητρα να βγει από το κρεβάτι. Το άγχος μου όλη αυτή την ώρα είχε πάει στον Θεό.
"Πρέπει να φύγεις" της λέω τόσο ψυθιριστα, που με τα βιας ακούγομαι.
"Θα έρθεις αύριο σχολειο;"
"Ναι θα τα πούμε εκει".
Έρχεται και με αγκαλιάζει για τρίτη φορά. Είναι τόσο υπέροχες οι αγκαλιές της.
"Δεν ξέρεις πόσο ανακουφιστικα που είσαι καλα". Λέει και με φιλάει στο μάγουλο. Αμέσως, την αρπάζω και την φιλάω στο στόμα. Γαμωτο, φιλάει τόσο υπέροχα.
Έπειτα, ανοίγει το παράθυρο και μέσα σε δευτερόλεπτα, πηδάει κάτω στο γρασίδι. Χεστηκα πάνω μου. Είναι πολύ θαρραλέα. Παίρνει τη σκάλα μαζί της, μου σκάει ένα χαμόγελο και πηγαίνει σπίτι της. Είναι τόσο αστείος και χαριτωμένος ο τρόπος που τρέχει.
Δήμητρα'ς pov:
Πρώτη φορά στα χρονικά σηκώνομαι τόσο γρήγορα από το κρεβάτι για να πάω σχολείο. Αφού ξυπνάω τον Νικολάκη, πλένομαι, ντύνομαι και φεύγουμε αμέσως από το σπίτι.
"Είσαι καλά Δημη;"
"Ναι γιατι;"
"Επειδή είσαι χαρούμενη που πας σχολειο"
"Η αλήθεια είναι ότι έχω λίγη περισσότερη όρεξη σημερα"
"Μπα γιατι;"
"Αααα δεν χρειάζεται να τα μαθαίνεις κι ολα". Τον πειράζω.
Αφού φτάνω στο προαύλιο του σχολείου, παρατηρώ την Αλεξία να μου κουνάει το χέρι. Τρέχω προς το μέρος της.
"Πώς εισαι;" Τη ρωτάω αγκαλιάζοντας την.
"Καλημέρα λέει ο κοσμος". Μου λέει παιχνιδιάρικα.
"Καλημέρα, πως εισαι;"
"Τώρα που σε είδα τελεια". Πόσο τέλεια ακούγονται αυτά τα λόγια, όταν βγαίνουν από το στόμα της.
"Δηλαδή τώρα θεωρουμαστε παράνομο ζευγάρι;" της λέω χιουμοριστικά.
"Ναι. Έχει και την πλάκα του όμως σωστα;"
"Αναλόγως, πόσο θα κρατησει".
"Για 2 εβδομάδες μου έχουν απαγορεύσει να βγαίνω γενικά. Μόνο σχολείο και φροντιστήριο. Αλλά και μετά από αυτές τις 2 εβδομάδες δεν με αφήνουν να σε βλεπω. Ο μπαμπάς μου δηλαδή δεν θέλει."
Εκείνη την ώρα μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα που είδα χθες στο σπίτι της Αλεξιας. Πολύ περίεργος ο μπαμπάς της. Δεν αντέχω να μην ρωτήσω.
"Γενικά όλα καλά στο σπιτι;".
"Ναι γιατι;". Απαντάει αγχωμένα.
"Τίποτα. Απλά ρωταω". Δεν με έπεισε καθόλου η απάντηση της. Δεν έχουμε όμως χρόνο για συζήτηση τώρα. Χτύπησε το κουδούνι και έπρεπε να μπούμε μέσα.
. . .
Πέρασε μια εβδομάδα, από εκείνο το περιστατικό. Την Αλεξία την έβλεπα μόνο στο σχολείο. Ούτε καν από μηνύματα μιλούσαμε, αφού της πήραν το κινητό. Δεν αντέχω, θέλω να την βλέπω περισσότερο.
Τα καλά νέα, είναι ότι ξεκίνησα την νέα μου δουλειά. Τα πάω πολύ καλά τολμώ να πω. Το αφεντικό μου, αυτή η 20χρονη κοπελα, είναι πανέμορφη, σαν μοντέλο. Ψηλή, αδύνατη, μελαχρινή, με τέλειες αναλογίες. Αυτή μου έχει διδάξει τα πάντα στη δουλειά. Είναι πολύ καλή μαζί μου και μου φέρεται πολύ ωραία.
Επιτέλους, ζούμε μια φυσιολογική ζωή με τον Νικολάκη. Η αλήθεια είναι ότι ζορίζομαι λίγο να συνδυάσω και δουλειά και σχολείο. Δεν πειράζει τουλάχιστον έχουμε φαΐ να τρώμε. Δεν δουλεύω παρά πολυ και πάντα γυρνάω πριν τις 8 για να μην αφήνω πολλές ώρες τον μικρό μόνο του. Η αλήθεια είναι πως ανησυχώ πολύ που τον αφήνω σπίτι μόνο του. Είναι μόνο 10 χρόνων. Δεν έχω άλλη επιλογή όμως.
Η μάνα μου δεν έχει καταλάβει ότι έχω αρχίσει δουλειά. Πώς να το καταλάβει, αφού νηφάλια δεν είναι ποτέ. Και όταν είναι, ξαναπινει. Ειλικρινά έχω υποφέρει παρά πολυ εξαιτίας της. Αντί να ζω τη ζωή μου σαν φυσιολογική έφηβη, αναγκάζομαι να δουλευω και να προσέχω τον μικρό μου αδελφό. Δεν με πειράζει φυσικά, τον λατρεύω, αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου. Τέλος πάντων.
Ετοιμάζομαι και σιγά σιγά φεύγω από το σπίτι για να πάω στη δουλειά. Μόλις φτάνω, βλέπω την Ελισάβετ, το αφεντικό μου, στο ταμείο.
"Γεια σας". Της λέω χαμογελαστά.
"Δεν είπαμε θα μου μιλάς στον ενικο; δεν σε περνάω και πολλά χρονια". Ανταποδίδει και αυτή με ένα χαμόγελο.
"Συγγνωμη, μου είναι δύσκολο αλλά θα το συνηθίσω".
"Έτσι μπράβο γλυκιά μου", λέει και μου τσιμπάει το μάγουλο.
Η αλήθεια είναι ότι μου συμπεριφέρεται υπερβολικά καλά. Επιδιώκει συνέχεια να είναι κοντά μου, με την κάθε ευκαιρία με ακουμπάει, μου κάνει κοπλιμέντα. Ελπίζω να είναι απλά ευγενική και τίποτα παραπάνω. Σταματά να έχεις τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου Δήμητρα, σκέφτομαι.
Αφού είχε πάει 8, είχε τελειώσει η βάρδια μου επιτέλους. Σήμερα είχε πολύ κόσμο. Λογικό, ήταν Παρασκευή.
Την ώρα που έπρεπε να φύγω, εμφανίζεται ο Χρήστος. Πάλι καλά που φεύγω. Δεν είχα καμία όρεξη να τον δω.
"Ελισαβετ, εγώ φεύγω!"
"Περίμενε μη φεύγεις ακομα". Μου λέει και με ακουμπαει απο το χέρι.
"Θέλω να σου δείξω κατι".
Αρχίζω και αγχώνομαι. Σαν τι να θέλει να μου δείξει;
"Οκευ" της λέω και την ακολουθω.
"Θες να πιεις τιποτα;" μου λέει ενώ με βάζει να κάτσω σε ένα τραπεζι.
"Δεν γίνεται πρέπει να πάω σπίτι. Με περιμένει ο αδελφός μου".
"Καλά. Κάτσε τότε απλά δίπλα μου".
Δεν ήθελα να κάτσω, αλλά δεν ήξερα και πως να αρνηθώ. Έτσι, έκανα ο,τι είπε.
"Είσαι πολύ ομορφη". Μου λέει χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. Ωχ.
"Ευχαριστω".
Για λίγο δεν μιλάμε και απλά κοιτιομαστε. Ήταν πολύ άβολα. Προσπαθώ να σπάσω αυτή τη σιωπή.
"Λοιπόν τι ήθελες να μου δειξεις;".
Εκείνη τη στιγμή γέρνει προς το πρόσωπο μου και με φιλάει απαλά.
Σκατα.