Ξυπνάω το πρωί στην αγγαλιά του Harry.Η ζεστή ανάσα του χτυπάει το μέτωπο μου.
<p>Θα μπορούσα να μείνω</p>έτσι για πάντα.
Δυστυχώς, έχουμε δουλειά και δεν ξέρω που βρισκόμαστε εγώ και ο Harry τώρα.
Βδομάδες πριν, μου είπε οτι δεν σημαίνω τίποτα και εδώ είμαστε να κοιμόμαστε αγγαλιασμένοι.
<p>Να περιμένω τον Harry</p>να ξυπνήσει;
Αποφασίζω εναντίον του και σηκώνομαι από το κρεβάτι.Παίρνω το κλειδί μου από το κομοδίνο του και φεύγω από το διαμέρισμα του.
Κάνω μπάνιο, ντύνομαι, παίρνω τα κλειδιά και το κινητό μου και φεύγω για την δουλειά.
Φτάνω πάνω στην ώρα και αφήνω τα πράγματα μου στο γραφείο.
''Καλημέρα Rose'' με χαιρετάει η Perrie από το γραφείο της και της χαμογελάω.
Γεγονότα από την προηγούμενη νύχτα μου έρχονται στο μυαλό όσο ανοίγω το καινούργιο μου έγγραφο.
<p>''Δεν..δεν θες να</p>μείνω;;''
<p>''Γιατί να θέλω να</p>μείνεις;;''
Ανοίγω το στυλό μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ.
''Μην φύγεις''
<p>''Είναι τα γενέθλια</p>σου.Απλά μείνε μαζί μου απόψε''
''Απλά μείνε''
Κλείνω τα μάτια μου.
''Rosalie''
Κοιτάζω πάνω και βλέπω τον Harry.
''Τι;;''
''Στην ταράτσα.Τώρα.''
''Οχι, έχω--''
''Τώρα.''
Σηκώνομαι από την θέση μου μπερδεμένη και τον ακολουθώ στις σκάλες.Είναι νευριασμένος αλλά δεν έχω ιδέα γιατί.
Επιτέλους φτάνουμε, είναι λίγο χιονισμένη.Μόλις η πόρτα κλείνει ο Harry γυρνάει να με κοιτάξει.
''Τι στο διάολο ήταν αυτό;'' μου φωνάζει.
Κάνω ένα βήμα πίσω. ''Τ-τι;''
''Εφυγες.Χωρίς εμένα.Ξέρεις πόσο ανησύχησα;;''
''Για ποιο πράγμA μιλάς;;''
''Το πρωί ξύπνησα και είχες φύγει.'' Τα μάγουλα του κόκκινα από τον θυμό. ''Νόμιζα πως κάτι έγινε και δεν μου άφησες ούτε ένα γαμημένο σημείωμα.''
Κάνω άλλο ένα βήμα πίσω όσο μου φωνάζει.
''Σ-συγνώμη, δεν πίστευα ότι θα σε ενδιαφέρει.''
''Γιατί να μην με ενδιαφέρει;; Ανησύχησα τόσο πολύ.'' Το χέρι του πάει στα μαλλιά του, όπως κάνει όταν έχει στρες.
''Συγνώμη Harry.'' λέω ξανά.Ισως έχει δίκαιο.Δεν έπρεπε να φύγω χωρίς να του το πω.
Νεύει, ξεφυσάει και βάζει τα χέρια στις τσέπες του.
''Εχει πολύ κρύο, δεν μπορούμε να μιλήσουμε στις σκάλες;'' ρωτάω.
Χαμογελάει. ''Νόμιζα πως είσαι από την Νέα Υόρκη'' λέει όσο μπαίνουμε μέσα.
''Είμαι αλλά έχει πάρα πολύ κρύο εδώ.''
''Συμφωνώ''
Σταυρώνω τα χέρια μου.
''Λοιπόν, ας πάμε κάπου.'' μου λέει.
''Τι;Εχουμε δουλειά.''
''Και;''
''Και δεν μπρούμε απλά να φύγουμε.Αυτές είναι οι δουλειές μας Harry δεν είμαστε στο λύκειο''
''Ελα τώρα, είναι μόνο μια μέρα.Εκτός..και αν είσαι πολύ καλοηθής.'' χαογελάει.
''Δεν είμαι.''
''Τότε έλα μαζί μου.''
''Που;;''
''Κάπου''
''Τι γίνεται αν θέλεις να με δολοφονήσεις αυτή τη φορά;;''
''Είναι δημόσιος χώρος ορκίζομαι.''
Ξεφυσάω. ''Θα καταλάβουν ότι λείπουμε''
''Οχι, μόλις κατέβουμε θα πας στο γραφείο του Greenman και θα του πεις πως έχεις οδοντίατρο εντάξει;''
''Καλά, εσύ όμως;''
''Θα του πω ό,τι του λέω πάντα.''
''Και τι του λες;''
''Η ηλικιωμένη μου γιαγιά με πήρε τηλέφωνο και επειδή έχει αμνησία, όταν με θυμάται είναι κάτι πολύ σημαντικό.'' λέει με περηφάνια.
''Είσαι διάολος'' κουνάω το κεφάλι μου και γελάμε.
''Διαβολικά έξυπνος''
''Νόμιζα ότι ήσουν θεός.''
''Σωστά.Διαβολικά, θεικά έξυπνος.''
Κουνάω τα μάτια μου.
''Λοιπόν, πάνε.Συνάντησε με στο αμάξι μου.Θα έρθω 15 λεπτά μετά από εσένα.''
Ξεφυσάω. ''Καλά''
Κατεβαίνω τις σκάλες και φτάνω στο γραφείο του.
Μιλάει στο τηλέφωνο όταν μπαίνω και μου κάνει νόημα να περιμένω λίγο.Εγώ νεύω και στέκομαι ήσυχα μέχρι να τελειώσει.
''Κ.Knight πως μπορώ να σε βοηθήσω;''
''Εχω οδοντίατρο σήμερα το πρωί και μόλις συνειδητοποίησα ότι ξέχασα να σας ενημερώσω.''
''Φυσικά κ.Knight.Εχεις δουλέψει πολύ τις τελευταίες 2 βδομάδες οποτε πήγαινε, πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι.''
''Ευχαριστώ κ.Greenman'' Μαζεύω τα πράγατα μου και γελάω όταν μου λέει ότι είναι άδικο που φεύγω νωρίτερα.
''Τα λέμε'' του λέω όσο βγαίνω έξω.
Περιμένω τον Harry στο αμάξι του και μετά από λίγο τον βλέπω να βγαίνει από το κτίριο χαμογελώντας.
''Αυτός ο ηλίθιος πάντα πιστεύει αυτό που του λέω για την γιαγιά μου την Millie.'' λέει και ξεκλειδώνει το αμάξι.
''Τι γίνεται όταν το καταλάβει;''
''Θα του πω ότι πέθανε''
''Είσαι απαίσιος''
Γελάμε με την αρρωστημένη του ιδέα όσο ο Harry ανοίγει το καλοριφέρ και βγαίνει από το πάρκινγκ.
''Θα μου πεις που πάμε;''
''Θα το αναγνωρίσεις''
''Γαμώτο Harry..''
Γελάει και βγαίνει στην εθνική οδό.20 λεπτά μετά παρκάρει το αμάξι.
''Αφήσαμε την δουλειά για να πάε στον ζωολογικό κήπο;;''
Χαμογέλαει. ''Ελα τώρα, σε ποιον δεν αρέσει ο ζωολογικός κήπος;''
''Σε εμένα όταν χάνω την δουλειά μου για αυτό''
''Μην χαλάς το πάρτυ Rosalie, τα ζώα περιμένουν.''
Τον ακολουθώ και μπαίνουμε μέσα.Οι οικογένειες τριγυρίζουν, τα μικρά παιδάκια πιάνονται από τα χέρια των γονιών τους.
Ο Harry πληρώνει τηνείσοδο αν και του είπα να πληρώσω εγώ και μπαίνουμε μέσα.
Ο ζωολογικός κήπος Oregon είναι ένα πολύ όμορφο μέρος αλλά ποτέ δεν θα το παραδεχτώ στον Harry.
''Δεν βλέπω τίποτα'' λέω αλλά μετά βλέπω τους τράγους.
''Είναι ακριβώς εκεί Rosie''
''Που;''
''Ακριβώς μπροστά σου.Κοίτα.''
Αρχίζω να γελάω.
''Μην γελάς με τους τράγους Rosalie.''
''Γιατί; Είναι αστείοι.''
Γελάμε και ακολουθώ τον Harry.
''Mετά έχουμε..τις μάυρες αρκούδες.'' μου λέει.
Σταματάμε και τις βλέπουμε να είναι η μια κοντά στην άλλη για να ζεσταίνωνται.
''Είναι τόσο γλυκές'' του λέω.
''Γλυκες; Μπορούν να σε φάνε σε ένα δευτερόλεπτο.''
''Ποιος χαλάει το πάρτυ τώρα;''
Ο Harry γελάει. ''Rosalie πρόσεχε την γλώσσα σου υπάρχουν παιδάκια εδώ.''
Κουνάω τα μάτια μου και προχωράμε.
Βλέπουμε πολλά ζώα.O Harry πάντα έχει να πει κάτι ειρωνικό για καθένα από αυτά και με κάνει να γελάω μαζί του.
Τώρα είμαστε στην μέση του ζωολογικού κήπου και μαλώνουμε για το ποιο ζώο θα δούμε μετά.
''Πάμε στα ζώα του ειρηνικού ωκεανού'' μου λέει.
''Οχι, θέλω να δω τα ζώα της Αφρικής.''
''Πάμε να τα δούμε μετά ας πάμε τώρα στα θαλάσσια λιοντάρια.''
''Αλλά--''
Σταματάω να μιλάω όταν ο Harry γυρνάει και κοιτάει κάτω.
Ενα μικρό αγόρι περίπου 4 χρονών είναι πιασμένο στο πόδι του Harry.Εχει ξανθά μαλλιά και τα μάγουλα του είναι κόκκινα από το κρύο.Τα μάτια του είναι υγρά.
''Τι έπαθες;'' τον ρωτάει ήρεμα και σκύβει για να μιλήσει στο αγόρι.
''Δεν..δεν μπορώ να βρω την μαμά μου''
''Δεν βρίσκεις την μαμά σου;;''
Κουνάει το κεφάλι του, τρέμει.
''Μην κλαις μικρέ, θα σε βοηθήσουμε να βρεις την μαμά σου.Εγώ είμαι ο Harry και αυτή η Rose'' του λέει ευγενικά.
Το παιδάκι νεύει, ακόμα πιασμένος από το πόδι του Harry.
''Πως σε λένε;'' τον ρωτάει ο Harry.
''Ryan''
''Ryan'' επαναλαμβάνει. ''Θα σε βοηθήσουε να την βρεις εντάξει;''
''Που την είδες τελευταία φορά;'' τον ρωτάω εγώ.
''Στ-στους ελέφαντες.''
''Εντάξει ας πάμε εκεί για να δούμε αν είναι και σε περιμένει.'' του λέει ο Harry.
O Ryan νεύει ξανά αλλά δεν φεύγει από το πόδι του.
''Νομίζω πως θα ήταν βολικό και για τους 2 μας αν άφηνες το πόδι μου'' λέει και γελάει.
Το αγόρι νεύει και αφήνει το πόδι του.Αμέσως πιάνει το χέρι του.
Εχω σοκαριστεί από το πόσο ευγενικός και προστατευτικός είναι ο Harry με το παιδί- δεν φαίνεται σαν τον τύπο που αγαπάει τα παιδιά.
Αρχίζουμε να περπατάμε προς τα εκεί και ο Ryan πιάνει το χέρι του Harry σφιχτά.Η καρδιά μου λιώνει από την εικόνα.
''Εκεί'' φωνάζει ο Ryan και αφήνει το χέρι του.Τρέχει προς μια γυναίκα που μιλάει με έναν υπάλληλο του ζωολογικού κήπου.
Τον κοιτάζει όσο τρέχει προς αυτή, και ανοίγει τα χέρια της για να τον πάρει αγγαλιά.
Τον σηκώνει, φιλάει το μετωπο του και του μιλάει.Είναι τέλειο να το βλέπεις.
Τον ρωτάει κάτι και αυτός δείχνει προς εμάς.
Μας χαμογελάει. ''Ευχαριστώ.''
Χαμογελάω και εγώ και ο Ηarry νεύει.
Αρχιζουμε να φεύγουμε από εκεί.
''Ησουν πολύ γλυκός μαζί του Harry''
Σηκώνει τους ώμους του.''Μαρέσουν τα παιδιά''
Χαμογελάω. ''Πιστεύω πως θα γίνεις ένας τέλειος πατέρας''
''Το πιστεύεις;'' λέει και νεύω. ''Λοιπόν πιστεύω πως αξίζω ένα κουλούρι μετά από αυτό''
''Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.''
Γελάμε και πηγαίνουμε προς το κυλικείο για να παραγγείλουμε.Αυτή τη φορά πληρώνω εγώ.
Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και ο Harry μου λέει πως σε αυτόν τον χώρο το καλοκαίρι γίνονται συναυλίες.Τον ρωτάω αν έχουν καλή μουσική και μου λέει πως θα με φέρει σε μία όταν αρχίσουν αυτό το καλοκαίρι.
''Θα ήθελες ποτέ παιδιά Rosalie;''
''Μια μέρα, ίσως.Εσύ;''
''Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ.''
''Πως γίνεται να μην το έχεις σκεφτεί;''
''Ζούσα την ίδια ρουτίνα εδώ και 5 χρόνια.Μια καλή δουλειά, ένα ωραίο διαμέρισμα.Δεν είχα λόγο να σκέφτομαι για το μέλλον.''
''Μάλιστα..''
''Βλέπεις τον εαυτό σου παντρεμένο;;'' με ρωτάει.
''Ναι νομιζω.Εννοώ δεν ξερω.Θα το ήθελα.''
''Αχάά και πως θα είναι ο γάμος των ονείρων σου;;'' με ρωτάει με πιο λεπτή φωνή και γελάω.
''Θα είναι απλός, παραδοσιακός.Τίποτα φανταχτερό'' λέω και πίνω λίγο νερό.
''Και ποιος θα είναι ο γαμπρός;;''
''Αυτό πιστεύω είναι πολύ προφανές. Ο Zac Efron φυσικά'' λέω και o Harry γελάει δυνατά.
''Ενδιαφέρουσα απάντηση''
''Πρέπει να το παραδεχτείς.Είναι πολύ γοητευτικός.''
''Σορρυ Rosie δεν είμαι τέτοιος'' λέει με χαμόγελο και πετάει το σακουλάκι από το τελειωμένο του κουλούρι στα σκουπίδια.
Περπατάμε πίσω στον ζωολογικό κήπο.Ο Harry βγάζει από την τσέπη του τον χάρτη του.
''Μπορούμε να πάμε στα ζώα της Αφρικής;;'' τον ρωτάω όσο τον ανοίγει.
''Rose''
''Σε παρακαλώ!''
''Αλλά--''
''Ελα, αν τα θαλάσσια λιοντάρια είναι τα καλύτερα ας τα αφήσουμε για το τέλος.''
Ξεφυσάει.''Καλά''
Αρπάζω το χέρι του και τον οδηγάω προς τα εκεί.
Μόλις καταλαβαίνω τι κάνω αφήνω το χέρι του.''Σορρυ'' του λέω.
''Δεν πειράζει Rosie.Είσαι ζεστή.'' λέει χαμογελώντας και βάζει πάλι το χέρι μου στο δικό του.
Βλέπουμε πολλά ζώα και καταλήγουμε να δούμε τους κροκόδιλους τελευταίους.
''Είδες δεν ήταν και τόσο άσχημα'' του λέω όταν τελειώνουμε.
''Ναι, αυτό το τσιτάχ σε κοιτούσε λες και ήθελε να σε σκοτώσει.'' λέει.
''Αν το έκανε η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη.''
''Εεε'' τον χτυπάω και σταυρώνω τα χέρια μου.
''Αστειευομαι Rosalie δεν θα ήθελα το τσιτάχ να σε φάει'' λέει και πιάνει πάλι το χέρι μου ''Ισως η λεοπάρδαλη, αλλά όχι το τσιτάχ.''
Προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελο μου αλλά αποτυγχάνω και γελάει και αυτός.
''Πάμε στα θαλάσσια λιοντάρια''
Οσο περπατάμε προς τα εκεί ο Harry βλέπει τον χώρο με τα έντομα και με τραβάει προς τα εκεί.
''Δεν μαρέσουν τα έντομα'' του λέω όσο πηγαίνουμε.
''Είναι ωραία.''
''Είναι χάλια''
Μου δείχνει μια ταραντούλα. ''Τι θα έκανες αν έβαζα στο διαμέρισμα σου 10 τέτοιες;;''
''Θα έκανα εμετό, θα έκλαιγα, θα τσίριζα και θα λυποθυμούσα.''
''Ολα μαζί;;Θέλω να το δω αυτό.''
Μετά από λίγο επιτέλους φτάνουμε στο θαλάσσια λιοντάρια.
Ο Harry και εγώ καθόμαστε στα παγκάκια και τα βλέπουμε να κολυμπούν στη μεγάλη πισίνα.
''Τέλεια έτσι;'' με ρωτάει.
''Πολύ''
Τα βλέπουμε για λίγη ώρα.Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του και αναστενάζω.
''Δεν χαίρεσαι που ήρθαμε εδώ απ΄το να είμαστε στην δουλειά;;''
''Ναι'' παραδέχομαι.
''Ονόμασα ένα από αυτά την τελευταία φορά που ήρθα'' μου λέει.
''Πως;''
''Niall επειδη μου θυμίζει τον Niall.''
''Πως γίνεται ένα θαλάσσιο λιοντάρι να σου θυμίζει τον Niall;;'' σκάω τα γέλια.
''Δεν ξέρω'' γελάει και αυτός. ''Απλά μου τον θυμίζει''
''Ενδιαφέρον''
''Νομίζω πως θα ονομάσω αυτό Rosie γιατί μου θυμίζει εσένα.'' λέει και δείχνει ένα.
''Ωραία και εκείνο εκεί θα το πω Harry.'' του δείχνω το τρίτο.
''Κοίταξε μας, ονομάζουμε θαλάσσια λιοντάρια σαν κανένα ζευγάρι υπαλλήλων ζωολογικού κήπου.''
Γελάμε ξανά.
Μπορεί να μην ξέρω που ακριβώς βρισκόμαστε με τον Harry αλλά σήμερα ξέχασα τα πάντα σε σχέση με την Wolfe και την αγάπη μου για τον Harry.Ξέρω ότι ποτέ δεν θα με αγαπήσει αλλά τώρα είμαι εντάξει με το να βλέπω θαλάσσια λιοντάρια μαζί του.
Καθόμαστε για λίγο πριν αποφασίσουμε να φύγουμε.
Στον γυρισμό ο Harry βάζει ένα CD και μου λέει ότι πρέπει να αρχίσω να ακούω περισσότερη μουσική και ότι θα μου δείξει την καλύτερη.
''Αυτή είναι από τις καλύτερες μπάντες εδώ''
''Και γιατί πρέπει να τους ξέρω;''
''Γιατί το λέω εγώ.'' γελάει.
Τον βλέπω που μου μιλάει για την μουσική.Για κάθε τραγούδι.
''Μου αρέσει αυτό.'' του λέω.
''Αυτό;'' ανοίγει τη φωνή.
Νεύω.
''Far too young to die.To όνομα του τραγουδιού''
''Είναι ωραίο.''
Χαμογελάει. ''Ναι''
Ακούμε το τραγούδι.Ο Harry χτυπάει τα χέρια του στο τιμώνι στον ρυθμό.Τραγουδάει τους στίχους και αναρωτιέμαι πόσες φορες άκουσε αυτό το τραγούδι.
Φτάνουμε στην Crystal
και με πηγαίνει μέχρι το αμάξι μου.
''Αγώνα μέχρι το
σπίτι'' του λέω γελώντας.
''Πάμε Rosie'' λέει και μπαίνει στο αμάξι του.
Φτάνουμε και κάνουμε ησυχία για να μην μας κάνει παρατήρηση ο κ.Wu ξανά.
Μπαίνουμε στο διαμέρισμα του.
''Νίκησα ξανά''
''Γαμώτο.'' πετάει ένα μαξιλάρι από τον καναπέ, κάτω. ''Γιατί πάντα με νικάς;''
''Γιατί ίσως είμαι η θεά εδώ.''
''Απίστευτο.'' ξεφυσάει.
''Νομίζω πως μου χρωστάς ένα Snickers.''
''Δεν συμφωνήσαμε κάτι τέτοιο''
''Καλά θα πάρω ένα μόνη μου--''
Ο Harry τρέχει γρήγορα και αγγαλιάζει το ντουλάπι ''Οχι.''
Βγάζει 1 για τον καθένα και καθόμαστε στον καναπέ γελώντας.
Ξαφνικά σκέφτομαι πόσο χαρούμενοι θα ήμασταν και οι δύο αν ο Harry με αγαπούσε και αυτός.
Κουνάω το κεφάλι μου και σηκώνομαι για να φύγω.
''Ηταν πολύ ωραία.Ευχαριστώ που με πήγες στον ζωολογικό κήπο.''
''Δεν θες να..μείνεις;''
Αναστενάζω. ''Δεν νομίζω ότι πρέπει.''
Σκύβει λίγο το κεφάλι του ''Γιατί όχι;''
''Δεν σημαίνω τίποτα για σένα, θυμάσαι;''
Κοιτάζει κάτω.
''Θα σε δω στην δουλειά''
''Rose περίμενε.'' λέει και σηκώνεται.
Τον κοιτάζω.Θέλει να πει κάτι, το ξέρω.Το βλέπω στα μάτια του.
<p>Πες κάτι Harry,</p>οτιδήποτε.
Κοιτάζει κάτω ξανά.
''Θα σε δω στη δουλειά'' λέω, αναστενάζω και φεύγω κλείνωντας την πόρτα πίσω μου.
'