21 Απριλίου 1820
Η επόμενη μέρα ήταν πρωτόγνωρη για τους κατοίκους αυτού του μικρού χωριού. Γυναίκες και παιδιά μέσα στα σπίτια και οι άντρες προσεκτικά να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Η τουρκική ομάδα των ιππέων εξακολουθούσε να μένει στον ανεμόμυλο και να κάνουν ξαφνικές επισκέψεις σε σπίτια των ανθρώπων προς κατάσχεση αγαθών για να φάνε και να πιουν. Οι δύο αιχμάλωτοι άντρες είχαν παραμείνει δεμένοι σε έναν πάσαλο πίσω στον ανεμόμυλο. Ο πυροβολημένος άντρας βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση, αλλά η μαμή είχε καταφέρει να βγάλει την σφαίρα και τον φρόντιζε όσο καλύτερα μπορούσε.
Στο σπίτι της οικογένειάς μας, η κατάσταση είναι ήπια. Έχουν ετοιμαστεί για κάθε περίπτωση και οι δύο άντρες έχουν πάει στο μαντρί για το κοπάδι τους. Ο Μάριος και ο Αλέξανδρος παίζουν ήσυχα μέσα στο δωμάτιό τους και ο Χρήστος με τον Στάθη βοηθούν με τις δουλειές του σπιτιού όσο οι δύο γυναίκες μαγειρεύουν και προσέχουν το μωρό. Κανείς δεν συζητάει για το θέμα που απασχολεί όλο το χωριό. Προσπαθούν να μην δείξουν ότι ανησυχούν ώστε να μην χάσουν την ελπίδα τους.
Το μεσημέρι φτάνει και ο Πέτρος με τον πατέρα του έχουν ήδη φτάσει στο σπίτι. Το τραπέζι είναι ήδη έτοιμο και όλοι κάθονται να φάνε χωρίς πολλά λόγια. Πριν τελειώσουν, η κυρά-Μαριάννα ρωτάει τον άντρα της:
«Κανένα νέο από αυτούς;»
«Τίποτα. Το μόνο που κάνουν είναι να τρώνε και να πίνουν από τα αγαθά των συγχωριανών. Έτυχε να συναντήσουμε στον δρόμο τον κυρ-Μανόλη και μας είπε ότι άρον άρον μπήκαν στο σπίτι του ζητώντας για φαγητά. Φοβήθηκε τόσο πολύ που κατευθείαν έστειλε την κόρη του και τον γιο του μέσα στο δωμάτιό τους. Μετά είπε ότι έφυγαν με ένα αλαζονικό βλέμμα και δεν τους ξανά ενόχλησαν.»
«Τι θα κάνουμε αν μπουν στο δικό μας σπίτι;»
«Γρήγορα θα βάλεις τα παιδιά και την Σάρα στο δωμάτιό μας και δώσε ότι φαγητό και ποτό θέλουν. Δεν μας παίρνει να τους τσαντίσουμε.»
«Πατέρα πρέπει το χωριό να μαζευτεί και να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν γίνεται να τους αφήνουμε να κάνουν ό,τι θέλουν!»
«Ηρέμησε Πέτρο. Ξέρω ότι πρέπει να μιλήσουμε μεταξύ μας, αλλά μ' αυτούς να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα μόνο μπελάδες θα δημιουργήσουμε.»
Τουκ τουκ.
Η πόρτα ακούστηκε.
Τουκ τουκ.
«Ποιος είναι τέτοια ώρα;», απόρησε ο κυρ-Γιώργης, «ποιος είναι;», φώναξε πριν φτάσει στην πόρτα.
«Ατσίκ (Άνοιξε)!!!»
«Γρήγορα στο δωμάτιο!», ψιθύρισε ο κυρ-Γιώργης στα παιδιά και τις γυναίκες. Έμεινε μόνο ο Πέτρος μαζί του.
Αφού μπήκαν μέσα στο δωμάτιο, ανοίγει ο κυρ-Γιώργης την πόρτα και αντικρίζει δύο φιγούρες μεθυσμένων Τούρκων με τον έναν να κρατάει καραμπίνα.
«Σε τι οφείλω την επίσκεψή σας;»
«Δώσε φαγητό και κρασί!», λέει ο λιγότερο πιωμένος.
«Όχι φαγητό! Μόνο κρασί!» φωνάζει ο δεύτερος που φαινόταν να ήταν ντίρλα και με το ζόρι να στέκεται στα πόδια του.
«Έχουμε μόνο ένα μπουκάλι.», απαντάει προσεκτικά ο κυρ-Γιώργης.
«Ό,τι έχεις!» απαντάει ο δεύτερος.
Έτσι ο κυρ-Γιώργης πηγαίνει στην κουζίνα να πάρει το μπουκάλι κρασί αφήνοντας τον Πέτρο με τους δύο Τούρκους να καθίσουν στο τραπέζι.
«Πολλά πιάτα βλέπω. Κόσμο δεν βλέπω. Γιο έχεις. Γυναίκα δεν έχεις; Κόρη δεν έχεις;» ρωτάει ο δεύτερος ξανά.
«Πολλές ερωτήσεις δεν κάνεις;» αποφάνθηκε ο Πέτρος σε μια στιγμή προσπάθειας να κρατήσει τον θυμό του.
«Είμαι... πώς το λέτε εσείς; Περίεργος... κουτσομπόλης...»
«Έχω γυναίκα και κόρη και γιους.» απαντάει κυρ-Γιώργης για να μην προκαλέσει οργή στους επισκέπτες.
«Πλούσιος είσαι!»
«Είμαι.»
«Κι εγώ ήθελα οικογένεια. Όμως στρατός θέλει πολλούς άντρες.»
«Όταν τελειώσεις τότε την υποχρέωσή σου στον στρατό παντρέψου.» λέει παρηγορητικά ο κυρ-Γιώργης.
«Μην του δίνεις ελπίδες. Παράξενα πράγματα θα σου ξεφουρνίσει.» διέκοψε ο πρώτος ιππέας.
«Τι εννοείς;»
«Συχνή η συζήτηση αυτή όταν μεθάει. Και Ελληνίδα θέλει λέει να παντρευτεί.»
«Γιατί να μην θέλω δηλαδή;»
«Μην ξεχνάς είναι χριστιανοί αυτοί!»
«Ξέρω. Θα την αναγκάσω να αλλάξει.»
«Πιο σκληρές είναι αυτές, δεν θα λυγίσει.»
«Καλά...» και λέγοντας αυτά τον έπιασε ο ύπνος.
Ευτυχώς αποκοιμήθηκε. Άντε πάρ' τον και φύγε, σκέφτηκε ο Πέτρος.
«Έχετε κάπου να τον βάλω να κοιμηθεί και να τον πάρω αύριο;»
«Ε;»
«Δεν έχει ε! Πείτε που να τον βάλω!»
«Από εδώ.» δείχνοντας ο κυρ-Γιώργης προς το δωμάτιο της Σάρας μην έχοντας άλλη επιλογή. Σηκώνουν τον μεθυσμένο σύντροφό του με τον Πέτρο και ενώ προχωράν προς το δωμάτιο, ο άντρας ξυπνάει απότομα και σπρώχνει τους άντρες. Έτσι πάει και ανοίγει κατά λάθος την πόρτα του δωματίου που είναι οι γυναίκες και τα παιδιά. Το πρώτο άτομο που βλέπει είναι η Σάρα.
«Αυτή είναι η κόρη σου;... Ε ένα μωρό στην άλλη γυναίκα. Ωωω είναι κορίτσι.... Εεεεεεε; Τότε αυτή ποια είναι; Να την πάρω εγώ;»
Όπως φαντάζεστε βρισκόμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση και μια δύσκολη κατάσταση αντιμετωπίζεται με δραστικά μέτρα.
Πριν προλάβει κανείς να πει τίποτα:
«Αρραβωνιαστικιά μου είναι!» πετάχτηκε ο Πέτρος, αφήνοντας τους πάντες άφωνους.
«Αλήθεια; Και γιατί είναι στο σπίτι σας;»
«Εεε δεν έχει οικογένεια.»
«Κρίμα...»
«Σταμάτα τις σαχλαμάρες Αχμέτ. Αν μπορείς να μείνεις ξύπνιος και να μιλάς και στην γλώσσα τους τότε και πίσω μπορείς να πας μαζί μου.»
Έτσι οι δύο Τούρκοι ιππείς έφυγαν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Όλοι χρειάστηκαν ένα δευτερόλεπτο αφότου έφυγαν για να ξανά ανασάνουν κανονικά μετά από τέτοια ξαφνική ψυχολογική επίθεση και άμυνα.
«Δεν ήταν κακοί.»
«Σίγουρα όμως μπελάδες, πατέρα.»
«Μόνο μπελάδες; Που να φανταστώ ότι θα ξυπνούσε και θα άνοιγε την πόρτα και θα ζητούσε την Σάρα με μια μόνο ματιά που της έριξε. Που σκέφτηκες να πεις ότι ήταν η αρραβωνιαστικιά σου τέτοια στιγμή;»
«Εεεεεε τελευταίας στιγμής έκλαμψη;»
«Ευχαριστώ πολύ Πέτρο! Όταν με είδε νόμιζα ότι η ζωή μου εκεί σταματούσε.»
«Δεν κάνει τίποτα, αλλά από εδώ και πέρα πρέπει να προσέχουμε.»
«Ναι...»
«Λοιπόν. Αφού το ζήσαμε κι αυτό ας γυρίσουμε στις δουλειές μας.» πετάχτηκε ο κυρά-Μαριάννα για να διακόψει την άβολη ατμόσφαιρα που επικρατούσε.
Έτσι η μέρα συνέχισε με τους κανονικούς, όσο μπορούσε κανείς να πει, ρυθμούς και ήρθε και το βράδυ. Η Σάρα και ο Πέτρος φυσικά και δυσκολεύτηκαν να αποκοιμηθούν μετά από το σημερινό «Αρραβωνιαστικιά» αλλά ο ύπνος τους πήρε στην προσπάθεια να τους δώσει την ενέργεια που θα χρειαζόντουσαν για τις επόμενες μέρες.
---
Οι μέρες περνούσαν και ακόμα δεν είχε βρεθεί ο τρίτος Έλληνας και η ομάδα των ιππέων συνέχιζαν να αναστατώνουν τους χωρικούς κατά διαστήματα. Ο κόσμος κουραζόταν όλο και περισσότερο. Οι δύο Τούρκοι που είχαν επισκεφτεί το σπίτι του κυρ-Γιώργη επανήλθαν, αλλά αυτή τη φορά ξεμέθυστοι. Ζήτησαν συγνώμη για την συμπεριφορά τους και κάθισαν να φάνε μαζί τους δίνοντας τον λόγο τους ότι δεν θα πειράξουν την οικογένεια.
Προς μεγάλη έκπληξή τους οι δύο αυτοί άντρες ήταν πιο έντιμοι από αυτό που περίμεναν. Τους εξήγησαν πως ακολουθούσαν εντολές και ότι κάποιοι από αυτούς είναι φιλικοί απέναντι στους Έλληνες. Όμως, τους προειδοποίησαν ότι πρώτα έρχεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία, γι' αυτό να μην επιχειρήσουν κάτι που θα τους έφερνε σε δύσκολη κατάσταση. Επίσης τους προειδοποίησαν ότι μπορεί αυτοί οι δύο να ήταν ήσυχοι άνθρωποι όμως ο αρχηγός της ομάδας μισούσε θανάσιμα τους Έλληνες και ο μόνος λόγος που ακόμα δεν έχει προκαλέσει κι άλλα θύματα είναι επειδή ψάχνει μανιωδώς αυτόν τον τρίτο Έλληνα, άρα κατευνάζει το μίσος του προς το παρόν.
Μετά από λίγο οι δυο τους έφυγαν. Ήρθε το βράδυ, σχεδόν μεσάνυχτα και από το πουθενά ένας ξαφνικός και βιαστικός ήχος ακούστηκε σε όλο το σπίτι.
ΤΟΥΚ ΤΟΥΚ ΤΟΥΚ ΤΟΥΚ.
Ο κυρ- Γιώργης έτρεξε προς την πόρτα λέγοντας στην οικογένεια να μείνει πίσω στα δωμάτιά τους και:
«Ποιος έιναι;»
«Άνοιξε γρήγορα την πόρτα! Με κυνηγάνε!»
...