Δημητρα'ς pov:
Καθώς ανοίγω τα μάτια μου, αντικρίζω την Αλεξία μπροστά μου, προσπαθώντας να κουμπωσει το σουτιεν της. Δεν με παρατηρει. Εγώ συνεχιζω και κοιτάω το φανταστικό σώμα της και χαμογελαω. Μέχρι που με βλέπει.
"Καλημέρα. Σε ξύπνησα ε;". Λέει με βιασύνη. Μα γιατί φεύγει από τωρα; Λες να μετάνιωσε τα χθεσινα;
"Γιατί φευγεις;". Λέω αγνοώντας την ερώτηση της.
"Άσε. Ο Αντώνης, εκείνο το παιδί που σου έλεγα, με περιμένει σπιτι. Μου έκανε εκπληξη". Λέει δυσανασχετωντας.
"Αυτός που ήθελες να χωρισεις;"
"Ναι. Ξέρω είμαι ηλίθια που δεν το έκανα. Τον απάτησα κι ολας".
Αουτς. Το είπε σαν να το μετάνιωσε.
Εκείνη προφανώς είδε το δυσαρεστημένο μου ύφος και κατευθείαν ήρθε κοντά μου.
"Μαλακια μου. Δεν ήθελα να ακουστεί έτσι. Χθες ήταν υπέροχα, δεν μετανιώνω στιγμή από όσα έγιναν. Απλά έπρεπε πρώτα να ξεμπερδεψω μαζί του και μετά να προχωρήσω, αυτό εννοούσα". Λέει χαϊδεύοντας με στην πλάτη.
"Σιγουρα;"
"Ναι ρε χαζή. Αφού σου είχα πει πόσο τον απεχθάνομαι πια. Μην έχεις καθόλου αμφιβολίες για χθες. Ήταν η καλύτερη νύχτα της ζωής μου".
Με καθησύχασε πάρα πολύ. Για μια στιγμή πίστεψα πως όντως μετάνιωσε τα όσα έγιναν. Χαίρομαι όμως που δεν ισχύει αυτό.
"Και τώρα τι θα κάνεις;"
"Αναγκαστικά θα πάω από εκεί. Μην αγχωνεσαι θα τον χωρίσω κατευθείαν. Δεν πρόκειται να κάνω τίποτα μαζί του".
"Ίσως δεν είναι καλή ιδέα να τον χωρίσεις ακομα".
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ να τον χωρίσεις αφου φύγει. Δεν ξέρω, έτσι όπως μου τον περιγράφεις φοβάμαι μη σου κάνει τίποτα". Δεν θέλω να πάθει κάτι.
"Τίποτα δεν θα μου κάνει ρε. Είπαμε είναι μαλακας αλλά δεν θα με χτυπουσε".
"Είσαι σιγουρη;"
Την βλέπω προβληματισμένη και δεν μου απαντάει.
"Κοίτα, αν νιώθεις κι εσύ άνετα, χώρισε τον αφου φύγει, για να είμαστε 1000 τα 100 σίγουρες ότι δεν θα σε πειραξει".
"Και τι, εσύ νιώθεις άνετα με αυτο;".
"Μην σε νοιαζω εγώ. Το θέμα είναι εσύ να συμφωνείς, χεσε με εμένα".
Φαινόταν σαν να καταλάβαινε.
"Έχεις κάποιο δίκιο. Άσε που θα μπλεχτουνε και οι γονείς μου στον καβγά. Δεν νομίζω να κάτσει και για πολύ. Σου υπόσχομαι δεν θα συμβεί τίποτα μεταξύ μας, ούτως ή άλλως ουτε εγώ θελω".
"Εντάξει". Της λέω και την φιλάω. Τα χείλη της είναι τόσο τέλεια τόσο σαρκωδη. Θέλω πολύ να επαναλάβουμε τα χθεσινά, αλλά δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να φύγει.
"Θα σε πάρω τηλεφωνο". Μου λέει.
"Μην το ξεχάσεις".
Αλεξια'ς pov:
Κατεβαινοντας τις σκάλες του σπιτιού, βλέπω μια γυναίκα ξαπλωμένη στον καναπέ με ένα κρασί στο χέρι. Λογικά η μαμα της θα είναι. Μοιάζουν κι ολας. Τι σκατα κάνει όμως στο σαλόνι μόνη της με ένα άδειο μπουκάλι κρασι; Δεν πιστεύω να το ηπιε ολο μόνη της. Περίεργα πράγματα. Δεν δίνω περισσότερη σημασία και προσπαθώντας να μην την ξυπνήσω, βγαίνω ησυχα από το σπίτι.
Δεν είμαι έτοιμη να τους αντιμετωπίσω. Τι σκατα θα πω στους γονείς μου; Που ήμουν όλο το βράδυ; Πώς θα αντέξω τον Αντωνη; Αχ. Πολλά προβληματα. Χθες ήταν τέλεια και σήμερα σκατα. Τέλος πάντων. Παίρνω την απόφαση και μπαίνω μέσα στο σπίτι.
"Άντε κοριτσάκι μου που ήσουν όλο το βράδυ; Ανυσηχησαμε!". Λέει η μάμα μου και με αγκαλιάζει. Πόσο την αγαπώ.
"Σε μια φίλη μου ήμουνα. Συγγνώμη που σας ανησύχησα".
"Γιατί δεν μας πήρες τηλεφωνο;". Ρωτάει εκνευρισμένα ο μπαμπάς μου.
"Ήμουν παρά πολύ κουρασμένη κοιμήθηκα κατευθείαν". Εδώ γελάμε.
"Καλά δεν πειράζει, αλλά να μην το ξανακάνεις". Λέει η μάμα μου. " Πανε πάνω τώρα σε περιμένει ο Αντωνης". Τέλεια.
Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου.
"Άντε αμήν ηρθες". Έρχεται και με αγκαλιάζει. Τον αγκαλιάζω κι εγώ ψυχρά.
"Γιατί είσαι ετσι; Δεν χαίρεσαι που σου έκανα εκπληξη;"
"Χαιρομαι". Του λέω με όσο ενθουσιασμό μπορώ να προσποιηθω.
"Για πόσο θα κατσεις;"
"Δυστυχώς αύριο θα φύγω. Παντρεύεται ένας μακρινός ξάδελφος. Άσε έχω εκνευριστεί άπειρα, δεν θέλω να παω".
Πάλι καλα, σκεφτομαι. Δεν θα άντεχα παραπάνω. Όχι ότι ώρα θα αντέξω αλλά θα είναι κάπως πιο υποφερτο.
"Λοιπόν, τι θα κάνουμε σημερα;"
Δήμητρα'ς pov:
Βράδιασε. Όλη μου την ημέρα έψαχνα δουλειά σε αγγελίες και σκεφτόμουν πόσο χάλια θα περνάει η Αλεξία. Έτοιμη ήμουν να πάω από το σπίτι της. Δεν το έκανα όμως. Γαμωτο, θέλω να την δω.
Όσον αφορά τις αγγελίες, βρήκα δουλειά. Είναι μια καφετέρια εδώ κοντά. Αμήν. Πέρασα από εκεί το απόγευμα, μιλησα με το αφεντικο και μου έδωσε τη δουλειά. Όλως περιέργως, το αφεντικό μου ήταν μια νέα κοπέλα 20 χρόνων. Δεν το περίμενα η αλήθεια είναι. Δεν έχει σημασία όμως, επιτέλους ίσως ζήσουμε μια κανονική ζωή με τον Νικολάκη.
Είναι 12 τα μεσάνυχτα. Ξαφνικά βλέπω φως στο δωμάτιο της Αλεξιας. Λογικά έλειπαν την υπόλοιπη μέρα, γιατί ήταν σκοτεινά. Αποφασίζω να της στείλω μήνυμα.
Απο: Δήμητρα
Προς:Αλεξια
Έλα, όλα καλα;
Ναι μια χαρα:)
Σιγουρα;
Ναι σίγουρα. Θα τα πούμε αύριο❤
Ελπίζω όντως να είναι. Γυρνάω το κεφάλι μου και την βλέπω να μου χαμογελάει στο παραθυρο. Είναι κούκλα. Της χαμογελάω πίσω. Βλέπω από πισω, τον Αντώνη λογικά, να μιλάει στο τηλέφωνο. Με κοιτάει με ένα βλέμμα σαν να με επιβεβαιώνει πως είναι όλα μια χαρά. Ειμαι πιο ήρεμη τώρα.
. . .
Ντριιιιιν.
Ξυπνάω από τον ήχο του κινητού μου. Κοιτάω το ρολόι και βλέπω πως είναι 3 το χάραμα. Ποιος διάολο είναι τέτοια ωρα;
Η Αλεξία είναι. Απαντάω κατευθείαν.
"Έλα τι επαθες;"
"Ειμαι έξω από το σπίτι σου, βγες".
"Τι γιατι-"
"Μη Ρωτάς πολλά, απλα ελα".
Γρήγορα ντύνομαι και βγαίνω από το σπίτι. Βλέπω την Αλεξία μπροστά μου με τις πιτζάμες της.
"Τι εγινε;" Ρωτάω ανήσυχη. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να βγει από την θέση της.
"Τίποτα καλέ. Απλά ήθελα να σε δω".
"Τέτοια ωρα;"
"Αυτή είναι η καλύτερη ωρα". Απαντάει πονηρά.
"Και τι θες να κάνουμε δηλαδη;"
"Να πάμε μια βολτα".
"Οι γονείς σου ξέρουν ότι λείπεις;"
"Όχι. Ούτε ο Αντωνης. Βγήκα κρυφά. Ήθελα τόσο γαμημένα πολύ να σε δω που τίποτα δεν με σταμάτησε".
Ένας ηλεκτρισμός διαπέρασε εκείνη τη στιγμή το σώμα μου και η καρδιά μου έκανε σαν τρελή. Δεν το πιστεύω πως το είπε αυτό.
Της έπιασα το χέρι και άρχισαμε και περπατούσαμε.
"Τι έγινε με τον Αντωνη;"
"Μπορούμε να μην μιλάμε για αυτόν τωρα;"
"Τι, έγινε τίποτα σοβαρο;"
"Όχι οχι. Τίποτα δεν έγινε. Απλά ήμασταν έξω και βαριόμουν τη ζωή μου. Άσε που μαλώσαμε. Αλλά δεν θέλω να λέω τώρα για αυτόν. Το έσκασα, για να περάσω χρόνο μαζί σου, όχι για να συζητάω για τον Αντώνη".
Δίκιο είχε. Απλά δεν άντεχα να μην ρωτήσω.
"Καλά εντάξει. Τι λες να πάμε στην παραλια;" Είναι το αγαπημένο μου μέρος. Ειδικά όταν είμαι μαζί της.
"Παμε".
Καθόμαστε στην αμμουδιά και βγάζει τσιγάρα. Μου δίνει ένα και κοιτάζουμε τα αστέρια.
"Όντως είναι η καλύτερη ωρα".
"Να με ακούς εμενα".
Ωχ θεέ μου. Νιώθω απίστευτα χαρουμενη. Δεν ξέρω τι σκατα κάνει αυτή η κοπέλα, αλλά με κάνει να αισθάνομαι ευτυχισμένη. Ναι καλά.
Δεν πίστευα πως θα ξαναενιωθα έτσι, μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Τελικά ποτέ δεν ξες τι σου επιφυλάσσει η ζωή.
"Αλήθεια αν σε καταλάβουν οι γονείς σου τι-"
"Δημητρα... Θα σε πείραζε να μη μιλαμε;" Λέει και με αρπάζει από τον λαιμό και με φιλάει.
Έχει φανταστική γεύση γαμω. Νιώθω τη γλώσσα της να εξερευναει το στόμα μου και το κάθε κύτταρο του σώματος μου να ανατριχιάζει. Βαζει το χερι της μέσα στο εσώρουχο μου και νιώθω τα δάχτυλα της να μπαίνουν μέσα μου. Τα κουνάει αργά αργά, με κυκλικές κινήσεις. Ειμαι σε άλλο κόσμο.
"Αλεξια;"
Ακούμε μια φωνή και γυρνάμε με δούμε ποιος είναι. Βλέπω την Δήμητρα σοκαρισμένη και θυμήθηκα το πρόσωπο που είδα από το παράθυρο.
Ήταν ο Αντωνης.