SESSİZ OL YALNIZLIĞIM UYUYOR

1.Bölüm

Ölüm bir uyanış gibidir. Kendi seçimlerimizle hareket ettiğimiz bir rüyadan uyanış. Uyanmayı bekliyorum. Kaybedecek pek birşeyim kalmadı.

Bu akşam yemeğe Buse'm gelecek. Canım torunumu ne de çok özledim torun sevgisi evlat sevgisini az biraz geçiyor. "Canım Ayşe sofraya ezmelerden de koyalım. Damat bey pek sever." Bir süre gülüştük. Bir tek kuş sütü eksik dedikleri bu olsa gerek.

Zil çaldı. Ayşe'm hızla mutfaktan koşturdu."Aa! Canım Ayşe damadımın da kapısını açamayacak mıyım?" Kapıyı açtım.

Hoşgeldinizler, hoşbulduklar bittiği gibi sofraya oturduk. "Anneanne dedem neden uyanmadı? Saydım iki ay oldu uyuyalı. Ne kadar derin bir uyku bu? " Çocuk sonuçta. Ölüm uykusu bu desem anlamayacak. Bizim bilmiş damat "Dedecin bir daha uyanmayacak. Uykusunda cenneti görmüş pek bir sevmiş orayı." diye atıldı lafa. "Ben cenneti hiç sevmedim dedemi aldı." Evladım benim gözlerimin dolduğunu fark edince lafı değiştirdi. Tijen küçüklükten beri böyledir. Hiç kıyamaz bana. Çaylarımızı içtik. Vakit hayli geç olmuştu misafirlerimi yolcu ettim Busecim benimle kalmak istedi dayanamadım.

Sütünü içirdim Buseciğe. Ayşe kurabiye pişirmiş sıcak sıcak onlardan yedirdim. Kucağımda uyuyakaldı. Tijenimin odasına yatırdım.

Merdiven korkuluğundan Ayşe'ye seslendim. Onu evlatlarımdan ayırmam. Tijen ile Can'ın sevgisi gibi gelir onun sevgisi de. 20 yıl az vakit mi. Her işimi görür sağolsun.

"Canım Ayşe ben yatıyorum. Birşey olursa sesleniver gelirim." Cevap yoktu.

Erken yatmak pek ona göre değildi. Odasında da yoktu. Tüm odaları dolaştım. Nereye gider böyle habersiz?

(İlk kez birşeyler yazıyorum o yüzden birinci bölüm çok kısa oldu.)シ