Beschermer

Hoofdstuk 4

Claessens stem rukte me uit mijn gedachten terug naar het heden.

"Beschermer Nikolassen laat niet alleen zijn leerlinge achter, maar ook vele collega's. Ik zou jullie allemaal willen vragen voor een minuut stilte."

De stille zaal weerkaatste zijn woorden als een glasheldere echo.

Ik boog mijn hoofd en liet mijn gedachten weer afdwalen.

"Alstublieft, meneer."
Ietwat afwezig overhandigde ik mijn leerkracht mijn taak van Mytologie en wilde me al omdraaien, toen hij me met zijn stem tegenhield.
"Kaat?"
Ik slikte moeilijk en voelde al de haartjes op mijn armen overeind komen. Die toon beviel me niet. Het was die mengeling van onheil, bezorgdheid en aandacht die me zoveel schrik aanjoeg en me langzaam omhoog deed kijken.
"Ja", antwoordde ik schor.
Zijn ogen hielden de mijne gevangen en maakten me nog alerter en angstiger dan ik al was.
"Er is een ongeluk gebeurd."
Eerst een vlaag onbegrip. Wat had ik daar mee te maken? Toen een vaag besef: Finn.
Ik zag in de ogen van mijn leerkracht Mythologie wat hij nog niet had gezegd: dood.
Een koude hand greep naar mijn hart en liet het letterlijk even stilstaan.
Beschermer Maes, die zag dat ik de boodschap al begrepen had, boog zich lichtjes voorover en legde een hand op mijn schouder. Ik liet het verdwaasd toe.
"Hij sprong voor Stan om hem te redden. De jongen had niets. Beschermer Nikolassen was op slag dood."
Maes' stem klonk ver weg. Onwerkelijk.
Een vreemde gedachte flitste door mijn hoofd: "Hij is tenminste als een held gestorven."

"Kaat?"

Ik reageerde haast onmiddellijk op de stem van mijn directeur en keek hem vragend aan. Zijn lippen plooiden zich tot een minuscule glimlach en mimeden toen "kom hier".

Langzaam liep ik naar hem toe en liet me op 1 knie zakken, de bordeaux mantel in een zwaai om me heen trekkend zodat de kap vlot op mijn hoofd belandde. Claessens maakte een goedkeurend geluidje met zijn tong en legde toen zijn grote hand op mijn hoofd. Ik hoorde zijn woorden luid en duidelijk door de dikke stof heen.

"We zijn allemaal hier samen om de nieuwe inwijding van jullie medeleerlinge mee te maken. Wij..."

Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik hem de pluralis majestatis hoorde gebruiken. Hoewel hij inderdaad zo'n beslissingen met zijn comité nam, wist iedereen dat Claessens beschikte over het vetorecht en hij dus eigenlijk alleen besliste.

"... hebben lang nagedacht over wie een nieuwe, waardige trainer zou zijn en zijn het uiteindelijk eens geworden over Beschermer Christiaans."

Vanuit de zaal steeg een verbaasd gemompel op.

Hoewel ik met gebogen hoofd voor Claessens zat en mijn rug naar het publiek was toegekeerd, wist ik toch instinctief dat hij met een opgeheven hand de leerlingen en Beschermers tot bedaren bracht en de aandacht terug op zichzelf vestigde.

"Ik weet dat velen onder jullie hem niet kennen, maar geloof me als ik zeg dat dat niet lang meer zal duren."

Hier en daar werd er wat gelachen.

"Beschermer Christiaans? Betreedt het podium, alstublieft."

Claessens probeerde zijn stem zo plechtig mogelijk te laten klinken en slaagde daar glansrijk in.

Ik hoorde de planken kraken onder het gewicht van mijn nieuwe mentor, toen die van tussen de gordijnen tevoorschijn trad en zich naast me liet neerzakken. Een zuchtje wind streek over mijn wang toen ook hij zijn galamantel over zich heentrok en zijn hoofd boog.