64.
Ότι κάθε φορά που ο θεός ήθελε κάποιον να σώσει ,έστελνε κάποιον να τον αγαπήσει.
«Δεν σε ακουω καλά πάντως.Σίγουρα είσαι καλά;»με ρωτάει στην άλλη γραμμή.
«Ναι Εναμ.Καλά είμαι.Όταν γυρνάω σπίτι τελευταία όλα γίνονται ένα χάος αλλά εντάξει»του λέω.
Φίλησα το Μωρό.
Βέβαια μου είπε να το κάνω αλλά πάλι.
Φίλησα το μωρό.
Και αυτό.Τέλος.Από τότε το τίποτα.
«Κατάλαβα.Πρόβλημα στο παράδεισο»λεει και γελάω.
«Για να έχω πρόβλημα στον παράδεισο θα πρέπει να είμαι στο παράδεισο και μόνο σαν αυτό δεν μοιάζει»λέω.
«Αρα κάτι έγινε με την Μπέμπα σου»λεει.
«Μπέμπα;»
«Μωρό δεν μπορώ να την πω αφού αν με ακούσει η γυναίκα μου με έδιωξε από το σπίτι αμέσως»λέω και έσκασα στα γέλια με αυτό.
Έχω έρθει κοντά με τον Εναμ.Έχω πει και δυο τρία πράγματα παραπάνω.Ξέρει δηλαδή πάνω κάτω.
«Η «Μπέμπα» μου δεν είναι μου σίγουρα.Ούτε θα γίνει και ποτέ.»
«Για να ακούσω»λεει.
Και του το είπα.Όλα.Όχι με τρελές λεπτομέρειες αλλα το είπα.Θα έσκαγα αν δεν το έλεγα και σε κάποιον.
«Κατάλαβα»λεει μετά.
«Τι κατάλαβες;»Τον ρωτάω αφού μόνο εγώ φαίνεται να μην καταλαβαίνω.
«Ότι απορώ γιατί δεν της έχεις πει μέχρι στιγμής τα πάντα»
«Γιατί είναι οι....»
«Οικογένεια.Μεγαλώσατε μαζί.Αλλά πραγματικά δεν είστε.Δεν είστε οικογένεια αρα που είναι το κακό;»
«Δεν είναι μόνο αυτό Εναμ...»του εξηγώ.
«Για να σου είπε να την φιλήσεις εγώ δεν βλέπω κάποιο άλλο πρόβλημα.Εσυ εδώ κανονίζεις τα πάντα μόνος σου,καταφέρνεις πράγματα που για εμάς είναι ακατόρθωτα,κλείνεις τις πιο μεγάλες συμφωνίες.Και δεν μπορείς απλά να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποια;»λεει.
Το τελευταίο είναι πιο δύσκολο από όλα αυτά που είπε.
«Τι φοβάσαι;»με ρωτάει μετά.
«Φοβάμαι ότι δεν θα μου ξαναμιλήσει μετά.Ότι θα απομακρυνθεί τελείως.Και ότι θα την χάσω»
***
«Βγαίνω για τρέξιμο»λέω στην μαμά και βάζω στον διάδρομο τα παπούτσια μου.
«Μα γιε μου ψιχαλίζει...»
«Δεν πειράζει.Θέλω να ξεθυμάνω λίγο.»
«Θα κρυώσεις»
«Δεν παθαίνω τίποτα...»λέω και της δίνω ένα φιλί και βγαίνω έξω.
Οι ψιχάλες έπεφταν πολύ σιγά
αλλά δεν με πείραζε αυτό.Άλλωστε δεν θα έχει και κόσμο πουθενά με τέτοιον καιρό.
Αρχίζω και τρέχω στη παραλία,πάνω στην άμμο.Με κοίταζαν κάποιοι περίεργα που πήγαιναν στο μαγαζί του μπαμπά βέβαια αλλά τόσα που έχω στο μυαλό μου αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει.
Δεν σηκώνει τα τηλέφωνα.Δεν θα θέλει να με δει μπροστά στα μάτια της.
Αυτό ήταν.
Έχασα ακόμα και αυτό που είχα.Που στέλναμε γράμματα και που περίμενα να μάθω τα νέα της,να μάθω πως είναι κάθε φορά.
«Κώστα;»ακουω και σταματάω επειδή κάποιος είναι ακριβώς μπροστά μου και μου κόβει τον δρόμο.
Κράταγε μια κίτρινη ομπρέλα και φόραγε ένα χακί μπουφάν και μπότες.
«Μωρό;»λεω.
Ήταν σοβαρή.
«Τρέχεις στην βροχή;Θα κρυώσεις...»λεει σιγά.
Ούτε ένα χαμόγελο δεν μου ρίχνει.Εκεί ξέρεις ότι τα πράγματα είναι σοβαρά.
«Σε πήρα.Πολλές φορές»λέω αφού θα μπορούσε να το σηκώσει μια φορά από τις εκατό.
«Έχεις δίκιο.Είχα το κινητό μου στην άκρη.Ήθελα λίγες μέρες να...ξέρεις....»λεει.
«Δεν χρειάζεσαι κάποιες μέρες Μωρό.Αν σηκώνες το τηλέφωνο σου θα σου έλεγα ότι λυπάμαι για όλα αυτά που έγιναν εκείνη την νύχτα και θα τελειώνε όλο αυτό.»λέω.
Εκείνη με κοίταζε διαφορετικά από κάθε άλλη φορά.Και νιώθω μαλακας αυτήν την στιγμή.
«Καλύτερα να φεύγω»λέω και πήγα να φύγω όταν το χέρι της πιάνει το μπράτσο μου.
«Πάμε λίγο στην Καλυψώ να μιλήσουμε;»με ρωτάει μετά.
***
Κοιτάω γύρω γύρω.Δεν έχει αλλάξει απόλυτος τίποτα.
«Θες να σου φέρω μια πετσέτα;Είσαι βρεγμένος...»με ρωτάει.
«Όχι.Καλά είμαι»λέω καθώς βγάζω την ζακέτα.
Παρατηρώ πάνω στο τραπέζι ένα μπλοκ.Από τα ίδια χαρτία που μου έστελνε τα γράμματα.Εδώ δηλαδή τα έγραφε;
Πήγε να μιλήσει αλλά ο κεραυνός έξω την σταμάτησε.Ακουγόταν δυνατά.
«Χαμός έξω έτσι;»λεει.
Το καταλαβαίνω ότι προσπαθεί να κάνει όλα όπως πριν.Λογικά αυτό θα θέλει.Για αυτό ήθελε να μιλήσουμε.
Το έχω ξαναπεράσει άλλωστε αυτο.Με το σχεδόν φιλί στην αποθηκη.
«Μωρό...»πήγα να μιλήσω αλλά κούνησε το κεφάλι της σαν να μου λεει να μην το κάνω.
«Θα μιλήσω εγώ πρώτα οκ;»λεει.Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
«Κώστα το κατάλαβα.Τα κατάλαβα όλα»λεει.
Περπατάει ως την άλλη άκρη του δωματίου.
«Ήταν δύσκολη νύχτα για μένα.Ένιωσα άσχημα και εσυ έτσι πως με είδες με λυπήθηκες...»λεει.
Την τι;Την λυπήθηκα;
«Αλλά δεν χρειάζομαι λύπηση.Αλήθεια.Ειδικά από σένα.Για αυτό θα σε παρακαλούσα πολύ να μην το ξανακάνεις αυτό.Μην με ξανάφιλήσεις.»
«Εσυ μου είπες να το κάνω»
«Ναι.Και ήταν λάθος.Αλλά αλήθεια Κώστα δεν χρειάζεται να με λύπας.Είμαι πιο δυνατή από όσο νομίζεις»λεει και ρίχνει ένα ψεύτικο χαμόγελο.
«Νομίζεις αυτό εκανα;Σε λυπήθηκα και έτσι σε φίλησα;»
«Ναι.Έκατσα και το σκέφτηκα και το κατάλαβα»
Κουνάω το κεφάλι μου.
«Δεν κατάλαβες τίποτα.Τίποτα όμως...»ψιθιριζω.
Πιο έξω δεν θα μπορούσε να πέσει.
«Τι εννοείς;Για αυτό δεν το έκανες;»
«Μωρό δεν θα φιλούσα καμία από λύπηση.»
«Τότε;»λεει.
Τότε.Τότε.
«Νομίζω ξέρεις μέσα σου την αλήθεια.Απλά δεν θες να το παραδεχτείς.Και δεν θες να το παραδεχτείς επειδή δεν το θες «όλο» αυτό.Αρα ποιος ο λόγος να σου πω;Καλύτερα να πηγαίνω...»λέω.
Τι ήθελα να έρθω;Τι θα κέρδιζα αν της μίλαγα;Άλλωστε ξέρω τι θα πει.
Πήρα την ζακέτα και πήγα να φύγω αλλά πριν προλάβω μπαίνει μπροστά μου.
«Κώστα ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό οκ;»λεει σιγά.
«Να ξεκαθαρίσουμε τι Μωρό;Τι;Τι θες να ακούσεις;Ότι από το καλοκαίρι δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι;Ότι ξυπνάω και κοιμάμαι με την σκέψη σου;Ότι ήθελα να σε φιλήσω στην αποθήκη;Ε ναι λοιπόν!Θα σε φίλαγα.Αν δεν έμπαινε ο μπαμπάς μου θα σε φίλαγα.Και πριν λίγες μέρες σε φίλησα επειδή ήθελα να σε φιλήσω.Επειδή όταν σε βλέπω μόνο αυτό θέλω να κάνω.Μόνο αυτό σκέφτομαι.Και ναι το ξέρω ότι ήμαστε σαν οικογένεια.Ότι μεγαλώσαμε μαζί.Μου το έχει πει ο μπαμπάς μου χίλιες φορές.Και προσπάθησα να μείνω μακριά.Απλά δεν μπορούσα...!»λέω.
Δεν είχα σκοπό να τα πω όλα αυτά.Δεν ξέρω τι έπαθα.Ίσως πάλι κουράστηκα να κάνω πάντα ότι λένε οι άλλοι.
Με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.
Σοκαρισμένη.
«Τι...τι εννοείς....;Δηλαδή,δηλαδή σου...σου αρέσω;Αυτό λες;»λεει μπερδεμένη.
Εδώ που φτάσαμε.
«Μωρό σαγαπαω»της λέω.
Από την μια μετανιώνω για κάθε λέξη που λέω και από την άλλη αμέσως ξελαφρωσα.Σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από μέσα μου.
«Και ξέρω τι θα πεις.»λέω.
«Τι θα πω;»ρωτάει.
«Ότι ήμαστε σαν οικογένεια.Ότι μεγαλώσαμε μαζί.Ότι ήμαστε σαν ξαδέρφια.Αλλά ξέρεις τι;Δεν είμαστε σαν οικογένεια.Ούτε είμαστε ξαδέρφια.Αρα ναι.Νιώθω αυτά που νιώθω.Και τα κρατάω πολύ καιρό μέσα μου...!»λέω.
Τι με έχει πιάσει;Λες και δεν μπορώ μα σταματήσω να μιλάω.
Ήταν σοβαρή για λίγο ενώ με κοίταζε.Προσπαθούσα να καταλάβω τι σκέφτεται αλλά δεν μπορώ.
Και αυτή η ησυχία θα με σκοτώσει.
«Πες κάτι όμως...»λέω γιατί νιώθω χαζος τώρα να κάθομαι έτσι και να μην λεει τίποτα.
Κάνει ένα βήμα και φτάνει κοντά μου.Κάνει άλλο ένα και φτάνει ακόμα πιο κοντά μου.Σηκώνει τα χέρια της και τα βάζει στο πρόσωπο μου.Στα μάγουλα μου.Μετά χαμογέλασε.Εκεί που ήταν σοβαρή έριξε ένα μεγάλο χαμόγελο.Και πλησίασε.Με πλησίασε.Μέχρι που με φίλησε.
Ακούμπησε τα χείλη της στα δικά μου και μετά άρχισε να τα κουνάει.Εγώ δεν κουνιόμουν.Καθόμουν σαν χαζός και την κοίταζα.Λογικό δεν είναι;Από όλα μόνο αυτό δεν περίμενα να κάνει.
Και μετά σκέφτομαι.
'Κώστα πας καλά;Έχεις τρελαθεί μήπως;Σε φιλάει το Μωρό.ΤΟ ΜΩΡΟ!'
Κλείνω τα μάτια και την κολλάω και άλλο πάνω μου.Και άρχισα να ανταποδίδω το φίλι της.Αυτό που έπρεπε να κάνω από την αρχή δηλαδη.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως θα ήταν να την φιλάω.Αλλά όχι.Καμία σχέση.Η πραγματικότητα είναι καλύτερη.
Σταματάει το φιλί και ακουμπάει το μέτωπο της στο δικό μου χωρίς να βγάλει τα χέρια της από πάνω μου όμως.
Χαμογελούσε και ήταν πανέμορφη.Όπως πάντα.
«Μήπως νειρομαι;Μήπως τα φαντάζομαι αυτά;»λέω αφού αυτή δεν έλεγε κάτι.
Κούνησε το κεφάλι της για λίγο.
«Σταματα πια να λες λέξεις που δεν καταλαβαίνω και απλά φίλα με»λεει και το έκανα.
Και καθώς την φίλαγα σκεφτόμουν κάτι που λεει συνέχεια ο μπαμπάς μου.Κάτι που έλεγε συνέχεια η μαμά του.Ότι κάθε φορά που ο θεός ήθελε κάποιον να σώσει ,έστελνε κάποιον να τον αγαπήσει.
Ίσως για μένα αυτό να είναι το Μωρό.
Ίσως χρειάζομαι σώσιμο.Ίσως χρειάζομαι εκείνην να μου δείξει ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή από την δουλειά.