Hanımefendiye,
Anlattığınız anınız yüzümde güzel bir tebessümü doğurdu. Siz kendinizi parça parça anlattıkça kendimi size daha yakın hissediyorum. Başka anılarınız var mı? Siz benim o kadar dikkatimi çekiyorsunuz ki... Benden tıpkı sizin anlattığınız gibi bir anımı anlatmamı istediniz. Üzgün olarak size söylüyorum, öyle kahkaha atacağımız güzel, neşeli bir anıya sahip olmadım. Olduysam bile o kadar az, o kadar hiç gibidir ki, hatırlamıyorum bile. Ciddi, kuralcılıkla yönetilem bir aileye sahiptim, gerçi hâlâ o aileye sahibim fakat babam öldükten sonra ailemizdeki ciddiyet evin başına benim geçmemle son bulmuş gibi oldu.
Evin başında her zaman evin erkeği durmalı sözüne de zerre kadar inanmamaktayım. Ben siz kadınların biz erkeklerden daha zeki, daha yaratıcı olduğunu düşünüyorum. Ki evin başında mecazen duruyorum diyebilirim. Zira annem evin ana koltuğunda oturuyor... Ben sembol olarak duruyorum.
Zaman ne kadar hızlı geçiyor değil mi sevgili hanımefendi. Sizinle konuşalı günler, geceler devrildi. Ay ve Güneş kalemlerimizde doğdu, dirildi ve büyüyerek satırlarımızın arasına aktı.
Ay ve Güneş demişken... Sizi Güneş'e benzetiyorum. İçimi ısıtıyor kelimeleriniz. Kalbe dokunuyor. Kendinizi kelimelerinizle tarif ederken gözümün önünde canlanıyorsunuz. O kadar güzelsiniz ki! Farkında olmadığınıza eminim.
Hakkınızda çok daha fazla bilgi sahibi olmak istiyorum. Esasen sadece anılarınıza sahip olmakla yetinmeyeceğim. Bana kendinizi anlatın.
Sevgilerimle ve çok saygılarımla,
İyi ki varsınız hanımefendi.
-A